Ένδειξη εσωτερικής Ζωής, αρχή και πρόοδος

Αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος πως ο Θεός είναι τόσο κοντά, και μάλιστα πιο κοντά από όσο αισθάνεται κάποιος την καρδιά του. Τα πολλά και άγνωστα συμβαίνοντα στον χώρο των αιτιών, στην βαθεία καρδία, στην εντός ημών βασιλεία, φαίνεται να τελεσιουργούνται σε μεγάλη απόσταση από μας και ‘’φυσικά’’ μας διαφεύγουν. Τα συμπυκνωμένα μέσα στον εαυτό που περικλείει το σύμπαν, εκδηλώνονται σε μεγάλες επί γης αποστάσεις. Παρομοιάστηκε η απόσταση κεφαλής – καρδιάς όσο οι άγιοι τόποι από την αίγυπτο. Ο φιλόθεος νους (ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ) διαχρονικά εξάγεται από τον καλό Θεό (δια Του Λόγου Του και όπως μεριμνά Ο Κύριος κατά το… εξ αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου) σαν από αιχμαλωσία εκ της αιγύπτου, διαμέσου της ερήμου προς τα ιεροσόλυμα. Προτυπωμένα ως σκιές στην ΠΔ και ενεργούμενα στην Καινή, προς καινή κτίση και μεταμόρφωσή μας (δύο κορυφούλες του όρους Σινά, συστοιχούμενες με τους παραστάτες προφήτες στο όρος Θαβώρ).    

Συγχρόνως, πάλι ο άγ.Βασίλειος αναφέρει πως ο νους μας είναι γρήγορος για να εντοπίζει τα σφάλματα των άλλων και να τα κατακρίνει, ενώ είναι πολύ βραδύς να αναγνωρίζει τα δικά του σφάλματα και αμαρτίες.

Κι αυτό μάλλον, γιατί φαίνεται, πως επειδή είναι στραμμένος προς τα έξω, αντί για μέσα, είναι βραδύς, σαρκικός και χοϊκός αντί (αμήν δι ευχών) γρήγορου (πνευματικού) νοός, με σώφρονα λογισμό και καρδία νήφουσα…. (το γνωστό του  νασρεντίν χότζα που έψαχνε στην αυλή του τα κλειδιά που τάχασε μέσα στο σπίτι, με δικαιολογία ότι έξω στην αυλή είχε περισσότερο φως)... Κι η

μετάνοια (μετα)στρέφει τον νου προς τα μέσα. Να ελκύσει νου και ψυχή και καρδιά το έσω φως και ανέσπερο από το έξω και δυτό. Αυτό είναι και η ένδειξη και η αρχή της εσωτερικής ζωής. Η στροφή προς τα μέσα. Μία (νομίζω) από τις σοβαρές παραμέτρους της μυστικής ζωής, της παράλληλης και για να πιάσει τόπο, η μυστηριακή. Αλλιώς, κρίμα και κατάκριμα και πυρ τυγχάνει. Όλος ο ευλογημένος αγώνας είναι η διάβαση δια της ερήμου (άσκησης) και, αφού συμμαζευτεί ο νους από τον μετεωρισμό και τα έξω, κατέβει (ή κυριολεκτικά ανέβει) από την κεφαλή στην καρδιά και από την αιχμαλωσία, χαριτωθεί με υπέρ νουν ελευθερία.

Μια φορά είχαν μαζευτεί ασκητές στην έρημο για να συζητήσουν για την βαρύτητα ενός αμαρτήματος ενός συνασκητή τους. Ο αββάς Πίωρ καθόταν ήσυχα και άκουγε. Σε μια στιγμή, βγαίνει έξω, μαζεύει άμμο και κρεμάει μια σπυρίδα μπροστά του και φορτώνει ένα τσουβάλι άμμου πίσω στην πλάτη του και ξανακάθεται ήσυχα στην θέση του. Όταν του απηύθυναν τον λόγο για του τι σημαίνει το σχήμα, τους εξήγησε, πως το αμάρτημα του αδελφού το έχουν μπροστά στα μάτια τους και το επεξεργάζονται, αλλά για αυτό που βγήκαν όλοι στην έρημο ήταν το τσουβάλι άμμου που κουβαλάει ο καθένας στην πλάτη του και δεν το βλέπει, που γιαυτό καλούνται να κλάψουν, αντί να εξετάζουν τα σφάλματα των άλλων. Ωφελημένοι, επέστρεψε ο καθένας στα ίδια, για την συνέχεια των ασκήσεων.      

Καλούμαστε κι εμείς, παρότι στις πόλεις…. να ‘’βγούμε’’ στην έρημο, αφήνοντας πίσω τα σαρκικά (και κοσμικό φρόνημα) αλλά μη μετέχοντας στην κατάκριση, που όχι μόνο είναι λάθος προσανατολισμός προσώπου και νοός, αλλά δηλητήριο. Ίσως γιαυτό για τον άγ.Ευμένιο Σαριδάκη η κατάκριση είναι πιο βαρειά ακόμη και από τα σαρκικά…  

Η έπαρση και η κατάκριση... παραδίδει τον άνθρωπο εις "αδόκιμο νουν"... που οδηγεί σε όλες τις πτώσεις!!!

Κι επειδή τέλειος νους, νους αφάνταστος, μας δημιουργείται εκ της φαντασίας πεποίθηση ότι κάτι κάνουμε σαν έσω ζωή, ενώ χωρίς μετάνοια και με κατάκριση, δεν έχουμε βάλει ακόμη αρχή. Νομοτελειακά κατά Θεόν, μόνο δι αυτών (αρχή μετανοίας και μη κατακρίσεως), θα μπορούσε να υπάρξει  πρόοδος και προκοπή και επομένως και θεόσδοτα βιώματα, ως πραγματικός θησαυρός, αφού, όπου ο θησαυρός, εκεί και η καρδιά, εκεί κι ο νους κι όλη η ζωή. Εκεί και η εσωτερική μετά Χριστού και εις Χριστόν άμεση ενοποίηση (το Εγώ πατήρ…. και τροφή και τροφεύς και ένδυμα…), από τα διασπασμένα έμμεσα εξωτερικά. Αμήν δι ευχών… στροφή προς τροφή...

---

η έσω Ζωή