Αλήθεια και φαντασία

Ήμασταν μονάδες μέσα στην Μονάδα, αληθινοί εντρυφώντες και διαβιούντες μέσα στην Αλήθεια. Μέσα στον Λόγο, λόγοι.

Γεν.β’15 Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν. 16 καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, 17 ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε.

Κι ήρθε η προσβολή της φαντασίας και τους έπεισε, ότι αν φάγουν το απαγορευμένο ξύλο θα γίνουν κι αυτοί θεοί. Και τους έπεισε… και κοινωνούντες τον θάνατον εγκαταστάθηκαν απέναντι της Αληθείας.

(Γεν.γ’24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην

φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.)

Νάφτανε όμως μόνο αυτό; Επλήθυνε το κακό. Ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ και στήθηκε το ανθρώπινο γένος, κατέναντι του παραδείσου…

Γεν.δ’16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

…γνωρίζοντας πλέον οι απόγονοι, την Αλήθεια, όχι άμεσα βιωματικά, ούτε καν βλέποντάς την ευθέως, αλλά εμμέσως. Μέσα στον πόνο, στην φαντασία, στο σκότος, φωτιζόμενος από άστρα (δύοντα) αχνού φωτισμού κι όχι από το υπέρλαμπρο τρισήλιο ανέσπερο Φως.

Αυτή η έκπτωσις από την Αλήθεια στην αληθοφάνεια, από το πραγματικό στην φαντασία, (βαδίζοντες ΟΛΟΙ πάνω σε μια σκάλα βιούμενης ‘’αληθούς πραγματικότητας’’) μπορεί κάπως να φανεί στα χοϊκά μας μάτια και μόνο ως ερέθισμα ανάβασης στα άνω νοούμενα, όπως τα παρακάτω σχήματα:

Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου (εορταζόμενο καθ’ ενιαυτό) η γέννησις Του Χριστού, την όντως Αληθείας.

Ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους  πολλούς, είναι όμως αληθινός. Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής. Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη. Οι άνθρωποι πάλι σαν από μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα. Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.

Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος.

Περνάνε και οι μέρες και βαδίζουμε προς την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και Ανάσταση. Αφήσαμε πίσω τα Χριστούγεννα (μέσα στον κύκλο του έτους) αλλά το πόσο βιωματικά περάσαμε από τον φωτισμό εκ των άστρων στον ‘’ήλιο’’ (τουλάχιστον απέναντι) για να προοδεύσουμε κατά δύναμιν, κατά τάξη και ετοιμότητα προς το αναστάσιμο βίωμα, είναι καθαρά προσωπικό θέμα.

Στο κέντρο του Παραδείσου, ήταν το ξύλο, του οποίου η βρώσις ήταν αιτία θανάτου. Στο κέντρο της μεγάλης τεσσαρακοστής τοποθετήθηκε προς προσκύνηση το Τίμιο Ξύλο, καρπός του οποίου προτείνεται η αληθής βρώσις και αληθής πόσις, ώστε να γίνουμε μέτοχοι Ζωής.

Είναι γνωστό το ιστορικό του Τιμίου Ξύλου.

Κάπως πάλι γνωστή και η χημική προσέγγιση του ανθρώπου, ** με όρια τον ΑΔΑΜα και το κάρβουνο, πάντα άνθρακα.

Και με τα Χριστούγεννα, έχουμε το καλόν εμβόλιον της Αληθείας στον κόσμο, σαρκικώς, αρχής γενομένης από τον Αβραάμ, αναγνωρίζοντες τον σπερματικό Λόγο (εν σκιά) στην ΠΔ και την μερική αλήθεια στα έθνη και άλλες προσεγγίσεις (συμπεριλαμβανομένης ως όρο μερική αλήθεια και της επιστήμης).

Εμβολίζεται η Αλήθεια μέσα στην φαντασία και κατά την ποσότητα και ποιότητα μετοχής μας, μυστικής και μυστηριακής Θείας Κοινωνίας, κραταιούται. Ο αγώνας που φαίνεται να έχει ένας άνθρωπος, είναι να προοδεύει στην Αλήθεια και να μειώνει, αντιστέκεται στην φαντασία, έως ότου την μηδενίσει, για να επιστρέψει ως νους στην τελειότητα, που είναι ο αφάνταστος νους. Νους που έχει ανεβεί από το κατέναντι στο απέναντι και δια σταυρού, στο μέσα και Ανάσταση. Από χώρα στάσεως σε χώρα Αναστάσεως.

