Λόγος περί λύπης.... Αγίου Κασσιανού

Πέμπτος είναι ο αγώνας εναντίον του πνεύματος της λύπης, το οποίο σκοτίζει την ψυχή από κάθε πνευματική θεωρία και την εμποδίζει από κάθε αγαθή πράξη.

Επειδή όταν το πονηρό αυτό πνεύμα αρπάξει την ψυχή και την σκοτίσει ολόκληρη, δεν της επιτρέπει να προσεύχεται με προθυμία. δεν την αφήνει να εγκαρτερεί στην ωφέλεια των ιερών αναγνωσμάτων. δεν ανέχεται να είναι ο άνθρωπος πράος και να κινείται εύκολα σε κατάνυξη και συμπάθεια προς τους αδελφούς. για όλες τις εργασίες και εναντίον ακόμη της υποσχέσεως του μοναχικού βίου φέρνει μίσος.

Και γενικά η λύπη, αφού ανακατώσει όλες τις σωτήριες σκέψεις της ψυχής και παραλύσει τη δραστηριότητα και την καρτερία της, τη φέρνει σε σημείο να είναι σαν ανόητη και ηλίθια, δένοντάς την με τον λογισμό της απελπισίας.

Γι’ αυτό, αν έχομε σκοπό να αγωνιστούμε τον πνευματικό αγώνα και να νικήσομε, με τη βοήθεια του Θεού, τα πονηρά πνεύματα, όσο μπορούμε με μεγαλύτερη προσοχή ας φυλάξομε την καρδιά μας από το πνεύμα της λύπης.

Γιατί όπως ο σκόρος τρώει το ρούχο και το σκουλήκι το ξύλο, έτσι η λύπη κατατρώγει την ψυχή του ανθρώπου. Πείθει τον άνθρωπο να αποφεύγει κάθε καλή πνευματική

για την εξαγγελία κατασκευής και το επιτυχές έναυσμα του τεχνητού ήλιου από την Κίνα…

Φυσικά και έπονται και άλλοι μιμητές. Σε λίγο χρονικό διάστημα θα φτιάξει και η Γαλλία τον δικό της ήλιο!! Και θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Ένα λαμπρό μέλλον περιμένει την Ανθρωπότητα !! 

Θα σχολίαζε με κομπασμό ένας υπέρμαχος της επιστήμης, ότι επιτέλους ο άνθρωπος θα είναι ο θεός, η νέα θρησκεία με κέντρο της τον άνθρωπο, την φύση, την τέχνη και τον πολιτισμό θα ακτινοβολήσει στα πέρατα του ηλιακού μας συστήματος. Και με υποσημείωση βροντόφωνη…. ο άνθρωπος είναι ο θεός και η γη ο παράδεισος. Από εμάς εξαρτάται πόσο νωρίς θα καταλάβουμε αυτή την αλήθεια…. 

Όντως ο παράδεισος ήταν στην γη μεταξύ τεσσάρων ποταμών και έστησε ο Θεός τον άνθρωπο στο κέντρο του παραδείσου και του κόσμου. Αλλά αυτό εξωτερικά. Μεταξύ δε Τίγρη και Ευφράτη οι άγιοι ερμηνεύουν ότι ο παράδεισος είναι μεταξύ εγκρατείας και διακρίσεως. 

Κι ο αχαλίνωτος άνθρωπος του 21ου αιώνα, ο εξωστρεφής που μισεί την εαυτού ψυχή, αδικών τον εαυτό του και συγχρόνως αδιάκριτος αφού θέλει να γίνει θεός χωρίς Θεό, σκέφτηκε να θεοποιήσει τον εαυτό και να εξωραΐσει την εξορία του. 

Όντως ο άνθρωπος ως κορωνίδα των δημιουργημάτων είναι στο κέντρο της φύσης και ως ΑΔΑΜ (1), απλώνεται προς τα έξω (Ανατολή Δύση Άρκτος Μεσημβρία) κι είναι όντως θεός για τα υπόλοιπα ζώα, που δεν έχουν μετά θάνατον ζωή. Αυτό ισχύει όσο τα μάτια μας είναι στραμμενα προς τα έξω και εξαντλούμε την εξυπνάδα μας στην έξω επιστήμη. Ποιαν επιστήμη; τον ένα από τους 4 τοίχους της Βαβέλ* ; 

Μπορεί όμως κάποιος εχέφρων να εμπιστευθεί τον εξωραϊσμό και τις εξαγγελίες όταν γίνονται για στρατιωτικούς λόγους; δλδ κυριαρχίας του ενός στον άλλον; είναι αυτό ‘’παράδεισος’’ ( Η Κίνα δημιούργησε τον πρώτο ”Τεχνητό Ήλιο” για πυρηνική και στρατιωτική εφαρμογή) 

Ευτυχώς εκτός της εξαγγελόμενης από την ΝΤΠ ειρήνης του αμαλήκ που γέμει καταδυνάστευση και αφαίρεση ελευθεριών για χάριν της….  υπάρχει και μια άλλη

η Αλήθεια… και ο κλέφτης

Δυο τρεις σκέψεις που βάζουν στο πνευματικό μικροσκόπιο έναν μικρό ιό που δημιουργεί εσχάτως μεγάλα προβλήματα χρησιμοποιούμενος αυτός πολιτικά με περισσή τρομοκρατία, για δικούς τους σκοπούς και σχέδια. 

Το θέμα μας θα κινηθεί στην μέση οδό και πως η φυσική αλήθεια οδοδεικτεί στην άλλη, ώστε να επιλυθούν αυτά και ελευθερώσουν άνθρωπο και κόσμο από τα εκατέρωθεν τανύσματα. Εκτιμώ ένα ερέθισμα για όσους εξαντλούν την αγωνία και αγώνα τους με το αν θα κάνουν εμβόλιο ή όχι, αν θα φορέσουν μάσκες ή όχι ... σκέψεις με αφορμή αυτά, παράθεση μιας άλλης σπουδαιότερης οπτικής. Τα της ψυχής.

Τέλειος νους, νους αφάνταστος. Τα δεξιά και αριστερά οριζόντια τανύσματα που δέχεται η ψυχή που σκοπό έχει την ανύψωση, οφείλονται καθαρά στην φαντασία. 

Υπέρμαχοι του εμβολίου πιέζουν τους αρνητές με χαρακτηρισμούς όπως άνοες μη εμπιστευόμενοι την τελευταία λέξη της επιστήμης, συνωμοσιολόγους, ψεκασμένους, ανεύθυνους πολίτες για εαυτό, οικείους και τους άλλους (παίζοντας όμως το παιχνίδι των συνεννοημένων μεταξύ τους παγκοσμίως, κυβερνήσεων με προοπτική στέρηση ελευθεριών στους απειθούντες στα κελεύσματα του καίσαρα) ... Οι αρνητές από την άλλη, με γνώμονα συνήθως τα πνευματικά και την καλή καχυποψία ότι τα εν λόγω εμβόλια δεν έχουν δοκιμαστεί αρκετά, δεν δέχονται να γίνουν πειραματόζωα. Κι η μέγγενη του αγκυλωτού σταυρού ‘’καλά κρατεί’’. 

Κι ο καθένας από την πλευρά του, ανάλογα της δομημένης κοσμοθεωρίας συνήθως εξάγει από την φαρέτρα του ό,τι βοηθά την εδραίωση της θέσης του και 

τα ονόματα των 7 αρχηγών των αγγελικών δυνάμεων - αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η Αγία Γραφή δίνει σαφή και ακράδαντα μαρτυρία ότι οι Άγγελοι ακαταπαύστως επικοινωνούν με τούτο τον κόσμο. Η Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς διδάσκει τα ονόματα των επτά αρχηγών των Αγγελικών Δυνάμεων: Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ, Σαλαθιήλ, Ιεγουδιήλ και Βαραχιήλ (ενίοτε συμπληρώνεται και ένας όγδοος, ο Ιερεμιήλ).

''Μιχαήλ'' στην Εβραϊκή γλώσσα σημαίνει ''ποιός είναι όμοιος με τον Θεό;'' (τις ως ο Θεός ημών;). Ο Άγιος Αρχάγγελος Μιχαήλ απεικονίστηκε ήδη από τους πρώτους χριστιανούς ως στρατηγός, ο οποίος κρατάει στο δεξί χέρι του δόρυ, με το οποίο επιτίθεται στον Εωσφόρο, τον Σατανά, και στο αριστερό του χέρι κρατά ένα πράσινο κλαδί φοίνικα. Στην κορυφή του δόρατος υπάρχει μια λινή κορδέλα με κόκκινο σταυρό. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θεωρείται ως ο φρουρός της Ορθοδόξου Πίστεως, ο οποίος μάχεται κατά των αιρέσεων.

''Γαβριήλ'' σημαίνει ''Άνθρωπος του Θεού'', η ''ισχύς του Θεού''. Είναι ο αγγελιαφόρος των μυστηρίων του Θεού, ιδιαιτέρως δε της Ενσαρκώσεως του Θεού και όλων των σχετικών με αυτήν μυστηρίων. Απεικονίζεται συνήθως κρατώντας

μετανοίας αρχή και ανεύρεση του Θησαυρού…

Το σκίρτημα του αγ.Ιωάννου Προδρόμου μέσα στην μήτρα της Ελισσάβετ με την προσέγγιση Της Θεοτόκου που φέρνει στα σπλάγχνα Της Τον Κύριο, είναι η αρχή και τις δικής μας μετανοίας. ΑΝ σκιρτούμε κι εμείς όντες μέσα σε σκοτεινή μήτρα του κόσμου τούτου, ΑΝ συγκινούμαστε με Τον Λόγο και τους λόγους Του, που δι ευχών και ενεργείας μας προσφέρει Η Θεοτόκος. 

Είναι ένα υγιές σωματικό σκίρτημα (κι όχι απλά συναισθηματικό ή διανοητικό) που όμως συνοδεύεται και με την αφωνία της κεφαλής μας (στον τύπο του προφ.Ζαχαρία*), μέχρι να μείνει στην ορεινή πόλη Ιούδα η καλή μας Παναγία, ωσεί μήνας τρεις και του επανέλθει η φωνή. Σημεία οδοδείκτες προς ορθόδοξη ευθυπόρηση. 

Κι ο μέγιστος των προφητών γνωρίζει τον εαυτόν του, ως: … ἐγὼ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, καθὼς εἶπεν ῾Ησαΐας ὁ προφήτης. (Ιωαν.α’) 

Κι η Οδός Του Κυρίου είναι ευθέως μεν πνευματικά (κυκλική κίνηση νοός) αλλά στο σύνολο ελικοειδής, όπως με το Ησαΐα χόρευε, τυπούται μέσα στην Εκκλησία,  τρισσώς κάτω από Τον Παντοκράτορα (999) για τους λαϊκούς και γύρω από την 

η άλλη όψις της προσευχής των εβραίων

κατόπιν ‘’εορτής’’ για να διαχωριστεί το Φως από τη φωτοβολίδα (αλλά και μην επηρρεάσω την γνώμη κανενός). 

Είναι θέμα ημερών η πολυδιαφημισμένη κοινή προσευχή των εβραίων, για την επίκλησή τους στον ΜΑΤΣ και δικό τους (ψευτο)‘’μεσσία’’ (1), ώστε να τους εμφανιστεί, αφού με του ίδιου την προτροπή κατάφεραν σαν αχάριστο γένος να σταυρώσουν (και συνεχίζουν στους αιώνες να σταυρώνουν) Τον Αληθινό. 

Πάνω σε αυτό, διοργανώθηκε σχεδόν άμεσα μια ‘’κόντρα’’ (2) την ίδια ώρα (Κυριακή 21 φεβ 2021 απόγευμα 18:00) με την ανάγνωση του ψαλτηρίου, το γνωστό κοπανιστήρι δαιμόνων, ώστε να ανατείνουν χείρες ικετευτικές. 

Πάλι σχεδόν αμέσως εκφράστηκε μια καχυποψία για την ορθοδοξότητα αντιμετώπισης του ιβέντ, μην τύχει και λογιστεί ως συμπροσευχή. Συμπροσευχή όμως κάνουν οι οικουμενιστές, οι υποτελείς του ΜΑΤΣ κι όχι ο απλός ορθόδοξος λαός που προσκλήθηκε, ευκαιρίας δοθείσης,  να αντιδράσει.    

Κι ο καλοπροαίρετος άνθρωπος, τανυσμένος από το κάνε ή μην κάνεις την συγκεκριμμένη ώρα προσευχή, ταλανίζεται δεξιά – αριστερά. 

Ο Άγιος Σιλουανός στο παραίνεσις στην αντιμετώπιση πνευματικών φαινομένων προτείνει την τήρηση μιας ‘’απόστασης’’ με το «Μη δέχου και μη απόρριπτε»…. γιατί, ίσως η κριτική των δευτέρων που υποτιμούν ευθέως με το καλά, ποιος είναι

"Ομιλία στην Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου" Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ένας άνθρωπος βάδιζε στο δάσος. Ήθελε να διαλέξει ένα καλό δέντρο, απ' όπου θα έβγαζε δοκάρια για τη σκεπή του σπιτιού του. Εκεί είδε δύο δέντρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το ένα ήταν ίσιο, λείο και ψηλό, άλλα το εσωτερικό του, ό πυρήνας του, ήταν σάπιο. Το άλλο είχε ανώμαλη επιφάνεια κι ό κορμός του έδειχνε άσχημος.

Το εσωτερικό του όμως ήταν γερό. Ό άνθρωπος αναστέναξε και είπε: «Σε τί μπορεί να μου χρησιμέψει το ψηλό και ίσιο αυτό δέντρο, αφού το μέσα του είναι σάπιο κι ακατάλληλο για δοκάρια; Το άλλο μοιάζει ανώμαλο, άσχημο, άλλα τουλάχιστο το μέσα του είναι γερό. Έτσι, αν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορώ να το διαμορφώσω και να το χρησιμοποιήσω για δοκάρια στο σπίτι μου». Και χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο, διάλεξε το δέντρο εκείνο, το γερό.

Το ίδιο θα χάνει κι ό Θεός για να ξεχωρίσει δύο ανθρώπους πού βρίσκονται μέσα στο ναό Του. Δε θα διαλέξει εκείνον πού φαίνεται επιφανειακά δίκαιος, αλλά τον

περί στιγμών…. και αιωνιότητος

Με αφορμή το ‘‘Αν ο άνθρωπος δεν ζει την αιωνιότητα, δεν μπορεί να ζει ούτε τις στιγμές – π. Βαρνάβας Γιάγκου’’ 

δυο σκέψεις…. επειδή σίγουρα ο λόγος του πατρός είναι βαθύτερος απότι φαίνεται και χρήζει διακρίσεως (δι ευχών) …το θέμα λοιπόν είναι ‘’ποιες’’ στιγμές…. και σίγουρα όχι εκείνες που δεν αντέχουν στην αιωνιότητα, όπως τα έργα του σκότους ως σκιές δεν αντέχουν στο Φως.... 

Η απόλυτος τιμή μπερδεύει και οδηγεί τον άνθρωπο να φαντάζεται πως ‘’ζει’’ , ενώ είμαστε τεθανατωμένοι τη αμαρτία, αν δεν έλθει και σκηνώσει η ζωογονητική χάρις. Αυτήν ζητούμε, αυτές τις στιγμές πρέπει να ψάχνουμε να πολλαπλασιαστούν και αποδώσουν το βίωμα της αιωνιότητος…. Κι αν ανέβουμε θα κατεβαίνουμε σε αυτές και θα τις αναγνωρίζουμε αλλάζοντας η νοοτροπία, σε μετανοητική και οικεία Του Λόγου που ρήματα και λόγους (1) διασπείρει σαν δολώματα και μικρούς θησαυρούς/μαργαριτάρια, για να εμπορευτούμε ορθά και μας χαρίσει τον μεγάλο Μαργαρίτη και Βασιλεία Του.  

Σημειώνεται μαθηματικά η απόλυτος τιμή με δυο παράπλευρους από την αξία, τοίχους |a| που πρέπει να γκρεμιστούν* το δυνατόν συντομότερο για να δούμε την απόδοσή της και το πρόσημο, και που μας οδηγεί αντίστοιχα, ως + ή - …. 

είναι η βίωση ‘’στιγμών’’ (και το κυνήγι τους) που μας προσεγγίζουν και οικειώνουν με τον Θεό, αλλά είναι κι άλλες στιγμές (εφάμαρτες ή άνομες) που μας απομακρύνουν. 

Μέσα στην απόλυτη τιμή και φιλόθεοι και φιλάνθρωποι μοιάζουμε, αλλά ποιανού θεού και ποιανού ανθρώπου είμαστε φίλοι, πάντες γαρ απόστολοι, αλλά ποιον κηρύττουμε, καυχόμαστε όλοι μας για τον φερόμενο και ενεργούμενο δι ημών σταυρό, αλλά ποιον σταυρό; τον υπέρλογο Του Χριστού; τον ισοσκελή λογικό ελληνικό (που τάχα είναι ειρηνοποιός, αλλά όσο κάνει στην άκρη την Αλήθεια, γνώρισμα της παναίρεσης του οικουμενισμού, που γίνεται συνεργάτης του αιώνιου αμαλήκ) ή τον αγκυλωτό, τον  συνθλίβοντα έθνη και πρόσωπα (με το έτσι θέλω; ) ; σκέψεις που

για τους λογισμούς (γερ.Εφραίμ αριζόνας)

Τους κακούς λογισμούς έξω γρήγορα με τις «κλωτσιές» να τους διώχνεις, «έξω, αλήτες», να φωνάζεις, «από τον ναόν του Θεού, από την ψυχήν μου»! Δίωξε τους κακούς λογισμούς αμέσως, μόλις έλθουν, μην τους αφήνεις μέσα σου, διότι κινδυνεύεις να υποστείς πληγή και ύστερα χρειάζονται δάκρυα και στεναγμοί. Κάνε υπομονήν, παιδί μου, φεύγε ως από φωτιά τους λογισμούς, διότι αυτοί ερημώνουν την ψυχήν, την ψυχραίνουν, την νεκρώνουν! Εάν όμως τους διώχνουμε με την οργή, με την προσοχή και την ευχή, γίνονται πρόξενοι μεγάλης ωφελείας...

Χωρίς αγώνα πάνω στους λογισμούς μας, δεν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε καθαρότητα στην καρδιά μας. Από τους λογισμούς που κάνουμε, είτε θα γίνουμε καθαροί είτε ακάθαρτοι. Και πρέπει να ασφαλίσουμε και να προσέχουμε τις ψυχοσωματικές αισθήσεις, γιατί από αυτές πηγάζουν λογισμοί.

Μας λέγουν οι νηπτικοί πατέρες, ότι ένας λογισμός μας ανεβάζει εις τον ουρανόν και ένας μας κατεβάζει εις την κόλασιν. "Εν τοις λογισμοίς μας βελτιούμεθα ή αχρειούμεθα". Δηλαδή ένας λογισμός, ο οποίος απρόσεκτα θα μας προσβάλλει, θα μας δηλητηριάσει, θα μας ηδονίσει, μπορεί να μας καταστήσει αξίους για την κόλαση. Ένας λογισμός Θεϊκός, ένας λογισμός αυταπαρνήσεως, ένας λογισμός ανδρείας, ένας λογισμός προσευχής και θεωρίας, μας αξιώνει να πλησιάσουμε τον Θείο Θρόνο και να γευθούμε πράγματα ουράνια. Η αρχή των αμαρτημάτων ξεκινά από τους λογισμούς.

Να προσπαθούμε πάντοτε, να έχουμε σωτήριες σκέψεις στον νου μας, εικόνες ωφέλιμες, για να μην δίνουμε στον σατανά χώρο, να ρίχνει τα δικά του και να μας βάζει αμαρτωλές σκέψεις και φαντασίες!

---

μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν

Γιατί η ψυχή μοιάζει με τη μυλόπετρα; (Αββάς Κασσιανός)

ἀπὸ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους...

Ὁ Ἅγιος στὸ δρόμο, καθὼς ἔσερνε τὰ κουρασμένα καὶ πληγωμένα καὶ γέρικα πόδια του, προσευχότανε μὲ ψαλμοὺς πρὸς τὸν Κύριον, πού τοὺς ἤξερε ἀπ’ ἔξω. Ἔλεγε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὸν 100ο ψαλμὸ:

«Ἔλεος καὶ κρίσιν ἀσομαί Σοι Κύριε...».

Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔφτασε ἐκεῖ σήκωσε τὰ χέρια του καὶ τὰ μάτια του στὸν οὐρανὸ καὶ προσευχήθηκε:

— Σ’ εὐχαριστῶ, Κύριε, εἶπε, γιατὶ εἶσαι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος. Σὺ Παντοδύναμε ἐκτύπησες τὸν ἐχθρὸν μας διάβολον. Σὺ ἐκτύπησες καὶ τὸν Ἅδην μὲ τὸ νὰ ἀπαλλάξης ἀπὸ τὸν θάνατο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Μνήσθητὶ μου, Κύριε, ἐν τὴ Βασιλεία Σου.

Τότε συνέβη καὶ τὸ ἑξῆς θαυμαστόν. Ανοίξα­νε γιὰ μιά στιγμὴ οἱ Οὐρανοί, φάνηκε ὁ Χριστὸς μὲ πλῆθος Ἀγγέλων. Κατέβηκε κοντὰ του καὶ τοῦ λέγει:

— Ἔλα, προσφιλέστατε καὶ ἀγαπημένε μου Χαράλαμπε, πού τόσο πολὺ

κρυπτόμενη χάρις και προϋποθέσεις φανέρωσης (μέσα από τους ψαλμούς)…

Αναφερόμενοι (μεταξύ μας) διαρκώς για αίγυπτο και αιχμαλωσία του νοός (ισραήλ) , την εις την Βηθλεέμ Γέννηση Κυρίου και δική μας (ανα)γέννηση, περί Φωτός και Σταυρού…  επιβάλλεται η οπτική και των δύο όψεων… και η θεωρητική τους ένωση. 

Την υποκάτω των νεφών ως κοινή θρησκευτική θεώρηση και την άνω αυτών ορθόδοξη, ώστε να ψηλαφηθεί η κλίμαξ και η γέφυρα η ανάγουσα από το ένα στο άλλο. 

Δυο σκέψεις, με βάση κάποιους ‘’λόγους’’ (και αναλογίες) που κατατίθενται στους ψαλμούς, (α,β,γ, κβ’ , ξβ’ , ρδ’ και ρς’ και όχι μόνο…), κάτι σαν στερέωση και πλήθυνση των πρώτων δύο υπαρχόντων αγκίστρων νοός και καρδίας (δια των Ν’ και ϟ’ – σταυροειδώς -) και με άλλους ισχυροποιούς μυστικούς δεσμούς (4). 

Ζητούνται να βρεθούν οι ενσπαρμένοι λόγοι μέσα στην φύση και στις Γραφές, ως θησαυροί*, να βρεθεί εκείνη η αναγωγή που θα αποδώσει ωφέλεια και πλούτο πνευματικό και αναφαίρετο. Πραγματικό κι όχι φανταστικό, επειδή απλά μοιάζει. 

Είναι η συνέχεια του, η φύση και η ‘’λειτουργικότητα’’ του ψαλτηρίου… που φανταζόμαστε ότι σκοπός μας είναι να φτάσουμε στον πόδα της Βηθλεέμ για να αρχίσει η ανόρθωση και ανάσταση. Να φύγουμε από την αίγυπτο και την καθέδρα λοιμών (ψαλμ.α’) για να εγγίσουμε και βιώσουμε τα Χριστούγεννα που διαχρονικά συμβαίνουν σε κείνον τον χώρο και στην καρδιά μας. Είναι τα θεία συμβάντα, που παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες αναμένοντας την δική μας

η φύση και η ‘’λειτουργικότητα’’ του ψαλτηρίου…

με αφορμή το… ποιος είναι ο καλύτερος ψαλμός; δύο σκέψεις.

.... λένε για τον ν’ (50ό) ψαλμό, πως είναι η ''καρδιά'' του ψαλτηρίου, ο πυρήνας της έμπρακτης μετανοίας.... Μεταξύ δε των ''δυνατών'' ο κεραυνόμορφος κόππα ( ϟ ), 90ός.

Σε αυτόν, ακούμε την συνομιλία των δύο προσώπων που ο ένας προσεγγίζει με απόλυτη ελπίδα και εμπιστοσύνη Τον Άλλον και την απάντηση του Θεού: … ὅτι ἐπ᾿ ἐμὲ ἤλπισε, καὶ ρύσομαι αὐτόν· σκεπάσω αὐτόν, ὅτι ἔγνω τὸ ὄνομά μου. κεκράξεται πρός με, καὶ ἐπακούσομαι αὐτοῦ, μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει· ἐξελοῦμαι αὐτόν, καὶ δοξάσω αὐτόν. μακρότητα ἡμερῶν ἐμπλήσω αὐτὸν καὶ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριόν μου.

Είναι μια συμφωνία του καλού Θεού ως Υψίστου Νοός με τον νου του καθενός, δίνοντας και τις προϋποθέσεις ‘’σχέσης’’, αρραβώνα μελλούσης Ζωής με δαχτυλίδιον, σύμβασης, συμβάδισης. Στην μεν ΠΔ ως ισραήλ, με μεταφρασμένο τον όρο ως  νους ο ορώμενος τω Θεώ, στην δε ΚΔ απλά ως νους, που ενώ θα έπρεπε να είναι ηγεμονικός και ελεύθερος δια XC και εν XC, αιχμαλωτίζεται στην βαβυλώνα… [λόγω ασεβείας και αμαρτίας (1)] μακράν της βάσης του.

Κι η ιστορία επαναλαμβάνεται με ‘’εξετάσεις’’ αλλά και εφόδια νίκης. Πλην πολλών και το ψαλτήρι, περί ου ο λόγος.

Κι αν ελχθεί η καρδία και ο νους (ν’ και ϟ’ – Ν και ϟ – σταυροειδώς -) του ανθρώπου, κι αν φλεχθεί με ουράνιο πυρ και διαπεράσει ψυχή και σώμα αυτή η αστραπή (Ι) Ιησούς, το, σωματοειδές και κυματοειδές διττό ένα του ανθρώπου (ορατό και αόρατο σκέλος σαν πνεύμα), συμπαρασύρει ευθέως χάριτι, όλον τον εαυτό από

μέγας Βασίλειος για ψαλμούς

Ὁ Μ. Βασίλειος λέγει ὅτι: "Ὁ ψαλμός ἀποκοιμίζει τὴν ἀγριότητα τῆς ψυχῆς... εἶναι γαλήνη τῶν ψυχῶν μας· μᾶς δίδει ὡσάν ἕνα βραβεῖον τὴν εἰρήνην, μὲ τὸ νά καθησυχάζη τὴν ταραχήν καὶ τὰ κύματα τῶν λογισμῶν μας. Διότι καταπραΰνη τὸν θυμόν τῆς ψυχῆς καὶ χαλιναγωγεῖ τὴν πρὸς τὴν ἀσωτίαν καὶ ἀκολασίαν κλίσιν τοῦ ἀνθρώπου... Ὁ Ψαλμός εἶναι συμβοηθός τῆς φιλίας, ἕνωσις τῶν χωρισμένων, μέσον πρὸς συμφιλίωσιν τῶν ἐχθρευομένων. Μᾶς δίδει καὶ τὸ μέγιστον ἀπό ὅλα τὰ ἀγαθά, μᾶς δίδει τὴν ἀγάπην. Διώκει τοὺς δαίμονας καὶ προσκαλεῖ τὴν βοήθειαν τῶν Ἀγγέλων. Εἶναι ὅπλον ἐναντίον τῶν νυκτερινῶν φόβων μας καὶ ἀνάπαυσις ἀπό τοὺς ἡμερινούς κόπους". 

Το βιβλίο των Ψαλμών του Δαβίδ και τα παλαιά τραύματα των ψυχών θεραπεύει και στο νεοτραυματισθέντα αποδίδει γρήγορα την θεραπεία ∙ και τον άρρωστο