Εν-τυπώσεις και ουσία για την τόσο προβεβλημμένη επίσκεψη του πάπα στην Λέσβο…

Αυτό που προβλήθηκε είναι ο πάπας πρωτευόντως και δευτερευόντως όλοι οι άλλοι. Έτσι όμως είναι στον κόσμο για τα του κόσμου και καίσαρα και του σχεδίου αυτού…

Είναι πιο πιασάρικη η είδηση και πετυχαίνει (νομίζουν καθ’ολοκληρία) τον σκοπό αυτής της ‘’παράστασης σκιών’’.   

Επειδή όμως μια ακτίνα αρκεί, να διαλύσει πλήθος σκιών, αν θέλει ο καλός Θεός, η ίδια η Θύρα, ας ανοίξει τα φιλάνθρωπα σπλάγχνα Του, κι ας μας φωτίσει (δι ευχών), που ήταν παρόντες σιωπηλοί, αλλά κατά τάξη και ετοιμότητα τόσο ''βροντό''φωνοι....

Από το: απόκρισις περί αναξίων αρχόντων και από την καθημερινότητα την μπολιασμένη με Πνεύμα, συμφωνούμε όλοι, πως κατά τον λαό, η ιεραρχία του (πολιτική, θρησκευτική….). Κι Ο Κύριος είπε θα σας δώσω (δίνω) άρχοντας, κατά τας καρδίας υμών.  

Οι άρχοντες (και εδώ εν προκειμένω συναχθέντες) ορίζει το φαινόμενον που βλέπουν και αισθάνονται τα χοϊκά μας αισθητήρια σε σχέση με την ουσία και αιτίες που βρίσκονται μυστικά στην καρδιά ενός εκάστου, όλου του λαού, όλης της ανθρωπότητος. Ουσία και σκιές προβεβλημμένες στα τοιχεία, σαν τον ‘’μύθο’’ του σπηλαίου του Πλάτωνα.

Αν δεν καταπωθεί αμάσητο το παραμύθι που μας πουλήσανε τα ΜΜΕ, και στον δρόμο για την καρδιά και αιτίες, μπορεί να διακρίνουμε ότι η όλη αιτία της παραπάνω συνάντησης, παρότι σχεδιάστηκε από άλλα κέντρα, μετέχουμε κι εμείς έμμεσα και είναι, ότι μέρος αγαθό προσκομίστηκε από εμάς στον καλό Θεό (κι Ο Κύριος δι αυτού από αγαθότητα ενεργεί), μέρος δε πονηρό, καταληφθέν από τον αντίδικο λόγω δικαιωμάτων και παραχώρησης εκ Θεού, (εκ)παιδεύσεώς μας, ενεργεί κι αυτό.   

Με το σκεπτικό την (κατά Θεόν) πανενότητα (και συνάφεια), τα πρόσωπα των αρχόντων δεν είναι εντελώς αποκομμένα από εμάς, αλλά ούτε και εμείς από αυτούς.  

Ισχύει ότι …

Από την Αγία Γραφή διαβάζουμε: … 27 ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα. 28 ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν. (πράξ.ιζ’)

Η παρουσία μας εντός του Λόγου ως λόγοι (υπό την παραπάνω μεταφορά), δεν σηματοδοτεί και ότι είναι αγιασμένα τα πάντα. Η φιλοσοφική αναφορά έχει άξονα την πανταχού παρουσία του Θεού και ότι τα πάντα πληροί, όχι όμως με την ειδωλολατρική (βουδιστική) οπτική, ότι τα πάντα είναι Θεός.   

Όλοι οι άνθρακες, δεν είναι διαμάντια, ούτε πάλι όλοι οι άνθρακες είναι κάρβουνα, αλλά διαβαθμίζονται και διακρίνονται ανάλογα.

Όλες οι λίρες δεν είναι αληθινές, αλλά ούτε και πάλι όλες είναι κίβδηλες.

Αυτό το τόσο λογικό και αποδεκτό επιχείρημα που μας παραινεί να διακρίνουμε και να μην ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΜΕ, δυστυχώς δεν είναι τόσο αυτονόητο στα πνευματικά.

Παραθέτω το σχετικό σχόλιο από κάποια κοπέλα, σε ανάρτηση που επαινεί την κίνηση πάπα και πατριάρχη: …Κρίμα που και ο απλός κόσμος όπως ακούω να συζητιέται γύρω μου το θέμα προτιμά να βολεύεται στα ιδεολογικά τείχη της πίστης του για να επιβεβαιώνει μια κάλπικη ανωτερότητα της πίστης του έναντι μιας άλλης πίστης...είναι καιροί πια για διάλογο και σύγκλιση.

Επειδή άλλο είναι η οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας (και ελληνικής υγιούς παιδείας) και άλλο η ισοπεδωτική επιβολή του οικουμενισμού, πριν την σύγκλιση, επιβάλλεται η σύγκριση.

‘’Δογματίζει’’ ένας: …όλες οι λίρες είναι αληθινές (πατριάρχης μας) βασιζόμενος στην αδιάκριτη ‘’θεωρία των κλάδων’’. Δογματίζει ο άλλος (πάπας) όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη, πιστεύοντας το ίδιο. Μόνο, που ο μεν ένας (πατριάρχης, με συνεπικουρούντα τον πάσης Ελλάδος) υποτιμά την αληθινή και την (ξε)πουλά και προδίδει σαν να ήταν κίβδηλη, ο δε άλλος (πάπας, πιο συνειδητοποιημένος στο έργο του) υπερτιμά την κίβδηλή του και την μοσχοπουλά σαν αληθινή στον κόσμο.

Να και δίπλα σε αυτούς τους δύο, και ένας τρίτος (τσίπρας, μέσα στην αθεοσύνη και ασχετοσύνη του) που στο πρόσωπό του συμπυκνώνονται όλοι όσοι ‘’δογματίζουν’’ πως όλες οι λίρες είναι κίβδηλες.      

Και ξαναρωτάμε. Είναι όλες οι λίρες αυθεντικές; Είναι όλες κίβδηλες; Είναι όλοι οι άνθρακες ΜΟΝΟ κάρβουνα ή ΜΟΝΟ διαμάντια;

Δεν είναι λοιπόν τα έναντι ημών ιστάμενα πρόσωπα, παριστάμενα στην τελευταία θεατρική παράσταση στην αγιοτόκο Λέσβο, στο σπίτι του αρχαγγέλου Μιχαήλ (Μανταμάδος) του και προστάτη της Ελλάδος. … καὶ ὁ ἄρχων τῶν ῾Ελλήνων ἤρχετο, 21 ἀλλ' ἢ ἀναγγελῶ σοι τὸ ἐντεταγμένον ἐν γραφῇ ἀληθείας, καὶ οὐκ ἔστιν εἷς ἀντεχόμενος μετ' ἐμοῦ περὶ τούτων, ἀλλ' ἢ Μιχαὴλ ὁ ἄρχων ὑμῶν.  (Δαν.ι’)  … είναι ενσαρκωμένες οι ιδέες περί Αληθείας. Υπό την ενιαία μονάδα του ανθρώπου (νους και χους). Άλλες στον πυρήνα κατά το αγαθόν του προσκολλάσθε και άλλοι στην περίμετρο (και περι-ούσιοι), σκιές, φαινόμενα, απάρτια και υποχείρια του σκιώδους που χρησιμοποιεί οχήματα οικεία (δικούς του, είτε λόγω δικαιωμάτων είτε θέλω να πιστεύω ως ηλίθιους χρήσιμους…), αρπαγέντες και εξοστρακισθέντες από την φυγόκεντρο.

Όπως ο μαργαρίτης είναι η ουσία και ο θησαυρός του όστρακος, αλλά όχι το ίδιο το όστρακο, όπως σε μια ευρύτερη σφαίρα όλοι ‘’αδέλφια’’ είμαστε, εμπεπλεγμένοι αδελφοί εν πηλώ και εν XC, σε μας εναπόκειται η διάκριση των εννοιών και ταυτότητος.  

Να κολλήσουμε την συνείδησή μας και το είναι μας στο Αγαθόν  μυστικά ΚΑΙ μυστηριακά ενσωματούμενοι στο Αναστημένο Εν Σώμα Χριστού (Ορθόδοξη Εκκλησία) ή να αδιαφορήσουμε και ισοπεδώσουμε την έννοια του αδελφού.

ΑΝ καταφέρουμε με διάκριση το πρώτο η ταμειούχος της χάριτος Εκκλησία αρχίζει να μας νουθετεί σε μαθητεία σαν σε διάφορες τάξεις σχολείου, στον πυρήνα που ορίζει Αυτό και ως Αναστημένο Σώμα, μας κοινωνεί Ζωή και Αλήθεια και Ανάσταση. Αν όχι, η σύγκριση δεν επέφερε τον θεόσδοτο καρπό της διακρίσεως, με αποτέλεσμα την ‘’κοινωνία’’ με το οστράκινο (ΧΩΡΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ) οπότε και οικουμενιστικά (σαν παναίρεση) της πανθρησκείας, την φθορά και θάνατο.

Από τις όχι και τόσο γνωστές ρήσεις του Αγίου Παϊσίου: … Πριν λίγα χρόνια,παρευρισκόμενος σε μία συζήτηση,ένας φίλος μού έκανε την εξής έξυπνη ερώτηση: "Αν έπρεπε να επιλέξεις μία φράση που να συνοψίζει το παγκόσμιο γεωπολιτικό γίγνεσθαι, ποια θα επέλεγες;"

Χωρίς ενδοιασμό απάντησα το εξής: "Ο Σιωνισμός λαμβάνει τις εντολές, το Βατικανό τις προωθεί και το Ισλάμ τις εκτελεί" …

Ο δε πάπας με τον σκολιό του (σατανιστικό σύμβολο του 4^ου αιώνα) οδηγεί και ‘’ποιμαίνει’’ τα πρόβατά του προς την απώλεια, επίδοξος δημιουργός πλέον των άλλων, και του κρισλαμ. Τον είδαμε (στην ίδια παράσταση στην Λέσβο), να ''χαιρετά'' την σημαία των αντικαθεστωτικών ίσις και αποκεφαλιστών, κι όχι της πολύπαθης (τάχα συμπαθούς) Συρίας... 

Αρχίζει η αντίσταση η πραγματική επανάσταση και ανάσταση που προσεγγίζουμε (αμήν βιωματικώς) όποιος δεν φιλά και προσκυνεί την παντούφλα του πάπα.

Ευχόμενοι για επιστροφή των δικών μας παραστατών και όσων εκ των παπικών (αλλά και όλου του κόσμου) έχουν καλή διάθεση μέσα στο πρόσωπο του Χριστού να δουν το πρόσωπο του ανθρώπου και δια του προσώπου του συνανθρώπου, να γνωρίσουν Χριστό. Αγάπη δι Αληθείας εν Πνεύματι Αγίω.

Μας συμφέρει να αποστασιοποιηθούμε από τον κόσμο (κοσμικό φρόνημα), να απομακρυνθούμε από αυτόν…  κι αν αυτό επιτευχθεί χάριτι, τότε δεν βλέπουμε έναν πάπα, έναν πατριάρχη έναν πρωθυπουργό άθεο, αλλά όλους εμάς με πόνο και αγάπη, και εν ημίν καταστάσεις αδιακρισίας που πρέπει να διορθωθούν, όπου ‘’ισχύει’’ κατά παραχώρηση … το έλα μωρέ, όλες οι λίρες είναι αληθινές… έλα μωρέ, όλες είναι κίβδηλες… τοποθετήσεις που δεν χάνει η Αλήθεια και ο Άνθρωπος (εγώ ειμί), αλλά ο άνθρωπος ως υποχείριος του μισανθρώπου.

Ας μην του κάνουμε την χάρη, μισώντας πρόσωπα (αφού τελικά υπό την οπτική του Λόγου και των λόγων είναι συμπυκνώσεις τάσεων και θέσεων, οχημάτων και οικημάτων), αλλά εμπόνως να ευχόμαστε, Κύριε ελέησον…. εναντιούμενοι όχι στους υποκινούμενους, αλλά υποκινητές άρχοντες του σκότους...  
δι ευχών Της γλυκυτάτης Θεοτόκου, να καθαρίσουμε τον ''οίκο'' μας και μεριμνήσουμε για την λειτουργικότητα του ''οχήματός'' μας ε-αυτού, εικόνος Αυτού, προς πλήρωση (ελθέ και σκήνωσον εν ημίν) βίωμα, μετοχή, ενσωμάτωση στο Αναστημένο Σώμα Χριστού (Ορθόδοξη Εκκλησία):       

για δε την μη τυχαία (εκτιμώ) παρουσία των τριών αυτών προσώπων, σε εκείνον τον ευλογημένο χώρο (και χώρα) περισσότερο πρέπει να μας μηνύει την ασθένεια που προκαλεί προσευχή, σκιά προς κατάργηση, παρά μίσος στην ίδια την ασθένεια, μίσος στην σκιώδη ''παράσταση''...  

Πολλοί, τους στήσαμε απέναντι και τους λιθοβολήσαμε. Όταν η Κυρία Θεοτόκος ενημερώνει τους αγιορείτες ότι έρχονται οι εχθροί του Υιού Μου (παπικοί), και με τόσα που γνωρίζουμε για την δράση (και ιστορία) του πάπα, ένα δίκαιο το έχουμε. Αυτοί οι τρεις, οι στηθέντες αυτοβούλως απέναντι Του Κυρίου, οπότε και ημών, ως συμπυκνώσεις όλων των (εξ αγνοίας πολεμούντων την Αλήθεια) διπλανών μας, ζητούν βαθέως την συμπόρευση Του Κυρίου για την θεραπεία τους. Ο Κύριος γνωρίζεται/βιούται όχι αντικείμενος, αλλά συγκείμενος, προκαλώντας και προσκαλώντας όλους εμάς τους ορθοδόξους, για την ίδια απαλή και απλή συμπεριφορά και όχι λιθοβολισμό. 

Για τους εμμένοντες πολεμίους, η κρίσις Του Κυρίου. Σε μας να μείνει η διάκριση και διακριτική συμπεριφορά αναμένοντες την ψυχωφελή επιστροφήν όλων των αιρετικών και αλλοδόξων.