ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Μη ξενίζεσαι, τέκνον μου. 
Έτσι είναι ο μοναχός. Ο βίος 
τού μοναχού είναι μαρτύριον 
διαρκές. Ο γλυκύς Ιησούς 
μέσα εις τας θλίψεις γνωρίζεται. 
Και μόλις θα τον ζήτησης, 
θα σου προβάλη τας θλίψεις. 
Η αγάπη Του είναι μέσα στα 
βάσανα. 

Ολίγον μέλι σου δείχνει και 
αποκάτω έχει κρύψει 
ολόκληρον αποθήκην 
πικρίας. Προηγείται το μέλι της 
χάριτος και ακολουθεί η πικρία 
των πειρασμών.

Όταν θελήση να σου στείλη τα βάσανα σε ειδοποιεί και ως 
αγγελιαφόρον σου στέλνει ανάλογον χάριν. Ως να σου λέγη: Γίνου 
έτοιμος! Να περιμένης πόθεν θα σε προσβάλη και θα χτυπήση ο 
εχθρός. Και ούτως αρχίζει ο σος αγών και η πάλη.

«ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ»

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ»

Μετὰ τὴν τελεσίδικη ἀπόφαση τοῦ μεγάλου Κριτοῦ, οἱ ἄνθρωποι χωρίζονται καὶ κατευθύνονται οἱ μὲν στὴν ἄβυσσο, «εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον», οἱ δὲ στὸ φῶς τοῦ οὐρανοῦ. Γιατὶ ὅμως χωρίσθηκαν ἔτσι; Ποιό ἦταν τό κριτήριο τοῦ διαχωρισμοῦ; Ἡ μόρφωση ἄραγε; Τὰ χρήματα; Τὰ ἀξιώματα; Καὶ στὰ δύο μέρη ὑπα΄ρχουν σπουδασμενοι καὶ ἀγράμματοι, ἀξιωματοῦχοι, ἄσημοι, ἀμόρφωτοι καὶ σοφοί. Μήπως ἡ ὑγεία, ἡ ὀμορφιά, ἡ δύναμη, ἡ καταγωγή, ἡ ἐθνικότητα. Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Μόνο γιὰ μᾶς ἔχουν σπουδαιότητα τέτοιες διακρίσεις.

Νύχτα Τσικνοπέμπτης….!

«Πώς αγριεύουν έτσι οι άνθρωποι; Πώς μεμιάς αφήνονται έρμαια στις ροπές καί στίς τάσεις τής φθαρτής ανθρώπινης τους φύσης; Πώς κατάντησε απόψε αυτή η ήσυχη επαρχιακή πόλη; Θαρρείς καί δέν τήν κατοικούν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα πού άλλος μέ κεφάλι γαιδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου τρέχουν νά προλάβουν νά γλεντήσουν, νά μεθύσουν, νά άμαρτήσουν όσο γί­νεται περισσότερο.

Γιατί απόψε είναι Τσικνοπέμπτη καί γέμισε ή πόλη μασκαράδες. Απόψε κάθε λογικός άνθρωπος δέν ξεμυτίζει από τό σπίτι του».Αυτά σκεφτότανε ό παπα-Θανάσης, καθώς έμπαινε ατό σπίτι του γυρνώντας από τό ναό.

- ’Α, παπαδιά μου, τό κακό παράγινε! Ο Θεός νά μας συγχωρέσει, είπε στή γυναίκα του, μόλις μπήκε μέσα.Εκείνη τόν κοίταξε μέ κατανόηση.

- Ο Θεός νά μας φυλάει, είπε καί άρχισε νά ετοιμάζει τό βραδινό φαγητό.

Στό σπίτι του παπα-Θανάση, περασμένα πιά τά μεσάνυχτα, επικρατεί ησυχία. Τά

Βιολογικό σώμα, κοινωνικά σώματα και Σώμα Χριστού = Ορθόδοξη Εκκλησία

   ... Ο άνθρωπος, σαν κύτταρο, ζει σε κοινωνικά σώματα, στα οποία συμμετέχει. Στο σώμα του επαγγέλματός του (δικηγορικό, ιατρικό, κλπ), το φίλαθλο που υποστηρίζει, το πολιτικό που ψηφίζει και άλλα, συγκοινωνώντας στις χαρές, στις λύπες, με υποχρεώσεις και δικαιώματα, κόπο και αμοιβή... όλα όμως του κόσμου τούτου, υποκείμενα όπως είναι φυσικό, νομοτελειακά, στη φθορά και στην αλλοίωση.

Μεταξύ αυτών, καλούμαστε να συμμετέχουμε δυναμικά, με ελεύθερη επιλογή και από αγάπη, και σε Ένα Σώμα, που είναι υπεράνω του κόσμου, υπέρκοσμο, το ΜΟΝΟ που δεν μετέχει της φθοράς, Αναστημένο, με ΖΩΗ ατελεύτητη και αδαπάνητη, ...

Το Σώμα Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο Κύριος μας ανέφερε πως στην Ελλάδα θα δοξαστεί (Ιωαν.ιβ'23). Η εσωτερική μας αυτογνωσία, αντίληψη της κλίσης και της κλήσης, μας φέρνει μπροστά στο σκοπό μας. Τον προσωπικό μας φωτισμό, τελείωση και μετάγγιση του θείου τρόπου, σε

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ: Η ζωή μετά το θάνατο

(από ορθόδοξη άποψη η παρακάτω εμπειρία μάλλον είναι προϊόν πλάνης, αλλά με αυτήν αποδεικνύεται ότι η φαντασία, η μνήμη, τα συναισθήματα και άλλες λειτουργίες της ψυχής είναι σε ενέργεια χωρίς τον σωματικό εγκέφαλο)

• ( ΕΝΑ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ. Τι εί... ) 

Νευροχειρούργος του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, και ένας από τους εγκυρότερους πρώην σκεπτικιστές για τη ζωή μετά τον θάνατο, ξύπνησε από κώμα 7 ημερών και μίλησε για την εμπειρία του. Σε μια πολύκροτη εκπομπή του ABC channel που έσπασε σε θεαματικότητα κάθε ρεκόρ, ο καθηγητής Νευροχειρουργικής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Εμπεν Αλεξάντερ περιέγραψε το «ταξίδι» του.

 
Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, στα «κεντρικά» της Βοστόνης, με τους πιο

άγιος Μερκούριος

      

Ει και πατάσση, Μερκούριε, τω ξίφει,

και νεκρός εχθρόν συ πατάσσεις Κυρίου.

Ήταν σκυθικής καταγωγής «νέος, ωραίος, ξανθός την κόμην, υψηλός και την όψιν διαπρεπής». Ο πατέρας του λεγόταν Γορδιανός και ήταν χριστιανός. Είχε καταταγεί στο στράτευμα των Μαρτησίων, φθάνοντας σε ηλικία 25 ετών στον βαθμό του στρατηγού, για τα ανδραγαθήματά του στο πεδίο της μάχης, επί αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.)

Εκείνη την περίοδο βάρβαροι λαοί εισήλθαν στα ανατολικά σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και ο αυτοκράτορας Βαλεριανός (253-259 μ.Χ.) έστειλε τον Μερκούριο με το στράτευμά του να τους πολεμήσει. Οι βάρβαροι ήταν πολλοί, και ο άγιος σκεπτόταν με απορία τι να κάνει.

Ξαφνικά, παρουσιάστηκε μπροστά του ένας λευκοντυμένος άγγελος, κρατώντας ξίφος στο χέρι. Το έδωσε στο νέο και του είπε: «Αγαπημένε μου φίλε Μερκούριε, με έστειλε ο Κύριος για να σε ενθαρρύνω και να σε δυναμώσω. Χτύπησε τους εχθρούς σου, και, με τη βοήθεια του Θεού, θα νικήσεις. Με τη νίκη αυτή θα γίνεις παντού περιβόητος. Πρόσεξε όμως, να μη φανείς στον Ευεργέτη σου αχάριστος, αλλά πάντα να θυμάσαι τη βοήθειά Του. Στην ψυχή σου πρέπει να ριζώσει ο πόθος Του, γιατί κάποια μέρα θα μαρτυρήσεις για το άγιο όνομά Του και θα λάβεις του μαρτυρίου το στεφάνι». Ο Μερκούριος, με αυτά που άκουσε, πήρε θάρρος και δύναμη. Όρμησε ακάθεκτος στη μάχη και κατατρόπωσε τους εχθρούς με το σπαθί του αγγέλου. Οι βάρβαροι βλέποντάς τον, να τους θανατώνει σαν άγριο λιοντάρι, έφυγαν έντρομοι. Έτσι ο Μερκούριος

Για τις ‘’εναλλακτικές θεραπείες’’ *

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή, πρὸς σὲ καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην, ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σύ μοι βοήθησον….

Η αρτοκλασία στα πρώτα χρόνια γινόταν εν ονόματι Κυρίου. Μετά παρουσιάστηκε η Παναγία και όρισε εφεξής η αρτοκλασία να γίνεται εν ονόματί Της. Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη…

Ας μην περάσει όμως από κάποιον λογισμός, ότι οι βαρηά άρρωστοι είναι εξ αμαρτιών απαραίτητα. Τότε, θα μακαριζόταν ένας (κοσμικός) που δεν έχει συνάχι και θα εκατηγορείτο ένας σαν τον γέροντα Παΐσιο που είχε καρκίνο, ως ‘’αμαρτωλότερος’’. Άπαγε της αδιακρισίας… εν τω μεταξύ και μεταξύ μας, υπάρχουν ιώβειες ψυχές, που κρύβονται δοξάζοντες τον Θεό, φαινόμενα ΜΟΝΟ τα προβλήματά τους. Για ταπείνωση; Για ταπείνωση και πίστη και αγάπη. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!  

Μια ψυχοσωματική συνάφεια ισχύουσα υπό τον νόμο κι όχι μέσα στην χάρι (αρκεί σοι η χάρις Μου… αφήνοντας τον σκώλωπα εν σαρκί), ναι μπορεί να ψηλαφούμε. Μην μπερδεύουμε όμως τα άρρωστα (ταπεινά και κεχαριτωμένα με πίστη και αγάπη) αρχοντόπουλα με τους υπό νόμον ‘’υγιείς’’ δούλους.

Περί του ‘’πλησίον’’

Η απόσταση που μας κάνει ‘’πλησίον’’ ή ιστάμενους ή διερχομένους από μακρόθεν, εξαρτάται από την πνευματική απόσταση κι όχι απόλυτα από την φυσική απόσταση. Μπορεί να σκοντάφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον σε μια πολυάριθμη και πολύβουη αγορά, αλλά η εγγύτητα αφορά ΚΑΙ (ιδίως) ‘’συγ-χώρεση’’.

Φαίνεται η σπουδαιότητα της ψυχικής επαφής ότι είναι ανεξάρτητη από την απόσταση, όταν με κάποιους παρότι είμαστε πολύ μακρυά (φυσικά) νοιώθουμε εγγύτητα πνεύματος και ανάποδα, τόσο κοντά φυσικά, αλλά μακρυνά ως πνεύμα…

Από το άφες αυτοίς ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι επί του Σταυρού, από την συμπάθεια, μέριμνα, κοινωνία και μακροθυμία μέχρι το άλλο άκρο της αντιπαθείας με ενδιάμεση την αδιαφορία, οι 3 χαρακτήρες στην παραβολή του καλού σαμαρείτη αποτυπώνονται αγιογραφικά και γραφικά σε κάθε εποχή.

Κυκλοφορά στο νετ, το ‘’γιατί φωνάζουμε’’ (δίνεται στο τέλος ένας από τους πολλούς δεσμούς που το αναφέρουν).  Το αναφέρω κι εδώ, για τη συνέχεια του λόγου.

Ένας Δάσκαλος ρώτησε τους μαθητές του:

"Γιατί φωνάζουμε όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί φωνάζουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον όταν είναι εκνευρισμένοι;"

Οι μαθητές σκέφτηκαν για λίγο και ένας απ’ αυτούς είπε:

Αγάπη και Αλήθεια

• 

  Εκ του Πατρός ο Υιός και δια Του Υιού Ο Πατήρ εν Αγίω Πνεύματι…

  
  

  Εκ της Αγάπης Η Αλήθεια και δια της Αλήθειας Η Αγάπη εν Αγίω Πνεύματι. … Αυτός (Ο Παράκλητος) θα σας διδάξει. 

  
  

  Ιωάν.ιδ’26 ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν. 27 Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω.

  
  

  
  

  Έννοιες με κεφαλαία, Πρόσωπα που έχουν αφήσει άλλες έννοιες απρόσωπες, αναλογικές, αλλά όσο παραμένουν αποκομμένες από την πηγή και Ουσία, ούτε με το Α συσχετίζονται και αναβλύζουν, ούτε στο Ω θα καταλήξουν, αλλά χωρίς αυτά, απλά θα φαρισσαΐζουν. (Α+22+Ω)
• Αγάπες, ειρήνες, αλήθειες, ζωές … με μικρά, ίχνη μεν, αναμφισβήτητα μια καλή αφορμή, ατελή δε.