Μνήμη θανάτου, ναΐν και ‘’νυν’’

Σήμερα αποστόλου Θωμά…. του αδικημένου και αδιακρίτως υποτιμημένου αγίου αποστόλου, του μεθερμηνευόμενου ‘’δίδυμου’’, ακούμε το ευαγγέλιο* που αφορά την ανάσταση του υιού της χήρας στην Ναΐν.

Επισκέπτεται ο Θεός τον λαόν Του. Ο άναρχος ων και ‘’νυν’’ Τριαδικός Θεός επισκέπτεται τον λαό Του στην Ναΐν, στο πρόσωπο του νεανίσκου που πέθανε. Ήψατο αυτόν και με τον Ζωοποιό Του λόγο, τον ήγειρε. Κι αυτό το θείο γεγονός, όπως και τα υπόλοιπα δεν έγινε για να ‘’σβήσει’’ ή παραμείνει ΜΟΝΟ σαν ιστορικό γεγονός. Παρατείνεται στους αιώνες με εμάς να καλούμεθα να το προσεγγίσουμε και βιώσουμε.

Το νομοτελειακό συμβάν του θανάτου όλους θα μας επισκεφτεί. Ο καλός Θεός ήλθε και θέλει να δίδει χάρι (θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν

Αληθείας ελθείν). Για να μην μείνουμε εκεί, μας επισκέπτεται Ο Κύριος για να μας εγείρει από το αεί (και όλον χρόνο - κοιλία) στο νυν (και άχρονη κεφαλή), δρόμο που βάδισε ψηλαφητά και αφήνει ίχνη, ο απόστολος Θωμάς. Μετονομάζεται δίδυμος για δύο κυρίως λόγους. ΚΑΙ για την ομοιότητα που είχε με Τον Κύριο αλλά ΚΑΙ γιατί ο καθένας μας είναι δίδυμος, έχοντας έναν βιολογικά περιορισμένο ασκούμενο τώρα (τον κατ'εικόνα) και έναν αδελφό τον ίδιο XC (στο καθ'ωμοίωσιν), σε μια θέση (λόγοι εν Λόγω) προετοιμασθείσα στην βασιλεία να μας περιμένει...

   

Κατεβαίνει Ο Κύριος για να ανεβούμε. Έρχεται και πλησιάζει την πύλη της πόλης και μεις σαν πομπή εξερχόμαστε αυτής για να θάψουμε τον υιό της χήρας. Κι Ο Κύριος μας σπλαγχνίζεται. Εξερχόμαστε της ΝΑΪΝ με χέρια ικετευτικά προς τα άνω (αν οι ελπίδες προς τα γήινα μας απαγοήτευσαν αρκούντως και μας ‘’πρόδωσαν’’), εισέρχεται ο ΝΥΝ στον κόσμο για να μας θεραπεύσει από τον θάνατο που εμείς είμαστε/αν αίτιοι και δεν μπορεί άλλος ιατρός να το πράξει. Και θεραπεύει, δια λόγου και αφής. Με τα μυστικά και τα μυστηριακά εφόδια στην Ορθοδοξία.      

Ήλθε και στην γη Ο Κύριος, ο επουράνιος Βασιλεύς, λαβών δούλου μορφή και θνήσκων με θάνατο δια Σταυρού, (Ο Παντοκράτωρ, ΩΝ ΑΡΧΩΝ ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων) ώστε δια της σταυρικής Αληθείας και Αγάπης Του (Α), των ορθοδόξως βιουμένων, να διαλύσει (διαλυτικά) τον θάνατο, το Ι τάγμα δαιμόνων και την ενέργειά του εφ’ημών. Θλίψεις, με σπουδαιότερη και φαινομενικά ανίκητη, τον θάνατο, λόγω της αποστασίας από την Ζωή και αμαρτίας μας, με παραχωρηθείσα όμως ο θάνατος ισχύ, περιορισμένη και αναστρέψιμη, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, ΥΠΟ προϋποθέσεις, συνανασταίνοντας με την ανάστασή Του, όσους συσταυρωμένους το θελήσουν. 

Όντως ο θάνατος γίνεται ‘’πέρασμα’’ είναι διάβασις, αλλά το που θα καταλήξουμε ως ‘’συνέχεια’’ ζωής, (μιας κι είμαστε ‘’καταδικασμένοι’’ σε αθανασία), θάναι αποτέλεσμα της προαίρεσης, του φιλότιμου μικρού αγώνα, της δικαιοσύνης, της χάριτος και ευσπλαγχνίας Του Θεού. Όντως σε αυτήν την πύλη, θα αφήσουμε το ρούχο μας κρεμασμένο σαν σε ένα τσιγκέλι και θα περάσουμε γυμνοί πνευματικά, όπου Ο Κύριος δικαίως ορίσει την θέση.  

Συνδιαλεγόμαστε και εκφράζουμε αλήθειες, αισθανόμαστε και εκδηλώνουμε ‘’αγάπες’’ , αλλά όλες του κόσμου τούτου, εκτός αν έχουν ψήγμα XC που ως σπόρος ταφεί και αποδώσει πολλαπλάσιο καρπό. Σε κείνο το στένωμα, εκεί στην πύλη εξόδου, μας περιμένει ο θρασύς και άσχημος μαύρος (σαν τους τρεις μαύρους) μαζί με όλο το Ι τάγμα που υψώνεται έως τον ουρανό (τα γνωστά τελώνεια), για να διεκδικήσουν την ψυχή μας, όταν το σώμα διαλυθεί οδεύοντας στο χώμα (χουν εις χουν) και εφεξής, το πνεύμα εις πνεύμα θα απελεύσει. Αμήν σε όλην την διαδρομή της μεταστάσεώς μας, σκεπασμένοι με την Τιμία Ζώνη, ως ο άλλος δίδυμος μας προτρέπει, ευλογεί και μυστικά ενεργεί την οικοδομή του εν ημίν ναού, ως κολώνα, για να ομολογήσουμε κι εμείς με την έξοδό μας ότι μας επισκέφθη ο Θεός και γίναμε λαός** Του. Αμήν γένοιτο δι ευχών ενσπείροντας μέσα μας την μνήμη θανάτου (που χρόνους δεν κοιτά, όπως πήρε τον νεανίσκο της παραβολής στο άνθος της ηλικίας του), μνήμη, που συστέλλει την αμαρτωλότητα και χάριτι, την νικά.

---

* Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς.
ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ. (Λουκ.ζ’ 11-16)

** 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. (Β’Κορ.ς’16)

---

Το θαύμα της νεκρανάστασης (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Η παραβολή των τριών φίλων (λόγος του Οσίου Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ)

ΝΥΝ και ΝΑΪΝ κατοπτρικά, όπως το 

2

-

5

.

ς

των αγιογραφικών απέναντι και κατέναντι στάσεων του ανθρωπίνου γένους  (Γεν.γ'24 και Γεν.δ'16) διαγράφων και πάλι, την όλη διαδρομή από τον θάνατο στην Ζωή, δια της Ζωής XC.

Εξερχόμενοι εκ της πύλης της πόλης ναΐν και κοιλίας, όπου ο θάνατος, η φθορά, ο χρόνος και κρόνος, το ‘’αεί’’ … αμήν να βαδίζουμε αναστημένοι χάριτι και επεμβάσει Του σπλαγχνισθέντος ημάς Κυρίου, προς το ‘’νυν’’ και κεφαλή… από το ς’ στο 2… (Β’ Κορ. ς’,2: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας»).