περί στιγμών…. και αιωνιότητος

Με αφορμή το ‘‘Αν ο άνθρωπος δεν ζει την αιωνιότητα, δεν μπορεί να ζει ούτε τις στιγμές – π. Βαρνάβας Γιάγκου’’ 

δυο σκέψεις…. επειδή σίγουρα ο λόγος του πατρός είναι βαθύτερος απότι φαίνεται και χρήζει διακρίσεως (δι ευχών) …το θέμα λοιπόν είναι ‘’ποιες’’ στιγμές…. και σίγουρα όχι εκείνες που δεν αντέχουν στην αιωνιότητα, όπως τα έργα του σκότους ως σκιές δεν αντέχουν στο Φως.... 

Η απόλυτος τιμή μπερδεύει και οδηγεί τον άνθρωπο να φαντάζεται πως ‘’ζει’’ , ενώ είμαστε τεθανατωμένοι τη αμαρτία, αν δεν έλθει και σκηνώσει η ζωογονητική χάρις. Αυτήν ζητούμε, αυτές τις στιγμές πρέπει να ψάχνουμε να πολλαπλασιαστούν και αποδώσουν το βίωμα της αιωνιότητος…. Κι αν ανέβουμε θα κατεβαίνουμε σε αυτές και θα τις αναγνωρίζουμε αλλάζοντας η νοοτροπία, σε μετανοητική και οικεία Του Λόγου που ρήματα και λόγους (1) διασπείρει σαν δολώματα και μικρούς θησαυρούς/μαργαριτάρια, για να εμπορευτούμε ορθά και μας χαρίσει τον μεγάλο Μαργαρίτη και Βασιλεία Του.  

Σημειώνεται μαθηματικά η απόλυτος τιμή με δυο παράπλευρους από την αξία, τοίχους |a| που πρέπει να γκρεμιστούν* το δυνατόν συντομότερο για να δούμε την απόδοσή της και το πρόσημο, και που μας οδηγεί αντίστοιχα, ως + ή - …. 

είναι η βίωση ‘’στιγμών’’ (και το κυνήγι τους) που μας προσεγγίζουν και οικειώνουν με τον Θεό, αλλά είναι κι άλλες στιγμές (εφάμαρτες ή άνομες) που μας απομακρύνουν. 

Μέσα στην απόλυτη τιμή και φιλόθεοι και φιλάνθρωποι μοιάζουμε, αλλά ποιανού θεού και ποιανού ανθρώπου είμαστε φίλοι, πάντες γαρ απόστολοι, αλλά ποιον κηρύττουμε, καυχόμαστε όλοι μας για τον φερόμενο και ενεργούμενο δι ημών σταυρό, αλλά ποιον σταυρό; τον υπέρλογο Του Χριστού; τον ισοσκελή λογικό ελληνικό (που τάχα είναι ειρηνοποιός, αλλά όσο κάνει στην άκρη την Αλήθεια, γνώρισμα της παναίρεσης του οικουμενισμού, που γίνεται συνεργάτης του αιώνιου αμαλήκ) ή τον αγκυλωτό, τον  συνθλίβοντα έθνη και πρόσωπα (με το έτσι θέλω; ) ; σκέψεις που

καταγράφηκαν και  αναπτύχθηκαν σε διάφορα προγενέστερα άρθρα… και συγγραφικό έργο. 

Δυστυχώς ή ευτυχώς, στον χωροχρονικό μας σταυρό (τετραδιάστατο σταυροειδή) πάνω στον οποίο όσο ζούμε είμαστε προσ-ηλωμένοι, κάθε στιγμή Χριστού είναι θέσις και κάθε απουσία άρνησις και κενό (εν χρόνω).

Νομίζουμε ότι ζούμε, αλλά ΔΕΝ. Απλά υπάρχουμε (κι όπως λέει ο κυρΦώτης Κόντογλου «Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα».

Κι όταν πάλι καταλαμβάνει χώρο Ο Κύριος και ενεργεί δι ημών είναι θέσις, ενώ εάν εμ-πνεόμαστε από άλλο πνεύμα, και Τον αθετούμε είναι άρνησις και α στερητικό θέσεως… κενό. Ασθένεια κενότητος, που όμως Ο Εσταυρωμένος Κύριος, με 2 μυστικά εφόδια και 2 επαναλαμβανόμενα μυστηριακά, μας δίνει την θεραπεία, ως συνοδοιπορών μαζί μας έως της συντελείας, Ιατρός ψυχών και σωμάτων.  

Πρέπει να αναζητήσουμε (αν θέλουμε) εκείνες τις στιγμές αιωνιότητος κι όχι τις κοσμικώς εννοούμενες ‘’δυνατές’’ στιγμές …. γιατί υπάρχει μια ευθεία ένωση μεταξύ του ίχνους της δικής Του στιγμής στην κοιλία και ''αεί'' χρόνο, με την κεφαλή, όπου ήδη υπάρχουν (ως πρόγνωση) στο ''νυν'' και αιώνιο παρών.... είναι οι στιγμές εκείνα τα ψυχία που πίπτουν από την Τράπεζα και ουράνιο Δείπνο που με την πίστη της χαναναίας μπορεί να ακούσουμε η πίστις σου σέσωκέ σε... και από κυνάρια και δούλοι να γίνουμε ελεύθεροι.  

Είναι όλες αυτές ενωμένες, όπως οι λόγοι που εμπεριέχονται μέσα στον Λόγο, ως θησαυροφυλάκιο και όπως οι νευρικές απολήξεις που συμπυκνώνονται στον εγκέφαλο**  αλλά αναπτύσσονται σε όλο το σώμα, όπως οι ακτίνες και τα φωτόνια που δεν βολοδέρνουν εδώ κι εκεί, χωρίς σκοπό, αλλά είναι ενωμένες με τον ήλιο και επιθυμούν να επιστρέψουν σε Αυτόν. Κι αυτό γιατί, δεν απέχει πολύ ο ορισμός του δαιμονικού, που είναι συνώνυμο θεολογικά με το αποκομμένο. 

Κι η ένωση του πάνω με το κάτω, γης και ουρανού εφ’ημών και εντός ημών, κοιλίας (χρόνου) και κεφαλής (αχρόνου) επιτυγχάνεται δια της ορθίας σπονδυλικής στήλης των 33 σπονδύλων, κι αυτής ως προτύπωση εν σκιά ιστορικά έξω στην ΠΔ, με τον όρθιο κρεμασθέντα χάλκινο όφι στην έρημο. Την θεραπεία του θαάτου. 

Εκεί στην κοιλία και ομφαλό.... όπου οι βιούμενες προοδευτικά αναστάσιμες ''στιγμές'' Του Κυρίου, (διάσπαρτες στην ζωή μας) πατούν τον θάνατο. Εκεί κι εμείς τυπώνουμε την νίκη, με το ''θανάτω θάνατον πατήσας'' .... 

…για να καταλήξουμε, ότι όποια ''στιγμή'' δεν είναι δική Του, δεν νοείται ίχνος Αυτού, αλλά ούτε και οδηγεί Σε Αυτόν.... ούσες στιγμές άχριστες και ανούσιες.... λόγοι άλογοι. Στιγμές στην άλλη όψη την σκοτεινή, μέσα στο σπήλαιο του πλάτωνα που μπορεί να έχει άλλη οπτική και προοπτική. Κατάσταση αιχμαλωσίας, που δεν πρέπει να μας απελπίζει γιατί όλοι οι ελεύθεροι άγιοι εργάζονται και για την δική μας πραγματική ελευθερία, που είναι η κοινωνία με Τον Τροφέα που γίνεται τροφή. 

Αρκεί οι γενόμενες αμαρτίες και ανομίες να γίνονται από αδυναμία, οπότε και χάριτι ελλατούμενες, κι όχι εξ ιδεολογίας***.   

Μπορεί να φαίνεται μακάβρια η επόμενη διαπίστωση … αλλά τι είναι ο θάνατος για να τον εξωραΐσουμε; ή να αποφεύγουμε την αντιμετώπισή του; … τελικά, χρόνος χωρίς XC είναι μια μπουκιά χωρίς αντίσταση του βροτού, ως μεζεδάκι στον κρόνο.... και θέλει την αληθή βρώση και αληθή πόση (Θεία Κοινωνία με προϋποθέσεις), για να του θλασθούν οι οδόντες… Στιγμές XC που σαν ακτίνες προαναγγέλλουν την ανατολή**** και μεσουράνησή Του στον προσωπικό μας ουρανό. 

--- 

(1) πνευματική γνώση των λόγων της φύσης και πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών... (προφ.Ηλίας + προφ. Μωυσής)

* εσχίσθη το καταπέτασμα του ναού… 

** το φαινόμενο του φάσματος με ανάπτυξη σε ακόμη μεγαλύτερη διάσταση βιωμάτων…. ώστε να εντοπιστεί και στον μικρόκοσμό μας (πέραν του μικρο-μικρόκοσμου των κυττάρων), οι έννοιες της κεφαλής (ΘΡΑΚΗΣ) ως συμπύκνωση αυτών των νεύρων ελληνισμού και ορθοδοξίας που απλώθηκαν στα πέρατα του κόσμου (όπου μακεδνός είναι ο εις μήκος – μακ - απλωμένος) … Περί μακεδονίας, μεγαλέξανδρου, το διαχρονικό τους φυσικό έργο και πρόταση πνευματική… (2)

(2) εμπεριεχόμενο στο πόνημα ''άνθρωπος θρησκεία και Θράκη (υπέρβαση από τα φαινόμενα στο Φως) και αμήν πέρασμα εκ του αιώνος τούτου και των στιγμών του, στον μέλλοντα η'... 

*** Άλλο να αμαρτάνεις από αδυναμία και άλλο από ιδεολογία! 

**** Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό; (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς) 

Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς 

με την πραγματική συγγένεια με Τον Κύριο να διασαφηνίζεται στο.... 20 καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες. 21 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε πρὸς αὐτούς· μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν.... (Λουκ.η') 

για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου 

Παρεμβαλλόμενος κρόνος/χρόνος στο διάβα μας από την γη στον ουρανό 

Η κλοπή του χρόνου μας