Ο Πυθαγόρας είχε πει κάποτε το εξής ημιπαλαβό απόφθεγμα: "Αυτά που δημιουργεί η φύση, αποτελούν μουσική που στερεοποιήθηκε"
Στην παρακάτω φωτογραφία
βλέπουμε στο πάνω της μέρος ένα γράφημα με την ακολουθία των αρμονικών νοτών,
και στην από κάτω την ακτινογραφία από το καβούκι κάποιου γλοιώδους
σαλιγκαριού.
Μοιάζουν πράγματι τα άνω με τα κάτω, από μικρομικρόκοσμο έως μακροκόσμου, με τις ελίξεις τους, που μας παραθέτει η φυσιογνωσία. Επιπλέον, η ενδιάμεση αρμονία και ‘’μουσική’’ , με τους λόγους της, πάλι σαν φύση, μας διδάσκει ισότιμα [όπως παρατηρεί ο αγ. Μάξιμος ομολογητής (1)] όπως και ο γραπτός λόγος. Καταστάσεις ‘’καθαρές’’ και εύτακτες μπροστά στην ανθρώπινη επιβολή αταξίας, που θολώνει σαν νέφος την καρδιά και νου, αλλά και διαστρεβλώνει το θείο μήνυμα.
Εκτυπώνεται η αρμονία του μέλλοντος αιώνος στους αιώνες που διάγουμε, με αρμονικές της. Σκοπός είναι να μην επαναπαυτούμε στην γνώση των αρμονικών αλλά να αναχθούμε στην κύρια συχνότητα. Από τους έγχρονους φθοροποιούς αιώνες, στον η’ αιώνα, ανέσπερο και άχρονο, που της βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος.
Επιζητούνται βιώματα ανάστασης Δίδου ημίν εκτυπώτερον*... και μετοχή στην κύρια συχνότητα αντί επαναπαύσεως σε αρμονικές μακράν και εκτός του Σώματος
Χριστού. Σε θεωρία και πράξη... δια Σταυρού. Και γιατί δια σταυρού; διότι αυτές οι αρμονικές καμπύλες και ελλείψεις καταγράφονται πάνω σε δύο άξονες. Έναν κάθετο και έναν οριζόντιο.Στην πράξη, καταγραφόμενη η φιλοθεΐα και θεωρία όπως το Ι της Μαρίας, που με την ακινησία της παρά τους πόδας Του Κυρίου ήκουε τους λόγους, ως προσευχητική στάση και την οριζόντια φιλανθρωπία, ως το Θ της Μάρθας και διακονία. (2)
Ουράνια αρμονία και κλίμακες που εντοπίζει τα κενά και περάσματα σαν μοναδική λύση την ανάσταση (Σαβ/Κυρ – si/do – Saturday/Sunday, κρόνος-χρόνος/η’ ημέρα Κυριακή και Κύριο) και την απόδοση του πάσχα (Τρ/Τε, mi/fa…)
Με εμάς, από τις επιλογές μας να κατευθυνόμαστε και οικειούμαστε ή με την όαση (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ-999) ή με τον αντικατοπτρισμό της (ΙΑΠΕΤΟΣ-666)… δια Της κλίμακος που κατεβαίνει ο Θεός και Την γέφυρα που μας ανεβάζει στον ουρανό. Είναι Η Κυρία που ''ενώνει'' τα εναντία και το έργο θεομητορικό όταν γίνεται η καταγραφή, υποδοχή και κίνηση όλων των λόγων που οδηγούν Στον Λόγο, παρά την υποτίμηση της φύσης ως διδασκάλου και την φοβία πολλών.
Στο μπλογκ με ετικέτα αρμονικές Φωτός & αντικατοπτρισμοί μαζεύτηκαν μερικά σχετικά άρθρα, που ενώ φαίνεται ότι απλώνονται σε άλλες θεωρίες, στην πραγματικότητα ερεθίζουν τον φιλαλήθη να ενώσει όσα επιδέχονται ένωσης προς δόξαν Θεού που στήνει οδοδείκτες στην μερική αλήθεια των εθνών και σπερματικό λόγο στην ΠΔ, για να ελκύσει τους πάντες προς σωτηρία και επίγνωση Αληθείας. Όλα, εφόδια προς οικοδομή.
‘’Σήμερα’’ 2 Ιουλ , εορτή καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου, τα αναγινωσκόμενα απόστολος και ευαγγέλιο**, δίνουν την προτύπωση και την λύση.
Προτύπωση Θεοτόκου, Ουσία και περιβόλαιον σχήμα (τιμία εσθήτα) που βοηθούν το πέρασμα από τις αρμονικές και λόγους (εδώ Γραφών) στην κύρια συχνότητα και Λόγο. Και, όπως στην φύση δια Της Θεοτόκου Ο Λόγος σαρξ εγένετο, πάλι στην φύση οι λόγοι δια Της Θεοτόκου σαρκούνται, ανάγοντάς μας η γλυκυτάτη Θεοτόκος και πρότυπο ανθρώπου από την γη (όπου εντοπίζεται κάθε ίχνος - λόγος που πέφτει στην αντίληψή μας), στον ουρανό ως γέφυρα... Μία διαρκής ολκάς των θελόντων σωθήναι.
Ζητάμε κι εμείς ελθέ και σκήνωσον εν ημίν … ώστε με την Θεία Κοινωνία να ισχύσουν τα:
Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με·
κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με·
δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου,
καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας·
ἵν᾿ ὡς σὸν οἶκον εἰσόδῳ κοινωνίας,
ὡς πῦρ με φεύγῃ πᾶς κακοῦργος, πᾶν πάθος....
Να μας ρυθμίζει στον συντονισμό της ύψιστης συχνότητας, δια της κάθαρσης από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, δι εξαγνισμού, δια συνετίσεως, φωτισμού… βιώνοντας κατά τάξη και ετοιμότητα την δόξαν της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπως χαιρετάτε: …. Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου. χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων…
Για να βρούμε Αυτήν στα άγια, ως λυχνία, ως τράπεζα και πρόθεση των άρτων … και μας εισαγάγει στα άγια των αγίων όπου θα Την δούμε ως χρυσούν θυμιατήριο, ως κιβωτό, ως στάμνα έχουσα το μάννα και την ράβδο που βλαστάνει μαζί με τις πλάκες της διαθήκης. Όχι όπως ήταν παληά προτυπωμένα εν λιθίναις πλαξί, αλλά εν σαρκίναις καρδίαις το Πνεύμα του Θεού του Ζώντος…. λύσεις ουσίας του λαού των αγνοημάτων (και διάκριση Αληθείας από κάθε εκτυπωμένη αληθοφάνεια και ειδώλων). Λύση που προτείνει το ευαγγέλιο, με την παραμονή ωσεί μήνας τρεις κοντά στην ψυχή και σώμα που κυοφορεί την μετάνοια, για να ‘’διορθώσει’’ την αφωνία του Ζαχαρία*** (όποιας κεφαλής) δεν εξομολογείται.
Αμήν δι ευχών και ενεργείας… απαραίτητα εφόδια αντίληψης και των τωρινών δυσχερειών (καταπάτησης ελευθεριών και πολέμου Εκκλησίας) που είναι μια αρμονική στα προέσχατα, όσων θα συμβούν εντονότερα στα έσχατα.
---
(1)
ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ (5)
* ῍Ω Πάσχα τὸ μέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ· ὤ σοφία καὶ Λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου.
** Απόστολος
Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε ῞Αγιον κοσμικόν· σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται ῞Αγια. μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη ῞Αγια ῾Αγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ράβδος ᾿Ααρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων, (Εβρ. θ' 1-7)
Ευαγγέλιο
᾿Αναστᾶσα δὲ Μαριὰμ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς εἰς πόλιν ᾿Ιούδα, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν ᾿Ελισάβετ. καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ ᾿Ελισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ῾Αγίου ἡ ᾿Ελισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ δυνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ῎Εμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. (Λουκ. α' 39-49 & 56)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου