Ὁ δὲ Θεὸς ἡμῶν πρὸ αἰώνων εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς.
Μέσα στην γη, μέσα στους κύκλους ενιαυτού (και ελλείψεις του πέριξ του ηλίου) σημείωσε την εργασία Του προς την σωτηρία μας. Με την αρχή της ινδίκτου και εκκλησιαστικού έτους (1 Σεπ) τοποθετεί το γεννέσιον Της Θεοτόκου (8 Σεπ) προχωρά στα εισόδεια* (21 Νοε) ως ετοιμασία για να έλθει Ο Κύριος (Χριστούγεννα 25 Δεκ) να ακολουθήσουν δεσποτικές εορτές περιτομής, βάπτισης, διδασκαλίας, Παθών, Ανάστασης, Ανάληψης, Πεντηκοστής για να ακολουθήσει κλείνοντας τον κύκλο η Κοίμησις Της Θεοτόκου (15 Αυγ) αλλά και κατάθεση τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου (31/8) ως σκέπη και ξανά από την αρχή το θείο έργο, με μας αμήν εκτυπώτερον, εγγύτερον, καθαρότερα.
Με την έκπτωσή μας, κατόπιν ελεύθερης επιλογής, συλλαμβάνει αμέσως σχέδιο αποκατάστασης του ανθρώπου στο πρότερον κάλλος.
Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν ∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
κατά το… 15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’) έθεσε ένα μίσος, μια έχθρα κατά του θανάτου και των εργαλείων αυτού, που είναι οι αμαρτίες και έδωσε το έναυσμα ενός πολέμου.
Η παράταξή μας σε ένα από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα είναι υποχρεωτική. Μέσα στην τρεπτότητά μας, δυστυχώς παρατηρούμε ότι δεν θέλουμε πάντα την
Είναι αυτονόητο, πως αν η ελευθερία (όπως ισχύει και με άλλες έννοιες, πλούτος, αγάπη, ειρήνη...) εξαντλείται στα υλικά, είναι ψεύτικη όταν πνευματικά είμαστε ακόμη υπόδουλοι, φτωχοί, αγαπολόγοι, ειρηνιστές κατά τα φαινόμενα, αλλά στο βάθος, δολιότητα... [μὴ συνελκύσῃς μετὰ ἁμαρτωλῶν τὴν ψυχήν μου καὶ μετὰ ἐργαζομένων ἀδικίαν μὴ συναπολέσῃς με τῶν λαλούντων εἰρήνην μετὰ τῶν πλησίον αὐτῶν, κακὰ δὲ ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν. δὸς αὐτοῖς, Κύριε, κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ κατὰ τὴν πονηρίαν τῶν ἐπιτηδευμάτων αὐτῶν· κατὰ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτῶν δὸς αὐτοῖς, ἀπόδος τὸ ἀνταπόδομα αὐτῶν αὐτοῖς. (ψαλμ.κζ')].
Επέτρεψε ο καλός Θεός την φυσική σκλαβιά της πατρίδας μας (σαν κανόνα) τεσσάρων και πέντε αιώνων και την πνευματική σκλαβιά μέχρι σήμερα, για να ποθήσουμε την τέλεια, κι αν θέλουμε, να εργαστούμε για αυτήν. Αν πραγματικά θέλουμε, γιατί, όπως λένε και οι άγιοι, πολλοί θέλουν την υγεία τους, αλλά δεν είναι και τόσο πρόθυμοι να αποχωριστούν αυτά που τους αρρωσταίνουν...
Αναφέρει ο π. Ἰωάννης Ρωμανίδης: "Ἐλεύθερος κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βρίσκεται σὲ κατάσταση φωτισμοῦ" … ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το 1453 (όχι τυχαία 29 Μαϊ), εισήλθε ο θάνατος από μια φυσική κερκόπορτα. Με την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους ανοίχτηκε κερκόπορτα ψυχική, όπως μας γνωρίζει ο παπά Γιώργης Μεταλληνός (σαν δάσκαλος της ρωμηοσύνης) :
Δέν ἀνοίξαμε καμμιά κερκόπορτα, ἀλλά τίς πύλες τῆς ψυχῆς καί καρδιᾶς μας, γιά
Γιατί προφανώς ο νεκρός μπορεί να μεταδώσει αναπνευστική ίωση!
Δηλαδή την ώρα που μεταφέρεις τον πεθαμένο, μπορεί εκείνος να σου φταρνιστεί ή να σου βήξει επάνω σου και τότε την έβαψες!
Ακόμη και αν δεν σου βήξει, μπορεί οι ιοί που έχει μέσα του μπορεί να πάρουν φόρα και να πηδήξουν πάνω σου και να σου επιτεθούν.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το πνεύμα είναι ότι μέσα σε ένα πτώμα, υπάρχουν ιοί που παραμένουν... ζωντανοί και επικίνδυνοι!
ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ ΤΟΥ "ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΥ" ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΒΛΗΤΟ";
Τώρα, αγαπητέ αψέκαστε καταναλωτή "επιστημονικού" σανού, έρχονται και σου
Τα ΡΑΒΔΙΑ+ΚΩΝΙΑ (999) εισάγουν από την κόρη οφθαλμού στην ψυχή, την κόρη Θεού, (Τριαδικού Θεού 999) φαινόμενα και εικόνες πιστευτές, που την μπερδεύουν.
Όπως, εκεί που ήταν ένα μοναστήρι, σκέτη λαύρα με πάνω από 100 μοναχούς, όταν εμφανίστηκε ο διάβολος σε έναν μοναχό και είπε θα τους διαλύσει. Την επόμενη ημέρα βρέθηκαν να πετάνε πολλά πουλιά στον ουρανό πάνω από την μονή, μόνο που οι μισοί τα βλέπανε μαύρα πουλιά κι οι άλλοι μισοί άσπρα. Αυτό ήταν και η αιτία διχόνοιας και διάλυσης του μοναστηριού… (φυσικά μέσα στο επιτρέπεται του Θεού, ίσως για να μην υπάρχει ισχυρογνωμοσύνη και απόλυτη πίστη στα ορώμενα, μέχρις ότου εγκατασταθεί πνεύμα ευθές και απλανές. Στα δε πνευματικά φαινόμενα, κατά την παραίνεση του αγ.Σιλουανού, μη δέχου και μη απόρριπτε, και όσο είμαστε δίψυχοι, μην βρεθεί αδιάκριτη θεομαχία και καθορίσει αυτή την κατάστασή μας στην αιωνιότητα. Κύριε ελέησον.).
Όπως τα μάτια των υποτακτικών του αγ.Μακαρίου έβλεπαν δύο άτομα να φέρνουν
Μια πιστή χριστιανή, πριν από μερικά χρόνια, δοκιμάστηκε σκληρά από τα χτυπήματα της ανθρώπινης αδικίας και της εγκαταλείψεως.
Εξαιτίας μιας φρικτής συκοφαντίας ο σύζυγός της πήρε τα τέσσερα παιδιά τους και εξαφανίσθηκε.
Έπεσε η κοπέλα σε φοβερή κατάσταση.
Για μέρες δεν είχε ούτε να φάει.
Κανένας δεν το γνώριζε, κανένας δεν χτύπησε τη πόρτα της κι όλοι της γύριζαν την πλάτη. Όλοι πίστεψαν σ’ αυτά, που είχε τοιχοκολλήσει για εκδίκηση σ΄ όλο το δρόμο ο άνδρας της. Είχε γράψει με μεγάλα γράμματα: «Η γυναίκα μου είναι πόρνη»!
Και μερικοί, που θέλησαν να βοηθήσουν, βέβαια, ζήτησαν κι αυτοί ηθικά ανταλλάγματα.
Την πίστη της όμως στον Θεό, τη προσευχή της με χειμάρρους δακρύων δεν τα εγκατέλειψε ποτέ. Είκοσι μέρες χωρίς τίποτα, μόνο με νερό. Είκοσι μέρες πείνας
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν
τω Σταυρώ.
Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν αμαρτωλοί
και ταπεινοί και προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα
βοήθησον, εφ’ ημίν σπλαγχνισθείσα. σπεύσον απολλύμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων.
μη αποστρέψης σους δούλους κενούς. σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.
Δ ό ξ α.
Εικών χαριτόβρυτε της Παντανάσσης σεπτή, τους
πόθω την χάριν σου επιζητούντας θερμώς, περίσωζε Δέσποινα. Λύσον τας
περιστάσεις των εις σε προστρεχόντων, φρούρησον την σην ποίμνην εκ παντοίων
κινδύνων, την επικαλουμένην αεί την σην αντίληψιν.
και ν ύ ν.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου
λαλείν οι ανάξιοι. ει μη γαρ συ προϊστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ
τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν,
Δέσποινα, εκ σου. σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ν’ ψαλμός και ο κανών ου η ακροστιχίς.
Ω δ ή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον
ημάς.
Ποικίλοις οχλούμενοι πειρασμοίς, προς σε τας ελπίδας
επιρρίπτομεν του Θεού, την αείζωον μητέρα. τη μεσιτεία σου ρύσαι Παντάνασσα.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον
ημάς.
Παθών και δαιμόνων αι προσβολαί, πάντοθεν κυκλούσι την σην ποίμνην Μήτερ
Γέροντα, τρῶς κρέας; Ὁ γέροντας μέ φυσικότητα τοῦ ἁπαντά ψιθυριστά…
– Ὄχι παιδί μου. Δέν τρώω κρέας. Ἐγώ ἐλιές τρώω.
Ὁ μοναχός παραξενεύτηκε ἀπό τήν ἀπάντηση μά δέν ξαναμίλησε. Ὅταν ὅμως σηκώθηκαν ἀπό τό τραπέζι ἔπεσε τό βλέμμα του στό πιάτο τοῦ γέροντα. Βλέπει τότε ἔκπληκτος νά μήν ὑπάρχουν κόκαλα παρά κουκούτσια ἀπό ἐλιές. Ὅταν βρέθηκαν μόνοι ὁ ἅγιος Παρθένιος εἶπε στόν μοναχό…
– Φαντάζεσαι, παιδί μου, σέ πόσο δύσκολη
θέση θά ἔφερνα αὐτόν τόν ἄνθρωπο ἄν τοῦ ἔλεγα πῶς δέν τρώω κρέας; Σκέφτεσαι
πόσο θά στενοχωριόταν ποῦ δέν θά μποροῦσε νά μᾶς φιλοξενήσει ὅπως ἤθελε; Θά πήγαιναν
χαμένες ὅλες οἱ ἑτοιμασίες πού ἔκανε. Γι’ αὐτό κι ἐγώ προσευχήθηκα τήν ὥρα
ἐκείνη στόν Θεό καί Τόν παρακάλεσα νά μήν ἐπιτρέψει νά γευθῶ τή νοστιμιά τοῦ
ὡραίου αὐτοῦ φαγητοῦ ἀλλά νά νοιώθω τή γεύση πού ἔχουν οἱ ἐλιές. Ἔτσι κι ἔγινε.
Ἐπέτρεψε ὅμως καί σ’ ἐσένα νά δεῖς αὐτό τό μεγάλο θαῦμα.
Ἰδιαιτέρως, ὅταν ἀνέλαβε τόν πόλεμο κατά τοῦ Μαξεντίου (312), ὅπου καί εἶδε καταμεσήμερο στόν οὐρανό τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, «σταυροῦ τρόπαιον», ἐκ φωτός μετά τῆς ἐπιγραφῆς «τούτῳ νίκα», δηλαδή «μέ τήν δύναμη τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ θά νικήσεις», ἀνέλαβε τήν ὑπεράσπιση τῆς χριστιανικῆς πίστης καί ὁ ἴδιος διήγαγε βίο πνευματικό.
Σταθμός στήν πνευματική του ζωή ὑπῆρξε ἡ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ ἐν ὁράματι, ὅπου τοῦ παρήγγειλε νά κατασκευάσει Σταυρό, τόν ὁποῖο θά χρησιμοποιοῦσε ὡς φυλακτήριον κατά τίς πολεμικές συγκρούσεις. Ὁ Μ.Κωνσταντίνος ὄχι μόνο κατασκεύασε τό ἱερό σύμβολο ἀπό χρυσό καί πολύτιμους λίθους, ἀλλά και πολλούς άλλους (σώζεται σταυρός του στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου). Ἐπίσης, ἔβαλε στήν περικεφαλαία του τό μονόγραμμα του Χριστού «ΧΡ» καί ἔδωσε ὁδηγίες γιά τήν
[Ο Έλληνας της Τουρκοκρατίας είναι ο πιο βαθιά Ορθόδοξος Έλληνας που βρίσκεται μέσα στους αιώνες. Ίσως περισσότερο κι από τον Έλληνα του Βυζαντίου, πάει μπροστά σε Ορθοδοξία ο σκλαβωμένος Έλληνας επί Τουρκιάς...
Ο έλληνας της τουρκοκρατίας πρακτικά εσταυρωμένος, ζυμωμένος με τις θλίψεις, όπου η ζωή του δεν είχε την άνεση του βατολογείν, πιο σταυρωμένος από τον θεωρητικό βυζαντινό ρωμηό, που μας εγνώρισε δι αυτών ο καλός Θεός το δόγμα, την θεολογική λάμψη και τέχνη… προχωρά στην αγιασμένη επανάσταση, Φώτη Κόντογλου. Είναι η συνέχεια του … Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία (Φώτης Κόντογλου).
Επαναστάσεις υπήρξαν και θα υπάρχουν πολλές αλλά με άμεση συνάφεια επανάστασης – ανάστασης, υπέρ πίστεως και πατρίδος η μοναδική... για όποιον μπορεί να νοήσει την διαφορετική πηγή της δυνάμεώς του, από τις επαναστάσεις του διαφωτισμού ή τις ταξικές που κάποιοι ‘’λόγιοι’’ θάθελαν δολίως να την εντάξουν. Είναι η ευχή του Κολοκοτρώνη για να φτιαχτεί ένα κράτος με κεφαλή Τον Χριστό, πράμα που ισχύει ΜΟΝΟ στην εκκλησία, το Αναστημένο Σώμα Του,
Ετούτο δεν είναι υπερβολή, ήταν ένας τόπος κοινός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, και τούτο το βλέπουμε ξεκάθαρα στο έργο του Φωτάκου: «Ο Βίος του Παπαφλέσσα».
Όταν έφτασε ο Φλέσσας στο Άργος, ο αδελφός του Νικήτας τού άλλαξε τα φορέματα, τού φόρεσε τούρκικα καλιοντσίτικα και τον όπλισε ως Τούρκο, καθώς και τους άλλους που είχε μαζί του ο Παπαφλέσσας. Προφανώς, έγινε αυτό, για λόγους ασφαλείας, που θα λέγαμε σήμερα...
Φιλοξενήθηκε, όμως, ο Φλέσσας, μαζί με τους δικούς του, στην οικεία του Οικονομόπουλου. Κι επειδή η οικοδέσποινα τους εξέλαβε ως Τούρκους , αν και ήταν Τετάρτη, τους έβγαλε να φάνε αυγά...
Παίζοντας εκείνοι τους Τούρκους, προσποιήθηκαν ότι τα έφαγαν, αλλά κρυφίως τα πέταξαν. Και μάλιστα έπειτα – μάλλον μετά την αναχώρηση τους – τα αυγά
Είναι η συνέχεια της αγιογραφικής ‘’ιστορικής’’ εξορίας … 24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς. (Γεν.γ’) που η πύρινη ρομφαία βρίσκεται στη μέση δύο χώρων.
Είναι ένα εξαπτέρυγο, ένα εξάκτινο δύο όψεων. Από την μία αναπτύσσεται ένας χώρος φρόνησης, νοός Χριστού και από την άλλη η αφροσύνη και ά-νους (ως έλλειψη χριστοφόρου νοός), που μόνο με εντολή Θεού δια της δικής Του σοφίας να μπορεί να αρθεί το μεσότοιχον. Χώροι με το δικό του πυρ το καθένα (1).
Διαχωρισμένοι οι δύο χώροι, ο ένας φθοράς και ο άλλος αφθαρσίας. ... Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος. Ὤ φρικτοῦ Μυστηρίου! Ὤ εὐσπλαγχνίας Θεοῦ! Πῶς θείου Σώματος καὶ Αἵματος ὁ πηλὸς μετέχω καὶ ἀφθαρτοποιοῦμαι;
Κι αν η αφροσύνη φθείρει με την σωφροσύνη (4) να μας εισάγει στην τελεία χαρά, αμήν να μετέχουμε του θείου πυρός συνηγορώντας η ζωή και η θέληση μας, προς το αυτό... δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι. (ρμβ')
Από την μία πλευρά οι 4 ποταμοί … που ήταν και τα όρια του παραδείσου, παράλληλα των αρετών διακρίσεως και εγκρατείας, συνέσεως, δυνάμεως και από την άλλη πλευρά, οι αντίστοιχες ελλείψεις τους. Αδιακρισία, μη εγκράτεια, μη σύνεση, αδυναμία (παρά τα φαινόμενα).
[Οι ‘’ποταμοί’’ είναι οι 4 αρετές… που ανάμεσα σε αυτούς ‘’εδρεύει’’ η υψίστη μία
Ο άγιος στο Η προετοιμασία για την προσευχή - ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ , αρχικά μας νουθετεί:
Ἡ πρώτη προετοιμασία συνίσταται στὸ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἡ πικρία καὶ ἡ κατάκριση γιὰ τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ προετοιμασία διατάσσεται ἀπὸ τὸν Κύριόν μας. «Καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατὰ τινὸς ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφῇ ὑμῶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Εἰ δε ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».
Πριν φτάσουμε στο Άγιο Ποτήριο, ήδη ο ιερέας ζήτησε … τοις μισούσιν και αδικούσι ημάς, συγχώρησον (1) [για να ανεβεί μετά την Κυριακή Βαΐων (μεγάλη είσοδο) στα Ιεροσόλυμα]. Εννοείται, πως αν δεν πράξουμε ομοίως, ο ιερέας θα συνεχίσει την ιερουργία, αλλά εμείς θα έχουμε μείνει μετεξεταστέοι σε εκείνο το ‘’μάθημα’’ για να ξαναδίνουμε εξετάσεις στην ζωή, μέχρι να ξεπεράσουμε τον καλά κρυμμένο (πίσω από το ‘’δίκαιο έχουμε’’) ύφαλο. Και μακάρι με γρήγορο νου, σώφρωνα λογισμό και καρδία νήφουσα, να προλάβουμε να υπερβούμε σκοπέλους και υφάλους καταποντιστικούς, μην βρεθούμε όχι απλά μετεξεταστέοι στην παρούσα πρόσκαιρη, αλλά στάσιμοι στην αιωνιότητα.
Ακολουθεί και δεύτερη νουθεσία που τάχα ομολογούμε κι εμείς, με την Κυριακή
«Ὅταν θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν βασιλέα καὶ Θεό μας γιὰ νὰ συζητήσουμε μαζί Του», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ τὸ κάνουμε χωρὶς προετοιμασία μήπως καὶ μᾶς δεῖ ἀπὸ μακρυὰ νὰ μὴν ἔχουμε τὰ ὅπλα καὶ τὴν στολὴ ποὺ ἁρμόζουν γιὰ τὴν παρουσίαση ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως καὶ διατάξει τοὺς ὑπηρέτες καὶ δούλους Του νὰ μᾶς δέσουν καὶ νὰ μᾶς ἐξορίσουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του καὶ τὶς δεήσεις μας νὰ τὶς σχίσουν καὶ νὰ τὶς πετάξουν στὸ πρόσωπό μας».
Ἡ πρώτη προετοιμασία συνίσταται στὸ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἡ πικρία καὶ ἡ κατάκριση γιὰ τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ προετοιμασία διατάσσεται ἀπὸ τὸν Κύριόν μας. «Καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατὰ τινὸς ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφῇ ὑμῶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Εἰ δε ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».
Ἡ περαιτέρω προετοιμασία περιλαμβάνει τὴν ἐκδίωξη τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς παράδοσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης μὲ τὴν ἀναγνώριση τῆς προσωπικῆς ἁμαρτωλότητος ποὺ
αναφέρει ο 90ός ψαλμός… πεσεῖται ἐκ τοῦ κλίτους σου χιλιὰς καὶ μυριὰς ἐκ δεξιῶν σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγγιεῖ·
Ένας ‘’λογικός’’, μπορεί μέσα στην αμφισβήτηση να έριχνε το θαύμα σε σύμπτωση, μη αποκλείοντας τις πιθανότητες. Φοβούμενοι το ένα άκρο της ευπιστίας των γιαγιάδων και θρησκόληπτων, που συνήθως υποτιμούμε λόγω γνώσεών μας και (κοσμικής) ‘’οξυδέρκειας’’ (όχι απαραίτητα συμπλέουσας και με τον φωτισμένο νου), προσπερνάμε την πίστη που πολλάκις έχει δείξει δείγματα και πέφτουμε στο άλλο άκρο την δυσπιστία ή ακόμη και άρνηση. Η ακρίβεια της πίστης όμως είναι
Εδώ βρίσκεται το θείο γνώρισμα της ανθρώπινης ύπαρξης: ότι ο Θεός την γεμίζει, ότι ο Θεός γίνεται το περιεχόμενο της, ότι ο Θεός ζει σ’ αυτήν σαν σε δικό του ναό, οίκο του, σώμα του. Η ανθρώπινη φύση έχει εκπληρώσει αυτό το γνώρισμα στην τελειότητα του στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Στο πρόσωπο του Χριστού ο άνθρωπος είναι εξ ολοκλήρου πλήρης Θεού και είναι στ’ αλήθεια ναός Θεού, στον όποιο «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9).
Αυτός είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Και οι χριστιανοί είναι χριστιανοί διότι είναι όπως είναι αυτός: είναι δηλαδή κι αυτοί ναός του Θεού όπου ζει το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα.
Με ποιό τρόπο ζει κάποιος μέσα στο ναό του Θεού; Με τη θεία λατρεία, με την προσευχή.
Επειδή ο χριστιανός είναι ναός του Θεού στον οποίο κατοικεί το Πνεύμα του Θεού (Α’ Κορ. 6,19), η ζωή του δεν είναι τίποτε άλλο από μια συνεχής θεία λατρεία. Κάθε σκέψη του χριστιανού, κάθε του αίσθηση, κάθε του πράξη μετέχει στη θεία
Ο καθένας έχει μια γνώμη και μια σχέση με την Εκκλησία. Θετική, αδιάφορη, αρνητική. Για όποιον θάθελε να περάσει από την υποκειμενικότητα στην αντικειμενικότητα, λογικά θάπρεπε να τον ενδιαφέρει και διορθώσει σύμφωνα με την θεϊκή γνώμη/γνώση Του Τριαδικού Ενός κι όχι του καθενός.
Η Εκκλησία είναι Σώμα Του κι Αυτός Κεφαλή. Είναι Φως εκ Φωτός και Την έθεσε σαν πόλι επί όρους κειμένη, που δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να κρυφτεί.
Αν τώρα κάποιος που ετέθη ως άλας (από απλό μέλος έως ‘’κεφαλή’’ της ιεραρχίας) μωρανθεί και την καταβιβάσει από το ύψος Της και ακυρώνει το θεαραπευτικό Της έργο, ή ισοπεδώνει την Αλήθεια με την αληθοφάνεια (φαντασία) στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, αγαπολογικά, Αυτή δεν χάνει, αλλά ο ίδιος πολέμιος και υποτιμητής, αφού …πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς (Ματθ.ις’)
Αμήν δι ευχών να εισέλθουμε, επιβιβαστούμε, ενσωματωθούμε με οργανικούς
