ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 10β

o   Εισαγωγή       4
o   ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ         6
o   περί μέσης οδού για τον ιό και τις ασθένειες         8
o   παθοκτόνοι vs βροτοκτόνοι  14
o   τα 3 θαύματα με την Γέννηση του Κυρίου 19
o   πως οι ψαλμοί λεπτύνουν τον νου ....          22
o   Θεοφάνεια ψαλμοί και καθημερινότητα… 24
o   πως λειτουργούν πρακτικά και θεωρητικά η ορθόδοξη αγιογραφία, η γλώσσα … στον δρόμο προς την τελειότητα     32
o   πνεύμα, πλέγμα και ύδατα  40
o   η κατά Θεόν σοφία και τα βιβλία    51
o   Ημέρα Κυρίου και ημέρες ανθρώπων…. Έργα Κυρίου και έργα ανθρώπων       58
o   επί του πρακτέου… έργα και ημέραι          66
o   η φύση και η ‘’λειτουργικότητα’’ του ψαλτηρίου…            76
o   κρυπτόμενη χάρις και προϋποθέσεις φανέρωσης (μέσα από τους ψαλμούς)… 88
o   για τους λογισμούς (γερ.Εφραίμ αριζόνας)            100
o   περί στιγμών… και αιωνιότητος      102
o   η άλλη όψις της προσευχής των εβραίων   108
o   μετανοίας αρχή και ανεύρεση του Θησαυρού…    119
o   η Αλήθεια… και ο κλέφτης  125
o   τα ονόματα των 7 αρχηγών των αγγελικών δυνάμεων - αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς   137

επίλογος 10β'

ορθόδοξη παιδεία λόγοι ανάτασης και ανάστασης τόμος β’ (με δυνατότητα ανάκτησης) 

…ως νοηματική συνέχεια των προηγουμένων αλλά και ως επίγειο τέρμα, αφορμή όμως προς ουράνια αρχή και βασιλεία ουκ έσται τέλος….  

Και πρέπει να σχιστεί το καταπέτασμα από άνωθεν έως κάτωθεν και ‘’γκρεμίσει’’ ο εξωτερικός φαρισσαϊκός ναός για να δώσει ‘’χώρο’’ στην καρδιά και ζωή μας, να δομηθεί ο νέος (εν ημίν ναός). Να πεθάνει το κοσμικό φρόνημα και ο κόσμος της ασεβείας για να αναστηθεί το πνευματικό φρόνημα. Να συμπεθάνουμε για να συναναστηθούμε… 

Κι ο προφ.Ησαΐας ‘’έτρεξε’’ ελικοειδώς* για να μας ελκύσει, αναφέροντας προσευχητικά … ἡ δὲ γῆ τῶν ἀσεβῶν πεσεῖται. Βάδιζε λαός μου, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κυρίου. (προσευχή προφ.Ησαΐου) 

Το ταμιείο είναι το σπήλαιο της καρδιάς, όπου το τέλος της επί γης (οριζόντιας) σκιώδους πορείας μας (του λαού Του, που εμπεριπατεί μαζί μας, όσο εμείς γινόμαστε ναός Του και αποκοπτόμαστε από την σχέση με τα είδωλα….) προς Βηθλεέμ. Προηγείται η αποταγή. Ευλογείται η όση προσπάθεια κάθαρσης (1) και μικρός φιλότιμος αγώνας εν τη ‘’ερήμω’’. 

Και, περί ζωής και θανάτου, βλέπουμε πως στην Βηθλεέμ πεθαίνει πάνω στην γέννα του Βενιαμίν, η Ραχήλ και θάπτεται εκεί. 

Γυναῖκάς μοι δύω νόει, τὴν πρᾶξίν τε καὶ τὴν γνῶσιν ἐν θεωρίᾳ· τὴν μὲν Λείαν πρᾶξιν ὡς πολύτεκνον· τὴν Ραχὴλ δὲ γνῶσιν ὡς πολύπονον· καὶ γὰρ ἄνευ πόνων οὐ πρᾶξις, οὐ θεωρία, ψυχή, κατορθωθήσεται. 

