Αλλά… "Η αληθινή επιστήμη, είναι η επιστήμη της καθαρής καρδιάς!" ~ Άγιος Σπυρίδων, Επίσκοπος Τριμυθούντος ο θαυματουργός, επίσης, ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, πρώην Καθηγούμενος Ι.Μ. Ιβήρων Αγ. Όρους στο Η Σχέση μεταξύ Επιστήμης και Ορθόδοξης Θεολογίας σημειώνει… οι αληθινά τολμηροί επιστήμονες θα αναπαυθούν, μόνον όταν γίνουν Ορθόδοξοι θεολόγοι.
…έτσι ενώ ο προσανατολισμός (1) του ανθρώπου που ζει στην εξωστρέφεια (ως ΑΔΑΜ) με κέντρο τον εαυτό του, κερδίζει καθημερινά με τις εφευρέσεις και ανακαλύψεις και αναλύσεις επί αναλύσεων, τάχα αντικειμενικότητα, (μέσα στην έρπουσα σοφία του κόσμου) συγχρόνως κατηγορεί τον άλλον προσανατολισμό (που κέντρο έχει τον νέο ΑΔΑΜ Χριστό και την εν ημίν βασιλεία και θεία σοφία, φωτιζόμενος από ευθές ΦΩΣ) ως υποκειμενικό, υποτιμώντας την ‘’αλήθεια’’ του… Με αυτήν την στάση όμως, υποτιμά αδιάκριτα κάτι παραπάνω από έναν φιλοσοφικό όρο… αφού η αλήθεια δεν απαντιέται στην ερώτηση ‘’τι εστίν’’, αλλά στο ‘’ΤΙΣ εστίν’’ όντας η σοφία, πρόσωπο. Πρόσωπο που είναι και στόχος αλλά και συνοδοιπόρος και Ο μόνος βοηθός προς τον στόχο. Αυτό που αναφέρει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής πως ο σκοπός και ο δρόμος για τον σκοπό, είναι άγια.
Στην ορθοδοξία, ο Θεός ΔΕΝ
γνωρίζεται ως αντικείμενος, αλλά βιώνεται ως συγκείμενος…. και πρέπει να
εντοπιστεί ως συμπλέων, συνοδοιπορών μαζί μας έως συντελείας* και θεραπεύων ως
Ιατρός ψυχών και σωμάτων. Βοηθός, ρύστης, σκέπη….
Να εντοπισθεί το …ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. (Ιωαν.ιε’5) και ότι χωρίς Τον Κύριο συνοδοιπορούντα (όπως τότε προς εμμαούς με τους αποστόλους) και χωρίς την ερμηνεία των θείων Γραφών και γεγονότων, ανόητοι και βραδείς στην καρδία (Λουκ.κδ’25) θα παραμένουμε… αποδίδοντας με αυτήν την νοοτροπία, τα πάντα καλά Στον Κύριο!!
Κι αν δεν ξεκινήσουμε με εφόδιο το … καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. κι αν δεν ‘’εισέλθει’’ και ‘’σκηνώσει’’ στην κεφαλή μας (αβραμ) ως το ‘’α’’ της αγάπης και αληθείας Του για να μετονομαστεί εκ Θεού αβραάμ και το ‘’ρ’’ της δικαιοσύνης Του στο σώμα μας σάρρα από σάρα (Γεν.ιζ’5, 15), αληθώς, δεν θα έχουμε βάλει αρχή συνοδοιπορίας… αρχή εξόδου από το κατ’εικόνα (και κατοπτρικό χαμηλότερο σκιερό είδωλο) που το έχουν όλοι, αλλά δεν θα ‘’βρει’’ Ο Κύριος με την κρίση (2) Του, ούτε μια βαθμίδα προς το καθ’ωμοίωσιν… οπότε, για ποια καινή διαθήκη θα μιλάμε και θα καυχώμαστε ότι ζούμε μετά Χριστόν, ή είμαστε τέκνα του αβραάμ... (αλλόδοξοι, ετερόδοξοι, αιρετικοί...) ενώ θα έχουμε μείνει μετεξεταστέοι στα προ σωματικής παρουσίας Χριστού. Ούτε καν εν ημίν σπερματικού Λόγου στην ζωή μας. Μια ευθεία ρίζας και καρπού, χωρίς ασυνέχεια... ράβδος εκ της ρίζης ιεσσαί και άνθος εξ Αυτής Χριστέ… ευθεία, που δεν πρέπει να υπάρχει κενό, όπως δεν νοείται οικοδόμημα πολυόροφο, χωρίς την ύπαρξη κάποιου ενδιάμεσου ορόφου ή θεμελίων…
Η παρουσία Του Κυρίου στην ζωή μας δεν είναι μια στενή έννοια συνοδοιπορίας δύο προσώπων, που και αυτό θα αρκούσε, αλλά σύμφωνα με το… 24 πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ… (Ιωαν.ιζ’24) συνοδοιπορούμε και με Τον Κύριο αλλά και με τους απ’αιώνων δικαίους και αγίους Του, που όσο δεν κωλύουμε το Πνεύμα το Άγιο να ενεργεί δι ημών, τόσο είναι παρόντες Κύριος και άγιοι και επουράνιες δυνάμεις…, παρά την αναισθησία και αδυναμία αντιλήψεώς τους. Είναι στο άλλο δωμάτιο και όχι μόνο μας βλέπουν αλλά και μας βοηθούν. Είναι συγκατάβαση θεϊκή κι όχι μετάβαση τοπική… ενεργών Ο Τριαδικός Θεός, δια Της Θεοτόκου όσο δεν Τον απωθούμε δεν Τον στεναχωρούμε, αλλά Τον αναπαύουμε**…
Επ’αυτού, ο γέροντας Αιμιλιανός (1934-2019) σημειώνει…:
Πώς υποχρεώνεις όλους τους αγίους να γονατίσουν μαζί
σου.
Κάθε ημέρα στην εκκλησία ζητάμε τις πρεσβείες των
αγίων.
Αυτές οι πρεσβείες είναι ολόκληρη δύναμις, ολόκληρος
κόσμος που βγαίνει από τους αγίους και από τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.
Αλλά οι άγιοι δεν μεσιτεύουν απλώς.
Με το να βλέπουν τον Χριστόν και να γνωρίζουν την ζωή
του, και με το να δέχωνται εν Πνεύματι Αγίω θείο φωτισμό ο οποίος θα γίνη
πλήρης την ημέρα εκείνη, όταν θα παραβρεθούμε και εμείς μαζί τους, ο Χριστός
γίνεται πλέον περιουσία τους και φωτίζουν και εμάς.
Διαφωτίζουν τον νου μας, μας αποκαλύπτουν.
Όταν έχω κάτι και μου το ζήτησης, θα σου το δώσω.
Αν έχω δύο χιτώνες, ο Θεός με υποχρεώνει να σου δώσω
τον ένα.
Αλλά και αν έχω έναν, σε λυπάμαι και σου τον δίνω και
αυτόν και ζητάω άλλον από τον ηγούμενο.
Ο άγιος, που έχει τόσο πλούτο από τον φωτισμό του
Θεού, δεν θα δώση και σε μας; Μπορεί να μας το αρνηθή αυτό;
Ο θείος φωτισμός είναι το βαθύτερο και το σπουδαιότερο
που μπορούμε να ζητήσωμε από τους αγίους.
Ό,τι και αν μας λείπη, αποκαθίσταται ή μπορούμε να
ζήσωμε χωρίς αυτό.
Αλλά χωρίς τον φωτισμό, την γνώσι δηλαδή, δεν μπορούμε
να ζήσωμε.
Η γνώσις του Θεού συντηρεί τα κύτταρά μας και ενώνει
το πνεύμα μας, μας παριστάνει ενώπιον του Θεού και μας σώζει και μας βάζει στην
βασιλεία των ουρανών.
