Η σχετική και η οντολογική δικαιοσύνη

Μια μέρα συνάντησα στο δρόμο έναν κρεοπώλη γείτονά μου, ο οποίος είχε ένα δικαστήριο αγρονομικό και με είπε:

- κ. Παναγόπουλε, σήμερα πάω άδικα στο δικαστήριο.

- Θα μου επιτρέψεις, να σε παρηγορήσω και του είπα την εξής ιστορία:

''Κάποτε ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος πήγαινε στην Αλεξάνδρεια, όμως νύχτωσε και δεν πρόλαβε να μπει στην πόλη. Αναγκάστηκε έτσι να διανυκτερεύσει, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα ποιμνιοστάσιο ενός βοσκού, ο οποίος ήταν γνωστός του.

Το βράδυ όμως, ήρθαν κλέφτες και έκλεψαν τα πρόβατα του βοσκού και το πρωί όταν ήρθε η αστυνομία κατηγόρησαν τον Άγιο, ότι πήγε εκεί, με σκοπό να απασχολήσει το βοσκό και να βρουν έτσι την ευκαιρία οι κλέφτες να επιτελέσουν το έργο τους.

Έτσι φυλακίστηκε ο Όσιος, παρόλο που δεν έκανε τίποτα. Στο κελί που τον βάλανε, υπήρχαν άλλοι 2 συγκρατούμενοι. Αυτοί ρώτησαν τον Όσιο, τί έκανε και τον έφεραν εδώ.

- Τίποτα δεν έκανα τέκνα μου, απάντησε αυτός. Είμαι αθώος!

- Δεν μπορεί, επέμεναν αυτοί. Κάτι θα έχεις κάνει. Δηλαδή ο Θεός είναι άδικος, ώστε επέτρεψε να σε βάλουν φυλακή, χωρίς να έχεις κάνει το παραμικρό; Και

πνευματική φυσιολογία νεφρών και καρδιάς….

Ο ενιαίος ψυχοσωματικός άνθρωπος, παρότι για χάριν ‘’μελετών’’ από φυσικούς και από πνευματικούς, διαχωρίζεται σε δύο μέρη, αυτά, ούτε αποκομμένα πρέπει να προσεγγίζονται ούτε αποκομμένα να δρουν, αφού αφενός στόχος είναι η αγιοπνευματική πληρότητα του σώματος ως ναός με Πνεύμα και αφετέρου, η έννοια του δαιμονικού, είναι το αποκομμένο. Αυτό που αποκόπτει την θέαση και κίνηση και ένωση νου και χου, είναι ο παρεμβαλλόμενος χνους. Η θολούρα που της πρέπει διάλυση. Η θολούρα της καρδιάς που ‘’απαγορεύει’’ και πολεμά τον ενωτικό ΣΤΑΥΡΟ, ουρανού και γης, (κεφαλή – κοιλία) ορατών και αοράτων (δεξιά – αριστερή πλευρά μας).    

Εντοπίζεται μία γέφυρα που ‘’ενώνει’’ αυτά τα δύο, φαινομενικά ξεχωριστά, ως διάβαση από το ένα στο άλλο. Μια κλεψύδρα που την στρόφιγγα την κρατάμε στα χέρια μας…. Από την γη στον ουρανό, από τα νεφρά έδρα παθών στην έδρα που αναλογεί ως θρόνος Θεού μέσα στην καθαρή καρδιά. Ένας θρόνος που πρέπει Στον Κύριο, αλλά ενεργούμενο με προϋποθέσεις, όπως αναφέρει ο αγ.Αρσένιος Μπόκα στο… θρόνος και σταυρός : Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώ­μεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα. 

Η διαδρομή από τα νεφρά στην καρδιά είναι σταυροειδής, όπως παρεμβάλλεται Ο Σταυρός μεταξύ γης και ουρανού, που ανάλογα της όλης βιωτής θα αποβεί και

Ορθόδοξη παιδεία λόγοι ανάτασης και ανάστασης (γ΄τόμος)

Φιλέρημος πολιτεία οδοδεικτούσα και απάγουσα ευθέως στην όαση

Εισαγωγή 

Ο τίτλος του παρόντος γ’τόμου επιλέχθηκε να είναι ‘’φιλέρημος πολιτεία οδοδεικτούσα και απάγουσα ευθέως στην όαση’’ γιατί εξερχόμενοι εκ του κοσμικού φρονήματος (όσο δεν είμαστε βαρυκάρδιοι) το ευθές Φως οδηγεί στην ευσκιόφυλλη και ξεδιψώσα όαση, σε σχέση με το εκ διαχύσεως που οδηγεί στην ματαία αναζήτηση του αντικατοπτρισμού της.  

Ευχόμενοι… τὰς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισόν μοι, καὶ τὰς τρίβους σου δίδαξόν με. ὁδήγησόν με ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου καὶ δίδαξόν με, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ σωτήρ μου, καὶ σὲ ὑπέμεινα ὅλην τὴν ἡμέραν. 

γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ. ἰδοὺ παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου, καὶ ἡ ὑπόστασίς μου ὡσεὶ οὐθὲν ἐνώπιόν σου· (38) 

τὴν δικαιοσύνην σου οὐκ ἔκρυψα ἐν τῇ καρδίᾳ μου, τὴν ἀλήθειάν σου καὶ τὸ σωτήριόν σου εἶπα, οὐκ ἔκρυψα τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἀπὸ συναγωγῆς πολλῆς. (39) 

Αμήν καλή ανάγνωση τα της φιλερήμου πολιτείας, με κάθε ωφέλεια, προς επίγνωση Αληθείας και σωτηρία.

Θεοτόκε, σὺ εἶ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, ἡ βλαστήσασα τὸν καρπὸν τῆς ζωῆς. Σὲ ἱκετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετὰ τῶν Ἀποστόλων, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 

Πῶς θὰ βροῦμε τὴν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος 

Το σκίρτημα Ζωής μέσα στην αμορφία μας…. 

περί βδελυκτών αμαρτιών και θεραπείας αυτών… 

ένας κρυμμένος μαργαρίτης στο ψαλτήρι που οδηγεί στον όλο Θησαυρό... 

Σταυρός, καρδία και κομποσχοίνι…

Πολλά έχουν συγγραφεί και διαρκώς γράφονται, λόγω της σπουδαιότητος των εννοιών. Εδώ θα γίνει μια προσπάθεια ενοποίησης και ‘’συμμαζέματος’’ κάποιων διάσπαρτων αναφερθέντων σχετικών, σε διάφορα πονήματα με σκοπό την διάκριση και ευθυπόρηση. 

Το ότι η καρδία* του ανθρώπου είναι το κέντρον των υπέρ φύσιν, των κατά φύσιν και των παρά φύσιν κινήσεων, είναι κάπως γνωστό, παρότι μικροί πνευματικά, δεν τα διαχειριζόμαστε όπως οφείλουμε για το συμφέρον μας, κι αυτό γιατί ακόμη δεν εισήλθαμε σε αυτήν με τις παράλληλες έννοιες του ουρανού, της κιβωτού της αγίας ορθοδοξίας, της αχειροποιήτου… . Το ότι και ο Σταυρός είναι το κέντρο του κόσμου και εαυτού (όχι μόνο αυτογνωσίας, αλλά και ως βάση θεογνωσίας) και ότι πρέπει να ‘’συμπέσει’’ ο Σταυρός στην καρδιά, είναι ένα ορθόδοξο μυστικό, που παραθεωρείται και ίσως δεν διδάσκεται τόσο ευρέως όσο θα έπρεπε λόγω σπουδαιότητος, στα θρησκευτικά.

Το κομποσχοίνι είναι εκείνο το θεόσδοτο βοήθημα (πλεγμένο με 9 σταυρούς) που ταυτίζει δια του Ονόματος, τον σταυρό στην καρδιά, προσδίδοντας με την αναπνοή (1), τον άλλον Αέρα. Με την πλοκή του, ξεμπλέκει τον άνθρωπο, κάνοντάς τον απλούν και λιτό [μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, όπου πνεύμα είναι η θέληση, στην αυτάρκεια, γιατί αυτών θα είναι η βασιλεία των ουρανών (Ματθ.ε')], καθαρό (γιατί αυτοί τον Θεόν όψονται), φωτισμένο, άγιο ... Τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ· ἕνεκεν  τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. (ψαλμ.142) 

Ο Σταυρός, βρίσκεται μεταξύ γης και ουρανού, ορατών τε και αοράτων, όπως συμπυκνωμένα η καρδιά βρίσκεται στη μέση, μεταξύ γης (κοιλίας – αεί χρόνου) και ουρανού (κεφαλής – νυν και άχρονου) , ορατών (δεξιάς επίγνωσης) και

οι δύο παράλυτοι και το, θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;

Στο σημερινό ευαγγέλιο* (Κυριακή παραλύτου) Ο Κύριος έχει μπροστά Του έναν παραλυτικό. Η ερώτησή Του θέλεις υγιής γενέσθαι, μπορεί αγιογραφικά να έχει μία απάντηση, αλλά απευθυνόμενος ο Κύριος και σε εμάς, όπως στον παραλυτικό, ο καθένας μπορεί να απαντήσει ελευθέρως ναι ή όχι. Αυτό ώθησε και στον τίτλο να προσεγγιστεί ο ένας ιστορικός σε δύο (εκείνον και τον αντιστοιχούντα εντός ημών) οπότε, και τις δύο στάσεις ζωής. Στον θέλοντα και στον μη θέλοντα.   

Φυσικά και αφορά πρωτίστως πνευματική παράλυση, που δεν φαίνεται. Ψαλλόμενο σαν κοντάκιο, μας δίνει το έναυσμα για δυο σκέψεις. Τὴν ψυχήν μου Κύριε, ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις, καὶ ἀτόποις πράξεσι, δεινῶς παραλελυμένην, ἔγειρον, τῇ θεϊκῇ σου ἐπιστασίᾳ, ὥσπερ καὶ τὸν Παράλυτον, ἤγειρας πάλαι, ἵνα κράζω σεσωσμένος· οἰκτίρμον δόξα, Χριστὲ τῷ κράτει σου.   

Οι πέντε στοάς έχουσα κολυμβήθρα, θα μπορούσε να νοηθεί ως η απλή πεντάδα των αισθήσεων, που σαν όρια ξεχωρίζει τα εντός και τα εκτός εαυτού. 

Τους παραλύτους εξωτερικά που σίγουρα ζητούν την θεραπεία τους και τους παραλύτους εσωτερικά, που μπορεί και να φαντάζονται ότι είναι υγιείς. Εκεί το 

Πῶς ὁ ἄνθρωπος καταντάει ὑπηρέτης τοῦ Ἀντίχριστου- Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Όπως λάμπει ο ήλιος στον ουρανό, έτσι λάμπει και ο χριστιανισμός. Όποιος κλείνει τα μάτια του γιατί έτσι το θέλει, να έχη το θάρρος να το λέη, ότι δεν ξέρει τίποτε για τον Χριστό, επειδή έτσι το θέλει! και όχι επειδή δεν υπάρχει τάχα φως. Η αιτία, που οι άνθρωποι απορρίπτουν τον Θεάνθρωπο, είναι μέσα τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και η αιτία, που τους κάνει και δέχονται τον αντίχριστο, είναι και αυτή μέσα τους. «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, είπε ο Κύριος στους Ιουδαίους• μα σεις δεν με δεχθήκατε. Αν κάποιος άλλος έλθη στο δικό του όνομα, αυτόν θα τον δεχθήτε»[54]! 

Εδώ ο Χριστός μας το λέει ξεκάθαρα, ότι αυτοί και αρνήθηκαν τον Χριστό και εδέχθηκαν τον αντίχριστο, παρ’ ότι συνήθως για τον αντίχριστο μιλάμε σαν για κάποιος που πρόκειται να έλθη.

Γιατί όποιος λόγω δομής της σκέψης του αρνείται τον Χριστό, αυτός, ακριβώς λόγω της δομής της σκέψης του, είναι έτοιμος να δεχθή και θα δεχθή τον αντίχριστο. Γι’ αυτό, και τους κατέταξε σ’ εκείνους που εδέχθηκαν τον αντίχριστο, παρ’ ότι αυτοί εξεμέτρησαν το ζην πολλούς αιώνες, πριν έλθη ο αντίχριστος. Γιατί έκαναν το πιο μεγάλο έργο του αντιχρίστου: έγιναν θεοκτόνοι. Όταν θα έλθη ο ίδιος ο αντίχριστος δεν θα έχη να κάμη τόσο μεγάλο κακούργημα, το πνεύμα τους βρισκόταν σε τόσο εχθρική σχέση προς τον Χριστό, ώστε να έχη αυτόματα

Ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ (Ἅγ. Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου)

Από τις προσευχές που μας παρέδωσαν οι άγιοι, η ευχή του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι η πιο εύχρηστη, λόγω της συντομίας της, και η πιό καρποφόρα, όταν επιτελείται αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά. Αλλά για να κατορθωθεί και να καρποφορήσει η ευχή του Ιησού -και να καρποφορήσει σημαίνει να εξορίσει από την καρδιά τα πάθη και τους δαίμονες και να εγκαταστήσει σ’ αυτήν το Χριστό- χρειάζεται πολύς καιρός και πολλή βία, δηλαδή, εντατικός ψυχοσωματικός αγώνας. Με τη βία φτάνει ο άνθρωπος από τη μη καθαρή προσευχή -εκείνη που συμπλέκεται με τις εμπαθείς μνήμες και τους λογισμούς- στην καθαρή και αρρέμβαστη προσευχή. Σ’ αυτή την προσευχή, τη μόνη αληθινή, ο νους, παραμένοντας μέσα στην καρδιά, είναι προσκολλημένος αποκλειστικά στο Θεό, αφού κατόρθωσε ν’ απαλλαγεί από κάθε περισπασμό.

Οι μικρές προσευχές, οι λιγόλογες και περιεκτικές, βοηθούν πολύ το νου να συγκεντρωθεί, γι’ αυτό οι άγιοι πατέρες συνήθιζαν να τις επαναλαμβάνουν αδιάλειπτα. Με τη συνεχή επανάληψη ανάγκαζαν το νου τους να παραμένει δεμένος με το όνομα του Κυρίου και σκόρπιζαν όλους τους λογισμούς. Οι μικρές αυτές προσευχές ήταν διάφορες. Ο αββάς Κασσιανός μας πληροφορεί, ότι στην

«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

(Μητροπ. Anthony Bloom)

Όταν ο Χριστός ανέστη εκ του τάφου και εμφανίστηκε στους μαθητές Του και στις Μυροφόρες, τους χαιρέτησε με τη λέξη «Χαίρετε»! Και αργότερα, όταν εμφανίστηκε στους αποστόλους, οι πρώτες Του λέξεις ήταν «Ειρήνη υμίν»! Ειρήνη, διότι η ταραχή τους ήταν πολύ μεγάλη· ο Κύριός τους είχε πεθάνει. Κάθε ελπίδα να νικήσει ο Θεός την κακότητα, να υπερισχύσει το αγαθό του κακού, είχε χαθεί. Έμοιαζε να έχει θανατωθεί η ίδια η ζωή, το φως να έχει σβήσει. Όλο κι όλο που απέμενε στους Μαθητές, στους ανθρώπους πού είχαν ζήσει εν αγάπη κοντά στον Χριστό και είχαν πιστέψει σ’ Αυτόν, ήταν να συνεχίσουν να υπάρχουν, όχι πια να ζουν. Είχαν ήδη γευθεί την αιώνια ζωή, τώρα ήταν καταδικασμένοι να περιμένουν ένα σκληρό θάνατο στα χέρια των εχθρών του Χριστού.

«Ειρήνη υμίν»· «Έχω αναστηθεί, είμαι ζωντανός, είμαι μαζί σας, και άρα τίποτε- ούτε θάνατος, ούτε διωγμός- μπορεί πια να μας χωρίσει ή να σας στερήσει την αιώνια ζωή, τη νίκη του Θεού». Και αφού τους έπεισε ότι αναστήθηκε σωματικά, αφού τους ξανάδωσε τη χαμένη τους ειρήνη και μια ακλόνητη βεβαιότητα πίστεως, ο Χριστός πρόφερε λόγια που ίσως στην εποχή μας να ηχούν απειλητικά και τρομακτικά για πολλούς.

«Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, και εγώ πέμπω υμάς». Λίγες μόνον ώρες μετά τον

περί Της Κιβωτού …

Οι κύκλοι ενιαυτού, που στην πραγματικότητα είναι ελίξεις… ξεδίπλωσαν και ξεδιπλώνουν συνεχώς, νέα δεδομένα προς αντιμετώπιση. 

Φυσικά, παρά το ότι τα προς αντιμετώπιση γεγονότα, είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα, πίσω τους κρύβονται δύο πνεύματα εκ των οποίων, όποιος έχει καλή διάθεση θα βρει τον εύστοχο τρόπο αντίδρασης, ενώ ο μη έχων καλή προαίρεση και αδιαφορεί για την ψυχή, σύντομα θα βρεθεί μπροστά σε πνευματικό αδιέξοδο, πουλώντας την ψυχική υγεία και αρτιότητα για χάριν της προσκαίρου φυσικής και χάνοντας τελικά και τις δύο. [Νομίζω πως το κλειδί για το πέρασμα από την μία κατάσταση στην άλλη, είναι η υγιής μετάθεση του φόβου, από άστοχη φοβία του αναπόφευκτου βιολογικού θανάτου, που μας μουδιάζει ψυχή και σώμα, στην εύστοχη ''φοβία'' του αιώνιου πνευματικού, που μπορεί όμως να αποφευχθεί δια της σοφίας της ενσπειρομένης εκ ''φόβου'' Θεού. Σοφία που προικίζει τον άνθρωπο, νου λογικό και νου υπέρλογο (νου XC), ώστε να λαμβάνει αν είναι δυνατόν σωστότερες αποφάσεις, προς αντιμετώπιση των πάντων]. 

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου) αναφέρει… "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η Μετάνοια. "όλη η ελπίδα μας βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας"… * 

Κι αν αυτές οι τρικυμίες και τα συμπεράσματά μας για τα μετά την φουρτούνα αφορούν τους κλυδωνισμούς από τα κάτω ύδατα, όπως στην σκιά του νόμου η κιβωτός επέπλεε, έτσι και μετά τα προτυπούμενα στα νυν ενεργούμενα, Η Κιβωτός επιπλέει και σώζει, για όποιον θέλει να επιβιβαστεί και ‘’ενσωματωθεί’’ οργανικά. 

Η ιστορία έδειξε (και διδάσκει) ότι ΔΕΝ σώζεται αυτός που ξέρει καλό μπάνιο ή έχει ασφαλές (κοσμικά) ‘’οίκο’’ ή λειτουργικό ‘’όχημα’’, ή στηρίζεται αλλού (που Ο Κύριος πάντα συντρίβει) αλλά αυτός που τον οίκο και όχημά του (ε-αυτό, ως

περί τρικυμιών …

ποτέ μεσοπέλαγα δεν υπάρχει απόλυτη νηνεμία στην θάλασσα… κι είναι λογικό και αναμενόμενο ότι η εκκλησία στο διάβα του χρόνου θα έχει τρικυμίες από αντίθετους ανέμους και από χειρισμούς…. 

Περνάει αντικειμενικά η όλη εκκλησία από τους καπεταναίους Της, όχι μόνο κλήρο αλλά και λαό σαν σύνολο, περιόδους σχετικής ειρήνης και σχετικής ταραχής, αλλά από το πώς υποκειμενικά ο καθένας αντιμετωπίζει τα πράματα, εξαρτάται τελικά η εσωτερική του ειρήνη και χαρά, ή η ταραχή του και αρά, την οποία και μεταδίδει ως αγωγός.

Ο άνθρωπος με την κοσμοθεωρία του, την γνώμη και την σχέση του με την εκκλησία καταντά επί του πρακτέου ή ταραχοποιός ή χαροποιών και ειρηνεύων θεϊκώς, όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά υπερβατικά και όλα τα υπόλοιπα μέλη του Σώματος, φανερά μεν μόνο με αυτούς που συνομιλεί αλλά μυστικά επηρρεάζοντας όλους. Και, όχι μόνο τον πυρήνα των ορθοδόξων, αλλά και στην περιφέρεια, την όλη ανθρωπότητα και ΑΔΑΜ (ενεργών πάνω και στους δύο κύκλους).    

Αναλόγως της επιδερμικής φαρισσαϊκής εξωστρέφειας και συμπεριφοράς ή

παρακλητικός κανών Παναγίας Φανερωμένης Ροδόπης

 (Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου)

 

      Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ό το Θεός Κύριος και το εξής:

 

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ως θησαυρόν της προς ημάς ευνοίας, την σην αγίαν Θεοτόκε Εικόνα, Κομοτηνής η πόλις εθησαύρισεν. όθεν μετά πίστεως, προς αυτήν καταφεύγει, άπασι παρέχουσαν, δωρεάς ουρανίους. ήν προσκυνούσα πόθω σοι βοά. χαίρε Παρθένε ημών η βοήθεια.

 

 

Δ ό ξ α, και Ν ύ ν. Το αυτό.

Ο Ν’ ψαλμός και ο κανών ου η ακροστιχίς.

‘’Κομοτηνή εν σοι χαίρει Κόρη. Γερασίμου’’.

Ω δ ή  α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

 

Κινδύνων παντοίων απαλλαγήν, ταύτη σου τη πόλει, τη τιμώση σε ευλαβώς, δίδου Παναγία Θεοτόκε, και οικτιρμών θεϊκών τα δωρήματα.

Ουράνιον δώρον ως αληθώς, δέδωκας τη πόλει Θεοτόκε Κομοτηνής, την σην χαριτόβρυτον Εικόνα, χάριν και έλεος πάσι πηγάζουσαν.

Μητρώαν αγάπην ως συμπαθής, επιδεικνυμένη, τοις προστρέχουσιν εκ ψυχής, τη θαυματοβρύτω σου Εικόνι, δεινών Παρθένε την λύσιν κομίζονται. 

 

Ω δ ή  γ’. Ουρανίας αψίδος.

Την πλουσίαν σου χάριν, και τα πολλά θαύματα, η Μακεδονία και Θράκη, Αγνή κηρύττουσι, και πάντες σπεύδουσι, τη Ση Παρθένε Εικόνι, καθαγιαζόμενοι, ψυχάς και σώματα.   

η επόμενη ημέρα της Αναστάσεως (περί θεωρίας και πράξεως)

Φυσικά και θα ήταν άριστο αν η επόμενη μέρα ήταν μέρα Κυρίου. Δυστυχώς, μέσα στην καθημερινότητα και νέφη, χάνεται πρακτικά η έννοια του ανέσπερου Ηλίου, η έλξη Του και ο φωτισμός. 

Είναι η διάσταση που υπάρχει μεταξύ της ημέρας Κυρίου και των ημερών  ανθρώπων…. Είναι η απόσταση των έργων Κυρίου από τα έργα των ανθρώπων*...  

Κι εμείς, θα συνεχίσουμε για πολλές ημέρες να αλληλοχαιρετιόμαστε με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ενθυμούμενοι του εύσπλαγχνου για μας θείου γεγονότος, (όχι αποκομμένου από τα υπόλοιπα θεία), που ήλθε να μας ανελκύσει και εξάγει εκ σκότους, διαλύοντας νέφη και καπνούς, λιώνοντας το κερί που εγγίζει το πυρ του προσώπου Του και κάθετι που ομοιάζει με Άνθρωπο, αλλά δεν είναι άνθρωπος. Σε θεωρία και πράξη. 

Ποιο το κέρδος και όφελος αν η πράξη μας είναι σύμφωνη με την θεωρία μας, αλλά και τα δυο είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα; εύκολα κάνουμε την θεωρία πράξη αν δεν είναι εκ Θεού. Στην περίπτωση αυτή, το κατά το δοκούν, τις αιρέσεις και όλον τον χώρο της άρρωστης ‘’πνευματικότητος’’, οι άγγελοι σκότους τρέχουν

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ Εἰς τούς ἐν Θερμή της Μυτιλήνης Ἁγίους Ἱερομάρτυρας Ραφαήλ καί Νικόλαον καί τήν Παρθενομάρτυρα Εἰρήνην

  

ΟΙΚΟΙ 24 ΗΤΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

Εἰς τούς ἐν Θερμή της Μυτιλήνης Ἁγίους Ἱερομάρτυρας Ραφαήλ καί Νικόλαον καί τήν Παρθενομάρτυρα Εἰρήνην.

 

 

Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου.

(Διαβάζεται σέ κάθε περίστασιν)

 

Τόν Ραφαήλ τόν θαυμαστόν Ἱερομάρτυρα

σύν Νικολάω καί Εἰρήνη ἀνυμνήσωμεν

Τούς πλουσίως δοξασθέντας παρά Κυρίου'  

Ἐν Θερμή γάρ ὡς ἀστέρες ἠμίν ὤφθησαν

Καί πυρσεύουσιν ἀπαύστως θείοις θαύμασι

τούς κραυγάζοντας, Ἀθληταί Χριστοῦ χαίρετε.

μετά την φουρτούνα…

ένεκα χειρισμών των καπεταναίων στο καράβι της Εκκλησίας επιτρέποντος (κι όχι ευλογούντος) Του πραγματικού Κυβερνήτη, ας μαζευτούμε οι επιβάτες, οι ναυταίοι, οι κωπηλάτες, οι αξιωματούχοι … να δούμε επιπτώσεις, τραύματα, παραλείψεις που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση και ό,τι επιδέχεται διορθώσεως από πλευράς μας να το κάνουμε. Τα υπόλοιπα που δεν μπορούμε, Του Κυρίου το Σώμα. 

Ο σκοτισμένος θέλοντας να σκοτίσει προσπαθεί να παρασύρει στην κατάστασή του όσους μπορεί περισσότερο. Σπάει τα πλακάκια ; (όπως λέει ο αγ.Παΐσιος) ο καλός Θεός τα μαζεύει και κάνει ένα υπέροχο μωσαϊκό. Οργώνει το έδαφος, το βρίσκει ο καλός Θεός έτοιμο για σπορά. Κάνει κακό κι ο καλός Θεός επιτρέποντάς το, εκπονεί άμεσα σχέδιο διορθωτικό ανάλογα των επιλογών μας και το μεταστρέφει σε καλό, ΑΝ το θελήσουμε. 

Σπάει και διχάζει τον κόσμο με αφορμή την ώρα τέλεσης της αναστάσιμης θείας λειτουργίας, που με δόλο υποκρισία και σκάνδαλο (ΔΥΣ) η ΔΙΣ διατάσσει και η ευλογημένη ανυπακοή, μέχρι την αγαθή προαίρεση (το υγιές μη αλωθέν από το ένδοξον της γης, μέρος τους) και συγκατάβαση μερικών ιεραρχών, φέρει καρπούς…     

Σκεφτήκατε την άλλη όψη, τον εξοποδώ να ομολογεί.... τι έκανα ο δύσμοιρος!!! κάθε χρόνο είχα ένα Χριστός ανέστη στις 12 το πάλευα... ένα τραύμα. Φέτος, ενώ ‘’καλά’’ τα κανόνισα ΤΙ ΚΑΚΟ ΜΕ ΒΡΗΚΕ!!!! άλλοι στις 9, άλλοι στις 12, στις 5  πρωινή, 7... διαρκώς με ποτίζανε και μου θυμίζανε μερικοί αντάρτες το επικράνθην.   

Την ζημιά όμως την έκανε. Πολέμησε και νίκησε σε μια μάχη και σε δύο (σταυροειδώς) επίπεδα τον κόσμο. Στην προσευχή που παρέκκλινε σαν