μαρτυρίες πέραν του τάφου

Οἱ νεκροὶ δὲν εἶναι στοὺς τάφους, ἀλλὰ μέσα στὴ Θεία Λειτουργία… Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

και από: ... 

μία (ακόμη σχετική) αναφορά...

Κατάκριση: Η μεγάλη αδικία !!! (Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης)

"Γέροντα, τι θα με βοηθήσει να μη κατακρίνω;

- Όλα είναι πάντοτε όπως τα σκέφτεσαι εσύ;

- Όχι, Γέροντα.

- Έ, τότε να λες: «Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά. Πολλές φορές κάνω λάθος. Να, στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπότε τον αδίκησα τον άλλον. Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου». Ο καθένας μας λίγο-πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του. Αν φέρει στο νου του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγει την κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να έχει δίκαιο, πού ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πώς έγινε κάτι; Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.

Κι εγώ, όταν ήμουν νέος, είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβια, ό,τι μου φαινόταν στραβό, το έκρινα. Γιατί, όταν στον κόσμο ζει κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να βλέπει πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπει αρετές. Εκείνους που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατί ζουν στην αφάνεια, αλλά βλέπει τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους κατακρίνει. «Αυτός, λέει, κάνει έτσι, εκείνος περπατάει έτσι, ο άλλος κοιτάζει έτσι...».

Παναγία Μυρτιδιώτισσα

Τέρας νεουργόν εὐλογῶ τῆς Παρθένου. Ἔσφιγξε καί γάρ νῦν μέλη παρειμένα. Εἰκάδι ἀμφί τετάρτῃ ἔῤῥωται παράλυτος.

Ο Υμνογράφος αείμνηστος Σοφοκλής Καλούτσης αφιέρωσε ολόκληρον οικον στους χαιρετισμούς της Μυρτιδιώτισσας, για να Την  εξυμνήσει. «Χαίρε η λήξις της ανομβρίας Χαίρε η παύσις της λειψυδρίας Χαίρε υετόν δαψιλή καταπέμπουσα Χαίρε ουρανόθεν την γην η δροσίζουσα...» Ὕμνοι Δοξολογικοί καί Παρακλητικοί εἰς τήν Μυρτιδιώτισσαν, εἰς τύπον τῶν μεγαλυναρίων,* ὧν ἡ ἀκροστιχίς˙ Μητρόθεε διάσωσον Μητρόθεε Ἄνασσα Οὐρανοῦ, ὄντως Πλατυτέρα, καί Ἀγγέλων φωτοειδῶν, τῶν ἀκαταπαύστως, ὑμνούντων τήν σήν δόξαν, Δέσποινα καί Κυρία, Θεομακάριστε. Ηλίου τῆς δόξης τοῦ νοητοῦ, τῆς Δικαιοσύνης ἀπαστράψαντος τοῖς ἐν γῇ, τοῦ πάντων Δεσπότου, Κυρίου καί Σωτῆρος, Μήτηρ ὑπάρχεις ὄντως, ἡ Παμμακάριστος.

Area 51 και ντπ. Η τελευταία αυτοκρατορία

Γραμμές συγγραφείσες με αφορμή ένα άρθρο, που μας αποκαλύπτει την μυστική αλήθεια για τους υποχθονίους και τη Ντούλτσε. Με αφορμή τον πρόσφατο σεισμό στο μεξικό, την ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, την ντπ και παράλληλα σχέδια αυτής με των εξω(ενδο)γηίνων και άλλα, δυο σκέψεις…. 

Όποιος θέλει, μπορεί να ενημερωθεί με πληρότητα, από την έκδοση του Νεκτ.Παναγόπουλου: UFO ξένα όντα τεχνοείδωλα της αβύσσου, ώστε να περιττεύει η συνέχεια της αναγνώσεως.

Δεν θα χρειαζόντουσαν αυτές οι σκέψεις, αν υπήρχε ταυτότητα, ότι όπως λέμε δεν πιστεύουμε στον διάβολο δεν σημαίνει και την ανυπαρξία του, έτσι και περί αυτών, το ότι δεν πιστεύουμε σε ούφα και εξωγήινους, δεν σημαίνει την ανυπαρξία τους.

ορθή πίστη, αληθινή αγάπη (Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης)

Όποιος έχει ορθή πίστη, έχει αληθινή αγάπη:

- Γέροντα, μας έχετε πει ότι πρώτα είναι η πίστη, και μετά έρχεται η αγάπη προς τον Θεό.
- Κοίταξε, για να αγαπήσης τον Θεό, πρέπει να Τον πιστέψεις. Ανάλογη με την πίστη μας είναι και η αγάπη μας προς τον Θεό...
- Μπορεί, Γέροντα, κάποιος να έχει αγάπη χωρίς να έχει ορθή πίστη;
- Μπορεί να νομίζει ότι έχει αγάπη και στην πραγματικότητα να μην έχει. Μέσα στο δόγμα το ορθό, το Ορθόδοξο, βρίσκει κανείς την αληθινή αγάπη. Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι δύο Καθολικοί. Ο ένας ήταν δημοσιογράφος και ο άλλος γραμματέας στο Βατικανό.
- «Πρώτα να πούμε το "Πάτερ ημών"», μου είπαν.
- «Για να πούμε το "Πάτερ ημών", τους λέω, πρέπει να συμφωνούμε και στο δόγμα, αλλά μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί».

Περί Κρίσνα [και ομοιαζόντων προ(εκ)-τυπώσεων]

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας νεαρός πρίγκηπας, που κυβερνούσε μια φυλή αγελαδοτρόφων, στις πεδιάδες του Ινδουστάν. Το όνομά του ήταν Κρίσνα και ήταν υπερβολικά όμορφος. Το σώμα του είχε το χρώμα του λυκοφωτός, το πρόσωπό του ήταν σαν τη λαμπερή σελήνη, και έπαιζε ένα μαγικό αυλό που αιχμαλώτιζε τις καρδιές των ανθρώπων και των ζώων, όπως οι ύμνοι των θηλυκών κενταύρων κατακτούν τη θάλασσα και τον ουρανό, ή οι δονήσεις της ετοιμοθάνατης αστραπής υποδουλώνει τις καρδιές των βουνών.

Όλες οι κόρες εκείνης της γης συντηρούσαν μέσα τους την κρυφή επιθυμία να γίνουν οι αγαπημένες του. Όταν του κρατούσαν συντροφιά, είχαν τα μαλλιά τους στεφανωμένα με γιασεμί, τους λαιμούς τους φορτωμένους με κασσία, και στα χέρια τους κρατούσαν γλυκούς λοτούς στην απόλυτα λευκή τους άνθιση, αθώους όπως και οι ευγενικές τους καρδιές που ξεχείλιζαν από λατρεία.

Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό; (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)

Χωρίζεται ο άνθρωπος από τον Χριστό; Τότε χωρίζεται από την μοναδική λογική έννοια του «όντος» του, της ζωής του, της υπάρξεώς του. Χωριζόμενος ο άνθρωπος από τον Χριστό, χωρίζεται και από την μόνη λογική έννοια της ψυχής του, του «νοός» του, της συνειδήσεώς του, του θελήματός του, του σώματός του.

Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό;

Είναι ένας μαρτυρικός, βασανιστικός θρήνος.

Τί είναι η ψυχή του ανθρώπου χωρίς τον Χριστό; Είναι ένα ομιλούμενο σκιάχτρο.
Τί είναι η συνείδησή του, ή βούλησή του; Είναι ένας απελπισμένος τυφλός.
Τί είναι το σώμα του χωρίς το Χριστό; Είναι ένα αηδιαστικό, σιχαμερό σκουλήκι.
Τί είναι το θέλημα του; Είναι ένας αβοήθητος εγκληματίας.
Τί είναι γενικά ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό; Είναι ένα φοβερό εξωτερικό θέαμα.
Έτσι και κάθε άλλο δημιούργημα, από τον άγγελο μέχρι και το πιό ασήμαντο ον, χάνει κάθε λογική έννοια της υπάρξεώς του, αν δεν διατηρήσει στο «είναι» του, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Εις το γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου (αγ.Λουκά αρχιεπισκόπου συμφερουπόλεως)

Λόγος εις το Γενέθλιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας (Αγ. Λουκάς αρχιεπ. Κριμαίας)

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, εκατομμύρια και δισεκατομμύρια άνθρωποι, είναι άνθρωποι κοινοί, τους οποίους η Αγία Γραφή ονομάζει «λαόν της γης» (Δ’ Βασ. 15, 5). Γιατί τους ονομάζει έτσι; Γιατί αυτοί μοιάζουν με γκρίζο χορτάρι ή με χαμόκλαδα. Δεν έχουν στη ζωή τους κάποιους ανώτερους σκοπούς και επιδιώξεις, ο νους τους είναι πολύ επιπόλαιος και ασχολείται μόνο με τις βιοτικές μέριμνες, τα γήινα αγαθά και τα καθημερινά προβλήματα.

Εις το γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου (γερ.Γεωργίου Καψάνη)

(† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης)

Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι εκείνη η οποία συνήργησε όσο κανένας άλλος άνθρωπος στην σάρκωσι του Υιού και Λόγου του Θεού, ως γεννήσασα τον Χριστό εν παρθενία και δοθείσα ολοκληρωτικά στον Χριστό. Έγινε και η πρώτη πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών και η πρώτη μετά τον Χριστόν θεωθείσα, ο πρώτος θεωμένος άνθρωπος, θεός μετά τον Θεόν, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, έχουσα τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, και προΐσταται των σωζομένων, κατά την εύστοχο φράσι Ορθοδό­ξου θεολόγου.

Προΐσταται λοιπόν της Εκκλησίας η Κυρία Θεοτό­κος και όλων των συνάξεων και πανηγύρεων και εορτών της Εκκλησίας και των ευχών και προσευ­χών· έχει την πρώτη θέσι μετά τον Σωτήρα Χριστό, τον Μονογενή της Υιό. Πληρούται στο πρόσωπο της Αειπάρθενου και η δική της προφητεία, την οποία εν Πνεύματι Αγίω είπε· «ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί», αλλά και εκείνης της απλής γυναικός· «μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας».

Εις το γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου (αγ.Ιωάννου Δαμασκηνού)

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ

Ἐλᾶτε ὅλα τὰ ἔθνη, κάθε ἀνθρώπινη γενιά, καὶ κάθε γλώσσα, καὶ κάθε ἡλικία, καὶ κάθε ἀξίωμα, νὰ γιορτάσουμε μὲἀγαλλίαση τὴ γέννηση τῆς παγκόσμιας χαρᾶς. Γιατὶ ἂν οἱ εἰδωλολάτρες, μὲ ψεύτικα δαιμονικὰ παραμύθια ποὺ ξεγελοῦν τὸ μυαλὸ καὶ  σκοτεινιάζουν τὴν ἀλήθεια, κι᾿ ἂν ἀκόμα προσφέροντας ὅ,τι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν τιμοῦσαν γενέθλια βασιλιάδων, ποὺ τοὺς τυραννοῦσαν σ᾿ ὅλη τους τὴ ζωή, πόσο περισσότερο πρέπει ἐμεῖς νὰ τιμοῦμε τὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου, ποὺ ἀνώρθωσε ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ ἄλλαξε τὴ λύπη τῆς πρώτης μας μητέρας, τῆς Εὔας, σὲ χαρά;  Ἐκείνη ἄκουσε τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ: «Μὲ πόνους νὰ γεννᾷς τὰ παιδιά σου». Αὐτή: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη».  Ἐκείνη: «Στὸν ἄνδρα σου ἡ ὑποταγή σου». Αὐτή: «Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου».

από Θεοτοκάριον αγ.Νεκταρίου

Ὑμνοῦμέν Σε παρθένε ἁγνή Θεοκυῆτορ
δι’ ἧς τό θεῖον κάλλος ἀνέτειλε τῷ κόσμῳκαὶ 

πόθῳ γλυκυτάτῳ, κόρη, Σὲ εὐλογοῦμεν.

Γλώσσῃ ἱερωτάτῃ καί χείλεσι ἁγίοις
καρδίᾳ ἁγνευούσῃ ψυχῇ καθαρωτάτῃ
ὁμολογοῦμεν πάντες ἁγνήν Θεοῦ μητέρα.

Φλόγα τήν βάτῳ πάλαι ὁ νομοδότης βλέπων
μὴ πυρπολοῦσαν, κόρη, τόν τύπον κατενόει
τοῦ τόκου Σου τοῦ θείου, ἁγνή Θεοκυῆτορ.

Εὐλογημένη Χαῖρε, Θεογεννῆτορ κόρη,
ὡς ἀληθῶς τῆς πάλαι ἀρᾶς ἠλευθερώθη
τό γένος τῶν ἀνθρώπων
τῷ τόκῳ Σου Παρθένε,

Σῆς συμπαθείας, κόρη, ἀξίωσον βοῶ Σοι,
ἡ μόνη ἀπορρήτως κυήσασα τὸν Λόγον
καί σῶσον σαῖς πρεσβείαις
τούς πίστει Σέ ὑμνοῦντας.

Εις το γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ

Ἐλᾶτε ὅλα τὰ ἔθνη, κάθε ἀνθρώπινη γενιά, καὶ κάθε γλώσσα, καὶ κάθε ἡλικία, καὶ κάθε ἀξίωμα, νὰ γιορτάσουμε μὲἀγαλλίαση τὴ γέννηση τῆς παγκόσμιας χαρᾶς. Γιατὶ ἂν οἱ εἰδωλολάτρες, μὲ ψεύτικα δαιμονικὰ παραμύθια ποὺ ξεγελοῦν τὸ μυαλὸ καὶ  σκοτεινιάζουν τὴν ἀλήθεια, κι᾿ ἂν ἀκόμα προσφέροντας ὅ,τι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν τιμοῦσαν γενέθλια βασιλιάδων, ποὺ τοὺς τυραννοῦσαν σ᾿ ὅλη τους τὴ ζωή, πόσο περισσότερο πρέπει ἐμεῖς νὰ τιμοῦμε τὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου, ποὺ ἀνώρθωσε ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ ἄλλαξε τὴ λύπη τῆς πρώτης μας μητέρας, τῆς Εὔας, σὲ χαρά;  Ἐκείνη ἄκουσε τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ: «Μὲ πόνους νὰ γεννᾷς τὰ παιδιά σου». Αὐτή: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη».  Ἐκείνη: «Στὸν ἄνδρα σου ἡ ὑποταγή σου». Αὐτή: «Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου».

(κείμενο του Αγίου Νεκταρίου για τον κοσμοϊστορικό ρόλο των Ελλήνων) μονοτονικό

(κείμενο του Αγίου Νεκταρίου για τον κοσμοϊστορικό ρόλο των Ελλήνων, ιδίως εν σχέσει με την διάδοσιν του Ευαγγελίου)

(σε μονοτονικό για ευανάγνωστο)

Ελληνική φιλοσοφία. Δυό λέξεις· αλλά λέξεις μεσταί μεγάλων και υψηλών εννοιών· εν αυταίς εγκολπούται η τελεία περί ανθρώπου έννοια· εν αυταίς συνάπτονται τα πέρατα της φιλοσοφικής ενεργείας· εν αυταίς περιλαμβάνεται το σύνολον των επιστημονικών αρχών· εν αυταίς εκφράζεται το πνεύμα της αναπτυχθείσης ανθρωπότητος· εν αυταίς χαρακτηρίζεται η τελεία του ανθρώπου εικών· εν αυταίς ομολογείται το μέγεθος του ανθρωπίνου νου· το ύψoς της ανθρωπίνης διανοίας, το βάθος των εννοιών, η ισχύς και το κάλλος του λόγου, η λεπτότης των διανοημάτων, η ευκρίνεια και η σαφήνεια αυτών, η δύναμις, η χάρις αυτών, και τέλος η θειότης του ανθρώπου. Η ελληνική φιλοσοφία είναι η θεμελιώδης αρχή της αληθούς αναπτύξεως και μορφώσεως, είναι ο παιδαγωγός του ανθρώπου, ο ποδηγέτης προς την ευσέβειαν. Αύτη εγένετο διδάσκαλος της αληθείας, διδάσκουσα τον άνθρωπον τις εστι, τις η εν τω κόσμω αποστολή αυτού, και τι δέον εργάζεσθαι, διδάσκουσα αυτόν την ύπαρξιν του Θεού, την σχέσιν αυτού προς το θείον, και την σχέσιν του Θεού προς τον άνθρωπον· διδάσκουσα τα θεία ιδιώματα και την συγγένειαν του ανθρώπου προς το θείον. Η Ελληνική φιλοσοφία εδίδαξεν την πρόνοιαν του Θεού προς την ανθρωπότητα και εγένετο δια των υγιών αυτής θεωριών παιδαγωγός της ανθρωπότητος εις Χριστόν.

Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)

 ‘’Φυσικά’’ και θα μπορούσε να είναι παρεξηγήσιμο το συμπέρασμα και ρήμα και λόγος του αγίου, αν δεν γνωρίζουμε το σύστημα αναφοράς πάνω στο οποίο λέγεται, αλλά και όσο οι μυστικές διεργασίες που το προκάλεσαν, μένουν αφανείς.

Αιτούμενοι την γνωστοποίηση των άδηλων και κρυφίων της σοφίας του Θεού, που οι άγιοι κοινώνησαν και βίωσαν, τολμάμε να συντάξουμε δυο σχετικές σκέψεις. 

…11 ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. (Λουκ.ιδ)

‘’Ισχύει’’ ο τίτλος του παρόντος άρθρου σε απόλυτο τιμή. Η διαφορά του προσήμου αν δλδ είναι θετικό ή αρνητικό (οπότε παρεξηγήσιμο ή ευκτέο), εξαρτάται από την θέση του ‘’εγώ’’. Ο υψώνων τον εαυτό του πάνω από τους άλλους, όντως στον κόσμο (του) δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν και τον Θεό, καθώς όλοι οι άλλοι είναι αποκάτω και έξω. Ο ταπεινώνων τον εαυτό του κάτω από όλους, τους βρίσκει ΟΛΟΥΣ μπροστά του στον δρόμο προς τον Θεό και επιθυμεί από γνήσια αγάπη να τους αγκαλιάσει (με διάπλατο άνοιγμα χεριών και καρδιάς – ως επί του Σταυρού Ο Κύριος) συνανυψώσει.