Στο analogion γράφει…. Μου θυμίζει την εξήγηση που έδιδαν μερικοί άνθρωποι του λαού στην Κωνσταντινούπολη για το εξαποστειλάριον "Χρυσοπλοκώτατε πύργε …" Έλεγαν, δηλαδή, ότι - τάχα - κάποιος ύπόδουλος Έλληνας, που έβλεπε την Κωνσταντινούπολη από μακριά, έφτειαξε αυτόν τον ύμνο για να εκφράσει την κατάπληξή του πώς η Βασιλίδα των πόλεων τώρα ήταν η έδρα του δεσπότου (σουλτάνου) και τον γαλουχούσε!
(από το ίδιο site διαβάζουμε….) Γράφει ο π. Κωνσταντῖνος Καλλίνικος [που γεννήθηκε στά Ἀλάτσατα (πόλη τῆς Μ. Ἀσίας κοντά στήν Σμύρνη) τῷ 1870 καί ἐκοιμήθη στό Μάντσεστερ τῆς Ἀγγλίας, ὅπου ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος, τῷ 1940] τά ἑξῆς: …«Κατά τινα συμπαθῆ παράδοσιν, τὰ ἐξαποστειλάρια τοῦ μεγ. παρακλητικοῦ κανόνος ἦσαν κατ᾿ ἀρχάς τρία· ἀλλ᾿ εἰς ταῦτα ἀκολούθως προσετέθη ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ τὸ δ΄ ἐξ ἀφορμῆς τοιᾶςδε. Ἀρχιερεὺς ἐκ τῶν πολλῶν ἐκείνων ἀνωνύμων μαρτύρων, ὧν βρίθουσι τὰ μαρτυρολόγια τῶν νεωτέρων μας χρόνων, συνελήφθη τῇ κελεύσει τοῦ τυρράνου καὶ ἀπήγετο εἰς θάνατον. Φθάσας δὲ εἰς τὴν
κορυφὴν τοῦ λόφου, ἐφ᾿ οὗ εἶχε στηθῇ τὸ ἰκρίωμά του καὶ ἀτενίσας ἐκεῖθεν τήν ποτε χριστιανικωτάτην πόλιν τῶν Κωνσταντίνων καὶ Ἰουστινιανῶν δορυάλωτον ὑπὸ τὴν σκοτομήνην τῆς ἀνομίας ἁπλουμένην, βαθὺν ἀφῆκε στεναγμόν· καὶ ὑψώσας πρὸς οὐρανοὺς τὰ κάθυγρα βλέμματα, μεγαλοπρεπῶς καὶ ἐν ἐμπνεύσει ἀπήγγειλε: Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς φέρεις νῦν τὸν δεσπότην ! ! . . .Οἱ δήμιοι ἐξέλαβον τὰ λεγόμενα ὡς ὑστάτην
προσευχὴν τοῦ θύματός των. Ἀλλ᾿ οἱ εἰς τὸ ἀνώνυμον μαρτύριον παραστάντες
Χριστιανοὶ ἀπεταμίευσαν εὐλαβῶς ἐν τῇ μνήμῃ τὰ ρήματα ἐκεῖνα καὶ προσεκόλλησαν
μετέπειτα εἰς τόν παρακλητικὸν τοῦ ἐστεμμένου μελῳδοῦ[1] κανόνα, ἐλαφρότατα τὸ τέλος παραλλάξαντες,
διὰ νὰ πορίζωνται ἑκάστοτε ὠφέλειαν διπλῆν: νὰ ὑμνῶσι τὴν πολιοῦχον τῆς Ἑπταλόφου
καὶ νὰ ἀναζωπυρῶσιν ὑπὸ τὸ θ. θυσιαστήριον ἐγκρύπτους καὶ ἀκαταδαμάστους τοὺς
πόθους των πρὸς ὅ,τι ἀποτελεῖ τὴν ἱερὰν Σιὼν τῆς βαβυλωνίου αἰχμαλωσίας των».
Ὁ Φώτης Κόντογλου στό βιβλίο του «Η Πονεμένη Ρωμιοσύνη» γράφει: «Όπως οι
άγιοι βασανίζουνται, και στο τέλος τελειώνουνε το μαρτύριό τους με τον θάνατο,
και παίρνουνε το στεφάνι της αφθαρσίας, έτσι κ' η αγιασμένη Πόλη, η νέα Σιών
της χριστιανωσύνης, αφού βασανίστηκε, έκλαψε, πόνεσε από κάθε λογής τυράννισμα,
ήρθε η μέρα που παράδωσε το πνεύμα της. Η Ιερά Κιβωτός, η Δωδεκάτειχος
Πόλις, έπεσε ματοβαμμένη στις 29 Μαΐου 1453, σά την σεβάσμια μητέρα των
Μακκαβαίων».
Ἐπίσης ὁ Φώτης Κόντογλου στό βιβλίο του «Επί σοι Χαίρει, Κεχαριτωμένη. Πάσα η
κτίσις» γράφει: «Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, "το
χαροποιόν πένθος", "η χαρμολύπη" μας, "ο ποταμός ο γλυκερός
του ελέους", "ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος
πόλις"».
Όλα τα παραπάνω, τιθέμενα σε μια ζυγαριά, κλίνει αυτή υπερβαρέως προς τα έξω, τα εκτυπώματα. Στο, συνέχεια στις Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία (εντός των τειχών…) αρχίζει η αντιστοιχία προς τα έσω. Με την Μάρθα να ετυμολογείται ως Δέσποινα πικρανθείσα την δε Μαρία, Δέσποινα πικρανθείσα αλλά ανυψωθείσα και δοξασθείσα, επιβάλλεται να ετοιμάσουμε καρδία και νου, (καθαρότητα οίκου και λειτουργικότητα οχήματος, ε-αυτού, εικόνος Αυτού, χερουβείμ και σεραφείμ, προς μετοχή βιωμάτων Της Τιμιωτέρας και ενδοξοτέρας) ώστε να δει και ζήσει κατά την χωρητικότητά του ο καθένας, όπως συμβαίνει και με την μεταμόρφωση, την θείαν δόξαν και ανύψωση. Κι η παρούσα προσέγγιση θάθελε να καταγράψει (αμήν επιτυχημένα, αμήν ωφέλιμα) τον δρόμο από το κατ'εικόνα, στο καθ'ωμοίωσιν. Από την εικόνα που είναι εκτύπωμα (και εδώ η παναγιοσκέπαστη αλωθείσα στα έσχατα, Πόλις, που Κύριος οίδε το αίτιον...) μέχρι το καθ'ωμοίωσιν, όπου συγ-κατοικεί.
Πως είναι δυνατόν όμως, αφού χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν… και από τον 126ο ψαλμ…. Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. εἰς μάτην ὑμῖν ἐστι τὸ ὀρθρίζειν,… να ‘’ανυψωθεί’’ η εντός ημών δωδεκάτειχος πόλις;
Είναι προϋπόθεση, και πρέπει να μας ‘’επισκεφθεί’’ και επισκιάσει* η χάρις της Αγίας Τριάδος, που σαν χαρά δια του Σταυρού εγκαθίσταται, ώστε τα 4 άκρα Αυτού να ορίσουν και δομήσουν την δωδεκάτειχο πόλι (4Χ3)…. μην τύχει και ακούσουμε το 21 Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 22 πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; 23 καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν. (Ματθ.ζ’)
Και, τα 4 άκρα του βιούμενου και ενεργούντος σταυρού εφ’ημών, επί του πρακτέου είναι η κορωνίδα κεφαλή (προσευχή), η νηστεία ως βάση και κοιλία και τα άκρα δεξιά - αριστερά ως πράξη και θεωρία, η (μακαρία) ακρόαση και τήρηση, όπως ακούγεται στο ευαγγέλιο του μεγάλου παρακλητικού. Αφού βέβαια προηγηθεί η λύση της αφωνίας (κεφαλής Ζαχαρία) δλδ εξομολόγηση, με την μυστική παρουσία ‘’ωσεί μήνας τρεις’’ της Παναγίας, στην ορεινή (άγονη) πόλη Ιούδα (Ιούδα = εξομολόγηση)…
Στο κέντρο αυτών των τεσσάρων άκρων (όπως χαιρετάτε: ... χαῖρε τετρακτινοπύρσευτε καί πυρίμορφε Σταυρέ· χαῖρε, κλῖμαξ ὑψοστήρικτε,...) εντοπίζεται η καθέδρα Του Βασιλέως στην καρδιά, ως ηλιοστάλακτος θρόνος. Μια αμφίδρομη σχέση, όπου δια Της ένθρονης Θεοτόκου, ο XC στον θρόνο δίνει χαρίσματα (προσευχής - νηστείας - ακρόασης - τήρησης) και τα χαρίσματα οδηγούν και προετοιμάζουν τον θρόνο....
Συνεχίζοντας συνειρμικά, στα Μυστικὰ Ἄνθη, ο κυρΦώτης αναφέρει…. [Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία (Φώτης Κόντογλου)]
Ἕνας ἅγιος γράφει: «Αἰσχρόν ἐστι τοὺς φιλοσάρκους περὶ τῶν πνευματικῶν πραγμάτων ἐρευνῆσαι, ὥσπερ καὶ πόρνην περὶ σωφροσύνης λαλῆσαι. Οἱ ἔχοντες τὴν πεποίθησιν αὐτῶν ἐν τοῖς σαρκικοῖς, οἱ τοιοῦτοι ὡς ἐν νυκτομαχίᾳ διάγουσι, καὶ σκότος ψηλαφοῦσιν, ἔξωθεν ὄντες τῆς χώρας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ φωτός. Ἐκείνη γὰρ ἡ χώρα τοῖς ἀγαθοῖς καὶ ταπεινόφροσι, καὶ τοῖς καθαρίσασι τὰς ἑαυτῶν καρδίας κεκλήρωται».
Τὸ Βυζάντιο εἶναι ὅπως «ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐντὸς ἡμῶν
κεκρυμμένη. Αὐτὴ ἡ χώρα νεφέλη ἐστὶ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν μόνον οἱ καθαροὶ
τῇ καρδίᾳ εἰσελεύσονται τοῦ θεάσασθαι τὸ πρόσωπον τοῦ Δεσπότου καὶ καταυγασθῆναι
τοὺς νόας αὐτῶν διὰ τῆς ἀκτῖνος καὶ λαμπηδόνος τοῦ φωτὸς Αὐτοῦ».
Η δική μας ακρόπολη είναι ξέρα από
μετεωρισμό και πάλι, η δική μας δωδεκάτειχος (αμήν υπό ανέγερση, χάριτι) πόλις,
ερημωμένη και κατειλημένη από την φιλοσαρκία (και τουρκιά) για να δικαιολογηθεί
η προσέγγιση της άλωσης και ακόμη κατοχής της σαν δ’ εξαποστειλάριο…. εμείς δε
σε βαβυλώνια** αιχμαλωσία. Ένας δρόμος ελευθερίας, ένας βιωματικός δρόμος από την
πρωτεύουσα αθήνα ΑΝ φτάσουμε εκεί στην αμετεώριστη κεφαλή, κατευθυνόμενοι ασκούμενοι
ως νήπια, στην Πόλι και καρδιά.
... από την ακινησία των ειδώλων και των πιστευόντων σε αυτά, στην κατά Θεό κίνηση.... και τον ένα βράχο **** στο σπήλαιο της αποκαλύψεως.
Μια διαδρομή ακολούθησης ενός μίτου μεστού λόγων, από την εξωτερική ερμηνεία και προσέγγιση των αιτιατών (πάρσιμο της πόλης της έξω) στις αιτίες και Πρωταίτιο και επανάκτηση της ιεραρχικότερης έσω σιών και καρδίας, με την πρώτη προσέγγιση αληθινή, αλλά την δεύτερη την προσωποποιημένη, συμφέρουσα.
Λέγαν στον αγ.Παΐσιο…
-γέροντα!! χειμώνιασε. Πότε
θα πάρουμε την Πόλη;
- αφήστε πότε θα πάρουμε την Πόλη… εσείς Χριστό πήρατε;
Δική μας η υποχρέωση ‘’σταύρωσης’’. Αμήν γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου. Προσωπικά ως ψηφίδα με τον καθένα υπεύθυνο για την συλλογική εκ-τύπωση και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αφού ισχύει το από την προσωπική μας σχέση με τον Σταυρό, παράμετροι και επιπτώσεις στα συλλογικά...
Κατά το ….
Τη δυστυχία τους έκλαιγαν οι Σέρβοι,
αλλ’ ο ζωντανός Θεός δεν τους θυμήθηκε-
γιατί εκείνοι δε θυμήθηκαν το Θεό,
ούτε τις αμαρτίες τους.
από την… Η Ουράνια Λειτουργία (Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς)
με μεθερμηνευόμενο το όνομα του Ζαχαρία …. αυτός που θυμάται τον Θεό και ο Θεός τον θυμάται... (με συνειρμικές αμήν ψυχωφελείς*** κινήσεις μας).
Αμήν Ο Κύριος να οικοδομήσει και φυλάξει την πόλη μας, μήπως ματαίως οικοδομούμε, μήπως ματαίως αγρυπνούμε και ορθρίζουμε. Αμήν να θέσει άγγελο φύλακα να φυλά την φυσικοπνευματική κερκόπορτά μας. Αμήν δι ευχών.
---
* Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρὸς σύλληψιν τὴ Ἀπειρογάμω.
καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι, τοὶς θέλουσι θερίζειν
σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως. Ἀλληλούϊα.
** μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν
*** μέσα σε κάθε λόγο και προσέγγιση του ρδ’ ψαλμού
**** Ο βράχος του Κύνωπα στην Πάτμο (και σχόλια συνειρμικά με την πνευματική περίοδο της νηστείας του 15αύγουστου και τα 2 αναγινωσκόμενα ευαγγέλια μικρού και μεγάλου παρακλητικού)
Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σκεπάζει τὴν ψυχὴν ποὺ εὔχεται. Εἰσέρχεται μέχρι τὰ βάθη τῆς ψυχῆς, ἐλέγχει ὅλον τὸν ἐσωτερικὸν κόσμον τῆς ψυχῆς καὶ τὸν κατευθύνει πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ Ἅγιον. Τότε μόνον ἡ ψυχὴ ἔχει τὴν δύναμι, νὰ εἴπῃ μαζὺ μὲ τὸν Προφήτην. «Εὐλόγει ἡ ψυχὴ μου τὸν Κύριον καὶ πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ Ἅγιον αὐτοῦ» (Ψαλ. 102, 1). Λέγε λοιπὸν τὴν εὐχὴν διὰ νὰ ἔχῃς τὴν σκέπην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. - Ὁσίου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου