συνείδηση και επιγνώσεις

Ο άνθρωπος σαν συνείδηση, έχει διάφορες επιγνώσεις. Θα μπορούσε κάποιος να τις ταξινομήσει στη συναίσθησή μας του τι συμβαίνει μέσα μας, (ως αυτογνωσία) η οποία επιτυγχάνεται με τα εσωτερικά αισθητήρια και μία των συμβαινόντων έξω, (με τα χοϊκά εξωτερικά αισθητήρια).  Το ‘’μέσα-έξω’’ παραλληλίζεται και ως επάνω και κάτω αντίστοιχα, δλδ ουράνια (η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί) και επίγεια (σαρκική/γήινη). Πλην όμως αυτών, διακρίνουμε και μία αριστερή επίγνωση και μία δεξιά. Συνθετκά σταυροειδώς.

Αυτή η ορολογία, (περί αριστερής και δεξιάς επιγνώσεως) συναντάται στην ινδιάνικη παράδοση.

Όταν ο Carlos Castaneda ήταν σε θέση να βλέπει την αύρα (αιθερικό σώμα, που περιβάλλει ως ωόν το βιολογικό σώμα), ο Δον Χουάν τον έβαλε να προσπαθήσει να δει την αριστερή επίγνωση… Ένα νεφελώδες παραπέτασμα κίτρινου χρώματος ήταν από τα αριστερά του, το οποίο όμως, όσο και να προσπαθούσε με φυσικό τρόπο να ‘’στρίψει’’ για να μπει μέσα, αυτό ακολουθούσε την φυσική του στροφή, στρίβοντας μαζί του, με

αποτέλεσμα την αδυναμία όχι μόνο αντίληψης αλλά και διείσδυσης.

Μόνο μετά από κάποια ενέργεια του δασκάλου του (χτύπημα στην πλάτη σε συγκεκριμμένο σημείο) κατάφερε να ‘’καθετωθεί’’ και σιγά σιγά να διέλθει μέσα από αυτό το πέπλο, ώστε να αρχίσει να διακρίνει το τι συμβαίνει στην άλλη επίγνωση.

Για καιρό, κλείνοντας τα μάτια… προσπαθούσε να φανταστεί με κάθε ακρίβεια τα εξωτερικά στοιχεία του δωματίου του και να τα εν-τυπώσει, στην εσωτερική του πραγματικότητα. Στην αρχή, όλα ήταν μαύρα, αλλά αργότερα άρχισαν με την άσκηση να γίνονται πιο καθαρά… όμοια τα έξω με τα μέσα, επιβάλλοντας αυτήν την ταυτότητα, κατά το θέλημά του. 

Ο με κάθε ακρίβεια ‘’παραλληλισμός’’ και απόλυτη αποτύπωση, ήταν απαραίτητος όπως θα αποδεικνυόταν από αυτό που θα ακολουθούσε.

Θα τον έριχναν από ένα ψηλό βράχο. Αφού ο φόβος δεν έπρεπε να τον καταλάβει, πριν πέσει να αλλάξει επίγνωση, από την δεξιά (της πτώσης από τον βράχο) στην αριστερή, μέσα στο σπίτι του. Αν δεν τα κατάφερνε, απλά δεν θα περνούσε αυτό το στάδιο γνώσης – ινδιάνικης μύησης.

Τελικά (έτσι για φιλολογική σας ενημέρωση, σαν νάταν παραμύθι…) τα κατάφερε και οι δάσκαλοί του (Δον Χουάν και Δον Χενάρο) τον βρήκαν να κάθεται στην πολυθρόνα του…  αφού επέστρεψαν στο σπίτι μετά από 3-4 ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο.

Βέβαια προτείνεται να μην δοκιμαστεί … ως αυτοχειρία.

Κι ερχόμαστε στα καθ’ημάς. Ο καλός μας Θεός, ορθοδόξως θέλει: …τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν…

     

Και η επίγνωση της Μίας Αλήθειας, που ο Θεός θέλει… έχει δύο μερικές (αριστερή και δεξιά) επιγνώσεις ως ένα σκέλος και το άλλο ζεύγος το μέσα και το έξω, στο σύνολό τους, τυπώνοντας και βιώνοντας τον τρισδιάστατο σταυρό (μέσα – έξω, πάνω – κάτω, δεξιά – αριστερά) ή απλά, ιχνηλατίσιμα δυσδιάστατα, επάνω – κάτω, δεξιά-αριστερά, όπως τυπούται ορθοδόξως το σημείο του Σταυρού, εκ του ορθά προσανατολισμένου (πνευματικώς) ΑΔΑΜ. (Εκ των αρχικών, Ανατολή-Δύση-Άρκτος-Μεσημβρία).

Κι η ορθόδοξη τύπωση προσανατολίζει τον άνθρωπο προς τα άνω και ουρανό, ενώ ο καθολικός, προς τη γη και τις σκιές.

Εξ αυτού συνεπάγεται, πως αν ο χριστιανός δεν κατανοεί την (ακόμη και αυτήν την ευνόητα φυσική) διαφορά, βρίσκεται στην ανέτοιμη εκείνη φάση του Καστανέντα, όπου παρότι ‘’έστριβε’’ το φυσικό του σώμα, η κίτρινη νεφέλη, έστριβε κι αυτή μαζί του, μη αφήνοντας να περάσει από την γνώμη στην γνώση και ‘’καθετώσει’’ την κατάσταση ως βίωμα, όπως διακρίνονται κάθετα μεταξύ τους το Μ της ΓΝΩΜΗΣ από το Σ της ΓΝΩΣΗΣ. (Μ-Σ) νικώντας λόγω ανωριμότητος και μη ετοιμότητος, το σαρκικό φρόνημα.

Μπροστά σε αυτήν την ανετοιμότητα, ευχόμαστε ο καλός Θεός να βάλει το χέρι Του και να δώσει εκείνην την διδασκαλική ώθηση, την μόνη ικανή να προσδώσει διάκριση της διαφοράς, ώστε να μην καθίσταται υπέρμαχος της ένωσης των 2 (κατ’αυτόν» εκκλησιών, ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ.

Ο λογικός άνθρωπος με πνεύμα Θεού, επιθυμεί την ένωση υπό προϋποθέσεις. Να ενωθεί το αποκοπέν κλήμα με την Άμπελο για να λάβει και αυτό Ζωή και Αλήθεια, κι όχι αγαπολογώντας να ενωθεί η Άμπελος με το κλήμα αποκοπτόμενη από τη ρίζα της, δλδ να ξεραθεί ΚΑΙ ΑΥΤΗ, όπως εξέπεσε και αποκόπηκε με την αίρεση, το κλήμα…. ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ. ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ (παρουσιαζόμενα τα αναγνώσματα, την Κυριακή της Ορθοδοξίας) , όπως άριστα οι θεοφόροι Πατέρες έταξαν.

Πριν όμως αναλύσουμε ακόμη περισσότερο τις επιγνώσεις και την ευλογημένη επίγνωση της Αληθείας, προτεραιότητα έχει η συνείδηση. Η συνείδηση μπορεί να παρομοιαστεί, με ένα πλέγμα. Διαφορετικής διαπερατότητος από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλου η συνείδηση μοιάζει με φίλτρο μακαρονιών, με μεγάλες τρύπες. Άλλου, με φίλτρο τσαγιού, άλλου φίλτρο λαδιού, αέρα… όπου οι τρυπίτσες είναι τόσο μικρές που απαγορεύει την διέλευση ‘’ύλης’’ παχυλής από τη μία προς την άλλη πλευρά.

Μεταξύ συμβαινόντων στον εσωτερικό μας κόσμο και εξωτερικό, απλώνεται αυτό το πλέγμα και φιλτράρει ΑΝ ΘΕΛΕΙ το κακό που πάει να διέλθει από μέσα προς τα έξω, συστέλλοντας/αναστέλλοντας την εξερχόμενη κακία, από μέσα μας στον εξωτερικό κόσμο, αλλά και από έξω προς τα μέσα, ώστε να μην πειραζόμαστε, παθητικοποιώντας με άριστη τέχνη, (πνευματικά ιατρική) το κακό. Κι αυτή η μόνωση (του κακού – ούτε να μπαίνει απ΄έξω, αλλά ούτε και να βγαίνει από μέσα μας), είναι ευλογημένη, γιατί η αγάπη, ου λογίζεται το κακό.   

Το όριο της αντίστασης είναι το απόρθητον τείχος της Θεοτόκου και η μετοχή στο αήττητο όπλο του Σταυρού. Παράλληλα, η πατερική εντολή της πεπατημένης, μας καλεί να γινόμαστε καλοί αγωγοί του Καλού*, ώστε, μόνο αυτό να μπαίνει μέσα μας και μόνο αυτό, να βγαίνει από μέσα μας προς τα έξω (προσέχοντας εισερχόμενα ΚΑΙ εξρχόμενα).

Αυτή η διάκρισις (η μητέρα των αρετών) μας προοδεύει, στο …Ουκέτι εμαυτώ ζω, ζει εν εμοί Χριστός, αλλά και πιο μπροστά, με την μετοχή μας στη Θεία Κοινωνία, κατά το, ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων Μου το Αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ ευχαριστούμε και παρακαλούμε: μηκέτι ἐμαυτῷ ζῶ, ἀλλὰ σοὶ τῷ ἡμετέρῳ Δεσπότῃ καὶ εὐεργέτῃ**

Νομίζω πως ευκρινώς διακρίνουμε μερικές αντιθέσεις, επί των οποίων καλούμαστε να τοποθετηθούμε.

Θέλημα μας ατομικό vs θέλημα Θεού… επιβολή ΓΝΩΜΗΣ επί της ΓΝΩΣΗΣ ή αντίθετα.

Συναίσθηση / επίγνωση αμαρτωλότητος βοηθός επίγνωσης Αληθείας, παρά την αποφυγή της πρώτης συναίσθησης, με την αυτοθέωση, που αυτή η στάση, απομακρύνει την επίγνωση της Αληθείας.

Εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζομεν. Από εμάς εξαρτάται η επιλογή πίστης του εξ εσόπτρου ως αληθούς, ενώ στην πραγματικότητα είναι αληθοφανές. Με αυτήν την άστοχη επιλογή, επιβάλλουμε (στον κόσμο μας) την αληθοφάνεια ενάντια στην Αλήθεια.

…και το αόρατο, για να ορατοποιηθεί/συνειδητοποιηθεί (κατάσταση εν μέρει λογική) από τα χοϊκά μας μάτια, οι ακτίνες πέφτουν στο βόθριο και μόνο έτσι, δημιουργείται είδωλο.

Τα ραβδία και τα κωνία, αναλαμβάνουν να πληροφορήσουν την συνείδηση, περί της αλήθειας των ορωμένων.

Τα φυσικά μας μάτια, σαν οριζόντιες σχισμές, αν περάσει από ένα αντικείμενο, οριζόντιο κραδαστικό κύμα φωτός, (κατά τον απλό σχετικό φυσικό νόμο) σχηματίζεται είδωλο, οπότε καθίσταται ‘’ορατό’’. Αν όμως το κύμα είναι κάθετο τότε δεν σχηματίζεται είδωλο, οπότε παρότι υπαρκτό, είναι αόρατο.

Η όραση (γνώση) και ο έλεγχος των πάντων (δύναμη), (δεξιάς και αριστερής επιγνώσεως) εξαρτάται από την σταυρική αντίληψη και δράση, από το βίωμα της επίγνωσης της Αληθείας, το βίωμα της Αγάπης.

Δεν είναι τυχαίο, ο κατ’εικόνα και ωμοίωση (Θεού), άνθρωπος, με τα μάτια του ως καθρέφτη της ψυχής, να είναι το αποτύπωμα του Οφθαλμού, που αναφέρεται, ως τα πάντα ορών και υπό ουδένα ορώμενος.

Αυτός είναι ο ελληνορθοδόξως προσεγγιζόμενος και βιούμενος ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999, με τα ραβδία + κωνία (όχι τυχαία, πάλι να μας αποδίδουν λεξαριθμικά) 999.

Τώρα, αν κάποιος επιθυμεί να προσκυνεί ‘’ελληνικώς’’ (αλλά μυθολογικώς) τον ΙΑΠΕΤΟ ως ποιητή ουρανού και γης, τον αληθοφανή, αντί τον Τριαδικό Θεό της Αληθείας και μόνο γεωμετρικά, ως ερέθισμα, φυσικά, λογικά, και εάν επιθυμεί να είναι φιλαλήθης (είναι θέμα συνειδήσεως) δύναται να ξεφύγει αυτής της πλάνης. (ΙΑΠΕΤΟΣ=666).

Να κινηθεί προς την όαση, κι όχι στον αντικατοπτρισμό της όασης. Να φωτιστεί από το ευθές φως παρά από το εκ διαχύσεως και πλάνο. Επιλογή, κατά τάξη και ετοιμότητα συνειδήσεως.

Συνείδηση, που ενεργεί ως δέκτης και στον ονειρικό ‘’κόσμο’’ (τάχα πλάνο) και στον ‘’πραγματικό’’ (τάχα μόνο αληθή). Αλλά!!! η ΑΛΗΘΕΙΑ διαπερνά και ύπνο και ξύπνο. Το ίδιο και η φαντασία... Δεν υπάρχουν στεγανά, από δω και από κεί... Η Αλήθεια είναι ΜΙΑ κι εμείς ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ''συντονιζόμαστε και τη ζούμε''

....κι όποιος άνθρωπος σαν συνείδηση, δεν συντονίζεται με Αυτήν (σε θεωρία και πράξη), ζει στην φαντασία ΚΑΙ στον ύπνο, και δυστυχώς, ΚΑΙ στον ξύπνο... Ο δε τέλειος νους, είναι νους αφάνταστος.

Είναι απέριττος από ατομικό και ατομικιστικό (εγωιστικό) θέλημα αντικαθιστώμενο με αγάπη και ελευθερία (και πάντα κατ’ετοιμότητα) από το θείο πάνσοφο θέλημα, γνωριζόμενο από τους αγίους, τον πνευματικό, την Ορθόδοξη Εκκλησία, της μόνης με αποστολική διαδοχή. Αποταγή*** (φεύγε και πίσω μην κοιτάς – ένα δρόμο από την αληθοφάνεια προς την Αλήθεια, ένα δρόμο από το κατακαίον πυρ προς το θείο πυρ το ανακαινίζον), μια συστολή θελήματος για χάριν του θελήματος του θεού, μια απροσπάθεια χαράς από προσπάθειες και μέριμνες ταραχοποιές, μια θεία απάθεια μετοχής από απάθεια αμέτοχη, χαρακτηριστικό αδιαφορίας ανθρώπου και Ανθρώπου, οψώνιο της αστοχίας της αυτοθεώσεως, χωρίς Θεό, με γνώσεις και δυνάμεις, (ύπουλο διαχρονικά εξοστρακιστικό δόλωμα) αλλά χωρίς ΑΓΑΠΗ και ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ποιο το όφελος αυτών των κατακτήσεων της συνειδήσεως με τις επιγνώσεις της;;; Αυτήν την σωτηρία και αυτήν την επίγνωση Αληθείας άραγε θέλει ο καλός Θεός;;;

Ο αββάς Δωρόθεος αναφέρει για την συνείδηση, πως σκιωδώς στην Παλαιά Διαθήκη, προτυπωνόταν με την προσπάθεια του Ιακώβ (στον τύπο του Αγίου Πνεύματος – μετά τον Αβραάμ Πατέρα και Ισαάκ υπάκουο προς θυσία Υιό) να διανοίγει πηγάδια, τα οποία οι φιλισταίοι του τα παράχωναν. Αν διψά η ψυχή μας Αγάπη και Αλήθεια, ήδη το Άγιο Πνεύμα κινήθηκε να αποκαταστήσει αυτήν την επικοινωνία / κοινωνία με τον άνθρωπο.

Στο Πρόσωπο της Θεοτόκου, εντοπίζεται η πληρότητα της χάριτος. Η Κεχαριτωμένη, που Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρὸς σύλληψιν τὴ Ἀπειρογάμω…. 

Αμήν, σήμερα εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, να γίνει μια βιωματική αρχή Σάρκωσης του Λόγου, μια αρχή χώρεσης του Αχωρήτου στην καρδιά και νου και ζωής μας, ο φιλοσοφούμενος θεολογικά τετραγωνισμός του κύκλου, χάριτι της Κυρίας Θεοτόκου..  

Κατάσταση για την οποία, ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν....

Αμήν γένοιτο!!

---------

προτεινόμενο για μελέτη, αββά Δωροθέου - συνείδησις

• Περάσματα και Θύρα
• Ο άγιος Ευφρόσυνος ο μάγειρος
  
• Περί όρασης… (συναφές της συνείδησης) 

* Διάκριση περί καλού και κακού

(με θεολογικά και ελληνικά στοιχεία)

** …εὐχαριστῶ σοι, ὅτι με τὸν ἀνάξιον μεταλαβεῖν τῶν ἀχράντων σου καὶ ἐπουρανίων δωρεῶν κατηξίωσας. Ἀλλά, Δέσποτα φιλάνθρωπε, ὁ ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανών τε καὶ ἀναστὰς καὶ χαρισάμενος ἡμῖν τὰ φρικτὰ ταῦτα καὶ ζωοποιά σου Μυστήρια, ἐπ᾿ εὐεργεσίᾳ καὶ ἁγιασμῷ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, δὸς γενέσθαι ταῦτα κἀμοὶ εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος, εἰς ἀποτροπὴν παντὸς ἐναντίου, εἰς φωτισμὸν τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας μου, εἰς εἰρήνην τῶν ψυχικῶν μου δυνάμεων, εἰς πίστιν ἀκαταίσχυντον, εἰς ἀγάπην ἀνυπόκριτον, εἰς πλησμονὴν σοφίας, εἰς περιποίησιν τῶν ἐντολῶν σου, εἰς προσθήκην τῆς θείας σου χάριτος καὶ τῆς σῆς βασιλείας οἰκείωσιν· ἵνα ἐν τῷ ἁγιασμῷ σου δι᾿ αὐτῶν φυλαττόμενος, τῆς σῆς χάριτος μνημονεύω διὰ παντὸς καὶ μηκέτι ἐμαυτῷ ζῶ, ἀλλὰ σοὶ τῷ ἡμετέρῳ Δεσπότῃ καὶ εὐεργέτῃ. Καὶ οὕτω τοῦ τῇδε βίου ἀπάρας ἐπ᾿ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου...

***Από τον Αββά Δωρόθεο και από την 1η διδασκαλία ‘’Περί αποταγής’’, σελ. 111-113, Ασκητικά Έργα, διαβάζουμε   

«Αν λοιπόν θέλουμε να απαλλαγούμε τέλεια και να ελευθερωθούμε, ας μάθουμε να κόβουμε τα θελήματά μας· και έτσι προκόβοντας λίγο – λίγο, με την χάρη του Θεού, θα φτάσουμε στην ‘’απροσπάθεια’’. Γιατί τίποτα δεν ωφελεί τόσο τους ανθρώπους, όπως το να κόψουν το θέλημά τους. Πραγματικά, προοδεύει κανείς από αυτό το πράγμα σχεδόν περισσότερο από όσο για οποιαδήποτε άλλη αρετή. Και όπως ακριβώς ο άνθρωπος που περπατάει στο δρόμο και βρίσκει ένα μονοπάτι και το ακολουθεί, με εκείνο το μονοπάτι κερδίζει πολύ μεγάλο μέρος από το δρόμο, το ίδιο συμβαίνει και με αυτόν που ακολουθεί το δρόμο της ‘’εκκοπής του θελήματος’’. Γιατί με το να κόβει κανείς το θέλημά του, αποκτά την ‘’απροσπάθεια’’· και από την ‘’απροσπάθεια’’ έρχεται, με την χάρη του Θεού, σε τέλεια ‘’απάθεια’’. Μπορεί δε σε μικρό χρονικό διάστημα να κόψει κανείς δέκα θελήματα. Και σας λέω πως: κάνει ένα μικρό περίπατο και βλέπει κάτι και του λέει ο λογισμός: ‘’κοίταξε εκεί’’. Και λέει στο λογισμό: ‘’όχι δεν κοιτάζω καθόλου’’. Και κόβει το θέλημά του και δεν προσέχει. Πάλι συναντά μερικούς που κουβεντιάζουν και του λέει ο λογισμός: ‘’πες και εσύ αυτό’’. Και κόβει το θέλημά του και δεν το λέει. Πάλι του λέει ο λογισμός: ‘’πήγαινε και ρώτησε τον μάγειρα τι μαγειρεύει’’. Και δεν πάει, αλλά κόβει το θέλημά του. Βλέπει κάτι και του λέει ο λογισμός: ‘’ρώτησε ποιος το έφερε’’. Και κόβει το θέλημά του και δεν ρωτάει. Και έτσι, κόβοντας συχνά πυκνά το θέλημά του, συνηθίζει να το κόβει. Και, αρχίζοντας από τα μικρά, φτάνει να κόβει με άνεση και χαρά και τα μεγάλα. Έτσι καταλήγει να μην έχει καθόλου θέλημα, αλλά οτιδήποτε συμβεί, τον αναπαύει, σαν να γίνεται ,με το θέλημά του. Και, χωρίς να θέλει ο ίδιος να κάνει το θέλημά του, βρίσκεται πάντοτε να το κάνει. Γιατί, για όποιον δεν έχει δικό του θέλημα, κάθε τι που γίνεται είναι και δικό του. Και με αυτό τον τρόπο φτάνει, όπως είπαμε, να μην έχει ‘’προσπάθεια’’ και από την ‘’απροσπάθεια’’ έρχεται στην ‘’απάθεια’’».


Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς...