…η
αλήθεια, εκ της γης ανέτειλε... (ανατέλει) και με το ''δεύτε προσκυνήσωμεν και
προσπέσωμεν''...) σταδιακά, κατά τάξη και ετοιμότητα ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ξεφεύγουμε από το
γενικώς και αορίστως ''θεό'' εγγίζοντες και μετέχοντες Τριαδικό Θεό (αληθή) ...
η
''κατάργηση'' του Ενός Τριαδικού και εγκαθίδρυση (δολίως) του κοινού Ενός
ακολουθεί αντίθετο δρόμο της αύξησης της Αληθείας, αλλά δια της φυγοκέντρου που
ακολουθεί ο οικουμενισμός, θα διακύψει εξ ουρανού η δικαιοσύνη Του...
και αντί λογικά να ανερχόμαστε εκ του
κατέναντι στο απέναντι και από το σκότος στο Φως (θείο θέλημα) ... οι
οικουμενιστές άλλη προοπτική, άλλο σχέδιο και άλλον προσανατολισμό έχουν. Από
το Φως, στο σκότος...
Αποδεικνύοντας
(λογικά και υπέρλογα), ότι κάθε άλλος προσανατολισμός του προσώπου μας που δεν
έχει στόχο αγάπη ΚΑΙ αλήθεια, Πατέρα ΚΑΙ Υιό εν Πνεύματι Αγίω, δεν επιφέρει όπως
υπόσχεται αδιακρίτως, φωτισμό και αποκάλυψη, αλλά σκοτισμό και δικαία οργή Θεού …
Κι
αν συνυπολογιστούν όλα τα παραπάνω δοθέντα, δεν είναι δύσκολη η διάκριση, πως η
Ορθοδοξία αναγάγει τον άνθρωπο από τον ΑΔΗ στην ΖΩΗ (από Ο ΘΕΟΣ στο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ
ΘΕΟΣ) ακολουθώντας και ενεργώντας κεντρομόλως, σε σχέση με τον οικουμενισμό,
που με πρόσχημα, ότι αφού η αγάπη ενώνει ενώ η αλήθεια χωρίζει, ΔΕΝ ομολογούμε
Αλήθεια για να μην στεναχωρήσουμε τους συνομιλητές… (στα ΠΣΕ και παντού), ισοπεδώνοντας
την Οικία του Πατρός με το χοιροστάσιο.
Ο
σταυρός ευθέως (ορθοδόξως) vs του σκολιού
(οικουμενιστικώς) που σαν φυγόκεντρος έχει ροπή και στόχο αντίθετο. Σκότος,
θάνατος, αρά. …και, μπορεί να είναι βαρηά η κρίση μεταξύ συνδούλων, αλλά
γίνεται για διάκριση με πρωτεύοντα άξονα την αγάπη, τον σταυρό και την
ειλικρινή και με αλήθεια αγάπη προς Θεό ΚΑΙ άνθρωπο. Οι μεν εργάτες του Ιησού, (δούλοι,
υπηρέτες, φίλοι σύμφωνοι με το κάλεσμα μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης) , οι
δε εργάτες του αντιδίκου και άλλου Ι, Ι τάγματος δαιμόνων (χωρίς φόβο Θεού,
χωρίς σώζουσα – ορθόδοξη – παρά τα φαινόμενα, πίστη, χωρίς αγάπη).
ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς
ἐστιν. 11 ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος
δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. 12 ᾿Ιδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ
ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ. 13 ἐγὼ τὸ Α
καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. (αποκ.κβ')
---
Ένα και μόνο και υπό προϋποθέσεις ‘’σημείο’’
μπορεί να γίνει αποδεκτό, η κοινή ρίζα και αφετηρία και αυτό με οικονομία, υπό
το σκεπτικό, πως όπως στα μαθηματικά ή σε ένα οποιοδήποτε πρόβλημα κάποιος
έβγαλε λάθος (αναληθή) συμπεράσματα, τα πιάνει από την ‘’αρχή’’, όντως στις μονοθεϊστικές
θρησκείες, κοινός πατήρ είναι ο αβραάμ, κοινή και η ΠΔ.
Όσο βέβαια νοηματικά και βαθύτερα ο
αβραάμ είναι άβραμ και η σάρρα, σάρα, χωρίς πνεύμα αληθείας και δικαιοσύνης, ακόμη
και διάθεσης φιλαληθείας και φιλοδικαιοσύνης του Ενός Τριαδικού Θεού (με καλή
προαίρεση), ε τότε, οι ‘’υπηρέτες’’ του σχεδίου της παγκοσμιοποιήσεως θα καυχώνται
στα έργα και γνώμη τους, αντί την πρέπουσα καύχηση εν XC.
Επειδή μάλιστα Ο Αυτός, χθες, σήμερον
και στους αιώνες, η οικουμενιστική κίνηση ΑΝ ΘΕΛΕΙ να αποδείξει την καλή της πρόθεση (προσωπικά
αμφιβάλλω σε επίπεδο σχεδιαστών και αρχηγών, πλην όμως κρούεται η θύρα των
καρδιών των απλών ανθρώπων) ας ομονοήσουν, όχι στον ένα παραπάνω ‘’άγγελο’’, αλλά
όπως ‘’φαίνεται’’ στην φιλοξενία του Αβραάμ, δλδ όπως διδάσκεται από την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας:
… ΩΦΘΗ δὲ αὐτῷ ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ,
καθημένου αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας. 2 ἀναβλέψας δέ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε,
καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω
αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ
καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν. 3 καὶ εἶπε· κύριε,
εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου· (Γεν.ιη’)
Από
εκεί και από τότε η έναρξη της θεολογίας (σε θεωρία και πράξη) της μονάδος εν
τριάδι και Τριάδος εν Μονάδι. (βλέπων 3 αγγέλους τους προσφωνεί Ο – ενικός –
Κύριος).
Μήπως πάλι πρακτικά δεν
μας δόθηκε στα έσχατα το κοινόν ‘’σημείον’’ ;
Εκτιμώντας πως αυτή είναι η
προϋπόθεση καθόδου. Όχι να μείνουμε, αλλά ‘’συμφωνούντες’’ να αναχθούμε από το
Ο ΘΕΟΣ στο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ και ‘’γαντζωθούμε’’ στην χείρα Θεού που κατήλθε στον
ΑΔΗ για να μας αναστήσει.
Αν και όποιος θέλει να βρει χάρη
εναντίον Του, δεν παρέρχεται αυτής της θεωρίας. Αντίθετα, όποιος εμμένει στην
παραπάνω ‘’σημαία’’ δεν θα εξαχθεί εκ του 666 και εικόνων (ιη’ κεφάλαιο, 18ο
όχι τυχαία), αλλά θα μπει ο θεμέλιος λίθος χαράς και ευλογίας vs οργής και αράς.
---
---
(και
ακόμη βαθύτερα) ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ
ΘΕΟΣ σε εβραίους και Έλληνες... συμπεριλαμβάνοντας η οικονομία Θεού όλα τα
έθνη, φιλοδύναμα και φιλόσοφα… προσκαλώντας τα στην Παναγαθότητά Του… ο δε
δρόμος, δια Σταυρού (του πεφυτευμένου Ξύλου). Φαίνεται λοιπόν, πως η ίδια Η
Αλήθεια και η ίδια Η Ζωή (XC) θα είναι Αυτή
που θα άρει το μίσος εβραίων και μουσουλμάνων ενάντια στον Σταυρό Του, κατά το
πόσο φιλαλήθεις και κατά πόσο αγαπούν την Ζωή.
Κύριος οίδε και οικονομεί ενί εκάστω, κατά την προαίρεσή του… ευχόμεθα Κύριε ελέησον. … Κύριε ημών Ιησού Χριστέ… (από την καθημερινή ευχή του οσ.Παϊσίου) …Μην εγκαταλείπεις τούς δούλους Σου πού ζουν μακριά από την Εκκλησία, ή αγάπη Σου να ενεργήσει και να τούς φέρει όλους κοντά Σου…. (και όλα τα άλλα, ‘’κανονίζονται’’ και αντέχονται και καθίστανται ωφέλιμα για την σωτηρία των πάντων και επίγνωση της Αληθείας, όπως θέλει ο καλός ΑΛΗΘΗΣ ΘΕΟΣ…).
Το
δε μίσος κατά του Σταυρού, αντανακλά το μίσος κατά Αυτού του Δημιουργού των
πάντων και ε-αυτού (εικών Αυτού), στην κυριολεξία, λογιζόμενη ως αυτοχειρία.
Κύριος οίδε και οικονομεί ενί εκάστω, κατά την προαίρεσή του… ευχόμεθα Κύριε ελέησον. … Κύριε ημών Ιησού Χριστέ… (από την καθημερινή ευχή του οσ.Παϊσίου) …Μην εγκαταλείπεις τούς δούλους Σου πού ζουν μακριά από την Εκκλησία, ή αγάπη Σου να ενεργήσει και να τούς φέρει όλους κοντά Σου…. (και όλα τα άλλα, ‘’κανονίζονται’’ και αντέχονται και καθίστανται ωφέλιμα για την σωτηρία των πάντων και επίγνωση της Αληθείας, όπως θέλει ο καλός ΑΛΗΘΗΣ ΘΕΟΣ…).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου