Θα
ρωτούσε κάποιος και θάχε δίκαιο. Ορθόδοξα μόνο, δεν φτάνει; Πρέπει να είναι
ελληνορθόδοξα; Χρειάζεται προσανατολισμός; Αφού ο Θεός, είναι πανταχού παρών
και τα πάντα πληρών.
Επειδή
όμως, η Ορθοδοξία δεν εξαντλείται στο δίκαιο (και Νόμο) αλλά πρωτίστως χάρη την
οποία επιζητούμε και εν σαρκί, δηλαδή ψαυστά κι όχι μόνο θεωρητικά, κι επειδή Ο
Κύριος από τον Νόμο μόνο θεωρητικά και άμορφα εγνωρίζετο, ευδόκησε να λάβει
δούλου μορφή.
Ακούμε
από πανηγυρικό
λόγο εις την Γέννησιν, Μακαρίου Σκορδίλλη μεταξύ πολλών και τα παρακάτω:
…ο προφορικός
λόγος είναι άϋλος, είναι ασώματος• και διά τούτο, ούτε θεωρείται ούτε πιάνεται’
διατί, είπέτε μοι; όταν εγώ τώρα ομιλώ τον πανηγυρικόν τούτον λόγον, και τον
ακούετε, ημπορεί κανείς από σας ή να τον ίδη με τους οφθαλμούς, ή να τον πιάση
με τας χείρας; ουχί ποτέ• τόσον μόνον όπου ακούετε τον ήχον της φωνής μου, ο
οποίος εξέρχεται εκ του στόματος μου, σχίζει τον επιπροσθούντα αέρα, και
εκείνος ο κτύπος είναι όπου εμβαίνει εντός των ωτίων σας, και ακούετε τον
λόγον• τοιουτοτρόπως είναι φύσει ο
λόγος ούτος
και αόρατος και αψηλάφητος’ άλλ’ αν πιάσω τον κάλαμον με την χείρα, έπειτα να
ζωγραφήσω ή και να κοσμήσω τον λόγον τούτον με φορέματα, ήτοι με τα γράμματα,
με τα στοιχεία, επάνω εις χάρτην, τότε παρευθύς δεν γίνεται ορατός και
ψηλαφητός ο αόρατος λόγος; τότε παρευθύς δεν τον βλέπετε με τους οφθαλμούς, και
τον πιάνετε με τας χείρας; Ναι βέβαια, διότι ούτω θέλει και η αλήθεια• τούτο
βεβαιώνει και ο εξ Άγκυρας Θεόδοτος εις τον λόγον των γενεθλίων• ‘’επειδάν ο λόγος ενδύσηται γράμματα και
στοιχεία, φαινόμενος γίνεται, όψει καταλαμβάνεται, αφή ψηλαφάται’’.
Κι
εμείς, διαλέγουμε να Τον ντύσουμε όχι με μια οποιαδήποτε φορεσιά, αλλά με
βασιλική. Το Πνεύμα είναι το ζωοποιούν και η σαρξ ουκ ωφελεί. Τι να κάνουμε τα
βασιλικά ενδύματα, χωρίς εμπεριεχόμενο και πλουτούντα μας, Κύριο Βασιλέα του
παντός; Αυτή είναι η Ορθοδοξία και αυτή η ελληνική/χριστιανοκεντρική παιδεία.
Το βασιλικό ένδυμα.
Ευδοκεί
Ο Κύριος και αφήνει ίχνη/οδοδείκτες για να μην χάσουμε τον δρόμο. Αυτό και μόνο,
αρκεί για να αποδώσει την σπουδαιότητά του ο ορθός προσανατολισμός προς το Φως
το Αληθινό και εύτακτο, αντί της άτακτης περιήγησής μας, υπό την σκέπη Του.
Φυσικά
αυτό ισχύει, για όσους θέλουν να μην κυκλοφορούν απλά ‘’φωτισμένοι’’ υπό τον
ήλιο, να γίνουν μέτοχοι και οικητές του (νοητού) Ηλίου, όχι απλά απέναντι ή
πολύ περισσότερο κατέναντι της Εδέμ και Λόγου, αλλά λόγοι, εντός Του.
Κι
η μετοχή, μπορεί μυστηριακά να ορίζεται από το : … ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.
(Ιωαν.στ’56) έχει όμως δύο ακόμη παραμέτρους. Μία της σχέσης Αμπέλου και
κλήματος, άρα με αποστολική διαδοχή ισχύοντα Μυστήρια κι όχι αποκομμένα και μια
απλή δυάδα μυστικών ενεργειών που λαμβάνουν σάρκα και οστά στη ζωή μας. Ελπίδα
/ πίστη και άρση του σταυρού που μας αναλογεί.*
Υψηλοφρονώντας
ως ήθισται, φτάσαμε στους καρπούς του Σταυρού, ενώ ακόμη δεν φυτέψαμε εκείνο το
τρίκλωνο δέντρο μέσα στην καρδιά μας. Ακόμη δεν φυλλοβόλησε εκ της αφέσεως
αμαρτιών κι εμείς έχοντας στο ‘’τσεπάκι’’ τον παράδεισο, θεωρητικολογούμε.
Να
γιατί χρειάζεται ο διαρκής προσανατολισμός. Και όσον αφορά το ένδυμα, σαν άλλοι
μάγοι, προσφέρουμε τα δώρα μας, εκεί που ο Αστήρ ‘’έπεσε’’ για να μας ανεβάσει.
Προ
του προσανατολισμού προς θεογνωσίαν επιβάλλεται ένας πρώτος προσανατολισμός
αυτογνωσίας.
Μπερδεύεται
ο άνθρωπος, επειδή αφορούν το ίδιο υποκείμενο και οι όροι εαυτός και εγώ, και τους
ταυτίζει. Δεν έχει διάκριση ποιο να ασφαλίσει και ποιο να αδιαφορήσει ή να του
στρέψει τα νώτα. Μέσα στην καθημερινότητα, που εναλλάσσεται από ευστοχίες και
αστοχίες δράσης και σκέψεων, μάλλον χάνουμε τον προσανατολισμό μας και τον
ξαναβρίσκουμε. Χάνουμε τον οδηγό αστέρα και μας ξαναεμφανίζεται έως ότου
φτάσουμε στο σπήλαιο.
**
Ευστοχούμε,
όσο προσανατολιζόμαστε και διαλεγόμαστε και κοινωνούμε Αυτόν, σε αντίθεση με
την αστοχία, όσο ο εαυτός συνδιαλέγεται και κάνει τα χατήρια του εγώ. Έτσι όμως
προσανατολισμένος ο εαυτός προς το εγώ, στρέφει τα νώτα του Στον Κύριο και Λόγο,
το όντως Καλό και Αγαθό, που ουσιώθηκε.
Εκεί
στην βάση του ίχνους του αστέρος οδηγείται αυτές τις ημέρες ο νους μας, αφού δι
αυτού του αστέρος αναγόμαστε στον Άδυτο και Ανέσπερο Αστέρα Χριστό.
Με
την νηστεία στην ολότητα της εμπεριεχόμενης ουσίας της λέξεως, αφήνουμε πίσω μας
το εγώ με τις γήινες επιθυμίες και στοχεύουμε ορθά, ορθόδοξα Τον Λόγο.
Αφήνουμε
πίσω την ΓΝΩ(Μ)Η και βαδίζουμε προς την ΓΝΩ(Σ)Η. Κι αυτά καθέτως μεταξύ τους διαφέροντα
(Μ-Σ) όπως το (Κ-Λ) των ΚΑ(Λ)ΟΥ και ΚΑ(Κ)ΟΥ…
Ίσως,
λαμβάνοντας βιωματικά κατά την ετοιμότητά μας και ιδίως χάριτι, άλλη διάσταση
το απολυτίκιο:
Ἡ γέννησίς σου
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς
ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς
δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.
Εκεί
στην Βηθλεέμ, στον Οίκο του Άρτου. ΑΝ πεινάμε.
Εκεί
στην Βηθλεέμ, όπου ετάφη η Ραχήλ, στον τύπο της θεωρίας όπως η σκιά της ΠΔ
κατέδειξε. Να ταφεί η σκιά εκεί όπου γεννάται η θεία θεωρία Χριστός.
Εκεί
στην Βηθλεέμ τόπο γεννήσεως και της Ελισάβετ, η οποία ευλογημένη κυοφορεί και
γεννά τον Προφήτη και Πρόδρομο Ιωάννη, αμήν και σε εμάς το πνεύμα της μετανοίας,
αφού χωρίς αυτό/αυτόν μόνιμο συνοδοιπόρο και παρακινητή της μετανοίας μας η
Βασιλεία δεν εγγίζεται.
Αμήν
στους της 11ης ώρας, καλή αρχή να βάλουμε…
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Αμήν γένοιτο.
---
**
παράλληλη αναφορά εν σχήματι, κίνησης διανοίας και όλου εαυτού, προς ΚΑΛΟ ή
ΚΑΚΟ.
...
ομόρροπο αυτού: εξ Αιγύπτου εκάλεσα Τον Υιόν Μου... (Ματθ.β'15)
μετά τα παραπάνω, ο πληθυντικός με ελευθερία ''προσανατολισμοί'' αμήν να γίνει ενικός και εύστοχος, αφού είναι μονόδρομος από τον θάνατο προς την Ζωή. Η προσκύνηση της Γεννήσεως του Παιδίου νέου και απ' αιώνων Θεού!
και με την όλη θεία οικονομία
...με 2 σκέλη επιστρέφει Ο Κύριος από την αίγυπτο, ενδεικτικά στην σκιά, που στην κυριολεξία, ΑΝΟΙΓΕΙ και ως ΗΝ και ως ΩΝ (τότε ιστορικά) και ως ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ (στο τώρα μέχρι της Συντελείας) μεθ'ημών. Ένα του Νόμου, με σημεία δυνάμεων (Ισραήλ) και ένα Σοφίας, όσο ενδεικνύει ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας της αιγύπτου, (ελληνική σοφία) που προβαλλόμενο στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ. Εκεί θάπτεται η σκιά της θεωρίας Ραχήλ, εκεί γεννάται η θεία θεωρία Χριστός. (Διαχρονικά ισχύουν και για το δικό μας πέρασμα, τη δική μας έξοδο, την δική μας Ανάσταση)...
Στον δε δρόμο εκείνο της ερήμου, μεταξύ αιγύπτου και αγίων τόπων, στήθηκε το όρος Σινά, με τις 2 κορυφές του, τις αντίστοιχες του όρους Θαβώρ, οδοδείκτες απαραίτητοι και ισότιμοι και ταυτοδιδάσκαλοι, για τη δική μας μεταμόρφωση...
...κι όλα αυτά, βιούνται ακολουθώντας τον έναν ή τον άλλον προσανατολισμό. Ή προς το εγώ, οπότε τα χάνουμε όλα ή προς τον εαυτό κατά την χωρητικότητα Αυτού!!
ΑπάντησηΔιαγραφή