περί σοφίας ελπίδας πίστης και αγάπης με μικρά, ως οδοδείκτες προσέγγισης των κεφαλαίων

Σε προηγούμενα άρθρα, όπως το μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι; αλλά και Φιλοθεΐα και φιλανθρωπία φάνηκε πως όλοι μας είμαστε απόστολοι, όλοι σταυροφόροι, όλοι φιλόθεοι, όλοι φιλάνθρωποι αλλά, όταν πέσουν τα τοιχεία της απόλυτης τιμής |a| θα εμφανιστεί το πρόσημο και η θετικότητα παρουσίας ή αρνητικότητα του ατόμου μέσα στην κοινωνία, πέραν της προσωπικής του κατάστασης που θα αποφασίσει ο Δικαιοκρίτης Θεός. 

Απόστολοι, αλλά ποιανού απόστολοι. Σταυροφόροι, αλλά ποιον σταυρό φέρουμε και καυχώμαστε για αυτόν; αγκυλωτό, ισοσκελή απρόσωπο ή Σταυρό του Χριστού; Φιλόθεοι, αλλά ποιου ‘’θεού’’ φίλοι, όπως και φιλάνθρωποι, αλλά ποιου ανθρώπου; με κεφαλαίο την ενυπόστατη Σοφία και Λόγο ή αυτού που όστις ψηφίσει τον αριθμό του εξάγει τον αντικατοπτρισμό της όασης (είδωλο) και αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης ΙΑΠΕΤΟΣ (666) ; 

Η συνηθισμένη βιούμενη κατάσταση είναι σαν τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα, όπου διαρκώς δεχόμαστε στην διάνοια προβολές / σκιές αντικειμένων, που μεταφράζονται αναλόγως της υγείας του νοός σε μια υποκειμενική θεώρηση που καθοδηγεί και την πράξη. Όντας η σκιά και ίχνος, κοινή μεν αφετηρία όλων μας με την έννοια ότι τα ίδια ερεθίσματα υποπίπτουν στην αντίληψή μας, αλλά η κατάληξη και η βαθύτητα, ευστοχία ή αστοχία, εξαρτάται από την εσωτερική του καθενός διεργασία.  

Στο περί σοφίας και φιλοσοφίας (τοιχεία νου και καρδιάς και σ+τοιχεία) έδωσε ο φιλόσοφος νους ένα καλό παράδειγμα αναδεικτικό της διαφοράς της σ+οφίας του κόσμου (γνώσεων) και σ+οφίας του Θεού.    

Σκοπός ήταν και είναι με εφόδιο την καθαρότητα να άρουμε το παραπέτασμα και να οδηγηθούμε στο Φως και συγχρόνως αυτό να αντανακλάται ακώλυτα και χωρίς

διάθλαση, μέσα από εμάς. 

Αιχμαλωτίστηκε ο νους μέσα στα είδωλα, αιχμαλωτίστηκε και ο ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) στην αίγυπτο. ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου… καλεί όλους μας Ο Κύριος, ως υιούς Του. Με το, επί πώλου όνου σχήμα, που σημαίνει χριστοφόρο νου, αφού ... ἐκ τῶν χωρῶν συνήγαγεν αὐτούς, ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ βοῤῥᾶ καὶ θαλάσσης. ... (σταυροειδώς) ψαλμ.ρς' για να μας λυτρώσει από τον εχθρό, μας εξάγει από την αίγυπτο και τα είδωλα. Στόχος, να μας εισάγει στην καρδιά και σπήλαιο Βηθλεέμ, ως προτύπωση της Βασιλείας, όπου οι αιτίες και Ο γεννηθείς Πρωταίτιος....  Συμμάζεμα δια σταυρού, ανόρθωση και έξοδος έως Βηθλεέμ δια σταυρού και επί πώλου όνου, ανύψωση από Κυριακή Βαΐων έως αναστάσεως δια σταυρού, πάλι επί πώλου όνου, που χωρίς Χριστό δεν νοείται ούτε Φως, ούτε γνώσις, ούτε ελευθερία. 

Από την Ελληνορθόδοξη οπτική πυραμίδων και Ανθρώπου  φαίνεται να μας συμφέρει να μην μείνουμε στην ‘’βιβλιοθήκη’’ και ταμείο γνώσεων που προσφέρει ο φαραώ, κρατώντας μας αιχμαλώτους, αλλά να βρούμε εκείνην την έξοδο που οδηγεί στο σπήλαιο απόπου εισέρχεται στον κόσμο, το άλλο ΦΩΣ. Το ανέσπερο. Κι είναι ο διάδρομος κατάβασης της μεγάλης πυραμίδας 26^ο 33’ που όταν προβληθεί στο έδαφος δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ. 

Σκεφτείτε μια φοβερή σε ποσότητα και ποιότητα βιβλιοθήκη, που όμως σε εγκλωβίζει μέσα της. Όντως προσφέρονται γνώσεις, αλλά όχι σοφία. Γνώσεις, αλλά όχι ελευθερία. Το ‘’σημείο’’ εξόδου είναι φιλοσοφικά το παραπάνω. Μια υποπαράγραφος της υποπαραγράφου ανάμεσα σε μυριάδες τόμους. Θυμίζει κάτι έργα που μέσα σε μια βιβλιοθήκη, πίσω από έναν πίνακα ή ένα βιβλίο είναι καλά κρυμμένο το μυστικό πέρασμα προς τον θησαυρό.  Διανοιγόμενη αυτή η θυρίδα, αρχίζει ο πλουτισμός. 

Σαν τους κινέζους που ζωγραφίζανε ζωγραφίζανε την φιλοσοφία τους αλλά παρέμεναν πίσω από το παραβάν. Είναι η ΚΙΝΑ και ο ΚΑΪΝ που στήθηκε κατέναντι της ΕΔΕΜ (Γεν.δ΄16) και που σκότωσε τον ΑΒΕΛ, την κυκλική κίνηση του νοός. Είναι οι γνώσεις, που όχι απλά ασθενούν τον νου, και την επικοινωνία του με τον Τριαδικό Θεό Δημιουργό, αλλά τον φονεύουν. 

Κι ο νους χρειάζεται θεραπεία και ελευθερία, που μόνο η Ορθοδοξία εμπειρικά και κεχαριτωμένα προσφέρει, ως Ιατρός ψυχών και σωμάτων. 

Ναι στην ελπίδα, την πίστη και αγάπη, αλλά ποιαν ελπίδα ποιαν πίστη ποιαν αγάπη. Ποια είναι η μητέρα τους σ+οφία; η έρπουσα εκ φωτός πλάνου και εκ διαχύσεως ή ορθίου κρεμασθέντος και ευθέως;      

Δια σταυρού η έξοδος, προς την βάση του Σταυρού ο επίγειος στόχος* (Βηθλεέμ ως οίκος του Άρτου, για όποιον πεινά).  

ευθέως φιλοσοφικά, η έξοδος, σαν σοφία που οι έλληνες ζητούσι, περιπλάνηση 40 ετών στην έρημο, νομικώς από τον προφ.Μωυσή, στους ιουδαίους που σημεία αιτούσι (Α’Κορ.α’22).

ενδεικτικά η ομόρροπος έξοδος εν ιουδαίοις και έλλησι. Εν σοφία και δυνάμει, για να συναντήσει ο νους Τον ενσαρκωθέντα Λόγο. 

Είναι αυτό που αναφέρει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής, ότι μόνο ο γραπτός νόμος δεν αρκεί, αλλά… για την μεταμόρφωσή μας, είναι απαραίτητα και τα δύο ισότιμα σκέλη. 

Πυρ θεότητος αληθινής (σ) ,  που πρέπει να προστεθεί στα τοιχεία νοός και καρδιάς που ως ανακαινιστικό και συγχρόνως καυστικό αμαρτιών (τα αγκάθια**) καθαρίζει τις έννοιες ελπίδα, πίστη, αγάπη, σοφία (τους λογισμούς διορθώνει, τα σώματα αγνίζει και τας ψυχάς αγιάζει) κάνοντας μας κοινωνούς και μετόχους με το προσφερόμενο μεγάλο κεφάλαιο της Ορθοδοξίας και το Φως Της, όπου γνώσις και ελευθερία συνοδοιπορούν συγγενικά, ως μητέρα και τα τέκνα αυτής. Μόνο τότε και έτσι, η ελπίδα δεν θα είναι ματαία, η πίστη κίβδηλη, η αγάπη υποκριτική κι η σοφία δαιμονιώδης, αλλά θεία. Κι όπως από τους καρπούς γνωρίζετε το δένδρο, έτσι κι εμείς μπορούμε να διακρίνουμε τις έννοιες με μικρά, από που προέρχονται και που οδηγούν, όταν η ψυχή τις καταναλώνει και αφομοιώνει.

Η πολυμεριμνησία και η στήριξη της ζωής μας σε λάθος ελπίδες λάθος πίστεις αγαπολογίες και άλλες σοφίες, προσθέτουν από τα έξω και χοϊκά προς τα μέσα και στην ψυχή, ταραχή. Αρά. Αντίθετα, η νηφαλιότητα της καρδιάς και ψυχής που προέρχεται από το παντοδύναμο όνομα Του Κυρίου και την χάρι Του,  μπορεί και μεταφέρει την έσω χαρά και ηρεμία προς τα έξω. Αυτές είναι κι οι δυο μόνες επιλογές στην ζωή μας. Κλίνοντας η ζυγαριά τρώσης της ψυχής από τα έξω ταραχοποιά, ή εγκαθίδρυσης της κατά Θεόν υπέρ νουν ειρήνης της ψυχής με Χριστό, στην όλη ζωή, μέχρι και την τελευταία στοιβάδα μας.... νοούμενο ως το μόνο καλόν εμ-βόλιον Τον Χριστόν (χ) που μπορεί την αγριέλαιο να την μεταποιήσει σε καλλιέλαιο, όπως μεταποιείται με την πρόσθεση του χ η αρά σε χαρά.... Χαῖρε, δι' ἦς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει, χαῖρε, δι' ἦς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Αμήν δι ευχών και ενεργείας των αγίων και εξαιρέτως Της Θεοτόκου, αφού δι Αυτής καταργούνται τα είδωλα ... όπως χαιρετάτε στον οίκο Λ .... Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας του ψεύδους τὸ σκότος, τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης, Σωτήρ, μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχὺν πέπτωκεν....     

* Η γέννησή Του Κυρίου και ο Σταυρός 

** Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας καὶ ὅλον φωτίζον με προσκυνεῖν σου τὴν Θεότητα.

με αφορμή την προβολή στα τοιχεία της βουλής, επ’ευκαιρία των Εισοδίων της Θεοτόκου, της εικόνος Της….

...θα ρωτούσε κάποιος λογικά, γιατί το τόσο άπλωμα σε προσεγγίσεις, φιλοσοφίες, μερικές αλήθειες που είναι μάλιστα ''εκτός'' θρησκευτικών μας συνηθισμένων αναγνωσμάτων; γιατί ''πρέπει'' να μπλέξουμε πλάτωνα, αίγυπτο, πυραμίδες, ισραήλ.... Νομίζω πως η απάντηση είναι η ένωση (όσα επιδέχονται) της μερικής με την Όλη Αλήθεια, του σπερματικού λόγου με Τον Λόγο. ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΝ αποκομμένα, να μην μείνουν ιστορικά και προς τα έξω, αλλά να χρησιμοποιηθούν σαν ψηφίδες αυτογνωσίας, να ελέγξουμε σε ποιο ''μίλι'' είμαστε. Σε ποια καμπή της όλης ιστορίας μετέχουμε πνευματικά. Γιατί, μπορεί σε εξωτερικά μετρούμενο χρόνο νάμαστε στο 2021, αλλά αυτό δεν σημαίνει και την παράλληλη με την εποχή μας μετά και με Χριστό (μ.Χ) ζωή. Μπορεί τα σχήματα νάναι, αλλά η ουσία; Μήπως ο νους είναι ακόμη αιχμάλωτος στον φαραώ... αιχμάλωτος στην βαβυλώνα λόγω μετεωρισμού. ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!! και από εκτός ε-αυτού (εικόνος Αυτού) και Αυτού, να εισέλθουμε εντός, όπου και η Βασιλεία, αμήν. 

Με όλα τα παραπάνω, (και όχι μόνο εδώ, αλλά στο σύνολο του συγγραφικού έργου) να κάνω προσπάθεια καταγραφής της Οδού από το ίχνος στην αιτία που ρίχνει αυτό το ίχνος και σκιά ως οδοδείκτη, από την νηπιακή ηλικία στην ανδρική (κατά Θεόν), από το μέρος προς το τέλειο, που όταν έλθει στην ζωή του ανθρώπου καταργεί το μερικό, μαζί και με τις πίστεις ελπίδες αγάπες και σοφίες διανοητικές (εν αιγύπτω) που ενεργούν στον εγκέφαλο και περιορίζουν την ορθοδοξία σαν μια θρησκεία μεταξύ πολλών, σε σχέση με το τέλειο, την θεραπεία και καρδιά που αφού αυτή καθαρθεί, φωτίζεται και θεώνεται, όντας αυτή η ουσία και ο στόχος και η δυνατότητα της Ορθοδοξίας, που την κάνει και διαφέρει από τις άλλες. Μην μείνουμε στα μαργαριταράκια που απλώθηκαν για αυτόν τον σκοπό, να γίνουν δόλωμα και καλή ανησυχία και θέληση, να αποκτήσουμε τον Μεγάλο Μαργαρίτη και Βασιλεία.      

…και στην σοφία Της, μπορούμε να δούμε την διαφορά από τις άλλες ‘’σοφές’’ (κατά τους ίδιους και πιστούς τους) αλλά δυστυχώς άστοχες προσεγγίσεις. Την θεραπεία νοός και διόρθωση ζωής και αγιασμό σε σχέση με τις ασθενείς. 

Κατά τους έλληνες, αρχή σοφίας είναι η των ονομάτων επίσκεψις. Κι έτσι είναι και το είδαμε στην πλούσια χαριτωμένη ελληνική δομημένη θεοεπίβλεπτη γλώσσα, μία εκ των γλωσσών της πεντηκοστής κατά τον αγ.Παΐσιο, με το ΦΩΣ-ΟΦΙΣ που, ανάλογα με ποιον όφι προσανατολίζεται και ακολουθεί ο άνθρωπος, γίνεται η ΟΨΙΣ του λαμπρή ή σκοτίζεται, με το ΕΝΑ – ΕΙΝΑΙ… ώστε να καταλήξουν οι φιλόσοφοι άσοφοι και οι τεχνολόγοι άλογοι, αν δεν συνδυαστεί με σύνεση αγαθή και δεν μας νουθετήσει τους συληθέντες τον νου, η καλή μας Παναγία. Γιατί τέλος, ποιο το όφελος και η αξία όλων αυτών των μερικών γνώσεων αν δεν υψώνουν τον άνθρωπο;    

Γιαυτό και συμπληρωματικά, ισχύει το …7 ᾿Αρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου, σύνεσις δὲ ἀγαθὴ πᾶσι τοῖς ποιοῦσι αὐτήν· εὐσέβεια δὲ εἰς Θεὸν ἀρχὴ αἰσθήσεως, σοφίαν δὲ καὶ παιδείαν ἀσεβεῖς ἐξουθενήσουσιν. (Παροιμ.α’) 

Είναι μια καλή αρχή η γνώσις (1) των Γραφών, αλλά μην μείνει στην φιλολογική της κατάρτιση. Με την μικρή είσοδο, ο ιερεύς στην θεία Λειτουργία υψώνει το ευαγγέλιο και αναφωνεί ‘’σοφία ορθοί’’…. για να μας συνανυψώσει. 

Στέκεται κάτω από Τον τρούλο, κάτω από Τον Παντοκράτορα για να μας ανυψώσει με την σοφία Του ελικοειδώς (9) και ευθέως (Ι) από τον πόδα και ίχνος, στην ουσία Του. 

Κι αν δεν γίνει αυτό, δεν θα διαφέρει από την έρπουσα σοφία του κόσμου. Μια γνώμη μεταξύ γνωμών, εν δυνάμει μεν ορθή, αλλά ανενέργητη επειδή δεν προσθέσαμε εμείς στην ονομάτων επίσκεψη τον ελευθερωτή φόβο Θεού, την ευσέβεια και την παιδεία και νουθεσία Του. 

Αρχή σοφίας…

γνώσεις και Γνώση

(1) "Όσα και αν μάθουμε, δεν είναι δυνατόν να γνωρίσουμε τον Κύριο, αν δεν ζήσουμε σύμφωνα με τις Εντολές Του, γιατί ο Κύριος δεν γνωρίζεται με την επιστήμη, αλλά εν Πνεύματι Αγίω.

Πολλοί φιλόσοφοι και επιστήμονες έφτασαν να πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού,
αλλά δεν γνώρισαν τον Θεό. Κι εμείς οι μοναχοί μελετούμε ημέρα και νύχτα
το Νόμο του Κυρίου, αλλά αυτό απέχει πολύ από το να γνωρίζουμε όλοι τον Θεό,
παρότι όλοι πιστεύουμε.

Άλλο να πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός, και άλλο να γνωρίζεις τον Θεό." "Για να σωθείς, είναι ανάγκη να ταπεινωθείς. Γιατί τον υπερήφανο και με την βία να τον βάλεις στον Παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση. Κι εκεί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέει: ''Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;''. Αντίθετα, η ταπεινή ψυχή είναι γεμάτη αγάπη και δεν επιδιώκει πρωτεία, αλλά επιθυμεί για όλους το καλό και ευχαριστιεται με όλα!"

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης - ✞ 24 Σεπτεμβρίου 1938

Ποιο το όφελος όλων των γνώσεων και ''σοφίας'' (τάχα) της γης αν περιορίζεται σε διανοητικά τοιχεία μέσα σε ένα μνημείο; Δεν απέχει από την αιχμαλωσία του νοός (ισραήλ) στην αίγυπτο, με την πυραμίδα, τάφο και τάφο μας. Σε αυτήν την κατάσταση ανελευθερίας και θανάτου, από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος Ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μας πληροφορεί:   …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' 

Είναι η επιτελούμενη έξοδος, μονόδρομος προς ελευθερία και Ζωή, όταν ακολουθηθεί ο μίτος εξόδου προς κάτω Ιερουσαλήμ (νομική) ως ανάταση και Άνω Ιερουσαλήμ (καινή χαριτωμένη ως ανάσταση) με το επί πώλου όνου σχήμα, που σηματοδοτεί τον χριστοφόρο νου και στην πρώτη έξοδο (εξ αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου) και στην ανάβαση προς Ιεροσόλυμα (είσοδο την Κυριακή Βαΐων, το ιδού αναβαίνω και συνανυψώ υμάς...)... οπότε, λαμβάνοντας υπόψην μας το, Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν. ... ακόμη κι αυτές έννοιες που προσεγγίζουμε (ελπίδα, πίστη, αγάπη και σοφία) χωρίς Χριστό είναι θολές και ανάξιες από μόνες τους, παρά το κάλυμμα του ιδεατού που ντύνονται. Αδύναμες να βοηθήσουν στην θεραπεία τον άνθρωπο, την μετάβασή του από την γη στον ουρανό, από τον θάνατο στην Ζωή, από την κεφαλή στην καρδιά.   Πύλη ουρανού και καρδιάς. Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της Αδιοδεύτου.