ευχή εἰς νέον ἐνιαυτὸν ...

Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, ὁ ἄναρχος καὶ ἀτελεύτητος καὶ ἐπέκεινα παντὸς χρόνου νοούμενός τε καὶ ὑπάρχων, ὁ πάσης ἐκτὸς μεταβολῆς τε τῶν ὄντων καὶ ἀλλοιώσεως, ὁ τὸν πάντα χρόνον τόν τε γεγονότα τόν τε ὄντα καὶ τὸν ἐσόμενον πληρῶν, ὁ ἐν τῇ ἀφάτῳ σου μακροθυμίᾳ καταξιώσας ἡμᾶς εἰς νέον ἐνιαυτὸν τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητός σου εἰσελθεῖν, αὐτός, πανάγαθε Δέσποτα, τὴν εἴσοδον ταύτην τῇ θείᾳ σου χάριτι εὐλόγησον· ὄμβρους εἰρηνικοὺς πρὸς καρποφορίαν τῇ γῇ δώρησαι· τοὺς ἀέρας ὑγιεινοὺς καὶ εὐκράτους ἀνθρώποις τε καὶ κτήνεσι κατασκεύασον· δὸς ἡμῖν ἐν εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ βεβαίᾳ τὸν κύκλον αὐτοῦ διελθεῖν, τῷ στεφάνῳ τῆς δόξης τῶν ἀρετῶν κοσμουμένους, τῷ φωτὶ τῶν ἐντολῶν σου εὐσχημόνως ὡς ἐν ἡμέρᾳ καλῶς ὁδεύοντας· τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν ἔθνος τῇ δυνάμει σου κραταίωσον· τὴν νεότητα παιδαγώγησον· τὸ γῆρας περικράτησον· τοὺς ὀλιγοψύχους παραμύθησον· τοὺς ἐσκορπισμένους ἐπισυνάγαγε· τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου ᾿Εκκλησίᾳ, ἣν τῇ θείᾳ σου χάριτι καλῶς διαφύλαξον· λάλησον ἀγαθὰ ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀρχόντων ἡμῶν, ἐνίσχυσον καὶ ἐνδυνάμωσον αὐτούς τε καὶ τὸν φιλόχριστον ἡμῶν στρατόν· ἐλθέτω ἐφ᾿ ἡμᾶς, Κύριε, ἡ βασιλεία σου, βασιλεία ἀγάπης, χρηστότητος, δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης, καὶ ἀξίωσον ἡμᾶς ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ ὑμνεῖν σε καὶ δοξάζειν σε τὸν ἐν Τριάδι ἄναρχον καὶ αἰώνιον Θεὸν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

---

νέα εν Χριστώ ζωή, «καινή κτίσις»... (π.Ραφαήλ Νόικα)

Ἐρώτηση: Πάτερ Ραφαήλ Νόικα τί εἶναι πνευματική ζωή;

Απάντηση: Πολύ καλή ερώτηση, αλλά από μόνη της αποτελεί θέμα για μία άλλη ομιλία. Θα προσπαθήσω με λίγα λόγια να πω τα πιο ουσιώδη. Είναι όντως μία καλή ερώτηση, επειδή σήμερα η πνευματική ζωή εκλαμβάνεται ως ένας άνοστος ηθικισμός χωρίς έμπνευση. Όχι, δεν είναι αυτό! Η ηθική είναι μόνο το πρώτο σκαλοπάτι, είναι το πρώτο βήμα στο ξεκίνημα της πνευματικής ζωής.

Κοιτάξτε πόσες φορές στην Καινή Διαθήκη οι απόστολοι μιλάνε για τη νέα εν Χριστώ ζωή, για την «καινήν κτίσιν». Είναι μια ζωή, πραγματικά, εν Πνεύματι. Η πνευματική ζωή είναι η υπέρβαση της βιολογικής μας ζωής, αυτής της πρωτόγονης ζωής, την οποία δεν κατηγορώ σε τίποτα, αλλά είναι απλώς πρωτόγονη και τελειώνει στον τάφο. Ζωή εν Πνεύματι σημαίνει να εισαχθείς στους νόμους της θεϊκής ζωής (αν μπορούν να ονομαστούν νόμοι), η οποία ζωή δεν γνωρίζει φθορά, ελάττωση και πόνο.

Γιατί πονάει ο άνθρωπος; Ο πόνος είναι μία πορεία προς τον θάνατο, είναι η απώλεια της ζωής. Η αληθινή πνευματική ζωή, όμως, δεν γνωρίζει απώλεια. Έτσι το να εισαχθείς στους νόμους της αιώνιας ζωής πριν από τον βιολογικό θάνατο, αυτό είναι η πνευματική ζωή.

Οι Τρεις Μάγοι. Το τέλος τους, και δυο σχόλια

Βαπτίσθηκαν από τον Απόστολο Θωμά και χειροτονήθηκαν επίσκοποι. Το 69 μ.Χ. έλαβαν την είδηση ότι σε λίγο θα πεθάνουν.
Πρώτος πεθαίνει ο Μελχιόρ, σε ηλικία 130 ετών. Μετά από έξι μέρες ο Βαλτάσαρ σκοτώνεται από έναν ειδωλολάτρη μπροστά στην Αγία Τράπεζα στα 109 του χρόνια. Μετά από άλλες έξι μέρες πεθαίνει ο Γκασπάρ στα 90 του χρόνια. 

Από αριστερά προς τα δεξιά: Ο γέροντας Μελχιώρ, ο μεσήλικας Βαλτάσαρ και ο νεαρός Γάσπαρ.

Γιορτάζουν στις 25 Δεκεμβρίου.

Αρχή καινής κτίσης

* Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ,τὸ παρὸν μυστήριονἐκδιηγούμενοι, τὸ μεσότοιχον τοῦφραγμοῦ διαλέλυται, ἡ φλογίνηῥομφαία τὰ νῶτα δίδωσι, καὶ τὰΧερουβίμ παραχωρεῖ τοῦ ξύλουτῆς ζωῆς, κἀγὼ τοῦ παραδείσουτῆς τρυφῆς μεταλαμβάνω, οὗπροεξεβλήθην διὰ τῆς παρακοῆς. Ἡ γὰρ ἀπαράλλακτος εἰκὼν τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτήρ τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ, μορφὴν δούλου λαμβάνει, ἐξ ἀπειρογάμου Μητρὸς προελθών, οὐ τροπὴν ὑπομείνας· ὃ γὰρ ἦν διέμεινε, Θεὸς ὢν ἀληθινός· καὶ ὃ οὐκ ἦν προσέλαβεν, ἄνθρωπος γενόμενος διὰ φιλανθρωπίαν· αὐτῷ βοήσωμεν· ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.

τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ διαλέλυται ... γεννάται ο ΑΗΡ και διαλύεται ο χνους μεταξύ νου και χου... νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος)

γεννάται το ΠΥΡ της Θεότητος και γίνεται κλίμαξ μετάβασης και επιστροφής, καλύπτοντας το χάσμα της παρακοής μας, δια της υπακοής Του) ...ἡ φλογίνη ῥομφαία τὰ νῶτα δίδωσι, καὶ τὰ Χερουβίμ παραχωρεῖ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, κἀγὼ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς μεταλαμβάνω, οὗ προεξεβλήθην διὰ τῆς παρακοῆς...

Ὁ ἄγνωστος συνταξιδιώτης (ο τίμιος Πρόδρομος στην σφαγή των νηπίων από Ηρώδη)

τοῦ πατρός Δημητρίου Μπόκου

«Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον» (Ματθ. 2, 13)

Ἔκοψε τὸ γρήγορο τρεχαλητό του, καθὼς στὸ ἐξασκημένο αὐτί του ἔφτασε χαρούμενο μουρμουρητὸ τρεχούμενου νεροῦ. Χώθηκε στὰ χαμόκλαδα ἀναζητώντας μὲ λαχτάρα τὴν πηγή.

Ἤπιε λαίμαργα, βρέχοντας ἡδονικὰ τὰ φλογισμένα χείλη του. Γέμισε τὸ ἁπλόχερό του καὶ ἔριξε τὸ δροσερὸ νερὸ στὸ κάθιδρο, ξαναμμένο πρόσωπό του, ἐνῶ τὸ βλέμμα του ἀγριεμένο δὲν ἔπαυε στιγμὴ νὰ στρέφεται πίσω ἐρευνώντας ἐπίμονα. Πῶς ἔγινε νὰ ξεφυτρώσουν ξαφνικὰ στὴν περιοχή του τόσοι στρατιῶτες;

Ἦταν γνωστὸς κακοποιὸς καὶ ἐπικηρυγμένος βέβαια. Ποτέ του δὲν ἡσύχαζε. Μὰ ἀπόφευγε πάντα τὶς κακοτοπιὲς καὶ τὰ κατάφερνε πολὺ καλὰ νὰ ξεγλιστρᾶ στὰ ἐπικίνδυνα συναπαντήματα. Ἀπὸ τὸν φόβο τῆς καταδίωξης ὁ ὕπνος του δὲν ἦταν ποτὲ ἤρεμος, βαθύς, εἰρηνικός. Ἢ μήπως νά ’ταν τὰ μαστιγώματα τῆς βαρυφορτωμένης του συνείδησης, ποὺ δὲν τὸν ἄφηναν λεπτὸ νὰ ἡσυχάσει;

περί μάγων, αστέρος, σπηλαίου και φάτνης...

Ακούμε πως οι μάγοι ακολούθησαν τον αστέρα που τους οδήγησε στο σπήλαιο για να προσκυνήσουν* Τον ενσαρκωθέντα Κύριο.

Αναφέρεται από τον συναξαριστή, πως ο ''αστήρ'' ήταν άγγελος που για τα μάτια των μάγων (που εκράτηντο) εφαίνετο ως αστήρ. Αλλιώς, πως θα εκάθητο ακριβώς επάνω σε ένα τόσο μικρό σημείον στη γη, στο σπήλαιον; ποιο άστρο με δεδομένη την απόσταση γης - αυτού, θα ''εκάθητο'' ακριβώς; και συγχρόνως, τους γύριζε από εδώ και από εκεί 2 έτη, για να διαδώσουν το θείο γεγονός...

Από το τι σοι προσηνέγκωμεν Χριστέ ‘’φαίνεται’’ πως η γη προσφέρει το σπήλαιον (προσφέρουμε κι εμείς την πήλινη καρδιά μας) η έρημος - και η ορθόδοξη άσκηση – προσφέρει την φάτνη (όπου σκοπός της κατά Θεόν άσκησης, η καθαρότητα αυτής) ημείς δε Παρθένον...

Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.

οικουμενισμός (αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Από μία επιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον συνταξιούχο Π.Ν. για ένα περίεργο όραμα πού είδε μέσα στήν Εκκλησία…

Ὅλα τὰ ψευδῆ θρησκεύματα τῆς γῆς, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀνάμεσά τους! Τί δουλειά ἔχει;

«Μοῦ γράφετε ὅτι εἴχατε ἕνα ἀσυνήθιστο ὅραμα στὴν Ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς προσευχῆς. Εἴδατε πὼς ὁ Χριστὸς βγῆκε ἀπ᾽ τὸ ἱερὸ καὶ στάθηκε. Ὕστερα βγῆκε κάποιος σὰν Ἑβραῖος ραβίνος, καὶ στάθηκε ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ. Τελικὰ βγῆκε κάποιος μὲ τὴ μαντήλα στὸ κεφάλι, καὶ στάθηκε ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ.

Τότε καὶ οἱ δύο τους, ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, ἔδωσαν τὰ χέρια στὸν Χριστὸ καὶ ἔκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο ὅραμα εἴχατε.

Ἐνῶ σὰν ἑρμηνεία τοῦ δῆθεν ἑρμηνευτῆ ἀνακοινώσατε τὸ ἑξῆς, ὅτι: Ὁ Θεὸς θέλει νὰ συμφιλιωθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ νὰ δημιουργηθεῖ μία πίστη στὸν κόσμο!

πάντες γαρ απόστολοι (χριστούγεννα αλλοδόξων)

(με αφορμή τις ύβρεις και χλευασμούς αυτών, ενάντια Στον Κύριο και εμάς, αυτές τις άγιες ημέρες) 

Πάντες γαρ απόστολοι… (όσο υπάρχει αποστολική διαδοχή, συνέχεια  και συνέπεια στην Ορθοδοξία. Φυσικά, ισχύει και ο αντίποδας, με μερικούς να γίνονται απόστολοι του άλλου, αλλά δεν είναι του παρόντος. Ο καθείς πληρώνεται από τον κύριο που υπηρετεί). Στα θετικά και θεϊκά, όχι μόνο μυστηριακά χειροτονημένοι, αλλά και μυστικά. Μετά (και μαζί με) τους Αποστόλους, απόστολοι με μικρό ‘’α’’ (σε ένα Σώμα, στρατευόμενη και θριαμβεύσουσα/άγιοι, υπό το αυτό Πνεύμα και θέληση). Πάντες ιατροί επόμενοι Του Ιατρού και όσο ενεργεί εν ημίν χάρις και γνώσις Αληθείας.

Χριστούγεννα (Αστέριος Αμασείας)

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, περίοδος κατά την οποία διασχίζει, έστω φευγαλέα, τον νου μας η σκέψη ότι έχουν κάτι να μας πουν για τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Ευκαίρως λοιπόν παραθέτουμε δύο μικρά αποσπάσματα από Ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου και του Αστερίου, επισκόπου Αμασείας. Αφορούν σε εκείνους που νομίζουν ότι όλη κι όλη η ιστορία είναι τα πράγματα που κατέχεις, είτε πλούτος είτε εξουσία.

Καταλαβαίνουμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ο λόγος αυτός να φθάσει στα συμπόσια της νέας πλουτοκρατίας, ή να αγγίξει την καρδιά των σημερινών αισχροκερδών και τοκογλύφων. Έχουμε όμως βέβαιη την ελπίδα ότι θα αγγίξει τους νέους, τουλάχιστον εκείνους που έχουν όραμα, πίστη και φρόνημα, ώστε να συνοδέψουν τη μωρία στην τελευταία της κατοικία. Γένοιτο!

                                            —:—

Αυτός λοι­πόν που ζει με τρυφή, χρειάζεται πρώτον οικία πολυτελή, στολισμένη όπως οι νύμφες με ψηφίδες και λίθους και χρυσό, με προσα­νατολισμό κατάλληλο, ανάλογο με τις εναλλαγές των εποχών του έτους. Διότι πρέπει τον χειμώνα να κατοικεί σε μέρος ευήλιο και στραμμένο προς τις ακτίνες τού νότου, η θερινή του όμως κατοικία πρέπει να βλέπει

Μάθε να προσεύχεσαι (Anthony Bloom)

Ἄν ἡ ἀπελπισία μας πηγάζει ἀπό πολύ βαθιά μέσα μας, ἄν αὐτό πού ζητᾶμε, αὐτό γιά τό ὁποῖο κραυγάζουμε, εἶναι τόσο οὐσιαστικό ὥστε νά καλύπτει ὅλες τίς ἀνάγκες τῆς ζωῆς μας, τότε βρίσκουμε κατάλληλα λόγια νά προσευχηθοῦμε καί μποροῦμε νά φτάσουμε στήν κορυφαία στιγμή τῆς προσευχῆς μας, τή συνάντηση μέ τό Θεό. 

Θά ἤθελα νά πῶ κάτι γιά τήν «κραυγή» τῆς προσευχῆς. Φώναζε δυνατά ὁ τυφλός Βαρτίμαιος. Τί λέει ὅμως τό Εὐαγγέλιο γιά τούς ἀνθρώπους γύρω του; Προσπαθοῦσαν, λέει, νά τόν κάνουν νά σιωπήσει. Μποροῦμε νά φανταστοῦμε ὅλους ἐκείνους τούς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους μέ τήν καλή ὅραση, τά γερά πόδια, τήν καλή ὑγεία πού περικύκλωναν τό Χριστό καί μιλοῦσαν γιά ὑψηλά θέματα, γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού ἔρχεται, γιά τά μυστήρια τῶν Γραφῶν, νά γυρίζουν πρός τό Βαρτίμαιο καί νά τοῦ λένε: «ἐπί τέλους, δέν μπορεῖς νά ἡσυχάσεις; Τά μάτια σου, τά μάτια σου, καί τί σημασία ἔχουν αὐτά ἐνῶ μιλοῦμε γιά τό Θεό;» 

Από την φιλοσοφία της 7ης τέχνης στην φιλοκαλία της 8ης και τέχνης τεχνών (ευχή)

Με αφορμή το : η γλώσσα αλλάζει τη σκέψη, συνειρμικά δυο όμοιες.

Ξέρουμε και υποψιαζόμαστε και αποδεχόμαστε, ότι η 7^η τέχνη στα έσχατα γίνεται πολλάκις εργαλείο για να περάσει λάθος μηνύματα στον κόσμο. Ανέκαθεν έτσι γινόταν, με οποιοδήποτε πρόσημο.

Τα ερεθίσματα, ραβδισμοί δια των αισθητηρίων στην ακρόπολή μας (κεφαλή), ανάλογα με την ευφορία (και προαίρεση) της γης μας, καρπίζουν. Η σοφή αντιμετώπιση εκμεταλλεύεται και τα υγιή ερεθίσματα και τα ασθενή, προς ωφέλεια του ανθρώπου, λαμβάνοντας τα μεν ως έχουν, τα δε ως παραδείγματα προς αποφυγήν.    

Η γλώσσα αλλάζει τη σκέψη

Στην ταινία Arrival του Ντενί Βιλνέβ, εξωγήινοι προσφέρουν στην ανθρωπότητα ένα νέο “όπλο”, τη γλώσσα τους.

Όσοι μαθαίνουν αυτή την “κυκλική” και χωρίς χρόνους γλώσσα, μπορούν να αντιληφθούν διαφορετικά τον χρόνο.

Ακούγεται εξωπραγματικό ως ιδέα, κι όμως συμβαίνει: Ό,τι θεωρούμε ως αληθινό εξαρτάται απόλυτα απ’ τη γλώσσα που μάθαμε να μιλάμε.

~~

Η γλωσσολόγος Dorothy Lee, ανέλυσε την ινδιάνικη γλώσσα Wintu και λέει γι’ αυτήν:

Αυτό που επαναλαμβάνεται είναι η νοοτροπία της ταπεινότητας και του σεβασμού προς την πραγματικότητα, προς τη φύση και προς την κοινωνία. Δεν μπορώ να βρω έναν ικανοποιητικό αγγλικό όρο για τη νοητική αυτή διεργασία, που είναι τόσο ξένη στην παιδεία μας.

Μην έχεις περιέργεια να με δεις…

Διηγήθηκε Γέροντας Αγιαννανίτης: «Πριν 40 περίπου χρόνια ήμουν Δικαίος, και ένα βράδυ μόλις σουρούπωνε, πηγαίνω και κλείνω την εξώθυρα. Μόλις έκλεισα, άκουσα απ΄ έξω μια φωνή σοβαρή και συνάμα ειρηνική να μου λέει:

«Μην ανοίγεις. Μέσα στον φούρνο σου έχεις παξιμάδια. Βάλε σ΄ ένα τσουβάλι παξιμάδια, φέρτο και άφησέ το στο τάδε μέρος. Έχουμε ανάγκη. Είμαστε αρκετοί και προσευχόμαστε για σας. Μην έχεις περιέργεια να με δεις».

Έκανα όπως μου είπε το άγνωστο αυτό πρόσωπο. Είχα όμως την περιέργεια να δω ποιος είναι.

Πώς λειτουργούσαν στον Αδάμ οι δυνάμεις τής ψυχής

Οι δυνάμεις τής ψυχής τού ανθρώπου κατά τον Όσιο Δαμασκηνό Στουδίτη

Φως από τον 16ο αιώνα

Τού Πρωτοπρεσβύτερου Θωμά Βαμβίνη

Η μνήμη τού οσίου Δαμασκηνού τού Στουδίτου, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Άρτης, στις 27 Νοεμβρίου, μάς προκαλεί προεόρτια τών Χριστουγέννων να προβάλλουμε, ως φως από τον 16ο αιώνα, τον απλό και πατερικό λόγο του, που σχετίζεται με την ιατρεία τής φύσεώς μας, η οποία «ενόσησε» από την φθορά και τον θάνατο, εξ αιτίας τών οποίων βασίλευσε η αμαρτία.

Θα παραθέσουμε, σε ελεύθερη απόδοση στην καθομιλουμένη, ορισμένα αποσπάσματα από τον λόγο του στην Γέννηση τού Χριστού. Στα παραθέματα αυτά περιγράφονται οι ψυχικές δυνάμεις τού ανθρώπου, η κατά Θεόν κίνησή τους και η πτώση τών πρωτοπλάστων, την οποία θεράπευσε η ενανθρώπηση τού Θεού Λόγου

Προσευχή του Οσίου Ονουφρίου

...Στὴν συνέχεια, ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος γονάτισε, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανὸ καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια προσευχήθηκε λέγοντας:

-Ὕψιστε Κύριε, ποὺ ἡ δύναμή Σου εἶναι ἀνεξιχνίαστη καὶ ἡ δόξαΣου ἀκατανόητη καὶ ἀνέκφραστη, τὸ δὲ ἔλεός Σου ἄπειρο καὶ ἀμέτρητο, ὑμνῶ, εὐλογῶ, προσκυνῶ καὶ δοξάζω ἐσένα ποὺ πόθησα ἀπὸ τὴν νεότητά μου καὶ Σένα ἀκολούθησα. Ἐπάκουσέ με Σὲ παρακαλῶ. Ἐσὺ ποὺ φρόντισες γιὰ μένα τὸν φτωχὸ καὶ ἀπομάκρυνες ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τὴν ψυχή μου καὶ δὲν μὲ ἐγκατέλειψες στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν μου ἀλλὰ ἔδωσες ζωὴ στὴν καρδιά μου. Σὲ ἱκετεύω Κύριε, σκέπασόν με μὲ τὴν εὐλογία Σου, γιὰ νὰ μὴ ταραχτεῖ ἡ ψυχή μου ἀπὸ τοὺς δαίμονες ὅταν χωρισθεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἀλλὰ παράλαβέ την μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους σου καὶ κατάταξέ την ὅπου ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου Σου, γιατὶ εἶσαι εὐλογητὸς καὶ δοξασμένος εἰς τοὺς αἰῶνες.

Μὴν ξεχνᾶς πολυέλεε τοὺς πιστούς. Ὅσους βρεθοῦν σὲ κίνδυνο καὶ προσευχηθοῦν λέγοντας: Παντοδύναμε Κύριε, μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ δούλου Σου Ὀνουφρίου ἐλέησέ με· ἄκουσέ τους Σὲ παρακαλῶ καὶ χάρισέ τους τὴν Βασιλεία Σου, ὅπως μοῦ ἔταξες».... 

πηγή

---

Ο Άγιος Ονούφριος (και ο άρτος)

με αφορμή τον phylax στο π.φάληρο (και άλλα όμοια είδωλα)

                         

φαινόμενο που διαχρονικά έτσι συνέβαινε, είτε εμφανώς είτε όχι, οπότε αναμενόμενο και στην εποχή μας, που διακρίνεται για την σαρκολατρεία και αποστασία της από το θείο θέλημα. Στηνόντουσαν είδωλα επί γης.

Συμπυκνωμένα, όπως στους πρόποδες του όρους Σινά τον χρυσό βου, προς προσκύνηση.

Όποιος θέλησε (και δεν θέλουν όλοι, κατά την ελευθερία τους) να ξεκολλήσει από την γη και να ανεβεί στον ουρανό (και εκεί, στην κορυφή, όπου λαμβάνονται οι θεοχάρακτες πλάκες) και θείο θέλημα, διακρίνει το ψυχοβλαβές του ειδώλου και λογικά τείνει προς κατάργησή του. Ο μεν Μωυσής δια χειρών, ο δε αγ.Σπυρίδων και μ.Χ. δια προσευχής (αμήν δι ευχών), με αρχή τέτοιων βιωμάτων και ‘’καλής γραμμής’’ από την γέννηση του Θεανθρώπου δια Της Θεοτόκου, όπως φαίνεται στην Προσκύνηση των Μάγων.. που ο αγ.Ιωάννης Δαμασκηνός μας αναφέρει.

Διδαχές από τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

– Έλεγε ο πατήρ Ιάκωβος « Η χάρη των Αγίων μας ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Κάποτε στην Μικρά Ασία ένας Τούρκος κτηνοτρόφος προσπάθησε με το τσεκούρι του να σχίσει παλιό ξύλο εικόνας. Με την πρώτη τσεκουριά το ξύλο άρχισε να αιμορραγεί. Ο τούρκος τότε πανικόβλητος παρέδωσε την εικόνα στους χριστιανούς διηγούμενος το θαύμα.»

– Άλλοτε πάλι σε λιτανεία της εικόνας της Παναγίας ο Γέροντας είδε την εικόνα ζωντανή την Παναγιά να σηκώνει το χέρι της και να τον ευλογεί.
-Τόνιζε ο Γέροντας ότι μεγάλη σημασία στην πνευματική εξέλιξη των απογόνων έχει η πνευματική κατάσταση και η βιωτή των γονιών.
– Έλεγε ο Γέροντας «Μια φορά που λειτουργούσα δεν μπορούσα να κάνω Μεγάλη Είσοδο από αυτά που έβλεπα. Οπότε ξαφνικά νιώθω να με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο και να με οδηγεί στην Αγία Πρόθεση. Ήταν ο Αρχάγγελος.»
– Όταν ο Γέροντας κοινωνούσε τους πιστούς και έβλεπε τα πρόσωπά τους, άλλα πρόσωπα έβλεπε με μορφές ζώων και άλλα να λάμπουν σαν τον ήλιο. Ενώ όταν προσκόμιζε έβλεπε τις ψυχές που περνούσαν από μπροστά του και τον παρακαλούσαν να τις μνημονεύσει.

Ποιοί εἶναι οἱ καρποί τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ; Γέροντας Κλεόπας Ἡλιέ

— Ο πρώτος καρπός της ευχής του Ιησού είναι η αποβολή των νοερών παραστάσεων από τις ματαιότητες του κόσμου, κατά τον άγιο Διάδοχο, ο οποίος λέγει: «Αυτά που είχαν μπει παλαιότερα στην καρδιά του ανθρώπου εξαφανίζονται μαζί με όλες τις ωραιότητες της ζωής».

— Ο δεύτερος καρπός της ευχής είναι η φοβερά θέα της ασω­τίας της ψυχής, η οποία εκδηλωνόταν με τις σωματικές αισθήσεις και τους κακούς λογισμούς. Απ’ αυτή την θέα αποκτά ο άνθρωπος ταπείνωσι, πένθος, δάκρυα, όπως λέγη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα­μάς.

— Ο τρίτος καρπός της καρδιακής προσευχής είναι ότι, με την επιστροφή του νου στην καρδιά, τόσο ο νους όσο και η καρδιά του ανθρώπου, γίνονται σαν ένας καθαρός καθρέπτης στον οποίον ο ίδιος ο αγωνιστής γνωρίζει τις πονηρές κινήσεις των σκέψεών του και καλεί τον Ιησού σε βοήθεια.

Ένας Παράδεισος σε μία κολόνα

Ομιλία Πρωτ. π. Σπυρίδωνα Βασιλάκου για την αγιασμένη μορφή των ημερών μας, Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, στον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας Πειραιώς εντός του πλαισίου ομιλιών «

Ένας νεαρός οδηγούσε τη μεγάλου κυβισμού μηχανή του, όταν παρατήρησε σε κεντρικό σημείο της Θήβας μία αφίσα με τη μορφή του μακαρίου Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτη.

Ήταν αρκετά χρόνια μετά την κοίμηση του Γέροντα, ώστε είχαν επικολληθεί αφίσες, σε σημεία της πόλεως, λόγω ενός αφιερώματος των επομένων ημερών, προς τιμήν του. 

Ο νεαρός είχε σταματήσει με τη μηχανή, ενώ κάπως φαινόταν από μακριά να επεξεργάζεται με το βλέμμα του, ή ακόμη και με τα χέρια του, την επικολλημένη αφίσα του παπά Εφραίμ.

Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής †

''Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις'' ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής †

''Οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα. Λοιπόν συγγενεύουν καί ἀφομοιοῦνται μέ τό ἰδικόν μας πνεῦμα, τόν νοῦν. Ὁ δέ νοῦς ὡς τροφοδότης τῆς ψυχῆς ὅπου εἶναι — καθότι αὐτός φέρει πᾶσαν νοερᾶς κινήσεως ὄψιν καί νόησιν εἰς τήν καρδίαν, ἡ δέ καρδία τό διυλίζει καί τό δίδει πρός τήν διάνοιαν — ὁ νοῦς λοιπόν ἀπατᾶταικατά τό παράδειγμα τῆς πηγῆς. Ἤγουν κλεψιμαίω τῶ τρόπο τό ἀκάθαρτον πνεῦμα θολώνει τόν νοῦν καί αὐτός τό δίδει πρός τήν καρδίαν, ὅπως εἶναι, κατά συνήθειαν. Ἄν ἡ καρδία δέν εἶναι καθαρά, σκοτεινῶς τό δίδει εἰς τήν διάνοιαν. Καί σκοτίζεται τότε καί ἀμαυροῦται ἡ ψυχή. Καί ἔκτοτε ἀντί θεωρίας δέχεται διαρκῶς φαντασίες. Καί μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις.''

∽ Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας Επιστ. 36. σελ, 214 - 215

---

Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;

«Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;»

Τα τελευταία λόγια του αγίου Νεκταρίου, στο κρεββάτι του νοσοκομείου, ήταν τα εξής:

"Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;"...

Προφανώς, έλαβε εκείνη την στιγμή πρόσκληση από τον Κύριο στην αιώνια βασιλεία του και μέχρι εκείνη την έσχατη επιθανάτια στιγμή, δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο όχι μόνον να τον προσκαλεί ο Κύριος, αλλά και να του απευθύνει τον λόγο.

Τί βαθειά ταπείνωση! Ταπείνωση πού ζυμώθηκε χρόνο με τον χρόνο, διωγμό με διωγμό, συκοφαντία με συκοφαντία. Ταπείνωση πού καλλιεργούσε όσο προέκοπτε στην πνευματική και θύραθεν σοφία.

Αυτή η αντίδραση είναι αποκρυστάλλωση χρόνιου αγώνα. Οι ταπεινολογίες και οι ταπεινοσχημίες κάποτε καταρρέουν και δείχνουν γυμνό τον φέροντα. Η άσκηση στην ταπείνωση την αληθινή όχι!

Όσο βαθύτερα ασκείται σε αυτήν κάποιος, τόσο αυτή αυξάνει και στερεώνεται μέσα του.

Όσο πλησιάζει κανείς τον μεγάλο Θεό, τόσο σμικρός αισθάνεται.

Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν [1]

∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

Ὕψωσε τὸν λογισμόν σου ὑπεράνω ἀπὸ κάθε καιρὸν καὶ χρόνον, καὶ ὑπεράνω ἀπὸ κάθε κτίσμα νοητὸν καὶ αἰσθητόν. Καὶ ἐμβαίνων (διὰ νὰ εἰπῶ ἔτσι) μέσα εἰς τὴν ἰδίαν αἰωνιότητα καὶ εἰς τὸν νοῦν τοῦ Θεοῦ, συλλογίσου τὰς τρυφὰς καὶ ἀρρήτους ἀγαλλιάσεις ὁπού ἐλάμβανεν ἐν ἑαυτῷ ὁ Θεὸς διὰ τὴν ἀειπάρθενον Μαρίαν…

Μὲ κάθε δίκαιον ἔχαιρε καὶ ὑπερέχαιρε πρὸ τοῦ αἰῶνος ἡ Ἁγία Τριάς, προγινώσκουσα κατὰ τὴν θεαρχικήν Της ἰδέαν, τὴν ἀειπάρθενον Μαριάμ. Διότι, εἶναι γνώμη τινῶν Θεολόγων, ὅτι ἂν καθ’ ὑπόθεσιν ὅλα τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων ἤθελαν κρημνισθῇ ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ γίνουν δαίμονες· ἂν ὅλοι οἱ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἄνθρωποι ἤθελαν γίνῃ κακοὶ καὶ ὅλοι νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν κόλασιν χωρὶς νὰ γλυτώσῃ τινάς· ἂν ὅλα τὰ κτίσματα, οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτά, ζῶα, ἤθελαν ἀποστατήσῃ κατὰ τοῦ Θεοῦ, νὰ εὔγουν ἀπὸ τὴν τάξιν των καὶ νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ μὴ ὄν· μ’ ὅλον τοῦτο, ὅλες αὐτὲς οἱ κακίες τῶν κτισμάτων, συγκρινόμεναι μὲ τὸ πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δὲν ἠδύναντο νὰ λυπήσουν τὸν Θεόν. Διότι, μόνη ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦτον ἱκανὴ νὰ Τὸν εὐχαριστήση κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα καὶ νὰ μὴ Τὸν ἀφήση τόσον νὰ λυπηθῆ διὰ τὸν χαμὸν καὶ τὴν ἀπώλειαν τῶν τόσων καὶ τόσων κτισμάτων Του, ὅσον ἤθελε Τὸν κάμει νὰ χαίρη ὑπερβαλλόντως διὰ λόγου Της μόνον.

Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης († 10 Νοεμβρίου 1924)

Αυτό δε που βοηθούσε περισσότερο και ενίσχυε τους φοβισμένους Χριστιανούς για να μένουν σταθεροί στην πίστη τους, δεν ήταν τα ενισχυτικά του λόγια μόνο, αλλά τα θαυμαστά έργα, που έβλεπαν να κάνει ο Πατήρ Αρσένιος, διότι είχε άφθονη την θεία Χάρη και θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. 

Οι Χριστιανοί, όταν τα έβλεπαν, γίνονταν πιο πιστοί, διότι έβλεπαν την μεγάλη δύναμη της πίστεως μας. Οι δε Τούρκοι, που τα έβλεπαν και αυτοί, και Χριστιανοί να μη γίνονταν, έπαυαν κάπως να δαγκώνουν τους Χριστιανούς.

Η συνηθισμένη τροφή του Πατρός ήταν τα κριθαρένια πέτουρα, τα όποια έψηνε μόνος του επάνω σε μια λαμαρίνα· γι’ αυτό και μερικοί Φαρασιώτες αστειευόμενοι τον έλεγαν Αρπατζή, που σημαίνει κριθαρά στην Τουρκική γλώσσα. 

Ο Άγιος Παντελεήμων και ο ασεβής γιατρός!

«Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; 

Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου»

Με αυτά τα λόγια ο ασεβής γιατρός έδιωξε τον πιστό ιερέα που έφερε στην άρρωστη πρεσβυτέρα απότμημα του ιερού λειψάνου του Αγίου Παντελεήμονα. Μετανιωμένος, όμως, επέστρεψε στον ιερέα για να απολογηθεί.

Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ’ αποτελέσματα. Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη.

Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ό ίδιος τα χάνει. «Ακου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! Στά χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.

Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. Με λαχτάρα ό πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γά­ζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρε­σβυτέρας, το χέρι του ‘Αγίου καί γονατιστός προσεύ­χεται.

Εκείνη την ώρα μπαίνει ό χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τίς φωνές.

-Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου.

Ζαλισμένος ό καημένος, μα­ζεύει γρήγορα τ’ αγία λείψανα καί προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ’ τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσο­κόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, πού τον ζη­τά επειγόντως ή γυναίκα του.

Διάκριση (Αγίου Νεκταρίου)

Σας συνιστώ να έχετε σε όλα διάκριση και φρόνηση. Να αποφεύγετε τα άκρα. Οι αυστηρότητες συμβαδίζουν με τα μέτρα της αρετής. Αυτός που δεν έχει μεγάλες αρετές και συναγωνίζεται με τους τέλειους, θέλοντας να ζει με αυστηρότητα, όπως οι άγιοι ασκητές, αυτός κινδυνεύει να υπερηφανευθεί και να πέσει. Γι' αυτό να πορεύεσθε με διάκριση και να μην εξαντλείτε το σώμα με υπέρμετρους κόπους. Να θυμάστε ότι η άσκηση του σώματος απλώς βοηθάει την ψυχή να φτάσει στην τελειότητα• η τελειότητα κατορθώνεται κυρίως με τον αγώνα της ψυχής.

Μην τεντώνετε περισσότερο από το μέτρο τη χορδή. Να ξέρετε ότι ο Θεός δεν εκβιάζεται στις δωρεές Του.

Δίνει, όταν αυτός θέλει. Ό,τι παίρνουμε, το παίρνουμε δωρεάν από το θείο έλεος.

Μη ζητάτε να φτάσετε ψηλά με μεγάλες ασκήσεις χωρίς να έχετε αρετές, γιατί κινδυνεύετε να πέσετε σε πλάνη για την έπαρση και την τόλμη. Όποιος επιζητεί θεία χαρίσματα και υψηλές θεωρίες ενώ είναι ακόμα φορτωμένος με πάθη, αυτός σαν ανόητος και υπερήφανος πλανιέται. 

Πρώτα απ’ όλα οφείλει ν' αγωνιστεί για την κάθαρσή του. Η θεία χάρη στέλνει τα χαρίσματα σαν αμοιβή σ' όσους έχουν καθαριστεί από τα πάθη.

Κατέρχεται σ' αυτούς χωρίς θόρυβο και σε ώρα που δεν γνωρίζουν.

από διδαχές Αγίου Νεκταρίου

Προσέχετε και τα μικρά ακόμη παραπτώματα.

Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπίζεστε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα, προσπέστε στο θεό που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει. Η μεγάλη λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.

Οι υπερβολικές λύπες και απελπισίες είναι βλαβερές και επικίνδυνες, και πολλές φορές παροξύνονται από το διάβολο για ν' ανακόψουν την πορεία του αγωνιστή.
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα: πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.

Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεσθε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.

Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια νικούνται. 

Τίποτε να μη σας απελπίζει.

Διδαχές Αγίου Νεκταρίου

από την ανακήρυξη του Αγ Νεκταρίου 5 11 1961 (βίντεο)

από την ανακήρυξη του Αγ Νεκταρίου 5 11 1961

αφιέρωμα στον αγ.Νεκτάριο

παρακλητικός αγίου

Για το ότι η πλάνη οφείλεται σε αμέλεια - Αγίου Νεκταρίου

Αλλά γιατί να πλανηθεί ο πρώτος άνθρωπος; Γιατί με την πρώτη δοκιμασία που ήρθε ηττήθηκε αμέσως το ηθικό του αυτεξούσιο; Μήπως δεν ήταν αρκετά ισχυρός για να αντισταθεί και να υπομείνει την δοκιμασία; Όχι βέβαια! Διότι ο Θεός ουδέποτε παραχωρεί να πειρασθεί ο άνθρωπος παραπάνω από τη δύναμή του. Η δικαιοσύνη του Θεού δεν επιτρέπει τέτοια δοκιμασία.

Η δοκιμασία είναι ανάλογη με τη δύναμη και την αντίσταση. Αλλά τότε, γιατί νικήθηκε; Ο λόγος της ήττας βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο∙ διότι αν και υπήρχε μέσα του η δύναμη της αντίστασης, δεν έκανε χρήση αυτής. Και ποιο ήταν το αίτιο αυτής της παράλειψης; Η αμέλεια! Η αμέλεια προς το καθήκον. Ο άνθρωπος είχε καθήκον να ανυψώνεται προς τον Θεό∙ να οδηγεί τον νου του μόνο προς Εκείνον και όχι να αναζητά την ευχαρίστηση στις απολαύσεις των δημιουργημάτων. Η προσήλωσή του στα γήινα επέφερε την αμέλεια του καθήκοντος προς τον Θεό και προς τον εαυτό του. 

Ύμνος στους Αγίους αρχιστρατήγους και τις λοιπές ουράνιες Δυνάμεις (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Ουράνιοι Αρχιστράτηγοι, 

εσείς που άνωθεν επιβλέπετε με μεγάλη στοργή,
σκεπάστε μας με τις φτερούγες σας,
προστατέψτε μας με τη δύναμή σας.

Είσαστε οπλισμένοι με τη δύναμη του Θεού,
στεφανωμένοι με τη δόξα Του,
κρατάτε πύρινες ρομφαίες
για να θερίζετε τους δαίμονες.

Αστραπιαία, σαν ακτίνες φωτός
διασχίζετε τα σύννεφα,
τα σύννεφα του αέρα, όπου δίνετε μάχες,
παλεύοντας υπέρ του Θεού.

μαρτυρίες πέραν του τάφου

Οἱ νεκροὶ δὲν εἶναι στοὺς τάφους, ἀλλὰ μέσα στὴ Θεία Λειτουργία… Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

και από: ... 

μία (ακόμη σχετική) αναφορά...

Κατάκριση: Η μεγάλη αδικία !!! (Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης)

"Γέροντα, τι θα με βοηθήσει να μη κατακρίνω;

- Όλα είναι πάντοτε όπως τα σκέφτεσαι εσύ;

- Όχι, Γέροντα.

- Έ, τότε να λες: «Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά. Πολλές φορές κάνω λάθος. Να, στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπότε τον αδίκησα τον άλλον. Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου». Ο καθένας μας λίγο-πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του. Αν φέρει στο νου του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγει την κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να έχει δίκαιο, πού ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πώς έγινε κάτι; Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.

Κι εγώ, όταν ήμουν νέος, είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβια, ό,τι μου φαινόταν στραβό, το έκρινα. Γιατί, όταν στον κόσμο ζει κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να βλέπει πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπει αρετές. Εκείνους που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατί ζουν στην αφάνεια, αλλά βλέπει τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους κατακρίνει. «Αυτός, λέει, κάνει έτσι, εκείνος περπατάει έτσι, ο άλλος κοιτάζει έτσι...».