…σηματοδοτώντας η Ραχήλ, τον τύπο της θεωρίας. Και πρέπει να πεθάνει η σκιά (κάθε σκιώδης θεωρία) για να δώσει την σκυτάλη στην Γέννηση της θείας θεωρίας XC. Μόνο

στάσεις ανά κάθισμα του ψαλτηρίου

για κομποσχοίνι (3 στάσεις – 3 κομποσχοίνια)

φωτο για ευχέρεια εκτύπωσης, ή ακόμη πιο εύχρηστα, να βάλει ο καθένας ένα σημαδάκι στην στάση, για να κάνει το κομποσχοινάκι του.... (σύνολο, 3 ανά κάθισμα) 

 

ΚΑΘΙΣΜΑ 1ο

1. Όταν φυτεύουν δένδρα ή αμπέλι, για να καρποφορήσουν
2. Για να δώσει φώτιση ο Θεός σ’ αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια.
3. Για να φύγει η κακία από ανθρώπους, για να μη βασανίζουν άδικα τους συνανθρώπους τους. 

*

4. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ευαίσθητους ανθρώπους, που αρρώστησαν από μελαγχολία από τη συμπεριφορά των σκληρόκαρδων ανθρώπων.
5. Για να θεραπεύσει ο Θεός τα πληγωμένα, χτυπημένα μάτια από κακό άνθρωπο.
6. Για να ελευθερώσει ο Θεός τον μαγεμένο άνθρωπο. 

* 

7. Γι’ αυτούς που έπαθαν από φοβία από τις φοβέρες και τις απειλές των κακών ανθρώπων.
8. Γι’ αυτούς που έπαθαν κακό από δαίμονες ή από πονηρούς ανθρώπους.

ΚΑΘΙΣΜΑ 2ο
9. Για να πάψουν να σε φοβερίζουν οι δαίμονες στον ύπνο ή με τις φαντασίες την

ψαλτήρι και ευχή

...όπως λένε απόστολος και ευαγγέλιο

όπως τα παραπάνω αναγνώσματα στα λειτουργικά είναι συνοδοιπόροι πλεγμένοι, έτσι και το ψαλτήρι με την ευχή. 

Η εμπειρία της ορθόδοξης εκκλησίας με τους πνευματοφόρους πατέρες μας προτείνουν διαβάζοντας το ψαλτήρι, ανά κάθισμα που το καθένα έχει τρεις στάσεις, ο πιστός να κάνει από ένα κομποσχοινάκι (μικρό ή μεγάλο κατά την επιθυμία του), σύνολο τρία για το κάθε κάθισμα. 

Είναι οι άμεσοι λόγοι Του Κυρίου και Θεού και οι έμμεσοι δια των αγίων, πάλι από την ίδια αρχή, φωτισθέντες από το Άγιο Πνεύμα. Ισχύει το 15 ᾿Εὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε... (Ιωαν.ιδ') αλλά επίσης ισχύει και εκείνα το αθετών υμάς εμέ αθετεί... ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται και καταλήγουν σαν ακτίνες Στον Πέμψαντα, αθετώντας Τον η δεχόμενος. Όλα βέβαια επισκιαζόμενα με το όστις θέλει.

Με αυτό το σκεπτικό (και με ευγένεια των αγίων) προτείνεται ότι ...καλό θα ήταν και συμφέρον. Εμείς ξέρουμε ότι είναι τέλειο, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν με το ''γιατί'' (1) και το ''πως''. Όχι πάντα αντικείμενοι του θείου

η έννοια του θεολογείν σε θεωρία και πράξη

Σε κάθε θέμα υπάρχει μεταξύ θεωρίας και πράξης απόσταση και ίσως χάσμα, αλλά στην ορθοδοξία έχουμε την γέφυρα και το πρότυπο. Με την καθημερινή ευχή εκ του αποδείπνου τὰς ἐννοίας κάθαρον… με προϋποθέσεις και συνέχεια* τολμάμε να εγγίσουμε τα θεία νοήματα που βρίσκονται όχι στα ήδη κυκλοφορούντα πονήματα και δωρεές αγίων ως εμπειρία στην θεία θεωρία, αλλά στην καθημερινότητα και τους κρυμμένους λόγους. 

Μπορεί υποκειμενικά ο καθένας μας (αδελφοί εν πηλώ και αδελφοί εν XC) να νοεί κάπως τον Θεό, να τον αντιλαμβάνεται (προς τα μέσα) και εκδηλώνει (προς τα έξω) αλλά υπάρχει και η αντικειμενικότητα και η ακρίβεια, για την οποία θα εκφράσουμε  δυο σκέψεις. Όχι της ''αυστηρής'' έννοιας της θεολογίας της εγγράφου σαν σε λίθινες πλάκες οι οποίες είναι βιωματική καταγραφή του πνεύματος του Θεού του Ζώντος που εγγράφει εν σαρκίναις καρδίαις αλλά και της πέραν των βιβλίων σοφίας. Αυτό που μας νουθετεί ο μέγας Αντώνιος στην κατά Θεόν σοφία και τα βιβλία και αλεξανδρινή θεολογική σχολή κάπως υποτιμημένη... με την καθέδρα του ζωντανού προφ.Ηλία.

Ανάλογα της ενδιάμεσης θολούρας ως χνους, μεταξύ νου και χου που διαπιδούν (είσοδοι και έξοδοι) οι έννοιες του θείου, αλλά και Αυτός ο Ίδιος, κατανοούμενος μετεχόμενος και εκδηλούμενος, εξαρτάται η ‘’θεολογία’’ του καθενός.

Αυτός που καθάρισε τον εαυτό του, από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, με τα δωρεάν μυστικά και μυστηριακά εφόδια της Ορθοδοξίας, και κατάφερε να γίνουν οι δερμάτινοί του χιτώνες διάφανοι, κατανοεί και εκφράζει με ακρίβεια την Αλήθεια.

Κάθε άλλη ‘’θεολογία’’ συνδυασμένη με τα νέφη εκ των παθών, εκτός από την αιώνια εσωτερική ζημιά προσφέρει και θολό νερό στους συνανθρώπους του που διψούν, θολολογώντας. Μπορεί αγαπητικά αλλά όχι αληθινά. Με την υποβάθμιση της προϋπόθεσης της καθαρής καρδιάς και ένεκα της θολούρας, βγαίνουν όλες οι πλάνες και αιρέσεις όπως σημειώνει ο αγ.Ιωσήφ ο ησυχαστής.

Στο παρόν άρθρο δεν προτιθέμεθα να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ιώτα ή κεραία, αλλά να προσπαθήσουμε να ενώσουμε δι οδοδεικτών και επί του πρακτέου

βυζαντινή ορθόδοξη αγιογραφία

Η βυζαντινή ορθόδοξη αγιογραφία δεν είναι απλά μια "τέχνη", είναι ιερή τέχνη. Δεν είναι "ζωγραφική", είναι θεολογία. Δεν είναι "καλλιτεχνική έκφραση", είναι προσδοκία σωτηρίας. Δεν είναι "στολίδι", είναι συνάντηση με το θείο. Δεν είναι "φωτογραφία", είναι "εις Χριστόν παιδαγωγία". Δεν είναι "αντικείμενο", είναι ιερό σκεύος. Δεν είναι "υλική αξία", είναι υπέρβαση. Δεν είναι "συλλεκτικό είδος", είναι παρηγοριά, παραμυθία και ανάπαυση των Ορθοδόξων Χριστιανών κοντά στον Τριαδικό Θεό. 

Χαρακτηριστικά της Βυζαντινής Αγιογραφίας
Ο χαρακτήρας της Ορθόδοξης αγιογραφίας είναι σεμνός, κατανυκτικός, με πνευματικό και όχι σωματικό κάλλος. Τα άγια πρόσωπα εικονίζονται "εν αφθαρσία", με πνευματική και σωματική ρωμαλεότητα, με ανδρείο και γενναίο φρόνημα, με ευθύτητα. Η εικόνα είναι η σκάλα που μας ανεβάζει στον Ουρανό, αλλά και κατεβάζει τον Ουρανό στη γη. Είναι ένα σημείο συναντήσεως κτιστού και ακτίστου, παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, του "νυν" και "αεί". 

Ιδιότητες της Βυζαντινής Αγιογραφίας
Η Βυζαντινή αγιογραφία: 
1. Καταργεί το κοσμικό φως. Σε καμμία Ορθόδοξη εικόνα δεν αποδίδεται σκιά. Όλα ειναι φωτεινά και ευδιάκριτα, επειδή φωτίζονται από τον Ανέσπερο Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό. 
2. Καταργεί τον κοσμικό χώρο και χρόνο. Η εικόνα διατηρεί τα ιστορικά στοιχεία και πλαίσια αυτού που απεικονίζει, αλλά δε δεσμεύεται από αυτό. Ο Τριαδικός Θεός είναι άχρονος και αχώρητος. Ο χώρος και ο χρόνος είναι ανθρώπινα μεγέθη. Έτσι, η ορθόδοξη αγιογραφία δε διστάζει να αποδεσμευτεί από τη φυσιοκρατική αντίληψη της κοσμικής τέχνης. 
3.Καταργεί την προοπτική. Δεν τηρείται η φυσική τάξη των πραγμάτων. Αυτή η αντίστροφη προοπτική, δηλώνει το μυστικό βάθος της εικόνας, που είναι το σωτηριώδες έργο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. 

Λόγοι αθωνιτών πατέρων

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

1. Είπε γέρων. Σήμερα κοιτάζουμε να αγιάσουμε με λίγο κόπο. 
2. Είπε πάλι. Όσο περισσότερο κοπιάζεις, τόσο περισσότερη χάριν και χαρά απολαμβάνεις. Και συνέχισε. Μπορούσε να πληρώσει την καρδιά μας ο Θεός με τόση μακαριότητα και αγάπη και θείον έρωτα, ώστε να πέσουμε κάτω, μην αντέχοντας αυτήν. Αλλά τότε θα εγκαταλείψουμε τα μοναστήρια και θα κλεινόμασταν στα σπήλαια. Οι κοσμικοί θα εγκατέλειπαν τις υποθέσεις τους και τις φροντίδες τις οικογένειας και τα παιδία τους. Για αυτό ο Θεός που είναι αγάπη, δεν μας πληροί με τέτοια αγάπη και θεία μακαριότητα. 
3. Είναι βαρεία η καλογερική Γέροντα; Ρώτησαν κάποιον σοφό μοναχό. 
Δεν είναι βαριά. Έρχεται καιρός που, όταν λησμονήσεις τον εαυτό σου, βλέπεις ότι είναι το πιο ανάλαφρο φορτίο – είπε. 
4. Είπε ένας ερημίτης. Αν όσα χρωστάς σ` αυτήν την ζωή τα ξεπληρώσεις τότε σώζεσαι. Αν φας όμως και καμία παραπάνω, παίρνεις και κανένα φράγκο παραπάνω. Αν φάει κάποιος ξύλο άδικα, τότε έχει καθαρό μισθό. Πολλές φορές δηλαδή, ανθρώπους με πολλή καλή ζωή συμβαίνει να τους βρίσκουν τα χειρότερα. Εάν ο Θεός επιτρέπει, γιατί επιτρέπει; Ας φέρω ένα καλό παράδειγμα. 
Είναι μια πολλή καλή οικογένεια. Και ο άνδρας πολύ καλός και η γυναίκα πολύ

κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας…

κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι· Ψαλμός 11,9 

Όταν το είδα το χωρίο αυτό τρόμαξα… [αναφέρει ο μακαριστός γερ. π. Αθανάσιος Μυτιληναίου (1927 – 2006)] στην δύναμη της διατυπώσεώς του. Ακούστε το. Είναι πολύ χαρακτηριστική αυτή η φράσις, ότι οι ανόσιοι και οι ασεβείς κινούνται κυκλοτεράν. Πού κυκλοτεράν; Κυκλώνουν τους ευσεβείς. Τους κάνουν κύκλο, δηλαδή τους εγκλωβίζουν. Προσπαθούν να εγκλωβίζουν τους ευσεβείς. 

Και αυτός ο εγκλωβισμός των ευσεβών πολλές φορές έχει πολλές μορφές μέσα στην ιστορία. Πρώτα – πρώτα εγκλωβίζουν τους πιστούς στις κατακόμβες. Πήγαιναν οι πιστοί να λατρεύσουν τον Θεό. Εκεί πήγαιναν, κύκλωναν την κατακόμβη και τους έβαζαν φωτιά και τους έκαιγαν, ή τους έπιαναν, τους έβγαζαν έξω για να τους ρίξουν στα θηρία. 

Εγκλωβίζουν ακόμη τους πιστούς με τους ανοσίους νόμους. Ψηφίζουν νόμους οι οποίοι είναι ανόσιοι, είναι ασεβείς. Και ο ευσεβής δεν ξέρει τώρα τι να κάνει με τους νόμους αυτούς. Σας θυμίζω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Οι μασόνοι, οι τέκτονες έχουν ένα σχήμα εγκλωβισμού του Τιμίου Σταυρού. Είναι το μασονικόν

περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση…

Λένε πως, μέσα σε έναν κλέφτη είναι φυλακισμένος ένας άγιος και αντίθετα, μέσα σε έναν άγιο είναι φυλακισμένος ένας κλέφτης. 

Στην ερμηνεία των ψαλμών ο αγ.Αρσένιος ο καππαδόκης, αναφέρει πως ο 104 ψαλμός (ρδ’) διαβάζεται … Για να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. 

Κι η εξομολόγηση είναι εκείνος ο κόμβος της ιστορίας (1), όπου ο προφ.Ζαχαρίας, ενώ η σύζυγός του Ελισάβετ κυοφορεί το πνεύμα της μετανοίας μέσα της, αυτός παραμένει άφωνος. Κι αυτό ισχύει, μέχρι νάρθει η Παναγία εις την ορεινή (άγονη) πόλη ιούδα (ιούδα σημαίνει εξομολόγηση), να μείνει ωσεί μήνας τρεις, να γεννηθεί ο αγ.Ιωάννης πρόδρομος, να ‘’βρει’’ την φωνή του θαυμαστά και να προχωρήσει το ζεύγος….  (2)   

Αναλογικά συμβαίνει στον καθένα μας, όπου ο Ζαχαρίας είναι η άφωνος προ εξομολογήσεως κεφαλή μας, παρά το ότι το σώμα μας κυοφορεί την μετάνοια και σκιρτά εν αγαλλιάσει με το πλησίασμα Του Κυρίου που Τον φέρνει Η Θεοτόκος. Εδώ ο Ηρώδης (δερμάτινος κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή) ήκουεν ηδέως τα ρήματα του προφ.Ιωάννη, αλλά σε τι απεχθέστατο έγκλημα προέβη!! με την

Μάρθα και Μαρία - αγ.Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (και δυο συνειρμικές σημειώσεις)

Ὁ Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης γιὰ τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὸ Βάπτισμα τῶν ετεροδόξων

Διηγεῖται ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μᾶς ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ἱερέας τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης».

Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη.

Ὅταν στὸ Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό το μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:

– Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζω εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται». Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος.

Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Καθολικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ ὁ Γέροντας τὸν προέτρεψε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίσκοπό τῆς περιοχῆς του, ἀπ’ ὅπου

νηστεία – ἅγιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης

Δέν γίνεστε ἅγιοι κυνηγώντας τό κακό. Ἄστε τό κακό. Νά κοιτάζετε πρός τόν Χριστό κι αὐτό θά σᾶς σώσει. 

Ἐκεῖνο πού κάνει ἅγιο τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρός τόν Χριστό, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ νά ἐκφραστεῖ, δέν μπορεῖ, δέν μπορεῖ. 

Καί προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά κάνει ἀσκήσεις, νά κάνει τέτοια πράγματα καί νά καταπονεῖ τόν ἑαυτό του γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Κανείς ἀσκητής δέν ἁγίασε χωρίς ἀσκήσεις. 

Κανείς δέν μπόρεσε ν’ ἀνέλθει στήν πνευματικότητα χωρίς ν’ ἀσκηθεῖ. Πρέπει νά γίνονται ἀσκήσεις. Ἄσκηση εἶναι οἱ μετάνοιες, οἱ ἀγρυπνίες κ.λπ., ἀλλά ὄχι μέ βία. 

Ὅλα νά γίνονται μέ χαρά. Δέν εἶναι οἱ μετάνοιες πού θά κάνουμε, δέν εἶναι οἱ προσευχές, εἶναι τό δόσιμο, ὁ ἔρωτας γιά τόν Χριστό, γιά τά πνευματικά. 

Ὑπάρχουν πολλοί πού τά κάνουνε αὐτά ὄχι γιά τόν Θεό ἀλλά γιά ἄσκηση, γιά ὠφέλεια σωματική. Ὅμως οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι τό κάνουνε γιά ψυχική 

Η προσευχή του Αγίου Ανδρέα δια Χριστόν Σαλόν

για τους αστέγους

Πάτερ, Υιέ και άγιο Πνεύμα, ομόθρονη Τριάς, ομοούσιε και αχώριστε. Σε παρακαλούμε εμείς οι φτωχοί, οι ξένοι, οι γυμνοί και ταλαίπωροι, που για την αγάπη Σου δεν έχουμε σ’αυτή τη ζωή «που την κεφαλήν κλίναι» κάμπτουμε τα γόνατα της ψυχής και του σώματος, της καρδιάς και του πνεύματος, και δεόμεθα και σε παρακαλούμε και σε ικετεύουμε ύψιστε Θεέ, το μέγα όνομα Σαβαώθ. «Κλίνον το ούς σου» αγαθέ και άγιε Δέσποτα, πλαστουργέ, ποιητά, παντοκράτορ, και δέξου με ευμένεια την ικετήρια προσευχή και ταπεινή δέησή μας και καταξίωσέ μας ν’ αγιασθούμε με τη δύναμή Σου και τ’ονομά Σου οικτίρμον, ελεήμον, μακρόθυμε και πολυέλεε Κύριε. Δείξε συμπάθεια στα παραπτώματά που κάναμε είτε με λόγο είτε με έργο είτε με τη διάνοια. Σε παρακαλούμε εύσπλαγχνε, μη μας καταισχύνεις και μη μας απορρίψεις από το πρόσωπό Σου εσύ, που απ’την υπερβολική Σου αγάπη κάμπτεσαι στις προσευχές όσων σε αγαπούν.

αρχή μεγάλης τεσσαρακοστής

‘’σήμερα’’ (Κυριακή τυρινής, προ καθαράς Δευτέρας) θυμηθήκαμε την εξορία του ΑΔΑΜ και την είδαμε στην αγιογραφία. 

Θυμηθήκαμε το… 24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς. (Γεν.γ’) 

...αυτό το προσωποποιημένο ''εξάκτινο'' στην πύλη, ως άγγελος και στρεφόμενη πύρινη ρομφαία που φυλάσσει την οδόν του ξύλου της Ζωής... είναι ένα ουσιώδες μεταίχμιο, δύο χώρων. Εντός του παραδείσου και των τεσσάρων ποταμών, μεταξύ των οποίων ο τίγρης και ο ευφράτης (μεταξύ εγκρατείας και διακρίσεως κατά τους αγίους) ευρίσκεται ο έννους άνθρωπος (ΑΔΑΜ με Χριστό, λόγος με Λόγο) και εκτός ο άνους (ΑΔΑΜ χωρίς Χριστό, εκπεσών στην αλογία). 

Το εξάκτινο συμβολικά, είναι ‘’συγχρόνως’’ συμπυκνωμένα σε μικρογραφία η κεφαλή του ανθρώπου, των δύο κυρίων αισθητηρίων όρασης και ακρόασης, φυσικών και πνευματικών. 

Εντός του παραδείσου σηματοδοτεί την μετοχή μας στο ''νυν'' (της Κεφαλής και αιωνίου παρόντος) εκ του οποίου εκπέσαμε ως α-νόητοι. Κι είναι α-νοησία αφού για χάριν της κοιλίας και βρώσης του απαγορευμένου καρπού, πουλήσαμε τα

επί του πρακτέου οι κινήσεις του νοός, η προβολή και συμπύκνωσή τους μέσα στην εκκλησία και η σχέση τους με την κρίση

Η Ημέρα της Κρίσεως. Βυζαντινό ψηφιδωτό του 12ου αιώνα στο Torcello της Ιταλίας. Το γεγονός ότι ο Χριστός ξήρανε την συκιά την οποία βρήκε χωρίς καρπούς, μας δείχνει ότι έτσι θα καταδικαστεί όποιος δεν έχει αρετές να Του παρουσιάσει. 

Το μέτρο της κρίσης περνάει από την έμπρακτη αγάπη και διακονία του συνανθρώπου, γενόμενο με προοπτική και για χάριν Του Ανθρώπου. Κιαυτό γιατί υπάρχουν ‘’φιλανθρωπικά σωματεία’’ που είναι κατά του Χριστού, δεν συνάγουν μαζί Του, οπότε σκορπίζουν (Ματθ.ιβ’30). Έτσι, υπό προϋποθέσεις μεταβιβάζεται η όποια καλή πράξη από τον άνθρωπο (1) που είναι εικόνα στον Άνθρωπο που είναι η ποθητή ομοίωση. Ως αποκομμένη, είναι ατελής και με λάθος άξονα, παρότι κι αυτή θα κριθεί και με βάση την πρόθεσή της, θα συνυπολογισθεί στα υπέρ, και όσο δεν έχει υπογραφεί συμβόλαιο με τον αντίδικο που το συνηθίζουν κάποιοι ‘’φιλάνθρωποι’’

Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε

Τί σημαίνουν τα λόγια: «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» ( Ψαλμός 4,5)

Όποιος θέλει να γίνει τέλειος και επιθυμεί να αγωνισθεί τον πνευματικό αγώνα νόμιμα, πρέπει να αποξενωθεί από κάθε ελάττωμα οργής και θυμού.

Ας ακούσει τι του παραγγέλλει το σκεύος της εκλογής, ο Απ. Παύλος: « πάσα πικρία και οργή και θυμός και κραυγή και βλασφημία αρθήτω αφ’ υμών συν πάση κακία».

Και λέγοντας «πάσαν» δεν μας άφησε καμιά πρόφαση θυμού ως δήθεν αναγκαίου ή εύλογου.

Εκείνος επομένως που θέλει να διορθώσει τον φταίχτη αδελφό ή θέλει να του επιβάλλει επιτίμια, ας φροντίζει να φυλάει τον εαυτό του ατάραχο μήπως, ενώ θέλει να θεραπεύσει τον άλλον, πάρει ο ίδιος την αρρώστια του.

Και τότε θα πουν το ευαγγελικό: « ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν». Και αλλού πάλι λέει σχετικά η Γραφή: « τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς;» ( Μτθ. 7,3).

Η κίνηση της οργής από οποιαδήποτε αιτία κι αν προκληθεί τυφλώνει τα μάτια της

παρακλητικός κανόνας στην Παναγία Ιεροσολυμίτισσα

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ

ΕΙΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΤΗΝ ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑΝ

 

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ' ό το Θεός Κύριος, ως συνήθως, και το εξής·

 

Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

 

Τους προσκυνούντας σην αγίαν εικόνα την αχειρότευκτον, αγνή Θεοτόκε, εν τω πανσέπτω τάφω σου εν Γεθσημανή σκέπε και διάσωζε, των Ιεροσολύμων σέμνωμα, κακώσεων, ακηδίας, ραστώνης και χαμαιζήλων άπαντας παθών, ίνα σε πόθω ψυχής μεγαλύνωμεν.

 

Δόξα. Και νυν.

 

Ου σιωπήσομέν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γάρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σού· σους γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

 

Είτα ο Ν' Ψαλμός και ο Κανών, ού η ακροστιχίς·

 

«Ιεροσολυμίτισσα Θεοτόκε, βοήθει μοι»

 

Ωδή α'. Υγράν διοδεύσας.

 

Ικάνωσον πάντας τους ευσεβείς του όφεως τάχος, Θεοτόκε, την κεφαλήν συντρίψαι πτερνίζοντος το γένος των χοϊκών, Ιεροσολυμίτισσα.

προσεγγίζοντας πνευματικά την αντίστροφη μεταγραφάση

Είναι ο πυρήνας του κυττάρου και αυτό που το περιβάλλει κυτταρόπλασμα, όμοια και αναλογικά της εσωκλειόμενης ψυχής και του περιβάλλοντος αυτήν, σώματος. Είναι κατ’ αντιστοιχία του ήλιου και των πλανητών στον μακρόκοσμο, όλα διαπερατά από την χάρη του Θεού, εκ-τυπωμένη στους οδοδείκτες προς Εαυτόν, φυσικούς νόμους*. 

Μέσα στα πλαίσια φυσιογνωσίας, η φύση μας διδάσκει με τα της βιολογίας τα ισχύοντα επιστημονικά, αλλά παρότι παρέχει μια κάποια ασφάλεια του πυρήνα  από τις εξωτερικές ενσωματώσεις ξένων στοιχείων, όντας το dna κάπως ασφαλισμένο, αυτή η ασφάλεια δεν επεκτείνεται και στα πνευματικά, όπου τα κλειδιά των θυρίδων της ψυχής (και σώματος) τα κρατά ο άνθρωπος, ώστε ΜΟΝΟ αν ελεύθερα συναινέσει, να προχωρήσει η ενσωμάτωση, αφομοίωση και τελική ομοίωση. 

Ο νους που καθορίζει και τα του χου, ως διαχειριστής φαίνεται να έχει επιλογές και να προβαίνει σε σταδιακή ή σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας και κατάληξη. 

Με κάθε του επιλογή, θεωρητική και πρακτική, μπορεί το πνεύμα να γίνει παχυλό και σαρκικό απομακρύνοντας τον όλο (διττό) άνθρωπο, ψυχή και σώμα από τον Θεό ή να κάνει λεπτότερο τον χου, ελαφρύτερο από βάρη κοσμικά προσεγγίζοντάς Τον. Τα δύο άκρα και όρια, είναι ή θολωμένο ή διάφανο με μας, να κινούμαστε με απόλυτη ελεύθερη επιλογή. Όντως τα πάντα μας επιτρέπονται, αλλά πρέπει να το φιλοσοφήσουμε ότι δεν μας συμφέρουν τα πάντα και να βάλουμε κι εμείς όρια στην αχαλίνωτη ελευθερία που είναι ψυχοβλαβής. 

Μπορεί να είναι συνηθισμένη η θεολογική έκφραση από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν, αλλά και εδώ πρέπει να βγουν οι απόλυτες τιμές, αφού δυο είναι τα όρια κι όχι μόνο το ένα, το άνω. 

Στα της ψυχής, με την αφ-ομοίωση των εισερχομένων που σαν μυλόπτερα η ψυχή

ΟΣΙΟΣ ΑΡΕΘΑΣ (σπήλαια του Κιέβου) περί φιλαργυρίας και Θεία Πρόνοια

ΑΞΙΟ ΚΑΙ δίκαιο είναι να ευχαριστούμε πάντοτε το Θεό όχι μόνο για τις ευεργεσίες, αλλά και για τις δοκιμασίες Του. Γιατί οι δοκιμασίες, που αντιμετωπίζονται καρτερικά, και το δίκαιο τον γεμίζουν χάρη, όπως συνέβη με τον πολύαθλο Ιώβ, αλλά και τον αμαρτωλό τον καθαρίζουν και τον αγιάζουν. 

Μια θεόσταλτη δοκιμασία έφερε σ' επίγνωση και τον όσιο Αρέθα, που καταγόταν από το Πολότσκ και ήταν μοναχός της Λαύρας των Σπηλαίων. Αυτός ο δυστυχής είχε το πάθος της φιλαργυρίας, τη ρίζα όλων των κακών, κατά τον απόστολο. Μάζευε κρυφά κι έκρυβε στο κελί του χρήματα και πολύτιμα είδη. Από το εργόχειρο του δεν έδινε τίποτα στη μονή ή στους φτωχούς. Αλλά ούτε και για τον εαυτό του ξόδευε το παραμικρό. 

Μόνο συγκέντρωνε... 

Ο λόγος του Θεού δεν τον συνέτιζε. 

Οι νουθεσίες και οι παραινέσεις του ηγουμένου δεν έφερναν αποτέλεσμα. 

Οι συμβουλές των αδελφών δεν τον συγκινούσαν. 

Κάποια νύχτα, με παραχώρηση Θεού, άγνωστοι κλέφτες του άρπαξαν όλη την