Έναν πλούσιο, σκληρό καί φιλάργυρο καί μία ενάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, μέ τιμιότητα καί σωφροσύνη, σκληρό αγώνα καί φτώχεια πολλή, εκείνα τά χρόνια, οκτώ παιδιά!!!
Ό παπά-Θεόδωρος πήρε μαζί τόν διάκονο του, τόν διάκο -Λαυρέντιο. Μπροστά ό νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος καί ό ιερεύς μέ τό άγιο Ποτήριο, ασκεπής καί μέ τόν Αέρα στούς ώμους, (όπως εσυνηθίζετο τότε), πήγαν πρώτα στό σπίτι τού πλούσιου, αλλά αυτός ούτε κάν ήθελε νά ακούσει γιά Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:
-Δέν είμαι εγώ γιά θάνατο!
Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ τού ιερέως καί τού άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δέν ήθελε νά κοινωνήσει. Λέγει τότε ό διάκονος, ό πατήρ Λαυρέντιος:
-Πάτερ Θεόδωρε, μού δίνετε, σάς παρακαλώ τό άγιο Ποτήριο, νά πάω νά κοινωνήσω τήν ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία καί εσείς νά συζητήσετε μέ τόν ασθενή μέχρι νά γυρίσω! καί, εάν έχει πεισθεί, νά τόν κοινωνήσομε μετά;
-Νά πάς παιδί μου, μέ τίς ευχές μου.
Ό νεωκόρος μπροστά μέ τό λαδοφάναρο καί πίσω ό διάκονος μέ τήν Θεία Κοινωνία έφθασαν σέ ένα φτωχικό σπιτάκι. Μπήκαν μέσα καί είδαν γύρω από τό κρεβάτι τής κυρα-Μαρίας νά παρευρίσκονται τά παιδιά, τά εγγόνια, οί λοιποί συγγενείς της καί όλοι νά κλαίνε γιά τήν υπέροχη αυτή μητέρα, γιαγιά καί συγγενή. Μόλις προχώρησε λίγο ό διάκονος, έμεινε ακίνητος!
Τί είδε; Ανείπωτο θέαμα! Περικυκλωμένη δέν ήταν μόνο από ανθρώπους ή αγιασμένη αυτή ψυχούλα, αλλά καί από δεκάδες Αγγέλους καί Αρχαγγέλους, πού συνωστίζονταν μέσα στό δωμάτιο ποιός θά πρωτοχαϊδέψει καί ποιός θά πρωτοαπαλύνει καί θά πρωτοσφουγγίσει τόν ίδρωτα αυτής τής υπερευλογημένης μάνας! Καί δέν ήταν μόνο αυτό!!! Ακριβώς πάνω από τό κεφαλάκι της, στό προσκεφάλι της δηλαδή, ήταν ή Υπεραγία Θεοτόκος, ή οποία μέ ένα θεούφαντο μαντήλι τής σκούπιζε τόν ίδρωτα τού πυρετού από τό μέτωπο της. Τά δέ χείλη τής ετοιμοθάνατης ψιθύριζαν: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».
Καί, -Ώ τού θαύματος
- όλοι οί Άγγελοι έπεσαν «μπρούμυτα» καί προσκύνησαν τό εισερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού είχε μέσα τό τίμιο Σώμα καί τό Αίμα τού Κυρίου!
Όλες οί Αγγελικές Δυνάμεις!
Καί ή Υπεραγία Θεοτόκος, κατά έναν ακατάληπτο τρόπο, ασπάσθηκε τό Άγιο Ποτήριο καί οδήγησε τόν διάκονο νά κοινωνήσει τήν ετοιμοθάνατη.
Μετά τή Θεία Κοινωνία οί Άγγελοι πήραν, τήν ψυχή αυτής τής ευλογημένης μάνας, τήν παρέδωσαν στά χέρια τής Παναγίας καί όλοι μαζί ανήλθαν στόν Ουρανό.
Άστραψε ό τόπος, μοσχοβόλησε τό δωμάτιο καί ό διάκονος μέ φόβο καί χαρά απερίγραπτη καί αγαλλίαση έφυγε… καί επέστρεψε στό σπίτι τού πλουσίου…
Μπήκε μέσα καί τόν κατέλαβε ρίγος! γιατί γύρω από τό κρεβάτι, τού φιλάργυρου αυτού ανθρώπου, βρίσκονταν εκατοντάδες δαίμονες, οί όποιοι μέ τρίαινες φοβερές κατατρυπούσαν τό σώμα του σέ διάφορα σημεία:
στά γόνατα, στά πόδια, στά χέρια, στίς παλάμες, στήν κοιλιά, στό λάρυγγα, στά μάτια, στό κεφάλι...
Μέ όσα μέλη αμάρτησε, πάνω σ' αυτά τρυπούσαν οί δαίμονες.
Ούρλιαζε, φώναζε ό ταλαίπωρος πλούσιος.
Παρέδωσε τό άγιο Ποτήριο τρέμοντας, στά χέρια τού ιερέως, ό διάκονος, καί από τόν τρόμο του λιποθύμησε…
Ό ιερεύς είς μάτην προσπαθούσε νά πείσει τόν πλούσιο νά «ετοιμαστεί» γιά τό τέλος!
Αυτός τίποτα!
Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία καί χωρίς Εξομολόγηση.
Τό Αληθινό αυτό γεγονός πού αναφέρουμε έγινε γύρω στά 1940, πρίν τήν έναρξη τού πολέμου.
---
η κηδεία του μεγιστάνος ο θρήνος του αγγέλου του ...και ο πόνος και η προσευχή του αγίου (Ανδρέα δια Χριστόν σαλού)
η κηδεία του μεγιστάνος ο θρήνος του αγγέλου του ...και ο πόνος και η προσευχή του αγίου (Ανδρέα δια Χριστόν σαλού)
εξομολόγηση (34)
εξομολογητική (3)
η βαθύτερη αιτία που ο θάνατος τρομάζει τον άνθρωπο και η θεραπεία του... (γιατί... ενώ ο φόβος θανάτου είναι φυσιολογικός, ο τρόμος όχι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου