Περί μαρτυρίου… (2 σχόλια πάνω στην επικαιρότητα για την νορμανδία 07 2016)

…16 καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν.  (Ιωαν.ι’)

Η μία ποίμνη και ο Εις Ποιμήν, νοείται ως Ένα Σώμα και Μία Κεφαλή. Κι η Εκκλησία είναι ΜΙΑ. Μία η Άμπελος και τα κλήματα τα αποκομμένα ΔΕΝ φέρουν καρπό, τα δε ενωμένα, φέρουν.

Ως ταμειούχος της χάριτος, ως η μόνη έχουσα ισχύοντα μυστήρια αποστολικής διαδοχής, (Ορθοδοξία) διορθώνει εκφράσεις όπως:

- σε εκκλησία (ρωμαιοκαθολική) της νορμανδίας, στο ορθόν: σε ευκτήριο οίκο στην νορμανδία…

- ιερέας (ρωμαιοκαθολικός) σφαγιάστηκε από μουσουλμάνο, τιμώμενος πλέον ως ιερομάρτυρας… στο ορθόν (αφού δεν υπάρχει αποστολική διαδοχή) : μάρτυρας.

(Γεν.γ’) 24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.    

(Γεν.δ’) 16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

   

Η διαφορά του λόγου εντός του Λόγου, (παραδείσια υπερφυσική κατάσταση, ελλαμπόμενος άμεσα από το Φως του προσώπου Του Κυρίου) σε σχέση με το απέναντι (φυσικού φωτός, ελλαμπόμενος εμμέσως, αλλά εκτός, όπως ο ΑΔΑΜ εκάθητο απέναντι του παραδείσου) και κατέναντι (παραφυσική ισχύς κακού), ορίζει τον βατό δρόμο επιστροφής. Σκιωδώς, από την αίγυπτο προς την κάτω Ιερουσαλήμ, προτύπωση από τον κόσμο στην Άνω, ο νους από την κεφαλή στην καρδιά.

Πορεία που όλοι μας δεν έχουμε δεδομένη την εκπλήρωση, αλλά δι ενός βαπτίσματος (εις άφεσιν αμαρτιών) εν δυνάμει χάριν, να εγγίσουμε και βιώσουμε (αμήν) το εν ενεργεία.  

Η βατολογία των ΜΜΕ, το δόλιο σχέδιο κατοχύρωσης ‘’δικαιωμάτων’’ πρακτικής ομολογίας (μαρτύρων) χωρίς θεωρητική ομολογία πίστεως, δλδ πίστεως αλλοιωμένης, οικουμενιστικής κι όχι οικουμενικής, θολώνει κάπως την διάκριση των πιστών. Αγαπώντων και αγαπολόγων.

ΔΕΝ κρίνουμε την κατάταξη εκ Θεού, του μάρτυρός Του, που το ίδιο το αίμα του γίνεται βάπτισις, (Κύριος οίδε) αλλά το (ύπουλο) χάιδεμα της αιρέσεως (και συνειρμικά, ανυπακοής)*. 

Στο, ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ και ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΣΟΥ ΩΔΕ… αντίφασις ή καθορισμός ‘’ορίων’’ ΧΩΡΟΥ; ενώ φαίνεται πως ερωτά, το κατά δύναμιν και ευκρίνεια, δίνει μια κάποια διάκριση ‘’ορίων’’ που έντεχνα πάνε να καταργηθούν.

Λες, κι αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη, ΔΕΝ διακρίνουμε τα όρια του σώματός μας. Λες και αν υψώσουμε τα μάτια μας στον ουρανό, δεν διακρίνουμε τα όρια του φυσικού ήλιου ενώ το Σώμα Χριστού, κατά τα άλλα, ΔΕΝ έχει όρια που να βγάζει εκτός κάποιους ναι μεν θεατές, αλλά όχι εντός. Γιαυτό και κάθε σχετική ισοπέδωση και συγ-χωρετικότητα αγαπολογική, στερούμενη Αληθείας ΔΕΝ είναι Αγάπη του Αληθινού Θεού, αλλά του δολίου.

Ομολογία που αν ήταν διαφορετικά, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν, όλοι οι άγιοι δεν θα διαφωνούσαν.

Κι έρχεται ο ίδιος Ο Κύριος, που βάζει προϋποθέσεις σωτηρίας (και εύρεσης) της ψυχής: … ένεκεν εμού και του ευαγγελίου ούτος ευρήσει αυτήν... ούτε μόνο για Χριστό γενικώς και αορίστως αλλά που δεν συμφωνεί το ευαγγέλιον, ούτε μόνο για το ευαγγέλιον (το τροποποιημένο) χωρίς Χριστό... ώστε αυτός που χάνει την ψυχή του χωρίς τις προϋποθέσεις που Ο ίδιος Ο Χριστός έθεσε, ΔΕΝ την βρίσκει... :'(

Αλλιώς όμως είναι τα πράματα… και γιαυτό συντάχθηκαν και τα σχόλια πάνω στον ναό της πανθρησκείας [με βαρύτητα παρουσίασης την γνώμη και θέση των αγίων (προτεινόμενοι δεσμοί), παρά τα τυχόν προσβαλλόμενα ως φιλοσοφικά, τάχα ενός κοινού αδαούς θνητού…].

Πρόταση μεθεκτής Ζωής (μυστικώς και μυστηριακώς ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΣΩΜΑΤΟΣ με ισχύοντα μυστήρια) από άγιο Πορφύριο, (ίνα ώσι Εν) συνάδουσα (οπωσδήποτε φιλανθρώπως) με τα συλλυπητήρια προς όλους τους αφανείς και φανερούς μάρτυρες, από τους αντιχρίστους παιδευτές μας, αλλά και με έναν προβληματισμό: τι άραγε να εννοεί Ο Κύριος όταν λέει: … ο μη συνάγων μετ’ Εμού σκορπίζει;  (Ματθ.ιβ’30) αλλά και το ουκ οίδα υμάς;;; σε απάντηση του εμείς Κύριε εν ονόματί Σου… (Λουκ.ιγ’25).   

---

* αποστασιοποιούμενοι και της παπικής (άμεσης) αγιοποιήσεως αλλά και της ορθοδόξου αγιοκατατάξεως, χωρίς την θεία ένδειξη.

Περί δε του μαρτυρίου εν ανυπακοή, γνωρίζουμε από το συναξάρι/γεροντικό τα παρακάτω:

Μοναχός, παρά του ότι ο γέροντάς του δεν του επέτρεπε να κατέβει στην πόλη, αυτός κατέβηκε. Στον δρόμο συναντήθηκε με σαρακηνούς οι οποίοι τον πίεσαν να αλλαξοπιστήσει, αλλά δεν το κατάφεραν. Έτσι, μαρτύρησε. Όλη η πόλις τίμησε τον νεομάρτυρα και αφού τον τοποθέτησαν σε λάρνακα, τον έβαλαν μέσα στο ιερό.

Συνέβαινε όμως κάτι παράξενο και ανεξήγητο. Κατά την διάρκεια της ακροάσεως του αγίου Ευαγγελίου (μόνη της) μετατοπιζόταν και εξερχόταν εκτός του ιερού. Όταν τέλειωνε το ευαγγέλιο, επανερχόταν πάλι μόνη της στην πρότερη θέση.

Όταν κατέβηκε από το ασκητήριο ο πνευματικός του, ενημέρωσε τον κόσμο ότι δεν είχε ευλογία να κατέβει. Μόνο όταν τον συγ-χώρεσε, σταμάτησε η λάρνακα και πλέον δεν εξερχόταν εκ του ιερού, αποδεικνύοντας ότι το μαρτύριο δεν είναι τέλειο, αν δεν συνοδεύεται με υπακοή…

(…εν προκειμένω, αφού όστις αθετεί υμάς, εμέ αθετεί και όστις αθετεί εμέ αθετεί τον αποστείλαντά με, κάθε μαρτύριο εντός αιρέσεων που δεν έχουν συγχωρεθεί, αλλά ούτε και προτείνεται η επιστροφή στην Αλήθεια – ίσα ίσα διεκδικούν ισότητα – δεν μπορεί να νοηθεί ως τέλειο και να τιμηθεί ανάλογα, ως ομολογία ΟΡΘΟΔΟΞΗ).