Κι αν αυτά είναι οριακά, ως καταστάσεις, στο μεταίχμιο βιούται του καθενός η πραγματικότητα. Εν ύπνω και εν εγρηγόρσει.

Η τομή, και ο μεσότοιχος αλήθειας και φαντασίας δεν είναι τα όρια ύπνου/εγρήγορσης, αλλά διαπυδά η μία στην άλλη επίγνωση (ονειρική – ‘’πραγματική’’ εν ξύπνω) ανάλογα με την συνείδηση (με τις επιγνώσεις της).

Ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση της Αληθείας (με τα βιώματά Της) μην τύχει και μας εμβολίσει ίχνος Αληθείας στον ύπνο και την απορρίψουμε ως ‘’όνειρο’’ και κρατήσουμε την φαντασία, επειδή είμαστε ‘’ξύπνιοι και έξυπνοι’’.

Δεν έχω την πρόθεση να εκθειάσω ή αμνηστεύσω τα ονείρατα, γιατί πολλά ενύπνια έγιναν αιτία απωλείας και μόνο λίγα σωτηρίας, με επόμενο την φυσική καχυποψία και μη ποιμαντορική ευρέως και χωρίς διάκριση, αποδοχή. Αυτό που νικά τον θάνατο και κάθε αμαρτία (αστοχία) είναι ο Σταυρός.

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης,

Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας,

Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα,

Σταυρός πιστών το στήριγμα,

Σταυρός αγγέλων η δόξα και

των δαιμόνων το τραύμα.

Κι εμείς, όλοι οι άνθρωποι, αφού αφήνουμε πίσω μας την γέννηση και οδεύοντας στον βιολογικό θάνατο, ο χρόνος βιούται ως ευθύγραμμο τμήμα, οριζόντιο. Σαν χώρο, πάνω μας είναι ο μακρόκοσμος και κάτω, ο μικρο-μικρόκοσμος, ορίζοντας πάλι ευθύγραμμο τμήμα, κάθετο, στο σύνολο του τετραδιάστατο χωροχρόνου, ένα σταυρό, άσχετα με την συμπάθεια, αντιπάθεια, αδιαφορία…   

Συσταυρωμένοι, σε 2 και μόνο θέσεις, εκατέρωθεν του Εσταυρωμένου. Του μεν καταγομένου εις Άδην* τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας…

Μακάρι ο καλός Θεός να μας δίνει δύναμη προσ-ήλωσης στον Ζωοποιό Σταυρό, με προσανατολισμό βέβαιο προς την Αλήθεια και Αγάπη εν Πνεύματι Αγίω (ορθοδόξως) και με εφόδιο το "μνήσθητί μου Κύριε, εν τη Βασιλεία σου", "μνήσθητί μου Δέσποτα, εν τη Βασιλεία σου",  "μνήσθητί μου Άγιε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου"…

Χαίρε Ξύλον μακάριον

και ποιος θα ήταν ο εύστοχος προσανατολισμός του ανθρώπου ΑΔΑΜ, ώστε επ'αυτόν να προσηλωθούμε και να μην αλλάξουμε πορεία; ποιος άλλος από εύστοχη, δλδ σταυρική/σταυροειδή αγάπη και έρωτα. Πρακτικά και θεωρητικά, αφού ο σταυρός είναι η νοητή ρομφαία και δι αυτής θα περάσουμε (άμα θέλουμε) δια Αυτής (Της Αλήθειας) και μέσα Σε Αυτήν και υπ'Αυτής  (εύσπλαγχνα) θα κριθούμε. 

-------

* ΑΔΗ – 147..

       
** 

σχετικό άρθρο, που σκιαγραφεί κάπως τα δύο όρια...(από αντίποδα μέχρι τον πόδα) τον όλο Δρόμο...  Περάσματα και Θύρα