Αυτούς τους δύο όρους (παθοκτόνο και βροτοκτόνο) τους συναντάμε στην νηστεία μας, η οποία κατά τους αγίους πατέρες, είναι παθοκτόνος κι όχι βροτοκτόνος, αφού δι αυτής, μαζί με το δεύτερο ‘’πυρηνικό’’ όπλο, την προσευχή το γένος των δαιμόνων εκπορεύεται, ώστε δια της παθοκτονίας να εύρουμε ΖΩΗ και να αποφύγουμε τον θάνατο. Μην μείνωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού….
Κι αν είναι μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν με την πνευματική έννοια των νηπίων που γεννά η θυγάτηρ βαβυλών, δλδ της αμαρτίας και ασέβειας, και η οποία βαβέλ και βαβυλών προξενεί την σύγχυση, ακριβώς αντίθετος είναι ο χαρακτηρισμός όσων δεν εργάζονται την παθοκτονία (πάνω στην Πέτρα Χριστό) αλλά εργάζονται ή παθητικά συναινούν με την βροτοκτονία, σε όλες τις διαστάσεις.
Κι είναι βροτοκτονία όταν ο αντίδικος με τους υπηρέτες του εδαφιεί επί φυσικής πέτρας τα νήπια του Κυρίου αποκτείνοντάς τα, αλλά και στην αναγωγή που
έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να ανεβάσουμε τον νου εκ των χοϊκών και ιστορικών συμβάντων, στα ουσιώδη πνευματικά.Ισραήλ, σημαίνει ‘’νους ορώμενος τω Θεώ’’. Οπότε, όταν οι υπηρέτες του βάαλ στην εποχή του προφήτη Ηλία, εδαφιούσαν τα τέκνα του ισραήλ και τα σκότωναν (φυσικώ τω τρόπω, κάποιοι θα λέγαν κυριολεκτικά), ο νους μας δεν πρέπει να μείνει σε εκείνο το ιστορικό συμβάν, αλλά να επεκταθούμε νοερώς, από αρχαιοτάτων έως της συντελείας. Κι αφού δοκιμάζουμε, συγκρίνουμε, διακρίνουμε τα ‘’πνεύματα’’ κατά το: αγαπητοί μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον… (Α’Ιωαν.δ’1) οι έννοιες βροτοκτόνος και παθοκτόνος αρχίζουν και αποδίδουν το βαθύτερο νόημα επί του πρακτέου.
ΑΝ εδαφιούμε τα νήπια της ασεβείας και αμαρτίας εντός του εαυτού* και στον αδελφό, τότε κατατασσόμαστε στους παθοκτόνους με προοπτική την Ζωή και συμμάχους Τον Κύριο και όλους τους αγίους. Τότε συνυπολογιζόμαστε ως θεραπευτές. Αν αντίθετα εδαφιούμε κάθε νήπιο της ευσέβειας και αρετής, δλδ το αποκτείνουμε, εντός μας και στον αδελφό, (από άγνοια, αδιακρισία, αγένεια, χοντρότητα και σαρκικό πνεύμα καλοπέρασης**) τότε δεν απέχουμε ούτε από την νοοτροπία των ιερέων και προφητών του βάαλ που ήδη προτυπώθηκε η τύχη τους, (Γ’Βασ.ιη’ 40) από τον προφ.Ηλία, (μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ ἀνταπόδομά σου, ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν· - κάνοντας υπομονή, αλλά φέρνοντας την θεία δίκη στην ώρα της) ούτε από την μιαιοφονία των νηπίων την εποχή του Ηρώδη.
Κι είπαμε με την προσκύνηση της αλύσεως του απ.Πέτρου, ότι αυτός που τον αλυσοδένει είναι ο ηρώδης δλδ οι δερμάτινοι χιτώνες με την θολούρα τους τα νέφη των παθών και αυτός που τον λύνει είναι άγγελος εκ Θεού. Ιστορικό γεγονός άπαξ γενόμενο, που όμως παρατείνεται στους αιώνες.
Δια δε της νηστείας, σε όλο της το βάθος, αρχίζει, όσο εμείς αληθεύουμε*** κινούμενοι από κάτω προς τα πάνω, τόσο να διακύπτει η δικαιοσύνη εκ των άνω προς τα κάτω, προς συνάντησή τους, όπου είναι όλοι οι λόγοι με Τον Λόγο.
* στο σύνολο του ενιαίου ανθρώπου, όπως φαίνεται στον μεγάλο κανόνα… Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!
Φονεύοντας την ψυχήν σαν να εφονεύσαμε άνδρα, φονεύοντας τον νουν ως νεανίσκο και αποκτείνοντας το σώμα σαν να σκοτώσαμε τον αδελφό μας…. επιβαλλόμενη η λεπτότητα χειρισμού και η ευγένεια προς κάθε άνθρωπο...
Ζητούμε από τον καλό Θεό, την απλή και λογική κρίση μέχρι
την θεόσδοτη διάκριση για να δούμε σε ποια από τις δύο αντιτιθέμενες κατηγορίες
βρισκόμαστε, ώστε μετά την συνειδητοποίηση να πορευθούμε προς εκεί που ‘’αγαπάμε’’
και υπηρετούμε. Φιλάνθρωπο ή μισάνθρωπο, παρά τις προφάσεις και δικαιολογίες… μην
τύχει και σκοτώνουμε ψυχή, νου, σώμα (χου) εμπιστευόμενοι φαντασίες, χαϊδεύοντας
πάθη (στον εαυτό και στους άλλους)….
Συνειρμικά, καλό θα ήταν να αναζητηθεί η βαθύτερη μετοχή μας, στο ποιος τύπτει τα νήπια της αρετής και ευσεβείας, όχι μόνο ποια είναι η μορφή του τυπτόμενου, αφού η πνευματική ηλικία του καθενός, δεν είναι ίδια της βιολογικής, οπότε μπορεί να είναι μικρός σε ηλικία είτε μεγάλος... αλλά και με ποιες πράξεις και σκέψεις προβαίνουμε στην απάνθρωπη αυτή ενέργεια.
Αυτός που χειροδικεί ενάντιά τους, άμεσα, αλλά και ο συναινών (2) επί του πρακτέου εφαρμόζει την βροτοκτονία....
Θέλει πολύ προσοχή, μην τα φαινόμενα (που αυτός είναι ο στόχος τους) τη συνεργεία του πλάνου, μας απατήσουν.
Κι αν η ψευδαίσθηση νικά την αλήθεια σε προσωπικό επίπεδο, εκεί η κατάκριση εκ Θεού, το φοβερό ουκ οίδα υμάς....
Εκ των καρπών γνωρίζεται το δένδρον… κι ο Θεός θα συνεχίσει να δίνει σημεία και ‘’γεύση’’ αυτών των καρπών, (σύγχυση ή υπέρ νουν ειρήνη) προτού έλθει αποδούναι εκάστω κατά τα έργα του (Αποκ.κβ’) … ώστε να προλάβουμε να διορθωθούμε και επιστρέψουμε καρδία, νου και όλην την ζωή μας, στον Κύριο.
…γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ. ἰδοὺ παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου… (ψαλμ.λη’)
Αμήν γένοιτο.
** Οἱ ἀνέσεις γεννοῦν λογισμούς ἀκολασίας - Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος
(1) θεωρία, προσανατολισμός και κίνηση προς το Πρόσωπο (999) ή στο είδωλο (666) Αυτού, που ο μεν Ένας ανέλκει προς Ζωή ως φιλάνθρωπος δια της παθοκτονίας ενώ ο άλλος καθέλκει, προς θάνατο, ως μισάνθρωπος δια της βροτοκτονίας… ευθέως (Ι) κι ελικοειδώς (9 ή 6) αντίστοιχα.
(2) κι εδώ πρέπει να ψαχτούν πολλοί, μήπως και συναινούν από άγνοια, η οποία δεν δικαιολογείται σαν αγαθότητα. Αναφέρομαι μεταξύ άλλων και στους ιεράρχες, ανώτατους αξκούς... που συμβουλεύουν να κάνουν το ύποπτο εμβόλιο οι ηλικιωμένοι και νέοι μας.... Μην τύχει, για χάριν της υγείας των δερματίνων χιτώνων και της (καλώς αιτουμένης και μόνο για χρόνους μετανοίας) παράτασης βιολογικής ζωής, κλίνει η ζυγαριά μας προς τον Ηρώδη παρά προς τον εν ημίν φυλακισμένο Πέτρο... στο προσωπείο κι όχι στο θεοΰφαντο πρόσωπο … ενισχύων τον βροτοκτόνο με τα σχέδιά του κι όχι τον παθοκτόνο που ορκίστηκαν να υπηρετούν και το θείο σχέδιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου