το καλύτερο κήρυγμα

Ήταν απόγευμα, παραμονή της πανηγύρεως του και ετελείτο ο πανηγυρικός εσπερινός του Αγίου. 

Κατανυκτικός εσπερινός...υπέροχοι ψαλτάδες...ο κόσμος γέμιζε ασφυκτικά την εκκλησία και το "άρωμα" του Αγίου μας τρυπούσε τα ρουθούνια χαρίζοντας μας μεγάλη ευφορία. 

Ήρθε η ώρα της περιφοράς της εικόνας του Αγίου εντός του ναού. Τότε....συνέβη το απρόβλεπτο... που γέμισε με αμηχανία και έκπληξη όλο το εκκλησίασμα. 

ένας κύριος που έψελνε στο αριστερό ψαλτήρι...πετάγεται ξαφνικά... βγάζοντας μια φωνή που δεν κατάλαβα...και με τα χέρια τεντωμένα, προσπάθησε να κατακρημνίσει την εικόνα του Αγίου Ιωάννου!!! όμως προς κατάπληξη όλων έμεινε ακίνητος... λίγο πριν αγγίξει την εικόνα... με τα χέρια του μόνο να τρέμουν ολόκληρα από τον ώμο.... δέκα εκατοστά πριν αγγίξει την εικόνα!!! 

Αυτό διήρκεσε λίγα λεπτά.... ικανά να παρατηρήσουμε το γεγονός... την ταραχή

γάμος… αρχίζει από την γη και τερματίζει στον ουρανό ...

Ο γάμος είναι η πορεία, το ταξίδι που θα καταλήξει στον ουρανό, στην αιωνιότητα. Ο γάμος είναι ένας δρόμος· Αρχίζει από την γη και τερματίζει στον ουρανό. 

Είναι μια σύναψις, ένας σύνδεσμος μαζί με τον Χριστόν, πού μας βεβαιώνει ότι θα πάμε κάποτε στον ουρανό. 

Πάνω από την αγάπη, πάνω από τον άνδρα σου, πάνω από την γυναίκα σου, πάνω από τα καθημερινά σου γεγονότα, να θυμάσαι ότι προορίζεσαι για τον ουρανό, ότι μπήκες στον δρόμο πού πρέπει οπωσδήποτε να σε βγάλει εκεί. 

Η νύμφη και ο γαμπρός δίνουν τα χέρια τους, τούς πιάνει ο ιερεύς και ακολουθούν γύρω από το τραπέζι χορεύοντας και ψάλλοντας. Αυτό σημαίνει ότι ο γάμος είναι η πορεία, το ταξίδι πού θα καταλήξει στον ουρανό, στην αιωνιότητα*. 

Στον γάμο φαίνονται ότι παντρεύονται δύο. Δεν είναι όμως δύο αλλά τρεις. 

Παντρεύεται ο άνδρας την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα, αλλά και οι δύο μαζί υπανδρεύονται** τον Χριστόν. 

Τρεις επομένως λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο και τρεις πλέον παραμένουν στην ζωή τους. 

Όλα όσα χρησιμοποιούνται, κατά την τέλεση του γάμου, είναι σκιές και σύμβολα

μέγας Κωνσταντίνος και Πόλις (π.Ανανίας Κουστένης)

Ο Μέγας Κωνσταντίνος έσωσε την Ορθόδοξη Εκκλησία από την αίρεση του Αρείου που ήταν τορπίλη στα θεμέλια της Εκκλησίας. Χειρότερη από τους Διωγμούς του Νέρωνα και του Διοκλητιανού γιατί ήταν εκ των ένδον, ήταν από τους παπάδες. Γιατί ο Αρείος ήταν πρωτόπαπας στην Αλεξάνδρεια. Ήταν τέρας μορφώσεως και παιδείας μεγάλης κάτοχος.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος την έσωσε και έκανε την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 το Μάϊο μήνα. Όλα το Μάϊο έγιναν. Ακόμη και η Άλωση. Και διετύπωσε το Ορθόδοξο Δόγμα περί του Υιού και Λόγου του Θεού. Και λέει ο Άγιος Θεοφάνης ο Ομολογητής και Χρονογράφος (μόνο αυτός) ότι το “Σύμβολο της Πίστεως” δεν το έγραψαν οι Πατέρες. Το είχε συντάξει πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος με τη Θεία Φώτιση. Ακούστε το αυτό και κρατήστε το. Οι Πατέρες το επικύρωσαν, το υπαγόρευσαν και εγράφη στα πρακτικά της Α’ Οικουμενικής

η μυροβλύζουσα κόγχη του ιερού

Ο μακαριστός Γέροντας π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931–1999) ήταν ένας σύγχρονος διορατικός και θαυματουργός άγιος, ο οποίος έδρασε με πολύ μεγάλη αγάπη και αυταπάρνηση στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, συνεχώς δίπλα στον ανθρώπινο πόνο. Μαθητής, ο ίδιος και για χρόνια συμπαραστάτης του νεοφανούς αγίου της Εκκλησίας μας, του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού (1887–4/1/1964). Ο δε άγιος Νικηφόρος στάλθηκε στα υπεύθυνα χέρια της αγάπης και της διακονίας του Γέροντος Ευμενίου από έναν άλλον σύγχρονο άγιο, τον Άγιο Άνθιμο (Βαγιάνο) της Χίου (1869–1960), με προσωπική συστατική επιστολή του ιδίου.

Ο Γέροντας, σαν λειτουργός που ήταν ο ίδιος στον ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, δεν έβαζε κανέναν μέσα στο ιερό. Οι θείες Λειτουργίες αυτού του αγίου Γέροντος συνοδεύονταν με το εξαιρετικά σπάνιο και έκτακτο «σημείο» της ευλογίας και της ευδοκίας του Αγίου Θεού: την ευώδη και άφθονη μυροβλυσία του τοίχου της κόγχης του ιερού, όπου αυτός λειτουργούσε...

Διηγείται ένα πνευματικό του παιδί: «Κάποτε, μετά τη θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, ξαφνικά με φώναξε. Εγώ, αν και εσωτερικά θλιμμένος, πήγα. Με πήρε και μ’ έβαλε μέσα. Με παίρνει δίπλα στην αγία Τράπεζα και μου δείχνει την κόγχη. Κοιτάζω... Ο τοίχος ήταν βρεγμένος κι έτρεχε μέχρι κάτω.

Μου λέει: “Τι θα κάνουμε εδώ;” Και του λέω: “Γέροντα, θα κάνουμε μία μόνωση απ’ έξω, μετά που θα περάσουν οι γιορτές, για να μη τραβάει υγρασία”. Μου λέει: “Όχι, ευλογημένε!... Δεν κατάλαβες!...” “Τι δεν κατάλαβα, Γέροντα;”, τον ρωτάω. “Κοίταξε προσεκτικά!”, μου λέει. Κοιτάζω. “Αυτό, είναι θαύμα!”, μου λέει. “Να, πολλές φορές, όταν αρχίζω τη θεία Λειτουργία, μόλις πω: ‘Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…’, αρχίζει ο τοίχος και στάζει μύρο. Μάλιστα, κάποιες φορές στάζει τόσο πολύ, που τρέχω να τελειώσω τη θεία Λειτουργία, διότι –πού θα πάει;!– θα πλημμυρίσουμε εδώ πέρα!...”.

Άγγιξα το χέρι μου πάνω στον τοίχο και ήταν πράγματι μύρο!... Ευωδίαζε!!...».

[ Σήμερα είναι η μέρα της σεπτής κοιμήσεως του οσίου Γέροντα Ευμενίου (Σαριδάκη)· η πατρική του ευχή και πρεσβεία, παντού και πάντα, αισθαντικά μαζί μας! Η συνέχεια του κειμένου με το θαύμα της μυροβλυσίας της κόγχης του ιερού, από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»· https://toeilhtarion.blogspot.com/2019/05/blog-post_23.html.

Ευχή του Οσίου Θαλασσίου

Κύριε τῶν πάντων Χριστὲ, ἐλευθέρωσέ μας ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, ἀπὸ τὰ ὀλέθρια πάθη καὶ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ αὐτὰ.
Πλασθήκαμε ἀπὸ Σένα, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὸν παράδεισο ποὺ ἐφύτευσες Ἐσὺ.
Τὴν τωρινή μας ἀτιμία μόνοι τὴν προκαλέσαμε, μὲ τὸ νὰ προτιμήσουμε τὴν ὀλέθρια ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ἀπόλαυση.
Ἐπήραμε τὴν ἀμοιβή μας γι’ αὐτὸ, ἀνταλλάσσοντας τὴν αἰώνια ζωὴ μὲ τὸ θάνατο.
Τώρα λοιπὸν, Κύριε, καθὼς ἐστράφηκες μὲ εύμένεια πρὸς ἐμᾶς, κάνε τὸ ἴδιο ὥς τὸ τέλος. Καθὼς ἔγινες ἄνθρωπος γιὰ μᾶς, σῶσε μας ὅλους.
Γιατὶ ἦλθες νὰ σώσεις ἐμᾶς τοὺς χαμένους. Μὴ μᾶς χωρίσεις ἀπὸ τὴν μερίδα ὅσων σώζονται.
Ἀνέστησε τὶς ψυχὲς καὶ σῶσε τὰ σώματά μας. Καθάρισέ μας ἀπὸ κάθε μολυσμὸ.
Σπάσε τὰ δεσμὰ τῶν παθῶν ποὺ μᾶς κατέχουν. Ἐσύ, ποὺ συνέτριψες τὶς φάλαγγες τῶν ἀκάθαρτων δαιμόνων.
Καὶ ἀπάλλαξέ μας ἀπὸ τὴν τυραννία τους, γιὰ νὰ λατρεύσουμε Ἐσένα μόνο, τὸ αἰώνιο Φῶς.
Ἀφοῦ ἀναστηθοῦμε ἐκ νεκρῶν, συγκροτώντας μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους μία εὐλογημένη καὶ ἀκατάλυτη χορεία. Ἀμὴν.

περιεχόμενα 12ε

Εισαγωγή  

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ   12ε

η συγκείμενη και η αντικείμενη αλήθεια…

ο συνοδίτης αρχάγγελος Ραφαήλ

ανέλιξη, προσευχή και Σταυρός…

Ἡ μετάνοια τοῦ Ζακχαίου (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

τα γενικά και τα ειδικά δώρα του Θεού

αρετές

συσσεισμός… (οντολογική, σχηματική και πρακτική προσέγγιση)

Συμβουλές γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ

Εκδίωξη δαιμόνων από τον αρχ Μιχαήλ

πρόοδος και ''πρόοδος''

Αποφθέγματα και διδασκαλία αγ.Γρηγορίου θεολόγου

Προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη (δύο λιτές συμβουλές και λίγα σχόλια)

προσευχή πριν και μετά την εξομολόγηση (αγ.Νικοδήμου αγιορείτου)...

Υπαρξιακά προβλήματα και η λύση…

Υπαρξιακό πρόβλημα λέγεται κατά τον Όσιο Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη, η διάπυρη λαχτάρα της ψυχής, να συναντήσει το Aρχέτυπο* της δημιουργίας της. 

Απεκάλυψε σε μαθητή του, ότι την στιγμή της συλλήψεως κάθε ανθρώπου, επιστατεί ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, και δημιουργεί εκ του μηδενός την καθαρότατη και αρτιότατη αθάνατη ψυχή. 

Η ψυχή δεν έχει κληρονομικότητα. Έχει τελειότητα. Τότε, ο νους, ο οφθαλμός της ψυχής, για δευτερόλεπτα ορά τον Χριστό ως Θεάνθρωπο «εν τω Ακτίστω Φωτί»! μάλιστα, σεβόμενος την ελευθερία ενός εκάστου, ερωτά εκείνη την στιγμή την νεόπλαστη ανθρώπινη ύπαρξη αν θέλει να ζήσει! 

Την εμπειρία αυτή την μεγαλειώδη και καθοριστική, την διακρατεί η καρδιακή μνήμη** του εμβρύου. Συνοδεύει κάθε άνθρωπο σε όλη την εξελισσόμενη επίγεια πορεία του. 

Δεν ενθυμείται αυτό το γεγονός η μη ανεπτυγμένη εγκεφαλική μνήμη, αλλά η παράλληλη και απείρως δυνατότερη, η επονομαζομένη καρδιακή. Αυτή την διακρατεί μνημονικά ανεξίτηλη και γευστικά απαιτητική. Επομένως, την αναζητά διακαώς σε όλη την μετέπειτα ενδοκοσμική διαδρομή της 

(μερικά ακόμη συλλεχθέντα σχόλια αδελφού, πάνω στο θέμα…) 

- Ο Αγιος Πορφύριος είχε πει, ότι την ώρα της σύλληψης του εμβρύου, στην ψυχή

με βάρκα το τριμμένο ράσο (αγ.Δαβίδ εν ευβοία)

Ὅταν κάποτε ὁ Ὅσιος Δαβίδ χρειάστηκε νά περάσει ἀπό την Ἀταλάντη στίς Ροβιές τῆς Β. Εὐβοίας, παρακάλεσε ἐκεῖ ἕνα βαρκάρη νά τόν περάσει ἀπέναντι.

Ὁ βαρκάρης τόν εἶδε ρακένδυτο καί ἀρνήθηκε.

Ὁ Ὅσιος χωρίς νά γογγύσει ἔβγαλε τό τριμμένο ράσο του, τό ἅπλωσε πάνω στό νερό τῆς θάλασσας, ἔκανε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, προσευχήθηκε καί ἀνέβηκε ἐπάνω του καί ὤ τοῦ θαύματος, ἄρχισε νά ταξιδεύει!

Βλέποντας ὁ βαρκάρης τόν Ὅσιο νά ταξιδεύει ἐπάνω στό ράσο τοῦ μονολόγησε:

«Νά, αὐτός εἶναι ὁ καλόγερος, πού εἶπε νά τον πάρω. Αὐτός εἶναι ἅγιος!».

Και ἄρχισε ἀμέσως νά φωνάζει ἀπό μακριά: «ἔλα παππού μου νά σε πάρω, ἔλα…».

Ὁ Ἅγιος ἄκουσε τήν φωνή τοῦ βαρκάρη, τόν εὐλόγησε καί συνέχισε νά ταξιδεύει μέ τόν θαυμαστό αὐτό τρόπο.

---

φυσικά και δεν είναι ο μόνος άγιος που ταξίδευε επί υδάτων με το ράσο του. Θαύμα

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

(εορτάζει 8 Μαΐου εκάστου έτους), είχε κάνει στη ζωή του, μόνο μία αμαρτία.

Μετά την Ανάσταση του Χριστού οι Απόστολοι έβαλαν κλήρο, για που κάθε Απόστολος θα πήγαινε για να κάνει Ιεραποστολή.

Στον Ευαγγελιστή Ιωάννη, ύστερα από κλήρο, του δόθηκε η Μικρά Ασία να κηρύξει τον Χριστιανισμό και σκέφτηκε αν θα μπορέσει να τα καταφέρει με εκείνους τους δύσκολους ανθρώπους, που υπήρχαν στην περιοχή εκείνη και άρχισε να γογγύζει.

Έδειξε δηλ. ολιγοπιστία και για αυτήν του την αμαρτία, τιμωρήθηκε αυστηρά από τον Κύριο (τον είχε ενημερώσει ο Κύριος, ότι για αυτήν την συγκατάθεση του θα του έβαζε ένα αυστηρότατο επιτίμιο, χωρίς να του πει ποιό θα είναι).

Έτσι μια μέρα επιβαίνοντας σε μια βάρκα, ναυάγησε και για 40 μέρες ο Άγιος πάλευε με τα κύματα. Την σαρακοστή μέρα, μισοποπεθαμένος βγήκε στην ακτή.

Ο Άγιος Πρόχορος, ο υποτακτικός του, όταν τον εντόπισε στην ακτή, δυσκολεύτηκε να τον αναγνωρίσει. Τόσο πολύ αδυνάτισε και αλλοιώθηκε η φυσιογνωμία του, από αυτήν την ταλαιπωρία. Γι' αυτήν την συγκατάθεση που έκανε ο Άγιος τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά και εμείς με τόσες αμαρτίες θέλουμε να περάσουμε τη ζωή αυτή χωρίς δοκιμασίες και θλίψεις;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος θεωρείται ο πρύτανης όλων των μυστικών θεολόγων.

Η φυσική μητέρα του ήταν η Αγία Σαλώμη, που ήταν κόρη του Αγίου Ιωσήφ του μνήστορα. Άρα ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ανιψιός του Χριστού.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα +

Χριστός Ανέστη μέσα από το Παράδεισο! από τον παπα Φώτη τον δια Χριστό Σαλό!

Ο παπά Ν.. είναι ένας απλός λευίτης και προπάντων εμπερίστατος, με πολλά προσωπικά προβλήματα, όμως ήταν ένας αγαπημένος φίλος του παπαΦώτη Λαυριώτη του διά Χριστόν Σαλού... και πολλές φορές όταν τον έβλεπε τον πείραζε ο Παππούλης, γιατί ο παπα Ν. είναι μια πολύ απλή ψυχή, καθαρή, παιδική θα έλεγα... και ο Παππούλης αναπαυόταν σε τέτοιες ψυχές!

Φέτος πήρε εντολή από τον Αρχιερατικό να λειτουργήσει τη Λαμπρό Τρίτη σε μια εκκλησία σε ένα άλλο χωριό , όπως και έγινε...

Γυρνώντας στο σπίτι του έπρεπε να περάσει μπρος από το κοιμητήριο που είναι θαμμένος ο παπα Φώτης και το σκεφτόταν...

Όταν έφτασε πολύ κοντά βλέπει μπροστά του τον Παππούλη όρθιο... ντυμένο με μια άσπρη ιερατική στολή, και πολύ λαμπερό να του χαμογελά και να τον χαιρετά!

Ο παπα Ν. καθώς είναι απλός και άδολη ψυχή τρόμαξε, όπως ομολογεί ο ίδιος με συστολή, και πάτησε το γκάζι του αυτοκινήτου! (...)

Προχωρώντας πιο κάτω, σε ένα εκκλησάκι που πήγαινε ο Παππούλης και

τα θεία γεγονότα … τότε και τώρα. Ιστορικά και βιωματικά.

οι άγιοι αναφέρουν πως τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες, αναμένοντας την δική μας κατά τάξη και ετοιμότητα μετοχή. 

Μια χονδροειδής προσέγγιση (επιδερμικά θρησκευτική, χλιαρή και τυπική) υπαγορεύει την επανάληψη και μνήμη των θείων γεγονότων μια φορά ετησίως στον λειτουργικό της κύκλο και έως εκεί. Μια φορά γέννηση της Θεοτόκου (8Σεπ) μία εισόδεια (21Νοε) μία Χριστούγεννα (25Δεκ) μία ευαγγελισμός (25Μαρ) μία Μ.Εβδομάδα και Πάσχα, μία ανάληψη, μία πεντηκοστή, μία κοίμηση Θεοτόκου (15 Αυγ) το κλείσιμο του κύκλου σωτηρίας και ξανά από την αρχή της ινδίκτου… ένας κύκλος, μία σπείρα, μία έλικα… που όμως σαν οικοδομή, ‘’θέλει’’ ο κάθε όροφος* νάχει βάση τον προηγούμενο. Πως θα ‘’ζήσουμε’’ γέννηση αν δεν προηγηθεί ευαγγελισμός; πως θα βιωθεί η ανάσταση αν δεν έχει προηγηθεί η γέννηση; (όλα εν ημίν, ομόρροπα της εξωτερικής ‘’ιστορίας’’). 

[ο Ευαγγελισμός ως προϋπόθεση της Αναστάσεως (και των δύο, ο ΣΤΑΥΡΟΣ) η σταύρωση του θελήματός μας, για χάριν του θελήματος του Θεού].   

Όπως (όμως) ο μεγάλος μαγνήτης διευθετεί σε τάξη τα μικρά μαγνητάκια, έτσι και η Μεγάλη Εβδομάδα ‘’τακτοποιεί’’ την κάθε Τετάρτη και κάθε Παρασκευή

Πώς βαπτίστηκε ο ληστής πάνω στο σταυρό;

Οσίου Θεοδώρου Στουδίτου

Πόσο μεγάλο μυστήριο!

Μετανόησε ο ληστής· χρειαζόταν νερό για να βαπτισθεί.

Ήταν κρεμασμένος στον σταυρό·δεν υπήρχε άλλος τόπος να βαπτισθεί, ούτε πηγή, ούτε λίμνη, ούτε βροχή, ούτε αυτός που θα τελούσε το μυστήριο.

Γιατί όλοι οι μαθητές είχαν φύγει επειδή φοβούνταν τους Ιουδαίους.

Ο Χριστός όμως δεν εστερείτο ναμάτων, αλλά, αν και ήταν κρεμασμένος στον σταυρό, δημιούργησε νερά.

Επειδή δηλαδή δεν ήταν δυνατόν να μπει στη βασιλεία ο ληστής χωρίς βάπτισμα, πρόσφερε ο Σωτήρας αίμα και νερό από την τρυπημένη πλευρά του,για να ελευθερώσει τον ληστή από τα κακά που σήκωνε,και να δείξει ότι το αίμα έγινε λύτρο αυτών που στηρίζουν τις ελπίδες τους σ’ Αυτόν.

ΕΠΕ,Φιλοκαλια,έργα Θεοδώρου Στουδίτου, 1,61

πηγή