Πλησιάζουν
τα Χριστούγεννα, περίοδος κατά την οποία διασχίζει, έστω φευγαλέα, τον
νου μας η σκέψη ότι έχουν κάτι να μας πουν για τις σχέσεις μας με τους
ανθρώπους. Ευκαίρως λοιπόν παραθέτουμε δύο μικρά αποσπάσματα από
Ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου και του Αστερίου, επισκόπου Αμασείας.
Αφορούν σε εκείνους που νομίζουν ότι όλη κι όλη η ιστορία είναι τα
πράγματα που κατέχεις, είτε πλούτος είτε εξουσία.
Καταλαβαίνουμε
ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ο λόγος αυτός να φθάσει στα συμπόσια της
νέας πλουτοκρατίας, ή να αγγίξει την καρδιά των σημερινών αισχροκερδών
και τοκογλύφων. Έχουμε όμως βέβαιη την ελπίδα ότι θα αγγίξει τους
νέους, τουλάχιστον εκείνους που έχουν όραμα, πίστη και φρόνημα, ώστε να
συνοδέψουν τη μωρία στην τελευταία της κατοικία. Γένοιτο!
—:—
Αυτός
λοιπόν που ζει με τρυφή, χρειάζεται πρώτον οικία πολυτελή, στολισμένη
όπως οι νύμφες με ψηφίδες και λίθους και χρυσό, με προσανατολισμό
κατάλληλο, ανάλογο με τις εναλλαγές των εποχών του έτους. Διότι πρέπει
τον χειμώνα να κατοικεί σε μέρος ευήλιο και στραμμένο προς τις ακτίνες
τού νότου, η θερινή του όμως κατοικία πρέπει να βλέπει προς βορρά, ώστε
να αερίζεται από λεπτές και συγχρόνως ψυχρές βορεινές αύρες. Εκτός
τούτου χρειάζονται πολυτελή καλύμματα για να ενδύσουν τα βάθρα, τις
κλίνες, τα στρώματα, τις θύρες. Πράγματι όλα όσα έχουν, και τα άψυχα,
τα ενδύουν επιμελώς, ενώ την ίδια στιγμή οι πτωχοί εκδύονται ελεεινώς.
Πρόσθεσε επί πλέον σ’ αυτά και αναλογίσου τον άργυρο των σκευών, τον
χρυσό, την πολυδάπανη προμήθεια των φασιανών, τον οίνο από τήν Φοινίκη,
ο όποιος ρέει άφθονος για τους πλουσίους και πανάκριβος. Εδώ βάλε στον
νου σου το πλήθος που περικυκλώνει κάθε τραπέζι: τους τραπεζοποιούς,
τους οινοχόους, τους ταμίες και όσους πληρώνονται από αυτούς, τους
μουσικούς, τις χορεύτριες, τους κόλακες, τους παράσιτους, όλο τον
συρφετό που ακολουθεί την ματαιότητα. Για να αποκτηθούν όλα αυτά, πόσοι
πτωχοί αδικούνται! Πόσοι ορφανοί γρονθοκοπούνται! Πόσες χήρες
δακρύζουν! Πόσοι σπαράσσονται δεινώς και τρέχουν στην αγχόνη! Και ή
ψυχή αυτών των ανθρώπων, ωσάν να γεύθηκε κάποιο νερό της λήθης,
λησμονεί ολοτελώς τον εαυτό της. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου