περί σοφίας και φιλοσοφίας (τοιχεία νου και καρδιάς και σ+τοιχεία)

Μια φορά, οι έλληνες και οι κινέζοι διεκδικούσαν την πρωτιά στην σοφία και ο γιος του σουλτάνου, ήταν προβληματισμένος. Για την ανάδειξη του πιο σοφού, ο πατέρας έδωσε δύο δωμάτια, άνοιξε το θησαυροφυλάκιο λέγοντάς τους, πως ό,τι θελήσουν θα το έχουν. 

Πράγματι, 3 μήνες δούλευαν αδιάκοπα οι κινέζοι, παίρνοντας χρήματα και χρώματα, δημιουργώντας τα γνωστά λεπτομερή της κινέζικης φιλοσοφίας. Οι έλληνες, το μόνο που χρησιμοποιούσαν ήταν γυαλόχαρτο και βάλθηκαν να τρίβουν για να γυαλίσουν τους τοίχους του δωματίου τους.

   Μετά από 3 μήνες, άρχισαν να χτυπούν οι κινέζοι τα γκογκ, ως ένδειξη ότι τέλειωσαν το έργο. Στον ίδιο χρόνο, τέλειωσαν και οι έλληνες.

   Τότε ο πατέρας με το γιο, που έτρεχε μπροστά για να δει, μπήκαν στο δωμάτιο των κινέζων. Το θέαμα ήταν πράγματι φοβερό και η λέξη μεγαλούργημα, φάνταζε λίγη για να αποδώσει την ομορφιά. Ο γιος θαυμάζοντας φώναξε: αυτό είναι σοφία! Ο πατέρας του ζήτησε να μην είναι βιαστικός στην απόφαση, πριν μάλιστα δει και την τέχνη των ελλήνων.

   Τότε οι έλληνες, που είχαν προλάβει να γυαλίσουν τους τοίχους, τράβηξαν το παραπέτασμα που τους χώριζε από το δωμάτιο των κινέζων και η μία ομορφιά της τέχνης τους, αντανακλάστηκε πολλαπλάσια και πανέμορφα στους τοίχους του δωματίου των ελλήνων. Ο γιος, ακούει τον πατέρα του να του λέει:

- Οι έλληνες παιδί μου είναι οι σοφοί. Υπάρχει ένας δρόμος από το χρώμα στο άχρωμο. Σκοπός μας είναι να καθαρίσουμε το νου μας, την ψυχή μας για να αντανακλάται η σοφία του Θεού μέσα από εμάς.

------

Το να παραθέτει κάποιος στοιχεία διανοητικά ή συναισθηματικά, έτσι προς τύπωση και πρόσθεση του ενός πάνω στο άλλο, ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ, δεν διαφέρει από τους Κινέζους της παραπάνω αναφοράς. Τα τοιχεία της καρδιάς και του νου, κάποιου που ζητά αληθή, ζωντανή σοφία, όλα αυτά τον κουράζουν και δεν μένει χώρος κενός όχι μόνο προσωπικής δράσης, αλλά και να πάρει ανάσα…. 

Νομίζω, πως κουρασμένοι οι άνθρωποι από τα πολλά λόγια (σοφίας) έχουν μία φυσική ‘’άριστη’’ επιλογή μπροστά στην προηγούμενη ‘’καλή έως λίαν καλή’’. Είναι ο ξεδιπλούμενος δρόμος που υπόσχεται αληθή σοφία και πραγματικά στοιχεία ύπαρξης του επέκεινα, όντως δρόμος σοφίας, πέραν κάθε φιλοσοφίας. Αν η καρδιά και ο νους έχουν κάτι άλλα γραμμένα εκεί επάνω, ή έχει ρύπη, η πρωτότυπη εικόνα του προσώπου, η μορφή αλλοιούται, αμαυρούται και δεν αντανακλάται η ομορφιά και η αρμονία του.

Αλυσοδεμένοι με πρόσωπο απέναντι στα τοιχεία, τα φαινόμενα και τις σκιές, στην αρχή ο άνθρωπος, περνά την αληθοφάνεια για αλήθεια. Η πρόταση του Πλάτωνα (στον μύθο του σπηλαίου) είναι να αποδεσμευθεί και να κινηθεί προς την είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το φως. Κι η σπηλιά όπου εισέρχεται το νοητόν - ιδεατόν φως στον κόσμο, είναι το σπήλαιο της Γεννήσεως Του Κυρίου. Εισέρχεται το Φως το αληθινόν, το εκ Θεού αληθινού και μας γνωρίζει τις ακριβείς αιτίες [όλοι οι εμπεριεχόμενοι αληθείς λόγοι (αιτίες) μέσα στον Λόγο Χριστό], που αποτυπώνονται σαν αληθοφανείς σκιές στα τοιχώματα της διανοίας μας, εντός του σπηλαίου (εγκεφάλου και κόσμου μας). 

Στην από ιδεατή (όπως συμβαίνει με όλες τις επιθυμίες) προς υλοποιήσιμη και χειροπιαστή μορφή ‘’κίνησης εξόδου από τις σκιές και τη δέσμευση στις αιτίες’’ έχουμε δύο σημειολογικές αναφορές, που είναι συγχρόνως και παράλληλες (ίσες σε αξία) και συγκλίνουσες (αφού έχουν τον ίδιο στόχο). 

Μία, πολύ γνωστή αναφορά, είναι η έξοδος των ισραηλιτών από την δουλεία της Αιγύπτου προς τα Ιεροσόλυμα. Το νομικό Πάσχα, ως σημείο δυνάμεως. Η άλλη ενδεικτική έξοδος, πιο άγνωστη, είναι ο διάδρομος κατάβασης (26ο 33’) της πυραμίδας του Χέοπα, που, όταν προβληθεί στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ, το σπήλαιο (όπως προτείνει ο Πλάτων) από όπου εισέρχεται το Φως, με πάλι σαφή και ευκρινή αποτύπωση εξόδου από την πυραμίδα (Αίγυπτο) προς τους Αγίους Τόπους, ως σημείο σοφίας.

Ιχνηλατίσιμες ενδείξεις πορείας ‘’εξόδου’’, μιας πορείας που επισφράγισε κι ο Κύριος με την επιστροφή του, όταν στην Αγία Γραφή αναφέρεται, ότι ‘’…ίνα πληρωθεί το ρηθέν… ότι τον Υιόν μου, εξ Αιγύπτου εκάλεσα…’’. 
Μια πορεία αποτύπωσης της άνω ‘’βατής’’ κλίμακας, επί της γης. 



Σε αυτόν τον δρόμο, (από Αίγυπτο στους Αγίους Τόπους) συναντάμε και το Όρος Σινά, με τις 2 (όχι συμπτωματικές) κορυφές του. Στη μία βρίσκεται η κορυφή πάνω στην οποία δόθηκαν στον Μωυσή, οι πλάκες πάνω στις οποίες ήταν τυπωμένος ο Νόμος, και στην άλλη, όπου άγγελοι ανέβασαν το ιερό λείψανο της Αγίας Αικατερίνας, μετά την αποτομή της αγίας της κεφαλής στην Αλεξάνδρεια. Κι η Αγία Αικατερίνα, η πάνσοφη γλυκύτατη Νύμφη του Χριστού, η αεί καθαρή, με ευκολονόητη την νοηματική συνέχεια, στο τι είναι σοφία. Καθαριότητα των τοιχείων του νου και της καρδιάς, ώστε να γράφεται ο λόγος και το θέλημα και η σοφία του Θεού εκεί, όπως αναφέρει ο Απ. Παύλος…εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το Πνεύμα του Θεού του ζώντος, ουχί εις πλάκας λιθίνας, αλλ' εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας. (Β’ Κορινθ. γ’3). 

Το όρος Σινά με τις 2 κορυφές του, είναι άλλη μία ‘’ενδεικτική’’ αποτύπωση στον κόσμο μας της όλης πορείας φωτισμού μας από το θαβώρειο φως, της μεταμορφώσεως μας σε τέκνα Φωτός, καθώς παραστάτες και δορυφόροι της Θείας Μεταμορφώσεως ήταν ο προφ. Μωυσής στον πόδα του γραπτού Νόμου και της δύναμης και ο προφ. Ηλίας στην πνευματική γνώση των λόγων της φύσης, ώστε αρμονικά με την άμεση αποκάλυψη σε συνδυασμό με την έμμεση δια των λόγων της φύσης, να ανερχόμαστε στην όντως πηγή της αληθινής σοφίας. 

Για το πώς κάποιος θα διακρίνει την αληθινή σοφία από την ψευδεπίγραφη, φαίνεται στο παρακάτω αγιογραφικό χωρίο. 

…Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ' είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών. (επιστολή Ιακώβου γ’13)