…ένας φίλος μου, στην αρχή αναζητήσεως της Αληθείας, την θεώρησε ως αναβαθμιζόμενη λογική με τέλος τον Λόγο.
Έτσι φαινόταν ένας δρόμος που ξεκίνησε με καλές προϋποθέσεις και στο τέλος του θα ήγγιζε το υπέρλογο Λόγο. Την όντως (φύσει) Αλήθεια. Όχι σε απάντηση του τι είναι αλλά τις είναι. Κι όμως. Στο τέρμα του δυνατού (ανθρώπινου και κοσμικού) λογικού, εμφανίστηκε ένας διαχωριστικός μεγάλος γκρεμός. Απέναντί του Ο Κύριος, πάνω σε πλάκες όπως φαίνονται στην αγιογραφία το όρος Θαβώρ (Μεταμορφώσεως) που να τον προσκαλεί με γλυκύτατο χαμόγελο: - έλα πήδα… κι είναι απαραίτητο το άλμα της πίστεως, η μετοχή
της λογικής στους λόγους Γραφής και φυσικούς (δι ευχών των προφ.Μωυσή και Ηλία αντίστοιχα για την αντίληψη και ερμηνεία αυτών) μετοχής στην γέφυρα και κλίμακα Θεοτόκο, κατά το χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν… για να μπολιαστεί η μία λογική με την άλλη, ώστε ο λογικός κατά Θεόν να συμπληρώσει την κατά κόσμο λογική και σοφία, που από μόνη της ωχριά.
Να διακριθεί η μία σοφία από την άλλη που ‘’απαιτεί’’ καθαρότητα οίκου και λειτουργικότητα οχήματος (ε-αυτού) κι όχι απλά τόμους και βιβλία.
Τότε και μόνο τότε, χερουβείμ και σεραφείμ (οίκοι και οχήματα) γεφυρώνουν το χάσμα και μεταφέρουν τον λόγο στους πόδας Του Λόγου. Τότε ο νους εμπνέεται και λειτουργεί από την υπέρλογη λογική, την κατά φύσιν, όπως τότε στον προπτωτικό παράδεισο, μεόρθια την σ+οφία **** κι όχι μεταπτωτική έρπουσα και δηλητηριώδη.
Ανάλογο του διαφορετικού φωτισμού της ψυχής, ως μόνη δυνατότητα διακρίσεως του φυσικού από τον υπερφυσικό …
Τότε το χοϊκό καλούπι, εμπεριέχει και γνωστοποιεί δια των θυρίδων του τον ενυπάρχοντα συλληφθέντα (με άλλα αισθητήρια πλέον, αναβαθμισμένα, μεταμορφωμένα) τον ουράνιο και αναφαίρετο και ασύλητο θησαυρό. Την σοφία του Τριαδικού Θεού, με λόγους της φύσης και Γραφών, με θεία ισχύ και πειθώ, σε σχέση με την ''έρπουσα'' σοφία των ανθρώπων…
**** 3. Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας (φυσικό σώμα και Ουσία της Κιβωτού)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου