Δεν υπάρχουν ισχυρότεροι μαγνήτες και θελκτικότεροι
εξουσιαστές και ποθεινότερες αλυσίδες για την καρδιά του ανθρώπου, από τις
ηδονές των πέντε αισθήσεων. Πόσο αρεστές και πόσο βλαβερές είναι! Και ο
καλύτερος ρήτορας δεν θα μπορούσε να παρουσιάσει ποτέ την κακία τους και την
βλάβη που προξενούν στην ψυχή. Αν ο διάβολος μας έδινε το φαρμάκι του με κάποιο
πικρό βότανο, δεν θα το πίναμε. Επειδή όμως μας το δίνει με το μέλι των ηδονών,
το παίρνουμε ευχάριστα.
Από τις ηδονές, οι σαρκικές – δηλαδή η πορνεία, η μοιχεία
και όλα τα σχετικά πάθη – τυφλώνουν την καρδιά και κολλάνε την καρδιά μας στα
παρόντα πράγματα περισσότερο από κάθε άλλη αμαρτία, γι’ αυτό είναι από τα
μεγαλύτερα εμπόδια της σωτηρίας μας. Και αληθεύει εκείνο που είπε ένας άγιος,
ότι, εκτός από τα βρέφη, λίγοι μόνο φτάνουν στον παράδεισο, εξαιτίας των
σαρκικών αμαρτημάτων.
Άλλες μορφές ηδονών είναι ο πολύς ύπνος, τα καλά φαγητά, τα
ωραία φορέματα, τα μαλακά στρώματα και γενικά όλες οι ικανοποιήσεις των
αισθήσεων.
Οι άνθρωποι των ηδονών, αφού χορτάσουν τον ύπνο και την
ανάπαυση, τρέχουν στα συμπόσια και στα ξεφαντώματα, στα τραγούδια τα άσεμνα,
στις κακές συναναστροφές, στις κωμωδίες και στα πανηγύρια. Γενικά, δεν αφήνουν
ποτέ να τους ξεφύγει καμία ευκαιρία απολαύσεως. Κι ενώ η ζωή τους είναι γεμάτη
από ασωτίες και ματαιότητες, αυτή την θεωρούν καλή και αθώα.
Αν μάλιστα κατακρίνει την πολιτεία τους, τον κατηγορούν σαν
άξεστο και χωριάτη, και λένε πως θέλει να μεταβάλλει τις πόλεις σε ερήμους και
τους κοσμικούς σε καλόγερους. Αυτά όμως τα λένε για να δικαιολογηθούν. «Μετά
γαρ κιθάρας και ψαλτηρίου και τυμπάνων και αυλών τον οίνον πίνουσι, τα δε έργα
Κυρίου ουκ εμβλέπουσι», κατά τον προφήτη (Ησ.5:12). Το μόνο που γνωρίζουν καλά,
είναι να ξοδεύουν τον καιρό τους σε ξεφαντώματα. Από το κρεβάτι πηγαίνουν στο
τραπέζι, από το τραπέζι στις παρέες, από τις παρέες στα σεργιάνια, και γίνεται
η ζωή τους σαν μια αδυσίδα, όπου η μία απόλαυση είναι δεμένη με την άλλη, όπως
οι κρίκοι μεταξύ τους.
Το πανάγιο Πνεύμα δεν μας λέει ότι όποιος κυνηγάει τις
κοσμικές ηδονές γκρεμίζεται αμέσως στον άδη. Αλλά τι λέει με το στόμα του
Δαβίδ; Ότι κατεβαίνει στον άδη, πλησιάζει δηλαδή σιγά-σιγά: «πάντες οι
καταβαίνοντες εις άδου» (Ψαλμ.113:25). Γιατί η μαλθακή και ηδονική ζωή που ζει,
τον προετοιμάζει αργά αλλά σταθερά για την απώλεια.
Οι τρυφές και οι ηδονές φθείρουν και αδυνατίζουν και τους
πιο δυνατούς. Γι’ αυτό μερικοί καταντούν σε τέτοια αδυναμία, που και ο ίσκιος
ακόμα των πειρασμών είναι αρκετός για να τους ρίξει. Κι αφού, εξομολογηθούν, με
τον πρώτο πειρασμό ξεχνούν την καλή τους απόφαση να μην ξαναμαρτήσουν, και
πέφτουν αμέσως πάλι στην αμαρτία.
Λοιπόν, με το να λες ότι δεν είναι αμαρτίες ο πολύς ύπνος
και τα φαγοπότια και οι διασκεδάσεις και τα ξεφαντώματα, προσπαθείς απλά να
δικαιολογηθείς. Γιατί μπορεί αυτά καθεαυτά να μην είναι αμαρτίες, αλλά
προετοιμάζουν για τις αμαρτίες και σ’ εμποδίζουν να γευθείς τα πνευματικά αγαθά
του Θεού. Και θα πάθεις κάτι ανάλογο, μ’ εκείνο που έπαθε ο Σολομών: Νομίζοντας
πως μπορούσε ν’ απολαμβάνει χωρίς κίνδυνο τις ηδονές, κατάντησε στην
ειδωλολατρία. Και μ’ εκείνο που έπαθαν οι Σοδομίτες: Για να τρώνε και να πίνουν
με τρυφές και ξεφαντώματα, έφτασαν να πέσουν σε παρά φύση πάθη και ασέλγειες.
Πολύ σωστά είπε ο Τερτυλλιανός, ότι οι χριστιανοί πρέπει ν’ αποφεύγουν τις τρυφές,
γιατί αυτές αδυνατίζουν την πίστη και την αρετή τους.
Η χαυνότητα και η αδυναμία, που προξενούνται στην ψυχή από
τις ηδονές, δεν ταιριάζουν στον προορισμό μας, που είναι να μοιάσουμε στον
Ιησού Χριστό. Όπως διδάσκει ο απόστολος, ο Θεός μας «προώρισε συμμόρφους της
εικόνος του υιού αυτού» (Ρωμ. 8:29). Και ο Χριστός, για να φτάσει στην δόξα,
πέρασε στην επίγεια ζωή Του μέσα στην φτώχεια, τη θλίψη και την καταφρόνηση. Οι
τρυφηλοί άνθρωποι όμως φοβούνται τη σκληραγωγία και την μετάνοια. Μήπως βρήκαν
άλλο Ευαγγέλιο ή μήπως κατέβηκε γι’ αυτούς κανένας άλλος Χριστός, που να τους
υπόσχεται ανέσεις, ωραία ενδύματα, απολαύσεις, διασκεδάσεις και δόξες; Ξεχνούν
ότι «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλεία του Θεού» (Πραξ.
14:22), και ότι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»
(Ματθ. 7:14)
Άκου και τούτο το ωφέλιμο: Κάποτε ένας ευγενής και πλούσιος
άρχοντας, παραδομένος στις ηδονές, άκουσε πολλά για την αρετή ενός πνευματικού
ανθρώπου, και πήγε να τον συμβουλευθεί. Ο πνευματικός εκείνος άνδρας του είπε
τούτα μόνο: ‘‘Ο Χριστός ήταν φτωχός, ενώ εσύ πλούσιος. Ο Χριστός ήταν νηστικός
, ενώ εσύ χορτασμένος. Ο Χριστός ήταν σχεδόν γυμνός, ενώ εσύ καλά ντυμένος. Ο
Χριστός υπέμεινε θλίψεις και πάθη, ενώ εσύ απολαμβάνεις τρυφές, αναπαύσεις και
μαλακά στρώματα’’. Όταν τ’ άκουσε αυτά ο άρχοντας, ήρθε σε κατάνυξη, μετανόησε,
ζήτησε με δάκρυα συγνώμη από το Θεό για την ζωή που έκανε, και αποφάσισε να
ζήσει πια με μετάνοια.
Κατάλαβε καλά, πως όποιος έχει ανάπαυση σ’ αυτόν τον κόσμο,
δεν θα γευθεί την αιώνια ανάπαυση της βασιλείας των ουρανών. Αυτό τονίζει και ο
Μέγας Αθανάσιος: «Ο έχων ανάπαυση εν τω κόσμω τούτω, την αιώνιον ανάπαυσην μη
ελπιζέτω λαβείν˙ η βασιλεία των ουρανών ουκ εστί των αναπαυομέων ενθάδε, αλλ’
εκείνων εστί των εν θλίψη πολλή και στεναχωρία διαγόντων τον βίο τούτον»(λογ.
περί παρθενίας). Πρόσεξε λοιπόν μην ακούσεις τότε το φοβερό λόγο του Χριστού:
«Τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου» (Λουκ. 16:25).
Τέλος πάντων, μάθε πως η βασιλεία των ουρανών δεν κερδίζεται
με την αργία και την άνεση, αλλά με τον κόπο και την βία, όπως είπε ο Κύριος:
«Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιαστές αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11:12).
---
---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου