Η ‘’έλξις’’ της Αναστάσεως

Οι έξι μέρες πλάσης με έβδομη την στάση (του ανθρώπου κατά του Δημιουργού του) ευτυχώς, δεν ήταν η τελευταία πράξη ελευθερίας.

Ακολουθήθηκε η φυγόκεντρος (Ι) το Ι τάγμα των δαιμόνων, αλλά η κεντρομόλος, πάλι Ι (Ιησούς) είναι πιο δυνατή. Ενσωματωμένα στο ΕΙΝΑΙ μας από το ΕΝΑ*** που προήλθαμε και μακάρι να κλείσουμε τον κύκλο σαν επιστροφή. Την δια μετανοίας μας, μεταστροφή... και ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Μπορεί σχηματικά και ανθρωπομορφικά να μας παρουσιάζεται η πλάσις με λάσπη και εμφύσηση θείας πνοής, αλλά αφού κατανοούμε την αόρατη ουσία ‘’σχηματοποιημένη’’ δεν απέχει της θείας επισκέψεως, για την δική μας ανάπλαση (μέσω του νέου ΑΔΑΜ) εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου (ως συμπλήρωση και πλήρωση των δύο απαρτίων, θεία πνοή και λάσπη, αντίστοιχα).

Αι γενεαί 14, σύμφωνα με τις 14 φάλαγγες του χεριού μας, του πλασθέντος κατ’εικόνα και καθ’ώμοίωσιν του Τριαδικού Θεού, ‘’βλέπουμε’’ να εισάγεται τρισσώς στον κόσμο (από αβραάμ μέχρι και …) για την επίτευξη του σκοπού της τελείωσης και σωτηρίας του ανθρώπου.

Σχολαστικιστικά (καλώς) μετρήθηκαν οι γενεές και βρέθηκαν 14+14+12 για να διαχωριστεί το γράμμα του νόμου από την ουσία.

Αν υπήρχε ισότητα νόμου και ουσίας (χάριτος) η οικονομία θα επερατούτο με την Παρουσία Του Χριστού.

Προτυπώθηκε και η κρίσις του Θεού με τους δύο συσταυρωθέντες ληστές (του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας…). Όλη η απαρχής ανθρωπότητα μέχρις εσχάτων, σύμφωνα με την ελευθερία τους, συμπυκνωμένη σε αυτά τα δύο πρόσωπα και Τον Κύριο επί σταυρού / ζυγού δικαιοσύνης.  ΑΝ Ο Κύριος ελάμβανε την αμαρτία του κόσμου επάνω Του, μόνο από τους ‘’παρόντες’’ ‘’κακούς’’ , τότε δεν θα είχε την διάσταση του Σωτήρος, αλλά θα περιοριζόταν χωρικά και χρονικά, και σαν κρίση και σαν ευθύνες, με μας, αμετόχους.

Αλλά δεν είναι έτσι. Οι κληρονόμοι της Βασιλείας το εξηγούν…  και αν δεν γκρεμιστεί (προσωπικά) ο ένας ναός (αν δεν σχισθεί το καταπέτασμα) ο φαρισσαϊκός ευσεβισμός ο άλλος, ο πραγματικός, δεν δομείται.    

Περνάνε οι ημέρες ελικοειδώς (περνάει η ηλικία) και βρισκόμαστε και πάλι μπροστά στην Μ.Εβδομάδα, ευχόμενοι για εκτυπώτερα των αγίων ημερών βιώματα.

Κι η Μ.Εβδομάδα, ούσα συμπύκνωση όλου του ενιαυτού και συγχρόνως αφετηρία πνευματικότητος του επομένου, φυσικά και δεν πρέπει να νοηθεί ως αποκομμένο γεγονός, πολύ περισσότερο, η Ανάσταση, ως κάτι μαγικό. 

Αρκετοί, λόγω αυτής της ιδιότυπης έλξεως και έντονου συναισθηματισμού, θα ήθελαν να ''αισθανθούν'' την προδοσία, την σταύρωση. Αλλά, ενθυμούμενοι αυτά μια φορά τον χρόνο, είναι σαν να ζητούν να πηδήξουν μονομιάς 52 σκαλοπάτια. Μη ενδιαφερόμενοι ή μη τηρούντες τις εβδομαδιαίες (52) προτυπώσεις της Μ.Εβδομάδος, (Τετάρτες, Παρασκευές, Σάββατα μικροαναστάσεις) σαν μεγάλος μαγνήτης που διευθέτησε ομόρροπα και σε τάξη όλα τα μικρά, φυσική δύναμη για να το καταφέρει αυτό το βίωμα και ''αίσθηση'' δεν υπάρχει. Εκτός κι αν ο καλός Θεός έλξει και χαρίσει κάτι δικό Του, για κάποιον τελειολογικό λόγο.     

Μαζί με Τον Κύριο ως Μεσσία, ταυτίστηκαν η Μεσσίτρια Θεοτόκος, η κλίμαξ, ο Σταυρός, οι άγιοι, η (Ορθόδοξη) Εκκλησία η μόνη ικανή μητέρα και μήτρα που μας ανάγει από την γη στον ουρανό και από τον ΑΔΗ στην Ζωή.

Η ολκάς των θελόντων σωθήναι, Ο ελκόμενος Λόγος και δι Αυτού ο κάθε λόγος που συνοδοιπορών την Μ.Εβδομάδα, μετέχει κάπως.

Καλουπωμένη η ουσία της Αναστάσεως, δημιουργεί μια σφαίρα που επεκτείνεται μερικές μέρες πριν και μερικές μέρες μετά το θείο γεγονός. Μια ακόμη πιο μεγάλη σφαίρα ο όλος ενιαυτός… όλη η ζωή, όλη η ανθρωπότητα, σε όλην την ιστορία και γεωγραφία της…

Από προ έξ ημερών του Πάσχα (ανάσταση του Λαζάρου προτύπωση της κοινής αμήν και δικής μας ανάστασης, με προϋποθέσεις*) μέχρι μεθ’ημέρας οκτώ την ψηλάφηση, σύνολο 14, δεν απέχει η έννοια πάλι της χειραγωγίας που εξάγει ο αναστάς Κύριος τον ΑΔΑΜ (και Εύα).

Έλκεται η φύσις, συγκινείται προς ανάσταση, αν απλώσει κι αυτή το χέρι της, να πιαστεί από Τον Ζωοδότη για να εξαχθεί. Ελεύθερα και όποιος θέλει…. Ίνα ώσι Εν.

   

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ. Προσωπική και συλλογική.

---

* να κάνουμε κι εμείς φίλο Τον Χριστό όπως και ο Λάζαρος, (αντί της φιλίας των χειρόνων) να αποκτήσουμε κι εμείς ως αδελφές την Μάρθα και Μαρία, ως (θεοφιλή) πράξη και θεωρία, ως ευθεία και κυκλική κίνηση του νοός, να ψηλαφήσουμε λόγους και Λόγο ως άλλοι δίδυμοι (Θωμάς) με τον έναν βιολογικά περιορισμένο και τον άλλον εν δυνάμει άγιο και αναστημένο. 

Σχετικό : Για την ανάσταση του Λαζάρου - Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Αναγνώσματα Μ.Εβδομάδος (όχι μόνο τα τυπικά στην Εκκλησία, που θα αρκούσαν φυσικά, αλλά και καναδυό σχετικές ανά ημέρα σκέψεις συνειρμικές)

- πορεία Του Λόγουαπό προ εξ ημερών, μέχρι μεθ' ημέρας οκτώ

** Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν. 

*** εκ του μη όντος στο είναι