Το ‘’ν’’ και το ‘’σ’’ ελληνορθοδόξως κρινόμενο

Με αφορμή το άρθρο: Το γράμμα Ν και η κατάργησή του που έχει κατακλύσει το νετ… δυο σκέψεις) 

Όντως, το ''ν'' και το ''σ'' ενέχουν κραδασμούς (ας πούμε ωφέλιμους, διεγερτικούς του εγκεφάλου, εμπρός στην γενική ύπνωση που θέλει η ντπ να επιβάλλει…). Το θέμα είναι, πως η Ορθοδοξία (ως υπερφύση+φύση) μπορεί και πρέπει να γίνει κριτής και βοηθός κάθε λόγου που θάθελε να εξαρτηθεί (όχι δεσμευτικώς αλλά απελευθερωτικώς) από Τον Λόγο...

Οι ενασχολούμενοι με τα αρχαία επιστημονικώς ή επιστημονικοφανώς ιεροποιούν τα φυσικά, οπότε κάτι τους λείπει. Κι όποιος είναι φιλαλήθης και επιδέχεται το πέρασμα από καλώς λίαν σε άριστα, έχει καλώς σε σχέση με τον πολέμιο της Αληθείας, που κι αυτό που έχει (και του δόθηκε) ως δούλος πονηρός, το χάνει.

Ανεβάζουν αυτά σε τέτοιο επίπεδο, που μας τα παρουσιάζουν ως ''μαγικά'' εφόδια καλυτέρευσής μας.

Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι ο αγιασμός δια των μυστικών και μυστηριακών εφοδίων* είναι άριστος σε σχέση με τα καλώς λίαν (οδοδείκτες προ Χριστού) που αν δεν είναι υγιείς, αλλά εκ του πονηρού, αντί να ενώνουν την ζωντανή μας γλώσσα με Την Ζωή που επέβλεψε στην δημιουργία της (παράπονό μου ότι όλες οι σχετικές αναφορές στερούνται τέτοιας σύνδεσης θησαυρού και Θησαυρού...).

Το καταπέτασμα του φαρισσαϊκού ''ν''αού πρέπει να γκρεμιστεί** για να δομηθεί ο αναστάσιμος (εν ημίν) ''ν''αός...

Το ''σ'' ως φωτιά, αυτό που προστίθεται στα τοιχεία νου και καρδιάς (κατά την ελευθερία μας)  για να παρουσιάσει σ+τοιχεία, αυτό το ''σ'' που έπεται  του εμπνέοντος όφεως (έρποντος δηλητηριώδους ή ορθίου επί της ράβδου του Μωσέως κρεμασθέντος για την σωτηρία από τον θάνατο που προκαλούν  οι προηγούμενοι) για να μας παρουσιάσει την σ+οφία και έλξει ο καθείς προς εαυτόν, ορίστηκε δια του θεόσδοτου ονόματος ΙΩΑΝΝΗΣ*** ως τέλειος και υπερτέλειος (Σ) Ο Χριστός, Ο οποίος, μας προτείνει άλλον προσανατολισμό****, άλλη κατεύθυνση, άλλη σοφία, άλλα στοιχεία.

Όχι την γνώση που χωρίς Χριστό είναι γνώμη (ΓΝΩΣΗ - ΓΝΩΜΗ - Μ--->Σ) αλλά την εγκατάσταση της Αγάπης που μεγιστοποιεί/τελειοί κάθε γνώση και κάθε δύναμη, αφού την ενώνει άρρηκτα ως μερική γνώση με την Παντογνωσία και μερική δύναμη με την Παντοδυναμία, εν αγαθότητι (προϋποθέσεις Πεντηκοστής ημέρας γενεθλίων και δόμησης ναού). Χωρίς να τα καταργήσει (σαν νόμους) προσθέτει το καλόν εμ-βόλιον, τα θεραπεύει και τελειοί. Ιουδαίοις και έλλησι ... ''σταυρώνοντάς'' κάθε γνώση και κάθε δύναμη.

Επειδή έχει γεμίσει το νετ αναφορές παρόμοιες κάπως ασθενείς χωρίς Τον Σθεναρό και εξυγιαίνοντα Κύριο Α+Ω, (Ιατρό ψυχών και σωμάτων) ανήρτησα εδώ τις παραπάνω σκέψεις, αμήν όντως ωφέλιμες δια XC εν XC από τώρα και για τους αιώνας, με προοπτική, κρινόμενοι να μην φανούμε ως φιλόσοφοι, άσοφοι και ελεγχθούμε ως άλογοι οι τεχνολόγοι... από την καλή μας Παναγία. Την τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα. Μια θέση Ελλάδος και Ορθοδοξίας για μεν τους υποστηρικτές του ‘’δαυλού’’ αδύνατη η ένωση, με δικαιολογία ή το ένα ή το άλλο, για δε την ελληνορθόδοξη παιδεία επιβαλλόμενη για ευθύ φωτισμό, ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο, όπως η φύση του φωτονίου διδάσκει. Όχι ή σωματίδιο ή κύμα, αλλά ΚΑΙ σωματίδιο ΚΑΙ κύμα.

Πρόταση ζωής, για όσους επιδέχονται φωτισμό και δεν είναι πολέμιοί Του. Να μην καταργήσουμε το ν και το σ, αλλά να μην μείνουμε να τα χρησιμοποιούμε απλά στον έναρθρο και γραπτό λόγο εξωτερικώς, αλλά να δομήσουμε το ‘’Ν’’ και μετέχουμε στο ‘’Σ’’ έσω, με απόδειξη και εκτύπωση έξω.  (Θεία Κοινωνία, που πυρ τυγχάνει). 

Για να ισχύσει η πρόταση του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου… ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός… (Β’Κορ.ς’16). 

Μπροστά σ'αυτό το προσκαλούμενό μας για μετοχή, πυρ της θεότητος ''έλθετε'' ... τι μπορεί να υπερισχύσει; προσωπικά και συλλογικά σαν Ελλάδα; σε μας εναπόκειται η προαίρεση και θέληση. Όλα τα υπόλοιπα, χάρις δωρεάν.

---

* μυστικά της πνευματικής ζωής (αγ.Παϊσίου)

μυστικά και μυστηριακά εφόδια ζωής (από Μύηση και Ορθοδοξία)

** εσχίσθη το καταπέτασμα του ναού...

*** Για το θεόσδοτο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ

**** Πεντηκοστή σκηνοπηγία, Παναγία Τριάς και πρόσωπα...

ΦΩΣ- ΟΦΙΣ - ΟΨΙΣ και ΕΡΩΣ.... από οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας

περί σοφίας και φιλοσοφίας (τοιχεία νου και καρδιάς και σ+τοιχεία)

---

ελληνορθόδοξη οπτική στο άρθρο : Ο Ναός που περιστρέφεται και ο Ναός που δονείται...

σχόλια πάνω στο ελληνικό σύμβολο αρμονίας (του ΤΑΟ) ανήμερα του Αηγιαννιού...

---

(ένα σκέλος του παραπόνου...) κι ενώ οι πολεμούμενοι ''λογικοί'' έλληνες (αρχαιολάτρες, γλωσσολάτρες) διακρίνουν την επίθεση που δέχονται από το (τον) παράλογο, με αυτόν οικειούνται και πολεμούν Τον Υπέρλογο που χάρισε ΚΑΙ αυτόν τον θησαυρό (οδοδείκτη της Οδού).

Λέγει ο ψαλμός και βιώνουν οι άγιοι…: Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. ΨΑΛΜΟΣ 126ος 

Φύλακες του θησαυρού, αντί να συμμαχήσουν ως λογικό+Υπέρλογο vs παραλόγου, εμωράνθησαν συμμαχούντες* παράλογο+λογικό vs Υπερλόγου...

  

Και φυσικά, δεν αφορά μόνο στην γλώσσα, αλλά απείρως σοβαρότερο, όταν οι (αυτοαποκαλούμενοι που θάπρεπε να ήταν όντως) ‘’φύλακες’’ δεν είναι της εξωτερικής κιβωτού αλλά της εσωτερικής ουσίας και Φωτός. Είναι κρίμα και μωρία, όταν συμμαχούν με τον κλέφτη (σκολιό) και θεωρούν αντιπάλους τους επόμενους τοις αγίοις πατράσι… θέλουν να ξανακούσουν, με καταδίκη εις τον μέλλοντα η’ αιώνα το …έρχονται οι εχθροί Εμού και Του Υιού μου; (ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΆΛΙΩΤΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ… )

---

* κι όπως λέγει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο: σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15) , η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του!

Σταματά να συμμαχεί, όσο κατανοεί τον κυρίως αγώνα και τους αναιρεί χάριτι δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως και των λοιπών μυστικών και μυστηριακών εφοδίων, που γίνονται αιτία διάκρισης και πραγματικής προόδου… μέχρι την τελειότητα της διαφάνειας. 

 αφού σιγά σιγά ''γνωρίζει'' το συμφέρον του και αίρονται τα νέφη που τον σκοτίζουν