Η γνώσις ή η άγνοια του Θεού, ή μικρή ή η μεγάλη, μας
κάνει ζωντανούς ή νεκρούς.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο άγιος δεν αντέχει να
μην εκφράση την αγάπη του με το να μας πλουτίζη με τον θείο φωτισμό, με το να
μας διαφωτίζη στο κάθε μας θέμα.
Επί πλέον, οι άγιοι δεν κάνουν κάτι μακριά από εμάς,
δεν πηγαίνουν πίσω από εμάς για να παρακαλέσουν τον Θεόν, αλλά προσεύχονται
μαζί μας.
Εφ’ όσον είναι πρόσωπα, όταν γονατίζω εγώ, αυτός που
κάθε ημέρα είναι με τον Θεόν, γονατίζει μαζί μου, συν-γονατίζει, συνιδρώνει,
συμπάσχει, συναγωνιά με την δική μου παράστασι ενώπιον του Θεού.
Μη σας κάνη αυτό εντύπωσι.
Εναγώνιος είναι η αγωνία του αγίου, αλλά είναι μία
αγωνία, μία συμμετοχή στην ζωή μας.
Εφ’ όσον το Πνεύμα κράζει, «αββά ο πατήρ», και αγωνιά
μαζί μας, εφ’ όσον ο Πατήρ και η κτίσις αγωνίζονται μαζί μας, δεν θα αγωνισθή ο
άγιος που τον φέραμε και τον βάλαμε στο κελλί μας;
Και είναι τόσο εύκολη αυτή η πράξις!
Κάνεις μια μικρή επιστράτευσι και υποχρεώνεις όλους
τους αγίους να γονατίσουν μαζί σου.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, «Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες», των εκδόσεων Ίνδικτος.)
Ομόπνοο και στο Ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν του αγ.Ανδρέα δια XC σαλού … (όπου επιγραμματικά αναφέρει) :
- Σέ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καί
μυρώνουν τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεοῦ:
Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τά ἱερά βιβλία, ὁπότε τούς κυκλώνουν γιά ν' ἀκούσουν κι αὐτοί.
Δεύτερον, ὅταν προσεύχονται καί συνομιλοῦν μέ τόν Θεό,
ὁπότε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μέ
πόθο.
Τρίτον, ὅταν ὑπομένουν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο, πόνο καί τιμωρίες, ὁπότε τούς μυρώνουν καί τούς παρακινοῦν στόν ἀγώνα τῆς εὐσεβείας.
Αμήν επιστρέφοντας στην αφετηρία βιωμάτων, σωτηρίας και επίγνωσης της αληθείας… για να ταυτιστεί η υποκειμενικότητα με την αντικειμενικότητα, χωρίς στρεβλότητα καρδίας*** ώστε να έχουμε συνοδοιπόρο Τον Κύριο και Αυτόν, μαζί με την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος ως σκοπό, … ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών…
…Τας ψυχάς ημών αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον, τας εννοίας κάθαρον … Κύριε ελέησον!! …ένεκεν Του ονόματός Σου Κύριε, ζήσεις με…
---
(2) κρίσις με γνωστά (εκ των Γραφών) κριτήρια αγάπης, αληθείας, δικαιοσύνης κατά Τριαδικό Θεόν κι όχι παρ'ανθρώποις (συμφωνίες και νόμους) ή έτερους (ψευδο)θεούς, κατά πόσο Τον ωμοιάσαμε, κατά πόσο Τον αφομοιώσαμε, κατά πόσο Τον επιτρέψαμε να ''χωρέσει'' μέσα σε εμάς σαν Φως και να δράσει, σε αντικατάσταση του σκιώδους εγώ και του φρονήματος της σαρκός που αντιστρατεύεται του πνεύματος. Πόσο άδειασε ο καθένας από το εγώ του, για να παραδοθεί με εμπιστοσύνη στο Εσύ Κύριε!! Πόσο δεν Του αντιστάθηκε πόσο δεν κώλυσε το Πνεύμα το Άγιο!!
Όπως λένε οι άγιοι, θα αναστηθούμε όλοι έχοντες ηλικία 33 ετών, αλλά ο καθένας θα φέρει την φωτεινότητα που του δόθηκε σαν δωρεά, δλδ κατά πόσο συνταυτίστηκε (σύμπλευσε, συντόνισε, συμφώνησε...) η θέλησή του με το θέλημα του Θεού... σαν δοχεία, σαν ''άστρα'' διαφορετικής φυσικά φωτεινότητος. Άλλος σαν αχνό ίχνος (εν σπόρω) σαν προ Χριστού Γεννήσεως ψυχική και σωματική κατάσταση, άλλος νηπιάζων άλλος κοντά στο μέτρο της τελειότητος... εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. (Εφεσ. δ’) όλα δωρεά!! ... αμήν να βάλουμε αρχή θελήσεως κι Ο Κύριος πλούσια παρέχει τα χαρίσματα. Τον Εαυτό Του... σε αυτόν που Του ανοίγει την θύρα της καρδιάς για να ενοικεί για να οδηγεί.... Κύριε ελέησον!!
...και μετά, αρχίζει να ενεργεί άλλη νοοτροπία. ΔΕΝ μένει ο άνθρωπος στο κακό, αλλά στο ενυπάρχον καλό, όσο κι αν είναι αυτό, γιατί βλέπει Χριστό και προοδεύει πρακτικά στο η αγάπη, ου λογίζεται το κακό. ΔΕΝ μένει στο δίκαιο, παρότι έμπονα μπορεί (συνήθως) να αδικηθεί, αλλά ''κυνηγά'' χάρι... χάρι και χαρά, δια σταυρού, με πρώτο αδικηθέντα, υπομείναντα και συγχωρούντα Τον Κύριο. Βιώματα ενδεικτικά για να μας θεωρεί ''παιδιά'' Του, που κάνουν τον φιλότιμο αγώνα τους να Τον ωμοιάσουν....
Γράφει σχετικά ο αγ.Πορφύριος: ... Το μυστικό είναι ν' αντιμετωπίζει κανείς τις καταστάσεις με πνευματικό τρόπο . Κάτι παρόμοιο γράφει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:
Η πιο φανερή απόδειξη, ότι μια ψυχή δεν έχει καθαριστεί από τα κατακάθια της κακίας είναι, ότι αυτή δεν ευσπλαχνίζεται και δεν συγκαταβαίνει στον συνάνθρωπο που βρίσκεται ακόμα κάτω από την δουλεία της αμαρτίας, αλλά αντιμετωπίζει αυτόν που αμαρτάνει, με το νομικό φρόνημα ενός δικαστή.
Δεν θα φτάσει ποτέ κανείς στην καθαρότητα της καρδιάς, αν δεν αποκτήσει αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: ''Να σηκώνετε ο ένας το φορτίο του άλλου και έτσι θα εφαρμόσετε πλήρως το νόμο του Χριστού" (Γαλ. ς’,2). Δεν θα φτάσει επίσης κανείς στην καθαρότητα της καρδιάς, αν δεν έχει την αρετή της αγάπης. (Αββά Χαιρήμονος)
* μπορεί να φαντάζει τέλειο και ανακούμπητο να βλέπουμε Χριστό μέσα στον καθένα, αλλά η ετερογνωσία έχει απόλυτη σχέση με την αυτογνωσία. Πως θα μπορέσω να ''δω'' Χριστό μέσα στον άλλον αν δεν δω (πιο μπροστά) Χριστό μέσα μου; και πάλι, όσο Χριστό ''μπορεί'' να δω εντός, Ο Ίδιος με βοηθά να δω Τον Κύριο και μέσα στον άλλον, παρά τα χαμηλά ποσοστά ''παρουσίας'' Του σε αυτόν, ακόμη και στον σχεδόν απόλυτα κακό και κατασκότεινο (99% - 1%) άνθρωπο....
Από την λαϊκή σοφία ακούμε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όσο αρνούμαστε να δούμε Τον Χριστό μέσα στους άλλους, τόσο αρνούμαστε Τον Κύριο να ''εργαστεί'' μέσα από τα μάτια μας, με αποτέλεσμα αυτά να παραμένουν θολά, καχύποπτα εστιάζοντα στο κακό παρά στο καλό, απορριπτικά προς τον πλησίον, χωρίς φως Θεού μέσα σε αυτά, σκοτεινά. Αντίθετα, όσο πέφτουν στο βόθριο του οφθαλμού μας οι δικές Του ακτίνες, για να δούμε (με τα ΡΑΒΔΙΑ+ΚΩΝΙΑ =999) τον συνάνθρωπο ''αλλιώς'' και με άλλη (εν δυνάμει προς Τριαδικό Θεό 999) προοπτική, τόσο κατέρχεται στον τάφο μας Ο Κύριος ζωογονώντας μας, φωτίζοντας οφθαλμό και όλον τον εαυτό, ανασταίνοντάς μας (κατά την παρατήρηση του αγ. Συμεὼν του Νέου Θεολόγου… ''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος). Κατεβαίνει Ο Θεός από πνεύμα και σαρκώνεται, για να μπορέσουμε εμείς από σαρκικοί να γίνουμε πνευματικοί (στην πράξη Η γέννησις, αφού Ο φύσει Θεός έγινε δια Της Θεοτόκου άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο κατά χάρι Θεό). Μας αγκαλιάζει πιο μπροστά (οι ακτίνες Του και Ο ίδιος) για να τον αγκαλιάσει η γηραιά μας φύση σαν τον Συμεών τον θεοδόχο, προκειμένου Του δώσουμε την δυνατότητα να μας ελευθερώσει και αναστήσει...
(Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν).
Αμήν να μην κωλύουμε το Πνεύμα το Άγιον, να μην κωλύουμε Τον Κύριο να ενεργεί δι ημών, εργαζόμενος την (ανα)γέννησή μας, την ανάσταση, την ανάληψη και φωτισμό / πεντηκοστή, κατά τάξη και ετοιμότητα υποδοχής Του κατά την θέλησή μας (αμήν πρόσθες ημίν πίστη)... κι όπως ο αγιογραφικός όνος ''κουβαλά'' Χριστό (επί πώλου όνου, ως χριστοφόρος νους) ο άνθρωπος, η ψυχή του με τον ηγεμονικό νου και οφθαλμό του ''κουβαλά'' Χριστό και εκδηλώνει Αυτόν μαζί με τους αγίους και αγγέλους που συνοδοιπορούν και οδηγούν αυτόν στην τελειότητα. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα σχήμα, ανθρώπου μεν ομοίου με τους λοιπούς, αλλά από ''πίσω'' (ή ''επάνω'' του) να υπάρχει και τον υποκινεί χειρ κραταιά, πνεύμα ευθές, νέφος αγίων (μη ορατό από όλους, αλλά υπαρκτό και δυνατό τόσο όσο χρειάζονται οι αντίπαλοι να βλέπουν και τρέμουν), μία σκέπουσα νεφέλη και ένας φωτεινός στύλος (+) στον δρόμο του... από σκιά ΠΔ και σκίαση εκ Της Νεφέλης Θεοτόκου, προς την νεφέλη του όρους Θαβώρ, και τέλος, το πυρ της πεντηκοστής (της ενώσεως με την εκκλησία) αλλά και της επίτευξης της ευχής της των πάντων ενώσεως (με Χριστό) σε σχέση με τον αντίποδα και της δικής του ένωσης (με το άλλο πυρ).
Κι οι βάσεις μπαίνουν από την παρούσα ζωή, κατά πόσο ''θέλουμε'' και μπορούμε χάριτι να δούμε Χριστό στο πρόσωπο του άλλου, για να δούμε τελικά πρόσωπο Θεού. Κατά πόσο συγχωρούμε για να συγχωρεθούμε, κατά πόσο ελεούμε για να ελεηθούμε [Είναι οι πέντε μωρές παρθένες που τους λείπει το έλαιον (και έλεος) κατά τον αγ.Νικόλαο βελιμίροβιτς οι πέντε αισθήσεις, οπότε όχι μόνο σε εκείνα τα πρόσωπα της παραβολής, αλλά στον καθένα μας, που εμπιστεύεται απόλυτα και μόνο τα σαρκικά αισθητήρια. Άνθρωπος που είναι στραμμένος προς τα σαρκικά, μοιραίως το πρόσωπό του είναι προσανατολισμένο προς το σκοτάδι και δεν βλέπει ούτε θα δει ούτε το Φως του προσώπου Του Κυρίου (δεν θα συνεισέλθει εις γάμον όπως με τις φρόνιμες) ούτε τα πρόσωπα των άλλων (φωτεινά εν Χριστώ) αφού δεν θέλει να Τον δει ούτε Τον Ίδιο άμεσα, ούτε όμως και έμμεσα, μέσα στις εικόνες Του και άλλους ανθρώπους, όταν ήδη ετυμολογικά γνωρίζουμε, πως άνθρωπος είναι ο έχων του ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος), άρα είμαστε εικόνες Του, είτε Τον παραδεχόμαστε είτε όχι]. Είναι αυτό που αναφέρει ο μέγας Μακάριος κατά την ομολογία ενός εξεταζόμενου κρανίου ειδωλολάτρη ιερέα, ότι, οι άνθρωποι στην κόλαση έχουν γυρισμένα τα νώτα τους στους άλλους, και ΔΕΝ βλέπουν το πρόσωπό τους, αλλά μόνο με τις προσευχές του αγίου, κάπως πλάγια βλέπονται... Είμαστε διαχωρισμένοι σωματικά εκ φύσεως, αλλά αν θα παραμείνουμε και πνευματικά, θα εξαρτηθεί από την παρουσία Κυρίου στην ζωή μας. Κατά πόσο προσανατολιστήκαμε σε Αυτόν και Φως αντί να κυνηγάμε τις σκιές (και λάθη) των άλλων. Και δεν μας συμφέρει αυτός ο διαχωρισμός, αφού θα έχει πιάσει τόπο στην ψυχή και ζωή μας, η διαβολή (και το εγώ) από τώρα και στους αιώνες, δίκαια και νομοτελειακά (γιατί αυτό αγαπήσαμε περισσότερο παρά το Φως... και δεν φταίει ο Θεός για αυτήν την επιλογή και ''δόσιμο''). Γιαυτό και ο γερ. Εφραίμ Φιλοθεΐτης-Αριζονίτης νουθετεί... : Ο Χριστός ενώνει τις καρδιές των ανθρώπων ενώ ο διάβολος τους διαιρεί και τους καταστρέφει. Γι' αυτό ο άνθρωπος χωρίς Χριστό βαδίζει προς το ΧΑΟΣ, προς την καταστροφή και την απώλεια.
Αμήν δι ευχών και ενεργείας... να βάλουμε καλή αρχή...
(3) η επιστημονική γνώσις του κόσμου μπορεί τελικά να αποβεί στον καθένα ξεχωριστά, ανάλογα της χρήσης, βλαβερή, ανώφελος, μικρά ωφέλιμος ή ψυχικά ωφέλιμος, κρινόμενη αυτή υπό προϋποθέσεις. Η εξωτερική αντικειμενικότητα και οι ανευρισκόμενες αλήθειες μπορεί να θεωρηθούν σαν τα αγιογραφικά μαργαριτάρια. [...45 Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ ἐμπόρῳ ζητοῦντι καλοὺς μαργαρίτας· 46 ὃς εὑρὼν ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθὼν πέπρακε πάντα ὅσα εἶχε καὶ ἠγόρασεν αὐτόν. (Ματθ.ιγ')]. Αν μείνουμε στην εξωτερική συλλογή αυτών (μέσα στην φύση και στα 4 άκρα της) και δεν τα ανταλλάξουμε με την εντός ημών βασιλεία, (πεμπτουσία και 5) θα φαινόμαστε πλούσιοι προς τα έξω (επιστήμονες, αληθείς, σοφοί) αλλά στην πραγματικότητα θάμαστε φτωχοί εσωτερικά.... άλλωστε 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; (Μαρκ.η') ... κι αν (κατ)έχω πάσαν την γνώσιν.... (Α'Κορ.ιγ') όχι αδίκως θα χαρακτηριστούμε άσοφοι οι φιλόσοφοι και άλογοι οι τεχνολόγοι.
Λίαν καλή η έξοδος προς αναζήτηση λόγων (θησαυρού) αλλά τέλεια η είσοδος προς ανεύρεση του θησαυροφυλακίου που ενώνει σταυροειδώς (χιαστί, δια Χριστού και εν Χριστώ) όλα τα έξω με τα έσω.... Σκοπός δε όλων αυτών των μαργαριταριών είναι για τον έξυπνο ''έμπορο'' να εκμεταλλευτεί το διάσπαρτο της αντικειμενικότητας της αληθείας (και λόγων) προς την έσω ενοποίηση και ''υποκειμενική'' αλήθεια, σύμφωνη με Την Αλήθεια (και Λόγο). Αμήν ευλογημένοι οι είσοδοι και έξοδοι… (υπό αυτήν την έννοια).
Μακάρι να μπει ο άνθρωπος στην διαδικασία (και εξυγιανθεί χάριτι η ευθεία κίνηση του νοός), ώστε τα δημιουργήματα να ''δείχνουν'' Τον Δημιουργό και να μην μείνουν αποκομμένα σαν ''αξίες'' αλλά μακρυά της παναξίας Χριστού, που άφησε και αφήνει ίχνη στον κόσμο για να έλξει αυτόν προς Εαυτόν. Μακάρι να δείχνουν όλοι οι λόγοι Του (ακτίνες) Τον Λόγο (Ήλιο) κι εμείς να Τον ψηλαφούμε, ακολουθούμε και γνωρίζουμε την δόξα Του.... κατάσταση ψυχική και νοοτροπία, για να ισχύει το ψαλμικό... ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει· ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου. (ψαλμ. ρλη' 138)
* ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. (Ματθ.κη’)
** ψυχική αγνότητα για να αναπαύεται η χάρις (αγ.Παϊσίου)
Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να καθαρίσει το νου. Γιατί αν δεν μπει μέσα στο σπίτι ο δυνατός για να αφαιρέσει τα κλεμμένα και να δέσει τον κλέφτη (Λουκ. ια’ 21-22), δεν ελευθερώνεται το λάφυρο. Πρέπει λοιπόν με κάθε τρόπο, και προπάντων με την ειρήνη της ψυχής, να αναπαύομε το Άγιο Πνεύμα, για να διατηρούμε το λυχνάρι της πνευματικής γνώσεως μέσα μας πάντοτε αναμμένο. Όταν αυτό αστράφτει ακατάπαυστα μέσα στα βάθη της ψυχής, τότε όχι μόνον είναι ολοφάνερες μέσα στο νου οι πικρές εκείνες και σκοτεινές προσβολές των δαιμόνων, αλλά και εξασθενούν υπερβολικά, επειδή ελέγχονται και φανερώνονται από το άγιο εκείνο και ένδοξο φως. Γι’ αυτό ο Απόστολος λέει: «Μη σβήνετε το Πνεύμα» (Α΄ Θεσ. ε’ 19), αντί να πει: «Μη λυπείτε με κακά έργα ή κακούς λογισμούς την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος, για να μη στερηθείτε το ακατανίκητο φως Του». Επειδή το Αιώνιο και Ζωοποιό Πνεύμα δεν σβήνεται, αλλά η λύπη Του, δηλαδή η αποστροφή Του, αφήνει τον νου του ανθρώπου σκυθρωπό και αφώτιστο από τη θεία γνώση. - ΑΓΙΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΦΩΤΙΚΗΣ
*** Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής †
από την ανάσταση στην ανάληψη και διάνοιξη ‘’ουρανών’’ (ουρανών και οφθαλμών) … επιτυγχάνοντες την κατά Θεόν ενηλικίωση… Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου - Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου
Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου στην παλαιά και καινή διαθήκη
Αμήν δι ευχών και ενεργείας!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου