Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)

 ‘’Φυσικά’’ και θα μπορούσε να είναι παρεξηγήσιμο το συμπέρασμα και ρήμα και λόγος του αγίου, αν δεν γνωρίζουμε το σύστημα αναφοράς πάνω στο οποίο λέγεται, αλλά και όσο οι μυστικές διεργασίες που το προκάλεσαν, μένουν αφανείς.

Αιτούμενοι την γνωστοποίηση των άδηλων και κρυφίων της σοφίας του Θεού, που οι άγιοι κοινώνησαν και βίωσαν, τολμάμε να συντάξουμε δυο σχετικές σκέψεις. 

…11 ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. (Λουκ.ιδ)

‘’Ισχύει’’ ο τίτλος του παρόντος άρθρου σε απόλυτο τιμή. Η διαφορά του προσήμου αν δλδ είναι θετικό ή αρνητικό (οπότε παρεξηγήσιμο ή ευκτέο), εξαρτάται από την θέση του ‘’εγώ’’. Ο υψώνων τον εαυτό του πάνω από τους άλλους, όντως στον κόσμο (του) δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν και τον Θεό, καθώς όλοι οι άλλοι είναι αποκάτω και έξω. Ο ταπεινώνων τον εαυτό του κάτω από όλους, τους βρίσκει ΟΛΟΥΣ μπροστά του στον δρόμο προς τον Θεό και επιθυμεί από γνήσια αγάπη να τους αγκαλιάσει (με διάπλατο άνοιγμα χεριών και καρδιάς – ως επί του Σταυρού Ο Κύριος) συνανυψώσει.

Ο ένας θυσιάζει τους άλλους για τους (συνήθως μάταιους) σκοπούς που έχει (ή τους επιβάλλει σε διαρκείς αιματηρές θυσίες) και ο άλλος γίνεται θυσία (έως αίματος) για χάριν του ψυχωφελούς προσωπικά και συλλογικά, θελήματος του Θεού. Η δε θυσία και σπονδή, είναι έννοιες συναφείς.

Η μία εκπτωτική και φυγόκεντρος από κεφαλή (και νυν) του αιωνίου παρόντος και άχρονου προς την κοιλία και αεί και χρόνο και φθορά και είδωλα (666) δια της αμεταννοησίας και εγωπαθείας. Η άλλη, ανοδική, από την γαστέρα και πάθη προς την απαθή και αληθή κεφαλή (Τριαδικό Θεό - 999), δια της μετανοίας και ταπεινότητος, ως κεντρομόλος. 

Με τους όρους κεφαλή - κοιλία - σπονδή και σπονδυλική στήλη των 33 σπονδύλων που ‘’ενώνει’’ στον άνθρωπο αυτά τα δύο όρια και καταγράφει τις τάσεις, αρχίζει η θεώρηση ότι εντός μας συμβαίνουν, παρότι φαίνονται ότι συμβαίνουν έξω. Ή τουλάχιστον υπάρχει συνάφεια των μέσα και έξω, συμφερούσης όμως της όρασης εντός συμπυκνωμένα, αφού εντός ημών η Βασιλεία, παρά εκτός και διασπασμένα και μακρυνά.

Αφού εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, ο εγωιστής, με κοίλο κάτοπτρο διαρκώς εξοστρακίζεται και μετεωρίζεται, ο δε ταπεινός με κυρτό κάτοπτρο συμμαζεύει τον νου στην καρδιά, σαν τις ακτίνες δια κατόπτρου σε ένα σημείο,

με αποτέλεσμα να αναφθεί (θείο) πυρ ανακαινιστικό, σε σχέση με την ψυχρότητα προς Θεό και συνάνθρωπο, που αυξάνει το άλλο κατακαίον πυρ, εντός ημών. Να μας ανεβάσει από τους πρόποδες του όρους Σινά στις δύο κορυφούλες, κατ’ αναλογίαν του υψηλού για τον κόσμο όρους Θαβώρ, με παραστάτες τον προφ.Μωυσή (πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών) και προφ.Ηλία, (πνευματική γνώση των λόγων της φύσης). Από την αίγυπτο και αιχμαλωσία, στους αγίους τόπους και ελευθερία. Από την κάτω Ιερουσαλήμ στην άνω, δια Σταυρού.   

Έτσι, η αντιμετώπιση των Γραφών ως ιστορικά γεγονότα που δεν μας ακουμπάνε, μας αποστασιοποιεί από Τον Λόγο και τους λόγους Του και αναλογίες.

Αναφέρει ο αγ. Μάξιμος ομολογητής πως και η συγκύπτουσα και η σαμαρείτιδα και η συροφοινίκισσα και η χαναναία και η αιμορροούσα κι η κόρη του Ιαείρου… στο πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της;  δηλώνει την φύση και την κατάστασή μας.

Από τις δύο επιλογές και διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος… μας συμφέρει να κοσμοθεωρήσουμε και φιλοσοφήσουμε ότι εμπεριέχονται εντός μας, παρά το αντίθετο.

Ο (αληθινός) Ποιητής ουρανού και γης πάντων ορατών τε και αοράτων ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999) ‘’έστησε Οδό και οδοδείκτες’’ εκτός, ως θεία γεγονότα, με συνάφεια εντός μας, όσο τα βιώνουμε χάριτι, για να μας δωρίσει Ζωή και σώσει (ολοκληρώσει) και λυτρώσει από τον αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης (ΙΑΠΕΤΟΣ – 666), είδωλα και απώλεια.

Τα : παρεμβαλλόμενος κρόνος/χρόνος στο διάβα μας από την γη στον ουρανό , για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου και τέλος αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή· συναρτώντας τα έξω με τα μέσα, συγχρόνως τα ιεραρχούν.

Τυπώνοντας το σημείο του σταυρού επάνω μας, όσο αυτό δεν εξαντλείται σε εξωτερική χειρονομία, συσταυρούμεθα για να συναναστηθούμε.

Τα δύο σκέλη (κάθετο και οριζόντιο) εντοπίζονται καθημερινά ως Αγάπη (πλάτος) και Αλήθεια (ύψος), που ένας εγωιστής, στερείται ή έχει αυτά σε ίχνος και σπόρο και εν δυνάμει, σε σχέση με την καρποφορία και βίωμα του ταπεινού και αγίου, που εκδηλώνονται και ενεργούν.

Στο ζεύγος των ημερών 31/8 και 1/9 που κλείνει ένας επίγειος κύκλος και αρχίζει ο επόμενος (ως αρχή ινδίκτου και εκκλησιαστικού χρόνου) ‘’βλέπουμε’’ να δρα ο σταυρός.

Η Τιμία Ζώνη (31/8) αγκαλιάζει οριζοντίως την γαστέρα, την οποία Ο Θεός ανέδειξε ως Πλατυτέρα ουρανών. Από εκεί και η αφετηρία προς την κεφαλή και ‘’νυν’’, με πρότυπο του ανθρώπου, την Θεοτόκο. Ο καθαρότατος οίκος προς ενοίκηση XC και λειτουργικότατο όχημα με Οδηγό ζωής, Τον Κύριο.

Στο κέντρο αυτού του επίγειου (οριζόντιου) κύκλου (γαστέρας) τυπούται το ‘’θανάτω θάνατον πατήσας’’, όπου και μέσω του σταυρού η Αγία Τριάς προσδίδει πνευματικό ύψος στους θέλοντες. Με την αρχή της ινδίκτου (1/9) ευλογεί Ο Κύριος τις ανοδικές ελίξεις: (Ἄναρχε τρισήλιε Βασιλεῦ, ὁ καιρῶν καὶ χρόνων, τὰς ἑλίξεις περισκοπῶν, εὐλόγησον τὸν κύκλον, τῆς νέας περιόδου, τὰς ἀγαθάς σου δόσεις πᾶσι δωρούμενος).

Προϋπόθεση λήψης και αφομοίωσης και κατανόησης των δώρων του Θεού, η με ταπεινότητα αγάπη και αλήθεια βιωτή. Λέγει ο αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος… ξέρει τον εαυτό του προπάντων εκείνος που δεν έχει μεγάλη ιδέα γι'αυτόν.

Πλασμένοι (χωρίς να μας έχει ανάγκη ο καλός Θεός) από λάσπη και θεία πνοή, καλούμαστε να είμαστε διαχειριστές αυτών, την στιγμή, που ούτε το ένα είναι δικό μας, ούτε το άλλο για να καυχηθούμε για ό,τι καλό ενυπάρχει, είτε σωματικά είτε πνευματικά.

Προήλθαμε από το ΕΝΑ

στο ΕΙΝΑΙ*

Χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Λένε οι άγιοι, πως κάθε (αντικειμενικά) καλό, είναι του Θεού και κάθε κακό, δικό μας και αυτό, γιατί αν ήταν αλλιώς, θα περηφανευόμασταν. Κι αν όλες τις αρετές και όλες τις γνώσεις και δυνάμεις και να είχαμε, χωρίς ταπεινοφροσύνη, χάρι δεν υπάρχει. 

Ο ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων, μας γνωρίζει τα όρια. Το άνω, ο (Τριαδικός) Θεός και Δημιουργός και το κάτω επί γης, το ε-γώ μας. Η εικών επί γης. Αυτά τα δύο ‘’σημεία’’ ως όρια, ενώνονται με μια ευθεία, ένα Ι, έναν βατό δρόμο.

Στο κάτω όριο είναι ο θεός χωρίς Θεό (αρχαιότατο και νυν ισχύον δόλωμα έκπτωσης) και στο άνω ο θεός κατά χάριν και σκοπός του ανθρώπου η θέωση μετά από τα προαπαιτούμενα στάδια, κάθαρση και φώτιση.

Εγώ ειμί η Οδός. Η θέλησή μας, μας προσανατολίζει είτε ως συγκείμενους με Τον Ιησού, ακολουθώντας την κεντρομόλο, είτε ως αντικείμενους, ακολουθώντας την φυγόκεντρο, πάλι Ι, αλλά αντιθέτως και αντιθέως, το Ι (δέκατο) τάγμα των δαιμόνων.

Προτείνει Ο Δρόμος μεταννοείτε, προτείνει και ο ισάγγελος Πρόδρομος, ο αντικαταστάτης αρχηγός του πεπτωκότος τάγματος, μεταννοείτε. Το δε θεόσδοτο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ, καθόλου τυχαίο δεν είναι.

‘’Ακούμε’’ την 31 αυγ τον απόστολο και το ευαγγέλιο**.

Με την μετάσταση της Θεοτόκου προς την Ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής, και μη εγκαταλείποντας τον άνθρωπο, παραδίδει την Τιμία Ζώνη Της στον απ.Θωμά, μεθερμηνευόμενος ως δίδυμος.

Κάθε άνθρωπος είναι δίδυμος, με έναν εκ των δύο, βιολογικά περιορισμένο και τον άλλον, ελεύθερο δια XC και εν XC.

Στα μάτια του Θεού, είναι ένας, όπως κι εμείς, έναν εννοούμε όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, παρά το ότι ‘’βλέπουμε’’ 2 ‘’αντικείμενα’’ ένα είδωλο και μια ουσία. Μία είναι η Θεοτόκος, παρά τις μυριάδες εικόνες Της και ονόματα.

Παρόλο ότι ως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, η αυτογνωσία μας έχει αφετηρία το είδωλό μας και η πρώτη πλάνη υφίσταται, όσο ‘’φανταζόμαστε’’ ότι κάτι είμαστε. Επειδή κατά τους αγίους πατέρες τέλειος νους, νους αφάνταστος, για τον φιλαλήθη προς θεογνωσία, που εκεί ιδίως παρεισφρύει η φαντασία ωθώντας σε αίρεση (ανομία και αμαρτία), καλό θα ήταν να ‘’κοιταχτούμε’’ στον καθρέφτη.

Λένε οι άγιοι, ότι η απόσταση του εαυτού μας από τον καθρέφτη και ‘’κριτή’’ μας σαν αυτογνωσία, πρέπει διαρκώς να μικραίνει. Κι είναι αλήθεια, πως αν ένας άσχημος και μη αρτιμελής κοιταχτεί από μεγάλη απόσταση, εύκολα συμπεραίνει πως είναι όλα καλά, αφού διακρίνει σχήμα ανθρώπου. Το ότι βάζει κάτω από μικροσκόπιο κριτικής και τίπτει για λεπτομέρειες τους άλλους, κατακρίνοντάς τους για τις ατέλειες, καθόλου δεν τον ενοχλεί.

Η διαφορά όμως του εγωισμού και της ταπεινότητος και σε αυτό έγκειται. Ο ταπεινός είναι συγχωρετικός με τους άλλους, δικαιολογώντας τους και αυστηρός με τον εαυτό του. Σε αντίθεση, ο εγωιστής δικαιολογεί τον εαυτούλη του και είναι αυστηρός και μη συγχωρετικός με τους άλλους. Ο ταπεινός, με την περισσότερη και ακριβέστερη αυτογνωσία από τον εγωιστή, βλέποντας τον εαυτό του στον καθρέφτη από κοντά, και χωρίς διαθλαστικά γυαλιά, διακρίνει ατέλειες, που ολοέν και εντυπώνονται εντονότερα ως παρατηρήσεις (μη ψυχαναγκαστικές αλλά εκ χάριτος) που τον καθιστούν εύστοχο, με το να μην ασχολείται με τους άλλους. Όχι ως αγάπη, αλλά ως κατάκρισις.  

Κι αυτό γίνεται μυστικά, αφού στο είδωλο του καθρέφτη του, χωράνε ολοέν και λιγότεροι, ώστε να τους κρίνει και κατακρίνει. Κοιτάει τα χάλια του, βάζοντας συνεχώς μετάννοια με αποτέλεσμα την αυξανόμενη χάρι εκ Θεού, ως αυτογνωσία και θεογνωσία. Σαν κλεψύδρα, δια ηθελημένων στενώσεων (και κακοπαθείας) μεταφέρει όλον τον κόσμο και τους λόγους από τον χώρο των ειδώλων και αποτελεσμάτων και σκιών (ς) σαν με έξοδο εκ του ‘’μύθου’’ του σπηλαίου στο Φως, προς τον χώρο των αιτιών (5) και Στον πρωταίτιο Λόγο (2), με μια δυναμική ανακαινίζουσα γνώση και ΔΙΑΚΡΙΣΗ, που συνδέει τα πάντα με το Α+Ω.

Θα αρχίσουμε να εισακουόμαστε από τον αγαθό Θεό, και να Τον γνωρίζουμε ως βιωματική θεογνωσία εξ ης θα ρέει εκ της κοιλίας ζων ύδωρ η ακριβής θεολογία, όταν εγκατασταθεί η ταπεινότητα μέσα μας.

Κοιτάμε εξ εσόπτρου τον κόσμο όλον, μαζί και τον εαυτό μας. Από εκείνη την μυστική βοήθεια που μας παρέχει ο αγ.Μάξιμος, αρχίζει η πρόοδος. Κοιτάζω την αιμορροούσα και βλέπω εμένα, αφού σπαταλώ την Θεία Κοινωνία και δεν πιάνει τόπο επάνω μου… βλέπω την συγκύπτουσα και θεωρώ το ‘’εγώ’’ μου, αφού είμαι προσηλωμένος στα χοϊκά και δεν αναβαίνει ο νους στα θεία…. Αναγνωρίζω δια της σαμαρείτιδας, ότι η φύση μου λειτουργεί (υπανδρεύεται) άλλους νόμους, προ χάριτος η οποία απέχει από τα βιώματά μου. Όλα τα ασθενή ΕΓΩ. Βλέποντας κάθε άνθρωπο, μου προτείνεται να τον δω ως εικόνα Αυτού, στο πρόσωπο των άλλων, (πρέπει) να βλέπω (διαμπερώς) Θεό. Δια των εικόνων Του, σταυροειδώς από 4 πνευματικές διευθύνσεις (ευλογημένος ο ερχόμενος…) με ιατρεύει. Να αγαπήσω τον πλησίον ως σε-αυτόν και συγχωρήσω, ίνα συγχωρεθώ. Εγώ εδώ, εγώ εκεί, εγώ παντού (ως ασθενές – 6 - έκπτωτος)… και ο Θεός (ως πανάγαθος,  παντοδύναμος, παντογνώστης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ– 999 - ). Άλλος, εκτός εαυτού και εκεί πρέπει να μείνει, είναι μόνο ο αντικείμενος, που πολεμά τον σταυρό και Εσταυρωμένο (8) δια Του οποίου η σωτηρία και ολοκλήρωση, η εντός ημών Βασιλεία, Λόγος και λογικός παράδεισος. Δια και εν XC.   

Από την κατ’όνομα ορθή πίστη μέχρι την κατά χάριν, από την ακρόαση των εντολών (που ο ίδιος Ο Κύριος χαρακτηρίζει μικρό τον ακροατή εν τη βασιλεία) και τηρητή αυτών (ως μέγα), από το ΑΗΡ (της ορθής/ορθόδοξης πίστεως) μέχρι το ΑΙΘΗΡ είναι ένας δρόμος ανοδικός***, όσο εκ της γης στον ουρανό. Ιησούς Θεός (σπονδυλική στήλη). Σταυρός (ως πρόσωπο) και Εσταυρωμένος. Δρόμος πράξης και θεωρίας. Μάρθας και Μαρίας. Το ‘’Θ’’ της πράξεως και επί της γης κύκλων (ματαίων ως τυρβασμού και μεριμνών ΑΝ δεν αποδίδει ύψος) οπότε και χρειάζεται το ‘’Ι’’ της Μαρίας, της παρακαθήσασας παρά τους πόδας Του Κυρίου, όντας απαραίτητη η κυκλική κίνηση του νοός στην ευθεία για να αποδώσει ελίξεις ζωηφόρες και αποκομίσουμε άνωθεν δωρήματα.

‘’μεταφρασμένα’’, Μάρθα είναι η πικρανθείσα Δέσποινα σε σχέση με την Μαρία, που είναι πικρανθείσα, αλλά υψωθείσα και δοξασθείσα...

Παρότι τα θεία γεγονότα συνέβησαν άπαξ, αυτά παρατείνονται στους αιώνες και μας αφορούν αναλογικά και βιωματικά. Σε αυτό το πνεύμα, με την ανάσταση του Λαζάρου  και Του Κυρίου την επιθυμία να τον αναστήσει, «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται», ανασκοπεί του καθενός την κατάσταση αφού αφενός θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν και αφετέρου, μας γνωρίζει ότι… «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντέλειας του αιώνος». Κάθε ένας από μας είναι νεκρός Λάζαρος και φίλος του Ιησού μας, χάριν του ότι για μας εθυσιάσθη.

Ένας προς έναν μοναδικός φίλος, με εμάς αισθανόμενους δικαίως, ως αποδέκτες της θείας μέριμνας και πρόνοιας από άπειρη και ασύλληπτη αγάπη για την σωτηρία μας, σαν να είμαστε μόνος μόνω τω Θεώ, ώστε νάχει ‘’δίκαιο’’ ο αββάς Αλώνιος.

Για να μας αναστήσει Ο Κύριος σαν τον φίλο Λάζαρο, καθώς αυτό προτυπώνει (την κοινήν ανάστασιν πιστούμενος…) πρέπει κι εμείς να αποκτήσουμε αδελφές την Μάρθα και Μαρία****, ως πράξη και θεωρία (φιλόθεη και φιλάνθρωπη) μαζί με τις κινήσεις του νοός. 

Κι αυτή η πολυδιάσπαστη από την πτώση μας συνείδηση, μας ενημερώνει και πείθει ότι είμαστε πολλοί και αποκομμένοι. Ακόμη και τα συντελεσθέντα στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη, ‘’φαίνονται’’ και αντιμετωπίζονται ιστορικά, συναισθηματικά, με μικρή έως μηδαμινή αξία ή και πολεμούμενες. Μόνο όμως με διαρκή ανάβαση και ανάσταση μας πληροφορεί για την ενότητα από εν δυνάμει σε εν ενεργεία, καθιστώντας τον υλικό κόσμο διάφανο, από τον θολό και σκοτισμένο προηγούμενο.

  

Λέγει ο αγ.Σωφρόνιος … το παραπλεύρως εικονιζόμενο συμπέρασμα, ο δε αγ. Σιλουανὸς Ἀθωνίτης, ότι η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου.

Πνευματικά κινούμεθα επί μίας ευθείας Οδού, παρά τα ολοέν και διαφοροποιούμενα εξωτερικά σχήματα, που μπορεί να μπερδεύουν την νόηση του ανθρώπου. Κι αυτή η Οδός είναι κάθετη, ως κλίμαξ. (Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν...) σχετικός δεσμός, εμπεριέχων βίωμα αδελφού με τον απ.Θωμά.

Η μονολόγιστη ευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, συμπεριλαμβάνει μέσα σε αυτό το ‘’με’’ όλην την ανθρωπότητα, όλην την πλάση, που καλούμαστε να συνανεβάσουμε προς σωτηρία, για όποιον θέλει το ‘’εγώ’’ του νάναι πιο κάτω από τους άλλους. Μπορεί να μην απαγορεύεται το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν μας, αλλά ΑΝ κάποιος θεωρεί ‘’εγωισμό’’ το μόνος μόνω, δεν απέχει από το να κατακρίνει και τους αγίους που θεοφώτιστα όρισαν εκείνο το καλύτερα πέντε λέξεις εν νοΐ παρά χίλιες εν γλώττη, άστοχο ως ‘’με’’ , με υποχρεωτικό το ‘’μας’’ , αφού έτσι για τα μάτια ου κόσμου ‘’δείχνουμε’’ ότι ενδιαφερόμαστε για τους άλλους.

Συγχρόνως, πως θα εκτελεστεί η αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον (ως εαυτόν) , πάνω στις οποίες κρέμεται όλος ο νόμος, εάν δεν ιδωθούν οι άλλοι και οι ‘’πλησίον’’, εντός εαυτού και Αυτού, ως μέλη, να συγχωρέσουμε ίνα συγχωρεθώμεν, να συμπονέσουμε ως μέλη του ιδίου σώματος, για να λάβουμε την μετά του νόμου, ποθούμενη χάρι;  

Δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Δια του Σταυρού η σωτηρία, οπότε αυτό το φαινομενικό ή αληθινό και θεάρεστο μόνος μόνω, έχει ανάλογες παραμέτρους και ενέργειες, ώστε να διακριθεί εκ Θεού και ανθρώπων. Όχι από ανθρωπαρέσκεια, αλλά από φιλότιμο για την αγάπη Του Θεού. ΑΝ δεν αγαπά (και διανοίγει αγκάλες οριζόντιες) για να συνανυψώσει (όπως η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε – κάθετο τμήμα σταυρού) μόνος θα μείνει και χωρίς Θεό.  

Ο ‘’σήμερον’’ (στο μεταίχμιο των 2 ημερών, τελευταίας και πρώτης του εκκλησιαστικού έτους) εμφανιζόμενος σταυρός είναι χωρίς κενά, υπέρλαμπρος σε σχέση με έναν ε-αυτό ως εικών Αυτού ρερυπωμένη που δέον όπως καθαριστεί για να πληρωθεί (με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν) και ένα φαντασμένο ε-γώ ως εικών επί γης και σκιά, που δέον όπως σαν σκότος καταργηθεί*****.

Έχουμε δρόμο εσωτερικής εργασίας βελτίωσης και τελείωσης, έχουμε όμως και βεβαία ελπίδα δια σταυρού, που ου καταισχύνει Τον συνοδοιπορούντα Κύριο που με την μετοχή στην Εκκλησία (μυστικά και μυστηριακά), ενσωματούμενοι μας έλκει και θεραπεύει ψυχάς και σώματα και παρέχει διαρκώς εκτυπώτερον ως βιώματα, τα θεία προς σωτηρίαν μας, γεγονότα.

Αμήν δι ευχών να μας φωτίζει το σκότος, πληρών Αγάπη και Αλήθεια… ορθοδόξως αναπέμποντες τιμή και δόξα και ευχαριστία και προσκύνηση στον Πατέρα Υιό και Άγιο Πνεύμα Θεό. 

 




Ἄναρχε τρισήλιε Βασιλεῦ, ὁ καιρῶν καὶ χρόνων, τὰς ἑλίξεις****** περισκοπῶν, εὐλόγησον τὸν κύκλον, τῆς νέας περιόδου, τὰς ἀγαθάς σου δόσεις πᾶσι δωρούμενος. 

  

δι ευχών Της ολκάδος των θελόντων σωθήναι...

----

* Εκ του μη όντος στο είναι…

** απόστολος

Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε ῞Αγιον κοσμικόν· σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται ῞Αγια.
μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη ῞Αγια ῾Αγίων,
χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ράβδος ᾿Ααρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης,
ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων… Εβρ. θ' 1-7

Ευαγγέλιο

᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.
καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά·
ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.

Εγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν. (Λουκ. ι')

----

*** λογική και έμπνευση σε επίπεδα (με γνώμονα την πρόοδο του Σταυρού)

**** για τη ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ (σκέψεις) και τις κινήσεις του νοός (ευθεία, κυκλική και σπειροειδή)

Η Μάρθα και η Μαρία, (παρούσες και δι αυτών όλοι μας) στο μυστήριον της Βαπτίσεως…

***** Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με·
κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με·
δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου,
καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας·
ἵν᾿ ὡς σὸν οἶκον εἰσόδῳ κοινωνίας,
ὡς πῦρ με φεύγῃ πᾶς κακοῦργος, πᾶν πάθος.

Φέρνει μέσα στην πρόνοιά Του από 4 πνευματικές διευθύνσεις ανθρώπους και καταστάσεις, για να μας παιδαγωγήσει σταυρικώς Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου , όλα προς απόκτηση ισορροπιών Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία και Συνέχεια στις Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία (εντός των τειχών…)

****** περί αοράτων δεσμών

ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου… [από Κυριακή Βαΐων... δεσμεύων πρὸς ἄμπελον τὸν πῶλον αὐτοῦ, καὶ τῇ ἕλικι τὸν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ, πλυνεῖ ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ, καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ, χαροποιοὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἀπὸ οἴνου....

με, επί πώλου όνου, τον χριστοφόρο νου (που εξέρχεται από αίγυπτο παράλογο --> λογικό /έξοδος πάσχα νομικού και Κυριακή Βαΐων ανέρχεται ως πάσχα ιερόν από το λογικό στο υπέρλογο δια της Ορθοδοξίας, ως ενσωμάτωση ...) αμήν ο καλός Θεός να δεσμεύει προς άμπελον τον πώλον αυτού και τη έλικι τον πώλον της όνου αυτού...]

… όταν ευλογείται ΜΕ ΣΤΑΥΡΟ το πέρας του ενιαύσιου κύκλου η αρχή του νέου, αλλά και το μεταίχμιο 31/8 + 1/9. Η αρχή, το τέλος Α+Ω και ο δρόμος για τον σκοπό

Μήπως πάλι, μόνος μόνω δεν θα είμαστε στην Κρίση (με προδιατύπωση στα 40) ενώπιον του φοβερού κριτηρίου; Κι αν καταφέραμε εν ζωή να ‘’δούμε’’ Χριστό μέσα από τις εικόνες Του (ευθεία κίνηση του νου), και δράσουμε ανάλογα (ανυψωτικά, βοηθητικά, θυσιαστικά για αυτούς, κυκλική κίνηση) τότε ο σταυρός θα γίνει αιτία άφεσις πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας, δλδ μέθεξη Θεού, σε αντίθετη δε περίπτωση, όταν δεν δούμε και συμπεριφερθούμε όπως αρμόζει εν πνεύματι και αληθεία στις εικόνες Του (ανθρώπους) ούτε Θεό θα δούμε, καταγόμενοι εις άδην στους αιώνες, εύσπλαγχνα μεν, δίκαια δε από τον ζυγό δικαιοσύνης, Σταυρό, με μας, όλους τους τόσους πολλούς ανθρώπους, μυριάδες μυριάδων, ‘’συμπυκνωμένους’’ σε 2 θέσεις ΜΟΝΟ, τους εκατέρωθεν του εσταυρωμένου XC επί του Σταυρού, συσταυρωμένους.

''...του μεν καταγομένου τω άδει τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων. προς γνώσιν θεολογίας, Κύριε δόξα Σοι!''…     

χρηστός ο ζυγός και το φορτίον ελαφρόν... (φυσικοπνευματική οπτική)

Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει (μυστική και εκ μυστηρίων) δύναμη, Ὁ Θεὸς ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω· ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ. οὕτως ἐν τῷ ἁγίῳ ὤφθην σοι τοῦ ἰδεῖν τὴν δύναμίν σου καὶ τὴν δόξαν σου…. (ψαλμ.62^ος) . Ζητά το εγώ τον Θεό (μόνος μόνω) ζητά το 6 και αποστάτης της αγάπης Του, το 2 και Λόγο, ο επί γης Τον εν ουρανοίς, ο ορατός Τον αόρατο, για να ωμοιωθεί με Το πρότυπο (6+2=8, σε κάθε επίπεδο, 888-ΙΗΣΟΥΣ), για να μορφωθεί ο XC εν ημίν, να ελεηθεί και παρασταθεί στο φοβερό κριτήριο με χέρια γεμάτα ελεημοσύνες* και καρδιά γεμάτη αλήθεια και αγάπη.         

‘’χέρια’’ (όπως φαίνεται στο σχήμα) που ευλογούνται γιατί προσευχητικά (σε θεωρία και πράξη) σαν Υ συνανυψούν με χαρά τους αγαπώμενους και τους παρουσιάζουν Στον Κριτή, ή χέρια που σκανδαλίζουν και καθελκούν στην απώλεια τους μη αγαπώμενους εν αληθεία, αλλά μόνο ως φαινόμενο,  ενεργώντας την ‘’αγάπη’’ (αγαπολογία) και αρά του άλλου, όπως σχετικά αναφέρεται, ότι όταν ο αλιτήριος θέλει να πλανήσει, από αγάπης άρχεται… ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ' ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ' αὐτόν. (Ιωαν.γ’36)            

9 (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ – 999)           

8 (ΔΡΟΜΟΣ και ΜΕΣΣΙΑΣ – ΙΗΣΟΥΣ – 888)                   

6 (ΙΑΠΕΤΟΣ 666, αριθμός ανθρώπου)** αποκ.ιγ’18             

(εγώ και ο Θεός, δι Ιησού)… πόσο φοβερά ζηλευτή η με πνευματική αναγωγή ‘’στάση’’ του ευγνώμονα*** ληστή; Προσηλωμένος επί σταυρού (αντί μετεωρισμού), εγκάρδια μετανοών (αντί χλιαρής συναισθηματικής μεταμελείας) βοά, δεικνύοντας και σε μας το κλειδί της εισόδου του στον παράδεισο. … μνήσθητί μου Κύριε, μνήσθητί μου Δέσποτα, μνήσθητί μου Άγιε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου …                                      

Ελεήσωμεν, ίνα ελεηθώμεν. Συγχωρήσωμεν ίνα συγχωρεθώμεν. Μην κριθούμε κατακριτέοι, ως η άκαρπος συκή και δερμάτινους χιτώνες.            

Να βάλουμε δι ευχών αρχή, αφού διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί και διακρίναμε τις προϋποθέσεις τελείωσης. Ή όλοι μαζί στον παράδεισο****, ή κανένας στην κόλαση.               

* Η παραβολή των τριών φίλων (λόγος του Οσίου Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ)

** Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί… (κοινός τόπος φιλοκαλίας + φιλοσοφίας)

*** με την ευχαριστία του λαμβάνοντος, να ερεθίζει την γενναιοδωρία του δίδοντος… και με, το ένα Κύριε ελέησον, 100 δρχ. ένα ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 1000 δρχ… Κύριε ευχαριστούμε και δόξα Σοι! 

Ο Δυσμάς και ο Γεστάς!(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

**** καλύτερα με Τον Χριστό και στην κόλαση, παρά στον παράδεισο χωρίς Αυτόν

Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώ­μεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα. Θρόνος και σταυρός (ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ)

...με την κατάκτηση του ποθητού, να ξεκινά από τον προσανατολισμό* και την ''θεωρία'' που αποδεικνύεται δια της πράξεως: ... μας συμφέρει να προσανατολίζουμε το πρόσωπό μας προς το Φως, οπότε δι Αυτού, διακρίνουμε μόνο την απόσταση ημών των ατελών σε σχέση με Τον Τέλειο. Τα χαρίσματα των άλλων και τα ελαττώματα τα δικά μας, που αυτά μας χωρίζουν από τον καλό Θεό και για τα οποία και ΜΟΝΟ για αυτά, πρέπει να μεριμνούμε (την ανομία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστίν δια παντός…).

Στρέφοντας τα νώτα προς το φως, φαρισσαϊκά διακρίνουμε εν σκότει τις δικές μας αρετές (κι αλήθεια να είναι) κατακρίνοντας τον τελώνη και… ευτυχώς, δεν είμαστε σαν κι αυτόν. Αλλά, …κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. (Λουκ.ιη’ και ευαγγέλιο** έναρξης τριωδίου, για όποιον θάθελε στο τέλος να δει και βιώσει ΑΝΑΣΤΑΣΗ…).

Εκ του αποτελέσματος μπορούμε να διακρίνουμε, ποιο ΦΩΣ (ευθές ή πλάνο) μας φωτίζει… όσο βλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και τις αρετές τις δικές μας (οικειοποιούμενοι αυτές) ή από την άλλη όψη…

* Πεντηκοστή σκηνοπηγία, Παναγία Τριάς και πρόσωπα.....

** ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.  

---

εκ του μεγάλου κανόνος...

Ψυχή μου, ψυχή μου,
ἀνάστα, τί καθεύδεις;
τὸ τέλος ἐγγίζει
καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι·
ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός,
ὁ πανταχοῦ παρὼν
καὶ τὰ πάντα πληρῶν.

η ''απόδειξις'' του τίτλου. Όχι ως υποθέσεως που μοιάζει για μερικούς, αλλά θέσεως.  

όπως λένε φιλοσοφικά ... ο Θεός (όντως) δεν υπάρχει δεν υφίσταται... γιατί άρχει και ίσταται. Ως δε Χριστός και υπάρχει και υφίσταται για να ανεβάσει τον άνθρωπο από υπόθεση σε θέση... όντας Ο Δρόμος. Δρόμος μετανοίας και μετοχής, προς την εντός ημών, Βασιλεία.


...σε αυτόν δε τον αχειροποίητο ναό [47 Σολομὼν δὲ ᾠκοδόμησεν αὐτῷ οἶκον. 48 ἀλλ᾿ οὐχ ὁ ὕψιστος ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, καθὼς ὁ προφήτης λέγει· 49 ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου· ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι, λέγει Κύριος, ἢ τίς τόπος τῆς καταπαύσεώς μου; 50 οὐχὶ ἡ χείρ μου ἐποίησε ταῦτα πάντα;  (Πραξ.ζ') ... ἐγὼ καταλύσω τὸν ναὸν τοῦτον τὸν χειροποίητον καὶ διὰ τριῶν ἡμερῶν ἄλλον ἀχειροποίητον οἰκοδομήσω. (Μαρκ.ιδ' 58)] μέσα στον κόσμο (γη και ουρανό), υπό τον θείο ουρανό και νεφέλη κυοφορούμαι εντός Της Μητρός... (Ορθοδόξου ΜΙΑΣ Εκκλησίας) 

αχειροποίητο σημείο που αναλύεται στο ... Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας  

---

Από το ευαγγέλιο του ασώτου υιού… ακούμε το…  δος μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας, το οποίο προτού έλθει εις εαυτόν και μετανοήσει ασώτως εδαπάνησε. Συνήθως οι (ιερο)κήρυκες μεταφράζουν την ουσία ως περι-ουσία, ως κατά γράμμα εξήγηση της παραβολής.

Όντες όμως φίλοι των χειρόνων, βόσκοντες χοίρους και εκτός εαυτού, εκτός και του Σώματος Αυτού (ορθόδοξη ΜΙΑ Εκκλησία), εγκληματούμε, αποκτείνουμε την ψυχή μας (ως άνδρα), του νου μας (ως νεανίσκο) και του σώματός μας (ως αδελφό)....

Έτσι μας το μεταφράζει ευστόχως ο μέγας κανών…

… Τὴν οὐσίαν τῆς ψυχῆς, καταναλώσας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἔρημός εἰμι ἀρετῶν εὐσεβῶν, λιμώττων δὲ κράζω. ὁ ἐλέους χορηγός, προφθάσας σύ με οἴκτειρον.

Ἄνδρα ἀπέκτεινα, φησίν, εἰς μώλωπα ἐμοί, καὶ νεανίσκον εἰς τραῦμα, Λάμεχ θρηνῶν ἐβόα· σὺ δὲ οὐ τρέμεις ὦ ψυχή μου, ῥυπωθεῖσα, τὴν σάρκα καὶ τὸν νοῦν, κατασπιλώσασα.

Ὢ πῶς ἐζήλωσα, Λάμεχ τὸν πρώην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!

Εμείς, με την βοσκή χοίρων (παθών) ΔΕΝ σπαταλούμε περι-ουσία, αλλά την ΟΥΣΙΑ…

Μας συμφέρει να μην μεταφράζουμε την ουσία, ως περιουσία, γιατί τα πράματα παρουσιάζονται κάπως ανώδυνα, ενώ στην πραγματικότητα, το θέμα είναι τόσο σοβαρό, όσο η επιλογή ζωής ή θανάτου … επιστροφή δια μετανοίας και ζωή, εν τη οικία του Πατρός ή αμετανόητοι, λιμοκτονούντες από τροφή (Τον ίδιο Χριστό που ως μόσχος σιτευτός θυσιάζεται), θανατούμενοι στο χοιροστάσιο…

ακούμε… 13 καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. ...

[η χώρα που είναι μακράν.... είναι στην κυριολεξία (υπό το πνεύμα του τίτλου του άρθρου) είναι ΜΟΝΟ δυο σπιθαμές κάτω από την μύτη μας.... είναι όσο η συνείδηση λειτουργεί παράλογα στην κοιλία και περιγάστρια...]. Οπτική που είναι απροσπέλαστη από ανθρώπους που τα βλέπουμε μέσου κοίλου κατόπτρου, εξωστρεφούς αλλά δυνατή μόνο όταν αρχίζουμε και τα βλέπουμε εσωστρεφώς δια κυρτού κατόπτρου/εσόπτρου (ταπεινότητος) πρόταση ήδη και από την περασμένη εβδομάδα (Κυριακή τελώνου και φαρισαίου)…  

Πρέπει να αναζητήσουμε τα βοσκήματα παθών.... που ‘’λειτουργούν’’ εντός εαυτού, και μας εξάγουν και από τον ίδιο εαυτό και από Αυτόν, και που είναι το ευαγγελικό ... βόσκειν χοίρους· δια της τύπωσης και βίωσης του Τιμίου Σταυρού ‘’θανάτω θάνατον πατήσας’’ εκεί στην κοιλία και ομφαλό. 

Εδώ κι όχι εκεί, ο καθ’ύλην αγώνας επιστροφής μας.

Με το δοθέν τάλαντον να μην σπαταληθεί και εξαντληθεί εις τα της γης (και θαφτεί) αλλά να συναναστηθούμε χάριτι.