Ο ναός της αγ. Πέτκας στην Σόφια που αντιστάθηκε στο γκρέμισμα.

Ο ναός της αγ. Πέτκας στην Σόφια που αντιστάθηκε στο γκρέμισμα.

+ π. Δανιήλ Γούβαλη

(1940-2009)

Το τρίτο σάλπισμα θα μας έρθη κατ’ αρχήν από τα βόρεια, από την Σόφια, την πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. Και θα είναι σάλπισμα φοβερό. Και θα διασαλπίση ότι είναι επι­κίνδυνο να ξεσηκώνεται με αυθάδεια το πλάσμα ενάντια στον Πλάστη.

Στο κεντρικώτερο σημείο της Σόφιας, χαμηλά χω­μένη μέσα στο έδαφος υπήρχε μία όμορφη και αρχαία Εκκλησούλα, της Αγίας Πέτκας, δηλαδή της Αγίας Παρα­σκευής. (Στα βουλγαρικά η έκτη ημέρα της εβδομάδος ονομάζεται Πέτακ). Όχι της γνωστής Παρθενομάρτυρος, αλλά μιας συνώνυμης Οσίας, που τιμάται ιδιαίτερα εκεί, και που τα λείψανα της σήμερα βρίσκονται στην Ρουμα­νία.

Με αυτόν τον Ναό συνδέονται εντυπωσιακά και τρο­μερά γεγονότα, που έκαναν «ισχυρούς» της γης να υπο­τάξουν την βούλησί τους σε κάποια άλλη ακαταμάχητη βούλησι και δύναμι.

Γύρω στο 1963 απεφάσισαν οι αρμόδιοι να διαπλατύνουν τον κεντρικό δρόμο. Αυτό εσήμαινε ότι το Χριστια­νικό μνημείο έπρεπε να κατεδαφισθή. Θα

Διήγηση π. Αμβροσίου Λάζαρη και θαύμα αγ.Νεκταρίου

-«Εισαγγελέα, το βλέπεις αυτό; μου λέει, δείχνοντάς μου παράλληλα ένα ιδιόμορφο πέτρωμα, όσο ένα μανταρίνι σε μέγεθος, μέσα σ’ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι, πάνω στο κομοδίνο...
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου
και ο Γέροντας συνέχισε...
« Άκου, που λες, εισαγγελέα μου...
Πρίν καιρό πέρασε, από δώ ένας Ελβετός γιατρός, φίλος του Δεσπότη της Λαμίας, του Δαμασκηνού.
Ήρθανε μαζί.
Εγώ εκείνο τον καιρό υπέφερα,
από κάτι πόνους στη μέση και ο Δεσπότης το ήξερε.
Λέει του γιατρού το πρόβλημα και εκείνος, αφού με εξέτασε, είπε ότι πρέπει να χειρουργηθώ άμεσα !
Είναι πρόβλημα νεφρού αυτό και η εγχείρηση, θα φρόντιζε αυτός, να γίνει στη Βιέννη, στο καλλίτερο νοσοκομείο...!
Έκαμα υπακοή στο Δεσπότη και πήγα, που λές, στην Ελβετία...
Μπήκα στο νοσοκομείο, γίνανε οι εξετάσεις και προγραμματίστηκε η εγχείρηση ...
Όλοι συμφωνούσαν με τη διάγνωση κι έλεγαν ότι είναι σοβαρή εγχείριση…!
Μου έλεγαν να μην ανησυχώ και τέτοια...
Εγώ πάλι, μια απορία την είχα, αλλά δεν ανησυχούσα, γιατί είχα ζήσει πολλά θαύματα… ό,τι θέλει ο Θεός...!
Την παραμονή της εγχείρισης, απόγευμα, κατέβηκα στον κήπο του νοσοκομείου να προσευχηθώ και να περπατήσω...

… περί ψυχής και ο ρόλος του οφθαλμού αυτής στην επίγνωση της Αληθείας

…θα μπορούσε ο άνθρωπος να νοηθεί σαν ένας δακτύλιος, που εμπεριέχεται μέσα σε ένα φυσικό (πεπερασμένο) άπειρο και συγχρόνως εσωκλείει ένα εσωτερικό άπειρο. 

Στο εξωτερικό άπειρο κλήθηκε ο ΑΔΑΜ να κυριαρχεί. Έτσι, ο άνθρωπος είναι φύσει κέντρο του σύμπαντος, κέντρο όμως του ανθρώπου είναι ή θα έπρεπε να είναι ο Θεός. 

Προς τα έξω επικοινωνεί και γνωρίζει τον κόσμο μέσα στον οποίο εμπεριέχεται ως κουκίδα, με τις 5 θυρίδες, τα αισθητήριά του. Προς τα έσω επικοινωνεί και γνωρίζει τον κόσμο τον οποίο εμπεριέχει, με την ενοποιημένη μία αίσθηση, που άλλοι την ονοματίζουν 6^η αίσθηση (1), άλλοι διαίσθηση που μπορεί να αποδοθεί η καθεμιά εξωτερική και σε αντίστοιχη εσωτερική, όπως διόραση, διακοή … αλλά η μεταφορά διάσπασης της αίσθησης όπως συμβαίνει έξω και αποκομμένα στα έσω, δεν μας συμφέρει. 

Είναι η ενιαία ψυχή που όσο ενώνεται με Τον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα Θεό ‘’βρίσκεται’’ κι αυτή εκεί χάριτι, ενώ με την απουσία ένωσης (2) ο άνθρωπος κυνηγά ιδιότητες διασπασμένα, που όμως σε αυτήν την κατάσταση, κυριαρχεί η φαντασία, αληθοφανείς  προβολές, πλάνη.       

ΑΔΑΜ, πλην της έννοιας του πήλινου, είναι και τα αρχικά του προσανατολισμού μας, ως Ανατολή, Δύση, Άρκτος (βορράς) και Μεσημβρία (νότος). 

πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς

Οι «πύλες της κόλασης» δεν θα υπερισχύσουν έναντι της Εκκλησίας, αλλά, όπως φαίνεται από την εκκλησιαστική ιστορία, έχουν υπερισχύσει και μπορούν βεβαίως να υπερισχύσουν έναντι πολλών που θεωρούν τους εαυτούς τους στυλοβάτες της Εκκλησίας. - Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος 

Η Εκκλησία, είναι αλήθεια, δεν μπορεί να απομακρυνθεί εντελώς από τον κόσμο, γιατί οι άνθρωποι οι οποίοι εισέρχονται σ’ αυτήν ζουν ακόμα στη γη, και επομένως το “γήινο” στοιχείο στη σύνθεση και την εξωτερική οργάνωσή της είναι αναπόφευκτο. Ωστόσο, όσο λιγότερο υπάρχει σε αυτήν το “γήινο” στοιχείο, τόσο καλύτερα υπηρετεί τους αιώνιους σκοπούς της. Εν πάση περιπτώσει, αυτό το “γήινο” στοιχείο δεν πρέπει

Ποιος είναι «ψυχοπαθής», κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας

Ο κάθε άνθρωπος είναι ψυχοπαθής κατά την Πατερική έννοια. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος σχιζοφρενής για να είναι ψυχοπαθής. Ο ορισμός της ψυχοπάθειας από Πατερικής απόψεως είναι ότι ψυχοπάθεια υπάρχει στον άνθρωπο εκείνον που δεν λειτουργεί σωστά η νοερά ενέργεια μέσα του. Όταν δηλαδή ο νους του ανθρώπου είναι γεμάτος από λογισμούς, όχι μόνο κακούς λογισμούς, αλλά και καλούς λογισμούς8. 

Όποιος έχει λογισμούς, καλούς ή κακούς μέσα στην καρδιά του, αυτός ο άνθρωπος από Πατερικής απόψεως είναι ψυχοπαθής. Ας είναι οι λογισμοί αυτοί ηθικοί, ακόμη και ηθικώτατοι, ανήθικοι ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας όποιος δεν έχει περάσει από κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε κατάστασι φωτισμού με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος είναι ψυχοπαθής. Όχι όμως με την έννοια της Ψυχιατρικής. Ο ψυχοπαθής για τον ψυχίατρο είναι κάτι άλλο. Είναι εκείνος που πάσχει από ψύχωσι, είναι ο σχιζοφρενής. Για την Ορθοδοξία όμως ένας που δεν

περί σοφίας ελπίδας πίστης και αγάπης με μικρά, ως οδοδείκτες προσέγγισης των κεφαλαίων

Σε προηγούμενα άρθρα, όπως το μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι; αλλά και Φιλοθεΐα και φιλανθρωπία φάνηκε πως όλοι μας είμαστε απόστολοι, όλοι σταυροφόροι, όλοι φιλόθεοι, όλοι φιλάνθρωποι αλλά, όταν πέσουν τα τοιχεία της απόλυτης τιμής |a| θα εμφανιστεί το πρόσημο και η θετικότητα παρουσίας ή αρνητικότητα του ατόμου μέσα στην κοινωνία, πέραν της προσωπικής του κατάστασης που θα αποφασίσει ο Δικαιοκρίτης Θεός. 

Απόστολοι, αλλά ποιανού απόστολοι. Σταυροφόροι, αλλά ποιον σταυρό φέρουμε και καυχώμαστε για αυτόν; αγκυλωτό, ισοσκελή απρόσωπο ή Σταυρό του Χριστού; Φιλόθεοι, αλλά ποιου ‘’θεού’’ φίλοι, όπως και φιλάνθρωποι, αλλά ποιου ανθρώπου; με κεφαλαίο την ενυπόστατη Σοφία και Λόγο ή αυτού που όστις ψηφίσει τον αριθμό του εξάγει τον αντικατοπτρισμό της όασης (είδωλο) και αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης ΙΑΠΕΤΟΣ (666) ; 

Η συνηθισμένη βιούμενη κατάσταση είναι σαν τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα, όπου διαρκώς δεχόμαστε στην διάνοια προβολές / σκιές αντικειμένων, που μεταφράζονται αναλόγως της υγείας του νοός σε μια υποκειμενική θεώρηση που καθοδηγεί και την πράξη. Όντας η σκιά και ίχνος, κοινή μεν αφετηρία όλων μας με την έννοια ότι τα ίδια ερεθίσματα υποπίπτουν στην αντίληψή μας, αλλά η κατάληξη και η βαθύτητα, ευστοχία ή αστοχία, εξαρτάται από την εσωτερική του καθενός διεργασία.  

