Τα 4 πράγματα που σκοτίζουν την ψυχή

Ο άνθρωπος για να έχει πνευματική ζωή, να έχει το φως στη ζωή του, πρέπει να έχει τελεία επικοινωνία με το περιβάλλον του.

Από τη στιγμή που δεν έχει αυτή την απλή, την φυσική, την άνετη εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον άλλον, και επομένως την βίωση του άλλου ως οικείου μέλους, δεν μπορεί να έχει Θεόν. Γι’ αυτό σκοτίζεται η ψυχή, όταν κλονίζεται η σχέση της με τον Θεό.

Μίσος

Πως όμως κλονίζεται; Με το να μισεί τον πλησίον του. Το μισώ τον πλησίον έχει κατά κύριον λόγο ενεργητική έννοια και σημαίνει, κτυπώ, αρνούμαι, επιτίθεμαι εναντίον του άλλου. Εκφράζει την επιθετική διάθεση της ψυχής. Αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου.

η κατά γράμμα και η κατά πνεύμα προσέγγιση…

…η κατά γράμμα και η κατά πνεύμα προσέγγιση, δεν αφορά μόνο τις Γραφές, αλλά είναι νοοτροπία ζωής (και αφορά όλα τα συμβαίνοντα στον κόσμο… ). Η ερμηνεία και περαιτέρω διαχείρηση, εξαρτάται από το πώς λαμβάνουμε τα φαινόμενα. Ως έχουν, ξερά κοσμικά όπως τα χοϊκά αισθητήρια μας πληροφορούν, χαμηλά, σκιώδη με πνεύμα συγκύπτουσας διάνοιας (που χρήζει θεραπείας) ή αν θα μπορέσει τελικά ο νους να εντοπίσει πίσω από το φαίνεσθαι το είναι και το υψηλό τους νόημα, όσες φορές φυσικά αυτό εμπεριέχεται μέσα στα γεγονότα της ζωής μας, σαν κρυμμένη ουσία. 

Η υπέρβαση, η διείσδυση, η βαθύτερη κατανόηση εξαρτάται από το κατά πόσο μπορεί ο νους να διαπεράσει τα νέφη (παθών) που τον σκιάζουν… 

Κι όλα αυτά, με αφορμή τον π.Αθανάσιο που αναφερόμενος στον κατακλυσμό, είπε πως αυτός έγινε την 20ή Νοε. Κι εμείς ξέρουμε και τον εμπιστευόμαστε, ότι για να προβεί σε αυτό το σχόλιο, φαίνεται, ότι ακολουθεί έναν μίτο, τον οποίον θεόπνευστα παρέλαβε από την παράδοση.  

Ένας σχολαστικιστής και κατά γράμμα ερμηνευτής, που πολύ θα ήθελε να καταργήσει το ισότιμο σκέλος των Γραφών, που είναι η παράδοση της ορθοδοξίας, μένοντας στο κατά γράμμα, θα έμενε στην Γραφή, που λέει για τον κατακλυσμό

υιέ μου, δόσμοι σην καρδίαν...

Αυτά είναι αληθινά Χριστούγεννα

Πήγαινε παιδάκι μου σ’ έναν ιερέα να εξομολογηθείς. Ν’ αναπνεύσει η ψυχή σου. Να κοινωνήσεις τον Χριστό, να ζήσεις αληθινά Χριστούγεννα.

-Τι να του πω; Ντρέπομαι.

-Τι να του πεις; Δεν ξέρω… Ν’ ανοίξεις την καρδιά σου. Να εγώ ξέρεις τι του λέω; Για τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου. Την τεμπελιά και σκληροκαρδία μου. Για τους θυμούς και τσακωμούς με τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Του λέω για τις φορές εκείνες που βαριέμαι να πάω εκκλησία. Τις άλλες που βλέπω κάποιον ζητιάνο και τον αποστρέφομαι.

Πως δυσκολεύομαι να συγχωρήσω όσους μου κάνουν κακό και που πολλές φορές παρασύρομαι, σχολιάζω και κατακρίνω άλλους ανθρώπους. Πως αντί να είμαι ευγνώμων για όσα καλά μου δίνει ο Θεός γκρινιάζω και μουρμουράω.

Πως αντί να έχω το νου και την καρδιά μου στο Θεό γαντζώνομαι στα πράγματα του κόσμου. Στα λεφτά, τα ρούχα, το ποδόσφαιρο, το κινητό, το αυτοκίνητο. Την κοινωνική θέση και την κοσμική γνώση.

Του λέω πως πολλές φορές τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο, πως μιλώ λέγοντάς πράγματα ανούσια ή που πληγώνουν τους άλλους. Πως δεν έχω υπομονή και θέλω όλα να γίνουν όπως τα προγραμματίζω. Πως κάποιους τους αγαπώ και

Οδεύοντας προς την Βηθλεέμ.

Η Παλαιά Διαθήκη για κάποιον που την διαβάζει πρώτη φορά, φαντάζει σαν ένα μεγάλο και κουραστικό παραμύθι με πολλές επιμέρους ιστορίες και για τις οποίες ίσως δεν μπορεί να κατανοήσει και τον λόγο για τον οποίο γράφτηκαν.

Τί μας ενδιαφέρει εμάς πόσα παιδιά είχε ο Νώε, γιατί ο Αβραάμ γέρασε χωρίς να κάνει παιδιά και τί παραλογισμός είναι αυτό ότι στα βαθιά γεράματα απέκτησε τον Ισαάκ και μετά πήγε να τον θυσιάσει;

Τί μας ενδιαφέρει εμάς εάν ο Ησαύ γύρισε κουρασμένος από το κυνήγι και πούλησε στον αδελφό του με ένα λόγο του τα πρωτοτόκια (άϋλης αξίας θα τα λέγαμε σήμερα) για ένα πιάτο φακές;

Τί μας ενδιαφέρει εμάς τους Χριστιανούς πόσα παιδιά έκανε ο Ιακώβ, ποιά από αυτά πόρνευσαν, ποιά σκότωσαν, τί απογόνους έκαναν, παιδιά, εγγόνια, νύφες, λεπτομερείς και κουραστικές γενεαλογίες και ιστορίες;

Τί μας ενδιαφέρουν εμάς όλοι αυτοί οι Νόμοι και οι Διατάξεις για την Ζωοθυσία τους και τις Εορτές τους;

Ποιοί βασιλιάδες ήταν καλοί και ποιοί όχι, με ποιούς πολέμησαν και ποιοί και πώς τους αιχμαλώτισαν;

Και γενικά τί μας ενδιαφέρει εμάς όλη η Ιστορία του Ισραήλ * ;

Μου θυμίζουν όλα αυτά τις παλαιές ιστορίες των γιαγιάδων μας για τη ζωή και τα

Γέροντας Δαμασκηνός Κατρακούλης

Ένα βράδυ, στην προσευχή μου ώμίλησα πολύ προσωπικά με τον Θεό… 

Ώμίλησα στο Πρόσωπο του Χριστού και είδα άμεσα τα αποτελέσματα τής πλήρους εμπιστοσύνης προς Εκείνον. 

Όταν προσευχώμεθα τελωνικώς, μας λούζει το έλεος του Θεού και το σκοτεινό καταγώγιο της ψυχής μας καταγαύζεται απο το θείο Φως. 

Εάν προσεύχεσαι με πνεύμα συντριβής και μετανοίας, έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητός σου και της απείρου θείας ευσπλαχνίας, ευρίσκεσαι αίφνης να φορής βασιλικήν αλουργίδα θείας δόξης. Χωρίς μετάνοια, πένθος και συντριβή δεν είναι δυνατόν να ελκύσουμε το θείο Φως στην ψυχή μας. 

Όταν προσεύχεσαι αντιλαμβάνεσαι ότι ο Θεός σε ακούει, σου ομιλεί, σε σκέπτεται – εσένα ξεχωριστά – , και μάλιστα πολύ αγαπητικά. 

Μας ομιλεί ό Θεός και πρέπει κι εμείς να Του ομιλούμε από πολύ κοντά, με

η θεραπεία της συγκύπτουσας…

Απόστολος  

Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι ρῆμα Θεοῦ. (Εφεσ. στ’ ) 

Ευαγγέλιο Κυριακής

῏Ην δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη

μεταεισαγωγικός πρόλογος (12δ')

μετά την βιαία προσπάθεια επιβολής της δυναστείας (με κάθε μέσο, αναλογικό και ψηφιακό) του μετασύμπαντος πάνω στον μετάνθρωπο που θα τον ήθελε αιώνια πλανεμένο εν μέσω φαντασιών, δυο σκέψεις διευκρινιστικές της διαφοράς της όασης και του αντικατοπτρισμού της, ώστε για όποιον πραγματικά διψά, θέλει να ξεκουραστεί και σκιαστεί, ας γίνει αυτός ο μεταεισαγωγικός πρόλογος, αφορμή διάκρισης και κίνησης προς το ποθούμενο... φεύγοντας την χαύνωση, μούδιασμα και υπνωτισμό των εσωτερικών μας αισθητηρίων... (το σύμπαν του Θεού και το μετασύμπαν του ανθρώπου….). 

Πίσω από την καθημερινότητα, κρύβονται καλά και γιαυτό μας διαφεύγουν οι δύο όψεις των επέκεινα….. Τα μετά τα πρόσκαιρα του αγωνιστικού μας χωροχρόνου (+), τα αιώνια που έχουν δύο πρόσημα (+ και -). Φως και σκότος ή στην ενιαία του απλή μορφή, όπου η ίδια η θεία αγάπη εξαρτώμενη από την δική μας στάση και συμπεριφορά, γίνεται φως που λάμπει ή από την άλλη, φως που καίει (1)… το ίδιο συμβαίνει με τον ενιαίο σταυρό, που είναι συγχρόνως των αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα. 

Ευχόμαστε για το ιερότατο πάσχα, το … δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου, αμήν να μας δώσει ο καλός Θεός εκτυπώτερον και την προϋπόθεση της αναστάσεως που είναι ο σταυρός, δι ου χαρά εν όλω τω κόσμω… 

Κι εκεί πέριξ του Σταυρού, οι δύο ληστές και συμπυκνωμένα όλοι μας, σε μία από τις δύο θέσεις, θα τύχουμε μετά την δικαία κρίση την κατάληξη που μας αναλογεί, του μεν καταγομένου εις άδην λόγω βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας, λόγω της μετανοίας ή όχι, του μνήσθητι ή της ύβρεως. 

31 ῞Οταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, 33 καὶ στήσει τὰ μὲν  πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. (Ματθ.κε’) 

28 μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, 29 καὶ ἐκπορεύσονται

η πραότητα του αγίου Νικολάου, το ράπισμα στον άρειο... και η εικόνα του

Στις εικόνες του αγίου Νικολάου απεικονίζεται συνήθως σε μια πλευρά ο Σωτήρας Χριστός με ένα Ευαγγέλιο στο χέρι Του και στην άλλη πλευρά η Υπεραγία Θεοτόκος με το επισκοπικό ωμοφόριο στα χέρια της. Η παράσταση αυτή έχει διπλή ιστορική σημασία: πρώτον, σημαίνει την κλήση του Νικολάου στο αρχιερατικό αξίωμα και, δεύτερον, αναφέρεται στο επιτίμιο που δέχτηκε ο άγιος, επειδή ράπισε τον Άρειο στο πρόσωπο.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Μεθόδιος γράφει σχετικά: «Μία νύχτα ο άγιος Νικόλαος είδε τον Σωτήρα μας, εν τη δόξη Αυτού παρεστώτα, να του δίνει το Ευαγγέλιο, χρυσοποίκιλτο και με πετράδια. Στην άλλη πλευρά είδε τη Θεοτόκο, η οποία του έβαλε στους ώμους το επισκοπικό ωμοφόριο». Λίγο μετά απ’ αυτή την οπτασία, αναπαύθηκε ο μέχρι τότε αρχιεπίσκοπος Μύρων Ιωάννης και ορίστηκε νέος αρχιεπίσκοπος της πόλεως αυτής ο άγιος Νικόλαος. Αυτό ήταν το πρώτο περιστατικό.

Το δεύτερο περιστατικό έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια. Ο άγιος Νικόλαος, βλέποντας ότι ήταν αδύνατον διά των λόγων να κάνει τον Άρειο να παύσει τους βλάσφημους παραλογισμούς του

θαύμα και εμφάνιση του αγίου Νικολάου στη Ρωσία

Προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κάπου στο Ρωσικό μέτωπο, μια μικρή ομάδα από έξι ή οκτώ στρατιώτες κατόρθωσε να διασπάσει τις γραμμές του εχθρού, που τους είχε περικυκλώσει, και να αναζητήσει το δρόμο της επιστροφής στα χωριά τους.

Κατευθύνονταν ανατολικά, πότε μέσα από έρημους δρόμους, πότε διασχίζοντας δάση και χωράφια για να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Γερμανούς.

Ένα βράδυ εξαντλημένοι και ταλαίπωροι, βουτηγμένοι ως τα γόνατα στο χιόνι, βρέθηκαν εκτεθειμένοι στην άκρη ενός αγρού.

«Εδώ θαρρώ πως ήρθε το τέλος μας…»

μουρμούρισε ένας από αυτούς.

Εκείνη τη στιγμή διέκριναν ένα φως, όχι πολύ μακριά τους.

Προχώρησαν προς τα εκεί, ώσπου βρέθηκαν μπροστά σε μια μοναχική καλύβα, στημένη πάνω σε μια κορφούλα στη μέση του αγρού. Ένας από όλους χτύπησε και μπήκε μέσα, όπου βρήκε ένα γέρο καθισμένο να μερεμετίζει τα σανδάλια του από

Ο νους του ανθρώπου

Ο νους του ανθρώπου έχει δύο λειτουργίες… τη λογική και την νοερή.

Με τη λογική επικοινωνεί με τον κόσμο, τα φαινόμενα, τους άλλους. Με τη νοερή λειτουργία επικοινωνεί με τον αιώνιο Νου των πάντων, τον Θεό, που έπλασε τα πάντα. 

Απορροφημένοι από τη σχέση μας με τον κόσμο χρησιμοποιούμε μόνο τη λογική λειτουργία και δεν ασκούμε την νοερή λειτουργία του νου μας επικοινωνώντας με τον αιώνιο Νου που πάντα μας σκέφτεται με αγάπη χωρίς εμείς να το ανταποδίδουμε. 

Η αμέλεια της νοερής λειτουργίας του νου όμως, είναι πηγή αρρώστιας τόσο για την ψυχή, όσο και για το σώμα. 

Ο άνθρωπος γεμίζει ανασφάλειες και αρρωσταίνει στο σώμα από συνειδητούς ή ασυνείδητους φόβους. 

Η απάθεια πολλών είναι μια προσπάθεια να σκεπαστεί η αρρώστια, αλλά όχι για πολύ... 

Χωρίς προσευχή ευχαριστίας για τα αναρίθμητα θαύματα που γίνονται στη ζωή μας γινόμαστε αχάριστοι δούλοι ή υπάλληλοι του Θεού και όχι παιδιά Του. 

Χωρίς τροφή πνευματική στεγνώνουμε από χαρά και ελπίδα και γινόμαστε μίζεροι ή υποκριτές με ψεύτικα χαμόγελα. 

Μόνο αυτός που έχει καθαρή καρδιά λόγω της σχέσης του με τον Θεό γεμίζει με χαρά και γαλήνη. Οι υπόλοιποι ζουν σε αυταπάτες χαράς και ηδονής, που πριν προλάβουν να τις απολαύσουν έχουν φύγει... 

Η αληθινή χαρά είναι καρπός πνευματικής εργασίας πάνω στη σχέση με τον αόρατο Θεό». – Βασίλης Φράγκος 

--- 

νους και διάνοια 

Με αφορμή το τριμερές της ψυχής* λογιστικό, επιθυμητικό και θυμικό κατά τον Αγ. Νικόδημο Αγιορείτη αλλά και το Οι τρείς κινήσεις της ψυχής – ευθεία, ελικοειδής, κυκλική – σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης), που άλλοι άγιοι αποδίδουν τις κινήσεις στον νου (ευθεία δια των

Το διορατικό χάρισμα του αγίου Πορφυρίου (αληθινά περιστατικά)

«Ο άγιος Πορφύριος είναι μεγάλο δώρο του Θεού»!

«Με τα μάτια του σώματος βλέπεις περιορισμένα, ενώ μ’ εκείνα της ψυχής μπορείς να «βλέπεις» και πίσω απ’ το φεγγάρι… Εσείς βλέπετε εξωτερικά, εγώ… «βλέπω» και «διαβάζω» την ψυχή του άλλου».

Με αυτά τά λόγια περιγράφει ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος το διορατικό χάρισμα που του έδωσε ο Θεός, για να υπηρετεί με αυτό τους ανθρώπους.

--Σαν να είχε μια πνευματική τηλεόραση μπροστά του, «έβλεπε» καθαρά πίσω από υλικά εμπόδια ή «διάβαζε» τις σκέψεις των ανθρώπων!

--Μετακινούνταν σωματικά και επισκεπτόταν πνευματικά του παιδιά ακόμα και στο εξωτερικό.

---Ο Άγιος είχε νικήσει από αυτή τη ζωή τους νόμους της φθοράς και ζούσε στη συχνότητα του Θεού.

Το χάρισμα του δόθηκε, σε μικρή ηλικία, όταν ήταν στο Άγιον Όρος, για την απόλυτη υπακοή που έκανε στους Γέροντές του. Κι από τότε, το χρησιμοποίησε σε όλη του τη ζωή για την πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων και προς δόξαν Θεού.

Το χάρισμα ήταν καταπληκτικό. Μπορούσε να «δει» το… …κρυμμένο κασετοφωνάκι της κυρίας που ήθελε να τον μαγνητοφωνήσει, αλλά και …το νερό που υπήρχε αρκετά μέτρα κάτω από τη γη, να «δοκιμάσει» το νερό και να δείξει

προσευχή αγ.Βαρβάρας

Άναρχε Θεέ, Συ που δημιούργησες τον ουρανό, και θεμελίωσες την γη επάνω στα νερά. Συ έδωσες τον ήλιο να φωτίζει τον κόσμο όλο και τα σύννεφα να βρέχουν. Συ χαρίζεις άφθονα τα αγαθά σου επί δικαίους και αδίκους. Συ ευεργετείς καλούς και κακούς, σαν ανεξίκακος και Πανάγαθος. Άκουσε τώρα πλουσιοόδωρε Βασιλεύ, την δούλη σου που σε παρακαλεί και όποιος μνημονεύει το μαρτύριο μου, προς δόξα του Αγίου Σου ονόματος, αξίωσε τον να μην του αγγίξει ποτέ την οικογένειαν του ασθένεια κολλητική, ούτε το σπιτικό του αρρώστια θανατηφόρα. 

Κι ενώ η Αγία Βαρβάρα έλεγε την προσευχή αυτή άκουσε μια απόκοσμη γαλήνια, ουράνια φωνή να προσκαλεί κι αυτήν και την μάρτυρα Ιουλιανή στην δόξα του ουρανού, και να της υπόσχεται συγχρόνως ότι θα γινόταν πραγματικότης εκείνο που ζήτησε στην προσευχή της.

παρακλητικός αγίας Βαρβάρας (και συνεορταζόντων αγ.Ιωάννου δαμασκηνού και σεραφείμ ιερομάρτυρα)  

Ο ευλογών τους ευλογούντας

– Θεολόγε θέλεις να έχεις καθημερινά πάνω σου δισεκατομμύρια ευλογίες;

– Και ποιος δεν θα το ήθελε παππούλη!

– Άκου τότε προσεκτικά. Το πρωί όταν θα τελειώνεις την ανάγνωση των καθισμάτων του ψαλτηρίου θα σηκώνεις το χέρι σου και κάνοντας το σημείο του Σταυρού θα λες στρεφόμενος προς την Ανατολή:

“Χριστέ μου σε παρακαλώ να στείλεις την ευλογία σου σε όλους τους

πρόνοια και αγάπη του Θεού (αγ.Λουκά)

Γνωρίζει ὁ Κύριος τὴν σημασία ποὺ ἔχουν στὴν ζωή μας οἱ στενοχώριες, οἱ θλίψεις καὶ οἱ καθημερινὲς ἀνάγκες. Τὸ γνωρίζει καὶ γι' αὐτὸ προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ ὅλα αὐτὰ ἐπειδὴ Ἀγάπη εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἀγαπᾶ πολύ τους ἀνθρώπους. Ἡ πρώτη φροντίδα τοῦ Θεοῦ εἶναι γιὰ τοὺς δίκαιους ἀνθρώπους, αὐτοὺς ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν σωτηρία τους. Αὐτοὺς ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, ἀρνοῦνται αὐτὸ τὸν δρόμο καὶ παραδίδονται στὴν ἁμαρτία καὶ ἀνομία, τοὺς ἀφήνει ὁ Κύριος. Ὁ ἄγγελος φύλακας ἀπομακρύνεται ἀπ' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους κλαίγοντας, καὶ αὐτοὶ παραδίδονται στὴν τύχη τους.

Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος φροντίζει ὅλους τους δικαίους ἀνθρώπους, μᾶς τὸ λέει καὶ ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ ψαλμοὶ τοῦ Δαβίδ, γιὰ παράδειγμα: «Ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους, καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν» (Ψᾶ. 33, 16). «Τὸ δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτὸν» (Ψά.102, 17). Ὁ ἐλεήμων Κύριος προστατεύει τὸ καλὸ «Φυλάσσει Κύριος

πνευματική διάσταση της τροφής και της νομής…

σαν συνέχεια του… το λογείον στην φύση, στον νόμο και στην χάρι … και πριν καταλήξουμε σε ένα από τα δύο πλατύσκαλα, (άνω ή κάτω) το καθένα με το φως του [και σ+οφία (1)] και επειδή στην φύση είναι ανακατεμένα καλό και κακό, αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση τι ενσωματώνουμε (εκ της αναδιπλωτικής αρχής) οπότε και τι αφ-ομοιώνουμε και τελικά ωμοιάζουμε, γιατί εξ αυτών θα οδηγηθούμε σε αυτό που αγαπήσαμε και υπηρετήσαμε (με ψυχή και σώμα)…. περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση) 

Είναι ευκόλως εννοούμενο ότι το όντως καλό (σαν δικό Του) θα οδηγήσει στο Καλό και το όντως κακό (σαν δικό του) πέραν των φαινομένων, θα μας οδηγήσει στον αντίποδα. Εκεί ανάμεσα, μακάρι στην ζωή μας να γινόμαστε αγωγοί του καλού, (2) αυτό με άριστα Την πηγή κάθε καλού (Κύριο και Λόγο) να εισέρχεται και εξέρχεται δια των θυρίδων (και καρδίας) και μονωτές του κακού, ούτε να εισέρχεται μέσα μας αλλά ούτε και να εξέρχεται (και εκδηλώνεται στον κόσμο) δι ημών εκ της διανοίας εν τοις μέλεσι ενεργουμένης. Αμήν …τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον…. 

Εν τω μεταξύ, η χρηστή ή όχι διαχείριση των κλείθρων των δύο θυρών, μέσα στο τριώροφο οικοδόμημά μας (υπόγειο σαν παραφύση – επίγειο σαν φύση και

η θεραπεία της βλασφημίας

Ζούσε στο Γκύζη ένας 75χρονος Ελληνορώσος, ο Χαρίλαος, που καθημερινώς κατέβαινε με τα πόδια από το Γκύζη στην αγορά 

Καθώς κατέβαινε το δρόμο, από όπου περνούσε βλασφημούσε τα Θεία και έβριζε τους πάντες και τα πάντα, προκαλώντας φασαρία και ταραχή στην περιοχή. Αυτό γινόταν κάθε μέρα!

Κάποια μέρα καθώς κατέβαινε το δρόμο, ο μπάρμπα Θεόδωρος, που είχε ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς, τον έκανε νόημα να έρθει στο κατάστημα, για να έπιναν έναν καφέ. Πήγε ο Χαρίλαος, κάθισε και πάνω στην συζήτηση του λέει ο μπάρμπα Θεόδωρος:
- Τί είναι αυτό που κάνεις κάθε πρωί; Είναι ντροπή μας, γιατί κάποτε και εγώ τα έφτιαχνα αυτά. Δεν νομίζεις, ότι στην ηλικία που βρισκόμαστε, πρέπει να αλλάξουμε;
Και του λέει ο Χαρίλαος:
- Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω! Εγώ έχω κάτι μέσα μου, δεν ξέρω τι είναι, που με ωθεί να κάνω και να λέω αυτά που βλέπεις, χωρίς να το θέλω. Και μου φαίνονται όλοι και όλα διεφθαρμένα και στραβά...
- Αν θέλεις να βοηθηθείς, του είπε ο μπάρμπα Θεόδωρος, να πας να

το λογείον στην φύση, στον νόμο και στην χάρι …

με αφορμή το λογίον (1) [λογείον (εξοδ.λς’ και αλλού)] ως μέσον γνώσης του θείου θελήματος δυο συνειρμικές σκέψεις… 

μια προσπάθεια ιχνηλασίας Του θείου θελήματος που ως Φως διαμπερές της κτίσης, εκτυπώνεται για να ελκύσει προς τα έσω τον άνθρωπο και καρδιά του, όπου η βασιλεία. Στο παρόν επιχειρείται η καταγραφή του όλου δρόμου, (και γιαυτό το εκτενές του άρθρου, συγγνώμη για την φαινόμενη βαρύτητα και πυκνότητα εννοιών), ως προσωπική διαδρομή από τον κόσμο και φύση του καθενός, δια του νόμου στην εύρεση της εντός ημών χάριτος (και βασιλείας). Η μεθοδολογία της εσωτερικής αναγωγής είναι μια καλή αφορμή ανάβασης και έχει όπλα, την μελέτη, προσευχή και διάκριση (όπως αναγράφεται στο παρακείμενο ειλητάριο του μεγ. Ευθυμίου) …. 

Στα ελληνικά (φύση και κόσμο) λογείον, ήταν το μπροστινό μέρος της σκηνής του αρχαίου θεάτρου όπου απήγγειλλαν, μιλούσαν οι ηθοποιοί του δράματος. 

Όλα ξεκινούν από την θέληση και την απόλυτη ελευθερία που διαθέτουμε. Ο καθένας με το ‘’λογείον των κρίσεων’’ (όπως γράφεται στον νόμο, Εξοδ.κη’15) που διαθέτει (δλδ κατά την λογική του κρίση και συνείδηση*) ενεργεί. Σκέφτεται και πράττει μέσα στο θέατρο της ζωής διαδραματίζοντας έναν ρόλο ‘’υπακοής’’ στον κύριό του. 

Η ευστοχία υπακοής στον αληθινό Κύριο που (εξ)ετάζει καρδίας και νεφρούς (ψαλμ.ζ’)… αντί του αντίποδα κατοπτρικού, θα κριθεί τελικά διαφορετικά απότι κρίνει ο άνθρωπος κι αυτό γιατί ο ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δὲ Θεὸς ὄψεται εἰς καρδίαν… (Α’Βασ.ιστ’7). Ο όλος πυρ, προσηλωμένος στον σπινθήρα (καρδιάς και συνείδησης) προς τα που θα κλίνει... με επιθυμία (αν και ο ίδιος το θελήσει) να του μεταλαμπαδεύσει το πυρ Του προς αποφυγή του άλλου πυρός. … Αναφερόμενος ο Δαβίδ στον Ιωσήφ τον πάγκαλο στον ψαλμ.ρδ’, τον ειδικό για την εξομολόγηση περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… δίνει την μέθοδο φωτισμού (και γνώσης του θείου θελήματος) ώστε να τον κάνει άρχοντα και εκπαιδεύσει και σοφίσει τους άρχοντες και πρεσβυτέρους της αιγύπτου (κόσμου)… μέχρι τοῦ ἐλθεῖν τὸν λόγον αὐτοῦ, τὸ λόγιον τοῦ Κυρίου ἐπύρωσεν αὐτόν. κι αυτή είναι η προϋπόθεση έλλαμψης στην συνείδηση, στο λογείον του καθενός … η καθαρότητα και η τήρηση των εντολών αφού αυτό μόνο αποδεικνύει την αγάπη μας προς Αυτόν, μεταμορφώνοντας τον καθένα σε τέκνο Φωτός, όλο πυρ… «…ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με» Ψαλμός ιη', 13

Δεν μας συμφέρει να ‘’πατάμε σε δύο βάρκες’’… με την δικαιολογία να κρατήσουμε κοσμικές ισορροπίες… αλλά να μας ενδιαφέρει το θείο θέλημα διαχειριζόμενοι

εισόδια Της Θεοτόκου, κατακλυσμός και κιβωτός

Σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως ο κατακλυσμός του Νώε έγινε 20 Νοεμβρίου! (1) 

Σύμφωνα με την αρχαιολογία 4000 χρόνια π. Χ. (από ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου πάνω στο βιβλίο της Γενέσεως) 

…Καθώς στον καιρό του Νώε ο κατακλυσμός εσάρωσε και κατεπόντισε όλο το ανθρώπινο γένος, εκτός του δικαίου Νώε, της οικογενείας του και των ζώων που ήσαν στην Κιβωτόν, έτσι και τώρα ο κατακλυσμός της αμαρτίας, της διαφθοράς, της ακολασίας, της απιστίας, της ασέβειας, απειλεί όλους να συμπαρασύρει και καταποντίσει. Θα σωθούν μόνον όσοι θα καταφύγουν στην Πνευματική Κιβωτό, την Εκκλησία. Ο Άγιος Κύριλλος μας λέγει: όσοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και τα Θεία Μυστήρια, εχθροί του Θεού και

περί ξαφνικού θανάτου

Περί του ότι "Δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από το να πεις: «Καλύτερα να πεθάνω ξαφνικά, να μη νιώσω το θάνατό μου!»"

(Αγίου Νικολάου Αχρίδος).

O αμαρτωλός δημιουργεί διπλή απώλεια με τον ξαφνικό του θάνατο: πρώτα στον εαυτό του κι έπειτα στην οικογένειά του. Στον εαυτό του επειδή πεθαίνει αμετανόητος. Στην οικογένειά του επειδή αιφνιδιάζει τους συγγενείς του μ’ ένα αναπάντεχο χτύπημα κι αφήνει πίσω του εκκρεμότητες. Μακάριος είναι εκείνος που προτού πεθάνει δοκιμάζεται από κάποια αρρώστια, από τον πόνο. Σ’ αυτόν δίνεται η ευκαιρία να κάνει μία ανασκόπηση της ζωής του, να εξετάσει τις αμαρτίες του, να μετανοήσει για όλα τα κακά που έχει κάνει, για όλα τα καλά που δεν έκανε, να θρηνήσει με μετάνοια ενώπιον του Θεού, να καθαρίσει την ψυχή του με δάκρυα και να ζητήσει συχώρεση από το Θεό. Θά ‘χει την ευκαιρία να συγχωρέσει κι αυτός εκείνους που τον πρόσβαλαν, που τον έβλαψαν στη ζωή του, να χαιρετήσει όλους τους φίλους ή εχθρούς του, να θυμήσει στα παιδιά του το φόβο του Θεού, νά ‘χουν στο νου την ώρα του δικού τους θανάτου και να οπλίσουν την ψυχή τους με πίστη, προσευχή και καλά έργα.

Ας δούμε στην Παλαιά Διαθήκη πως πέθαναν οι άνθρωποι που ευαρέστησαν στο Θεό: ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής κι ο Δαβίδ. Προτού

Πόσο φοβερός είναι ο ξαφνικός θάνατος - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

[....] Όταν ο άνθρωπος νομίζει πως είναι σταθερά εγκατεστημένος, πως πατάει γερά στη γη, η ίδια γη ανοίγει ξαφνικά και τον καταπίνει, όπως κατάπιε τον Δαθάν και τον Αβειρών (βλ. Αριθ. ιστ’ 32).

Όταν κάποιος αγνοεί το Θεό κι επιδιώκει για πολλά χρόνια αποκλειστικά την ευωχία, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τον κατακαίει, όπως τα Σόδομα και τα Γόμορα (βλ. Γέν. ιθ’ 24).

Όταν ο άνθρωπος πιστεύει πως έχει εξασφαλίσει τη θέση του και τά ‘χει καλά τόσο με το Θεό όσο και με τον συνάνθρωπό του, θα πεθάνει ξαφνικά, όπως ο Ανανίας και η Σαπφείρα (βλ. Πράξ. ε’ 5, 10).[.....]

[.....]Προετοιμασία για το θάνατο σημαίνει επίσης το «να πλουτίζει κανείς εν Χριστώ». Μόνο εκείνοι που πιστεύουν πραγματικά στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή προετοιμάζονται για το θάνατο, για την αιώνια ζωή.

Οι άπιστοι δεν προετοιμάζονται ποτέ για το θάνατο. Το μόνο που φροντίζουν, είναι

Πότε και σε ποιούς έρχεται ο Θείος Φωτισμός- Αγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Βυθό βαθύ ονομάζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τα μυστήρια και τη σοφία του Θεού.Γι” αυτό, ενώ η ανθρώπινη σοφία διδάσκεται από τους ανθρώπους, η θεία σοφία διδάσκεται μόνο από τον Θεό και μόνο σε λίγους, όσους έχουν ζωντανή πίστη και καλή προαίρεση.Εκείνος πού δεν διδάχθηκε από τους ανθρώπους τη σοφία τους, δεν θα μπόρεσει ποτέ να την κατανοήσει και να την οικειοποιηθεί.

Εκείνος πού διδάχθηκε από τον Θεό τη θεία σοφία, είναι σε θέση να κατανοεί τα πάντα, και θεία και ανθρώπινα.

Το Πνεύμα το Άγιον είναι πηγή κάθε σοφίας. «Το γαρ Πνεύμα πάντα έρευνα και τα βάθη του Θεού. Ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν, αλλά το Πνεύμα το εκ του Θεού, ίνα ειδώμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν. Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπινής σοφίας λόγοις, άλλ” εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου» .

Οι απόστολοι δεν μαθήτευσαν κοντά σε ανθρώπους, αλλά ξαφνικά «επλήσθησαν

Εάν δεν έρθει το φως στην καρδιά μας…

Η άγνοια του καλού είναι σκότος της ψυχής.

Η άγνοια είναι ένα από τα μεγάλα όπλου του εχθρού. Εάν δεν γνωρίζουμε την πίστη μας, δεν θα έχουμε το φως του Θεού που φωτίζει τον άνθρωπο. Κι αν δεν έχουμε το φως το αληθινό, αναπόφευκτα θα ζούμε και θα κινούμαστε στο σκοτάδι. Εάν δεν έρθει το φως στην καρδιά μας, εάν δεν αγαπήσουμε τον Τριαδικό Θεό, εάν δεν πάρουμε την πίστη μας στα σοβαρά θα πλανόμαστε σε δύσβατα μονοπάτια. Εάν δεν έχουμε ρίζες πνευματικές, εύκολα θα μας παρασύρει το κοσμικό πνεύμα, θα χαιρόμαστε με κάθε είδους είδωλα και κολοκύθια, θα προσκυνούμε τον αντίθετο χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε. Κι όλο αυτό γιατί ζούμε μέσα στην άγνοια, την λήθη, την αδιαφορία.

Δεν μας ενδιαφέρει ο Χριστός. Δεν αγαπάμε ουσιαστικά, βαθιά, ειλικρινά, αληθινά τον Θεό, αλλά τυπικά, χλιαρά, νερόβραστα. Γι’ αυτό όλα τα βλέπουμε ως χαβαλέ, ως διασκέδαση, ως ευκαιρία να αποδράσουμε από την καθημερινότητα μας, αλλά

άνθρωποι....

Κατά τον άγιο Άνθιμο της Χίου, υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: Σαρκικοί, ψυχικοί και πνευματικοί. Ο σαρκικός άνθρωπος θέλει όλα τα της σαρκός∙ ζητεί την ανάπαυση, αγαπά τους επαίνους, δεν θέλει να τον υβρίζουν, δεν δέχεται να του κόψουν το θέλημά του, υπερασπίζει τον εαυτόν του και ζητεί όλα όσα είναι προς ανάπαυσιν του σαρκίου του. 

Ο ψυχικός πάλι δεν θέλει να αδικήση, αλλά ούτε και να τον αδικήσουν. Δεν κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον κατηγορήσουν. Εάν του συμβή μία ύβρις ή αδικία, ή τον περιφρονήσουν δεν ομιλεί μεν, αλλά θλίβεται και λυπάται πώς να του το κάμουν. Αυτός είναι ο ψυχικός. 

Ο δε πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του πνεύματος∙ αν αδικηθή, χαίρει∙ αν υβρισθή, ευχαριστείται∙ αν του κόψουν το θέλημά του, ευφραίνεται και ό,τι και αν του συμβή λυπηρόν, θεωρεί τον εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά, και θέλει όλο να τον περιφρονούν και να τον εξευτελίζουν. 

---

ο άνθρωπος σαν επί κλίμακος, καλείται να ανέβει από το χαμηλότερο (σαρκικός) δια του ψυχικού (νόμου και δικαιοσύνης), στον πνευματικό (και χάρι). Από την γη στον ουρανό (1). Από έξω, εντός ημών στην βασιλεία. Αυτοί ενώνονται με μια ευθεία (Ι) και μια έλικα [αφού η αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος (1)]. Όταν είναι ανοδική (Ι,9), είναι

H μετάνοια όπως την έμαθα από τον Όσιο Παΐσιο

Πολλές φορές τον έχω δει, από το 1979 μέχρι το 1994 που κοιμήθηκε, μα εκτός από μία ερώτηση, που εγώ έκαμα, ουδέποτε τον ερώτησα κάτι, πάντα αυτός μου μίλαγε και με δίδασκε.

Ήταν το 1990, όταν πρωί πρωί φτάσαμε στην Παναγούδα με τον Γιώργο. Μας άνοιξε φιλόξενα και με πήρε αγκαλιά τραβώντας με απαλά κάπου να μείνουμε μόνοι μακρυά από τον φίλο μου.
Με κοιτά στα μάτια και μου λέει:

-«Άκουσε με, Ανδρέα. Πρώτα η σχέση σου με τον Θεό τον οποίο να Αγαπάς με όλη σου την καρδιά που σημαίνει να φυλάσσεις μέσα σου τις Εντολές Του.

Ύστερα, να αγαπάς τη γυναίκα σου, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία!

Να αγαπάς, σημαίνει να Μετανοείς και να συγχωρείς!

Να έχεις πάντα σαν έγγαμος στο νου τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου που διαβάζεται στο Μυστήριο του Γάμου: Οι άνδρες να θυσιάζεστε για τη γυναίκα σας, όπως ο Χριστός θυσιάστηκε για την Εκκλησία και την παρουσίασε καθαρή ενώπιον του Πατρός.

Θυσία, σημαίνει Μετάνοια!

Να αγαπάς να βρίσκεις το σφάλμα σου, το δοκάρι σου, όπως λέει ο Χριστός και μετά θα διαβλέπεις – δηλαδή θα βλέπεις δια του Χριστού – το σφάλμα της γυναίκας σου, με συμπόνια δηλαδή και θα την συγχωράς από καρδίας.

Εχετλαίος

Ποιος ήταν ο μυστηριώδης ήρωας της Μάχης του Μαραθώνα που εξόντωνε μαζικά τους Πέρσες με ένα άγνωστο όπλο... 

Εχετλαίος ή Έχετλος ήταν το όνομα ενός αγνώστου ήρωα που εμφανίστηκε στη μάχη του Μαραθώνα και βοήθησε να αναχαιτιστεί την περσική εισβολή στην Ελλάδα. Ιστορικά, ο Εχετλαίος δεν αναφέρεται πουθενά στο παρελθόν και η ύπαρξη του στο πάνθεον των αρχαίων ηρώων γίνεται μετά τη μάχη του Μαραθώνα. 

Στη μάχη εκείνη ο Εχετλαίος είχε εμφανιστεί ξαφνικά στο ελληνικό στρατόπεδο ντυμένος με στολή άγνωστη για τους Αθηναίους κρατώντας στα χέρια του μία εχέτλη (= λαβή αρότρου) ή κάτι που έμοιαζε με εχέτλη, αντί για όπλο. Σχέδιο του Εχετλαίου από αρχαίο αγγείο – Δημ Αρχαιογνώμων 2011 (1) 

Με αυτό το παράξενο όπλο, ο Εχετλαίος χτυπούσε τους Πέρσες κι εξόντωσε πολλούς από αυτούς. Μετά τη μάχη, ο άγνωστος άνδρας εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο που είχε εμφανιστεί και κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό γι’ αυτόν, ούτε καν το όνομά του. Οι Αθηναίοι, μετά τη μάχη, ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών να μάθουν ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος ήρωας που πολέμησε μαζί τους και το Μαντείο τους έδωσε ως απάντηση πως θα έπρεπε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο. Οι Αθηναίοι από ευγνωμοσύνη προς αυτόν, όρισαν την επίσημη λατρεία του ως ήρωα. Γενικά, η νίκη στη μάχη του Μαραθώνα φαίνεται ότι ξάφνιασε ακόμα και τους Αθηναίους.

η έννοια της προετοιμασίας για την πνευματική ζωή και Βασιλεία

για την αποφυγή μακροσκελών εισαγωγικών σκέψεων, ορολογιών που για κάποιους είναι ξένες, τα πάντα ξεκινούν από την θέληση, δλδ το κατά πόσο έχει ο άνθρωπος κουραστεί από τον ‘’κόσμο’’ και κατά πόσο θέλει να βιώσει (μετέχει) στα χαρακτηριστικά του αληθινού Θεού, σαν αγάπη και σαν δικαιοσύνη…, όχι στο μέτρο του υποκειμενικού και σκιών αυτών των εννοιών που περισσότερο μπερδεύουν παρά αναπαύουν, περισσότερο σκοτίζουν και βαραίνουν, παρά φωτίζουν τους ‘’πιστούς’’ τους, αλλά στην αντικειμενική τους διάσταση. 

Κι έρχεται η ώρα που πρέπει να επιλέξουμε (ένθεοι και άθεοι) με ποιο μέτρο θα εργαστούμε. Κοσμικώς ή ορθοδόξως. (το μέτρο της αγάπης, αληθείας και δικαιοσύνης… κοσμικώς και ορθοδόξως) με αφορμή τον μετονομασθέντα από τον Τριαδικό Θεό αβραάμ από άβραμ και σάρρα από σάρα… ΑΝ ΘΕΛΕΙ να αποδεχτεί στην κεφαλή το ‘’α’’ της αγάπης και αληθείας και το ‘’ρ’’ της δικαιοσύνης στο σώμα του. ΑΝ ΘΕΛΕΙ να φυτευτεί το τρίκλωνο δέντρο και ο Σταυρός στο χωράφι της καρδιάς του που οδηγεί στην ανάσταση ή να μείνει χωρίς Αυτόν (τον σταυρό) σε στάση (επανάσταση) κατά του Θεού. Όστις θέλει. 

Έτσι κι αλλιώς, ο άνθρωπος θα συνεχίσει να λέγεται φιλόθεος και φιλάνθρωπος,

Θαυματουργή επέμβαση της γερόντισσας Γαλακτίας

Ονομάζομαι… Είμαι 39 ετών, κάτοικος… Μονοφατσίου Ηρακλείου Κρήτης! Είμαι έγγαμος με… παιδιά. Τυγχάνω βαριά καρδιοπαθής από 17 ετών. Η ζημιά ήταν παρεπόμενο ιογενές της νόσου κοξάκι. Πέρασα επτά οξείες και πολύ επώδυνες μυοκαρδίτιδες. Κινδύνευσα πλειστάκις… Νοσηλεύθηκα με αφόρητους πόνους. Η ζωή για μένα ήταν ελλειπής και μαρτυρική. Όλα περιορισμένα και πολύ περισσότερο η δυνατότητα αγροτικής εργασίας. Η τελευταία επώδυνη μυοκαρδίτιδα ήταν τον περασμένο Ιούνιο. Στο νοσοκομείο είχα δίπλα μου την μητέρα μου. Ήταν αυτή που ξενύχτησε την Γερόντισσα Γαλακτία το τελευταίο βράδυ στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου πριν την βάλουν στην μονάδα κόβιντ. Ένα μεσημέρι στην τελευταία κρίση που αντιμετώπισα, η μητέρα μου επικαλέσθηκε θερμά την Οσία Γερόντισσα. Εμφανίσθηκε πάραυτα ντυμένη σαν γιατρός στα κατάλευκα από άνωθεν έως κάτω…

Άνοιξε το στέρνο μου και μετά την καρδιά μου στα δύο! Κάλεσε την μητέρα μου να παρακολουθεί. Η μητέρα μου ήταν σαν υπνωτισμένη. Της έδειξε τις σοβαρές βλάβες σε όλα τα σημεία. «Κοίταξε εδώ, κοίταξε χάλια» της έλεγε, καθάρισε τις φλέβες η «γιατρός» Γερόντισσα με ένα μυστηριώδες λεπτό αντικείμενο που κρατούσε. Οι αρτηρίες από μαύρες γίνονταν λευκές! Είδε η μάνα μου αγγεία σαν τα λεπτά καλώδια των κινητών τηλεφώνων. Εξήγησε στη μητέρα μου ότι το

ορατές και αόρατες δυνάμεις στους πολέμους...

«Στα Βυζαντινά χρόνια, καθώς σημειώνει ο μεγάλος χρονογράφος Θεοφάνης, σε πολλούς πολέμους και μάχες, ενώ οι Βυζαντινοί ήσαν λίγοι, αλλά είχαν την Υπέρμαχο Στρατηγό μαζί τους, τι γινόταν; Ερχόντουσαν από τον ουρανό δυνάμεις και ενωνόντουσαν με τις βυζαντινές και τι βλέπαν από απέναντι οι πολέμιοι; Ένα αμέτρητο πλήθος στρατευμάτων και ετρέποντο εις φυγήν. Οι δε Βυζαντινοί, που δεν έβλεπαν τίποτε, παρά μόνο τους εαυτούς τους, απορούσαν....

Είναι η συνέχεια, της εξόδου του ισραήλ από την αιχμαλωσία, με την Θεοτόκο σαν πύρινο στύλο και νεφέλη... του λαού Του, (σαν Π και ΚΔ) που τον επισκιάζει και χειραγωγεί με θαυματουργικό τρόπο...

Λαό Του που θέλει να τον κάνει ναό Του... 

Στην πηγή αναφέρονται για το 1940 πολλά βιώματα, όπου συμπολεμούσαν ορατές και αόρατες δυνάμεις, άγγελοι, άγιοι (Δημήτριος, Μηνάς, Γεώργιος, Χαράλαμπος...) και Θεοτόκος (1), υπέρ της ελευθερίας, υπέρ της ειρήνης, έννοιες πνευματικές και κατά Θεόν και όχι στα  πονηρά μέτρα του κόσμου (αμαλήκ και ψευδεπίγραφες ελευθερίες)... όχι μόνο στο παρελθόν (ισραήλ) όχι μόνο το 1940 ως... Την ημέρα σκέπαζε τους Έλληνες μαχητές ως νεφέλη και τη

φύλακας άγγελος στην ζωή (ανθρώπινο και θείο θέλημα)

Έχουμε ανάγκη από τις προσευχές των αγγέλων μας και την παντοτινή τους προστασία μπροστά στον Θεό. Είναι οι φύλακες, οι διδάσκαλοι και οι ευχέτες. Αγ.Μαξιμος ο Γραικός

Μια ρωσική ιστορία λέει:

Ήταν ένας άνθρωπος που προσευχόταν στο Θεό να του δώσει τρία πράγματα: δουλειά με καλά λεφτά,

μια όμορφη γυναίκα

και να γίνει διάσημος.

Μια ημέρα προχωρούσε στον δρόμο για να πάει να δώσει συνέντευξη προκειμένου να προσληφθεί σε μια εταιρεία.

Στον δρόμο βλέπει έναν ηλικιωμένο να σκοντάφτει και να πέφτει.

Σκέφτηκε ότι ίσως ήταν μεθυσμένος και δεν έδωσε σημασία συνεχίζοντας την πορεία του. Πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη αλλά τελικά η εταιρεία δεν τον προσέλαβε.

Ένα απόγευμα αποφάσισε να δεί μια θεατρική παράσταση.

Στο τέλος της παράστασης προσπάθησε να τον προσεγγίσει μια από τις ηθοποιούς

Οι τρεις χιτώνες του Χριστού - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στη μοναχή Βαρβάρα στα Ιεροσόλυμα για τους τρεις χιτώνες του Χριστού.

Με ρωτάς, σεβαστή αδερφή, για τους τρεις χιτώνες με τους οποίους ήταν ντυμένος και σκεπασμένος ο Κύριος κατά το διάστημα αρκετών ωρών τη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί ο Πιλάτος Τον έντυσε με πορφυρό χιτώνα; Γιατί ο Ηρώδης Τον έντυσε με λευκό χιτώνα; Και γιατί οι εκτελεστές λίγο πριν Τον θανατώσουν Τον έντυσαν πάλι με τον δικό Του χιτώνα;

Όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Χριστού έχουν μεγάλη σημασία, όλα αποκαλύπτουν κάποια αλήθεια και χρησιμεύουν ως δίδαγμα στους ανθρώπους. Κάποια από αυτά τα διδάγματα είναι άμεσα και εμφανώς αντιληπτά, ενώ κάποια άλλα είναι έμμεσα και με παραστάσεις που χρίζουν ερμηνείας. Το σκέπασμα του Χριστού με τρεις χιτώνες ανήκει σ’ αυτήν τη δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.

Ο πορφυρός χιτώνας είναι ο χιτώνας του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Όταν ο Κύριος είπε στον Πιλάτο ότι το βασίλειό Του «ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 18,36) αυτό φάνηκε στο υλιστικό πνεύμα του Ρωμαίου αξιωματούχου ως ανοησία και ως εμπαιγμός της αυτοκρατορικής αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό οι στρατιώτες του

όπλο ημίν δέδωκας...

αγ. Φιλόθεος Ζερβάκος

Σε συμβουλεύω να μεταχειρισθείς τέσσερα όπλα ακαταμάχητα. Με αυτά τα όπλα, αν βέβαια τα χρησιμοποιήσεις με μεγάλη προσοχή, δεξιοτεχνία, προθυμία και ανδρεία, όχι μόνο θα μείνεις άτρωτος και αβλαβής από τα βέλη και τις παγίδες του διαβόλου, αλλά και θα τον νικήσεις και θα τον αφανίσεις.

- ΠΡΏΤΟ ΌΠΛΟ κατά του εχθρού

είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού.

«Τον Κύριο έβλεπα συνέχεια μπροστά μου, για να μη με σαλέψει ο πειρασμός» (Ψαλμ. 15:8· Πράξ. 2:25). Εκείνος που σκέφτεται και στοχάζεται καλά πως ο Θεός είναι πανταχού παρών, και πάντοτε είναι μπροστά του, μέρα και νύχτα σε κάθε περίσταση, δεν μπορεί να αμαρτήσει. Διότι, αφού φοβάται να αμαρτήσει μπροστά σε έναν τιποτένιο άντρα ή γυναίκα, ακόμη και μπροστά σε ένα μικρό παιδί, πώς θα τολμήσει να αμαρτήσει μπροστά στον Παντοδύναμο Θεό, που Τον τρέμουν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, όλα τα κτίσματα που αναπνέουν, και που με ένα νεύμα Του σαλεύει όλη η γη;

- ΔΕΎΤΕΡΟ ΌΠΛΟ

είναι να συνηθίσεις να λες ακατάπαυστα την ευχή:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Αυτή την ευχή να αρχίζεις να τη λες, μόλις σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι σου. Να τη λες και όταν περπατάς στον δρόμο και όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο, στο τρένο, στο πλοίο, στο

περί Φωτός...

περί Αγάπης και Αληθείας και Ζωής και Οδού...

Αγάπη (απ.Παύλου) 

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν

Ωσηέ, ο Προφήτης της Αγάπης

Ο προφήτης Ωσηέ ερωτεύτηκε πολύ τη γυναίκα του. Μοίχεψε αυτή. Έτρεχε με άλλους. Τον άφησε με τα παιδιά τους. Εκείνος της εξασφάλιζε κρυφά όλα τα απαραίτητα να ζήσει, κι εκείνη νόμιζε ότι της τα έδιναν οι εραστές της... Ώσπου την παράτησαν σύξυλη τη Γομέρ. Την αιχμαλώτισαν. Ο Θεός του είπε να τη συγχωρήσει και να πάει να τη βρει. Έδωσε λεφτά και την πήρε πίσω. Έκαναν συμφωνία πίστης και έσμιξαν ξανά. Όλη αυτή η ιστορία δείχνει τη σχέση μας με το Θεό. Bασικές διδασκαλίες του βιβλίου του Ωσηέ. Ο έρωτας κι ο γάμος αποτελεί κι αυτό μεγάλο μυστήριο, γιατί είναι αντανάκλαση της σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο. 

''Ωσηέ, ο Προφήτης της Αγάπης'' ''Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας αναφέρει πως η υπόδειξη του Θεού προς τον Ωσηέ να λάβει ως σύζυγο μια πόρνη, αποτελεί σημείο που αποδεικνύει την εκπόρνευση του Ισραήλ προς Αυτόν, και ότι ο Θεός ανέχεται προσωρινά την πορνεία του λαού, μέχρι ο λαός να μετανοήσει και να επιστρέψει ξανά στη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού...'' (P.G. 126,577). 

--- 

σχόλια… ο Τριαδικός Θεός και Δημιουργός, είναι ‘’ερωτευμένος’’ με κάθε ψυχή και ποθεί την σωτηρία της και την επίγνωση της Αληθείας… παράλληλα, ισραήλ σημαίνει νους ορώμενος τω Θεώ. Έτσι, τα περί αγάπης και έρωτος του ζευγαριού, δεν εξαντλούνται μόνο σε αυτά, αλλά ισχύουν, για κάθε ζεύγος (κεφαλή και

το μέτρο της αγάπης, αληθείας και δικαιοσύνης… κοσμικώς και ορθοδόξως

(σκέψεις πάνω στο μεταίχμιο μετάβασης από τις έννοιες, στο θεόσδοτο βίωμα τους…) 

‘’σήμερα’’ 9 Οκτ* γιορτάζουμε τον δίκαιο Αβραάμ και τον ανηψιό αυτού, Λωτ. . [στην αγιογραφία πρέπει να είναι ο Ισαάκ, στον τύπο της άκρας ταπείνωσης, όπως δηλώνει η στάση χεριών, οδεύων προς θυσία, γνωρίζοντας κι εμείς τον πατέρα (Αβραάμ και Πατέρα) δια του υιού (Ισαάκ και Υιού), δια της Αληθείας και θυσίας την Αγάπη... (Ιωαν.γ')]…

Μια εορτή που περνά στα ψιλά, αλλά με απίστευτη πρακτική**  σημασία, καθημερινή, ανεξάρτητη πίστεως και πεποιθήσεων

Οι άνθρωποι εκ φύσεως, δεν παύουν τις ίδιες  έννοιες [με μικρά γράμματα (3)] να τις εξασκούν με υποκειμενικό άξονα το εγώ, τα θέλω, τις ανάγκες τους… αρχικά έκπτωτα ως αγαπολογία, αληθοφάνεια νομιζόμενη δικαιοσύνη, όλα επιδερμικά, επιφανειακά, σκιές του ε-γώ, σαν επί εδάφους.... μακάρι δε να περάσουμε στους αντικειμενικούς και κατά Θεόν όρους, έννοιες και ουσία. (αμήν τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον…). 

Αρχή (όπως θα φανεί εξ αβραάμ) μέσον (εφόδιο) και πέρας του περάσματος, ο Σταυρός, γιατί το μέτρο της αγάπης αληθείας και δικαιοσύνης… μπορεί κοσμικώς και άτακτα και ρευστά να καθορίζεται ανά εποχή…. αλλά ορθοδόξως είναι Αυτός (Ο Σταυρός). Ο επ’Αυτού κρεμασθείς πάντων Κριτής, που αφενός με εκτεταμένες τις χείρες πάντα τα έθνη καλεί, αλλά και ως ζυγός δικαιοσύνης τους μεν (θα) κατάγει στον άδη τω βάρει της βλασφημίας τους δε (θα) ανάγει (αμήν από τώρα) σε κουφισμό πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας…   όπως προτυπώθηκε με τους δύο συσταυρωθέντες εκατέρωθέν Του, ληστές… Ερχόμενος Ο Κύριος σαν Κριτής με τον Σταυρό Του, Αυτός θα ''δει'' και συγκρίνει πόσο φέραμε Αυτόν πνευματικά, πόσο Τον φυτέψαμε (στην καρδιά ως εύφορη γη, Αβραάμ), πόσο Τον ποτίσαμε ως Λωτ για να φυλλοβολήσει, πόσο γευόμαστε τον καρπό Του (Θεία Κοινωνία)... πόσο φιλόθεα, φιλάνθρωπα και αποστολικά (3) ζήσαμε, όχι στα πονηρά και εγωιστικά μέτρα που θεσπίζει ο άνθρωπος, αλλά κατά Θεόν... κατά πόσο ο φυσικός μεταβολισμός (ισοσκελής σταυρός της ζωής μας) ''μπολιάστηκε'' με τον πνευματικό (ορθόδοξο σταυρό), που ανάγει τον άνθρωπο από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωση και από απρόσωπο σε πρόσωπο, όπως προοδεύει ο σταυρός...  ώστε στην κρίση Αυτός να βιωθεί ως δόξα των αγγέλων (αμήν κι εμείς μαζί) κι όχι ως τραύμα των δαιμόνων.  

Κι αν δεν έλθει Ο Κύριος (με το χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν) να εισάγει