λίγα τινά περί ψυχής!

Ο απλούστερος ορισμός θα ήταν το αθάνατο ‘’ψυχίο’’ του Θεού μέσα μας, κάτι σαν σπόρος, ή καλύτερα η ‘’ουσία’’ που ο καθένας (φυσικά και) με απόλυτη ελευθερία, διαχειρίζεται και αυτοδιατίθεται. 

Έτσι περιγράφεται (σαν εικόνα) και στην παραβολή του ασώτου υιού, που έλαβε το μερίδιο, την ουσία που του αναλογούσε, και έφυγε μακρυά σε ξένη χώρα. 

Εκεί, σπατάλησε την ουσία του ασώτως (σε πράξεις και θεωρίες μη σώζουσες – ολοκληρώνουσες) και όταν στην χώρα εκείνη έπεσε πείνα και βρέθηκε σε δεινότατη θέση, σκέφτηκε ότι ακόμη και ο πιο ελάχιστος δούλος στον οίκο του πατρός του, είναι σε καλύτερη θέση από την δική του, που είναι και υιός… και ελθών εις εαυτόν, μετενόησε… και επέστρεψε στον οίκο του Πατρός. 

Ο εν δυνάμει σπόρος Θεού (ψυχή) που έχουμε μέσα μας και διαχειριζόμαστε είναι σε αναλογία με τον δικό μας σπόρο, που από τον μικρο-μικρόκοσμο και μόνο κάτω από τις ορθές συνθήκες και προϋποθέσεις επιτυγχάνεται η άνοδος του στον μικρόκοσμο, δια της γεννήσεως. Προ της γεννήσεως, η οποία δεν έρχεται μαγικά και
αυτόματα, προηγούνται η σύλληψη (ένωση σπερματοζωαρίου από γόνιμο ωάριο), η κίνηση και η κυοφορία μέσα στον κατάλληλο χώρο.

Μόνο έτσι, το ‘’εν δυνάμει’’ γίνεται πραγμάτωση, αλλιώς παραμένει σε εικονική πραγματικότητα. 

Πολλές φορές και σε πολλές παραδόσεις, ακόμη και στην Ορθοδοξία, το σώμα θεωρήθηκε ως ‘’ωόν’’ (έχει φωτογραφηθεί μάλιστα η αύρα, με αυτό το σχήμα, με την μέθοδο Κιρλιάν…). Η ψυχή μας, ο νους μας, μεριμνά και περισπάται περί πολλών, πολλές φορές μάλιστα ‘’έρπει’’ και δεσμεύεται στα γήινα και στα κοσμικά, αναλίσκοντας και σπαταλώντας όλην του την ενέργεια - ζωτικότητα. 

Είναι φυσικό, οι επιμέρους στόχοι (μέχρι του τελικού) να επιτυγχάνονται με σειρά, και κατά τάξη. Και η πρώτη ‘’απαιτούμενη’’ ευστοχία είναι η σύλληψη, όπου η ψυχή, (σπόρος) ευστοχεί στο ωόν (κατ’ αναλογία ωάριο), δλδ μέσα στο σώμα. 

Η άσκησις της προσευχής του Ιησού, είναι άσκησις που επιστρέφει το νου στην καρδιά, μέσα στο σώμα, αφήνοντας τους εξωτερικούς περισπασμούς και εν-δια-φέροντα. Έτσι, αν κάτι παραπλήσιο επιτυγχάνεται ίσως και με άλλες μεθόδους αυτοσυγκέντρωσης – διαλογισμού και εσωστρέφειας, μόνη η σύλληψη, δεν αρκεί!που κρινόμενα ορθολογιστικά, δεν είναι σύλληψις και ένωσις στην μονάδα, γιατί αυτές οι τεχνικές, μάλλον προωθούν στην διάσπαση των δυνάμεων, (εξωτερίκευση αστρικού σώματος, νοητικού… με δόλωμα τις εμπειρίες…) παρά στην ένωση…. 

Το επόμενο σοβαρότερο βήμα που καλείται να βαδίσει σώμα και ψυχή (ενωμένα σε μονάδα) είναι η είσοδος στην γόνιμη μήτρα, σε εκείνο το σώμα προς κυοφορία, όπου μέσα του θα πολλαπλασιαστεί, θα μεστωθεί και στον κατάλληλο καιρό, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου και της ωρίμανσης, θα γεννηθεί. 

…Και σηκωθείς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. Ενώ, δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλοναυτού και κατεφίλησεν αυτόν. είπε δε προς αυτόν ο υιός• Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου.
Και ο πατήρ είπε προς τους δούλους αυτού• Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας,
με τα υπογραμμισμένα με ‘’ανάλογη’’ σημασία και αξία… για την δική μας κυοφορία – είσοδο στο σώμα, με παράλληλη κατάργηση λειτουργίας του οφιοειδούς οριζόντιου και έρποντος μαστιγίου (έρωτα του κόσμου) και εγκατάσταση αρχής της άλλης κάθετης πορείας προς τα άνω, πάλι δια του όφεως, αλλά αυτή τη φορά καθέτου - ορθίου κρεμασθέντος (σπονδυλική στήλη) που οδηγεί προς την εν Χριστώ αναγέννηση, στο Νου και την Κεφαλή. 

Η είσοδος σε αυτό το σώμα, όπου επανενδυόμαστε την πρώτη στολή, δεν είναι άλλο, από την αγαπημένη Μητέρα μας στον τύπο της Παναγίας, το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού. 

Και πάλι, δεν είναι σύμπτωση, πως η Εκκλησία στην προβολή της, είναι ένα σώμα. Έχει το ιερό ως κεφαλή, τον επισκοπικό θρόνο ως καρδιά, τους ψάλτες – ψαλτήρια ως πνευμόνια, τον κανονάρχη αυτόν που συνδέει τα πνευμόνια μεταξύ τους…. Εκεί στην ένωση του ιερού με το υπόλοιπο σώμα, εκεί που ερχόμαστε σε Κοινωνία Λόγου και λόγου, στην Ωραία Πύλη, πάντα απεικονίζεται ο ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου ο Λόγος σαρξ εγένετο… επαναλαμβανόμενο στην κυριολεξία το μυστήριο, όπου και σε μας χάριτι, επιτελείται η έλευσις της δυνάμεως του Υψίστου. Οι επίτροποι, κατέχοντας την περιοχή της κοιλιάς, παίρνουν την πρώτη ύλη (χρήματα) και την μετατρέπουν σε υλικά, ανάλογα των ιδιαίτερων αναγκών του Σώματος. 

Με την είσοδό μας στην Εκκλησία, αντικρύζουμε (συνήθως) και προσκυνάμε τις δύο εικόνες, του αγίου της Εκκλησίας και του εορταζομένου αγίου της ημέρας, που σαν από ομφαλό μεταγγίζονται οι θείες ευλογίες. 

Κι αυτό το σώμα, που είναι ιδιαίτερο… (σαν οικοδόμημα) δεν έχει χέρια και πόδια, γιατί αληθώς ακινητεί. Ακινητεί ως προς το επίπεδο του κόσμου, γίνεται ‘’αργό’’ κατά την νεοελληνική της σημασία, αλλά συγχρόνως ‘’αργό’’ με την αρχαιοελληνική σημασία, όπου το τέρμα αυτής της κίνησης του σώματος και της ψυχής, των ενωμένων πλέον σε μία μονάδα, μετατρέπει την πρώην κινητική σε δυναμική ενέργεια, σε ύψος.

Ορθώνονται στον τύπο των 12 αποστόλων, οι όσες κολώνες (έχει η κάθε εκκλησία) δεσπόζοντας στην κορυφή ο Δεσπότης του παντός, ως Παντοκράτωρ, περιστοιχιζόμενος προφητών…. Στην άνοδο των οφθαλμών μας, αντικρύζουμε τους αγίους, τον λογικό έναστρο ουρανό, ως άλλο ουρανό σε σχέση με αυτών που ισχύουν και φωτίζουν έξω αυτού του ιερού χώρου… ήτοι των α-λόγων αστέρων. Στο βάθος, επάνω από την κόγχη, στο ιερό προς Ανατολάς, η Πλατυτέρα των Ουρανών, μας παραδίδει σε χρόνο και χώρο, γνωριζόμενο Θεό εν Σαρκί, τον Άδυτο Αστέρα, Χριστό!

Έτσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία, ‘’είναι’’ και όχι απλά συμφωνείται (μεταξύ ομοθρήσκων) ως το μόνο ζωντανό κύτταρο του Παντοκράτορος επί γης, ως την μόνη φιλόξενη οικία μέσα στην αφιλόξενη – ξένη χώρα, την μακράν της οικίας του Πατρός, στον χώρο του κοσμοκράτορα. 

Στην Αγία Τράπεζα, επιτελείται το θείο Μυστήριο και μετουσιώνεται ο άρτος και ο οίνος σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ως να ‘’κατέρχεται’’ το Αίμα Του Κυρίου, σαν άλλη ‘’αρτηρία’’. Πάντα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες η Αγία Τράπεζα φιλοξενεί και λείψανο αγίου μάρτυρα, (είτε άμεσα είτε δια μέσω αντιμηνσίου για να επιτελεστεί Θεία Λειτουργία) ο οποίος μάρτυρας, έδωσε το αίμα του, για την αγάπη του Θεού, ορίζοντας αυτή την άνοδο αίματος από την γη στον ουρανό, την ‘’φλέβα’’. Όλη η προσευχητική στάση του εκκλησιάσματος (κλήρος και λαός) ως αμφίδρομη επικοινωνία δια των ευχών και των αναγνωσμάτων, είναι το ‘’νεύρο’’ που ενώνει το μέρος με το Όλον, γιατί πως θα υλοποιόταν η ζωντανή σχέση του μέρους με το Όλον αν δεν υπήρχαν αυτοί οι τρεις ζωηφόροι αγωγοί; αναλογική σχέση με το βιολογικό σώμα; ήτοι ‘’αρτηρία (λήψη καθαρού αίματος) – φλέβα (μεταφορά βαρών) – νεύρο (αμφίδρομη επικοινωνία)’’; Θεία κοινωνία – Ιερά Εξομολόγησις – Προσευχή!

Όχι σαν απλή παρουσία σε χώρους ομοϊδεατών και κοινωνικών συνάξεων, που κάνουν απλή ‘’έκκληση’’ ελάτε σε μας, όπως κάνουν οι άλλες (κατ’ ευφημισμόν… εκκλησίες)!!! αλλά ως τη μόνη ζωντανή μήτρα, μέσα στο οποίο κυοφορούμαστε ψυχί τε και σώματι (σε μία μονάδα), ελπίζοντες (εμείς) την εν Χριστώ αναγέννησή μας, καθώς είδαμε αυτό να επιτυγχάνεται από τους μυριάδες αγίους μας. Και δεν είναι μόνο θέμα πίστης, αλλά πίστης στο Λόγο και απλής λογικής, της ευλογημένης ένωσης της Υπερφύσης και της φύσης, σε ένα θεανθρώπινο Σώμα, της ελληνορθόδοξης Αλήθειας. 

σχετική ανάρτηση : ψυχή. Πότε δημιουργείται, που κατοικεί, τι είναι ...