το μέτρο της αγάπης, αληθείας και δικαιοσύνης… κοσμικώς και ορθοδόξως

(σκέψεις πάνω στο μεταίχμιο μετάβασης από τις έννοιες, στο θεόσδοτο βίωμα τους…) 

‘’σήμερα’’ 9 Οκτ* γιορτάζουμε τον δίκαιο Αβραάμ και τον ανηψιό αυτού, Λωτ. . [στην αγιογραφία πρέπει να είναι ο Ισαάκ, στον τύπο της άκρας ταπείνωσης, όπως δηλώνει η στάση χεριών, οδεύων προς θυσία, γνωρίζοντας κι εμείς τον πατέρα (Αβραάμ και Πατέρα) δια του υιού (Ισαάκ και Υιού), δια της Αληθείας και θυσίας την Αγάπη... (Ιωαν.γ')]…

Μια εορτή που περνά στα ψιλά, αλλά με απίστευτη πρακτική**  σημασία, καθημερινή, ανεξάρτητη πίστεως και πεποιθήσεων

Οι άνθρωποι εκ φύσεως, δεν παύουν τις ίδιες  έννοιες [με μικρά γράμματα (3)] να τις εξασκούν με υποκειμενικό άξονα το εγώ, τα θέλω, τις ανάγκες τους… αρχικά έκπτωτα ως αγαπολογία, αληθοφάνεια νομιζόμενη δικαιοσύνη, όλα επιδερμικά, επιφανειακά, σκιές του ε-γώ, σαν επί εδάφους.... μακάρι δε να περάσουμε στους αντικειμενικούς και κατά Θεόν όρους, έννοιες και ουσία. (αμήν τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον…). 

Αρχή (όπως θα φανεί εξ αβραάμ) μέσον (εφόδιο) και πέρας του περάσματος, ο Σταυρός, γιατί το μέτρο της αγάπης αληθείας και δικαιοσύνης… μπορεί κοσμικώς και άτακτα και ρευστά να καθορίζεται ανά εποχή…. αλλά ορθοδόξως είναι Αυτός (Ο Σταυρός). Ο επ’Αυτού κρεμασθείς πάντων Κριτής, που αφενός με εκτεταμένες τις χείρες πάντα τα έθνη καλεί, αλλά και ως ζυγός δικαιοσύνης τους μεν (θα) κατάγει στον άδη τω βάρει της βλασφημίας τους δε (θα) ανάγει (αμήν από τώρα) σε κουφισμό πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας…   όπως προτυπώθηκε με τους δύο συσταυρωθέντες εκατέρωθέν Του, ληστές… Ερχόμενος Ο Κύριος σαν Κριτής με τον Σταυρό Του, Αυτός θα ''δει'' και συγκρίνει πόσο φέραμε Αυτόν πνευματικά, πόσο Τον φυτέψαμε (στην καρδιά ως εύφορη γη, Αβραάμ), πόσο Τον ποτίσαμε ως Λωτ για να φυλλοβολήσει, πόσο γευόμαστε τον καρπό Του (Θεία Κοινωνία)... πόσο φιλόθεα, φιλάνθρωπα και αποστολικά (3) ζήσαμε, όχι στα πονηρά και εγωιστικά μέτρα που θεσπίζει ο άνθρωπος, αλλά κατά Θεόν... κατά πόσο ο φυσικός μεταβολισμός (ισοσκελής σταυρός της ζωής μας) ''μπολιάστηκε'' με τον πνευματικό (ορθόδοξο σταυρό), που ανάγει τον άνθρωπο από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωση και από απρόσωπο σε πρόσωπο, όπως προοδεύει ο σταυρός...  ώστε στην κρίση Αυτός να βιωθεί ως δόξα των αγγέλων (αμήν κι εμείς μαζί) κι όχι ως τραύμα των δαιμόνων.  

Κι αν δεν έλθει Ο Κύριος (με το χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν) να εισάγει

σε κάθε κεφαλή*** την δική Του αγάπη και αλήθεια (Α), σε κάθε σώμα την δική Του δικαιοσύνη (Ρ) ο άνθρωπος θα παραμείνει στις σκιές και εν σκότει. Φωτιζόμενος από σελήνη και αστέρες, πολωμένος προς τους συνανθρώπους, και σταυρωτής του Ανθρώπου.  

…άγγελοι εξάγουν τον δίκαιο Λωτ από τα φλεγόμενα (με παραφυσικό τρόπο (πυρ και θειάφι) λόγω ενάσκησης παραφυσικών παθών, αρσενοκοιτίας και του δικαιωματισμού τους να μολύνουν σαρκικά και πνευματικά αυτούς),  Σόδομα και Γόμορρα. 

Η καλή λίαν όμως έξοδος συνοδεύεται με μια άλλη αμαρτία, που χρήζει μετανοίας και ποτισμού του τρίκλωνου (επουράνιου) δέντρου, από τα ιορδάνεια ρείθρα, όπως σημειώνεται στο ιστορικό του Τιμίου Ξύλου, μέχρι φυλλοβολήσεως που σηματοδοτεί την άφεση (εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών με δύο σκέλη το μυστηριακό και το μυστικό). Μεθυσμένος, πλαγιάζει με τις δύο κόρες του. Κι αυτό, όπως όλη η ΠΔ, χρειάζεται την μετάφρασή του…    

Εξαγόμαστε από τις βδελυκτές αμαρτίες χάριτι με την βοήθεια και προτροπή των αγγέλων, αλλά οι βιοτικές μέριμνες, ακόμη μας ζαλίζουν, ακόμη μας μεθούν… για να ακούσουμε τα… πᾶσαν τὴν βιοτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν. και το… Ὡς τὸν βασιλεία τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι, ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. [δορυφορούμενος Ο Κύριος και Βασιλεύς από αγγέλους, δορυφορούμενο και το βασιλόπαιδο προς ανάβαση από την Κυριακή Βαΐων (μεγάλη είσοδος) δια Σταυρού, στην ανάσταση… Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση … ].

Διαχωρίζονται  οι ανάγκες σε σαρκικές, συναισθηματικές και διανοητικές ως ένα ενιαίο κάτω σκιώδες σκέλος των πραγματικών αναγκών σωματικών, ψυχικών και πνευματικών. Η μονομερής και μονοδιάστατη (εκ)πλήρωση αυτών των αναγκών έχει ημερομηνία λήξης. Τον βιολογικό θάνατο [και μοιάζει τον γολιάθ, (φιλισταίο και γαστέρα / κρήτη) κύκλωπα,(παιδί του ποσειδώνα και κάτω υδάτων) που δια του θανάτου Του και ΣΤΑΥΡΟΥ Ο Κύριος τους πάτησε…]. 

Κι έρχεται Ο Κύριος συμπληρώνει στον θάνατό μας την Ζωή Του, στο σκότος μας, το Φως. Στον καθένα εφεξής εναπόκειται κατά πόσο πλήρωσε (γέμισε) το σώμα του με άφθαρτο σώμα Χριστού, ώστε να το βρει στην κοινή ανάσταση με την κρίση, μπροστά του. Πόσο ψυχή και πνεύμα XC, (που από την άπειρη πατρική Αγάπη θυσίασε τα δικά Του), γέμισαν την ψυχή και το πνεύμα μας, ώστε στο σύνολο να βρεθούν ως εικόνες Αυτού όμοιοι με Αυτόν ε-αυτοί... vs του ε-γώ (εικών επί γης) που γρήγορα, φευγαλέα, πραγματικά αστραπιαία  (πας άνθρωπος ψεύστης) θα παρέλθει αυτού του σύντομου αγωνιστικού χώρου, ακολουθών ή το ένα Ι (Ιησού κεντρομόλο) ή το άλλο Ι, ι τάγμα δαιμόνων φυγόκεντρο….    

Πολλοί από εμάς, προσεγγίζοντες την ΠΔ ως ιστορικό (μονοδιάστατα) βιβλίο δεν έχουν άδικο να μιλάνε για ασυγχώρετα εγκλήματα, αιμομιξίες κλπ … 

Μόνο που στην πραγματικότητα, μεθυσμένοι από τις βιοτικές μέριμνες ερωτοτροπούμε με την σάρκα μας και την διάνοιά μας (ως άλλες δύο κόρες του Λωτ) διαφεύγοντάς μας η αναγωγή και η εσωτερική μας κατάσταση κατακρίνοντας τα έξω πρόσωπα…. 

Αναγωγή κάνει και ο αγ.Ανδρέας κρήτης στον μεγάλο κανόνα όταν αναφέρεται ότι δεν απέχουμε των φόνων της ψυχής μας, του νοός μας και του σώματος… Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς! 

Με το μέτρο που μπορεί κάποιος να αγαπήσει τον εαυτό του, μόνο τόσο ποσοτικά και ποιοτικά μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον (ακόμη και σύζυγο, αφού θα λείπει η χάρις και το πνεύμα θυσίας). Αν έχει περιθωριοποιήσει τις αιώνιες ανάγκες***** του εαυτού (σώματος, ψυχής και πνεύματος) και μείνει στην κάλυψη των πρόσκαιρων, κάνοντας τον αληθινό Θεό στην άκρη, πόσο μπορεί να ‘’αγαπήσει’’ Θεό και πλησίον; πόσο ‘’αληθεύει’’; πόσο ‘’δίκαιος’’ είναι; μάλιστα με αυτήν την εμμονή και στάση ζωής, ολοέν θα αυτοδικαιώνει το εγώ και τις αποφάσεις του, οι προσωπικές υποκειμενικές αλήθειες δεν θα συζητούνται και η αγάπη δεν θα επιδέχεται προόδου.... αντιστεκόμενος στον Θεό, που είναι ΑΓΆΠΗ. 

Μέχρι να τακτοποιηθεί και άρει τις αιτίες αταξίας, (η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση) μη βάζοντας Τον Χ στην ζωή του, θα ισχύει η αρά... ''Ο Θεός βρίσκεται παντού... Και σαν βρει καρδιά που δεν Του εναντιώνεται, μπαίνει μέσα της και τη γεμίζει χαρά...'' ~ Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος [μας συμφέρει και είναι ο δρόμος ανοιχτός για να περάσει ο καθένας από αρά σε χ+αρά (δια Της Θεοτόκου)... αποδεχόμενος την θεία αγάπη (και αλήθεια και δικαιοσύνη Του) σαν το μπόλιασμα που μεταποιεί την αγριέλαιο σε καλλιέλαιο..., αλλά όλα αυτά έχουν μια προϋπόθεση: … τον άνθρωπο να θέλει γιατί αν δεν θέλει, τπτ θείο και αληθινό δεν γίνεται με το ζόρι. Όστις θέλει…].   

αλλιώς... χωρίς να το καταλάβουμε αδικούμε τον εαυτό μας πρώτα, και επομένως μισούμε την ψυχή μας… ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν (ψαλμ.ι') … συνεργαζόμενοι ως φίλοι και θεωρώντας τους διαστρεβλωμένα ως ''καλούς'' συμβουλάτορες (επειδή έτσι ''συμφέρει'' το σαρκίον, που αντιστρατεύεται του πνεύματος) αλλοίμονό μας, πέραν πάσης λογικής και αυτοσυντηρήσεως, με τους μισανθρώπους δαίμονες...

Αμήν ελθέ και σκήνωσον*** εν ημίν και καθάρισον ημάς…. Αμήν καρδίαν καθαράν και πνεύμα ευθές... με γνώμονα για την νέα κτίση... το  «Οἱ καρδιές σας δὲν γερνοῦν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος πολλῶν ἐτῶν, αλλὰ κάτω ἀπὸ τὸ βάρος πολλῶν ἐπιθυμιῶν». - Ἅγιος Νικόλαος Βελιμιροβίτς

---

ως συνέχεια… από το αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος… 

* επουράνιες δυνάμεις… γιατί γιορτάζονται 8 νοε (άγιος Δημήτριος του Ροστώφ) … με ανάλογο σκεπτικό, ίσως η εορτή των δικαίων Αβραάμ και Λωτ δεν είναι τυχαία (9 Οκτ), αφού δι αυτών ξεκινά η ‘’άλλη’’ (1) πορεία του 9 (999) όπως φαίνεται με την φιλοξενία και του 8 (888) ΙΗΣΟΥΣ, αφού αβραάμ εγέννησε ισαάκ κλπ… ευχόμενοι ως κατάληξη (εν σχήματι) στους κόλπους αβραάμ, όπως ο δίκαιος Λάζαρος… γραμμένο το όνομά μας στους αιώνες και βιβλίο Ζωής…     

(τμήμα και βάση της αγιογραφίας των αγίων πάντων…. ) 

(1) με την πορεία του (αβραάμ) επί γης ψηλαφητή, με νοήματα θεία… 

πραγματικά ανοδική Λ, μεταξύ τίγρη και ευφράτη (2 εκ των τεσσάρων ορίων ποταμών του παραδείσου) και ερμηνευόμενοι αυτοί, ως διάκριση και εγκράτεια. 

… ως πνευματική γεωγραφία, έξω από τα όρια των ποταμών, βλέπουμε να γειτνιάζουν, η νινευί και η βαβυλώνα. Οι νινευίτες δια της ολοκάρδιας και έμπρακτης μετανοίας τους, κατάφεραν την αποφυγή της δίκαιας οργής Του Θεού … αμήν και η σημερινή βαβυλώνα (2)… 

(2) Τέσσερις είναι οι τοίχοι του νέου πύργου της Βαβέλ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς                                      

Τέσσερις οι τοίχοι της απωλείας, τέσσερις και της σωτηρίας…

…Πραγματική επιστροφή κι όχι φαινόμενη όπως ελληνικώς μας παραδόθηκε σαν μαίανδρος [περί μαιάνδρου (Ο Μαίανδρος, ποτάμι της Μ. Ασίας, ονομάζονταν "Αναβαίνων" γιατί φαινόταν πως επέστρεφε, στις πηγές του. Άλλαξε όνομα εξ αιτίας κάποιου Μαιάνδρου. Αυτός πολεμώντας τους Πεσσινούντιους, έταξε στη Ρέα να θυσιάσει όποιον τον προϋπαντούσε γυρίζοντας. Τον υποδέχτηκαν η γυναίκα, η κόρη και ο γιός του. Αφού τους θυσίασε, πνίγηκε στο ποτάμι…).Φονείς και αυτόχειρες εαυτού εν ετέρα μορφή (ελληνική και σοφίας) ομόπνοο των Γραφών (περί Λάμεχ)… Κύριε ελέησον !! ]. 

** Ο ΘΕΟΣ vs ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ τόσο πρακτικά, όσο η μετάβαση από την νύχτα στο φως… και από το σκέτο Ο ΘΕΟΣ (354 όσο ο σεληνιακός κύκλος) και κατέναντι στο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999) απέναντι και μέσα στο Φως του ανέσπερου Ήλιου (της δικής Του Αγάπης, Αληθείας και Δικαιοσύνης). 

*** [ως ‘’α’’ στην κεφαλή (από άβραμ σε αβραάμ) και ως ‘’ρ’’ (δικαιοσύνη) από σάρα σε σάρρα αγιογραφικά, αμήν όμως και βιωματικά, πρακτικά για να μας μεταμορφώσει από τέκνα της άγαρ και σταυρωτές**** σε τέκνα Φωτός]… 5 καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ῞Αβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου ῾Αβραάμ,…  15 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς τῷ ῾Αβραάμ· Σάρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς Σάρα, ἀλλὰ Σάρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς. (Γεν.ιζ’) 

**** 22 γέγραπται γὰρ ὅτι ᾿Αβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. 23 ἀλλ' ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας. 24 ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν ῎Αγαρ· 25 τὸ γὰρ ῎Αγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ ᾿Αραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ιερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· 26 ἡ δὲ ἄνω ῾Ιερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. (Γαλ.δ’)

***** κι η περιθωριοποίηση του Θεού από την ζωή μας σημαίνει και την οικειοθελή απομάκρυνσή μας από Αυτόν. Σε τρόπο … με ένα νομοτελειακό αποτέλεσμα: …ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται,  (ψαλμ.οβ’) σημειούμενη στον ίδιο ψαλμό και η άλλη όψις, η σωτήρια και συμφέρουσα: ... ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου τοῦ ἐξαγγεῖλαί με πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών.

Δόθηκε στον καθένα ένα τάλαντο, αλλά όσο εξαντλούμε τον πολλαπλασιασμό ή φύλαξή του στα γήινα (και κάτω ζωώδες σκέλος της σάρκας, συναισθήματος και διανοίας) αυτό θάπτεται στην γη… (4)  (Ματθ.κε’25), μένοντας όχι απλά απέναντι του 2 στο 5, αλλά υπό την επήρρεια του ς (6 και 666 ειδώλων, λόγω υπερίσχυσης του αυτοείδωλού μας…) και κατέναντι. Μετά, όλες αυτές οι ‘’κατακτήσεις’’ του προσωπείου (σαρκικές, συναισθηματικές, διανοητικές) απολούνται μαζί με τους διαλογισμούς και δεν περνάνε στην μακαριότητα (εις μήκος και αιώνες) σαν προίκα του προσώπου που κρύβεται μέσα στους δερμάτινους χιτώνες σε σχέση με τον συμφέροντα πολλαπλασιασμό ταλάντων σε σώμα, ψυχή και πνεύμα, δια της ελπίδας Κυρίου και συμφωνίας στο πνεύμα των ζωηφόρων εντολών Του….  Κι η έξοδος από την ''γη'' και αίγυπτο και κοσμοκρατορία του νοητού φαραώ... ξεκινά από τον αβραάμ [9 οκτ (8)], όπου καθοδηγείται φωτιζόμενη η ζωή από πύρινο στύλο (|) και σκέπεται (-) (σύνολο σταυρός), από την Πλατυτέρα νεφέλης Θεοτόκο, προς την ατελεύτητη τελειότητα Του Λόγου Χριστού. Αμήν γένοιτο, να βάλουμε αρχή δι ευχών...   

Γιαυτό και πολύ θα θέλαμε να συμψάλλουμε με τον προφητάνακτα (αμήν επί του πρακτέου κι όχι απλά θεωρητικά, θρησκοληπτικά, αλλά ουσιαστικά, όπου και η λύσις του προβλήματος του θανάτου δια της αγάπης Του, Αληθείας, δικαιοσύνης…) …Αἴνει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον· αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω. μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία. ἐξελεύσεται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ. καὶ ἐπιστρέψει εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ· ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ. μακάριος οὗ ὁ Θεὸς ᾿Ιακὼβ βοηθὸς αὐτοῦ, ἡ ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς· τὸν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰς τὸν αἰῶνα, ποιοῦντα κρῖμα τοῖς ἀδικουμένοις, διδόντα τροφὴν τοῖς πεινῶσι. Κύριος λύει πεπεδημένους, Κύριος σοφοῖ τυφλούς, Κύριος ἀνορθοῖ κατερραγμένους, Κύριος ἀγαπᾷ δικαίους, … (ψαλμ.ρμε’)

(3) Φιλοθεΐα και φιλανθρωπία

μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι;

(4) καταγράφηκαν τα άκρα και τα αποτελέσματα των επιλογών μας, σαν άσπρο -  μαύρο, αλλά όσο αθλούμαστε ακόμη στον παρόντα αγωνιστικό χώρο, το μέγα χάσμα που διαχωρίζει Φως και σκότος, μπορεί να γεφυρωθεί βατά. Είναι η φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτος, η επουράνιος κλίμαξ δι ης κατέβηκε ο Θεός και συγχρόνως η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν Θεοτόκος. Ο Κύριος ως Μεσσίας [στο μέσον 888 ΙΗΣΟΥΣ, σχηματικά, εννοιολογικά και αριθμητικά, μεταξύ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999) και κάτω ορίου ειδώλων (ΙΑΠΕΤΟΣ - 666)]. Είναι ο ΣΤΑΥΡΟΣ μεσίτης, όλοι οι άγιοι πρεσβευτές, όλοι οι άγγελοι, που παρότι είναι πρώτοι και γύρω από Τον Πρώτο, διακονούν ως έσχατοι, εμάς τους αγνώμονες και χειρίστους...     

Το μέγα έλεος (που αφορά την σωτηρία) και μικρό έλεος που αφορά την καθημερινότητα που εμμέσως και δυνητικά μπορεί να αποβεί σε σωτηρία, ''ενώνει'' την μερική αλήθεια (κι αυτή δική Του) με τον εαυτό Της, την όλη Αλήθεια (XC).  

Όπως ο Ιακώβ [(στον τύπο του Αγίου Πνεύματος) μετά τον Αβραάμ πατέρα δύο διαθηκών και τον Ισαάκ υπάκουο έως θυσία υιό], δεν βδελλύσεται τις δούλες των κυριών (πράξη και θεωρία, Λεία και Ραχήλ) αλλά τεκνοποιεί και από αυτές, οι καλές πράξεις και σκέψεις των δούλων (σαρκικώς, συναισθηματικώς και διανοητικώς) δεν πάνε χαμένες έχοντας την αξία που τους αναλογεί. Αξία όμως που μηδενίζεται αν μείνουν αποκομμένες (η έννοια του δαιμονικού) ή εκατονταπλασιάζεται αν χάριτι ενωθούν με την πηγή τους XC. Κι όπως ο δούλος δεν κληρονομεί όσο καλός κι αν είναι, μακάρι να ζήσουμε την υιοθεσία και εργαστούμε ευστόχως, με όλες τις δυνάμεις νοός, ευθεία, κυκλική και ελικοειδή, της ψυχής και της καρδιάς μας, ιεραρχήσουμε και συνεργαστούμε με τον Θεό να πλουτίσουμε σε αρετές (με επίσκεψη για καρποφορία και τεκνογονία εκ του Αγίου Πνεύματος) με τις κυρίες, σώμα και νου, σαν άλλες αδελφές του υπό ανάσταση Λαζάρου (τον καθένα μας) Μάρθα διακονούσα (σε κίνηση) και Μαρία ακινητούσα παρά τους πόδας Του Κυρίου...  

Σταυρός… σε θεωρία και πράξη

Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση …

περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)

κλίμαξ και διακονία

για να μην υποτιμηθεί υπέρ μέτρου ο φαινόμενος ''άθεος'' με τις σκέψεις και πράξεις του, ούτε πάλι να υπερτιμηθεί ο φαινόμενος ''ένθεος'' , αλλά με διάκριση Ο Κύριος να μας περάσει στην ένωση vs του συνηθισμένου διαχωρισμού και στρατοπέδευσής μας σε ένα από τα δύο πεδία ασκήσεως (πραγματικής όσο) ανθρωπιάς... 

Στάση ζωής ‘’αθέου’’ και πορεία προς Ζωή - Τριαδικό Θεό (ακινησία και κίνηση)