εξωτερικά και εσωτερικά.... παράσημα

Κάποιος πνευματικός μου αδελφός, πριν πολλά χρόνια, διάβαζε τη νοερά άθληση. Σε κάποια στιγμή, έχοντας περάσει η ώρα και σε εκείνο το σημείο που έγραφε, ‘’…εμείς οι άνθρωποι, σκώληκες εσμέν…’’, σταμάτησε το διάβασμα, έκλεισε το βιβλίο και κοιμήθηκε. Βλέπει στο όνειρό του, να ψάχνει κάποιο πολύ αγαπητό του πρόσωπο. Μέσα στο διαμέρισμα του φίλου του, σε κάποια στιγμή, πέφτει το μάτι του σε έναν σταυρό του 5ου – 6ου αιώνα, καρφιτσωμένο πάνω σε κάτι που έμοιαζε με ανοιγμένο μικρό βιβλίο. 

Εκεί που το θαύμαζε και το περιεργαζόταν, τον ρωτά, πού βρήκε αυτόν τον υπέροχο σταυρό; Και εκείνος, με χαρά, του λέει. Κοίτα! Κοίτα! Εκείνη τη στιγμή, εκείνο που έμοιαζε με βιβλίο, άρχισε να κλείνει εσωκλείοντας το σταυρό, και αφού τον έκρυψε μέσα του ολόκληρο, εμφάνισε εξωτερικά κάτι φουσκωτές ραβδώσεις, στο σχήμα του σκουληκιού. Τότε ακούει τον φίλο του να του λέει:
- Ναι, εμείς οι άνθρωποι, σκώληκες εσμέν, που όσο φθίνουμε την εξωτερική σάρκα, το σαρκικό φρόνημα, τόσο εκδηλώνονται από μέσα μας τα παράσημα που μας καρφιτσώνει ο καλός Θεός, τον όντως θησαυρό των αγαθών, αλλιώς θα παραμένουν μέσα μας κρυμμένα* και θα χαθούν μαζί μας, αν δεν τα βρούμε από την παρούσα ζωή….

Καλή δύναμη και ευστοχία σε όλους... το έξω μπορεί να μας θλίβει, αλλά, η Βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστί...

---

* 

Κι ας μην παρεξηγιούνται οι άνθρωποι όταν οι ίδιοι οι άγιοι αναφέρουν τον άνθρωπο ως ''σκώληκα'', όσο τα έργα μας εξαντλούνται στα έρποντα και ο εν δυνάμει (άνθρωπος και ‘’μεταξοσκώληκας’’) δεν επιτρέψει την εντός αυτού ‘’πεταλούδα’’ να ζήσει και μετέχει ΑΠΟ ΤΩΡΑ και για τους αιώνες, της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος… του δοθέντος θησαυρού. 

(διακρίνοντας το νόημα και μη μένοντας στο ''γράμμα'' του άρθρου και βοηθητικού εύχομαι, βιώματος...).

---

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15)

---

Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ό άνθρωπος αδικηθή καί εφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ό Θεός τον δικαιώνει ακόμη καί σ' αυτήν τήν ζωή.
Θυμάμαι, στον στρατό, μετά τόν πόλεμο, είχε έρθει ό στρατηγός νά δώση παράσημα. 

Εγώ εκείνη τήν ήμερα έλειπα.
Όταν φώναξε τό όνομα μου, βγήκε ένας πού ήταν από τήν Θεσσαλία καί πήρε εκείνος τό παράσημο. 

Οι άλλοι στρατιώτες δέν μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέματα. Όταν έφυγε ό στρατηγός, εκείνος κρύφτηκε, γιατί οι άλλοι θά τόν σκότωναν στό ξύλο.

Όταν επέστρεψα, φοβόταν καί άπό μένα. Ήρθε από εδώ-από εκεί, οπότε μου είπε: «Νά μέ συγχώρεσης, έκανα αυτό κι αυτό». «Καλά έκανες καί τό πήρες, του είπα· τί νά τό έκανα εγώ;». Τό φορούσε ύστερα στίς παρελάσεις.

Μετά από σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στό Μοναστήρι ό στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από τήν Θεσσαλία καί μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν τό είδα, μου ήρθε νά γελάσω. Μετά από σαράντα χρόνια!

Μου έκανε εντύπωση: από τήν Θεσσαλία ήταν εκείνος ό στρατιώτης, από τήν Θεσσαλία ήρθε καί ό στρατάρχης! Βλέπετε πώς γίνεται! Ενώ, όταν ζητάμε νά δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά καί αυτά εδώ, άλλα καί εκείνα πού μάς ετοιμάζει ό Χριστός γιά τήν άλλη ζωή, αν αδικηθούμε. 

Γιά χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τά σπουδαιότερα, τά αιώνια. Γιατί αυτά εδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τί νά τά κάνουμε;

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου

---

• Το τελευταίο παράσημο

• Το τελευταίο παράσημο (συνέχεια, προς συμμαθητές και συνέλληνες...