Περί Αγάπης… (και Αληθείας)

Στην αρχή της Δημιουργίας, Ο Τριαδικός Θεός, ο φύσει ΑΓΑΠΗ, (όπως αναφέρει η Αγία Γραφή), στήνει μια έχθρα:

…καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’15)   

Θυμάμαι πως διάβασα: Αὐτός σου συντρίψει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν…  αλλά το αφήνω έτσι, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή της Αποστολικής Διακονίας.

Στα έσχατα, στις μέρες μας, ο άνθρωπος θεώρησε ότι ο Θεός έκανε λάθος, και ότι μια τέτοια ‘’έχθρα’’ δεν είναι σύμφωνη με την αγάπη, όπως αυτός την κατανοεί και την θέλει.

Είναι στενάχωρη φυσικά η υπερτίμηση της αδιάκριτης αγάπης, προϊόν ασθενούς συναισθηματισμού με την σύγχρονη υποτίμηση της πνευματικής διακριτικής αγάπης. Πράγματι, ο Θεός ου προσωποληπτεί, ως ‘’ήλιος’’ φωτίζει δικαίους και
αδίκους, ως ‘’ύδωρ’’ ξεδιψά αμαρτωλούς και ενάρετους, αλλά η αγαπολογία των τελευταίων χρόνων αδιαφορεί για Την Αλήθεια. Κρατά ίσες αποστάσεις μεταξύ αλήθειας και αληθοφάνειας (ή κατά το αυστηρότερον του ψεύδους), με φυσικό αποτέλεσμα ή την αδράνεια εκ της ισοπεδωτικής θεώρησης της παγκοσμιοποίησης και οικουμενισμού, έλα μωρέ, όλα ίδια είναι!! Ή την διολίσθηση σε χώρους ανυπαρξίας Αλήθειας, πάντα όμως με το πρόσχημα της ‘’αγάπης’’.

Εάν ο Θεός αγάπη εστί, ως χαρακτηριστικό της φύσεως της Αγίας Τριάδος και όχι μόνο του Πατρός (για μας τους ορθοδόξους) πότε και που Ο Χριστός, ως Εγώ ειμί η Αλήθεια, μπορεί να υποτιμηθεί τόσο ώστε να μην εννοούμε την άρρηκτη συμπαρουσία του Πατρός με Τον Υιό και Του Αγίου Πνεύματος;

Η αγάπη, θεοποιήθηκε ως ιδέα, ως κάτι απρόσωπο, της αφαιρέθηκε λεπτά χειρουργικά η Αλήθεια ως δευτερεύουσα, δίνοντας μάλιστα στους ‘’αγαπώντες’’ ένα άλλοθι και θέση απυροβλήτου.

Αγαπάει κάποιος; είναι συγχωρετικός αδιάκριτα; Αδιαφορεί για την Αλήθεια; Τοποθετήθηκε στον θρόνο της ΝΤΠ και όπου αυτή ‘’ελέγχει’’ αυτούς τους οικείους της, τους αναβιβάζει.

Μόνο που η Αγάπη του Πανσθενούς Θεού και η αγάπη του ασθενούς ανθρώπου, και μάλιστα του έκπτωτου από τον πυρήνα της θεότητος (που πυρ τυγχάνει) διαφέρουν σε ποιότητα, σε αποτελεσματικότητα, τέλος σε αξία.

Από μέσα που είμασταν, εκπέσαμε οι λόγοι από Τον Λόγο,  απέναντι και μετά τον φόνο του Άβελ από τον Κάιν, κατέναντι.

24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

και

16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδκατέναντι ᾿Εδέμ. (Γεν.γ’24 και Γεν.δ’16)

   

Μια πρώτη δικλείδα ασφαλείας και κρίσης και αυτοκριτικής για διόρθωση και πρόοδο, αντί για την θεοποίηση του εαυτούλη μας που ‘’αγαπά’’ είναι οι παράμετροι της θείας Αγάπης:  

      

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη. (Απ. Παύλου Α' Κορ.ιγ΄)

Κι η Αγάπη, ως Δημιουργός πάντα επεσκίαζε τα δημιουργήματα και ήταν πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Την χωρητικότητα όμως και την κοινωνία, την άφηνε στην ελεύθερη επιλογή και ετοιμότητα του ‘’δοχείου’’. Την χρονική (παράλληλη) της ιστορικής παρουσίας, πρώτα του Θεού Πατρός, μετά του Υιού και Σωτήρος και τέλος του Αγίου Πνεύματος και Παρακλήτου, (και μάλιστα εντός της Εκκλησίας μετά την Πεντηκοστή και δόμησή Της) κατά το η Αλήθεια εκ της γης ανέτειλεν (στο δεύτε προσκυνήσουμε και προσπέσωμεν...).    

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς  ἀληθείας  ὁ  πανταχοῦ  παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Μπορεί να σωθεί κάποιος αν δεν βιώνει την Αλήθεια; Γιατί Ο Θεός θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, αν μόνο η υποκειμενική ‘’αγάπη’’ έφτανε; μια αγάπη που δολίως αρνείται την αλήθεια; Γιατί απλά, η Αλήθεια, Ο Χριστός, ο τανυσθείς επί Σταυρού, όπως προτυπώθηκε στην έρημο με τον όρθιο κρεμασθέντα χάλκινο όφι επί της ράβδου του Μωϋσέως, είναι αυτή που συντρίβει την κεφαλή του έρποντος όφεως. Αυτή που καταργεί τον θάνατο.

Κουράστηκε να συντρίβεται από τους αγίους και βάλθηκε να χτυπήσει την παιδεία και τη γόνιμη μήτρα που τους γεννά. Την Ορθόδοξη Εκκλησία, την παιδεία και νουθεσία Κυρίου και ειδικά σε εμάς, την ελληνορθόδοξη παιδεία*.

Δύο όφεις με τις ανάλογες δύο σ+οφίες τους, δύο φώτα, καθέτως μεταξύ τους πρέπει, αν είμαστε πραγματικά φιλαλήθεις, να διακρίνουμε και να αποφασίσουμε τι θέλουμε. (ΓΝΩΣΗ ή ΓΝΩΜΗ κάθετα μεταξύ τους Μ-Σ, όπως και ΚΑΛΟ - ΚΑΚΟ, κι αυτά προτείνοντα κίνηση Λ - προς τα άνω - ή < αλλά αδιέξοδα |< (ως Κ, προς τα έρποντα)...

Στους δε ορθοδόξους χριστιανούς, ένας λόγος παραπάνω. Εκεί που έχουν ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ εν ενεργεία Πατέρα Υιό και Άγιο Πνεύμα, (999 – ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ) να διολισθήσουν συνειδησιακά στην πίστη των άλλων που μιλούν γενικά και αόριστα για Θεό, αφού δεν Τον γνωρίζουν; να ξαναρχίσουν από την αρχή ως εν δυνάμει; (9-0-0)** και όλη η θεία οικονομία να διαγραφεί με μονοκονδυλιά; Άλλο δλδ που πολύ θα ήθελε ο αντίδικος της σωτηρίας μας ως φυγόκεντρος να καταφέρει. Να εκπέσουμε (εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί) ακόμη χειρότερα και να ξεκινήσουμε εκ του ειδώλου (666) και αντικατοπτρισμού του αληθοφανούς ποιητή ουρανού και γης (ΙΑΠΕΤΟΣ) ; Κύριε ελέησον!! 

   …Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και Πνεύμα ευθές, εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…

Κατάσταση ευλογημένη που για την μετοχή της υπάρχουν προϋποθέσεις. Τα μυστικά και μυστηριακά εφόδια και η θέληση.

Εκεί νομίζω έγκειται η όλη αγαπολογία (του οικουμενισμού) που αρνείται την Αλήθεια. Η μη διάθεση αντίστασης στις αιτίες που θολώνουν το νου και ρυπαίνουν την καρδιά, ώστε να ευστοχήσουμε στην πηγαία κλήση και κλίση.  

Και τα δύο φώτα είναι, το ένα το εκ Θεού ευθές και το άλλο το πλάνο και εκ διαχύσεως, του έρποντος όφεως.

Βρισκόμενοι στην έρημο, δύο εικόνες ομοιάζουσες προβάλλονται στο νου μας. Η όαση (η πραγματική) και ο αντικατοπτρισμός της. Η μία τηρεί την υπόσχεσή της κι η άλλη όχι.

Ο Κύριος επί του Σταυρού και ΠΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ως άνθρωπος αναφωνεί ΔΙΨΩ! Είναι η δίψα του (κάθε) ανθρώπου για Αλήθεια, για Ζωή για Ανάσταση.

Αλλά… μερικοί Τον δέχτηκαν/δέχονται και μερικοί όχι, με προτυπωμένη την Κρίση επί του γένους των ανθρώπων. «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον». …του μεν καταγομένου εις Άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας.

Όσοι ακολουθήσουμε το ευθές φως (το Φως της Αληθείας, το σταλμένο από Αγάπη) και φτάσουμε στην όαση, εκείνο το προ Αναστάσεως και επί του σταυρού ‘’διψώ’’ θα εκπληρωθεί και… ου μη διψήσει στον αιώνα. Όποιος ακολουθήσει το εκ διαχύσεως και πλάνο ‘’φως’’, αυτό της αληθοφανείας παρά την ‘’αγάπη’’, δεν θα εκπληρωθεί, δεν θα ολοκληρωθεί.   

Έτσι, εκείνη η ευλογημένη και ευσπλαγχνική τοποθέτησις ‘’έχθρας’’ …ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· δεν ήταν ικανή λόγω του αυτεξούσιου του ανθρώπου να τον σώσει.

Κι η ολκάς των θελόντων σωθήναι, συνεχίζει να προτείνει το χέρι Της σε εμάς.  

Κι εμείς, μακάρι σε μια προσπάθεια ισορροπίας βιωμάτων ΑΓΑΠΗΣ + ΑΛΗΘΕΙΑΣ, να μην βρεθούμε από τη μία εμπαθείς υπερασπιστές της Αληθείας (…βάλε την μάχαιρα στη θήκη) αλλά ούτε και αδιακρίτως συγ-χωρετικοί, (τάχα αγαπώντες) γιατί, ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην….  Με πολύ προσοχή στα σχετικά ρήματα των αγίων, γιατί αναφέρεται πως, αν θέλει ο αλιτήριος να πλανήσει, από αγάπη ξεκινά.     

Μια πρόταση αγάπης και αληθείας με πολύ πόνο, προς αυτούς που ελλειπούσης αυτογνωσίας και πολύ περισσότερο θεογνωσίας, θεολόγων και ιεραρχών, φανούν ανοητότεροι των ανοήτων, μεγαλαυχούντες είτε μεταπατερικώς, είτε με τη θεωρία των κλάδων ότι γίνανε πιο άγιοι από τους αγίους…  (πως;;; υποτιμώντας Την βιωθείσα Αλήθεια (μυστικά και μυστηριακά …ο τρώγων Μου την Σάρκα και πίνων Μου το Αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ;;; δλδ εμμέσως υβρίζοντας το Άγιο Πνεύμα; Που η ύβρις ουκ αφεθήσεται στον αιώνα;  )    

Μεταξύ πολλών αναφορών, μία τελευταία, του γέροντος Παϊσίου:

Όποιος έχει ορθή πίστη, έχει αληθινή αγάπη:

- Γέροντα, μας έχετε πει ότι πρώτα είναι η πίστη, και μετά έρχεται η αγάπη προς τον Θεό.
- Κοίταξε, για να αγαπήσης τον Θεό, πρέπει να Τον πιστέψεις. Ανάλογη με την πίστη μας είναι και η αγάπη μας προς τον Θεό...
- Μπορεί, Γέροντα, κάποιος να έχει αγάπη χωρίς να έχει ορθή πίστη;
- Μπορεί να νομίζει ότι έχει αγάπη και στην πραγματικότητα να μην έχει. Μέσα στο δόγμα το ορθό, το Ορθόδοξο, βρίσκει κανείς την αληθινή αγάπη. Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι δύο Καθολικοί. Ο ένας ήταν δημοσιογράφος και ο άλλος γραμματέας στο Βατικανό.
- «Πρώτα να πούμε το "Πάτερ ημών"», μου είπαν.
- «Για να πούμε το "Πάτερ ημών", τους λέω, πρέπει να συμφωνούμε και στο δόγμα, αλλά μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί».
- «Καλά, μου λέει ο ένας, μόνον οι Ορθόδοξοι θα σωθούν; Ο Θεός είναι με όλον τον κόσμο».
- «Ναι, του λέω, αλλά εσύ μπορείς να μου πεις πόσος κόσμος είναι με τον Θεό;».
- «Να δείξουμε αγάπη», μου λένε μετά.
- «Και η αμαρτία έγινε μόδα», τους λέω.
- «Και αυτό μέσα στην αγάπη είναι», μου λένε!
- «Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους, γι' αυτό ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες»!
Πολλοί που μιλούν για αγάπη και ενότητα, οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεό, γιατί δεν Τον έχουν αγαπήσει ούτε έχουν αγάπη αληθινή. Αγάπη αληθινή έχει εκείνος πού έχει ορθή πίστη, ζει κοντά στον Θεό, και τότε ό Θεός ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του, και οι άλλοι βλέπουν στο πρόσωπό του τον Θεό.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Ε', ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2006, σελ. 285, 286.

------

* Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας (φυσικό σώμα και Ουσία της Κιβωτού)

**

• η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε (στο δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν...)

---

36 ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ' ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ' αὐτόν.