Στο περί σοφίας και φιλοσοφίας (τοιχεία νου και καρδιάς και σ+τοιχεία) έδωσε ο φιλόσοφος νους ένα καλό παράδειγμα αναδεικτικό της διαφοράς της σ+οφίας του κόσμου (γνώσεων) και σ+οφίας του Θεού.    

Σκοπός ήταν και είναι με εφόδιο την καθαρότητα να άρουμε το παραπέτασμα και να οδηγηθούμε στο Φως και συγχρόνως αυτό να αντανακλάται ακώλυτα και χωρίς

έκθεση σε πειρασμούς και το ''σημείο'' εισόδου τους…

με αφορμή την είσοδο της αμάλ, στην ελλάδα και ευρώπη από την ΧΙΟ, δυο σκέψεις… 

…από τον μεγάλο κανόνα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή και ο νους μας είναι υποβρύχιος που πνευματικό σκοπό έχει την έξοδο (εκ των κάτω υδάτων στα άνω και εκ του κάτω πυρός με τους πειρασμούς του δια της πείρας εκ της ορθής αντιμετωπίσεως, στο άλλο ανακαινιστικό πυρ). 

Από τους πρόποδες του όρους Σινά όπου προσκυνούνται τα είδωλα, στην θεοβάδιστη κορυφή, δι ευχών και ενεργείας Της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου… από τους πρόποδες του όρους Θαβώρ όπου οι μαθητές αδυνατούν να γιατρέψουν τον σεληνιαζόμενο υιό που πολλάκις το δαιμόνιο τον έρριπτε σε πυρ και ύδωρ για να τον απωλέσει, στην κορυφή της θεοπτίας… και εφ’ημών, από την γαστέρα στην καρδία με τον έναν κύκλο να περικυκλώνει τον άλλον (κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας…).

Ως βαρείς στον νου, στην ζωή και στην γνώμη, η αλήθεια διαθλάται, μέσα σε αυτήν, όπως διαθλώνται οι ακτίνες και η όρασις μέσα στο νερό. …Ὡς βαρὺς τῇ γνώμῃ Φαραὼ τῷ πικρῷ γέγονα, Δέσποτα, Ἰαννὴς καὶ Ἰαμβρής, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ ὑποβρύχιον νοῦν· ἀλλὰ βοήθησόν μοι. 

Η αυτογνωσία και ο αυτοέλεγχος είναι ένα διαρκές τεστ. 

προήλθαμε από το ΕΝΑ και αποκτήσαμε το ΕΙΝΑΙ…. * 

ΕΝΑ

ΕΙΝΑΙ

με απόλυτη ελευθερία ακολούθησης του ενός από τα δύο Ι που είναι εμβασμένα

ΓΝΩΜΗ – ΓΝΩΣΗ και Αλήθεια

Μονοπωλεί στις μέρες μας, σαν θέμα, η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και οι συνέπειες άρνησης ή εφαρμογής.

Ανέκαθεν η εκκλησία του Χριστού ορθόδοξη εκκλησία, είχε να αντιμετωπίσει έναν φαραώ, έναν καίσαρα δυνάστη με τους υπηρέτες και δούλους του. Τώρα, η ‘’εκκλησία’’ σαν άρχουσα τάξη και μερικοί παρασυρμένοι από την αδιάκριτη υπακοή, και μικρότεροι σε βαθμό ιερωσύνης, συμπλέουν * ως ομοϊδεάτες, αγαστά με αυτόν.

Πάντοτε η μερική αλήθεια και αληθοφάνεια με το πρόσχημα της αλήθειας ζητούσε αυθεντικότητα και απολυτότητα της γνώμης της, ως μόνη αλήθεια, με αποτέλεσμα, πολλοί ‘’χριστοί’’ πλάνοι να έχουν εγερθεί στην θέση Του Χριστού. Κι Ο Κύριος θα συνεχίζει να μηνύει όστις θέλει κι οι ψευδείς να επιβάλλουν, όλοι υποχρεούστε για το ‘’καλό’’ σας, είτε θέλετε, είτε δεν θέλετε. 

Η Αλήθεια, συγκαταβαίνει στο επίπεδό μας και παρατίθεται ως μια ακόμη γνώμη, μεταξύ πολλών. Γνωρίζεται όμως από την ελευθερία που παρέχει, και αφού διαβεί δύο εμπόδια. …32 καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. (Ιωαν.η’) 

Το πρώτο εμπόδιο είναι η ισχυρογνωμοσύνη της γνώμης που είτε είναι σύμφωνη