Ο «Α» ήταν στρατιώτης Πεζικού και ο χειμώνας τον βρήκε να πολεμά με την Μονάδα του κάπου στην Πίνδο. Κάποια στιγμή συνάδελφοί του πρόσεξαν ότι είχε αρχίσει να κουτσαίνει. Όταν τον ρώτησαν τους απάντησε … «Δεν είναι τίποτα, το στραμπούληξα». Δείχνοντας να χειροτερεύει, οι ερωτήσεις πλήθυναν αλλά η απάντησή του πάντα η ίδια ... «Δεν είναι τίποτα, το στραμπούληξα». Οι μέρες περνούσαν, και παρ΄ ότι ο «Α» δεν υστέρησε σε καμία μάχη, το πόδι του έδειχνε να χειροτερεύει. Ο Λοχίας του ανέφερε το γεγονός στον Λοχαγό ο οποίος τον κάλεσε και τον ρώτησε, για να πάρει και εκείνος την ίδια απάντηση. Του ζήτησε να βγάλει το άρβυλο για να δει το πόδι του, αλλά ο «Α» αρνήθηκε πεισματικά. Τότε ο Λοχαγός διέταξε τον Λοχία να βγάλει με τη βία το άρβυλο του άντρα.
Μετά από μία σύντομη «μάχη» κατάφεραν να του το βγάλουν … μόνο που μαζί με την κάλτσα βγήκαν και κομμάτια σαπισμένης σάρκας … το πόδι του είχε σαπίσει από εκτεταμένο κρυοπάγημα …
Ο «Α» υπέμενε τους αφόρητους πόνους που πρέπει να ένιωθε, για να μην του στερήσουν οι γιατροί την μάχη …
Ο «Β» ήταν κι΄ εκείνος στρατιώτης Πεζικού και πολεμούσε με την Μονάδα του στην πρώτη γραμμή. Κάποια μέρα, οι συνάδελφοί του πρόσεξαν ότι είχε μία μεγάλη ξαφνική αλλαγή. Όλοι καταλάβαιναν ότι κάτι σοβαρό του συμβαίνει, αλλά κανένας δεν ήξερε τι. Κλείστηκε στον εαυτό του, τα λόγια του ήταν μετρημένα, δεν πήγαινε πια στα «πηγαδάκια» των συμπολεμιστών του και σε όποιον τον ρωτούσε τι έχει, έδινε πάντα την ίδια απάντηση … «Τίποτα». Κάποιο χειμωνιάτικο πρωί, μία σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής του. Οι φίλοι του έψαξαν να βρουν τα προσωπικά του αντικείμενα για να τα στείλουν στην οικογένειά του. Μεταξύ αυτών βρήκαν ένα γράμμα που διάβασαν και κατάλαβαν … Ήταν από την γυναίκα του η οποία μεταξύ άλλων του έγραφε … «Ελπίζω να νικήσετε γρήγορα και να γυρίσεις σπίτι. Δεν αντέχουμε. Τα παιδιά πεινούν και δεν έχω να τους δώσω τίποτα να φάνε. Πήγα στον μπακάλη και τον παρακάλεσα να τα γράψει και ότι θα του τα ξεπληρώσω και με το παραπάνω. Εκείνος όμως μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δώσει άλλο βερεσέ, εκτός και αν ανέβαινα μαζί του στο πατάρι …..»
Ο στρατιώτης «Β» άφησε την τελευταία του πνοή στο χιονισμένο μέτωπο με μαύρη ψυχή και με την σκέψη ότι τα παιδιά του θα επιβίωναν, αν η γυναίκα του πλήρωνε σε είδος τον βρωμιάρη στο πατάρι του ...
Και δυστυχώς υπήρξαν πολλοί «μπακάληδες» στην ασφάλεια των μετόπισθεν, όσο άλλοι πολεμούσαν αντί για εκείνους σε χιονισμένα βουνά …. και αργότερα μαυραγορίτες, δωσίλογοι, καταδότες, δίποδα ανθρωπόμορφα σκουλήκια … Γιατί πάντα υπήρχαν οι ΕΛΛΗΝΕΣ και οι «Έλληνες» … γιατί κάτω από το ομόηχο «ΕΛΛΗΝΕΣ» υπάρχουν δύο φυλές. Η μία έχει στο DNA της να πολεμάει, να γράφει ιστορία και να πεθαίνει για την πατρίδα, ενώ η άλλη, με το DNA του ερπετού, απλά φέρει το όνομα (για το οποίο συνήθως δεν είναι καθόλου περήφανη) και υπάρχει απλά για να μολύνει, να εκφυλίζει, να προδίδει και να δημιουργεί την ΕΝΤΥΠΩΣΗ της διχόνοιας των Ελλήνων ... γιατί απλά οι γνήσιοι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν είχαν ποτέ διχόνοια …
σχόλια... το dna του Λεωνίδα (ανοδική σπείρα 9 προς το πάνθεον των ηρώων και 999 ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ) και το dna του εφιάλτη... (καθοδική σπείρα 6 προς τον ''αρχηγό και οδηγό'' τους ΙΑΠΕΤΟΣ 666), μοιραίως με τον καθένα να βαδίζει επί κλίμακος ελικοειδώς και ευθέως ... ή προς σωτηρία και δόξα Θεού, συνανασταίνοντας και την Πατρίδα ή προς απώλεια .... εκμεταλλευόμενοι και ασθενούντες και θυσιάζοντας την Μάνα τους για ίδιο κοντόφθαλμο χοϊκό συμφέρον, ως παράσιτα και θανατηφόρα μικρόβια... Κι η ιστορία τους γράφει και τους δυο, και ''πληρώνονται'' (ή θα πληρωθούν μέχρι δεκάρας...) από τον κύριό τους....
το ακριβές Ι της Μαρίας ως φιλοθεΐα και το υπέροχο της φιλανθρωπίας (-) Θ της Μάρθας που διακονεί τον συνάνθρωπο... ( | + - = + ) ο σταυρός
κι οι δύο φυλές, η μία με το σταυρό, τον άνθρωπο και Άνθρωπο (Θεάνθρωπο) και η άλλη, πολέμια Αυτού και Αυτών...
δύο φυλές, δύο λαοί δύο έθνη (όλα κι όλα)
23 καὶ εἶπε Κύριος αὐτῇ· δύο ἔθνη ἐν γαστρί σου εἰσί, καὶ δύο λαοὶ ἐκ τῆς κοιλίας σου διασταλήσονται· καὶ λαὸς λαοῦ ὑπερέξει, καὶ ὁ μείζων δουλεύσει τῷ ἐλάσσονι. (Γεν.κε')
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου