Κατά
τον άγιο Άνθιμο της Χίου, υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: Σαρκικοί, ψυχικοί και πνευματικοί. Ο σαρκικός άνθρωπος θέλει όλα τα
της σαρκός∙ ζητεί την ανάπαυση, αγαπά τους επαίνους, δεν θέλει να τον υβρίζουν,
δεν δέχεται να του κόψουν το θέλημά του, υπερασπίζει τον εαυτόν του και ζητεί
όλα όσα είναι προς ανάπαυσιν του σαρκίου του.
Ο
ψυχικός πάλι δεν θέλει να αδικήση, αλλά ούτε και να τον αδικήσουν. Δεν
κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον κατηγορήσουν. Εάν του συμβή μία ύβρις ή
αδικία, ή τον περιφρονήσουν δεν ομιλεί μεν, αλλά θλίβεται και λυπάται πώς να
του το κάμουν. Αυτός είναι ο ψυχικός.
Ο δε
πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του πνεύματος∙ αν αδικηθή, χαίρει∙ αν
υβρισθή, ευχαριστείται∙ αν του κόψουν το θέλημά του, ευφραίνεται και ό,τι και
αν του συμβή λυπηρόν, θεωρεί τον εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά, και θέλει
όλο να τον περιφρονούν και να τον εξευτελίζουν.
---
ο άνθρωπος σαν επί κλίμακος, καλείται να ανέβει από το χαμηλότερο (σαρκικός) δια του ψυχικού (νόμου και δικαιοσύνης), στον πνευματικό (και χάρι). Από την γη στον ουρανό (1). Από έξω, εντός ημών στην βασιλεία. Αυτοί ενώνονται με μια ευθεία (Ι) και μια έλικα [αφού η αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος (1)]. Όταν είναι ανοδική (Ι,9), είναι
συγχρόνως και κεντρομόλος που ενώνει τον άνθρωπο με το Πνεύμα του Θεού. Κατά την αντίθετη φορά, σαν αντίποδας, πάλι εντοπίζεται ως Ι (ευθέως) και 6 ελικοειδώς, που καταβιβάζει τον πνευματικό σε σαρκικό, σαν φυγόκεντρος. Είναι η καθοδική, παχυλοποιώντας* τον... [είναι τα δύο Ι εμβασμένα στο ΕΙΝΑΙ από το ΕΝΑ που προήλθαμε και λάβαμε υπόσταση και που με ελευθερία ακολουθούμε. Ι Ιησού (κεντρομόλο) που μας ανεβάζει στο καθ'ωμοίωσιν ή Ι τάγμα δαιμόνων που μας κρατά δέσμιους στο κατ'εικόνα, εγώ (εικών επί γης, μακράν του ε-αυτού, και της εικόνος Αυτού εν ημίν) και είδωλα (666). Με την έννοια άνθρωπος να σημαίνει ο έχων του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος) όπως κύνωψ, αιθίοψ...]. Με μας, να συμφέρει να βλέπουμε πίσω και κάτω από τον σαρκικό, ακόμη και ψυχικό (τον κρυμμένο μέσα στους δερμάτινους χιτώνες που ενδυθήκαμε όλοι) τον Άνθρωπο Του οποίου είμαστε εικόνες και να προσπαθούμε χάριτι καθημερινά, άροντας τον σταυρό μας (με άδολη αγάπη και αλήθεια Κυρίου) να ανεβούμε την κλίμακα προς το άνω πλατύσκαλο (999). Από το εν δυνάμει, σε εν ενεργεία... Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της επουράνιας κλίμακος δι ης κατέβη ο Θεός και συγχρόνως γέφυρας της μετάγουσας από την γη στον ουρανό ...
περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση) με λίγα τινα στοιχεία για την άγνωστη αλλά ισχύουσα αναδιπλωτική αρχή...
Μη παύοντας να έχουμε και τα τρία μέρη και σάρκα και ψυχή και πνεύμα, αυτό που θα κάνει την διαφορά σε ανάβαση (Ι,9) ή έκπτωση (Ι,6), είναι η αφαίρεση μολυσμού σαρκός και πνεύματος ή η αδιαφορία παραμονής του επάνω και μέσα μας. ... όπως λέει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής:
συγχρόνως, ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου) δίνει την λύση.
… "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η Μετάνοια. "όλη η ελπίδα μας βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας"…
Σκοπός, οι δερμάτινοι χιτώνες να γίνουν διάφανοι να μην διαστρεβλώνουν αλήθεια και αγάπη που εκδηλώνεται μέσα από εμάς προς τα έξω και συγχρόνως να αντιλαμβανόμαστε την έξω που μας κρούει σαν ''ραβδισμοί'' τα αισθητήρια, που εύσπλαγχνα ο καλός Θεός ''μαστιγεί'' για να μας καθαρίσει** και κάνει αξίους της χάρης Του. Να αφαιρέσουμε από τώρα τους σπίλους και στίγματα (με το απόπλυνον τω Αίματί Σου τω Αγίω...) μη περιμένοντας τα μνημόσυνα.
...μοιάζει ως μέγα αδιάβατο χάσμα από την γη στον ουρανό, (από τον πλούσιο στον Λάζαρο εν κόλποις Αβραάμ), από την αίγυπτο (και είδωλα και αιχμαλωσία) προς αγίους τόπους και ελευθερία, από την διανοητική αντίληψη σε καρδιακή με χάρι, αλλά γίνεται βατή όπως η φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτος είναι το μέσον μεταξύ τους πρόποδες του όρους Σινά που προσκυνούνται τα είδωλα και της αγίας κορυφής που παραδίνονται οι πλάκες του θείου θελήματος, όπως και από τους πρόποδες του όρους Θαβώρ που αδυνατούν οι μαθητές να θεραπεύσουν τον σεληνιαζόμενο νέο, αλλά που με προσευχή και νηστεία (σταυρός μέσα στον σταυροειδή μεταβολισμό μας) είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μας ανεβάζει Ο Κύριος εις όρος υψηλόν και θεραπεύσει, κάνοντάς μας μετόχους στην δόξα Του.
* … Μολυνόμενος ο νους από πονηρούς λογισμούς, ενεργείται η δαιμονική επήρρεια και το πάθος στα αισθητά μέλη και προσβάλλεται και το σώμα. Μολυνόμενο το σώμα γίνεται γεώδης και ο νους. Αυτή η αλληλεπίδρασις είναι ένα μυστήριο που κάνει τον άγιο Ιωάννη της κλίμακος να πη: ‘’θαύμα ιδέσθαι νουν ασώματον υπό σώματος μολυνόμενον και σκοτούμενον και πάλιν δια πηλού τον άϋλον ανακαθαιρόμενόν τε και λεπτυνόμενον’’. Δλδ είναι θαυμαστό πράγμα να βλέπης τον ασώματο νου μας να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα. Και πάλι ο άυλος νους να ξανακαθαρίζει και να λεπτύνεται από τον πηλό (δλδ από τις ασκήσεις του σώματος).
** όπως η νοικοκυρά χρησιμοποιεί ραβδιά για να καθαρίσει τα ρούχα και ανάλογα με την υφή και ευαισθησία (λινάτσα ή μετάξι...) του προς καθαρισμόν ενδύματος χρησιμοποιεί ανάλογα τεχνάσματα και υλικά, έτσι και ο καλός Θεός κανονίζει με αγάπη και περισσή φροντίδα, τον τρόπο κάθαρσής μας, την βασική προϋπόθεση φωτισμού και αγιασμού.
Να καθαριστούμε από το εγώ, την πλεονεξία του, που είναι ειδωλολατρεία (Κολοσ.γ'5) για να υποδεχτούμε τις θείες δωρεές. Πλεονεξία όμως όχι μόνο σαν του άφρονος πλουσίου της παραβολής (Λουκ.ιβ'20) στα υλικά αγαθά, αλλά και στα πνευματικά που με εγωιστικό (λεπτό) δικαιωματισμό εκπειράζουν Τον Κύριο... Περί πνευματικής πλεονεξίας (αγ.Γεωργίου Χοζεβίτου).
---
ΔΕΝ είναι τι γνώμη (ακριβή ή φανταστική) έχουμε για το εγώ και εαυτό μας, αλλά η κρίση Του Ανθρώπου για την ποιότητα της ανθρωπιάς μας. Ποσοστιαία κατά την διάρκεια της ζωής είναι ρευστά με το τοις εκατό (%) να συνθέτουν το όλον. Η αφετηρία, η γη, η σάρκα, είναι κοινή. Αρχίζει η έξοδος και άνοδος με ελπίδα αληθινού Θεού (και ανάλογη ζωή)... ἐπὶ σοὶ ἤλπισαν οἱ πατέρες ἡμῶν, ἤλπισαν, καὶ ἐῤῥύσω αὐτούς· πρὸς σὲ ἐκέκραξαν καὶ ἐσώθησαν, ἐπὶ σοὶ ἤλπισαν καὶ οὐ κατῃσχύνθησαν. ἐγὼ δέ εἰμι σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουθένημα λαοῦ. (ψαλμ.κα') αφετηρία ΚΑ που με ελπίδα και προκοπή προς τα άνω μεταβαίνει στο όντως ΚΑ(Λ)Ο και δια Λόγου Στον Λόγο ή χωρίς Αυτόν και την αναστάσιμη χάρι, καταντά πνεύμα μεν (μετά την έκδυση των δερμάτινων χιτώνων) αλλά αλλού. Στο αδιέξοδο |< (Κ) του όντως ΚΑ(Κ)ΟΥ.
κρυπτόμενη χάρις και προϋποθέσεις φανέρωσης (μέσα από τους ψαλμούς)…
Είναι δύσκολη (έως αδύνατη Κύριος οίδε) η συνεννόηση, όπως αναφέρει ο αγ.Νικόλαος βελιμίροβιτς: ... ''δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα, από το να εξηγήσει κάποιος τα πνευματικά πράγματα σε ανθρώπους που σκέπτονται και κρίνουν μόνο κατά την σάρκα'' αλλά απευθυνόμαστε στον καλό σπόρο και Σπορέα...
Είναι εντελώς διαφορετικός τρόπος όρασης (οπότε αυτογνωσίας, οντογνωσίας και θεογνωσίας) οι μεν με κοίλο κάτοπτρο (δια της κοιλίας και εγώ) που εξοστρακίζουν τις ακτίνες (προς μετεωρισμό) ενώ οι δε με κυρτό κάτοπτρο (ταπεινότητα) που μαζεύουν αυτές στο εστιακό κέντρο της καρδιάς για να ανάψει και καίει το θείο πυρ εν ημίν... Η γνώσις και όρασις του δι εσόπτρου εν αινίγματι, η ευχή και η προσ-ευχή.
Μακάρι ο καλός Θεός να πάρει το κατσαβίδι (όπως έλεγε ο αγ.Παΐσιος), και με ένα απλό κλικ, να μας αλλάξει τον τρόπο θέασης και κίνησης...
Είναι στάση ζωής η ταπεινότητα ελκτική θείας χάριτος σε σχέση με την υπερηφάνεια που την κωλύει και φυγαδεύει, και μας συμφέρει να αποδίδουμε κάθε καλό στον Κύριο και να βάζουμε σε μεγεθυντικό φακό (χωρίς απελπισία) αυτά που μας χωρίζουν από την χάρι Του αιτούμενοι συγχώρεση και διόρθωση... Κύριε ελέησον και ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!
Αρκεί να θέλουμε. Κύριε... Κύριε, δεν ξέρω τί νά ζητιανέψω από Εσένα Μόνον Εσύ γνωρίζεις τί μού χρειάζεται. Σύ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω νά αγαπώ τόν εαυτό μου. Κύριε μου, δώσε στό δούλο Σου εκείνο πού ούτε νά ζητήσω δέν μπορώ. Δέν τολμώ νά σού ζητιανέψω ούτε απαλλαγή από πάθη, ούτε αρετές, ούτε απόλαυση χάριτος. Στέκομαι μόνο μπροστά Σου μέ τήν καρδιά μου ανοιχτή απέναντί Σου. Σύ βλέπεις τίς ανάγκες πού εγώ δέν βλέπω, κοίταξε με και πράξε κατά τό έλεος Σου. Χτύπησε καί θεράπευσε, ρίξε με καί ανύψωσέ με. Πάλλομαι καί σιωπώ μπροστά στήν Αγία Θέλησή Σου καί μπροστά στίς κρίσεις Σου γιά μένα. Προσφέρω τόν εαυτό μου ώς θυσία πρός Εσένα. Δέν υπάρχει μέσα μου άλλη επιθυμία παρά μόνο νά εκπληρώσω τό θέλημά Σου. Μάθε με νά προσεύχομαι. Έλα Εσύ ο Ίδιος μέσα μου νά προσεύχεσαι. Αμήν... ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΜΌΣΧΑΣ
Εξομολόγηση Γέροντος Φιλοθέoυ Ζερβάκου τo 1908
Εξομολόγηση Γέροντος Φιλοθέoυ Ζερβάκου τo 1908 (Βρέθηκε στο αρχείο του μετά την κοίμησή του)
1. Δεν αγαπώ το Θεό με όλη μου την ψυχή, την καρδιά και τη διάνοια. Δεν έχω υπακοή στις εντολές του Κυρίου και δεν φυλάγω τις υποσχέσεις πού έδωσα στο Βάπτισμα και στην κουρά μου ενώπιον του Θεού, των Αγγέλων, των Αγίων και των ανθρώπων.
2. Δεν προσεύχομαι και δε μελετώ με προσοχή. Στις ιερές Ακολουθίες και αγρυπνίες, ακόμη και στην ώρα της Θείας Λειτουργίας, παρίσταμαι στο Ναό χωρίς φόβο, προσοχή και ευλάβεια. Πολλές φορές έχω απρεπείς, αισχρούς, ακάθαρτους και βλάσφημους λογισμούς.
3. Δεν έχω μετάνοια αληθινή, ούτε πένθος, ούτε δάκρυα. Δεν εξομολογούμαι καθαρά και με συντριβή καρδιάς· ούτε έχω συναίσθηση ότι η εξομολόγησή μου γίνεται ενώπιον του Παντογνώστη Θεού, που είναι πανταχού παρών και γνωρίζει τα πάντα, και τους λογισμούς και τα βάθη της καρδιάς μου.
4. Στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας προσέρχομαι αναξίως, χωρίς την πρέπουσα ετοιμασία, χωρίς φόβο Θεού, πίστη και αγάπη.
5. Δεν αγαπώ τον πλησίον όπως τον εαυτό μου.
6. Δεν έχω αγάπη ούτε τον πρέποντα σεβασμό στον πνευματικό μου πατέρα και στούς προεστώτες του Μοναστηριού. Δεν έχω τέλεια υπακοή και εγκοπή του θελήματός μου.
7. Είμαι υπερήφανος, αντίλογος, κενόδοξος, ανθρωπάρεσκος, φίλαυτος, φλύαρος· αργολογώ, πολυλογώ, αστεΐζομαι και γελώ για ανόητα πράγματα, καταλαλώ, κατακρίνω, κατηγορώ, ψεύδομαι, συκοφαντώ, θυμώνω, οργίζομαι και μνησικακώ.
8. Δεν έχω εγκράτεια, υπομονή, πραότητα, ταπείνωση. Είμαι κοιλιόδουλος, γαστρίμαργος, λαθροφάγος, ιδιόρρυθμος, ακατάστατος.
9. Αμαρτάνω με όλες μου τις αισθήσεις (όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση και αφή).
10. Αμαρτάνω με λόγια και έργα, με τη θέλησή μου και χωρίς αυτή, με γνώση ή άγνοια, με το νου και τη διάνοια· είμαι αμελής και οκνηρός και γι’ αυτό έχω πολλές φορές κακές και αισχρές επιθυμίες, άτοπους, αισχρούς, ακάθαρτους, υπερήφανους και βλάσφημους λογισμούς.
Γι’ αυτές τις αμαρτίες που εξομολογήθηκα, πάτερ, ενώπιον του Θεού και ενώπιόν σου, και για άλλες αναρίθμητες πού από λήθη ή άγνοια παρέλειψα να εξομολογηθώ, ζητώ από το Θεό συγχώρηση.
μετάνοια – άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός
...
Ὅτι ὑπὲρ τὸν ἄσωτον ἀσώτως ἐβίωσα,ὅτι ὑπὲρ τὸν μυρία τάλαντα χρεωφειλέτης Σου γέγονα,
ὅτι ὑπὲρ τὸν Τελώνην κακῶς ἐτελώνησα,
ὅτι ὑπὲρ τὸν Ληστήν ἐμαυτόν ἐθανάτωσα,
ὅτι ὑπὲρ τὴν Πόρνην ἐγώ ὁ φιλόπορνος ἔπραξα,
ὅτι ὑπὲρ τοὺς Νινευΐτας ἀμετανόητα ἐπλημμέλησα,
ὅτι ὑπὲρ τὸν Μανασσῆν «ὑπερῆραν τὴν κεφαλήν μου αἱ ἀνομίαι μου καὶ ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ' ἐμέ καὶ ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους»·
ὅτι τὸ Πνεῦμα Σου τὸ ἅγιον ἐλύπησα,
ὅτι τῶν ἐντολῶν Σου παρήκουσα,
ὅτι τὸν πλοῦτόν Σου διεσκόρπισα,
ὅτι τὴν χάριν Σου ἐβεβήλωσα,
ὅτι τὸν ἀρραβῶνα, ὅν μοι δέδωκας, ἐν ἀνομίαις ἀνήλωσα,
ὅτι τὸ τίμιον κατ' εἰκόνα Σου, τὴν ψυχήν μου, ἐμόλυνα,
ὅτι τὸν χρόνον, ὅν μοι δέδωκας εἰς μετάνοιαν, μετὰ τῶν ἐχθρῶν Σου ἐβίωσα,
ὅτι οὐδεμίαν ἐντολήν Σου ἐφύλαξα,
ὅτι τὸν χιτῶνά μου κατερρύπωσα, ὅν με ἐνέδυσας,
ὅτι τοῦ ὀρθοῦ λόγου τὴν λαμπάδα ἀπέσβεσα,
ὅτι τὸ πρόσωπόν μου, ὅ ἐφαίδρυνας, ἐν ἁμαρτίαις ἠχρείωσα,
ὅτι τοὺς ὀφθαλμούς μου, οὕς ἐφώτισας, ἑκουσίως ἐτύφλωσα,
ὅτι τὰ χείλη μου, ἅπερ πολλάκις τοῖς θείοις Σου μυστηρίοις ἡγίασας, αἰσχύναις ἐμόλυνα.
Καί οἶδα ὅτι πάντως τῷ φοβερῷ Σου βήματι παραστήσομαι ὡς κατάδικος ὁ παμμίαρος.
Οἶδα ὅτι πάντα τότε τὰ πεπραγμένα μοι ἐλεγχθήσονται καὶ οὐκ ἀποκρυβήσεται οὐδὲν παρὰ Σοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου