Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Προφήτα και Πρόδρομε, της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε, ουκ ευπορούμεν ημείς, οι πόθω τιμώντες σε’ στείρωσις γάρ τεκούσης, και πατρός αφωνία, λέλυνται τη ενδόξφ, και σεπτή σου γεννήσει, και σάρκωσις Υιού του Θεού, κόσμω κηρύττεται.
Κοντάκιον. Ήχος γ'. Η Παρθένος σήμερον.
Η πριν στείρα σήμερον, Χριστού τον Πρόδρομον τίκτει, και αυτός το πλήρωμα, απάσης της προφητείας’ όν περ γάρ, προανεκήρυξαν οι Προφήται, τούτον δή, εν Ιορδάνη χειροθετήσας, ανεδείχθη Θεού Λόγου, Προφήτης κήρυξ, ομού και Πρόδρομος.
Μεγαλυνάριον.
Άνθος το θεόσδοτον εκφυέν, σήμερον εκ στείρας, ευωδίας αγιασμού, έπλησε τα πάντα, την έρημον, τα όρη, τον ποταμόν τα ρείθρα, Χριστού ο Πρόδρομος.
...Τον Ιωάννην πρώτα τον εγνώρισεν ο κόσμος Άγιον, και έπειτα τον είδε βρέφος’ πρώτα τον είδε προφήτην και έπειτα άνθρωπον' επειδή αυτός προτού να εβγή από την κοιλίαν της μητρός του έδειξε την χάριν οπού έλαβεν από τον Θεόν.
Η αγία των αγίων, η Παντάνασσα Παρθένος και Μήτηρ του Θεού (με νεύσιν βέβαια και φωτισμόν του Παντοκράτορος, οπού θέλει
να φανερώση την χάριν όπου έδωσε του Βαπτιστού Του), αναχωρεί από την Ναζαρέτ, και έρχεται εις την ορεινήν της Ιουδαίας, εμβαίνει εις τον οίκον του Ζαχαρίου, χαιρετά και ασπάζεται την Ελισάβετ’
η Ελισάβετ θέλει ευθύς να αποκριθεί εις τον χαιρετισμόν της Παρθένου, αλλά δεν προφθάνει’ αποκρίνεται ο Πρόδρομος μέσα από την κοιλίαν της, και από μέσα από την μήτραν της’ σκιρτά μέσα εις την κοιλίαν της μητρός του και το σκίρτημα είναι ένα προσκύνημα, οπού γεμίζει την καρδίαν της Ελισάβετ χαράς πνευματικής. Μήτηρ του Κυρίου μου, αρχίζει να λέγη η Ελισάβετ, ευθύς μόλις έφθασεν η φωνή του χαιρετισμού σου εις τα ώτα μου, το βρέφος οπού βαστώ μέσα εις την κοιλίαν μου εσκίρτησε, σε προσεκύνησεν ως Μητέρα Θεού, και επλήρωσε την καρδίαν μου χαράς και αγαλλιάσεως' «Ιδού γαρ ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου».
Ώ θαύμα, ω μεγαλείον, ω δόξα, ω χάρις, όπου εδόθη εις τον Ιωάννην. Οι Μάρτυρες αφ' ού ερραντίσθησαν με το αίμα του μαρτυρίου, οι ασκηταί αφ' ου επλύθησαν μέσα εις τους ιδρώτας της ασκήσεως, οι Απόστολοι αφού ευωδίασαν τον εαυτόν των με την οσμήν του κηρύγματος, όλοι οι Άγιοι αφ' ου εβάφησαν μέσα εις το μύρον των αγώνων των, τότε έλαβον την χάριν του Αγίου Πνεύματος. Ο Ιωάννης μέσα εις την κοιλίαν της μητρός του πληρούται θείας χάριτος. Ο κόσμος εγνώρισε τον κάθε ένα πως είναι Άγιος, ύστερα από τα κατορθώματα της αρετής του.
Τον Ιωάννην ηγιασμένον τον εκατάλαβε προτού να γεννηθή εις τον κόσμον. Αφ’ ού οι Προφήται με την πολλήν τους αρετήν έγιναν σκεύη δεκτικά των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, και έλαβον της προφητείας το χάρισμα, τότε ο κόσμος εκατάλαβε, πως ήσαν Προφήται' τον Ιωάννην ο κόσμος τον εγνώρισε Προφήτην, εις καιρόν οπού ήτο βρέφος αγέννητον εσκίρτησε μέσα εις την κοιλίαν της μητρός του, επροσκύνησε τον Δεσπότην των απάντων, και μετεδόθη η χάρις όπου αυτός έλαβε και εις την Ελισάβετ. «Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ», και ήρχισε με μεγάλην φωνήν να κηρύττει εκείνα, οπού ο Ιωάννης, διότι είναι αγέννητος, δεν ημπορεί να είπη.
«Και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν ευλογημένη σύ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου’ και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με; » Μητέρα Θεού ονομάζει την Παρθένον, ωσάν να ήξευρε ποίον βαστάζει εις την κοιλίαν της, και ωσάν να έβλεπε, πώς το βρέφος, οπού έχει εις την μήτραν της, είναι ο σεσαρκωμένος Θεός.
Γίνεται λοιπόν προφήτης η Ελισάβετ, και τούτο δόξα είναι του υιού της του Βαπτιστού. Είχε προστάξει ο Θεός τον Ζαχαρίαν να ονομάσει τον υιόν του Ιωάννην' «Και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην»• διά να παρασταίνη και το όνομά του την τελειότητα της προαιρέσεως του, διατί Ιωάννης θέλει να ειπή πλήρης χάριτος’ επειδή όμως κωφός και άλαλος ευγήκεν ο Ζαχαρίας από το θυσιαστήριον, δεν ηδυνήθη να φανερώση κανενός το όνομα....
για το θεόσδοτο όνομα
Του Τιμίου Προδρόμου μεθέορτα Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο πάντων επέκεινα, εν γεννητοίς γυναικών, εκ στείρας γεγέννησαι, γηραλέας μητρός, Πρσφήτα και Πρόδρομε’ όθεν τη ση γεννήσει, μεθεόρτιον αίνον, άδομεν χαρμοσύνως, εκβοώντες σοι πόθω’ Παράσχου ημίν τα κρείττονα, Βαπτιστά άνωθεν.
Κοντάκιον. Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον.
Ως αυγή πολύφωτος η γέννησίς σου, προμηνύει Πρόδρομε, Άνατολήν την νοητήν, τοις ευσεβώς ανακράζουσι. Σώζε τους πίστει τιμώντάς σε ένδοξε
Μεγαλυνάριον.
Στείρά σε ως δένδρον αειθαλές, προήγαγεν ήδη, αφθαρσίας τας απαρχάς δαψιλώς τω κόσμω, καρποφορούν Προφήτα, και τρέφον τους αινούντας τα σα γενέθλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου