Η Ελληνική γλώσσα, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και η Ορθοδοξία

(από σχετική θεματική ανάρτηση στην acrobase...) …Αφού κι οι δυο μεγάλοι στοχαστές, (αλλά και κάθε προβληματισμένος άνθρωπος) προσπαθούν φιλοσοφικά να βρουν την σχέση της ‘’αληθινής φύσης’’, με τη λέξη, το όνομα, το σχήμα που προσδίνεται στο καθετί (νοούμενο ή φυσικό) και ίσως χωρίς να το θέλουν άμεσα, αφενός ομολογούν πως υπάρχει αληθινή φύσηπου δεν φαίνεται πάντα ευκρινώς πίσω από τα σχήματα και αφετέρου, οι φιλό-σοφοι (για να τιμούν τον όρο...) ψάχνουν για τους λόγους (αναλογία, σχέση). Τις δύο άκρες της αναλογίας στην φιλοσοφία τις κατέχουν η αιτία και το αιτιατό, άσχετα με το πιο προηγείται και το πιο έπεται (που είναι άλλο θέμα). Έτσι, ο άλλοτε εμφανής και άλλοτε μυστικός μίτος σχέσης που απλώνεται μεταξύ αυτών των δύο άκρων, αν ακολουθηθεί, και μόνο τότε, θα αποδώσει την γνώση του ‘’λόγου’’. Πως όμως θα ανευρεθεί η όποια αιτία, η όποια άκρη στο ‘’πρόβλημα ή φιλοσοφικό ερώτημα’’, αν καταργηθεί η αφετηρία αναζήτησης; δλδ το ‘’γιατί’’; …και νομίζω, πως αυτό το γιατί, είναι τόσο πηγαίο, που ΔΕΝ καταργείται, αλλά μεταλλάσσεται, παρά την προσπάθεια του ενός εκ των δύο στοχαστών…. …τρανή απόδειξη, της μη κατάργησης του ‘’γιατί;’’ αλλά της μετάλλαξής του, είναι το ‘’πουρκουά’’ των διαφωτιστών… των συνεχιστών της σκέψης του Αριστοτέλη. Η σχέση της ουσίας και του προσδιδόμενου ονόματος, ενυπάρχει μέσα στην γλώσσα, η οποία, δεν διαφέρει από τα ρούχα, (άλλοτε καλοραμμένα, άλλοτε φανταχτερά, άλλοτε λιτά κλπ) που δίνονται σε ένα γυμνό σώμα, για να το ορίσουν – καθορίσουν - προσδιορίσουν. Και μόνο τότε πετυχαίνουν να ορίσουν την ουσία, όταν την καλύψουν με τα γλωσσικά χρησιμοποιούμενα σχήματα. Έτσι, αφού η γλώσσα είναι εργαλείο επικοινωνίας, χρησιμοποιεί τα σχήματα, σαν οχήματα ώστε αυτά να μεταφέρουν την νοητική ενέργεια και να μεταγγίσουν τανοήματα από το πρόσωπο ‘’πομπό’’ προς το πρόσωπο ‘’δέκτη’’ στην μεταξύ τους επικοινωνία. Το φως, η ουσία, το νόημα, περνώντας μέσα από τα φίλτρα της ιδιαιτερότητος του καθενός που χρησιμοποιεί τον οποιονδήποτε λόγο (προφορικό, γραπτό, συμβολικό, σχηματικό έμμεσο ή άμεσο…), διέπεται από τους ίδιους νόμους, που διέπεται και το φως. Μέσω των αδιαφανών και θολών σωμάτων και διανοιών διαστρεβλώνονται τα νοήματα ή απαγορεύεται εντελώς η διέλευσή τους, αλλά μόνο από χαραμάδες ΑΝ υπάρχουν, κάπως δίνουν μια κάποια σχετική χροιά. Μέσω των ημιδιαφανών τα αντιλαμβανόμαστε ή τα μεταδίδουμε σχηματικά ή ως σκιές. Τέλος, μέσω των διαφανών χρωματίζονται, διαθλώνται μεν, αλλά σε σχέση με τις προηγούμενες καταστάσεις, είναι αποτελεσματικότερη η μεταφορά. Όλη αυτή η μαθηματική και φυσική νομολογία, με αφορμή την υπέροχη ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιούμε, μας προτρέπει να καθαρίσουμε δια της Αγάπης και Αληθείας νου και χου… (σώμα) ώστε ορθά και να μεταδίδουμε αλλά και να λαμβάνουμε τα νοήματα στις διαπροσωπικές μας επικοινωνιακές σχέσεις. …Κι αν τα νοήματα είναι κάτι ασύλληπτο, όπως ο αιθήρ της ελληνικής φιλοσοφίας, δλδ η πεμπτουσία των πραγμάτων,, μία και μόνη είναι η βεβαία μέθοδος ανεύρεσης – εντοπισμού της. Η χάραξη των χιαστί διαγωνίων που ‘’ενώνουν’’ τα 4 δομικά – εμφανή (συλληπτά εκ των φυσικών αισθητηρίων) άκρα του τετραγώνου, και τα εντάσσουν στην μία μονάδα του κύκλου της(ορατής και αοράτου) ζωής. ΣΤΑΥΡΟΣ! Πάντως, μου είναι πολύ επίπονο να δεχτώ ότι κάποιοι φιλόσοφοι αρνούνται την ύπαρξη των λόγων, (που κατά την θεολογία συμπυκνώνονται γνωστικά Στον Λόγο) και την ύπαρξη της αγάπης, της ελευθερίας και όλων αυτών των ιδεών… οριζόμενα, ως μη υπαρκτά...  …όπως το ψάρι, μέσα στο νερό ζει και κινείται και υπάρχει… έτσι κι εμείς, …εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν, καθώς και τινές των ποιητών σας είπον• Διότι και γένος είμεθα τούτου. (Πράξ.ιζ’28).  …περιμένοντας τις γλώσσες που μιλάμε… και δυστυχώς δεν πολυσυνεννοούμαστε σαν σύγχρονη βαβέλ (εξ ακράτου εγωισμού…) να συμπληρώσουμε με την μία ενιαία πύρινη γλώσσα της Πεντηκοστής (την αγιοπνευματική μας μετοχή στην Ορθόδοξη Εκκλησία) δια της ταπεινότητος και μετανοίας, Αγάπης και Αληθείας του Λόγου Χριστού, και Τριαδικού Θεού. ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999 ΙΗΣΟΥΣ = 888… σύμπτωση; και τόσα άλλα… Εκ κατακλείδι, εκτιμώ πως η γλώσσα μας, είναι πέπλο ημιδιαφανές… που μπορεί να αρθεί για να σκηνώσει απόλυτα, χωρίς ίχνος σκιάς, το Φως! πέπλο που ορίζει ευκρινώς… … καλύπτοντας! ---------- …Αφού ο φιλοσοφικός προβληματισμός του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ήταν αν υπάρχει σχέση της ‘’αληθινής φύσης’’, με τη λέξη και το όνομα, που προσδίνει ο ανθρώπινος νους… θεώρησα την τελευταία μου παράγραφο, που αφορούσε κάποιες ταυτότητες γραμμάτων - αριθμών, παρότι (συγγνώμη), πολυειπωμένη, ως: 1. ερέθισμα (με την ερώτηση: …είναι σύμπτωση ; ) για όσους δεν πιστεύουν στις συμπτώσεις… και έχουν διάθεση ανεύρεσης της αιτίας, και 2. ένδειξη - απόδειξη για αυτούς που ήδη έχουν ελαφρώς ή βαθύτερα ασχοληθεί, με την ελληνορθόδοξη παιδεία και τη σχέση της Οδού και των οδοδεικτών. Γιατί αλήθεια! ΔΕΝ είναι ενδείξεις; κατά την γνώμη μου, δεν είναι σύμπτωση η βαθύτερη νοηματική σχέση μεταξύ ουσίας και λέξεων… ΦΩΣ – ΟΦΙΣ, ανάλυση στο περί θείου έρωτος ΟΨΙΣ…, (να το πουν αυτό οι ξένοι για το light – snake – face ότι πρόκειται για απλή συμφωνία μεταξύ τους, το πως δλδ θα ονομάζουν τα παραπάνω και καμιά σχέση δεν έχει το όνομα με το νόημα, μπορεί… αλλά για τα ελληνικά, δεν ισχύει ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΩΣ... γιαυτό λέω πως η ελληνική γλώσσα είναι ημιδιαφανές πέπλο που ορίζει τα μεστά νοήματα, καλύπτοντάς τα με σαφή ονόματα)... αρά - χαρά, μίσος – μισός, χους – χνους – νους, χώμα – σώμα, μνημείο, μνήμα – μνήμη, λήθη – αλήθεια, ή όταν το σώμα γίνετε ναός του Πνεύματος, ναός Του Θεού του ζώντος, (δια της Προσευχής – Ιεράς Εξομολογήσεως – Θείας Κοινωνίας), … τότε δεν λέει ο Θεός… ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί, και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.… (Β’Κορ.στ’16) κλπ; Εκτιμώ πως ευκρινώς είναι σημεία φιλοσοφικοθεολογικής συνάντησης (ουσίας και σχήματος) στον ΕΝΑ δρόμο της φιλόθεης από άνθρωπο προς Θεό ανα-κάλυψης της Αλήθειας (την π.Χ.) και της φιλάνθρωπης εκ Θεού προς τον άνθρωπο από-κάλυψης Αυτής (την μετά και με Χριστό και όχι απλά ημερολογιακά, γιατί απλά, μπορεί να είναι μετά Χ., αλλά χωρίς Χριστό). Το σημείο συναντήσεως όπου ‘’εντοπίζεται’’ η πληρότητα της Αλήθειας και της Αγάπης, είναι στο μέσον αυτής της πορείας, ο τόπος που ορίζει ο Μεσσίας Χριστός. Σχηματικά, από τη μια, είναι ο πεπτωκός άνθρωπος, που ενώ απομακρυνόταν με κεφαλή προς τα κάτω (6), μετανοεί (μεταστρέφει το νου του, στο Νου) και ανορθώνεται (9). Από την άλλη, του Αρχετύπου Ανθρώπου, εικόνος Θεού που είμαστε, Άναρχου Λόγου (9) κεφαλή άνω, που για χάριν της σωτηρίας μας, του ενός εκάστου και για ΟΛΗ την ανθρωπότητα, κατέρχεται (6) ως δεύτερος εωσφόρος, ως όφις, ως ΦΩΣ εκ Φωτός, Θεός Αληθινός, γνωριζόμενος (η καλύτερα βιούμενος) ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Εκεί στο μέσον, μεταξύ γης και ουρανού είναι το θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού = 8, ως Λόγος, που σαρξ εγένετο για την σωτηρία μας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία. (Αν κάποιος έβλεπε ΜΟΝΟ την θρησκολογική σημειολογία, δλδ τα 999 888 666 χωρίς τις φιλοσοφικές επεξηγήσεις, που λείπει σαν μόρφωση από τους δογματικούς θρησκευόμενους, θεωρώ πως είναι δύσκολο έως αδύνατο να βγάλει συμπέρασμα, ποιο είναι επάνω και ποιο το κάτω. Για να μη μακρυγορώ,… (συγγνώμη) κάποιες λεπτομέρειες τι εννοώ, στο ΥΓ.) Η γλώσσα μας (κι αυτό είναι αποδεκτό από όλους), είναι ζωντανή. Είναι συγχρόνως σχήμα και όχημα και αφού είναι ‘’ζωντανή’’ κινείται. Δεν είναι όμως αυτο-κίνητη, με άστατους προσανατολισμούς και αδέξιες κινήσεις, αλλά έχει αρμονικό οδηγό. Από εκεί και πέρα, οδηγός του οχήματος της γλώσσας που χρησιμοποιεί ο καθένας είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Όχημα, με φρένα, (σιωπή και εγκράτεια) με γκάζια (τούριξα κάτι γκάζια), με φώτα, με σύστημα διευθύνσεως… (όπως το ίδιο το σώμα μας, με οδηγό την ψυχή). Θυμίζει μυθολογικά πλην των άλλων παρομοιώσεων, και το άρμα του ήλιου που ανέλαβε την οδήγηση κάποιος άλλος από τον αρμόδιο θεό του φωτός, (προσαρμοσμένα στον εαυτό) που, όταν ερχόταν κοντά στη γη, έκαιγε τα σπαρτά και όταν απομακρυνόταν πάγωναν τα πάντα. Από εμάς εξαρτάται η αρμονική και ισορροπημένη καθοδήγησή της, ώστε ούτε να καίμε, αλλά ούτε να παγώνουμε τον συνάνθρωπό μας με τους καρπούς του. Το ευστοχότερο από όλα, εκτιμώ, πως είναι η ανεύρεση του κατάλληλου προτύπου οδηγού, (Αρχετύπου Φωτός), η μαθητεία κοντά Του, ώστε να επιτευχθεί συντονισμός του εαυτού μας με το Φως, προηγουμένης βέβαια της καθάρσεως. Το όλο εγχείρημα, συμπορεύεται με την ανεύρεση της πεμπτουσίας της ελληνικής γλώσσας μας και η χρησιμοποίησή της υπό την καθοδήγηση της πύρινης ορθόδοξης γλώσσας της Πεντηκοστής. Το ότι η ελληνική γλώσσα έχει μία βαθύτητα σχέσης ουσίας – περιβόλαιου σχήματος, (γράμματος – αριθμού) αυτό από παληά όλη η ελληνική παιδεία τόχει αμυδρά ή εμφανώς, ενδείξει. Θεωρούσε ως ουσία τον αριθμό και το γράμμα ως καλούπι. Δύο λέξεις με ίδιο αριθμητικό σύνολο, συνήθως σήμαινε την ίδια ουσία σε διαφορετικό σχήμα. π.χ. οι λέξεις πολίτης – οπλίτης. Έχουν το ίδιο άθροισμα αφού γίνεται απλή μετάθεση γραμμάτων (οπότε δεν χρειάζεται η αρίθμηση α=1, β=2, κλπ) και σημαίνει την ίδια ουσία, τον εμπεριεχόμενο άνθρωπο σε θέσεις – στάσεις ως ασχολούμενο τον μεν με τα όπλα, τον δε με την πολιτική. Ήρεμος – έρημος, όπου η ερημιά φέρνει ηρεμία, υπό την προϋπόθεση να επιλεχθεί η ανεύρεση του νοητού ηλίου (ερημίτης), αλλιώς, φέρνει αναστάτωση. Ουρανίσκος – χαλινίσκος, όφις – τρόμος, … η πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού, όπου η απουσία του Α από την ταυτότητα είναι καίριας σημασίας, για να μην θεωρηθεί ότι αυτούσια η πυραμίδα είναι κλίμαξ Θεού προτείνοντάς μας να προσκυνάμε επίγειες πέτρες… ΟΧΙ! ο διάδρομος κατάβασης που είναι σε 26ο 33’ όταν προβληθεί στο έδαφος δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ, όπου επιτελέστηκε το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, δια της όντως ζωντανής κλίμακας, δι ης κατέβει ο Θεός, και της ζωντανής γέφυρας της μετάγουσας τους εκ γης προς ουρανόν, Θεοτόκου. Αν δεν συνυπολογισθεί η ενδεικνυόμενη από τους οδοδείκτες προοπτική, η πυραμίδα, δεν θα είναι οδός ζωής προς το Θεό, αλλά απλά ένας τάφος… κι όλη η Αίγυπτος τόπος δουλείας και θανάτου, από τον οποίον καλούμαστε να εξέλθουμε (Πάσχα = έξοδος). Κι ας μην μένουμε μόνο στον εβραϊκό λαό που εξήλθε εκ της δουλείας, καθώς, την ίδια έξοδο (του νου και όλου του εαυτού) προτείνει και ο Πλάτων στο μύθο του σπηλαίου, όπου παρακινεί τον δεσμευμένο άνθρωπο, τον προσανατολισμένο στα τοιχεία όπου ισχύουν οι αληθοφανείς σκιές, να κατευθυνθεί στην είσοδο του σπηλαίου από όπου εισέρχεται το Φως. Και το Υπερούσιο Φως, εισήλθε στον κόσμο στην Βηθλεέμ, όπου δείχνει και ο διάδρομος κατάβασης. Την με δύο ισόρροπα σκέλη (σημείων και σοφίας) πορεία από την νοητή Αίγυπτο (γη) στην Άνω Ιερουσαλήμ (ουρανό), πορεία που διάνοιξε Ο Κύριος. Ενδείξεις και πρώτη ύλη προς φιλοσόφηση, (χωρίς όμως την σύνδεση της με την Ορθοδοξία) δίνει ο δρ Θεοφάνης Μανιάς στα βιβλία του ‘’το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στις πυραμίδες της Αιγύπτου’’, ‘’τα άγνωστα μεγαλουργήματα της Αρχαίας Ελλάδος’’ κλπ. Επιπλέον, οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αποτύπωναν στα ιερά τους, την μυστική σχέση γράμματος - αριθμού, όπως βλέπουμε στον Παρθενώνα που έχει 84 κολώνες, όσες και το άθροισμα ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, ή στο Ηραίο της Σάμου, με 132 κολώνες, αφιερωμένο στην ‘’Η ΘΕΑ ΗΡΑ’’…. κ.α. Σε έναν φυσικό δρόμο, οι οδοδείκτες, δεν είναι σε πολύ κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους, για δύο κυρίους λόγους. Πρώτον και κυριότερο, να μην κλέβουν τηνπροσοχή και προσευχή των οδοιπόρων, που είναι η Οδός, στημένα έτσι απλά, ‘’όπου χρειάζεται’’ δίνοντας τους μια μικρή συμπληρωματική βοήθεια (για όποιον την ζητά). Αν υπερπερισσεύανε θα ‘’έπνιγαν’’ τον οδοιπόρο από την αισθητή τους πίεση και συγχρόνως δεν θα του παρείχαν την ‘’ελευθερία’’ να περπατήσει ήρεμα, εξαρτώντας τον επικίνδυνα, από τις ‘’συμπτώσεις χωρίς νόημα’’. Μάλιστα, οδοδείκτες χωρίς Οδό, είναι τρίχες… ένα μεγάλο μηδενικό… είναι αγιογραφικά, γλώσσες χωρίς Αγάπη… και ακούμε ξεκάθαρα την σχέση: …εαν ταις γλώσσας των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων αλλά δεν έχω αγάπη, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΑΝΩ… http://users.otenet.gr/~mystakid/love.htm Από την άλλη, η Οδός, χρησιμοποιεί αγγέλους – οδοδείκτες! ιδού αποστέλλω άγγελον προ προσώπου σου ίνα ετοιμάση την οδόν σου… π.χ. αν κάποιος με θρησκευτικές φοβίες, έγραφε το ΛΔΗΝΨςΛΦΥΕΡς και κάνοντας τον κόπο να τα αριθμήσει, έβγαζε καταλάθος 666, έ! θα τρελαινόταν… ΟΧΙ έτσι! όπως επαναλαμβάνει κι ο Μητροπολίτης Μεσογαίας στη συνέντευξή του, η γνώσις της Αληθείας, απελευθερώνει… (γνώσεσθε την Αλήθειαν κι αυτή ελευθερώσει υμάς…)… κι η Αγάπη, έξω βάλλει τον φόβον…. Ίσως σε άλλη φάση, (κι αν κάποιος το θέλει) εξηγήσω για τη μη τυχαίες θέσεις που καταλαμβάνουν τα τρία 6άρια στα γράμματα της ελληνικής 24γράμματης ευλογημένης αλφαβήτας… [ς = έκτο, Μ = δωδέκατο (2Χ6), Σ = δέκατοόγδοο (3Χ6)], με τις δύο οπτικές τους γωνίες, υπό ελληνορθόδοξη γνωστική προπαιδειά και παιδεία. Φιλοσοφική και θεολογική. Παιδείες, που ανορθώνουν (ελληνική) και ανασταίνουν (ορθόδοξη) τον άνθρωπο από το παράλογο στο λογικό και επέκεινα στο Υπέρλογο, σε μια ανίκητη για όποιον θέλει να την εκμεταλλευτεί, ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ. ΥΓ1. Έλεγα, πως δεν αρκεί ΜΟΝΗ της η θρησκολογική, χωρίς φιλοσόφηση τοποθέτηση συμβόλων, που χωρίς την γνώση του ‘’γιατί’’ καταντά δεισιδαιμονία και τυπολατρεία. Αν κάποιος έτσι απλά δει τα: 999 888 666 από όποια κατεύθυνση τα δει, κατά κάποιο τρόπο, έχει δίκαιο… και δεν μπορεί με ακρίβεια, ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ λογικά σημεία αναφοράς και στήριξης, να πει ποιο είναι ποιο… Έτσι, αν κάποιος τα βλέπει ανάποδα τα πράγματα, (απλά παρατηρήστε το) πάλι βλέπει Θεό, πόδα και αντίποδα, αλλά μπορεί να προσκυνεί, αυτόν που πρέπει να αποφεύγει ή και το αντίθετο και να μην δέχεται συζήτηση επί του θέματος…. Έτσι, τη λύση, θα την φέρει η προπαιδειά, η ΜΟΡΦΩΣΗ και η κατά κόσμον σοφία (ελληνική) και Νόμο, (Π. Διαθήκη) και οι δύο στον αριθμό 7, [ίσως αυτό το γιατί το 7, (και όχι κάτι άλλο) εξηγηθεί άλλη φορά], που αυτή η μόρφωση, είναι και το ισορροπημένο (σε λεπτή γραμμή) βίωμα του θαβωρείου Φωτός, με παραστάτες τον προφ. Μωυσή (Γραπτό Νόμο) και τον προφ. Ηλία (πνευματική γνώση των λόγων της Φύσης), ώστε στέρεα και δι Ιησού Χριστού με τη διττή του φύση (θεία και ανθρώπινη) να γνωρίζουμε τι είναι Καλό και Αγαθό και τι μοιάζει… αλλά ΔΕΝ είναι. 9 (Θεός – Δημιουργός) 8 (Θείου Λόγου Χριστολογική προσέγγιση, αμιγώς θρησκευτική) 7 (πάλι Χριστολογική αλλά ανθρώπινη προσέγγιση, σε αρμονία σοφίας – δύναμης, όπως βιώνεται ο Σταυρός) 6 (δαίμων κατά φαντασίαν θεός) Θεωρώ, πως μόνο αν προστεθεί στη ζωή μας η εν λόγω κατά κόσμον παιδεία (7) (η οποία κατά Θεόν είναι προπαιδεία, νηπιακή γνώση), είμαστε έτοιμοι να διακρίνουμε ευκρινώς την Αλήθεια και να την αποδείξουμε. Έτσι έκανε η γλυκυτάτη πάνσοφη Νύμφη του Χριστού Αικατερίνη. Τι είναι επάνω και τι κάτω και οι 120 πριν φιλοσοφούντες αντιθέτως και κοσμικώς, μαρτύρησαν για την πίστη Του Κυρίου και την θεία Σοφία. Εκτιμώ, όχι πριν, εκτός αν άλλως ο καλός Θεός αποφασίσει, δίνοντας πνεύμα διακρίσεως και ομολογίας. ΥΓ2. Πάνω στην λογική σου απορία, το που κολλάει, συγχωρέστέ με... αδυνατώ να ξεχωρίσω την Ελλάδα από την Ορθοδοξία, την γλώσσα των αγγέλων (ελληνική - τέλειο όχημα και οίκος) και πύρινη (ορθόδοξη - Φως/οδηγός). ---------- ... η αλφαβήτα, είναι κάποιου είδους βάση της γλώσσας μας, θα μπορούσε να γίνει ένα ευσταθές πνευματικό στήριγμα και μια καλή αρχή. Πέραν όμως της αλφαβήτας, ουσιώδη και λειτουργικό ρόλο στη ζωή, είναι το ‘’θέλημα’’, η επιθυμία και η παιδειά αυτής. Μια πορεία ζωής, πολλές φορές διαγράφεται σαν κίνηση από την ανατολή έως τη δύση, από το Α έως το Ω, η οποία πορεία, ΔΕΝ είναι μόνο κίνηση βιολογική, αλλά πρωτίστως συνειδησιακή και πνευματική, από την καλή λίαν αφετηρία, προς την αντικειμενική τελειότητα. Α και Ω, όμως, αυτοαποκλήθηκε ο Κύριος και συγχρόνως, εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή (Ιωαν. ια’25), δια της οποίας Οδού και Ζωής, δίνεται νόημα στην πορεία της ζωής μας. Το φιλοσοφικά ζητούμενο, είναι τι μας προσφέρει ο κόσμος από μόνος του, με τον κοσμοκράτορα (666), τι μας αντιπροτείνει ο Παντοκράτορας (888), ποια η αρχική πύλη εισόδου και αφετηρίας της εν λόγω προτεινόμενης ζωής, ποια τα χρησιμοποιούμενα εφόδια, ποιο το άνω όριο (του κάθε κόσμου), ποιος ο τελικός σκοπός, και τα οποία ΟΛΑ, είναι καταγεγραμμένα συμβολικά στην αλφαβήτα μας, όπως θα αποδειχθεί, λίγο παρακάτω. Η ζωντανή ελληνική γλώσσα, με τη μη συμπτωματικά, 24γράμματη αλφαβήτα, είναι το τέλειο όχημα - σχήμα, που μεταφέρει την ουσία των νοουμένων, κι είναι ΤΕΛΕΙΑ, συγκρινόμενη με την κολοβωμένη κατά το Α και Ω, δλδ σε Αλήθεια, Αγάπη και τελείωση, 22γράμματη εβραϊκή, όπως καταγράφτηκε στην εξήγηση του ‘’θεόσδοτου ονόματος ΙΩΑΝΝΗΣ’’. Εκτιμώ πως μπορούμε να διακρίνουμε μια συνάντηση Υπερφυσικής Ουσίας (ΙΗΣΟΥΣ = 888, με 3Χ8 = 24), και λογικού σχήματος (24γράμματης ελληνικής αλφαβήτας). Σε αυτήν την σχέση, Ο Κύριος δια της ελληνικής γλώσσας, μας χειραγωγεί και συμπορεύεται φυσικά και πνευματικά, από την αρχή ως το τέλος μας, εξαρτώμενη αυτή η ευλογημένη από Τον Λόγο, συνοδοιπορία μας, από τη δική μας ‘’επιθυμία’’. Εάν τις θέλει… Σημείο εισόδου είναι η επιθυμία. το 6=ς. Παρατηρούμε πως στην σειρά των γραμμάτων της αλφαβήτου μας, α,β,γ,δ,ε,ζ,η,θ,ι,κ… παραχωρείται χώρος μεταξύ του ε και του ζ, ώστε να εισαχθεί το στ=6, και να λάβει υπόσταση. Αφού εισέλθει, αρχίζει να πραγματώνεται ακολουθώντας την προσωπική πορεία ζωής του, πρακτικά και θεωρητικά που επιθυμεί. Την άνω ή την κάτω. Την πίσω από το παραπέτασμα, ή εντός του σπηλαίου όπως θα έλεγε ο Πλάτων, με θεωρία τις σκιές που προβάλλουν τα αντικείμενα, νομιζόμενα, παρότι αληθοφανή, ως αληθινά, ή την έξοδό του, στο Φως. Η αληθινή αιτία που διαφοροποιεί τον κόσμο των σκιών (μέσα στο σπήλαιο) που βλέπουμε (σαν μέσα από μήτρα) και τον καινό και φωτεινό κόσμου του Θεού, δια της αναγεννήσεως, είναι η επιθυμία. Αν πάνω από κάθετι κοσμικό προσθέσουμε με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας, της ψυχής μας και της διανοίας μας, την επιθυμία του Θεού, το άθροισμα, είναι απλό και σαφές: τρία 6άρια + 6=24. Επιθυμώντας το θείο, αρχίζει και ενεργεί και πραγματώνεται, κατά τάξη η τελείωσις, Ω, αφού καλυφθούν επιτυχώς, τα μεσοστάδια, της κάθαρσης και της φώτισης. Από το παραπάνω σκαρίφημα, εντοπίζουμε μετά την είσοδο του 6 στη θέση στ=ς, μεταξύ ε και ζ, (και στα μικρά και στα κεφαλαία), το δωδέκατο γράμμα να είναι το Μ και το δέκατο όγδοο, να είναι το Σ. Ο κόσμος και ο κοσμοκράτορας, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να προσφέρουν το τέλειο. Θα φτάσουν έως το κοσμικό πυρ, θα αναλωθεί η ενέργεια των ανθρώπων στην εκτέλεση των κοσμικών – σαρκικών επιθυμιών τους και εκεί θα είναι το τέρμα αυτής της κάτω από το πέπλο (χωρίς Ουσία, αλλά με σκιές και σύμβολα Αυτής) πορείας της ζωής, όσων επιλέγουν συνειδητά να ζήσουν χωρίς Χριστό. Ο άνθρωπος, που έχει ως άξονα ζωής, το με αποφυγή του Σταυρού (χξστ’ = χριστός ξένος σταυρού) ‘’γενηθήτω το θέλημά μου’’ θα είναι γεμάτος από επιθυμίες (6), στα όρια της ψυχικής του αυτοκριτικής, θα μεταμελεί (μ=12) για τις αστοχίες του, και στο τέλος, θα αισθάνεται την συμμετοχή του στο κοσμικό πυρ (18=3, 6αρια) που σηματοδοτεί την απομάκρυνσή του (με κεφαλή προς κάτω, συμβολικά το 6), την αποστασιοποίησή του σώματι, ψυχή τε και πνεύματι, από τον: ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ = 999. Από την άλλη πλευρά, στον χώρο των αιτιών, η επιθυμία Θεού, και η πορεία με άξονα το σταυρικό ‘’γενηθήτω το θέλημά Σου’’, γεννά στον άνθρωπο την μετάνοια, η οποία σαν Μυστήριο (Ιερά Εξομολόγησις) από τους έχοντες την αποστολική διαδοχή συνέχεια της χάριτος του αφιέναι αμαρτίες, (Ιωαν.κ’21) (…καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς. Και τούτο ειπών, ενεφύσησε και λέγει προς αυτούς• Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς, αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι…).  Τότε και μόνο τότε αίρεται από την πύλη του παραδείσου η πύρινη στρεφόμενη ρομφαία, που μετά την πτώση απαγόρευε την είσοδο, ενώ τώρα, με την συγχωρετική ευχή, επιτρέπει τον άνθρωπο να βαδίσει προς Θεία Κοινωνία, συγ-χωρείται, προς μετοχή του θείου πυρός (αλλοιώνοντάς τον θεϊκά). Τον καθαρίζει και λαμπρύνει ως ήλιο (Η=8) του προσθέτει το οικείον φως της αποκαλύψεως το Π της πίστης +ατμός, πνεύμα = Πάτμος, Π=16) με σκοπό να τον τελειώσει και ολοκληρώσει, κατατάσσοντάς τον στην χωρεία που προετοίμασε απ’ αιώνων στους αγαπώντες Τον. Να συμπαρίσταται ο άνθρωπος μετά του Θεού, Ο+Ο=Ω. Κι αν αυτά είναι υπέρ του μέτρου των δυνατοτήτων μας αντίληψης, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να ανοίξει για μας η πύλη, και να διατίθενται προς οδοιπορία και βίωμα, εκείνα τα στοιχεία, που ενώ ο κόσμος ΔΕΝ μπορεί να προσφέρει, (λόγω ορίου 666 = Σ) η 24γράμματη ευλογημένη ελληνική γλώσσα, (η θεία εποπτεία δομηθείσα, ΤΕΛΕΙΑ ΓΛΩΣΣΑ, γλώσσα των αγγέλων και πύρινη της Πεντηκοστής) έχει ήδη για χάριν μας, αποτυπώσει την Οδό, με τα μεστά πνευματικής αξίας, τελευταία 6 γράμματά της, μετά το Σ και το αδιέξοδο κοσμικό πυρ. Τ, Υ, Φ, Χ, Ψ και Ω. Σε άλλο μήνυμα, είχα αναφέρει, πως τα γράμματα και οι αριθμοί, ενδεικνύουν τον άνθρωπο συμβολικά, σε μέση απόσταση, όπου ο άνθρωπος, ούτε αντιμετωπίζεται ως αμελητέα ποσότητα και μια μικρή (χωρίς αξία) κουκίδα, αλλά ούτε και είναι τόσο κοντά, ώστε να αναγνωρίζεται και να επικοινωνεί πρόσωπο προς πρόσωπο. Κάπως έτσι θεωρείται το 6, ως έμβρυο με την κεφαλή προς τα κάτω. Το 9, σαν όρθιο (γεννημένο) με την κεφαλή επάνω + σπονδυλική στήλη. Τα 1, 4, 7 έχουν κι αυτά αποτυπωμένα τον κορμό, την κεφαλή και τις επιθυμίες. Το 2, το 5 και το ς, ως κατοπτρικά ως προς άξονα και ως προς σημείο, ενδεικνύοντας τις καταστάσεις του εντός του Λόγου (2), απέναντι (5) και κατέναντι (ς). Στα γράμματα, αν δούμε έναν άνθρωπο που ΔΕΝ τον θεωρούμε ως κουκίδα, ή ένα μικρό μηδενικό, (υποτιμώντας – απαξιώνοντάς τον) αλλά δυστυχώς, δεν είναι τόσο κοντά μας, ώστε να αναγνωρίζουμε το πρόσωπό του, εκεί στην μέση απόσταση, τον βλέπουμε σχηματικά. Όρθιος; φαίνεται σαν Ι. Ανοίγει τα χέρια; σαν Τ. Είναι αυτά λίγο πιο χαμηλά από την ευθεία του σταυρού; σχηματικά, σαν το σύμβολο της χίπικης ειρήνης (που φαίνεται πιο κάτω, κάτω από την φωτιά του κόσμου. Μπορεί και τα υψώνει; προσεύχεται; σχηματίζει το Υ. Θυμηθείτε τον Μωυσή, όταν πάνω στον λόφο προσπαθούσε να κρατήσει τα χέρια του στον τύπο του σταυρού. Από την κούραση, ήταν λογικό και ανθρώπινο να πέφτουν. Κι όσο αυτά ΔΕΝ σχημάτιζαν ορθώς, το σημείο του σταυρού, νικούσαν οι αμαληκίτες. Σκέφτεστε αν η έκβαση του αγώνα κρινόταν υπέρ του Αμαλήκ; φυσικά και θα είχε ειρήνη, (όπως το χίπικο σύμβολο) αλλά ειρήνη ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ειρήνη, που ΔΕΝ συμφέρει. Γιαυτό ήλθε ο Α και Ω Ιησούς Χριστός, στον τύπο του Ααρών και του Ωρ, (στον Νόμο) και στον τύπο της ελληνικής αλφαβήτας (στην πνευματική γνώση των λόγων της Φύσης, όπως ερμηνεύεται με το παρόν) για να στηρίξει και ανεβάσει τον άνθρωπο του κόσμου, που φλέγεται υπό την φωτιά του κόσμου, να φλέγεται πλέον με το αγιοπνευματικό πυρ, που καθαρίζει, φωτίζει και τελειοποιεί κατά τάξη τους ανθρώπους, χρίζοντάς τους, αποστόλους (πάντες γαρ απόστολοι)... και ως συνέχεια του ομόρροπου, πλατωνικού πνεύματος, πως αν κάποιος εξέλθει του σπηλαίου προς το Φως, αν θέλει επιστρέφει και βοηθά τους υπολοίπους συνανθρώπους του, προς την αποδέσμευσή τους, τις αληθοφανείς σκιές, προς την Αλήθεια. Εκτιμώ, πως δεν είναι δυσνόητο να συνδυαστούν τα παραπάνω απρόσωπα σχήματα – σύμβολα της ελληνικής αλφαβήτου, (όπως έγινε και με το 6, 9, Ι, Τ, Υ, το παρεμβαλλόμενο πυρ με τις δύο όψεις…) με την ορθόδοξη εικόνα των προσώπων, πιστεύοντας, πως ο άνθρωπος, με το μεν, (ελληνική παιδεία) κατα-νοεί, με το δε, (ορθόδοξη παιδεία) γλυκαίνεται πνευματικώς και ανέρχεται στο Νου. Όπως όμως λέει η λαϊκή ρήση, κοντά στο νου κι η γνώση, σε μας εναπόκειται να προσεύχεται ο νους στο Νου, να ποθεί τον φωτισμό, να κολλά αυτοσυγκεντρωνόμενος, προσηλούμενος στον Υπέρτατο Αγαθό, ώστε να ομολογεί: κοντά στο Νου κι η Γνώση, διακρίνοντας (αφού πλέον είναι κεφαλαία), τηνΓΝΩΣΗ, από την ΓΝΩΜΗ. Είναι θέμα προσανατολισμού του κάθε αναγνώστη (ξεχωριστά) το πώς θα βλέπει το Μ και το Σ, ώστε να μην μπερδεύει την γνώμη με την γνώση, ή αντίθετα, να θεωρεί την γνώση κάποιου, ως απλά γνώμη του… Είναι θέμα προσανατολισμού, και στάσης ζωής, με πρώτη αφετηρία την επιθυμία. Εκτιμώ πως η διάκριση εκείνης της γνώμης που εμπεριέχει ή όχι την γνώση του Θεού, την γνώση της Αληθείας, σε υψηλή περιεκτικότητα και αξιόλογη, ή πιο άτονη (αλλά πάντα συνδεδεμένη, έστω και χαλαρά με την όλη Αλήθεια) είναι το ζητούμενο. Ζητούμενο καθώς είναι ο καθ’ ύλην αλλά κρυμμένος από τα μάτια των αμύητων θησαυρός Αληθείας, όντας Αυτή είναι που, αν κάποιος Την γνωρίζει, τον ελευθερώνει… και τον πλουτίζει (…γνώσεσθε την Αλήθειαν και αυτή θέλει ελευθερώσει υμάς…), αλλιώς; στην ερώτηση του Πιλάτου, του δικαστού και σταυρωτού Του Κυρίου, στην ερώτηση τι είναι Αλήθεια; ο Κύριος εσιώπα… Αφού τέλος η διάκριση και αποδοχής της γνώσης μέσα στην γνώμη, ή αντίθετα, της απαξίωσης της γνώμης, μη διακρίνοντας την εσωτερική της γνώση, είναι θέμα προσανατολισμού Μ και Σ, τα ονόματα που δόθηκαν σε αυτές τις δύο έννοιες, ΔΕΝ είναι συμπτωματικό, (άρα κάνει λάθος ο απαξιωτής των κεκρυμμένων εννοιών μέσα στις λέξεις, φιλόσοφος). Να το πει για το opinion και knowledge, μπορεί να ισχύει. Για το ΓΝΩΣΗ και ΓΝΩΜΗ… ΟΧΙ. Όλη η ευλογημένη 24 γράμματη γλώσσα, ως ζωντανή, συμπνέει υπό τις επιταγές της Ζωής, της Ουσίας του Τριαδικού Θεού, που εφέρετο και φέρεται διαχρονικά επί των υδάτων… όπως αγιογραφικά καταχωρείται, από τον πρώτο κιόλας στίχο της Γενέσεως. 3 (Πνεύμα Θεού) + 24 = 27, κατά το ελληνικότατον, φιλοσοφικά και θεολογικά ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ=999, τρία 9άρια = 27… Αυτή είναι η βάση της ελληνορθόδοξης παιδείας, με πνευματικό θησαυρό, ανεκτίμητο!!! Αμήν, οι άγιοι τρεις Ιεράρχες, οι προστάτες των γραμμάτων, να πρεσβεύουν και ευλογούν - διανοίγουν πνευματικά τον δρόμο από τα γράμματα στην Υπερούσια Ουσία, για να αναγεννηθούμε εν Χριστώ.

Είχα αναφέρει (λίγο πιο πάνω, αλλά και σε άλλα μηνύματα), πως τα γράμματα και οι αριθμοί, σαν σχήματα, συμβολίζουν νοηματικά τον άνθρωπο στις διάφορες καταστάσεις που βιώνει. Όταν δυο άνθρωποι βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, ο ένας για τον άλλον, είναι μια αμελητέα κουκίδα, κυριολεκτικά, ένα τίποτα. Σε αυτόν τον σκοτεινό χώρο, ισχύει το παράλογο και η αδιαφορία. Όταν επιθυμώντας την συνάντηση, προχωρούν ο ένας προς τον άλλον, σε μέση απόσταση, που ακόμη όμως, ΔΕΝ αναγνωρίζονται, διακρίνουν τον απέναντί τους, λογικά σε σχηματική μορφή. Μόνο με την προσέγγιση και οικειότητα μπορούν να αναγνωριστούν καθαρά, πρόσωπο προς πρόσωπο. (αναλογικά με Τον Κύριο, περί της οικειότητος: http://users.otenet.gr/~mystakid/icxc.htm Αυτή η τελευταία και τελεία υπέρλογη κατάσταση, συμβαίνει μόνο στην πολύ κοντινή απόσταση. Η αναγνώριση, εξαρτάται απόλυτα αφενός από τον υπάρχοντα φωτισμό, γιατί αν απουσιάζει το φως, ΔΕΝ βλέπουμε τίποτα, παρότι συνοδοιπορούντες και συμπλέοντες, αλλά και αφετέρου, από την καλή λειτουργία της όρασης, γιατί και άπλετο φως να υπάρχει, αν κάποιος δεν έχει μάτια, ή τα κλείνει απαξιωτικά προς το συγκεκριμμένο πρόσωπο, πάλι δεν θα Τον δει. Όλη η λογική παιδειά, έχει στόχο να φέρει τον άνθρωπο πιο κοντά στον συνάνθρωπο, οπότε και αναλογικά και με Τον Άνθρωπο. Είχα φέρει κάποια παραδείγματα. Το 6, ως έμβρυο με την κεφαλή προς τα κάτω, όπως θυμίζει το αυτί (όχι συμπτωματικά ονομαζόμενο ‘’ους’’, κάτι, που ίσως συνειρμικά, το χρειαστείτε αργότερα). Το 9, σαν όρθιο (γεννημένο) με την κεφαλή επάνω + σπονδυλική στήλη. Ο τέλειος Θεός σε μονάδα με τον τέλειο άνθρωπο, στο Πρόσωπο του Ιησού, 8... Το 2, το 5 και το ς, ως κατοπτρικά επίπεδα, ως προς άξονα και ως προς σημείο, ενδεικνύοντας τις καταστάσεις του ανθρώπου, εντός του Λόγου (2), απέναντι (5) και κατέναντι (ς). Πάλι, τα 1, 4, 7 έχουν κι αυτά αποτυπωμένα με τον κορμό, την κεφαλή και τις επιθυμίες, τις διαδοχικές καταστάσεις του ανθρώπου, αλλά και με ποιο τρόπο επανέρχεται στη μονάδα. (Αν θέλεις Μιχάλη, ή όποιος επιθυμεί, πέστε μου να σας δώσω σχετικό δεσμό ή να γράψω κάποια λιτά για το 1, το 4 και το 7…). Στα γράμματα, όταν ο άνθρωπος είναι όρθιος, αλλά ακινητεί, φαίνεται σαν Ι. Όταν κινείται φαίνεται σαν λ (λόγος – άνθρωπος). Ανοίγει τα χέρια του σταυρικά; σαν Τ. Είναι αυτά λίγο πιο χαμηλά από την ευθεία του σταυρού; σχηματικά, σαν το σύμβολο της χίπικης ειρήνης, όντας δεσμευμένος, κάτω από την φωτιά του κόσμου. Μπορεί και τα υψώνει; προσεύχεται , επιζητώντας Φως; σχηματίζει το Υ, τείνοντας στο Φ… Αν μείνουμε στο Λ (κεφαλαίο) Τον Λόγο, και το ακριβώς κάτω (από το παραπέτασμα) λ (μικρό) λόγο – άνθρωπο, συνειρμικά και με τη βοήθεια της ευλογημένης ελληνικής γλώσσας, θα μας δώσει κάποιες λύσεις, στα συζητούμενα θέματα. Ο κινούμενος άνθρωπος, όταν βαδίζει με ταπεινότητα, ευλογείται από Τον Λόγο, ενώ όταν κινείται με έπαρση, είναι μέσα στο επιτρέπεται και την παραχώρηση, καταστάσεις όλες, πάντα υπό την εποπτεία Του παντογνώστου Λόγου, που ούτε τρίχα δικαίου δεν πέφτει, αν δεν το επιτρέψει Ο Κύριος. Προστιθέμενη η ευλογία του Λόγου, στον ‘’σύμφωνο λόγο’’, αυτός αντιλαμβάνεται ορθόδοξα την πλήρωση (ελθέ και σκήνωσον) και όχι την κατάργηση του προσώπου, του εαυτού του. Στον ανοδικό συμπληρωματικό δρόμο, βιώνει κατά τάξη, την μεταμόρφωσή του, σε χριστοφόρο. Μεταμορφώνεται από Τον Χριστό, αλλά ΔΕΝ γίνεται ΧΡΙΣΤΟΣ. Γίνεται Χριστο-φόρος. Γίνεται με την χάρι Του Τριαδικού Θεού, ο άνθρωπος θεός κατά χάριν, αλλά όχι κατά φύσιν, παραμένοντας ΕΝΑΣ ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ, ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Τα ιδιαίτερα και μοναδικά προσωπικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, ΔΕΝ καταργούνται, αλλά αναβαθμίζονται στο τέλειο. Τέλειο, όπως συνέλαβε Ο Λόγος τον λόγο και τον δημιούργησε, μέσα στην Παναγαθότητά Του, δίνοντάς του όλα τα εφόδια της ζωής, (πάντα σεβόμενος τις επιλογές του πλάσματός του με ελευθερία και όταν αυτιά θα είναι έτοιμα, θα βρεθεί στόμα να τους μιλήσει…) για να φτάσει από το Α στο Ω. Δεν είναι τυχαίο η παρουσία του αγίου Χριστοφόρου στο στερέωμα των αγίων μας, και η ιδιαιτερότητα του βίου του, που όπως γνωρίζετε, μετέφερε με ταπεινότητα και υπομονή, τους ανθρώπους από τη μία πλευρά του ποταμού, στην άλλη, και μεταξύ αυτών έφερε και ένα ‘’παιδί’’ διαφορετικό, αλλά τόσο χαριτωμένο…. Τον ευλογούντα Κύριο ημών Ιησού Χριστό... Δεν είναι δύσκολο, να γίνει ο σχηματικός παραλληλισμός με τα πρόσωπα. Διακρίνετε και πάλι, (όπως και στο προηγούμενο μήνυμα με τους αγίους αποστόλους και τον κόσμο…, το Ρ,Σ,Τ,Υ…). Πίσω από τα απρόσωπα σχήματα – σύμβολα στην ευλογημένη ελληνική αλφάβητο, λ (προ και χωρίς Χριστό, άνθρωπος, που μόνο αν προσθέσει (+ ΄) τον Χριστό = άγιος Χριστόφορος), είναι τα χαριτωμένα πρόσωπα της Ορθοδοξίας. Φυσικά η παραπάνω κατάσταση μας συμφέρει να προσεγγίζουμε το Υπέρλογο, ως πρόσωπα οικεία και όχι απόμακρα και σχηματικά. Πέραν όμως αυτού, από τότε που Ο Κύριος έλαβε ανθρώπινη μορφή, ευλόγησε το σχήμα του ανθρώπου ώστε στηριζόμενοι (όποιος το θέλει) και στα λογικά (έστω και απρόσωπα) σχήματα, να εκμεταλλεύεται τα ομόρροπα, με τον αυτό προσανατολισμό. Χριστοφόρος κατά χάριν, μπορεί να είναι ο καθένας που φέροντας Χριστό, οδηγεί τους ανθρώπους από τη μία στην άλλη όχθη. Την επέκεινα, την πέρα από τα φθαρτά, στα άφθαρτα. ΔΕΝ τους αφήνει στα θολά νερά των αμφιβολιών του τι είναι Ο Μεσσίας Χριστός (τάχαμου ένας καλός ή έξυπνος άνθρωπος ή μύστης ή αγύρτης, ή, ή…), αλλά διττά, όπως και τις 2 φύσεις που έλαβε, λογικά, ανθρώπινα (σχηματικά – συμβολικά, ως οδοδείκτης) και υπέρλογα – θεϊκά (προσωπικά ως Οδός) είναι σαφής, σε μια αρμονική συμπόρευση. ΔΕΝ παρερμηνεύει τα φανερά Ευαγγέλια, ούτε ωθεί τον κόσμο στην θολούρα των αποκρύφων (που ως δόλωμα, είναι πιασάρικο σε ευαίσθητες ψυχούλες που επιζητούν την γνώση, ειδικά την ‘’μυστική’’…). Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, και μόνο, αποκτά ο λόγος ασφαλή, πάνσοφο και παντοδύναμο οδηγό, (προσωπικά κατά ετοιμότητα και συλλογικά με την ανάλογη παιδεία) υποδέχεται ο χους, το νου, επιτρέποντάς τον, αυτός να είναι οδηγός. Συ Κύριε φώτισόν μου το σκότος! οδήγησέ μου την ζωή στην Ζωή και Ανάσταση! Έτσι, διακρίνουμε τον Ένα δρόμο. Κατ’ αρχάς, προσθέτουμε Τον Κύριο στη ζωή μας, ώστε να γίνουμε χριστοφόροι και μετά, όσο επιτυγχάνεται ο χους (το σώμα) να γίνεται ναός, δια της εγκρατείας και διακρίσεως, τόσο Ο Θεός, κατοικεί και περιπατεί με αυτόν, ως λαό Του, κατά το αγιογραφικό: …διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί, και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου…. (Β’Κορ.στ’16).  1. λ ---> χ  2. το κάτω σκέλος του χου, υποδέχεται το νου, (Νου Χριστού) ν | χ* ώστε 3. ναός ---> λαός, κλείνοντας τον σωτήριο κύκλο, επιστρέφοντας ο λόγος στον Λόγο, έχοντας βαδίσει από το Α ως το Ω. ------- ένα κεφάλαιο για την ελληνική αλφαβήτα.... από τους.... - Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας (φυσικό σώμα και Ουσία της Κιβωτού) http://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=0QmIm04xARE=&CId=spi6pFn0R/k= * δεσμός σχετικός νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος) προτεινόμενα...  Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί… (κοινός τόπος φιλοκαλίας + φιλοσοφίας) ελληνορθόδοξη οπτική στο άρθρο : Ο Ναός που περιστρέφεται και ο Ναός που δονείται... Ο ΘΕΟΣ vs ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ σε εβραίους και Έλληνες... ΓΙΑΤΙ ο Θεός επέλεξε το ισραηλιτικό γένος (κ.α. ερωτημάτων ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ απαντήσεις...) η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε (στο δεύτε προσκυνήσ... ΘΕΤΙΣ ΘΕΣΙΣ ΘΕΜΙΣ, αρνητικά, θετικά και θεϊκά… Αρετές και Αλήθεια (ελληνορθοδόξως προσεγγιζόμενες)