νηστεία – ἅγιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης

Δέν γίνεστε ἅγιοι κυνηγώντας τό κακό. Ἄστε τό κακό. Νά κοιτάζετε πρός τόν Χριστό κι αὐτό θά σᾶς σώσει. 

Ἐκεῖνο πού κάνει ἅγιο τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρός τόν Χριστό, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ νά ἐκφραστεῖ, δέν μπορεῖ, δέν μπορεῖ. 

Καί προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά κάνει ἀσκήσεις, νά κάνει τέτοια πράγματα καί νά καταπονεῖ τόν ἑαυτό του γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Κανείς ἀσκητής δέν ἁγίασε χωρίς ἀσκήσεις. 

Κανείς δέν μπόρεσε ν’ ἀνέλθει στήν πνευματικότητα χωρίς ν’ ἀσκηθεῖ. Πρέπει νά γίνονται ἀσκήσεις. Ἄσκηση εἶναι οἱ μετάνοιες, οἱ ἀγρυπνίες κ.λπ., ἀλλά ὄχι μέ βία. 

Ὅλα νά γίνονται μέ χαρά. Δέν εἶναι οἱ μετάνοιες πού θά κάνουμε, δέν εἶναι οἱ προσευχές, εἶναι τό δόσιμο, ὁ ἔρωτας γιά τόν Χριστό, γιά τά πνευματικά. 

Ὑπάρχουν πολλοί πού τά κάνουνε αὐτά ὄχι γιά τόν Θεό ἀλλά γιά ἄσκηση, γιά ὠφέλεια σωματική. Ὅμως οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι τό κάνουνε γιά ψυχική 

ὠφέλεια, γιά τόν Θεό. 

Ἀλλά καί τό σῶμα ὠφελεῖται πολύ, δέν ἀρρωσταίνει. Πολλά καλά ἔρχονται. Μέσα στήν ἄσκηση, τίς μετάνοιες, τίς ἀγρυπνίες καί τίς ἄλλες κακουχίες εἶναι καί ἡ νηστεία. «Παχειά γαστήρ λεπτόν οὐ τίκτει νόον». 

Ἐγώ τό γνωρίζω αὐτό ἀπ’ τούς Πατέρες. Ὅλα τά πατερικά βιβλία μιλοῦν γιά τή νηστεία. Οἱ Πατέρες τονίζουν νά μήν τρῶμε δυσκολοχώνευτα φαγητά ἤ λιπαρά καί παχιά, γιατί κάνουν κακό στό σῶμα ἀλλά καί στήν ψυχή. Λένε ὅτι τό προβατάκι τρώει τά χορταράκια τῆς γής κι εἶναι τόσο ἥσυχο. Εἴδατε πού λένε, «σάν τό πρόβατο». Ἐνῶ ὁ σκύλος ἤ ἡ γάτα κι ὄλ’ αὐτά τά σαρκοφάγα εἶναι ὅλα τους ἄγρια ζῶα. Τό κρέας κάνει κακό στόν ἄνθρωπο. Κάνουν καλό τά χόρτα, τά φροῦτα κ.λπ.

Γι’ αὐτό οἱ Πατέρες μιλοῦν γιά νηστεία καί κατακρίνουν τήν πολυφαγία καί τήν ἡδονή πού αἰσθάνεται κανείς μέ τά φαγητά τά πλούσια. Νά εἶναι πιό ἁπλά τά φαγητά μας. Νά μήν ἀσχολούμαστε τόσο πολύ μ’ αὐτά. 

Δέν εἶναι τό φαγητό, δέν εἶναι οἱ καλές συνθῆκες διαβίωσης, ποῦ ἐξασφαλίζουν τήν καλή ὑγεία. Εἶναι ἡ ἁγία ζωή, ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ.

 Ξέρω γιά ἀσκητές ποῦ νηστεύανε πολύ καί δέν εἴχανε καμιά ἀρρώστια. 

Δέν κινδυνεύει νά πάθει κανείς τίποτε ἀπ’ τή νηστεία. Κανείς δέν ἔχει ἀρρωστήσει ἀπ’ τή νηστεία. Πιό πολύ ἀρρωσταίνουν ἐκεῖνοι ποῦ τρῶνε κρέατα κι αὐγά καί γάλατα, παρά ἐκεῖνοι ποῦ εἶναι λιτοδίαιτοι. Εἶναι παρατηρημένο αὐτό. 

Νά τό πάρουμε καί ἀπό τήν ἰατρική ἐπιστήμη, τώρα τό συνιστᾶ αὐτό τό πράγμα. 

Οἱ νηστευτές νηστεύουν καί δέν παθαίνουν τίποτε· ὄχι ἁπλῶς δέν παθαίνουν, ἀλλά θεραπεύονται ἀπό ἀρρώστιες. Γιά νά τά κάνετε ὅμως αὐτά, πρέπει νά ἔχετε πίστη. Ἀλλιῶς σᾶς πιάνει λιγούρα. Ἡ νηστεία εἶναι καί ζήτημα πίστεως. Δέν παθαίνετε μ’ αὐτήν κακό, ὅταν τό χωνέψετε καλά τό φαγητό σας. Οἱ ἀσκητές μεταποιοῦν τόν ἀέρα σέ λεύκωμα καί δέν τούς πειράζει ἡ νηστεία. 

Ὅταν ἔχετε τόν ἔρωτα στό θεῖον, μπορεῖτε νά νηστεύετε μέ εὐχαρίστηση κι ὅλα εἶναι εὔκολα· ἀλλιῶς σᾶς φαίνονται ὅλα βουνό. 

Ὅποιοι ἔδωσαν τήν καρδιά τους στόν Χριστό καί μέ θερμή ἀγάπη ἔλεγαν τήν εὐχή κυριάρχησαν καί νίκησαν τή λαιμαργία καί τήν ἔλλειψη ἐγκράτειας. 

Ὑπάρχουν σήμερα πολλοί ἄνθρωποι, ποῦ δέν μποροῦσαν νά νηστέψουν μιά μέρα καί τώρα ζοῦν μέ χορτοφαγία, ὄχι γιά λόγους θρησκευτικούς, ἁπλῶς γιατί πίστεψαν ὅτι αὐτό θά κάνει καλό στήν ὑγεία τους. 

Ἀλλά πρέπει νά τό πιστέψεις, ὅτι δέν πρόκειται νά πάθεις τίποτε, ποῦ δέν τρώεις κρέας.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βέβαια εἶναι ἀσθενής, δέν εἶναι ἁμαρτία νά φάει πρός στήριξιν τοῦ ὀργανισμοῦ καί φαγητά μή νηστήσιμα. Τό ἁλάτι χρειάζεται στόν ὀργανισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχει μιά φήμη ὅτι τό ἁλάτι κάνει κακό. Δέν εἶναι σωστό αὐτό. Εἶναι στοιχεῖο ποῦ χρειάζεται. Καί εἶναι ὁρισμένοι μάλιστα ποῦ τό ἔχουν πολύ ἀνάγκη. 

Ἄλλοι δέν τό ἔχουν ἀνάγκη, Ἐνῶ κάποιους τούς πειράζει. Εἶναι ζήτημα ἰχνοστοιχείων τοῦ ὀργανισμοῦ. Χρειάζεται μικροβιολογική ἐξέταση. 

Ἐγώ τί ὄνειρα ἔχω! - Γιά τό Ἅγιον Ὅρος δηλαδή. Παρήγγειλα σιτάρι, γιά ν’ ἀλέθουμε, νά φτιάχνουμε ψωμί σταρίσιο. Καί σκέφτομαι νά πάρουμε διάφορα ὄσπρια καί νά τ’ ἀλέθουμε καί νά τ’ ἀνακατώνουμε, σιτάρι μέ ρύζι, σόγια, σογιάλευρο μέ φακές κ.λπ.

Κι ἔπειτα ἔχουμε καί τά κολοκύθια καί τίς ντομάτες καί τίς πατάτες κι ὅλα τ’ ἄλλα χορταρικά. Καί μέ τόν πατέρα Ἠσύχιο εἴχαμε ἕνα ὄνειρο. Μιά φορά λέγαμε νά πᾶμε νά γίνουμε Ἐρημίτες κάπου καί νά σπείρουμε σιτάρι καί νά τό μουσκεύουμε καί νά τό τρῶμε. Μήπως ὁ Μέγας Βασίλειος Ἐκεῖ, στήν ἔρημο, ἔτσι δέν ἔκανε; Ἀλλά τώρα ἐμᾶς μᾶς κακοφαίνεται. 

Ἡ εὐχή τοῦ Ὁσίου Ἔφραίμ του Σύρου:

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας μή μοί δῶς. Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαι μοί τῷ σῶ δούλω.

Ναί, Κύριε, Βασιλεῦ, δώρησαι μοί τοῦ ὅραν τά ἔμα πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἄδελφόν μου ὅτι εὐλογητός εἰ εἰς τούς αἴωνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» 

Λέγοντας τήν, κάνουμε καί τρεῖς μεγάλες μετάνοιες. Ἀκολουθοῦν δώδεκα μικρές, ἐνῶ λέμε μυστικῶς τό: «Ὁ Θεός ἴλασθητι μοί τῷ ἁμαρτωλῶ» καί στό τέλος ἐπαναλαμβάνεται τό: «Ναί !! Κύριε, Βασιλεῦ…» κάνοντας καί τετάρτη μεγάλη μετάνοια.