Περί της κατ’άμφω υγείας…

Δυο σκόρπιες σκέψεις…

Άκουσα ένα παράδειγμα που αναγόμενο στα πνευματικά, αφορά την σχέση μας με τον Πατέρα. Την ασθένειά μας και πώς να την αντιμετωπίσουμε … σε σχέση με το σθένος που παρέχει Ο Ιατρός ψυχών ΚΑΙ σωμάτων.

Ήταν ένα μικρό παιδί που έπαιζε σε μια ακρογυαλιά με ένα χάρτινο καραβάκι που τούχε φτιάξει ο πατέρας του. Σε μια στιγμή όμως, αυτό παρασύρθηκε, και το παιδί δεν μπορούσε να το φτάσει.

Το παιδάκι, άρχισε να κλαίει. Όταν ο πατέρας αντιλήφθηκε τον λόγο, πήρε πέτρες, και τις έριχνε πιο μακρυά από το καραβάκι που έφευγε. Το παιδάκι, χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο, αλλά βλέποντας μόνο τις πέτρες να πέφτουν εκεί κοντά και νομίζοντας πως θα το βουλιάξει, έκλαιγε περισσότερο.

Ο πατέρας, με αυτήν την μέθοδο δημιουργούσε κύματα που θα έσπρωχναν το καραβάκι αντίθετα και θα έφερναν πιο κοντά τους. Έτσι και έγινε.

Οι πνευματικοί άνθρωποι το εξήγησαν πως κάπως έτσι ο καλός Θεός ‘’ρίχνει’’ τους πειρασμούς μπροστά μας, (σαν πέτρες) για να μας επιστρέψει με ασφάλεια στην αγκαλιά Του. Δοκιμασίες που έχουν παιδαγωγικό σκοπό, επιστροφής. Την δική μας (χάρτινη) σχεδία και σχέδιο στο δικό Του, που θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν.  

Παρατηρεί η πολύαθλη αγία Συγκλητική (σαν άλλος Ιώβ), πως σαν ρούχο που πρέπει να καθαρίσει, ο Θεός ‘’χτυπά’’ με αγάπη τους δερμάτινους χιτώνες μας. Βέβαια, με μέτρο και διάκριση, πόσο μάλλον ο Θεός, όταν κι εμείς λογικά, αλλιώς συμπεριφερόμαστε στα λινά, στα μεταξωτά, στα μάλλινα.

Ποιότητα, ποσότητα, ένταση και διάρκεια ‘’μαστιγώματος’’, Κύριος οίδε και όσα επιτρέψει,  γιατί αν άφηνε εντελώς ελεύθερο τον μισάνθρωπο και χωρίς χάρι, νομίζω κανείς δεν θα άντεχε. Αλλά! ούτε τρίχα δεν πέφτει, γιαυτό ας δούμε αυτό το ‘’γιατί’’ υπό δύο οπτικές γωνίες.

Το ‘’γιατί’’ του αντικείμενου και το ‘’γιατί’’ του συγκείμενου. Το γιατί σε μένα; ή το αν θέλεις Κύριε, μου γνωρίζεις το γιατί.

Και τα δύο είναι ‘’γιατί’’ αλλά έχουν ποιοτική διαφορά.

Από την παραπάνω (μία εκ των δύο) στάση, πηγάζει η  διαφοροποίηση του ''φορτίου'' που λαμβάνει ένα σώμα. Μέσα στα διφορούμενα τάχα της Αγίας Γραφής, αναφέρεται για τον Σταυρό: ... μάθετε απ'εμού, ότι ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίο ελαφρύ. Το διφορούμενο έγκειται στον χαρακτηρισμό του φορτίου (σταυρού) ως ελαφρύ, ενώ πολλές φορές ο προσωπικός μας σταυρός, μας γονατίζει. Ως πρόσθετο, αφού είναι (επιπλέον) φορτίο, λογικά είναι βαρύ και μόνο υπερλόγως και υπό προϋποθέσεις, ελαφρύ. 

Στην φυσική, ένα σώμα που λαμβάνει φορτίο από το διπλανό του ηλεκτρισμένο, 

ανάλογα με τον τρόπο προσέγγισης έχει άλλο πρόσημο. Όμοιο όταν κολλά και αντίθετο όταν λαμβάνει τον ηλεκτρισμό δια τριβής. 

Προβάλλονται σε εμάς οι δύο μοναδικές στάσεις ζωής. Ή να πλησιάζουμε και εγγίζουμε Τον Κύριο με το αγαθόν του προσκολλάσθε δλδ να υπομένουμε δοξάζοντες Τον Κύριο και συνοδοιπορούντες και να συντασσόμαστε (τιμώντας το βάπτισμα) ή να αντιδράμε στον σταυρό που μας αναλογεί, με ύβρι και πρακτικά αποτάσσομαι όχι τον αντίδικο της σωτηρίας μας (λογικό και συμφέρον) αλλά τον Ζωοπάροχο Σταυρό.

Έτσι, όσον αφορά την προσέγγιση ή απομάκρυνσή μας, την θερμότητα, φωτεινότητα ή ψυχρότητα και σκοτισμό, επειδή εξ εσόπτρου και ως εν αινίγματι γνωρίζουμε, το παρεμβαλλόμενο κάτοπτρο προς αντίληψη των συμβαινόντων στην καθημερινότητά μας, ή συγκεντρώνονται οι ακτίνες στην καρδιά, ή μέσω μετεωρισμού απομακρύνονται. Με κυρτό και ταπεινότητα ενώνονται οι ψυχικές δυνάμεις του νοός στην καρδιά ενώ με κοίλο (κάτι σαν από κοιλιά) εγωιστικά, απομακρύνονται οι ακτίνες, ψυχραίνει η καρδιά, μετεωρίζεται, διασπάται, χάνεται εξωστρεφώς στον κόσμο αντί να μαζεύεται νηπτικά (εσωστρεφώς) στην Βασιλεία Του Θεού (εν ημίν)...

Και γιατί έχει σημασία η καρδιά; Πρώτον γιατί αυτή πονά και δεύτερον και σπουδαιότερον είναι το πνευματικό κέντρο του ανθρώπου. Οι αιτίες αλλά και η Βασιλεία (η εντός ημών, ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ). 

Σκοπός να αντέξουμε στην δοκιμασία, σκοπός να γίνουμε διαφανείς. Καλοί αγωγοί του καλού και μονωτές του κακού.

  

Αφού ο καλός Θεός δεν θέλει την στέρηση του ορατού ενδύματος, αλλά στοχεύει βαθύτερα και υψηλότερα, χωρίς να υποτιμά τα εξωτερικά, ο λογισμός μου λέει, ότι όταν ευχόμαστε μόνο εξωτερική  υγεία, υγεία σώματος (χωρίς αυτό να είναι μεμπτό – αυτό έλειπε – θα ήταν εκ μέρους μας σκληροκαρδία στους πονεμένους συνανθρώπους, που κανένας δεν έχει ξεφύγει απολύτως από το να ασθενήσει και πόσο κοστίζει η απουσία υγείας, ως αξία) υστερεί ως προς το θείο σχέδιο.

Κι αν επιτευχθεί η υγεία του σώματος χωρίς να δοθεί καμμιά σημασία στην ψυχή, αυτή η υγεία θα περιοριστεί και εξαντληθεί μέχρι του τάφου και βιολογικού (νομοτελειακά) θανάτου. Μια μικρή χρονική παράταση. Μετά; Σαν να ζητάμε από τον Θεό παράταση αντοχής των ρούχων μας που μας περιβάλλουν, αντί της υγείας του προσώπου μας, που εσωκλείεται μέσα σε αυτά.

Γιαυτό και (καλό θα ήταν να) ευχόμαστε κατ’άμφω υγεία. Ψυχική και σωματική, αιτούμενοι την θεραπεία από Τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, εμπιστευόμενοι πολλές φορές και τους λειτουργούς της σωματικής υγείας ιατρούς, αλλά όχι ΜΟΝΟ αυτούς. Αμήν να τους και μας φωτίζει και καθοδηγεί.

Αν τώρα ένας άνθρωπος έχει πρόβλημα καρδιάς, το οποίο όμως δεν το γνωρίζει και πλησιάζοντας έναν καρδιολόγο του ζητά να του θεραπεύσει μια παρανυχίδα, νομίζω πως εμφανώς στερείται ΚΑΙ αυτογνωσίας ΚΑΙ (αναλογικά μιλώντας) θεογνωσία, αφού συγχρόνως υποτιμά και την αξία του γιατρού και την δική του ασθένεια.

Και… ποιος δεν έχει ψυχικά προβλήματα με την έννοια της Ορθοδοξίας;

οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου ἀπὸ προσώπου τῆς ὀργῆς σου, οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπὸ προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου… (ψαλμ.37)

ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ. (ψαλμ.62)

Νομικίστικα και άστοχα, μερικοί εξαρτούν ΑΠΟΛΥΤΑ την σχέση ψυχικής με την σωματική υγεία. Όχι ότι οι ψυχικές ασθένειες μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο, δεν αποτυπώνονται και στα σωματικά, (όπως άγχος, μιζέρια, κακότητες…) αλλά αν ίσχυε σε απόλυτο βαθμό όπως μερικοί θεωρητικολογούν, τότε οι άγιοι θα ήταν απόλυτα υγιείς (ως υγιείς πνευματικά) και οι αμαρτωλοί, απόλυτα ασθενείς (ως ασθενείς πνευματικά). Αλλά δεν είναι έτσι.

Και ο Ιατρός, μερικές φορές δεν ανταποκρίνεται στην αίτηση της υγείας. Όχι από μη συμπόνοια, αλλά για να ‘’ακούσει’’ την τοποθέτηση και προαίρεση του ασθενούς, να αλλάξει ψυχικά, προς το καλύτερο.

Δεν είναι σκοπός να κάνει κάποιος ένα τάμα που εξοφλάται με εξωτερικά, χρήματα και άλλα (άσχετα αν αυτά θα καλύψουν πλήθος κενών και βιοτικών υστερήσεων συνανθρώπων, που τάχουν ανάγκη πρακτικά). Αλλά! ένα σκίρτημα και μια απόφαση διόρθωσης ζωής (που νομίζω όλοι επιδεχόμαστε βελτίωση) ισοδυναμεί με μύρια εξωτερικά, και πάλι δεν συγκρίνεται η αξία, κατά το: …τι θα καταφέρει κάποιος αν κερδίσει όλον τον κόσμο αλλά χάσει την ψυχή του;

  

Με συμπόνοια σε όλους τους δοκιμαζόμενους και με συστολή για την θεωρητικολογία μου, Κύριε παράσχου την κατ’άμφω υγείαν. 

---

Οι δοκιμασίες, είναι βαρύτερες στους πιστούς (Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης)

Πνευματικές Δοκιμασίες - Θεοεγκατάλειψη

παρακλητικοί κανόνες (για παρέμβαση των παρόντων και με συμπάθεια ισταμένων ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ, αγίων)

δόξα σοι ο Θεός (αγ.Παϊσίου)  

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15) Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Σταυρός ο δικός μας και ο Σταυρός του Χριστού

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ 

--- 

λόγοι από τον άγ.Πορφύριο για τον ''διαχείριση'' του πόνου...

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ οσίου Θεοφάνους του εγκλείστου