άγιοι τρεις ιεράρχες

Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Αρχαία ή νέα Ελλάδα; παληά ή ανακαινισμένη;

Αφορμή για το παρόν στάθηκε μια παρατήρηση ενός συμμαθητού… που κατά την γνώμη του, είμαστε διχασμένες (και βάλε) προσωπικότητες (εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί), αφού πολλοί από αυτούς που διαδήλωναν στο μεγάλο συλλαλητήριο υπέρ της ελληνικότητος της μακεδονίας λίγο πριν έψαλλαν στους ναούς αναθέματα κατά των ελλήνων*, δοξάζαν τον ισραήλ και θεωρούν ως μεγάλο άγιο, τον σφαγέα Θεοδόσιο…

Απαντήθηκε πως οι υγιείς αρχαίοι έλληνες ανέμεναν1 Τον Μεσσία, ότι ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ και δεν δοξάζονται οι σταυρωτές Του Ανθρώπου και ανθρώπων (στο διηνεκές) αλλά… ως συνήθως, στου κουφού την πόρτα, πάρτην πόρτα και φύγε…

Για ένα μικρό ποσοστό που δεν έχει πωρωθεί εντελώς η καρδία αρνούμενη την Αλήθεια και θεομαχούσα και τα ώτα ίσως είναι ευήκοα υπό προϋποθέσεις, δυο σκέψεις.

Μορφές του Άθωνα: Πέτρος μοναχός Κατουνακιώτης

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Λαγιός γεννήθηκε το έτος 1891 στη Λήμνο. Φαίνεται ότι νέος δε βοηθήθηκε πνευματικά γι’ αυτό έπινε και μεθούσε. Αυτά γράφονται, όπως τα διέσωσαν παλαιοί γνώριμοί του, για να εξηγηθούν και κατανοηθούν κάποιες ιδιαίτερες μοναχικές του ασκήσεις.

Αλλά ο καλός Θεός που είδε την καλή του προαίρεση, έδωσε μετάνοια φλογερή στην απλή και σπάνια ψυχή του και ήρθε να μονάσει στο Άγιον Όρος το έτος 1908.

Οι ησυχαστικές του αναζητήσεις και η φήμη του μεγάλου ησυχαστού, παπα-Δανιήλ Αγιοπετρίτου,οδήγησαν τα βήματά του στην πιο απομονωμένη και ησυχαστική περιοχή, στο Κελί που ασκήτευσε ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης, ο πρώτος και μεγαλύτερος Αθωνίτης Ησυχαστής. Υποτάχθηκε στον παπα-Δανιήλ, τον οποίον προσπαθούσε να ακολουθεί στους αγώνες του και να του κάνει καλή υπακοή.

Ευγένεια παιδεία και διάκριση

Επειδή πίσω από την ευγένεια που με πρώτη ματιά κατανοείται, ως προτεινόμενο, κρύβονται πολύ περισσότερα μηνύματα και επειδή (μάλλον) συμπτωματικά, ορθώς αποτυπώθηκε ο χρωματισμός των ενδυμάτων αυτών που πρωταγωνιστούν στο διπλανό παραστατικότατο εκπαιδευτικό μνμ, δυο σκέψεις.

Καλή η θετική οπτική γωνία που προσθέτει σεβασμό παρά η αρνητική, που προσθέτει φόβο και μεγαλώνει τις αποστάσεις από άνθρωπο προς συνάνθρωπο. Δεν το συζητάμε.

Φυσικά, δεν εξαντλούνται οι τρόποι συμπεριφοράς στο ενδοκοσμικό δίπολο καλού – κακού, παρότι έτσι θα εκφράζονται, αλλά για το άριστο αποτέλεσμα, πέραν της κοσμικής παιδείας, είναι απαραίτητο να παρεισφρύει πέραν αυτών μια άλλη, τρίτη, παιδεία δια θεόσδοτης διακρίσεως. Πέραν των αρνητικών και θετικών, είναι τα θεϊκά. ΘΕΤΙΣ ΘΕΣΙΣ ΘΕΜΙΣ, αρνητικά, θετικά και θεϊκά…

Ο μεταβολισμός μας, δεν εξαντλείται μόνο στα χοϊκά, αλλά επεκτείνεται σε μια πιο ουσιώδη τροφή, την τροφή των λόγων* (εκ Λόγου) και που ορίζει τον πνευματικό αόρατο μεταβολισμό, αλλά εκδηλούμενο και ορατό πλέον ως πράξεις και θεωρία. 

Περί του όρκου του Μεγ.Αλεξάνδρου. Η άλλη όψις.

Κυκλοφορούν στο νετ και όχι μόνο, θέσεις* και αντιθέσεις** περί αυτού. Και πολύ καλά κάνουν. Ο καθένας, την δουλειά του. Θα μπορούσαμε να μείνουμε σε αυτήν την διαρκή αψιμαχία, ΑΝ το είπε έτσι ακριβώς ή περίπου και να χάσουμε εμμένοντες στο καλώς λίαν, το άριστα, που θα προσπαθήσω να εγγίσω και παρουσιάσω στην αγάπη και φιλαλήθεια σας.

(κατευθείαν στο δια ταύτα… αλλά και απαραίτητα εισαγωγικά) Η μη ψαυστή παρουσία του Λόγου ως ενσαρκωμένου από απαρχής αιώνων μέχρι την θεία οικονομία της Γεννήσεως, δεν σημαίνει και την ανυπαρξία Του, όπως στον αντίποδα θα δογμάτιζαν οι απιστούντες, ότι μετά τον ‘’θάνατο’’ του Ιησού επί του σταυρού, σταματά η ύπαρξή Του. Έτσι νομίζουν κι οι πριν και οι μετά δύσπιστοι, που εξαντλούν την ύπαρξη στα χοϊκά περιορισμένα όρια.

Συμβουλές για το ήθος των ανθρώπων και την ενάρετη ζωή (Μ.Αντωνίου)

Οι άνθρωποι λέγονται λογικοί καταχρηστικά. Δεν είναι λογικοί εκείνοι πού έμαθαν τούς λόγους και τα βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλά όσοι έχουν λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν ποιο είναι το καλό και ποίο είναι το κακό· κι έτσι αποφεύγουν τα κακά και ψυχοβλαβή, μελετούν όμως σοβαρά τα καλά και ψυχωφελή και τα πράττουν με μεγάλη ευχαριστία προς το Θεό. Μόνο αυτοί πρέπει αληθινά να λέγονται λογικοί άνθρωποι.

Ο αληθινά λογικός άνθρωπος μία μόνο φροντίδα έχει, να υπακούει και να είναι αρεστός στο Θεό, τον Κύριο των όλων, και σε τούτο και μόνο να ασκεί την ψυχή του, πως να γίνει αρεστός στο Θεό, ευχαριστώντας Τον για τη μεγάλη και εξαιρετική πρόνοιά Του και την κυβέρνηση όλου του κόσμου, όποια κι αν είναι η θέση του στη ζωή. Γιατί είναι παράλογο, να ευχαριστούμε τούς γιατρούς όταν μας δίνουν τα πικρά και αηδιαστικά φάρμακα για χάρη της υγείας του σώματος μας, να είμαστε όμως αχάριστοι στο Θεό για όσα φαίνονται σ΄ εμάς δυσάρεστα και να μην αναγνωρίζουμε ότι τα πάντα γίνονται όπως πρέπει και προς το συμφέρον μας σύμφωνα με την πρόνοια Του. Γιατί η αναγνώριση αυτή και η πίστη στο Θεό είναι η σωτηρία και η τελειότητα της ψυχής.

Πατήρ πατέρων…

Ο χριστιανικός μοναχισμός ξεκίνησε ένα κυριακάτικο πρωινό του έτους 270 ή 271 μ.Χ. σε ένα μικρό αιγυπτιακό χωριό. Η ευαγγελική περικοπή που διαβάστηκε στη λειτουργία εκείνη τη μέρα περιλάμβανε τα εξής λόγια:Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανοίς, και δεύρο ακολούθει μοι (Ματθ. 19,21). 

Ανάμεσα στο εκκλησίασμα ήταν κι ένας νεαρός άνδρας, ο Αντώνιος, ο οποίος ακούγοντας αυτές τις λέξεις, άρχισε να αναζητά μια ζωή όχι απλά σχετικής φτώχειας αλλά ριζικής απομόνωσης. 

Τη στιγμή εκείνη, κανείς έξω από το χωριό του, αλλά ακόμη και μέσα σ'αυτό, δεν πρόσεξε τα βήματα του Αντωνίου που τον έφεραν στην ακατοίκητη και αφιλόξενη έρημο. 

Εντούτοις,όταν πέθανε στην ηλικία των 106 ετών, ο φίλος και βιογράφος του Αθανάσιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, μας πληροφορεί ότι η «έρημος είχε γίνει πόλη», εννοώντας μ'αυτό πως χιλιάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τον Αντώνιο για να γίνουν μαθητές του και είχαν μετατρέψει την έρημο σε σπίτι τους. 

Ο Αντώνιος της Αιγύπτου επρόκειτο να γίνει γνωστός ως ο πατέρας και ιδρυτής του μοναχισμού της ερήμου.[...] 

για την άλλη όψη (μαζεμένα)

Τιμώνται τον Ιανουάριο και ξεχωριστά και μαζί, οι τρεις ιεράρχες οι μεγάλοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος.

Ο μονόφθαλμος στον κόσμο, πάντα ήταν γιγαντόσωμος σε σχέση με τον μικρόσωμο Δαυίδ και Οδυσσέα, που είχαν να τα βάλουν με την διασκοπική τους (στο μέτρο του δυνατού κατ’άνθρωπο και Θεού χάρι) όραση.

Συμπυκνωμένη η αγωνιστικότητα όλων μας σε αυτά τα δύο πρόσωπα, καλούμαστε να εξέλθουμε νικητές σε όποια χρονική εποχή ασκούμαστε και φυσικά, ΑΝ θελήσουμε υγεία και απόκτηση βάθους.

Με αφορμή αυτές τις διάσπαρτες αλλά και μαζεμένη εις μία, εορτή των αγίων προστατών των γραμμάτων, δυο σκέψεις που ήδη κάπως αναπτύχθηκαν και αφορούν τις δύο όψεις των αντι-κειμένων στα χοϊκά μας μάτια.

Θα μπορούσε, μέρα αγία που είναι, να εξαντληθεί ακόμη και απολυτοποιηθεί η παρουσία των αγίων μέσα στον κόσμο σε σχέση με τα ‘’γράμματα’’ και να δώσουμε μια κάποια άφεση αμαρτιών στην πολυμάθεια και επιστημονοσύνη που επιχειρείται ως πανάκεια στα προβλήματα του κόσμου. Ακόμη και στο φιλανθρωπικό τους έργο.

Καθηγούμενος Γέροντας Γρηγόριος: «Ρωτᾶς γιὰ πολέμους, ρωτᾶς, Ἕλληνα, γιὰ χαλασμούς. Καλά, δὲν βλέπεις αὐτοὺς ποὺ κάθε μέρα κατεβαίνουν ἀπὸ τοὺς κόρφους;»

ΣΤΟΥΣ ΚΟΡΦΟΥΣ ΒΡΕΧΕΙ, ΑΣΤΡΑΦΤΕΙ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΑ

Οἱ παλιοὶ ἀνθρῶποι, παρατηρώντας τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν ἀπὸ χρόνο σὲ χρόνο, γίνονταν οἱ πιὸ καλοὶ καὶ οἱ πιὸ σωστοὶ μετεωρολόγοι. Ἂς εἶχε ὁ τόπος τους ἡλιοφάνεια καὶ καλοκαιρία. Παρακολουθώντας γύρω-γύρω τὰ ἄκρα τῆς γῆς, ποὺ τὰ ὠνόμαζαν κόρφους, ἔλεγαν «ὅπου εἶναι ἔρχεται βροχή, ἔρχεται κακοκαιρία καὶ στὸν δικό μας τόπο· μαζέψτε τὰ γενήματά σας, ποὺ κινδυνεύουν ἀπὸ τὴν κακοκαιρία». Ἡ μάννα ἔλεγε «δὲν θὰ ἁπλώσουμε ἀπόψε μπουγάδα, γιατὶ ἔρχεται βροχή». Καὶ ὁ βοσκὸς μάζευε τὰ ζῶα του στὸν στάβλο.

– Πατέρα, καλὸς εἶναι ὁ καιρός.

– Παιδί μου, δὲν ἀκοῦς τὸ ποδοβολητὸ τῆς βροχῆς;

Ἴσως ἐκεῖ στὸ μοναστήρι ποὺ σύχναζε ἄκουσε τὸν Ἠλία νὰ λέγη «Δὲν ἀκοῦτε τὰ πόδια τῆς βροχῆς;».

κατάργηση παθών

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού

Η κατάργηση των οκτώ παθών ας γίνεται με τον εξής τρόπο:
Με την εγκράτεια καταργείται η γαστριμαργία.
Με τον θείο πόθο και την επιθυμία των μελλόντων αγαθών καταργείται η πορνεία.
Με την συμπάθεια προς τους φτωχούς καταργείτε η φιλαργυρία.
Με την αγάπη και την καλοσύνη προς όλους καταργείται η οργή.
Με την πνευματική χαρά καταργείται η κοσμική λύπη.
Με την υπομονή, την καρτερία και την ευχαριστία προς τον Θεό καταργείται η ακηδία.
Με την κρυφή εργασία των αρετών και την συνεχή προσευχή με συντριβή καρδιάς, καταργείται η κενοδοξία.
Με το να μην κρίνει κανείς τον άλλο, ή να τον εξευτελίζει, όπως έκανε ο αλαζόνας Φαρισαίος, αλλά να νομίζει τον εαυτό του τελευταίο από όλους καταργείται η υπερηφάνεια.

Έτσι λοιπόν αφού ελευθερωθεί ο νους από τα παραπάνω πάθη και ανυψωθεί στο Θεό, ζει από εδώ τη μακάρια ζωή και δέχεται τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Και όταν φύγει από εδώ, έχοντας απάθεια και αληθινή γνώση, στέκεται μπροστά στο φως της Αγίας Τριάδος, και καταφωτίζεται μαζί με τους αγίους αγγέλους στους απέραντους αιώνες.

η πορεία του ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) στην έρημο...

Πολλά γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης ερμηνεύονται μέσα στην παράδοση της Εκκλησίας, σαν προφητικές προεικονίσεις κάποιων γεγονότων της Καινής Διαθήκης, και ονομάζονται τύποι ή προτυπώσεις εκείνων.

Οι πατέρες της Εκκλησίας, βλέπουν προτυπώσεις του Σταυρού του Χριστού μέσα σε πάρα πολλά γεγονότα της Π.Διαθήκης. Μάλιστα οι υμνογράφοι και ιδιαίτερα ο Κοσμάς ο μελωδός, που έχει γράψει τον κανόνα της εορτής της ύψωσης του τιμίου Σταυρού, συσχετίζουν αυτά τα γεγονότα με το Σταυρό.

Προτυπώσεις λοιπόν του Σταυρού φαίνονται στα παρακάτω γεγονότα της Βίβλου.

Στη διάβαση της Ερυθράς θάλασσας από τους Εβραίους. Ο Μωυσής χτύπησε με το ραβδί του οριζόντια («επ ’ευθείας ») τη θάλασσα και αυτή άνοιξε στα δύο ώστε να τη διαβεί ο λαός του. Στη συνέχεια αφού πέρασε κι ο τελευταίος Εβραίος, ξαναχτύπησε με το ραβδί του τη θάλασσα κάθετα («επ’ εύρους»), σχηματίζοντας έτσι το σημείο του Σταυρού, και τους μεν διωκόμενους έσωσε, τους δε διώκτες τύραννους καταπόντισε.

ΤΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ΔΩΡΑ-Αλεξ.Παπαδιαμάντης

Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος. Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἦτο ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως*.

Ἐκράτει εἰς τὴν χεῖρα ἓν ἄστρον καὶ ἐπὶ τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωὴ καὶ δύναμις, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξήρχετο πνοὴ θείας γαλήνης. Τὰ τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νὰ μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται.

Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἓν ἀρχοντικὸν μέγαρον. Εἶδεν ἐκεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν σεμνοτυφίαν, τὴν ἀνίαν καὶ τὸ ἀνωφελὲς τῆς ζωῆς ζωγραφισμένα εἰς τὰ πρόσωπα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἤκουσε τὰ δύο τεκνία νὰ ψελλίζωσι λέξεις εἰς ἄγνωστον γλῶσσαν. Ὁ Ἄγγελος ἐπῆρε τὰ τρία οὐράνια δῶρά του, καὶ ἔφυγε τρέχων ἐκεῖθεν.

Ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀνὴρ ἔλειπεν ὅλην τὴν ἑσπέραν εἰς τὴν ταβέρναν. Ἡ γυνὴ ἐπροσπάθει ν᾿ ἀποκοιμίσῃ μὲ ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον τὰ πέντε τέκνα, βλασφημοῦσα ἅμα τὴν ὥραν ποὺ εἶχεν ὑπανδρευθῆ. Τὰ μεσάνυχτα ἐπέστρεψεν ὁ σύζυγός της· αὐτὴ τὸν ὕβρισε νευρικὴ μὲ φωνὴν ὀξεῖαν, ἐκεῖνος τὴν ἔδειρε μὲ τὴν ράβδον τὴν ὀζώδη, καὶ μετ᾿ ὀλίγον οἱ δύο ἐπλάγιασαν χωρὶς νὰ κάμουν τὴν προσευχήν των, καὶ ἤρχισαν νὰ ροχαλίζουν μὲ βαρεῖς τόνους. Ἔφυγεν ἐκεῖθεν ὁ Ἄγγελος.