Με αφορμή την κοίμηση ενός αδελφού

Βλέποντας με την αναγνώριση κλήσεων το όνομα του συμμαθητή μου, με έκδηλη χαρά απαντώ στην κλήση, με το όνομά του… από την άλλη άκρη του τηλεφώνου όμως, μια τρεμάμενη φωνούλα (της κόρης του) μου λέει με λογικό παράπονο…

Ο Στέλιος, εδώ και μιάμισυ ώρα, δεν υπάρχει πια…

Πράγματι, για τα φυσικά μας χοϊκά μάτια, ακινητεί.

Και, θυμήθηκα το «Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα» του κυρ Φώτη Κόντογλου [(1895-1965) - Ἁγιογράφος & Λογοτέχνης, Ὀρθόδοξος & Ἕλληνας].

Μια διαφορά διαστάσεων υπάρχω και ζω* που αλληλοπεριχωρούνται.  

Άνθρωποι υπάρχουν πολλοί μέσα στον κόσμο, αλλά από όλους αυτούς, μερικοί ζουν και οι υπόλοιποι, νομίζουν πως ζουν. Κι η διαφορά έγκειται (για αυτούς που νομίζουν πως ζουν ενώ απλά υπάρχουν) στο ότι ενώ κινούνται κοσμικώς, ακινητούν πνευματικώς (θεαρέστως και αγιοπνευματικώς). Το αντίθετο, άνθρωποι που ήγγισαν την Ζωή κι Αυτή τους επισκέφτηκε, ζουν είτε ακινητούν (μετά τον βιολογικό θάνατο) είτε κινούνται προ κοιμήσεως. Το βάθος στην όραση το αποδεικνύει...  κι όταν ξεφύγει από την επιδερμική και μόνο ''κινητικότητα'' κι αυτό γιατί ο (βιολογικός) θάνατος ΔΕΝ είναι το τέλος.  

Λένε οι αγιορείτες σοφά και μας προτρέπουν σχετικά... 

Όποιος (δλδ) ακινητοποιηθεί αυτοβούλως στην τέλεση της αμαρτίας, πριν πεθάνει, δεν θα πεθάνει όταν μπροστά στα μάτια μας θα φαίνεται ακίνητος.

Η όλη μας ύπαρξη, υποκινούμενη από ελπίδα άστοχη και ματαία ή εύστοχη***, είναι αυτή που προσδίδει και το πρόσημο τι θα καταφέρουμε. Το χάρισμα της ζωής ή της απλής (περαστικής έτσι κι αλλιώς) ύπαρξης.

Κι ο Στέλιος, ΕΥΣΤΟΧΗΣΕ. Ήλπιζε στον καλό Θεό. Ανέθεσε όλη του την ζωή στον Αγαθό Ζωοδότη Θεό. Εξομολογήθηκε, κοινώνησε… Κι η ελπίς αυτή, ου καταισχύνει. Οι γιατροί παραδέχτηκαν πως στα χρονικά της παρουσίας τους στην ΜΕΘ τόσο ανώδυνο θάνατο, δεν θυμούνται.

Δόθηκαν στην σύζυγο τα εξωτερικά παράσημα* . 

Ο Στυλιανός όμως είχε σκάψει μέσα του με πόνο και βρήκε τον εσωτερικό θησαυρό, που δεν συλλείται κι ούτε μένει εδώ. Βρήκε το παιδί μέσα του, παρότι πάντα κύριος. Παληκάρι πάντα. Αγωνιστής. Αξιοπρεπής. Ποτέ μίζερος, πάντα δοξάζων και ευχαριστών εγκάρδια τον Θεό.

Πάνω σε αυτήν την κεντρομόλο γαντζώθηκε και τώρα ίπταται, με εφόδια Ζωής προς την Ζωή, αφήνοντας ύπαρξη οδοδείκτη για πολλούς εναπομείναντες και αγωνιζόμενους χλιαρώς….

Καλά 40 (με αφετηρία την σκέψη του Θεού και τέρμα αμήν την αγκαλιά Του), ευπρόσδεκτον απολογίαν, μνημονευόμενος καθ’ημέραν (σε ΙΜ του αγ.όρους) και καλό παράδεισο αδελφέ…   

Ο ευσπλαγχνικός μισθαποδότης Κύριος να σε αναπαύσει και να δίνει δύναμη και άγγελο προστάτη στην οικογενειούλα σου… μια σχέση, που δεν σταματά εδώ και θάχει πολλές επισκέψεις δια XC εν XC. Εκεί το ‘’ραντεβού’’ να φαίνεται ψηλά και απόμακρα στον ουρανό, ενώ στην πραγματικότητα είναι εδώ, μια σπιθαμή κάτω από την μύτη μας… (ΑΝ ταπεινωθεί) εντός ημών. Στην καρδιά.  

----

* μυστικά και μυστηριακά εφόδια ζωής

** εξωτερικά και εσωτερικά.... παράσημα

Η παραβολή των τριών φίλων (λόγος του οσίου Βαρλαάμ προς τον Ιωάσαφ)

(Ο μητρ Μόρφου Νεόφυτος μιλά για μεταθανάτια εμπειρία μιας 20χρονης) : 

(Κηδεία Αντιστράτηγου ε.α. Στυλιανού Σαλωνίτη @ Αλεξάνδρεια 19 07 2016) : 

*** και σε κάποια στιγμή μοιάζει και φαίνεται (προ XC) ότι,  13 Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα· γέγραπται γάρ· ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου· 

Προσηλώθηκε κι ο Στέλιος και μύριοι ακόμη με την επάρατο νόσο στο επικατάρατο (τάχα) ξύλο. Στον σταυρό. Σταυρώθηκαν… προσηλώθηκαν εκ της καταστάσεως... (και ΑΝ το θέλησαν, όπως και ευστόχως συνέβη και με τον αγαπημένο μας συμμαθητή) προσ-ήλωσαν (κάρφωσαν, ήλος = καρφί) την ζωή τους Στον Εσταυρωμένο Λόγο και αγιάσθηκαν ως λόγοι… γέμισε ο παράδεισος από καρκινοπαθείς… και ως παραδείσιοι λόγοι εν Λόγω, ευχόμαστε αφού περάσουν την δικαίαν κρίσιν του καλού Θεού, ως μάρτυρες να πρεσβεύουν και για μας…  

…φοβερός ο θάνατος (προ και χωρίς XC) για τον άνθρωπο. Φοβερός ο Άνθρωπος (μετά και με XC) για τον θάνατο... πούσου θάνατε το κέντρον;. Πού σου, άδη, το νίκος;  

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!