Με την Γέννηση … φαίνεται να αρχίζει η συνοδοιπορία Λόγου και λόγου και φαίνεται, γιατί στην ακρίβεια η μυστική συνοδοιπορία ξεκινά από συλλήψεως, την οποία δια σημείων καλούμαστε να εντοπίσουμε.
Δεν περνάει ούτε ένα εκκλησιαστικό 24ωρο και Ο Κύριος αρχίζει το σωτήριόν Του έργο. Ήλθε να μας εξάγει από την αίγυπτο και είδωλα, όπου είμαστε αιχμαλωτισμένοι από τον νοητό φαραώ. ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου… και στο πρόσωπο Αυτού, καλεί κάθε παιδί Του,
Μόνο που η μετοχή, δεν είναι ιδεατή στον χώρο των σκέψεων οπότε να μείνει στην θεωρητική πίστη αλλά έμπρακτη και ένσαρκη, με την ‘’υποχρέωση’’ να αναπτύξουμε με ελευθερία οργανικούς δεσμούς, όπως οι αγωγοί φλέβας – αρτηρίας και νεύρου, που ενώνουν (όπως το βιολογικό και κοινωνικά σώματα) τα κύτταρα με το Όλο Σώμα Χριστού (ορθόδοξη εκκλησία)…
Το εξυψωμένο από τον κόσμο αναστάσιμο Σώμα, (οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. Ματθ.ις’) έχει βάση πέτρα κι όχι κινούμενη άμμο…. τους αγίους τόπους και βηθλεέμ. Στην βηθλεέμ γεννάται Ο ηγεμών που δια της ράβδου Του ποιμαίνει τον λαό Του σε έξοδο προς την βασιλεία του Θεού, [6 καὶ σὺ
Βηθλεέμ, γῆ ᾿Ιούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν ᾿Ιούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ. (Ματθ.β’6)]Για να φτάσουμε σε αυτόν τον πόδα, πρέπει να διέλθουμε την έρημο και την κινούμενη άμμο που μπορεί να μας καταπιεί, αφού ακολουθήσουμε τους ορθούς οδοδείκτες.
Η κίνηση αυτή έχει προτυπωθεί και στον νόμο με την σκιώδη έξοδο (πάσχα νομικό) αλλά και δια σοφίας με την ακολούθηση του διαδρόμου κατάβασης της πυραμίδας (26ο και 33’) (ανάλογη έξοδο με την θεόπνευστη πρόταση του απ.Ματθ 2,6), που όταν προβληθεί στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την βηθλεέμ και οίκο Άρτου.
Έτσι, ο καθένας κατά τις ανάγκες του, που ή σημεία ζητεί (φιλοδυναμία και νόμος) ή σοφία αιτεί (φιλοσοφία και φιλελληνισμός), σαν παραπόταμοι (Λ εκτυπωμένο οριζόντια ως δρόμοι > … γιατί δεν είναι μόνο ο σκοπός τέλειος αλλά και ο δρόμος για τον σκοπό κι αυτός τέλειος) οδηγούν στο επίγειο τέρμα (βηθλεέμ) όπου ξεκινά ο ανοδικός ποταμός της Ζωής δια Σταυρού, προς χάριν (και πάσχα καινόν). Θα μπορούσαμε να κλείσουμε τα προεισαγωγικά, με το όστις έχει νουν, νοείτω.
Εισέρχεται Ο Εσταυρωμένος Κύριος (ως Πρόσωπο) στον ισοσκελή απρόσωπο σταυρό του τετραδιάστατου χωροχρόνου (1)
Συνδύασε ο αγ. Λουκάς σε ομιλία του, τον χάλκινο όφι με την Γέννηση του Χριστού. Υψώθηκε εν σπηλαίω με την γέννησή Του ως σταυρός, υψώθηκε πάνω στον γολγοθά εις θέα όλων όσων είναι δηλητηριασμένοι από τα δηλητηριώδη φίδια που έρπουν στην έρημο και θανατώνουν τους ισραηλίτες (με ισραήλ νου ορώμενο τω Θεώ) που επιζητούν ζωή και σωτηρία.
Σπαργανώθηκε στην Γέννηση, αναλαμβάνοντας πάνω στην φύση Του τις αμαρτίες μας. Ξανασπαργανώθηκε με τον θάνατό Του για να τα αφήσει στον Πανάγιο Τάφο, με την ανάστασή Του.
Βλέπουμε τον πρώτο ΑΔΑΜ να αποποιείται πολύ εύκολα τις ευθύνες παράβασης του φιλάνθρωπου νόμου Του Θεού, ακόμη και επιρρίπτοντας με αναίδεια το φταίξιμο στον Θεό (δεν φταίω εγώ, αλλά η γυναίκα που ΕΣΥ μου έδωσες φταίει…). Καλό θάταν να (ξε)φύγουμε από αυτήν την πνευματική κατάσταση. Είναι κατανοητό ότι πολλοί θα συνεχίσουν να επιρρίπτουν ευθύνες στον Θεό ή να συνεχίζουν να γογγύζουν.
…και με βεβαία ελπίδα να πιστέψουμε, ότι Ο Κύριος κατέρχεται για να ακούσει τους στεναγμούς των πεπεδημένων και λύσει εκ του θανάτου τους υιούς Του… όσων αισθάνονται ότι είναι τεθανατωμένοι τη αμαρτία. Πρώτιστο μέλημα μας λένε οι άγιοι είναι να δούμε την ζοφερή μας κατάσταση. Κι εμείς, πρέπει να ευχόμαστε να μας χαρίσει αυτήν την αυτογνωσία, η οποία όμως δεν έρχεται, αν δεν στρέψουμε τα μάτια μας προς τον έσω μας κόσμο (παρατώντας την κατάκριση της ασχήμιας των έξω) και εισέλθει στο σκοτεινό μας δωμάτιο της ψυχής, Φως, ώστε να φανερώσει τις ατέλειες, σκόνες, αμαρτίες κρύφιες και ανομίες…).
Προφητεύτηκε η όλη κατάσταση από τον προφητάνακτα Δαβίδ: …ὅτι ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ, Κύριος ἐξ οὐρανοῦ ἐπὶ τὴν γῆν ἐπέβλεψε τοῦ ἀκοῦσαι τοῦ στεναγμοῦ τῶν πεπεδημένων, τοῦ λῦσαι τοὺς υἱοὺς τῶν τεθανατωμένων, τοῦ ἀναγγεῖλαι ἐν Σιὼν τὸ ὄνομα Κυρίου καὶ τὴν αἴνεσιν αὐτοῦ ἐν ῾Ιερουσαλὴμ ἐν τῷ συναχθῆναι λαοὺς ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ βασιλεῖς τοῦ δουλεύειν τῷ Κυρίῳ. …. (ψαλμ.ρα’)
Ἀλλ᾿ ὡς ἐξ ὕψους δι᾿ ἡμᾶς ἐταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον καὶ νῦν τῇ ταπεινώσει μου. Καὶ ὡς κατεδέξω ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ φάτνῃ ἀλόγων ἀνακλιθῆναι, οὕτω κατάδεξαι καὶ ἐν τῇ φάτνῃ τῆς ἀλόγου μου ψυχῆς καὶ ἐν τῷ ἐσπιλωμένῳ μου σώματι εἰσελθεῖν... (Ευχή γ΄. Ιωάννου του Χρυσοστόμου θείας μεταλήψεως)
…4 ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 5 ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. 6 ῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ. 7 ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ' υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ. (Γαλ.δ’)
περνώντας μας από την δουλεία στην υιοθεσία, με ''σφραγίδα'' την Φωνή του Πατρός.... όπως η Φωνή εξ ουρανού επισφραγίζει τα θεία γεγονότα…. της βαπτίσεως, της μεταμορφώσεως, της πεντηκοστής…. με την Θεοτόκο να λέει μία και μοναδική πρόταση στο πρώτο θαύμα της Κανά…. ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε. (Ιωαν.β’5)
…με, συσχέτιση των παραπάνω, ΠΔ και ΚΔ αμήν και βιωματικά: τοῦ ἀναγγεῖλαι ἐν Σιὼν τὸ ὄνομα Κυρίου και 6 ῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ.
…όπου (μεταφρασμένα αναλογικά εν ημίν) Σιών νάναι η καρδία και ιεροσόλυμα η ψυχή του ανθρώπου…. οι δε: βασιλεῖς τοῦ δουλεύειν τῷ Κυρίῳ … ο ηγεμονικός νους, αμήν εφεξής χάριτι να εργάζεται για Τον Κύριο και το σχέδιό Του, τα δε Χριστούγεννα, αμήν φέτος, σ’αυτήν την καμπή της έλικος της ιστορίας, εκτυπώτερον, δίνοντάς μας χρόνους μετανοίας, διορθώσεως έως ότου ευδοκήσει και δι ημάς να ακουστεί εν τη καρδία ημών το ‘’αββά Ο Πατήρ’’…. δι ευχών και ενεργείας της γλυκυτάτης Θεοτόκου. (6)
κατά το …. ἀπεκρίθη αὐτῷ ἐν ὁδῷ ἰσχύος αὐτοῦ· τὴν
ὀλιγότητα τῶν ἡμερῶν μου ἀνάγγειλόν μοι· μὴ ἀναγάγῃς με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου·
ἐν γενεᾷ γενεῶν τὰ ἔτη σου. κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα
τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις, καὶ πάντες ὡς
ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτοὺς καὶ ἀλλαγήσονται·
σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. οἱ υἱοὶ τῶν δούλων σου κατασκηνώσουσι,
καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα κατευθυνθήσεται. (ρα΄)
Ώστε, πάλι εκ του ψαλμού ρα’ … ἐν τῷ συναχθῆναι λαοὺς ἐπὶ τὸ αὐτὸ, να εννοείται η πρόσκληση και η σταυρική προεργασία να συναχθούν στον πόδα της βηθλεέμ και ξεκινήσει η άνω πορεία και τελείωση της ψυχής. Κατά αββά Δωρόθεο, το άριστα της ύλης 10, της ψυχής 100 και του πνεύματος 1000 (που το συναντάμε και στους 4 και 5 χιλιάδες τρεφομένους από Τον Κύριο αλλά και του 144 χιλιάδες εσφραγισμένους στην αποκάλυψη, με πρόταση, όχι κατά γράμμα ερμηνείας, αλλά πνευματικά).
Αμήν να βάλουμε αρχή χάριτι για την τελειότητα της ψυχής (ρα’) συναχθέντες στον πόδα του επί γης, Σταυρού έτοιμοι να ποιμανθούμε από Τον Ηγούμενο (κατά Ματθ.β’6) που αφενός συνοδοιπορεί μαζί μας έως συντελείας και αφετέρου δια του Άλλου Παρακλήτου ποιμαίνει δια των ποιμαντορικών ορθοδόξων ράβδων το ποίμνιο …. για να ανεβούμε εις όρος Κυρίου.
[Ο όρος ‘’συναχθέντες’’ μας παραπέμπει στο αχθοφόρους του Σταυρού στο μερίδιο των πνευματικών νόμων που μας αναλογούν, αλλά με το ‘’συν’’ να νοούμε ότι τα βάρη μας δεν τα κουβαλάμε μόνοι μας, μας τα βαστάζει Ο Κύριος (σαν καλός σαμαρείτης) γιαυτό και είναι χρηστός ο ζυγός και το φορτίον ελαφρύ)].
…τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος
τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ,
ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ (ψαλμ.κγ’)
κι η απόδειξις ότι δεν λαμβάνουμε επί ματαίω την
ψυχήν μας, είναι η πίστις στην κρίσι και μέριμνα για καλήν απολογίαν. Γιαυτό
και ο εξάψαλμος ξεκινά με το: …. Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη,
εν ανθρώποις ευδοκία (τρις). ως βηθλεέμ, που είναι η
βάσις ανάβασης. Με την γέννηση, η κρίσις και με την κρίση η γέννησις.
Πολλοί είμαστε δυστυχώς αυτοί που θεωρούμε αφετηρία
την γέννηση ενώ θα έπρεπε να ψηλαφίσουμε το θείο πνεύμα εξ συλλήψεως.
Συμπυκνωμένα στην Θεοτόκο από ευαγγελισμού έως γεννήσεως (9μηνο) μια σπείρα του 9, και απλωμένα στην όλη ιστορία του κόσμου που όλη η ιστορία είναι ελικοειδής (2) από την σύλληψη της οικονομίας και θείου σχεδίου [15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’)] μέχρις περατώσεως και κατά κράτος νίκης, σύντριψης του θανάτου και επιστροφής του ανθρώπου εις το πρότερον κάλλος.
Όλη η πορεία σε μικρογραφία και αναπτυγμένη, επισκιάζεται από το ίδιο πνεύμα, δύο κύριων συνισταμένων. Η πρώτη, Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου (ταπεινότητα και υπακοή) σε αντίθεση με το ανυπάκουο και εγωπαθές πνεύμα της φυγοκέντρου (Ι) Ι’ τάγματος δαιμόνων, αιτία πτώσεων και απομάκρυνσης από τον Ζωοδότη Θεό. .. και η δεύτερη ο σταυρός της φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας και σχηματικά ως κινήσεις (το | της ΜΑΡΙΑΣ και – ΜΑΡΘΑΣ και διακονίας).
Παραδειγματική φιλοθεΐα και φιλανθρωπία ‘’δείχνει’’ ο πατριάρχης αβραάμ (η αρχή της τριάδος εν μονάδι, θεωρίας), που όποτε βρίσκει τέτοια καθαρή καρδιά ο καλός Θεός, αποτυπώνει το πνεύμα Του, όπως σκιωδώς αποτύπωσε την ενέργειά Του, χρίζοντάς τον ως πατέρα δύο διαθηκών. Και ακολουθεί ο υπάκουος έως θυσίας Ισαάκ, στον τύπο του Υιού και ο επόμενος πατριάρχης Ιακώβ στον τύπο του Αγίου Πνεύματος που δι αυτού τεκνοποιούνται η πράξη και θεωρία (Λεία και Ραχήλ και δούλες αυτών, δλδ του σώματος και νοός, εκ της σαρκός και διανοίας, ενός εκάστου και στο σύνολο 12 φυλές στον τύπο των 12 αποστόλων).
Εταπείνωσε Εαυτόν με την Γέννηση, και χωρίς ποτέ να την αφήσει, φτάνει έως άκρας Ταπεινώσεως επί Σταυρού, γιατί πεινάει για την σωτηρία μας… και γίνεται ο Ίδιος Τροφή να θρέψει την δική μας ασιτία και ξεδιψάσει με το ΔΙΨΩ επί Σταυρού, την δική μας δίψα.
Έρχεται ο Εσταυρωμένος Λόγος ως ενσαρκωμένος και για μας…. για να αρχίσει την ‘’εργασία’’ σωτηρίας μας, (προεργασίας που ξεκινά από την εμφύτευση στην καρδία μας, του τρίκλωνου δέντρου στον Αβραάμ, προ γενεών δεκατεσσάρων). Μας προσθέτει χριστοφόρο νου (σταυρικό φρόνημα θυσίας και προσφοράς) για να μας εξάγει εκ της αιγύπτου και φτάσει στον πόδα που είναι ο οίκος του Άρτου (Βηθλεέμ), γενόμενος Ο Ίδιος Άρτος Ζωής.
Η εμφύτευση και εγκατάσταση του τρίκλωνου δέντρου ως ΣΤΑΥΡΟΥ στην καρδιά μας, (φιλοθεΐα και φιλανθρωπία) περνάει από αυτό που αναφέρει στον θρόνο και σταυρό ο αγ.Αρσένιος Μπόκα: Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώμεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα. …και ακολουθεί τα βήματα της φυλλοβολίας, οικοδομής ναού, και καρποφορίας (όπως αναλύθηκε στο ιστορικό του Τιμίου Ξύλου).
Κι όπως με τον βασιλικό που ελκύει την ευλογία του Τιμίου Σταυρού και δι αυτού φουσκώνει θαυμαστά το προζύμι του πρόσφορου, έτσι και μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί (Α’Κορ.ε’6) …αρχής γενομένης με την πρόσθεση χάριτος στην κεφαλή ως Αγάπη και Αλήθεια και στο σώμα της δικαιοσύνης (Ρ), που προτυπώθηκε αυτή η πρόσθεσις στον Άβραμ και Σάρα μετονομαζόμενους από τον ίδιο τον Θεό σε Αβραάμ και Σάρρα, (Γεν.ιζ’5,15).
Έτσι γίνεται εν σπέρματι και η όλη προεργασία της ζωής μας για να γίνει ευάρεστος άρτος αληθώς όπως το πρόσφορο, (άρτος και άνθρωπος προσφοράς, διακονίας και θυσίας). Με την παραπάνω προϋπόθεση, που είναι η θέληση. Η σταύρωση και το ομόπνοον του θελήματός μας για χάριν του θελήματος του Θεού. Και όσο εργάζεται ως σπερματικός Λόγος εν ημίν, τόσο θα μας αποκαλύπτεται με την προϋπόθεση να θέλουμε να Τον ανακαλύψουμε κινούμενοι προς συνάντηση μεταξύ μας, από μεγάλη απόσταση έως πρόσωπο προς πρόσωπο.
Κατανοώντας όλοι οι άγιοι την σπουδαιότητα της υποθέσεως και το σωστικό θείο θέλημα, όπως ο μέγας Μακάριος αναβοούν στην καρδία τους: γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, καν θέλω καν δεν θέλω.
Μας συνάζει ως στρουθία στα ιεροσόλυμα, παρότι οι ιουδαίοι της κακής έλικος σκοτώνουν τους προφήτες…. για να ανεβάσει την γη στον ουρανό και για να μας περάσει από τον σκιώδη νόμο στην χάρι και από την δουλεία στην υιοθεσία.
…17 ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. (Ιωαν.α’)
Ψαλμικώς προτυπώθηκε αλλά και
ενδείκνυε την άνω προοπτική (Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι χρηστός, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ· εἰπάτωσαν οἱ λελυτρωμένοι ὑπὸ Κυρίου, οὓς ἐλυτρώσατο ἐκ χειρὸς
ἐχθροῦ. ἐκ τῶν χωρῶν συνήγαγεν αὐτούς, ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ βοῤῥᾶ
καὶ θαλάσσης. ἐπλανήθησαν ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐν γῇ ἀνύδρῳ, ὁδὸν πόλεως κατοικητηρίου
οὐχ εὗρον, πεινῶντες καὶ διψῶντες, ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἐν αὐτοῖς ἐξέλιπε· καὶ ἐκέκραξαν
πρὸς Κύριον ἐν τῷ θλίβεσθαι αὐτούς, καὶ ἐκ τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν ἐῤῥύσατο αὐτοὺς καὶ ὡδήγησεν
αὐτοὺς εἰς ὁδὸν εὐθεῖαν τοῦ πορευθῆναι εἰς πόλιν κατοικητηρίου. ΨΑΛΜΟΣ
106ος) κι είναι ευθύς προς τα άνω η Οδός, αρχομένης εκ της γαστρός Της
κυησάσης Τον Κύριο (Χριστούγεννα) έως του υπερώου κεφαλής (την
πεντηκοστή) που επισκέπτεται το Πνεύμα το Άγιον και δομεί την εκκλησία.
Με
σκοπό ζωής την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, μετά την έξοδο από το κοσμικό
φρόνημα και αίγυπτο, επιβάλλεται η σταδιακή περιτομή παθών…. και πλήρωση του νόμου
για νάρθει η χάρις.
Χριστού περιτμηθέντος,
ετμήθη Νόμος,
και του Νόμου τμηθέντος, εισήχθη χάρις. (θα διαβάσουμε το δίστιχο της περιτομής, και
εισάγεται η χάρις, όσο περιτέμουμε την αμαρτία (3)
…αμήν ο καλός Θεός να μας εξάγει (αν το θελήσουμε) και προτείνουμε χείρα ανέλκυσης, προς ανάσταση, με πρώτη την υποδοχή στην καρδία, ως γέννηση, Τον Κύριο που ως Θεός έγινε άνθρωπος για να θεώσει τον άνθρωπο…. Να νεκρώσει την ανομία και είδωλα και δια νόμου που δεν αρκεί, να μας πλουτίσει χάρι. Να μας εξάγει από την κατάρα του νόμου (αρά) στην αναφαίρετη και υπέρ νουν χ+αρά και ειρήνη, δι ευχών και ενεργείας δι Ης η χαρά εκλάμψει δι ης η αρά εκλείψει, γλυκυτάτης Θεοτόκου. Αμήν γένοιτο.
Συγγνώμη για τις φαινομενικές παλινδρομήσεις του παρόντος, μια στον ζητούμενο πόδα Βηθλεέμ και μια από την αρχή της εξόδου μας από το κοσμικό φρόνημα, αλλά γίνεται γιατί το άστατό μας, μας επαναφέρει στην αφετηρία και ξανά στο τέρμα για να μην απογοητευόμαστε και αποκάμουμε από τον αγώνα και το μίσος του δολίου που μας πολεμά με λύσσα (ως λέων ωρυόμενος ποιον πρώτον καταπίει).
Είναι ανάλογο της περιήγησης 40 ετών στην έρημο, ενώ σαν ευθεία μετάβαση, θάταν πολύ πιο γρήγορη. Δεν είμαστε ευθείς με επόμενο την παιδαγωγία εκ Θεού. Δεν έχει εντυπωθεί βαθειά και ανεξίτηλα αλλά και πολλές φορές σκεπάζεται με σκουπίδια και χώματα ο εν ημίν σταυρός, όπως ιστορικά συνέβη και έξω άπαξ. Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου.
Αναζητείται η σφραγίς δωρεάς, σαν σφραγίδα προσφόρου, αρχής γενομένης από τον οίκο του Άρτου.... αμήν κι εμείς άρτοι ευλογημένοι, να ανεβαίνει η προσευχή και ζωή μας ως θυμίαμα (5) ενώπιόν Του, τυπωμένα στην ψυχή και ζωή μας όλα τα θεία σύμβολα…. (όχι κατοπτρικά, εν εσόπτρω και αινίγματι, αλλά ευθέως, αφού οι τρίβοι μας θα είναι ευθείς (5) – γιαυτό και μετέστρεψα την σφραγίδα όπως θα φαίνεται μετά την τύπωση εφ’ημών - ) με πνεύμα διακονίας και θυσίας…. 28 ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. (Ματθ.κ’28)
Συνυπολογιζόμενα και τα
παλαιοδιαθηκικά (ο νόμος σε σχέση με την χάρι) όπως αναπτύσσεται η σχέση με τα
αδέλφια εν πηλώ και αδέλφια εν XC. …23 καὶ εἶπε Κύριος αὐτῇ· δύο ἔθνη ἐν γαστρί
σου εἰσί, καὶ δύο λαοὶ ἐκ τῆς κοιλίας σου διασταλήσονται· καὶ λαὸς λαοῦ ὑπερέξει,
καὶ ὁ μείζων δουλεύσει τῷ ἐλάσσονι. 24
καὶ ἐπληρώθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν, καὶ τῇδε ἦν δίδυμα ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς.
25 ἐξῆλθε δὲ ὁ πρωτότοκος πυρράκης, ὅλος ὡσεὶ δορὰ δασύς· ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα
αὐτοῦ ῾Ησαῦ. 26 καὶ μετὰ τοῦτο ἐξῆλθεν ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, καὶ ἡ χεὶρ αὐτοῦ ἐπειλημμένη τῆς πτέρνης ῾Ησαῦ· καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα
αὐτοῦ ᾿Ιακώβ. (Γεν.κε’)
Να ψάξουμε να βρούμε… πως λειτουργούν επί του πρακτέου οι αγ.Κωνσταντίνος και Ελένη, η σχέση τους με την βασιλίδα των πόλεων και την εν ημίν βασιλεία
Μετενόησε ο ΑΔΑΜ (κλαύσας πικρώς απέναντι του παραδείσου, ικανά χρόνια, ωδυρόμενος για την απώλεια του παραδείσου), έτσι κι εμείς καιρός είναι να αναλάβουμε τις ανομίες και αμαρτίες επάνω μας.
Να σπαργανωθούμε κι εμείς, αλλά να μην μείνουμε εκεί. Με το βαστάζετε βάρη αλλήλων, να κάνουμε έμπρακτη αγάπη συγχωρώντας τους άλλους, και όσο μπορούμε να τους ξεκουράζουμε πνευματικά.
Μπορεί πριν λίγες ώρες να ομολογήσουμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!! αλλά αυτό δεν απέχει και από το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!! με τον ίδιο άξονα ‘’επιτυχίας’’ . Τον Σταυρό.
Τα θεία γεγονότα είναι σαν ένα πακέτο, με μυστική συνάφεια μεταξύ τους…. όπως ‘’βλέπουμε’’ σπήλαιο στην Γέννηση, βλέπουμε σπήλαιο (λαξευτό τάφο) και στην ανάσταση. Ιωσήφ ο μνήστορας παρέχει το πρώτο σπήλαιο, Ιωσήφ ο από αριμαθαίας δωρίζει το δεύτερο. Κεκλεισμένων των θυρών εισέρχεται στον κόσμο (τηρών το αειπάρθενον) κεκλεισμένων των θυρών ανασταίνεται Ο Κύριος θανάτω θάνατον πατήσας (και πέριξ του ομφαλού που εμφωλεύει ο δράκων…). Μετά τις 40 ημέρες από γεννήσεως αγκαλιάζεται Ο Κύριος στην υπαπαντή από τον υπέργηρο Συμεών (τον θεοδόχο), και το νυν απολύεις, όπως και με τις 40 ημέρες μετά την ανάσταση, αγκαλιάζεται από Τον Πατέρα, υπαπαντώντας Τον, πλήρη δόξης πέρας της δικής Του ‘’απόλυσης’’ η μετά σαρκός ενθρόνιση εκ δεξιών του Πατρός, εργαζόμενος πλέον την δική μας τελείωση (με προϋποθέσεις κάθαρσης και φώτισης) … σπάργανα στην Γέννηση, σπάργανα στην Ταφή. Αναλαμβάνοντας Ο Κύριος τις αμαρτίες μας.
Περιγράφεται ένα όραμα του Αγίου Ιερωνύμου, που ασκήτευε στη Βηθλεέμ, όταν είδε τον Χριστό ως βρέφος στη φάτνη προσευχόμενος η καρδιά του σκίρτησε από αγάπη και είπε: «Χριστέ μου, τι δώρο να σου προσφέρω; Οι μάγοι Σου πρόσφεραν τα δώρα, οι ποιμένες την προσκύνηση, οι άγγελοι τον ύμνο». Τότε ο Χριστός του είπε: «Ιερώνυμε, το δώρο που θέλω να μου κάνεις είναι οι αμαρτίες σου, θέλω να μου προσφέρεις τον εαυτό σου». Αυτός είναι και ο λόγος που ήρθε στη γη ο Χριστός. Όχι για να καλέσει τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια.
Είναι των παροιμιών το… 26 δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν (Παρ.κγ’) για να πλύνει και θεραπεύσει εκ του τραύματος και θανάτου.
Κι αν αντί δώρου [μαζί με την αποδοχή Του Κυρίου ως Βασιλέως (οπότε νοερώς προσφέρουμε χρυσό σαν έναν εκ των μάγων, ομόπνοα) ως Αρχιερέως (λίβανο) και παραθέτοντας την ζωή μας ως θυσία ανταπόδοση της Θυσίας Του (σμύρνα)] προσφέρουμε την καρδία και τα αμαρτήματά μας, αρχής γενομένης από το πρώτο σπήλαιο όταν φτάσουμε στο δεύτερο, δια του θανάτου Του μας αποπλύνει αυτά και μας συνανασταίνει….
Ἀπόπλυνον, Κύριε, τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τῷ αἵματί σου τῷ ἁγίῳ πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἀμὴν (εκ της καθημερινής θείας ακολουθίας αγ.Ιωάννου χρυσοστόμου)
Με αρχή την Γέννησή Του και συγχρόνως αναγέννησή μας εν Αυτώ μας φτάνει στην ανάστασή Του, εκ του Παναγίου Τάφου…
Κρατῆρα ἡ Ἐκκλησία ἐκτήσατο τὴν Πλευράν σου τὴν ζωηφόρον, ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως, εἰς τύπον τῆς πάλαι, τῆς νέας, τῶν δύω ἅμα Διαθηκῶν, Σωτὴρ ἡμῶν.
Κι όλα αυτά, ως επί Σταυρού κρεμασμένοι και εξαρτώμενες οι καρδιές μας από Αυτόν, για να απολάβουμε το ίαμα.
Είναι η έννοια του ονόματος Ιούδας, που σημαίνει εξομολόγησις. Είναι η Παναγία που πήγε στην ορεινή (άγονη) πόλη Ιούδα (άγονη ως προς την εξομολόγηση) προς συνάντηση της αγ.Ελισάβετ και αγ.Ζαχαρίου που με την αφωνία του και λύση με την γέννηση του Τιμίου Προδρόμου, ενδεικνύει το πέρασμα από το ανεξομολόγητο στην εξομολόγηση. Γιαυτό και Ζαχαρίας μεθερμηνεύεται αυτός που θυμάται τον Θεό και ο Θεός τον θυμάται… Κι αν δεν ακουστεί πρώτα η εξομολογούμενη φωνή, (ως αιτείται) πως περιμένουμε να ακουστεί η άλλη φωνή (ως δοθήσεται) και αββά ο Πατήρ; που ιστορικά και βιωματικά έρχεται αργότερα; με επόμενο τα καλά Χριστούγεννα και Χριστός ετέχθη να παραμένουν τυπικά χωρίς ουσία; Λέει ο Ωριγένης κάτι σοφό. Τι κι αν γεννήθηκε Ο Κύριος αν εγώ δεν τον κατέχω;
Είναι περιπαιχτικά μεν αλλά καθόλου τυχαία η ταμπέλα σε τρεις γλώσσες Ο Βασιλεύς των Ιουδαίων (που Τον προσεγγίζουμε και προσφωνούμε, Βασιλέα της Δόξης) ως καρδιά, η οποία αναλαμβάνει όλα τα βάρη που του φέρνουν οι φλέβες (μέσω εξομολόγων που έχουν αποστολική διαδοχή και ισχύοντα μυστήρια) και σε ανταπόδοση, Αυτός μας επιστρέφει εφόδια Ζωής αιωνίου (αρτηρίες)…
Είναι ο Ιούδας ισκαριώτης που κρεμάει την ζωή του όχι Στον Κύριο αλλά στους δερμάτινους χιτώνες εμπιστευόμενος αυτούς. Κρεμάει την ζωή του στην συκή, τρεφόμενα και ζωούμενα, κι όχι Στον Τρέφοντα και τηρώντα τα σύμπαντα…
Σταυροκεντρικά πάλι, έχουμε τον άγιο Κωνσταντίνο εξ ιουδαίων που εορτάζει την 26 Δεκ, που, όταν ήταν μικρό παιδί 9 χρονών, είδε έναν χριστιανό να κάνει το σημείο του σταυρού στο στόμα του όταν χασμουριόταν. Αυτή η συνήθεια τον γοήτευσε τόσο πολύ, που σε κάθε περίπτωση έκανε τον σταυρό του… τόσο, που δι αυτού έκανε πολλά θαύματα. Και νέκρωσε και ανέστησε άνθρωπο. … σε συνάφεια με το ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ του μεγάλου Κωνσταντίνου ….
Είναι όλοι οι λόγοι, που ναι
μεν φαίνονται διάσπαρτοι, ακόμη και μη σχετικοί, αλλά όσο αφορούν Τον Κύριο,
είναι συγκεντρωμένοι μέσα Σε Αυτόν και διαχέονται προς κάθε πλευρά, όπως κάνει
ο ήλιος, για να μας φωτίσουν και ζεστάνουν οι ακτίνες (λόγοι) Του….
Αμήν γεννηθείς στον κόσμο ο Ήλιος της Δικαιοσύνης να διαλύσει και μέσα μας τα νέφη που μας απαγορεύουν την θέα και μετοχή. Να διαλύσει τον χνου που σαν μεσότοιχος απαγορεύει την ένωση εις εν, τον νου και χου (γη και ουρανό) (4)
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
---
(1) [κι ο χωροχρόνος είναι σταυροειδής φύσεως, όπου ο χώρος κατέχει την κάθετη διάσταση (μακρόκοσμος – μικρομικρόκοσμος) ενώ ο χρόνος το οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα, αφού πίσω μας αφήνουμε την βιολογική γέννηση αλλά και γένεση, και μπροστά μας εντοπίζεται το βιολογικό τέρμα αλλά και συντέλεια (στον μικρόκοσμό μας και στην όλη δημιουργία, αντίστοιχα)].
(2) Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία
δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ
σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος.
Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν ∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
με το δεύτερο γράφημα να είναι ευκρινές, όσον αφορά την είσοδο Του αχώρητου και άχρονου Κυρίου ως (ΙΗΣΟΥΣ-888), με την συμφωνία και συνεργεία Της Θεοτόκου, στον χρόνο και χώρο για να ανάγει ως Μεσσίας με μέσον τον σταυρό, όποιον το θελήσει (όστις θέλει), χωρικά μεν από τον αντικατοπτρισμό της όασης και είδωλα (666) στον αληθινό Ποιητή ουρανού και γης, ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999) και σε χώρο όπου πατούν πόδες πραέων, χρονικά δε, από το χάος και σκότος (πάλι 666) στο ΦΑΟΣ (999) …. και βασιλεία των ουρανών.
Νυν καιρός αρμόδιος να τρέξουμε την ιστορία…. να βαδίσουμε τον απλωμένο πλέον Δρόμο ως γέφυρα (κατά τάξη ετοιμότητα, προαίρεση και λίγο φιλότιμο αγώνα) γνωρίζοντας ότι την έλικα του όλου εξωτερικού χρόνου καλούμαστε να την διέλθουμε τάχιστα εσωτερικά, (με την χάρι της Παναγίας) από συλλήψεως - γεννήσεως - παρουσίας του Κυρίου επάνω και εντός μας (ως βάπτιση αφού, όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε...) έως τέλους προτύπωση συντελείας, μην τύχει και μείνουμε μετεξεταστέοι ή στάσιμοι σε κόμβους όπως βαβέλ, αφωνία Ζαχαρία ή άλλα εμπόδια επί του Δρόμου προς Ζωή.
Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή·
η κοσμική έναρξη της έλικος του ενιαυτού… και η περιτομή (και η σχέση των τομών και των σπαργάνων στην ανατολή και δύση Του Κυρίου)
ο σταυρός των ηλιοστασίων (4 άκρα στον χρόνο) και η ελπίδα αναστάσεώς μας ...
(4) νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος)
Η σχέση του νοός με τα σχήματα και ουσία … επί πώλου όνου, χερουβείμ, Ανάσταση και Ανάληψη
Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό; (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)
Ο προσευχόμενος νους ζητά ένωση με την καρδιά - Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov
(5) σε σχηματική συμπύκνωση όλη η θεολογία επί του πρακτέου, ‘’φαίνεται’’ (και) στο θυμιατό και θυμίαμα που ανέρχεται ευθέως στους πόδας Του Τριαδικού Θεού.
Είναι η κοιλία του (χρυσού ή πήλινου) θυμιατηρίου σύμβολο της κοιλίας της Θεοτόκου που έλαβε στα σπλάγχνα Της το πυρ της θεότητος χωρίς να καεί. Κι εκεί πάνω Ο Κύριος ως θυμίαμα ανεβαίνει Στον Πατέρα, αρχομένης της πορείας από την Βηθλεέμ έως Αναλήψεως και με την Πεντηκοστή αντικαταπέμπει την χάρι και δωρεές. Ευθέως από την κοιλία και ‘’αεί’’ (τον όλο χρόνο) στο ‘’νυν’’ και κεφαλή, όπου ο άχρονος Θεός και αιώνιο παρόν, προσπερνώντας τους αιώνες δι Αγίου Πνεύματος.
[Στην ευχή που λέγει ο ιερεύς, όταν ευλογεί το θυμίαμα στην Πρόθεση, αναφέρει «Θυμίαμά Σοι προσφέρομεν Χριστέ ο Θεός εις οσμήν ευωδίας πνευματικής, ο προσδεξάμενος εις το υπερουράνιόν Σου θυσιαστήριον, αντικατάπεμψον ημίν την χάριν του Παναγίου Σου Πνεύματος»].
Στους ναούς τα θυμιατήρια εξαρτώνται από τέσσερις αλυσίδες με δώδεκα κουδουνάκια και συμβολίζουν τους τέσσερις Ευαγγελιστές και τους δώδεκα Αποστόλους αντίστοιχα. Η συνέχεια της σταυροειδούς κλήσης από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (οριζόντια μάζεμα έως βηθλεέμ) και διά των θεόπνευστων ευαγγελίων ανάβαση ως θυμίαμα προσευχητικό στον Πατέρα και Υιό και Άγιο Πνεύμα.
Γιαυτό και το, κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν Σου. . . Είναι η ορμή της ψυχής προς τα άνω. Και ταυτόχρονα συμβολίζει και την ζέουσαν επιθυμία μας να γίνει η προσευχή μας δεκτή: εις όσμήν ευωδίας πνευματικής. Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος «Ώσπερ το θυμίαμα και καθ’ εαυτό καλόν και ευώδες, τότε δέ μάλιστα επιδείκνυται την ευωδίαν, όταν ομιλήση τώ πυρί. Ούτω δέ και η ευχή καλή μέν καθ’ εαυτήν, καλλίων δέ και ευωδεστέρα γίνεται όταν μετά και ζεούσης ψυχής αναφέρηται, όταν θυμιατήριον η ψυχή γένηται και πύρ ανάπτη σφοδρόν».
Κι επειδή όλη η προς τα άνω διαδρομή ευωδίας πνευματικής, περιστοιχίζεται από αγγέλους (από σπηλαίου Γεννήσεως, Αναστάσεως ουκ έστιν ώδε, από τα χερουβείμ που ανεβάζουν επί θρόνου Τον Κύριο στην ανάληψη και η σχέση του νοός με τα σχήματα και ουσία … επί πώλου όνου, χερουβείμ, Ανάσταση και Ανάληψη) διανοίγοντας ουρανούς και οφθαλμούς, και παντού όπου η δόξα Του, καλό είναι να θυμηθούμε σε ποιες περιπτώσεις οι άγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν τους ανθρώπους (αποφεύγοντας τα δυσώδη ατοπήματα).
Σημειώνει ο αγ.Ανδρέας δια XC σαλός:
- Σέ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεοῦ:
Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τά ἱερά βιβλία, ὁπότε τούς κυκλώνουν γιά ν' ἀκούσουν κι αὐτοί.
Δεύτερον, ὅταν προσεύχονται
καί συνομιλοῦν μέ τόν Θεό, ὁπότε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μέ πόθο.
Τρίτον, ὅταν ὑπομένουν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο, πόνο καί τιμωρίες, ὁπότε τούς μυρώνουν καί τούς παρακινοῦν στόν ἀγώνα τῆς εὐσεβείας.
Και
μαζί με τον μέγα Ευθύμιο, που εντοπίζει τα όπλα, που είναι η μελέτη, η
προσευχή και η διάκρισις, είθε η Γέννησις Του Κυρίου δια Σταυρού, να μας χαρίζει
όλην την ουράνια ευθυμία!!
Νυμφίε ὠραιότατε Ίησοῦ, τὴν πτωχήν μου καρδίαν ἀγάπησον, και σεαυτῶ, οίκον κατασκεύασον φωτεινόν, σὺν τῶ Πατρί σου ἔλθετε, καὶ τῶ θείω Πνεύματι καὶ μονήν, ποιήσατε ἀγίαν, Αγγέλου θυμηδίαν, καὶ πᾶσι δαίμοσιν ἀπρόσιτον….
(Παρακλητικός Κανών εις την Πανοικτίρμονα και Πολυεύσπλαχνο Αγίαν Τριάδα)
(6) με τις τρεις αυτές αναφορές, μία προφητική από Δαβίδ, μία εκ ΚΔ και αποστολικού αναγνώσματος και μία βιωματική παράκληση (ελθέ και σκήνωσον εν ημίν) για κάθε εποχή, από αγ.Ιωάννη χρυσόστομο, να ενδεικνύει το υπέρχρονο του Πνεύματος που εμπνέει τους δικούς Του δείχνοντας τον δρόμο και τρόπο, πως μορφούται Ο XC εν ημίν, πως αναγόμεθα εκ των κάτω υδάτων στα άνω, με ''σύμπτωση'' την του Χριστού γέννηση με τα επιφάνεια.... (ανεβάζοντας τον άνθρωπο δια της θεοφανείας, στην επιφάνεια αλλά και την συνάφεια της προ και χωρίς Χριστό εμβρυακής μας μορφής και στάσης και αντιμετώπισης των καταστάσεων - ανάποδα - μέχρι να γεννηθεί Ο Κύριος και δι Αυτού να γεννηθούμε κι εμείς δια και εν XC ... και εφεξής ευθυπόρηση και κρίση) ... ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς.
----
στοιχεία σχετικά γράφηκαν και στο περί νόμου και χάριτος , από το οποίο αφαιρέθηκαν κάποια, για να μην είναι διπλογραμμένα και βαρετά…. ευχόμενος οι παραπάνω συσχετισμοί νάναι ωφέλιμοι καθώς αφορούν τον Σταυρό, που είναι σκέπη και κραταίωμα και ωραιότης…, δόξα των αγγέλων και τραύμα των δαιμόνων. (συγγνώμη για τα τηλεγραφικά και πολλά και πολλάκις άτακτα γραφέντα. Είθε ο Σταυρός Του Κυρίου, να μας ‘’τακτοποιεί’’ και αγιάζει εμάς και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου