Επί του πρακτέου η απόδοσις του Πάσχα και το ίδιο το Πάσχα

…Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. (Ματθ.ε’17)

Δεν καταργείται η φύση και ο νόμος. Πληρούται / συμπληρούται και ανάγεται εκ της γης στον ουρανό. Από το καλώς λίαν στο άριστα και τέλεια. Κάποιοι, από υπερβάλλοντα ζήλο, δυστυχώς προσπερνούν αδιάκριτα και καταργούν την φύση και τους λόγους, που ο ίδιος Ο Λόγος προσφέρει χωρίς ασυνέχεια, ως διάλογο μεταξύ Αυτού και του πλάσματός Του, για την σωτηρία του.

Αυτό που καταργείται είναι το παραφυσικό και σκιώδες που αναμείχθηκε με την φύση και την βρώμισε. Η ασθένεια, το ε-γώ. Ο ασθενής αναρρώνει, ο τεθανατωμένος τη αμαρτία ζωούται δια των (ισχυόντων) μυστηρίων και μυστικώς με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν...

Πάσχα είναι πέρασμα κι αν Αυτό δεν αποδώσει ως πλήρωση, τον όλο νόμο έως κεραίας (κατά τάξη και ετοιμότητα στον καθένα προσωπικά) δεν αρχίζει η ‘’ανάληψις’’ και πραγματική έξοδος (πάσχα) από τη γη στον ουρανό.  

Ενσωματούμενοι στο Εν Αναστάσιμο Σώμα (Ορθόδοξη Εκκλησία) κι όχι φυσικά κατά μόνας... 

Πως θα ακούσουμε/βιώσουμε το δίστιχο της Αναλήψεως, εκ δεξιάς καθίσας πατρικής Λόγε, Μύσταις παρέσχες πίστιν ασφαλεστέραν... αν δεν διανοιχθεί ο Δρόμος από τη γη στον ουρανό; Βατώς; Ως φιλοκαλία και πράξη, κι όχι απλά ως φιλοσοφία θύραθεν και εκ του μακρόθεν θεωρία;

Είναι η αρμονία κατά Θεόν, η συμπληρωθείσα της ‘’αρμονίας’’ του κόσμου*. Η φώτισις της απλής πεντάδος των αισθήσεων (με προϋπόθεση καρδίας καθαράς) , η συγκαθήλωσις , ο εξαγνισμός, η ‘’ρύθμισις’’… η ένδειξις και απόδειξις (στο μέτρο του δυνατού αλλά με προοπτική ενός θείου τανύσματος) ότι είμαστε (χάριτι) και θέλουμε να είμαστε (τη προαιρέσει) σκηνώματα Πνεύματος μόνου και όχι σκηνώματα της αμαρτίας…  (όπως τυπώθηκαν πιο έντονα στην ευχαριστήρια ευχή)…  

Ὁ δοὺς τροφήν μοι σάρκα σὴν ἑκουσίως,
ὁ πῦρ ὑπάρχων καὶ φλέγων ἀναξίους,
μὴ δὴ καταφλέξῃς με, μὴ Πλαστουργέ μου·
μᾶλλον δίελθε πρὸς μελῶν μου συνθέσεις,
εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν·
φλέξον δ᾿ ἀκάνθας τῶν ὅλων μου πταισμάτων.

Ψυχὴν κάθαρον, ἁγίασον τὰς φρένας·
τὰς ἰγνύας στήριξον ὀστέοις ἅμα·
αἰσθήσεων φώτισον ἁπλῆν πεντάδα·
ὅλον με τῷ σῷ συγκαθήλωσον φόβω.

Ἀεὶ σκέπε, φρούρει τε καὶ φύλαττέ με
ἐκ παντὸς ἔργου καὶ λόγου ψυχοφθόρου.

Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με·
κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με·
δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου,
καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας·
ἵν᾿ ὡς σὸν οἶκον εἰσόδῳ κοινωνίας,
ὡς πῦρ με φεύγῃ πᾶς κακοῦργος, πᾶν πάθος.

Πρέσβεις φέρω σοι πάντας ἡγιασμένους,
τὰς ταξιαρχίας τε τῶν Ἀσωμάτων,
τὸν Πρόδρομόν σου, τοὺς σοφοὺς Ἀποστόλους,
πρὸς τοῖς δε σὴν ἄχραντον ἁγνὴν Μητέρα·
ὧν τὰς λιτάς, εὔσπλαγχνε, δέξαι, Χριστέ μου,
καὶ φωτὸς παῖδα τὸν σὸν ἔργασαι λάτριν.

Σὺ γὰρ ὑπάρχεις ἁγιασμὸς καὶ μόνος
ἡμῶν, ἀγαθέ, τῶν ψυχῶν καὶ λαμπρότης·
καὶ σοὶ πρεπόντως, ὡς Θεῷ καὶ Δεσπότῃ,
δόξαν ἅπαντες πέμπομεν καθ᾿ ἡμέραν.

Αυτό ‘’υλοποιεί’’ με την έννοια της σάρκωσης η Ανάσταση και η Απόδοσις του Πάσχα, ως γεφύρωση των κενών 3/4 (ως αυτογνωσία) και 7/1 (θεογνωσία) , κενά προς συμπλήρωση που καταγράφτηκαν στην Ουράνια αρμονία και κλίμακες .

Αυτές οι προϋποθέσεις ανοίγουν τον δρόμο του βιώματος της αναλήψεως και της ‘’φωτιάς’’ της Ορθοδοξίας (και ορθοπραξίας)  από απλή χλιαρότητα θρησκευτική, που μας διακρίνει.

περί Αναλήψεως

μια αγγελική πορεία δια της Θεοτόκου, η τους μύστας της Τριάδος φωτίζουσα...  

---

εντολές, ακρόαση - τήρηση, αρετές, συντονισμός και ους...

υπακοή, καθαρότητα, ταπεινότητα και δόξα Θεού

  

* σχόλια πάνω στο ελληνικό σύμβολο αρμονίας (του ΤΑΟ) ανήμερα του Αηγιαννιού... (πέρασμα, από τη μία αρμονία στην άλλη, δια της μετανοίας)

Ιακώβ, Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του ‘’χώρου’’