Με το προπατορικό αμάρτημα μετά την δημιουργία, ο άνθρωπος γνώρισε το θάνατο και τη φθορά. Αν ο θάνατος, κατάπινε το αθάνατο μέρος του ανθρώπου (θεία πνοή), θα γινόταν και αυτό αθάνατο. Έτσι στο κόσμο θα υπήρχαν δύο αθάνατες αρχές, του καλού και του κακού. Ο Θεός, για να μην επιτρέψει τον θάνατο να γίνει αθάνατος, ντύνει με φύλλα συκής τον άνθρωπο. Κατά τους αγίους (αναφερόμενο και από τον Παναγιώτη Νέλλα, στο ζώον θεούμενον) τα φύλλα συκής είναι οι δερμάτινοι χιτώνες που
περιβάλλουν το θεοειδές πρόσωπο με προσωπείο, για τον παραπάνω λόγο οικονομίας Θεού. Έτσι, με τον θάνατο του ανθρώπου, κατά το χους εις χουν και πνεύμα εις Πνεύμα απελεύσει, διαχωρίζεται το πρόσωπο από το προσωπείο, η θεοειδής φύση από το γήινο ένδυμά του.
περιβάλλουν το θεοειδές πρόσωπο με προσωπείο, για τον παραπάνω λόγο οικονομίας Θεού. Έτσι, με τον θάνατο του ανθρώπου, κατά το χους εις χουν και πνεύμα εις Πνεύμα απελεύσει, διαχωρίζεται το πρόσωπο από το προσωπείο, η θεοειδής φύση από το γήινο ένδυμά του.
Τα τρία σημεία που αναφέρεται η συκή, στην πλάση (προπατορικό αμάρτημα) και στην ανάπλαση (Μεγάλη Εβδομάδα) δύο φορές, δεν είναι άσχετα μεταξύ τους, αλλά συνδεόμενα, προσδίδουν μια νοηματική συνέχεια. Προσεγγίζοντας το θείο μήνυμα, «μεταφράζουμε» τα δεδομένα, καθώς οι έννοιες πολλές φορές κρύπτονται πίσω από τα λεγόμενα, άλλοτε ευκρινώς και άλλοτε πιο δυσδιάκριτα.
Στην Αγία Γραφή πολλές φορές, αλλά και στον παρακλητικό κανόνα προς τους Αποστόλους, ακούμε το: … ό έστι μεθερμηνευόμενο τη ελληνίδι γλώττη, …. Μερικά εξ αυτών, Θωμάς = δίδυμος, Βαρθολομαίος = ουράνια ρείθρα/ύδατα, Ιούδας = εξομολόγηση,…. Ας μην θεωρηθεί ότι επιβάλλεται να μαθαίνουμε «ξένες λέξεις», αλλά κατά το: τας εννοίας κάθαρον… (αφενός προσευχόμαστε ο καλός Θεός να μας φωτίζει και αφετέρου), χρειάζεται η γλωσσομάθειά μας που θα μας κάνει πιο εύστοχους. Είναι σαν να λέει κάποιος window, κάποιος άλλος παράθυρο και επειδή «δεν μοιάζουν οι λέξεις» να γίνεται αγώνας …, αλλού, να ακούμε άλφα, αλίφ, άλεφ και επειδή είναι ηχητικά όμοια, να συμφωνούμε. Δυστυχώς είναι άστοχες κι οι δυο μερίδες, καθώς όσοι γνωρίζουν ελληνικά και αγγλικά καταλαβαίνουν ότι μόνο όσοι στερούνται παιδείας «πολεμούν μεταξύ τους» ενώ λένε τα ίδια πράγματα, και παράλληλα, όσοι έχουν μεταφυσική παιδεία, δεν συμφωνούν με την νοηματική ταυτότητα (παρά την εξωτερική) άλφα, αλίφ, άλεφ…
Επί του θέματος, ο Ιούδας, κρέμασε τη ζωή του στη συκή. Δηλαδή κρέμασε τη ζωή του στους δερμάτινους χιτώνες, εξαρτάται από αυτούς, στηρίζεται σε αυτούς και όχι στο Σταυρό που απεργάζεται την Ανάσταση. Εδώ έρχεται και πάλι η αυτοκριτική που μπορεί να είναι επίπονη, αλλά ουσιώδης για την πραγματική μας πρόοδο. Που στηρίζουμε την ζωή μας; ή καλύτερα, για να μην κατακρίνουμε τους άλλους, (συνηθισμένο φαινόμενο), ας διακρίνουμε την αστοχία του κόσμου (κοσμικού πνεύματος), προκειμένου να μας βοηθήσει στη δική μας κρίση και διόρθωση της πολιτείας μας. Κάποια προβλήματα ο κόσμος τα αντιμετωπίζει καθαρά με τα λεφτά του. Άλλα με την εξυπνάδα του, άλλα με την ομορφιά του, με την φυσική του δύναμη, συναισθηματική, διανοητική, με τα μέσα του (γνωριμίες), με την επιθετικότητά του (τσαμπουκάς, βαρβαρότητα…), με την τεχνολογία του….
Και μετά από όλο αυτό το «κρέμασμα», των ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων μας, πόσο ζωή μας έχει μείνει να κρεμάσουμε, να στηρίξουμε, να εμπιστευθούμε στο Σταυρό; Ιούδας, σημαίνει εξομολόγηση. Ομολογούμε έξω, στον περίγυρό μας, ότι η λύση των προβλημάτων έρχεται από τον σταυρό, ή όλα τα καταφέρνουμε μόνοι μας, με τους δερμάτινους χιτώνες που είμαστε περιβεβλημένοι και διαχειριζόμαστε; Ομολογούμε, πως αν δεν έχεις π.χ. λεφτά, δόξα… δεν κάνεις τίποτα, ή το: χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν… (ας θυμηθούμε και το …όστις αν με ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κι εγώ ενώπιον Του Πατρός…) Στηρίζουμε τη ζωή μας στο Πρόσωπο ή στο προσωπείο και για αυτό μεριμνούμε διαρκώς να το πλουτίσουμε, να το ομορφύνουμε, να το δυναμώσουμε; έτσι, η ερώτηση που πρέπει να απευθύνουμε στον εαυτό μας είναι: κρεμάμε τη ζωή μας στο σταυρό, ή στη συκή; κι αν το δεύτερο, (φυσικά δεν αναφέρομαι για το 100%, αλλά για το ποσοστό αστοχίας του ο καθένας, σα στοιχεία – δραστηριότητες της ζωής, ας μην απελπιζόμαστε, αλλά να κάνουμε καλή αρχή, όσο ζούμε να επαναστοχεύουμε, αφαιρώντας τη μέριμνά μας από τα προσωπεία και προσθέτοντας αυτήν στο Πρόσωπο, μην τύχει και μοιάζουμε με αυτόν που καταδικάζουμε, φτύνουμε, καίμε… αλλά χωρίς αυτογνωσία, δεν το ξέρουμε…. Τον Ιούδα…
Όταν οι αρχαίοι έλληνες στόχευαν και έφεραν βολή, οπουδήποτε αλλού, εκτός του κέντρου, έλεγαν ήμαρτον, δηλαδή, αστόχησον. Αμαρτία = αστοχία. Αν κάποιον τον πεις αμαρτωλό αντιδρά. Αν τον πεις άστοχο, το δέχεται… Άρα ίσως θέλουμε πολιτική… ή να μας έλθει η κριτική και αυτοκριτική με το μαλακό… Αλλά η Κρίση Του Θεού, θάρθει με το μαλακό; μετά από τόσες νουθεσίες; 2000 χρόνια διδασκαλίας; μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η Βασιλεία…
Είθε ο Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος να μας δίνει δύναμη μετανοίας, δηλαδή επιστροφής του νου, και όλου του εαυτού (συναισθήματος, σώματος) εκεί! Στο Θεό, όπου ο καρπός της συκής (καλές πράξεις) είναι επιθυμητός, όπου ο πολλαπλασιασμός του δοθέντος ταλάντου, ευλογία, όπου οι ξεκάθαρες έννοιες, ο πλουτισμός των πενήτων αυτού του κόσμου, (μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…), αυτών των λιγοστών και «καταπολεμούμενων» (από τον κόσμο) ορθοδόξων χριστιανών.
Επειδή …οι άοπλοι, αλλά με τον τύπο του σταυρού, ενίκησαν τους πανόπλους κυνηγούντες τους…, σε μας μένει να οπλιστούμε με εκείνο το όπλο που νικά υπεραρίθμους. Να μην κρεμάμε τη ζωή μας στη συκή, αλλά στον ζωοπάροχο Σταυρό, που απεργάζεται την ανάστασή μας. Να μην προδίδουμε Αυτόν που αγαπάμε! να μην αυτοκτονούμε! Να μην ακούσουμε την απόφαση της κατάκρισης της ξηρανθείσης συκής, της συναγωγής των υποκριτών, αλλά να ακούσουμε το …ευ δούλε αγαθέ, επί λίγα εί πιστός, επί πολλά σε καταστήσω. Να βιώσουμε την χαρά της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Την Ανάσταση.
---
από το βιβλίο Μύηση και Ορθοδοξία
από το προσωπείο στο πρόσωπο---
Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν
και ψηφιακά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου