ο σταυρός των ηλιοστασίων (4 άκρα στον χρόνο) και η ελπίδα αναστάσεώς μας ....

στο σύνολο του σώματος της Ελλάδος και κατά πρόσωπο/κυτταράκι μέλος, του όλου σώματος.

Εκτιμώ πως πολλοί μα πάρα πολλοί συμπατριώτες ζητούν την εξυγίανση και θεραπεία και ανάσταση της αγαπημένης πατρίδας.  

Η διαφορά έγκειται φυσικά στο πόσο εργάζεται και συνεργάζεται ο καθένας προσωπικά και στο σύνολο η Ελλάδα, με Τον θέλοντα να μας αναστήσει Κύριο, που μπορεί.

Αν η θεωρία είναι ότι θέλουμε αυτήν απροϋπόθετα, τότε θάναι κάπως μαγικά και από την σκύλλα θα πέσουμε στην χάρυβδη και από μία σκιά σε άλλη χειρότερη.

Και φυσικά θα μπορούσε να μας αναστήσει με έναν λόγο όπως έκανε και με τον δίκαιο Λάζαρο, αλλά περιμένει από μας την συνεργασία και ό,τι μας αναλογεί. Να αποκυλήσουμε τον βαρύ λίθο. Να ενταθεί και αναβαθμιστεί η φιλόθεη θεωρία (ΜΑΡΙΑ) και η φιλάνθρωπη διακονία (ΜΑΡΘΑ)***, η κυκλική η ευθεία και στο σύνολο ελικοειδή κίνηση νοός του καθενός που συνανυψώσει και τον χου. Εθνικά και κρατικά. Πνευματικά και σωματικά, ως ενιαία μονάδα.

Κι έρχεται ο άχρονος από το ‘’νυν’’ και αιώνιο παρών, και ‘’ακουμπά’’ τον χρόνο (και αεί και κοιλία, μπαίνει μέσα στον χρόνο σταυροειδώς, δίνοντας τα ‘’σημεία’’ επαφής ώστε Η μία χειρ η παντοδύναμος να ανελκύσει την άλλη χείρα που προτείνεται από εμάς, για εξαγωγή, για όσους επιζητούν ΖΩΗ. 

Ακούγεται με απελπισία από πολλούς στα συνεχόμενα ραπίσματα και αδικίες και

πρόσθεση σκιών και θλίψης. ΓΗ σταμάτα να κατέβω!! κι ο ήλιος (στον τύπο του νοητού), κλίνων το ους Του σε κάθε δίκαιο αίτημα, κάνει 4 τέτοιες στάσεις (τα ηλιοστάσια*) για να επιβιβαστεί ο άνθρωπος επί μιας κλίμακος προς τον ουρανό, ώστε η ελπίδα του νάναι βεβαία που δεν θα τον καταισχύνει. Από τα 2  άκρα των ισημεριών, το εαρινό (25 Μαρ) και φθινοπωρινό (23 Σεπ) ξεκινούν οι 2 συλλήψεις μία ασπόρως στην Θεοτόκο και μία ενσπόρως στην Ελισάβετ για να γεννηθούν μετά από 2 σπείρες (έλικες ανοδικές, 9) , 9μήνου τα δύο πρόσωπα που αρχή της διδασκαλίας τους ήταν και είναι η μετάνοια. (24 Ιουν γεννέσιον αγ.Ιωάννου προδρόμου, και 25 Δεκ γεννέσιον Κυρίου). Στην μεγαλύτερη μέρα και στην μικρότερη μέρα, με τον έναν η ημέρα να ελλατούται και Τον Άλλον να αυξάνεται. [30 ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι (Ιωαν.γ’30)]. … αναμένοντας την δική μας σύμπραξη και συμφωνία ποιούντες ευθείας τας τρίβους της ζωής μας, να προστεθεί το δικό μας 9άρι όρθια στάση ζωής, στην ήδη υπάρχουσα ευλογία και καλής σποράς, (τα δύο προηγουμένως αναφερθέντα 9άρια στο πλαίσιο του χρόνου) δλδ μεριμνώντας για την εύφορη γη της καρδίας και ζωής, μη ποτίζοντας και μεγαλώνοντας τα ζιζάνια εις βάρος του καλού σπόρου, ώστε να τελειωθούμε (999) και εγγίσουμε/οικειωθούμε Τον Τριαδικό Θεό.  

Εκμεταλλεύονται τα ηλιοστάσια οι μάγοι για να μας καθέλξουν (6) βρίσκοντας πάτημα στα δικαιώματα που δίνουμε ως μάλχοι μαλακοί χόνδροι ανάποδα βλέποντας τα πράματα (6) ωσάν έμβρυα… ενώ Ο Κύριος τα ίδια δια των δικαιωμάτων που Του δίνουμε (και την μετάνοιά μας) για να μας ανέλξει (9). 

Δια του Σταυρού που σχηματίζουν αυτά τα 4 άκρα εν χρόνω η ελπίδα αναστάσεως του γένους και προσωπικά ο καθένας, όσο σαν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, δεν εξοστρακιζόμαστε δια της ενεργείας της φυγοκέντρου, και όσο ‘’μαζευόμαστε’’ από τον μετεωρισμό, εντός  εαυτού και στον δρόμο προς Αυτόν, με Αυτούς (Κύριο Δρόμο και Πρόδρομο) συνοδοιπόρους, θα τελεσφορήσει το ποθούμενο που αρχίζει να αχνοφαίνεται στον πνευματικό ορίζοντα.

Αναφέρει ο κυρΦώτης Κόντογλου: … Τὸ Βυζάντιο εἶναι ὅπως «ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐντὸς ἡμῶν κεκρυμμένη. Αὐτὴ ἡ χώρα νεφέλη ἐστὶ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν μόνον οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ εἰσελεύσονται τοῦ θεάσασθαι τὸ πρόσωπον τοῦ Δεσπότου καὶ καταυγασθῆναι τοὺς νόας αὐτῶν διὰ τῆς ἀκτῖνος καὶ λαμπηδόνος τοῦ φωτὸς Αὐτοῦ».

Η ανάσταση θα συμβεί, όπως και συνέβη και ως θείο γεγονός, παρότι συνέβη άπαξ, παρατείνεται στους αιώνες αναμένοντας την δική μας ετοιμότητα, προεργασία και μετοχή. Οπότε, το ερώτημα που τίθεται είναι… εμείς θα συμμετέχουμε σε αυτήν; Από μας εξαρτάται. Από την προαίρεση, την προεργασία, την υποδοχή και θεοδοχία, τον προσανατολισμό, την παιδεία, την πρόταση χειρός και την καθαρότητα καρδίας και χειρών.

Προεφήτευσε και ο Ζαχαρίας πλησθείς Πνεύματος Αγίου ‘’σήμερον’’ με την γέννηση του υιού του…. Καὶ Ζαχαρίας ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐπλήσθη Πνεύματος ῾Αγίου καὶ προεφήτευσε λέγων· Εὐλογητὸς Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ ᾿Ισραήλ, ὅτι ἐπεσκέψατο καὶ ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ, (Λουκ.α’68) αναφερόμενος στον λαό Του Κυρίου που εμπεριπατεί μαζί μας όσο δεν συσχετιζόμαστε με τα είδωλα** και γινόμαστε ναός Του. Αλλά και από το 6 στο 8. Όσο η κεφαλή από άφωνη, τελικώς χάριτι μιλά. Εξομολογείται. Τότε ο Θεός θυμάται τον άνθρωπο και ο άνθρωπος θυμάται τον Θεό (ως ερμηνεία του ονόματος Ζαχαρίας). Αλλιώς, όπως αναφέρει ο αγ.Νικόλαος βελιμίροβιτς στην ουράνια λειτουργία οι έλληνες σαν τους σέρβους (και κάθε φιλόθεο λαό) θα συνεχίσουν να κλαίνε την δυστυχία τους…. Τη δυστυχία τους έκλαιγαν οι Σέρβοι, αλλ’ ο ζωντανός Θεός δεν τους θυμήθηκε- γιατί εκείνοι δε θυμήθηκαν το Θεό, ούτε τις αμαρτίες τους.

Αν λοιπόν επιθυμούμε εκ βάθους καρδίας αυτήν την ανάσταση, προσωπική και συλλογική, νομίζω πως έχουν δοθεί οι επί του πρακτέου προϋποθέσεις για να μην έχουμε δικαιολογίες ότι δεν ξέραμε το ‘’πως’’.  Να διαφοροποιήσουμε τις έξεις από αδιέξοδο κακό (| < ) και διασπασμένων ειδώλων εις καλό και άνω (Λ) και ενιαίο Τριαδικό Εν, (Κ àΛ) για να τολμήσουμε να ζητήσουμε θείες έλξεις και δια ελίξεων μετανοίας, που αρχή έχει (αμήν δι ευχών του γεννεσίου του προδρόμου ‘’σήμερον’’ , αμήν εν ημίν ζωντανός συνοδοιπόρος) όχι όμως τέλος, μετοχή στην ατελεύτητη τελειότητα που προετοιμάστηκε στους αγαπώντες (1) Τον Τριαδικό Θεό.

---

* Ιχνηλατώντας (στον χρόνο) την Οδό Του Κυρίου

** Τύπος και τόπος XC (με αφορμή το γενέθλιον της μετανοίας) (αναφορά και περί κλήδονα)…

η ‘’έλξις’’ της Αναστάσεως

*** ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ

αντιμέτωποι του φαινομενικού σκότους που υπερισχύει…. (1) Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω ὡς τοῦτο ποιήσεις·…… ἀλλὰ τοὺς ὑπὸ τῆς μετανοίας προσαχθέντας, ἅπαντας ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας, ὁ μόνος ὑπάρχων εὐλογημένος πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Κατά την ανάταση λοιπόν των χειρών μας, που με μετάνοια καθαρίζονται αυτές και οι καρδίες, κατέρχεται Ο Κύριος για να μας αναστήσει, δίδοντας χάρι στους ταπεινούς και αντιτασσόμενος στους υπερηφάνους και εχθρούς Του. Εισάγεται ως ΦΩΣ και φεύγουν οι σκιές σαν με 4 ομόκεντρους κύκλους κατά τις αιτήσεις (κομποσχοινάκια) υπέρ εαυτού – οικογενείας – πατρίδος και κόσμου και δι αυτού του μίτου, μας ανασταίνει. Τότε και έτσι η βεβαία ελπίδα θα τελεσφορήσει προσωπικά και συλλογικά, αντικαθιστώντας το άνομο πολίτευμα με τα συσπειρωμένα εις το Αυτό ουράνιο επί γης πολίτευμα του Σταυρού που θα στήσει επιτέλους το υγιές πλαίσιο προόδου επιγνώσεως της Αληθείας και σωτηρίας, που είναι και το θείο θέλημα. Ως εν ουρανώ και επί της γης. … Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν, ἀγαλλιάσθωσαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τερφθήτωσαν ἐν εὐφροσύνῃ.  (ψαλμ.67) …. Αμήν γενοιτο.

(σχόλιο) …. οι επιλογές είναι δύο. Και προσωπικά ΚΑΙ συλλογικά σαν έθνος/κράτος. Ή θα ''επιβιβαστεί'' επί της σταυροειδούς ουράνιας κλίμακας των 4 άκρων (ηλιοστασίων) με τα νοήματά τους προς το ΦΑΟΣ ελικοειδώς προς τα άνω (9) ή δεν θα εκμεταλλευτεί την προσφερόμενη εν σχήματι ΟΥΣΙΑ, οπότε με την έξοδό του από την γη, θα βρεθεί νομοτελειακά μετέωρος προς αιώνια πτώση (6) στο ΧΑΟΣ... Τώρα εν ζωή, μας καταδιώκει το έλεός Του. Μετά, δικαιοσύνη. Νυν καιρός αρμόδιος. Μετά, αργά. 

Ξέρω πως δεν είναι ώρα ‘’κατηχητικού’’ και ούτε το παρόν έχει αυτήν την διάθεση, αλλά αφού για την ακριβή θεογνωσία προηγείται η ακριβής αυτογνωσία, τι μας μένει όταν ούτε η θεία πνοή ούτε η λάσπη είναι δική μας; διαχειριστές οριστήκαμε και θα κριθούμε από την προαίρεση. Την μόνη δική μας. Μια ανάσα, μια πνοή, ένας κεραυνός που θα διασχίσει τον ουρανό και θα χαθεί, αν δεν είναι ομόρροπο και ομότροπο σε θέλημα της άλλης πνοής της άλλης αστραπής που γράφηκε και διασχίζει την ιστορία για να φωτίζει και δίδει χαρά και Ζωή.  

Τέθηκε άρτια όλο το (χωροχρονικό σταυροειδές) πλαίσιο και σε μας μένει η συμφωνία και ο λίγος φιλότιμος αγώνας. Τα υπόλοιπα χάρις. … Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ Νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. Μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος καὶ ξένος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τὸν παρόντα βίον πονεῖσθαι. Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις; (αγ.Ιωάννης χρυσόστομος).