Με
αφορμή συλλογή αρθρογραφίας φίλου που αφορά το ‘’πνεύμα’’ και επιβολή δοξασιών
σχετικών μέχρι την σήμερον του κρόνου που παρεισφρύει μυστικά ή φανερά με
σύμβολά του, δυο σκέψεις.
Οι
άγιοι αναφέρουν πως τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους
αιώνες, με εμάς, να τα αντιλαμβανόμαστε ως θεωρία και μετέχουμε ως πράξη, κατά
τάξη και ετοιμότητα (από πλευράς ‘’γης’’, ως προαίρεση ... εδίψησεν η ψυχή μου ως άνυδρος γη...) και χάριτι δοθέντων, ως συγκατάβαση
σπλάγχνων θείου (από πλευράς ‘’ουρανού’’, ρείθρα ουράνια).
Κι
αν εγκαταστάθηκε* μέσα μας η καλή επιθυμία την σάρκα μας να την
πνευματικοποιήσουμε αντί να αφήνουμε (νομοτελειακά προς φθορά) το πνεύμα μας να
σαρκοποιείται, να γίνεται βαρύ, αδρανές στα λεπτά θεία μηνύματα, μη
ανταποκρινόμενο στην κλήση και κλίση του ανθρώπου προς Ζωή, θα ‘’περάσει’’ μέσα
από την μέγγενη του κρόνου και χρόνου, όσο προσανατολίζεται και κινείται από γη
προς ουρανό.
Ζητώντας …. * καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ
πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου…. στην κυριολεξία διαλέγουμε
την δια του σταυρού και της πολιτείας Του, αλήθεια, ζωή, δρόμο, ανάταση και ανάσταση
vs του θανατηφόρου ‘’κοσμικού φρονήματος’’
και (οριζοντίου) απλώματος.
Κι
εμείς, σαν μονάδες άνθρακος ΑΝ θέλουμε να περάσουμε (και μεταμορφωθούμε) από
την κατάσταση του ρυπαρού κάρβουνου προς τον αδάμαντα, όπως η προ της πτώσεως μακαρία
κατάσταση εβιούτο, έστω και περιορισμένη χρονικώς, μέσα στο ‘’νυν’’ του
Τριαδικού Θεού και Δημιουργού, απαιτούνται παρόμοιες συνθήκες ποίησης
(διαμαντιών)…. κι αυτό γίνεται κάτω από μεγάλες πιέσεις και υψηλές
θερμοκρασίες.
Κι η
χλιαρότητα της πίστης (και όποιας πίστης, ακόμη και φλογερής, αν δεν είναι
ορθή) ΔΕΝ αρκεί. Ίσα ίσα, ζημιώνει. Και να μείνουμε εδώ κάτω παρατηρητές
απαθείς, ΔΕΝ αρκεί, αφού είδαμε ότι ο ουρανός κατέβηκε και ήγγισε την γη, Ο
Λόγος σαρξ εγένετο. Ήρθε η σειρά μας να ανεβούμε.
Πάνω
σε αυτόν τον δρόμο, θα συναντήσουμε σύμβολα, κύματα, ενέργειες αντιδραστικές προς
τον σκοπό μας. κι αυτά είναι του πανδαμάτορα χρόνου και κρόνου, που ‘’έτρωγε’’
(και τρώει) τα παιδιά του.
Κι
η φθορά (επειδή ο χρόνος είναι συνυφασμένος με φθορά και θάνατο), από νοός
άρχεται και επεκτείνεται στον χου.
Το έμβρυο μέσα
στην μήτρα, όταν είναι λίγων ημερών ή βδομάδων, δεν νοιώθει την πίεση των
τοιχείων της μήτρας. Όσο μεγαλώνει, τόσο αυτά (λογικά) τον στενα-χωρούν- . …κι
αν δεν τον στεναχωρούν, μάλλον δεν θα έχει μεγαλώσει, παρότι το φαντάζεται.
Ο
χρόνος παραμονής στην αιχμαλωσία της αιγύπτου του ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ)
είναι ικανή και αναγκαία, όσο ο χρόνος ‘’κυοφορίας’’ που πρέπει να εγγίσει τα όρια της
στεναχωρίας, για να εξέλθει (έξοδος-πάσχα νομικό). Ανάλογα ισχύουν μετά τις σκιές
της ΠΔ και η χάρις στην Καινή.
Σαν
ομόκεντροι κύκλοι ‘’πρέπει’’ να ‘’αισθανθούμε’’ την στένωση και στενα-χωρία. Από εμπεριεχόμενες κουκίδες μέσα στο σύμπαν
που είμαστε, θα πρέπει (με την έννοια καλό θα ήταν, ως χάρι κι όχι ως υποχρέωση
διανοητική) να διαισθανθούμε ότι εμπεριέχουμε αυτό. Και το πέρασμα γίνεται δια της
ενσωμάτωσης μέσα στην (ΜΙΑ) Μητέρα, την (ΜΙΑ) ζωογόνο μήτρα (ΜΙΑ ορθόδοξη
Εκκλησία).
‘’Μοιάζουν’’
μακρυνοί (και ανεπαίσθητοι και αδιάφοροι) οι όροι κρόνος, δακτύλιοι, επηρροές,
σύμβολα, κύματα, ταλαντώσεις,… ακόμη και από τους αυστηρούς (ιδίως από αυτούς) θρησκευόμενους, αφού μονοκονδυλιά τα
διαγράφουν ως δαιμονικά περί αστρολογίας…. Κι ‘’εμάς δεν μας πιάνουν αυτά’’. Και
γυρίσαμε πλευρό επαναπαυμένοι.
Ο
Δίας, ξέφυγε από τον κρόνο, που έτρωγε τα παιδιά του. Ούτε αυτό συγκινεί την
ίδια μερίδα θρησκευόμενων ακόμη και κάποιων άλλων ‘’λογικών’’ αφού αυτά είναι
παραμύθια. Και ξανααλλάξαμε επαναπαυμένοι, πλευρό.
Ναι,
αλλά δίας είναι η διάνοιά μας κι η αθηνά η σκέψη (και σοφία) που ‘’γεννιέται’’
από το κεφάλι. Για να κλείσει ο κύκλος ‘’πρέπει’’ η ‘’σοφία’’ να επιστρέψει
στην βάση και κεφαλή, αφού έχει κάνει τον οριζόντιο κύκλο της και από εκεί να
αρχίσει να ανυψώνεται.
Η
πρώτη ‘’νίκη’’ του διός επί του κρόνου σηματοδοτεί (αν κι εμείς το βιώσουμε) το
να ξεφύγουμε από τον χρόνο και ‘’αεί’’. Αυτό, το αεί που είναι ο όλος χρόνος,
τυπούται στην κοιλία και ‘’τυχαία’’ ο δίας ξεφεύγει από τον κρόνο, στην κρήτη. Την
γαστέρα (γαστέρες αργαί και αεί ψεύτες, κρήτες) προς Τίτον επιστολή, απ.Παύλου.
Ο
ομόκεντρος μεγάλος κύκλος επί του σώματος της Ελλάδος (μέσα στην οποία Ελλάδα ως μέλη και μικρά κύτταρα ζούμε), ήδη με την παραπάνω
αναφορά και αναλογία, σμικρύνθηκε τόσο, που ‘’ακούμπησε’’ και το δικό μας σώμα,
αφού με την τύπωση του τιμίου σταυρού επί του σώματός μας, ορίζουμε στην κεφαλή
το ‘’νυν’’ και στην κοιλία το ‘’αεί’’.
Κι
Ο Κύριος η όντως ενυπόστατη σοφία και Λόγος του Θεού, ‘’θάβεται’’ στο κρανίο
τόπο (γολγοθά) για να τελεσφορήσει κάθε επίγεια έρπουσα και οριζόντια σοφία,
για να την αναστήσει (από το ‘’αεί’’/κοιλία** στο ‘’νυν’’/κεφαλή και αιώνιο
παρών που καταργείται ο θάνατος (και χρόνος και κρόνος), δια της ορθίου
σπονδυλικής στήλης των 33 σπονδύλων. Η υψίστη σπονδή. Ο όρθιος κρεμασθείς επί της
ράβδου του Μωσέως χάλκινος όφις (εν σκιά) προτυπουμένη (η μόνη σώζουσα από το δήγμα
των ερπόντων δηλητηριωδών όφεων), νυν δε ενεργουμένη δια του καρπού του Σταυρού***
και της Θείας Κοινωνίας (μυστικών και μυστηριακών εφοδίων, ισχυόντων εντός Του Σώματος
της Ορθοδόξου Εκκλησίας) ακούγοντας και τηρώντας την παραίνεση του αγ.Πορφυρίου
‘’ίνα ώσι Εν’’.
**
Ψηλαφούντες
σαν ακολουθούντες μίτο εξόδου, όλα τα περί κρόνου και χρόνου και δία και του
δρόμου από την γη στον ουρανό, που πρέπει να υπερνικηθεί ο κρόνος με τα σύμβολά
και ενέργειές του, (αυτός και πάσα η πομπή του αποταξάμενοι… τιμώντες το
βάπτισμα****) δεν είναι τελικά τόσο μακρυά και αδιάφορα. Συμβαίνουν εντός, όπου
και η ποθούμενη (αμήν) είσοδος και μετοχή στην Βασιλεία, από τώρα και στους αιώνες….
---
***
Αυτός
(ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε
η περιτομή·
---
---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου