ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ο μην ούτος ωνομάσθη υπό του Ρωμαίου βασιλέως Νουμά προς τιμήν του θεού Ιανού, περί του οποίου πολλά τα αντίθετα μυθολογούνται. Ούτος παρίσταται άλλοτε μεν με δύο πρόσωπα, εξ ων το μεν ένα γηραλέον, όπερ δηλοί το λήξαν παλαιόν έτος, το δε έτερον νεάζον, όπερ δηλοί τον ήδη αρχόμενον ενιαυτόν. Άλλοτε πάλιν παρίσταται τετράμορφος δια τας τέσσαρας τροπάς του ενιαυτού. Και άλλοι μεν έγλυφον το άγαλμα του κρατούν εις την δεξιάν χείρα κλειδίον, το οποίον εδήλου την άνοιξιν και αρχήν του χρόνου, καθόσον από Ιανουαρίου ο χρόνος άρχεται, άλλοι δε εις την δεξιάν χείρα κρατούν το στοιχείον τ εις δε την αριστεράν το ξε, ήτοι τας τριακοσίας εξήκοντα πέντε ημέρας του ενιαυτού. Ο δε Λογγίνος ο Γραμματικός αιωνοάριον αυτόν βιάζεται να ερμηνεύση, οιονεί αιώνος πατέρα.
(Μία ακόμη συνηθισμένη παράσταση του διπρόσωπου θεού Ιανού ήταν αυτή, με τη μία όψη ως τιμωρού στους αδίκους και την άλλη, ως ευσπλαγχνικού στους δικαίους.)
Ο Ιανουάριος υπήρξε κατά την διαδρομήν των αιώνων άλλοτε μεν ο πρώτος μην του ενιαυτού, άλλοτε ο πέμπτος, ότε καθιερώθη ως πρώτος
μην ο Σεπτέμβριος και άλλοτε ενδέκατος, ότε πρώτος μην ήτο ο Μάρτιος. Σήμερον ο Ιανουάριος είναι πέμπτος μην του Εκκλησιαστικού ημερολογίου, όπερ άρχεται από του Σεπτεμβρίου, και ο πρώτος του εν χρήσει πολιτικού ημερολογίου, καθιερωθείς ως τοιούτος μετά τον δέκατον αιώνα βαθμιαίως.
Η Εκκλησία από των πρώτων χριστιανικών αιώνων καθιέρωσεν ως πρώτον μήνα του ενιαυτού τον Σεπτέμβριον, διότι ό Ιανουάριος ήτο συνδεδεμένος με την εθνικήν λατρείαν, επειδή από του έτους 153 π Χ. καθιερώθη να περιβάλλονται το αξίωμά των υπό των φρατρικών εκκλησιών οι ύπατοι την 1ην Ιανουαρίου και ετελούντο κατ' αυτήν διάφοροι οργιαστικαί τελεταί και πανηγύρεις εν Ρώμη. Διά τον λόγον τούτον πολύ βραδύτερον, και αφού πάσα ειδωλολατρική εστία εξέλιπεν, ηνέχθη η Εκκλησία ως αρχήν του πολιτικού έτους την 1ην Ιανουαρίου. Ο Ιανουάριος αντιστοιχεί κατά τα ήμισυ με τον Ποσειδεώνα και κατά το έτερον ήμισυ με τον Γαμηλιώνα του Αττικού ημερολογίου, τον Σαβάθ των Εβραίων και τον Τωβί των Αιγυπτίων.
(Μία ακόμη συνηθισμένη παράσταση του διπρόσωπου θεού Ιανού ήταν αυτή, με τη μία όψη ως τιμωρού στους αδίκους και την άλλη, ως ευσπλαγχνικού στους δικαίους.)
Ο Ιανουάριος υπήρξε κατά την διαδρομήν των αιώνων άλλοτε μεν ο πρώτος μην του ενιαυτού, άλλοτε ο πέμπτος, ότε καθιερώθη ως πρώτος
μην ο Σεπτέμβριος και άλλοτε ενδέκατος, ότε πρώτος μην ήτο ο Μάρτιος. Σήμερον ο Ιανουάριος είναι πέμπτος μην του Εκκλησιαστικού ημερολογίου, όπερ άρχεται από του Σεπτεμβρίου, και ο πρώτος του εν χρήσει πολιτικού ημερολογίου, καθιερωθείς ως τοιούτος μετά τον δέκατον αιώνα βαθμιαίως.
Η Εκκλησία από των πρώτων χριστιανικών αιώνων καθιέρωσεν ως πρώτον μήνα του ενιαυτού τον Σεπτέμβριον, διότι ό Ιανουάριος ήτο συνδεδεμένος με την εθνικήν λατρείαν, επειδή από του έτους 153 π Χ. καθιερώθη να περιβάλλονται το αξίωμά των υπό των φρατρικών εκκλησιών οι ύπατοι την 1ην Ιανουαρίου και ετελούντο κατ' αυτήν διάφοροι οργιαστικαί τελεταί και πανηγύρεις εν Ρώμη. Διά τον λόγον τούτον πολύ βραδύτερον, και αφού πάσα ειδωλολατρική εστία εξέλιπεν, ηνέχθη η Εκκλησία ως αρχήν του πολιτικού έτους την 1ην Ιανουαρίου. Ο Ιανουάριος αντιστοιχεί κατά τα ήμισυ με τον Ποσειδεώνα και κατά το έτερον ήμισυ με τον Γαμηλιώνα του Αττικού ημερολογίου, τον Σαβάθ των Εβραίων και τον Τωβί των Αιγυπτίων.
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Ο μήνας ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ, ονομάσθηκε εκ του λατινικού Februare, το οποίο δηλώνει κάθαρσιν παρά τοις Ρωμαίοις Σαβίνοις, διότι κατά τον μήνα αυτό, καθάριζαν την πόλιν και τους αγρούς τους οι παλαιοί Ρωμαίοι, λιτανεύοντες επί δώδεκα ημέρας και θυσιάζοντες.
Από της θεσπίσεως του Ιουλιανού ημερολογίου από τον Ιούλιο Καίσαρα (46 π.Χ.), οι ημέρες αυτού από τριάντα περιωρίσθησαν σε είκοσι εννέα.
Επί του αυτοκράτορος Αυγούστου αφαιρέθηκε από αυτόν, μία ακόμη ημέρα, η οποία και προστέθηκε εις τον μήνα Αύγουστον προς τιμήν του αυτοκράτορος. Ορίσθηκε δε όπως ανά τέσσερα χρόνια προστίθεται σε αυτόν μία ημέρα προς συγχρονισμόν του ημερολογιακού έτους μετά του ηλιακού.
Το έτος του οποίου ο Φεβρουάριος αριθμεί 29 ημέρας ονομάζεται δίσεκτον. Ο Φεβρουάριος αντιστοιχεί προς τον Αδάρ των Εβραίων, τον Μεχίρ των Αιγυπτίων και τον Μεταγειτνιώνα των Αθηναίων.
Από της θεσπίσεως του Ιουλιανού ημερολογίου από τον Ιούλιο Καίσαρα (46 π.Χ.), οι ημέρες αυτού από τριάντα περιωρίσθησαν σε είκοσι εννέα.
Επί του αυτοκράτορος Αυγούστου αφαιρέθηκε από αυτόν, μία ακόμη ημέρα, η οποία και προστέθηκε εις τον μήνα Αύγουστον προς τιμήν του αυτοκράτορος. Ορίσθηκε δε όπως ανά τέσσερα χρόνια προστίθεται σε αυτόν μία ημέρα προς συγχρονισμόν του ημερολογιακού έτους μετά του ηλιακού.
Το έτος του οποίου ο Φεβρουάριος αριθμεί 29 ημέρας ονομάζεται δίσεκτον. Ο Φεβρουάριος αντιστοιχεί προς τον Αδάρ των Εβραίων, τον Μεχίρ των Αιγυπτίων και τον Μεταγειτνιώνα των Αθηναίων.
Ο μήνας ΜΑΡΤΙΟΣ, ονομάζεται από τον θεσπέσιο Προφήτη Μωϋσή, αρχή και πρώτος των μηνών. Γράφεται δε περί τούτου στο βιβλίο της Εξόδου ότι «ο μήν ούτος υμίν αρχή μηνών, πρώτος έστιν υμίν εν τοις μησί του ενιαυτού» (Έξ. ιβ' 1-2).
Είναι μήνας με πλούσια θρησκευτική, σημειολογία αλλά και φυσική (αναλογική) ακολουθία. Πλάσις και ανάπλασις.
Κατά τον μήνα τούτον εποίησεν ο Θεός όλα τα αισθητά κτίσματα εκ του μη όντος εις το είναι. (στον αντίποδά του, Σεπτέμβριο, όπως αναφέρεται για την αρχή της Ινδίκτου, έχουμε την από σπόρων νέα δημιουργία).
Αρχή πλάσης.
Ο Θεός προσέταξε και είπε: «Βλαστησάτω η γη βοτάνην χόρτου» (Γεν. α' 11). Βλέπουμε κάθε χρόνο τον Μάρτιο, την γη να βλαστάνει τα φυτά και την χλόην. Έρχεται η γλυκύτατη άνοιξις, η θάλασσα γίνεται γαλήνια και ο ουρανός φαίνεται διαυγέστερος και λαμπρότερος, ελευθερούμενος από τας νεφέλας του προλαβόντος χειμώνος, καθώς δηλαδή έγιναν όλα ταύτα και κατά την πρώτην εκείνην δημιουργίαν του Κόσμου.
Κατά τον μήνα τούτον ηλευθερώθη ο Ισραηλιτικός λαός από της αιχμαλωσίας του Φαραώ και το Πάσχα ετέλεσε και την Ερυθράν θάλασσαν διήλθε καθώς διηγείται εις ημάς το δωδέκατον κεφάλαιον του βιβλίου της Εξόδου. Κατά τον μήνα τούτον εισήλθαν οι Ισραηλίται εις την Γην της επαγγελίας, την Χαναάν, καθώς τούτο συνάγεται εκ της Βίβλου Ιησού του Ναυή ένθα γράφεται ότι οι Ισραηλίται εποίησαν το Πάσχα εις την Ιεριχώ, κατά την δεκάτην τετάρτην του μηνός, δηλαδή του Μαρτίου. Γράφονται δηλαδή εκεί τα εξής «Και εποίησαν οι υιοί Ισραήλ το Πάσχα τη τεσσαρεσκαιδεκάτη ημέρα του μηνός αφ' εσπέρας, επί δυσμών Ιεριχώ εν τω πέραν του Ιορδανού εν τω πεδίω» (Ίησ. ε' 10).
Αρχή ανάπλασης.
Κατά τον μήνα τούτον έλαβε χώραν και η απαρχή της σωτηρίας ημών, διότι κατά τον μήνα τούτον κατέβη εκ των ουρανών ο Υιός του Θεού δια την σωτηρίαν μας και συνελήφθη εις την μακαρίαν κοιλίαν της Αειπαρθένου Μαρίας, σάρκα εξ αυτής δανεισάμενος, κατά την εικοστήν πέμπτην δηλαδή του Μαρτίου τούτου, κατά την οποίαν εορτάζεται ό Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου και η του Θεού Λόγου άσπορος σύλληψις.
Κατά τον μήνα τούτον, ήτοι κατά την κγ’ (23ην) του Μαρτίου, κατεδέχθη να λάβη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τον δια Σταυρού θάνατον και κατά την εικοστήν πέμπτην του ιδίου μηνός Μαρτίου ανέστη ο Κύριος εκ του μνήματος, ότε και κύριον Πάσχα λέγεται, δωρήσας εις ημάς διά της Αναστάσεως του θεοπρεπώς την Ανάστασιν.
Ίνα δέ κάμωμεν και μικράν τινα παρέκβασιν, ο μην ούτος ωνομάσθη Μάρτιος, μην δηλαδή άρτιος και τέλειος, επειδή o προηγούμενος μην Φεβρουάριος είναι ατελής και ηκρωτηριασμένος. Και διά μεν του ατελούς και ακρωτηριασμένου Φεβρουαρίου δηλούνται αι πρό της Κρίσεως και της κοινής Αναστάσεως ημέραι, περί των οποίων νομίζω ότι είπεν ο Κύριος αινιγματωδώς εν τοις Ευαγγελίοις' «Ει μη εκολοβώθησαν αι ημέραι εκείναι, ουκ αν εσώθη πάσα σάρξ» (Ματθ. κδ' 22), διά δε του τελείου και άρτιου τούτου μηνός δηλούται η τελειότης και αρτιότης, την οποίαν μέλλουν να λάβωσι τότε οι άνθρωποι διά της κοινής Αναστάσεως και πάσα η κτίσις, διά της αφθαρσίας και αποκαταστάσεως.
Ο μην Μάρτιος παρά μεν τοις Εβραίοις ονομάζεται Νισάν, παρά δε τοις Λατίνοις πρώτον μεν ωνομάζετο Πρίμους, ήτοι πρώτος, ύστερον δε ωνομάσθη υπό του Ρώμου του οικοδομήσαντος την Ρώμην, εις την οποίαν και έδωκε το όνομα του, Μάρτιος, διά την εξής αιτίαν. Ο Ρώμος ούτος έκτισε κατά τον μήνα Πρίμους ιερόν του ψευδωνύμου θεού Άρεως, όταν δε απεπεράτωσε και ενεκαινίασεν αυτό μετωνόμαοε τον Πρίμους Μάρτιον, όπερ Ελληνιστί δηλοί μην του Άρεως. Μετωνόμασε δε τούτον ούτως, ίνα με το όνομα αυτό τιμήση τον θεόν του, Άρην (λατινιστί Mars). Τον ίδιο μήνα, άρχιζαν οι αυτοκράτορες και τους πολέμους, για τον παραπάνω λόγο.
Πηγή: Συναξαριστής
Απρίλιος
Ο μήνας αυτός, κατά τους παλαιούς Ρωμαίους, ήταν ο δεύτερος μήνας του ενιαυτού. Αυτός, επί Ιουλίου Καίσαρος είχε 29 ημέρες. Κατόπιν όμως ορίσθηκε να έχει 30 ημέρες. Ονομάστηκε Απρίλιος εκ του λατινικού Aprilis, εκ του ρήματος aperire, δλδ ''ανοίγειν'' διότι κατά το μήνα αυτό, αρχίζει η άνοιξις και ανοίγουν τα άνθη. Ο μήνας αυτός παρά τους αρχαίους Ρωμαίους ήταν αφιερωμένος στην Αφροδίτη, εθεωρούντο δε ιερές, η πρώτη και η εικοστή τρίτη ημέρα, διότι κατά την τελευταία, εορτάζοντες το άνοιγμα των οίνων (vinualia priora) εγεύοντο για πρώτη φορά, τον παλαιόν οίνον.
Μάϊος
Μάιος καλείται ο πέμπτος μήνας του εν χρήσει ημερολογίου. Κατά το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο, το οποίο άρχιζε από τον Μάρτιο, ήταν ο τρίτος μήνας του έτους. Αυτός αντιστοιχεί προς τον Θαργηλιώνα των Αθηναίων, τον Σιβάν των Εβραίων, τον Παχών των Αιγυπτίων και τον Σαβέλ των τούρκων. Το όνομα Μάιος είναι λατινικής προελεύσεως και σημαίνει μέγας, παραγόμενο από το λατινικό magnus, το οποίο δηλώνει μέγας. Λέγεται δε μέγας ο μήνας Μάιος ή διότι οι ημέρες του σε διάρκεια ωρών στο σύνολό τους είναι μεγαλύτερες από τις ημέρες των άλλων μηνών, ή για τις στον Μάιο ευρισκόμενες πολλές χάριτες της ανοίξεως. Κατ' άλλους λέγεται μέγας εκ των μεγάλων Ρωμαίων αρχόντων και των εν γένει εχόντων το προβάδισμα της αρχής και της εξουσίας, οι οποίοι κατά αυτόν τον μήνα, (όπως λέει ο λόγος) τελούσαν τους γάμους τους.
Κατ' άλλους πάλι, το όνομα αυτού προήλθε εκ της Μαίας (ρωμαϊστί Μαΐας, Μάγια) μητέρας του Ερμή στην οποία και προσφερόντουσαν θυσίες κατά την πρώτη ημέρα του. Από της 28ης Απριλίου μέχρι της 2ας Μαΐου διαρκούσε ο εορτασμός προς τιμή της Φλώρας, θεάς της ανθοφορίας.
ΙΟΥΝΙΟΣ
Ο Ιούνιος έχει λατινική ρίζα, παραγόμενο από την λέξη Γιούνο, που δηλώνει τη Ήρα, και έλαβε αυτό το όνομα επειδή οι αρχαίοι Ρωμαίοι κατ' αυτόν τον μήνα τιμούσαν την Ήρα με τελετές.
ΙΟΥΛΙΟΣ
Ιούλιος ονομάστηκε αυτός ο μήνας, επειδή κατ' αυτόν γεννήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας, που ήταν Ύπατος και κατόπιν Αυτοκράτωρ της Ρώμης προ της εποχής της ενσάρκου οικονομίας Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όντας αυτοκράτωρ για 44 ή 46 χρόνια. Πέτυχε να επεκτείνει την αυτοκρατορία του εφ' ολοκλήρου σχεδόν του τότε γνωστού κόσμου και κατέστη πρώτος μονάρχης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Φονεύθηκε εντός της Συγκλήτου υπό του Βρούτου και Κασσίου. Εις τιμήν αυτού, η γερουσία της Ρώμης ονόμασε το μήνα αυτό Ιούλιο, που παληά ονομαζόταν Κυϊντήλιος.
Ιούλιος ονομάστηκε αυτός ο μήνας, επειδή κατ' αυτόν γεννήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας, που ήταν Ύπατος και κατόπιν Αυτοκράτωρ της Ρώμης προ της εποχής της ενσάρκου οικονομίας Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όντας αυτοκράτωρ για 44 ή 46 χρόνια. Πέτυχε να επεκτείνει την αυτοκρατορία του εφ' ολοκλήρου σχεδόν του τότε γνωστού κόσμου και κατέστη πρώτος μονάρχης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Φονεύθηκε εντός της Συγκλήτου υπό του Βρούτου και Κασσίου. Εις τιμήν αυτού, η γερουσία της Ρώμης ονόμασε το μήνα αυτό Ιούλιο, που παληά ονομαζόταν Κυϊντήλιος.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Αυτός ο μήνας στο παλαιό επικρατέστερο αθηναϊκό ημερολόγιο, αντιστοιχεί στον Μεταγειτνιώνα, στο δε Ρωμαϊκό Ιουλιανό ημερολόγιο ονομαζόταν Σεξτίλιος, δλδ έκτος μήνας από τον Μάρτιο, κατά τον οποίο το ημερολόγιο αυτό ξεκινούσε. Μετονομάστηκε Αύγουστος από τη ρωμαϊκή σύγκλητο το 27π.Χ. προς τιμή του αυτοκράτορα Οκταβιανού, ο οποίος έλαβε τον τίτλο Αύγουστος, ήτοι σεβαστός. Πέθανε στην Νώλη κατά την 19ην αυτού του μηνός, σε ηλικία 76 ετών. Το όνομα Αύγουστος παραμένει σε χρήση και σήμερα, αριθμείται 8ος από τον Ιανουάριο (που αρχίζει το πολιτικό έτος). Κατά το βυζαντινό ημερολόγιο ήταν ο τελευταίος, δεδομένου ότι ο Σεπτέμβριος ελογίζετο πρώτος μήνας του Ινδικτιώνος, όπως λογίζεται ακόμη και τώρα στο εκκλησιαστικό μηνολόγιο.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Έχει ώρες ημέρας 12 και ώρες νύχτας 12.
Σεπτέμβριος δλδ έβδομος κλήθηκε ο μήνας αυτός από το λατινικό σέπτεμ που σημαίνει επτά. έχει την λατινική προέλευση όπως και όλοι οι μήνες του χρόνου καθώς από την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επεβλήθηκε παντού το ρωμαϊκό ημερολόγιο το επονομαζόμενο ιουλιανό από το όνομα του αυτοκράτορα Ιουλίου. Αυτός εισήγαγε το 46π.Χ. το εν λόγω ημερολόγιο, το οποίο συνετέθη από τον διάσημο Αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη. Ως αρχή του έτους τα παληά χρόνια, οι λατίνοι είχαν τον Πρίμους ήτοι πρώτο, όπως και οι Εβραίοι τον αντίστοιχο Νισάν. ‘’ο μην ούτος υμίν αρχή μηνών, πρώτος εστίν υμίν εν τοις μησί του ενιαυτού’’ (Εξ. ιβ’2). Ο Πρίμους μετονομάσθηκε Μάρτιος από τον Ρώμο του οικοδομήσαντος την Ρώμην προς τιμήν του ψευδωνύμου θεού Άρη. Ο Σεπτέμβριος αντιστοιχεί κατά το ήμισυ με τον Μεταγειτνιώνα και το άλλο ήμισυ με τον Βοηδρομιώνα του αττικού ημερολογίου, τον Θωθ των Αιγυπτίων και τον Ευάλ των Εβραίων.
Από τότε που ορίσθηκε ως αρχή του έτους ο Ιανουάριος, ο Σεπτέμβριος κατέστη ένατος. Στο βυζαντινό και εκκλησιαστικό μηνολόγιο ο Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος μήνας και η 1η Σεπ αρχή της Ινδίκτου.
Όσον αφορά το όνομα, indictio (=ορισμός ή διάγγελμα) ήταν ένα αυτοκρατορικό θέσπισμα και αφορούσε την διατήρηση στρατευμάτων ανά 15ετία. Εξελληνισμένος ο όρος μεταφέρθηκε ως ινδικτιών, χρησιμοποιούμενος όμως την επινέμησιν, που σήμαινε διανομή.
Η πιθανότερη θεώρηση αρχής των ινδικτιώνων είναι από του Αυγούστου Καίσαρος, τρία έτη προ Χριστού, όπως φαίνεται από μία παπική σφραγίδα του 781 μ.Χ., που αναφέρει anno 4, indioctionis LIII, δλδ έτει δ’ της νγ’ ινδικτιώνος. Οι 52 ολόκληροι περίοδοι των 15 ετών προστιθέμενα και τα 4 έτη της 53ης, δίδουν το 784, ήτοι 781 και 3 έτη π.Χ.
Υπάρχουν 3 είδη ινδικτιώνος. η α’ εις την δύσιν εισαχθείσα η οποία καλείται αυτοκρατορική, καισαρική και κωνσταντινιακή και αρχίζει από 24 Σεπτεμβρίου, η β’ παπική, αρχομένη από 1 Ιανουαρίου και η γ’ της Κωνσταντινουπόλεως την οποίαν παρέλαβαν οι Πατριάρχες μετά την πτώσιν της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, αρχομένης από 1 Σεπτεμβρίου.
Υπάρχουν δύο αιτίες που ορίσθηκε ως πρώτος μήνας του ενιαυτού ο Σεπτέμβριος. Η μία εξωτερική και η άλλη εσωτερική και πνευματική. Το προνόμιο της αρχής της δημιουργίας το έχει ο Μάρτιος και όχι όπως υποστηρίζεται (λάθος) από μερικούς ραββίνους και άλλους ο Σεπτέμβριος. Άλλος είναι ο καιρός της σύλληψης και άλλος της γέννησης. Τον Σεπτέμβριο μετά το καύμα και την ξηρασία του καλοκαιριού, αλλά και τον θερισμό που είναι και η σύναξις των καρπών, ξαναρχίζει ο κύκλος της ζωής, δεχόμενη η γη σαν σε κοιλία και μήτρα τους εγκαταβληθέντες εις αυτήν σπόρους.
Παρατηρεί ο Ψελλός πως, κατά την πρώτην κτίση και την εις κρείττον επίδοσιν φαίνεται είναι αρχή η πρώτη ισημερία του ενιαυτού ήτοι ο Μάρτιος κατά δε την εκ της παραβάσεως και την μετά κόπων ζωήν και την εις την φθοράν απάγουσαν μεταφοράν, αρχή του χρόνου η Δευτέρα ισημερία.
Η εσωτερική και πνευματική βαθύτερη αιτία αρχής του κύκλου του ενιαυτού, είναι η εξής:
Ορθόδοξα θεωρείται ότι η επιστροφή στην πρώτη κατάσταση, είναι έργο της Οικονομίας του Θεού. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου έχουμε το γενέσιον της Θεοτόκου (8 Σεπ). Το Πρόσωπο που τιμάται και χαιρετάται ''χαίρε δι ης η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ης η αρά εκλείψει''... Ακολουθούν τα Εισόδια (21 Νοε), η Γέννησις του Θεανθρώπου (25 Δεκ) η Βάπτισις – Θεοφάνεια ή Επιφάνεια (6 Ιαν) το όλο επί γης θείο έργο του Χριστού με τα Πάθη και την Ανάσταση, την Ανάληψη, την Πεντηκοστή και Δόμηση της Εκκλησίας (Αναστημένο Σώμα Χριστού), συμπυκνωμένες οι εορτές κατ' έτος. Ο κύκλος κλείνει με την Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου (15 Αυγ), τα 9μερα (23 Αυγ)... με τέλος την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου (31 Αυγ) και πάλι από την αρχή, χωρίς κενό, με την αρχή της Ινδίκτου 1 Σεπ, όσο μπορεί ο καθένας να ακολουθήσει και να βιώσει το σωτήριο αυτόν κύκλο που επαναφέρει τον άνθρωπο από τον πόνο και αρά, στην θεία χάρη – χαρά, ανάπαυση και πρώτη απωλεσθείσα τάξη, που αρμόζει στον άθρωπο και σε όλη την κτίση.
Καλό μήνα, καλή χρονιά (εκκλησιαστική και σχολική) ψυχωφελή βιώματα, φυσικής και πνευματικής ανάτασης και ανάστασης προσωπικής, εθνικής, πανανθρώπινης.
Σεπτέμβριος δλδ έβδομος κλήθηκε ο μήνας αυτός από το λατινικό σέπτεμ που σημαίνει επτά. έχει την λατινική προέλευση όπως και όλοι οι μήνες του χρόνου καθώς από την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επεβλήθηκε παντού το ρωμαϊκό ημερολόγιο το επονομαζόμενο ιουλιανό από το όνομα του αυτοκράτορα Ιουλίου. Αυτός εισήγαγε το 46π.Χ. το εν λόγω ημερολόγιο, το οποίο συνετέθη από τον διάσημο Αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη. Ως αρχή του έτους τα παληά χρόνια, οι λατίνοι είχαν τον Πρίμους ήτοι πρώτο, όπως και οι Εβραίοι τον αντίστοιχο Νισάν. ‘’ο μην ούτος υμίν αρχή μηνών, πρώτος εστίν υμίν εν τοις μησί του ενιαυτού’’ (Εξ. ιβ’2). Ο Πρίμους μετονομάσθηκε Μάρτιος από τον Ρώμο του οικοδομήσαντος την Ρώμην προς τιμήν του ψευδωνύμου θεού Άρη. Ο Σεπτέμβριος αντιστοιχεί κατά το ήμισυ με τον Μεταγειτνιώνα και το άλλο ήμισυ με τον Βοηδρομιώνα του αττικού ημερολογίου, τον Θωθ των Αιγυπτίων και τον Ευάλ των Εβραίων.
Από τότε που ορίσθηκε ως αρχή του έτους ο Ιανουάριος, ο Σεπτέμβριος κατέστη ένατος. Στο βυζαντινό και εκκλησιαστικό μηνολόγιο ο Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος μήνας και η 1η Σεπ αρχή της Ινδίκτου.
Όσον αφορά το όνομα, indictio (=ορισμός ή διάγγελμα) ήταν ένα αυτοκρατορικό θέσπισμα και αφορούσε την διατήρηση στρατευμάτων ανά 15ετία. Εξελληνισμένος ο όρος μεταφέρθηκε ως ινδικτιών, χρησιμοποιούμενος όμως την επινέμησιν, που σήμαινε διανομή.
Η πιθανότερη θεώρηση αρχής των ινδικτιώνων είναι από του Αυγούστου Καίσαρος, τρία έτη προ Χριστού, όπως φαίνεται από μία παπική σφραγίδα του 781 μ.Χ., που αναφέρει anno 4, indioctionis LIII, δλδ έτει δ’ της νγ’ ινδικτιώνος. Οι 52 ολόκληροι περίοδοι των 15 ετών προστιθέμενα και τα 4 έτη της 53ης, δίδουν το 784, ήτοι 781 και 3 έτη π.Χ.
Υπάρχουν 3 είδη ινδικτιώνος. η α’ εις την δύσιν εισαχθείσα η οποία καλείται αυτοκρατορική, καισαρική και κωνσταντινιακή και αρχίζει από 24 Σεπτεμβρίου, η β’ παπική, αρχομένη από 1 Ιανουαρίου και η γ’ της Κωνσταντινουπόλεως την οποίαν παρέλαβαν οι Πατριάρχες μετά την πτώσιν της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, αρχομένης από 1 Σεπτεμβρίου.
Υπάρχουν δύο αιτίες που ορίσθηκε ως πρώτος μήνας του ενιαυτού ο Σεπτέμβριος. Η μία εξωτερική και η άλλη εσωτερική και πνευματική. Το προνόμιο της αρχής της δημιουργίας το έχει ο Μάρτιος και όχι όπως υποστηρίζεται (λάθος) από μερικούς ραββίνους και άλλους ο Σεπτέμβριος. Άλλος είναι ο καιρός της σύλληψης και άλλος της γέννησης. Τον Σεπτέμβριο μετά το καύμα και την ξηρασία του καλοκαιριού, αλλά και τον θερισμό που είναι και η σύναξις των καρπών, ξαναρχίζει ο κύκλος της ζωής, δεχόμενη η γη σαν σε κοιλία και μήτρα τους εγκαταβληθέντες εις αυτήν σπόρους.
Παρατηρεί ο Ψελλός πως, κατά την πρώτην κτίση και την εις κρείττον επίδοσιν φαίνεται είναι αρχή η πρώτη ισημερία του ενιαυτού ήτοι ο Μάρτιος κατά δε την εκ της παραβάσεως και την μετά κόπων ζωήν και την εις την φθοράν απάγουσαν μεταφοράν, αρχή του χρόνου η Δευτέρα ισημερία.
Η εσωτερική και πνευματική βαθύτερη αιτία αρχής του κύκλου του ενιαυτού, είναι η εξής:
Ορθόδοξα θεωρείται ότι η επιστροφή στην πρώτη κατάσταση, είναι έργο της Οικονομίας του Θεού. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου έχουμε το γενέσιον της Θεοτόκου (8 Σεπ). Το Πρόσωπο που τιμάται και χαιρετάται ''χαίρε δι ης η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ης η αρά εκλείψει''... Ακολουθούν τα Εισόδια (21 Νοε), η Γέννησις του Θεανθρώπου (25 Δεκ) η Βάπτισις – Θεοφάνεια ή Επιφάνεια (6 Ιαν) το όλο επί γης θείο έργο του Χριστού με τα Πάθη και την Ανάσταση, την Ανάληψη, την Πεντηκοστή και Δόμηση της Εκκλησίας (Αναστημένο Σώμα Χριστού), συμπυκνωμένες οι εορτές κατ' έτος. Ο κύκλος κλείνει με την Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου (15 Αυγ), τα 9μερα (23 Αυγ)... με τέλος την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου (31 Αυγ) και πάλι από την αρχή, χωρίς κενό, με την αρχή της Ινδίκτου 1 Σεπ, όσο μπορεί ο καθένας να ακολουθήσει και να βιώσει το σωτήριο αυτόν κύκλο που επαναφέρει τον άνθρωπο από τον πόνο και αρά, στην θεία χάρη – χαρά, ανάπαυση και πρώτη απωλεσθείσα τάξη, που αρμόζει στον άθρωπο και σε όλη την κτίση.
Καλό μήνα, καλή χρονιά (εκκλησιαστική και σχολική) ψυχωφελή βιώματα, φυσικής και πνευματικής ανάτασης και ανάστασης προσωπικής, εθνικής, πανανθρώπινης.
Οκτώβριος
Οκτώβριος καλείται αυτός ο μήνας εκ του λατινικού octo δλδ οκτώ, καθώς είναι ο όγδοος μήνας με αρχή τον Μάρτιο. Στο ισχύον πολιτικό ημερολόγιο, είναι ο δέκατος μήνας του έτους. Αντιστοιχεί κατά το ήμισυ με τον Βοηδρομιώνα και κατά το άλλο ήμισυ με τον Πυανεψιώνα του Αττικού ημερολογίου, τον Μαρχεσβάν των Εβραίων και το Φαυθί των Αιγυπτίων.
Την 1η Οκτωβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν πλην των άλλων, εορταζομένων αγίων τιμούσε και την Αγία Σκέπη, την οραθείσα υπό του Οσίου Ανδρέα, διά Χριστόν σαλού, η οποία εορτή μετατέθηκε μετά το 1940 και την εμφανή προστασία της χώρας από την Θεοτόκο, στις 28 Οκτ.Νοέμβριος
Την 1η Οκτωβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν πλην των άλλων, εορταζομένων αγίων τιμούσε και την Αγία Σκέπη, την οραθείσα υπό του Οσίου Ανδρέα, διά Χριστόν σαλού, η οποία εορτή μετατέθηκε μετά το 1940 και την εμφανή προστασία της χώρας από την Θεοτόκο, στις 28 Οκτ.Νοέμβριος
Νοέμβριος καλείται αυτός ο μήνας εκ του Novem, (εννέα) καθώς είναι ο ένατος από τον Μάρτιο, πρώτο κατά την κοσμογένεση, αλλά και του πάλαι αριθμούμενου ρωμαϊκού μηνολόγιου. Αντιστοιχεί κατά το ήμισυ προς τον Πυανεψιώνα και το άλλο ήμισυ προς τον Μαιμακτυριώνα του αττικού ημερολογίου. Παρά τους εβραίους αυτός ο μήνας εκαλείτο Τισρί ή Εναθίμ και παρά των αιγυπτίων, Αθωρί.
Δεκέμβριος καλείται αυτός ο μήνας εκ του λατινικού decem, ως δέκατος από την αρίθμηση των μηνών από τον Μάρτιο (την αρχή του κόσμου εκ του μηδενός). Στο εν χρήσει πολιτικό ημερολόγιο είναι ο δωδέκατος και τελευταίος του έτους.
Αντιστοιχεί κατά το ήμισυ με τον Μαιμακτυριώνα και το έτερο ήμισυ με τον Ποσειδεώνα του Αττικού ημερολογίου, με τον Τεβέθ των Εβραίων, τον Χοιαέ των Αιγυπτίων και τον Τζουμαζί των τούρκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου